Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 53

ตอนที่ 53

"ห้ามด่ามันเด็ดขาดเชียวนะ แล้วห้ามพูดอะไรให้มันสะเทือนใจด้วย" แวนเนสสั่งกำชับพี่ชายก่อนที่จะเดินเข้าไปในเขตบ้าน

"ชั้นรู้แล้วน่า" เจอร์รี่ตอบรับแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านโดยเร็ว จนเมื่อเห็นน้องชายคนกลางนั่งหน้าเศร้าก็ได้แต่ยิ้มแก้เก้อ

"เสี้ยวเทียน...." ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อเคนก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"เขาซื้อไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมถึงเพิ่งมาบอกชั้นหละ?" พี่ใหญ่ทำหน้าแหยๆก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากแวนเนส

"เมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ชั้นกับเจอร์รี่เห็นว่านายยังทำงานอยู่เลยยังไม่ได้บอก กะว่าจะบอกตอนนายกลับมาบ้านนี่แหละ" แวนเนสตอบคำถามนั้นเสียงเอง ส่วนไจ่ไจ๋ก็ได้แต่มองพี่ชายทั้งสามคนไปมาเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี

"อย่างงั้นเองน่ะหรอ?" เคนพึมพำแต่ก็ไม่ได้โทษพี่ชาย

"เอ่อ.....คือว่าตอนนี้.....ที่บ้านอาเจียงนั่นเขาก็ยังไม่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ ถ้านายอยาก....." เจอร์รี่พูดยังไม่ทันจบเคนก็ส่ายหน้าก่อนเพราะพอจะรู้ว่าพี่ชายจะพูดว่าอะไร

"ชั้นไม่ไปหรอก แบบนั้นผิดฐานบุกรุกเชียวนะ" ได้ยินเช่นนั้นแล้วสามพี่น้องก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา

"พี่กลางครับ ผมว่านะ สงสัยพออาเจียงรู้ว่าพี่กลางอยากจะทำบุญ อาเจียงเลยดลบันดาลให้บ้านหลังนั้นขายได้เร็วๆแหงๆ แบบนี้ก็แสดงว่าอาเจียงเขาต้องสนุบสนุนให้พี่กลางทำแบบนี้อย่างเต็มที่เลยงัย" ไจ่ไจ๋พูดปลอบพี่ชายขึ้นมาบ้าง เคนได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมามองน้องชาย

"จริงหรอ?" ย้อนถามน้องกลับไปอย่างไม่แน่ใจ

"จริงสิครับ บ้านน่ะไม่ใช่ว่าใครก็จะมาซื้อกันได้ง่ายๆซักหน่อย เขาต้องตะเวนดูหลายๆที่จนกว่าจะได้หลังที่ถูกใจ พอได้หลังที่ถูกใจแล้วก็ต้องได้ราคาที่เขาพอใจด้วยถึงจะตกลงกันได้ ฉะนั้นการที่พี่กลางขายบ้านได้เร็วขนาดนี้โดยที่คนซื้อนั้นไม่ได้ต่อรองเรื่องราคาเลยซักนิดผมว่าคงมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยอีกแรงอย่างแน่นอน" เคนได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าดีขึ้นแม้จะรู้ว่าน้องเพียงแค่ต้องการปลอบใจแต่เขาก็อยากจะเชื่อแบบนั้นเหมือนกัน

"นั่นสิเสี้ยวเทียน อย่าทำหน้าเศร้าไปเลย ไม่งั้นอาเจียงเห็นนายเป็นแบบนี้แล้วอาคงคิดว่าอาต้องทำผิดแน่ๆที่ดันไปบันดาลใจให้คนมาดูบ้านชอบบ้านหลังนั้นแบบเต็มเปา" แวนเนสช่วยพูดปลอบอีกแรง

"แล้วอีกอย่างนะ นายไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแต่นายทำเพื่อประโยชน์ของเด็กๆไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เด็กกำพร้าหลายคนคงรอความช่วยเหลือจากนายอยู่แน่ๆ" พี่ใหญ่พูดต่ออีก เคนมองหน้าพี่น้องทั้งสามคนก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง ไม่ว่าเขาเป็นยังงัยพี่น้องทุกคนก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ

"ขอบคุณพวกนายมากนะ ชั้นก็ทำอวดเก่งไปอย่างนั้นแหละ พอเอาเข้าจริงตอนนี้ชั้นเริ่มหวงบ้านไม่อยากขายซะแล้วหละ" เคนพูดกับพี่น้องออกไปตามตรง

"แต่ช่างเถอะ! ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ชั้นก็หวังว่าคนที่มาซื้อคงจะมีความสุขในบ้านหลังนั้น" ได้ยินเช่นนี้พี่น้องทั้งสามคนก็ยิ้มออก

"บางทีนะเสี้ยวเทียน เราอาจจะได้กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งก็ได้" แวนเนสบอกเป็นนัยๆพร้อมกับขยับเข้าไปโอบไหล่น้องชาย

"ทำไม? เพราะชั้นโฆษณาเกินจริงแต่พอเขาเข้าไปอยู่แล้วอาจจะไม่เหมือนที่ชั้นโฆษณาไว้เลยขายคืนให้งั้นหรอ?" เคนพูดแบบติดตลก

"นั่นสิ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ใครจะไปรู้ เนอะ!" ว่าแล้วแวนเนสก็หันไปพยักหน้ากับพี่ชาย ซึ่งเจอร์รี่ก็พยักหน้ารับ

"ตอนนั้นชั้นคงโดนฟ้องล้มละลายแน่เพราะคงไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อคืนหรอก" เคนพูดยิ้มๆ

"พูดโง่ๆไปได้! พี่ใหญ่ออกจะรวยนายก็อ้อนเขาหน่อยสิไม่วายจะรีบถอนเงินมาประเคนให้นาย" แวนเนสสร้างบรรยากาศให้ดีขึ้น

"นั่นสิครับ ไหนจะมีพ่อกับแม่อีก งานนี้รับรองว่าพี่กลางได้บ้านแถมรถแหงๆ" ไจ่ไจ๋รีบร่วมวงด้วยอีกคน

"หึๆๆๆ" แล้วเคนหัวเราะออกมาได้ในที่สุดซึ่งทำเอาสามพี่น้องถึงกับถอนหายใจกันด้วยความโล่งอก

"อื้ม!" แล้วไจ่ไจ๋ก็ขยับเข้าไปหอมแก้มพี่ชาย

"อะไรอีกหละเนี่ย?" เคนถามเจ้าน้องชายตัวดีเพราะนึกว่าน้องจะอ้อนอะไรเขาอีก

"เปล่าครับ แค่อยากจะขอบคุณสำหรับอาหารเย็นวันนี้ หลิงหลิงประทับใจมากเลย" ไจ่ไจ๋พูดเปลี่ยนเรื่อง

"ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่แฟนนายนี่น่ารักดีนะ" เคนเอ่ยชมกลับไปบ้าง

"แหงสิครับ ก็ผมมันตาถึงนี่" น้องเล็กได้ทีพูดอวด

"โห่!!" พี่ชายสามคนโห่ออกมาพร้อมกัน หลังจากเงียบไปพักหนึ่งเคนก็เหลือบมองหน้าแวนเนส

"มองหน้าชั้นทำไม?" แวนเนสถามเมื่อเห็นน้องมองมา

"ชั้นอยากบีบคอนายจังเลย!" เคนพูดกับพี่ชายตรงๆ

"อ้าวไอ้นี่! ชั้นไปทำอะไรให้นายฮึ?" แวนเนสได้ยินก็โวยวายเสียยกใหญ่

"ทำอะไร? นายจะพาพ่อกลอเรียมาด้วยทำไมถึงไม่บอกชั้นตั้งแต่แรก? ทำเอาตกใจแทบตาย" แหวใส่พี่ชายกลับไป

"อ้าว! ถ้านายไม่มีความผิดติดตัวทำไมต้องตกใจด้วย ชั้นสงสัยตั้งแต่วันที่เจอกันที่ทะเลแล้วเชียวว่านายคงก่อเรื่องอะไรบางอย่างมาแหงๆ" แวนเนสเถียงกลับ

"อะฮึ่ม!" พี่ใหญ่แกล้งกระแอมขึ้นมาเมื่อเห็นเคนจะอ้าปากเถียงพี่ชายอีก

"เอ่อ....ชั้นว่า....ชั้นขอตัวขึ้นนอนดีกว่า.....รู้สึกเพลียจัง....." เคนว่าแล้วก็หาทางหลบเลี่ยงพี่ชายคนโตเอาดื้อๆ

"นี่! ชั้นยังไม่ลืมหรอกนะว่านายทำอะไรไว้ แล้วความผิดครั้งนี้ยังงัยซะนายก็ต้องถูกลงโทษหนียังงัยก็ไม่พ้นหรอก" เคนได้ยินก็มีสีหน้าเจื่อนลง

"แต่วันนี้จะปล่อยให้นอนทำใจซักคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ไจ่ไจ๋.....นายก็เหมือนกันนะ" พูดจบก็หันไปบอกน้องเล็กด้วย

"ทราบแล้วครับ" ไจ่ไจ๋รีบคำพี่ชายหน้าจ๋อยๆด้วยเช่นกัน

"จะพักผ่อนกันก็ไปได้" จบคำพูดของพี่ชายเคนก็รีบลุกขึ้น

"งั้นชั้นไปนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน" ว่าแล้วก็รีบเดินขึ้นห้องไปทันที ไจ่ไจ๋เองก็ขยับตัวลุกขึ้นเช่นกัน

"เดี๋ยวไจ่ไจ๋....." แต่พี่ใหญ่ดึงแขนน้องไว้ก่อน

"ครับพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋หันมาทางพี่ชายพร้อมกับย้อนถาม

"นายเข้าไปดูพี่กลางจนกว่ามันจะหลับได้มั๊ย? พี่ไม่อยากให้มันอยู่คนเดียว กลัวมันคิดมาก" พี่ใหญ่ไหว้วานน้องเล็กให้ช่วย

"ได้ครับ ผมจะเฝ้าพี่กลางจนกว่าพี่เขาจะหลับ พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วงนะ" ไจ่ไจ๋รับปากแล้วรีบเดินตามเคนขึ้นไป

"เฮ่อ! โล่งอก.....ชั้นนึกว่ามันจะกลับมานั่งน้ำตาหยดแหมะๆซะอีก" เมื่อน้องเดินหายขึ้นไปกันแล้วเจอร์รี่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เพราะนายนั่นแหละ! ดันพูดออกมาเอง" แวนเนสได้ทีต่อว่าพี่ชาย

"ก็มันหลุดปากหนิ ใครใช้ให้มันช่างย้อนกับชั้นนักหละ?" พี่ใหญ่ยังไม่ยอมรับซะทีเดียว

"เฮ่อ! แต่บอกมันไปแล้วก็โล่งไปหนึ่งเรื่อง" เมื่อมาคิดอีกทีก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน

"ก็ใช่.....แต่เมื่อไหร่เราถึงจะบอกมันได้หละว่าบ้านนั้นพ่อกับแม่เป็นคนซื้อขึ้นมาเอง" แวนเนสถามพี่ชาย

"ชั้นเองก็ยังไม่รู้ว่ะ แต่ที่แน่ๆชั้นไม่อยากเป็นคนพูดกับมันเลย ซวยจริง....ทำไมต้องเกิดเป็นพี่คนโตด้วยเนี่ย" ว่าแล้วเจอร์รี่ก็บ่นออกมาอีก

"ฝึกไว้เผื่อมีลูกนายจะได้รับมือได้ง่ายหน่อย" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่พี่ชายไปด้วย

"ถ้าชั้นมีลูกแล้วดื้อด้านอย่างพวกนายสามคนนะคงเอาไปปล่อยไว้สถานรับเลี้ยงเด็กแหงๆ" พูดกระทบเจ้าน้องชายตัวดีทั้งสามคน

"ทำเป็นปากดี! ลองมีซักคนสิไม่วายจะโอ๋จะเอาใจแล้วก็ตามใจยิ่งกว่าเจ้าไจ๋มันอีก ชั้นว่านะถ้านายมีลูกลูกนายคงถูกตามใจจนเสียเด็กแน่ๆ" แวนเนสพูดอย่างพอจะรู้จักพี่ชายดี

"ชั้นรู้น่าว่าจะต้องเลี้ยงดูลูกยังงัย ไม่ทำให้ลูกเสียคนหรอก" เจอร์รี่เถียงกลับ

"เอาเถอะ! ชั้นไม่เถียงด้วยแล้ว นายหาแม่ของลูกให้ได้ก่อนเถอะวะแล้วค่อยว่ากัน" แวนเนสพูดเป็นเชิงแซวพี่ชาย

"วันๆชั้นต้องมานั่งรบรากับพวกนายแบบนี้แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปหากันฮึ?" พูดจบก็ผลักหัวน้องด้วยความหมั่นไส้

"งั้นรอให้พวกชั้นสามคนแต่งงานก่อนแล้วกัน ตอนนั้นนายคงมีเวลาว่างเยอะเลย" แวนเนสพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง

"ฮึ! ใจคอนายนี่แต่งงานแล้วคงไม่กลับมาให้ชั้นเห็นหน้าอีกแล้วใช่มั๊ย?" ถามเจ้าน้องชายตัวดีด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"กลับมาสิ ชั้นจะกลับมากวนประสาทให้สบายใจบ่อยๆ แล้วนายไม่ต้องห่วงนะถ้าชาตินี้นายหาแฟนไม่ได้พอแก่ตัวลงไปแล้วชั้นจะ....." แวนเนสยังพูดไม่ทันจบพี่ใหญ่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"จะเลี้ยงพี่ใหญ่ใช่มั๊ย?" แวนเนสอมยิ้มแล้วส่ายหน้า

"เปล่า.....จะพาไปอยู่บ้านพักคนชราเพราะที่นั่นคนวัยทองเหมือนนายเยอะดี นายจะได้มีเพื่อนอารมณ์เดียวกันงัย" พูดจบก็หัวเราะร่าที่ได้แกล้งพี่ชาย

"ขนาดหมาแมวเลี้ยงไว้มันยังรู้จักบุญคุณเลยแต่กับไอ้น้องที่เฝ้าประคบประหงมมันมาตั้งเป็นสิบยี่สิบปีเนี่ยมันกลับคิดจะทิ้งพี่มัน รู้งี้ไม่น่าปล่อยให้โตมาจนป่านนี้ได้เลย" พี่ใหญ่พูดเปรียบเปรยทำเอาแวนเนสถึงกับสะดุ้งโหยง

"หูยยยย.....พูดเล่นเฉยๆไม่เห็นต้องด่าขนาดนี้เลย....." แวนเนสได้ยินก็โอดครวญทันที แต่พี่ใหญ่กลับแกล้งทำเป็นหันหลังหนี

"อย่าโกรธสิ แค่ล้อเล่นเอง โอเคๆๆๆ ชั้นมันปากไม่ดี ตบปากตัวเองก็ได้" แวนเนสขยับเข้าไปกอดพลางพูดง้อพี่ชายแล้วก็ตบปากตัวเองสองสามที

"ตบแค่นี้มันจะไปรู้สึกอะไร? ต้องแบบนี้!" พูดจบพี่ใหญ่ก็ตบปากน้องซะเอง

"โอ้ยยย....." แวนเนสร้องครางพร้อมกับเอามือแตะๆที่ริมฝีปากตัวเอง

"ตบซะแรงเลย" บ่นพึมพำแล้วขยับตัวออกห่างจากพี่ชายทันทีแต่ไม่กล้าโวยวายอะไรเพราะกลัวจะโดนอีก

"รีบขึ้นไปนอนเลยไป! คุยกับนายทีไรชั้นอารมณ์เสียทุกที!" สั่งเจ้าน้องชายตัวดีเสียงห้วน แวนเนสทำหน้ามุ่ยๆแต่ก็ขยับตัวลุกขึ้น

"อะไร? จะให้ตบปากอีกทีใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่แกล้งทำเสียงดุเมื่อน้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แวนเนสส่ายหน้าแล้วชี้ที่แก้มของตัวเองเป็นเชิงจะบอกให้พี่ชายหอมแก้มเขา

"นี่แหนะ!" พี่ใหญ่รู้อยู่แล้วว่าน้องต้องการอะไรแต่ก็แกล้งเอามือตบแก้มน้องเบาๆ

"ใจร้าย!" แวนเนสต่อว่าพี่ชายแล้วหมุนตัวจะเดินหนีแต่เจอร์รี่ก็ดึงแขนน้องไว้ก่อน

"อื้มๆๆๆๆๆ!!! พอใจหรือยัง?" แล้วก็หอมแก้มน้องชายแรงๆหลายครั้งก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้แกมเอ็นดู

"ให้หอมแค่ทีเดียวแต่หอมเกินมาตั้งหลายที! ไปไกลๆเลย! โป้งแล้ว!" แวนเนสหันมาทำเสียงกระเง้ากระงอดกับพี่ชายก่อนจะสะบัดก้นขึ้นไปข้างบน

"ฮึ! ไอ้น้องคนนี้.....เมื่อไหร่มันจะโตซักทีนะ....." พี่ใหญ่นั้นก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความไม่รู้จักโตของเจ้าน้องชายคนนี้

- ห้องนอนไจ่ไจ๋ -

"หลับหรือยังเนี่ย?" เจอร์รี่เข้ามาในห้องนอนของน้องเล็กหลังจากแวะไปห่มผ้าให้แวนเนสกับเคนเรียบร้อยแล้ว

"ยังไม่หลับครับ พี่ใหญ่เข้ามาสิ" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับเชื้อเชิญพี่ชายให้เข้ามา เจอร์รี่จึงหันไปปิดประตูอย่างเบามือแล้วเดินมานั่งที่เตียง

"เจ้าพี่กลางบ่นอะไรให้นายฟังหรือเปล่า?" เจอร์รี่ถามถึงน้องชายอีกคน

"ไม่มีครับ แค่คิดกันเล่นๆว่าพี่ใหญ่จะลงโทษพวกเรายังงัย" น้องเล็กตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้พี่ชาย เจอร์รี่ได้ยินก็ทำหน้าบึ้งใส่น้อง

"รับรองว่าโดนหนักแน่ๆ เราก็จริงๆเลยนะไจ่ไจ๋เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาทำไมถึงปิดบังพี่อีก?" ว่าแล้วก็ได้ทีต่อว่าน้อง

"ก็....ถ้าบอกพี่ใหญ่ก็โมโหใช่มั๊ยหละ?" น้องเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

"นายตอบพี่มาซิว่าถ้าพี่โกหกอะไรนายซักอย่างแล้วนายมารู้เองภายหลังนายจะรู้สึกยังงัย?" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ทำหน้าจ๋อย

"โมโหน่ะก็ส่วนหนึ่ง แต่ถ้าเกิดเรื่องแล้วนายรีบบอกพี่ อย่างน้อยก็ให้พี่รับรู้บ้างมันจะไม่ดีกว่างั้นหรอ?" พี่ใหญ่พูดด้วยท่าทางค่อนข้างซีเรียส

"ทุกวันนี้พวกนายเองก็โตๆกันแล้วแต่ทำไมพี่ถึงยังต้องเข้มงวดกับพวกนายอยู่ ส่วนนึงก็เพราะแบบนี้งัยเวลามีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นพวกนายก็ปิดบังพี่ไม่ยอมบอกพี่ แล้วพี่ก็ต้องมารู้เองทีหลังทุกครั้ง แบบนี้จะให้พี่รู้สึกยังงัยหละ?" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ขยับเข้าไปกอดพี่ชาย

"ผมขอโทษ แต่ที่ไม่ได้บอกพี่ไม่ใช่ว่าเพราะพี่ไม่สำคัญนะครับแต่ผมน่ะไม่อยากให้พี่ต้องเป็นห่วง การที่เราอยู่ห่างกันแน่นอนว่าพี่ต้องมีความเป็นห่วงทุนเดิมอยู่แล้วและยิ่งมาเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ขึ้นมาอีกพี่ใหญ่ก็ต้องยิ่งมานั่งกังวลอยู่ตลอดเวลา แบบนี้ผมกับพี่กลางก็ไม่สบายใจเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋อธิบายให้พี่ชายฟังเช่นกัน

"ก็เลยไม่ต้องให้พี่รู้ซะก็หมดเรื่อง" พี่ใหญ่ต่อคำให้น้องอย่างกระทบกระเทียบ

"ก็.....เรื่องบางอย่าง.....ถ้าไม่รู้จะสบายใจกว่าไม่ใช่หรอ?" ต่อคำพี่ชายพร้อมกับทำหน้าซื่อ เจอร์รี่มองหน้าเจ้าน้องชายตัวดีนึกอยากจะตีซักเพี๊ยะแต่พอเห็นน้องทำตาแป๋วใส่ก็ตีไม่ลง

"ยังจะมาเถียงอีก!" เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงทำเสียงดุๆออกไป ไจ่ไจ๋ไม่พูดว่าอะไรเพียงแต่ก้มหน้าแล้วลอบถอนใจ

"เรื่องที่ไม่รู้น่ะถ้าเกี่ยวกับพวกนายแล้วพี่ไม่มีทางที่จะสบายใจหรอกนะ ต่อให้พวกนายจะทุกข์จะสุขพี่ก็อยากรับรู้ทั้งนั้น ถ้านายอยู่ดีมีสุขพี่ก็อุ่นใจ แต่ถ้าพวกนายกำลังทุกข์กำลังเศร้าพี่ก็อยากเป็นคนปลอบโยนหรือเป็นที่พึ่งพิงให้พวกนาย" น้องเล็กได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย

"ผมเข้าใจพี่ใหญ่นะครับ และผมเองก็ไม่ได้อยากโกหกพี่ด้วยเวลาที่ผมต้องปิดบังอะไรพี่ผมก็ไม่สบายใจเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋แก้ตัวกลายๆ

"ในเมื่อไม่สบายใจแล้วจะทำแบบนี้ทำไม?" ได้ยินเช่นนั้นไจ่ไจ๋ก็เงียบไป

"เพราะพี่กลางไม่อยากให้นายพูดใช่มั๊ย?" เจอร์รี่ถามน้องต่ออีก

"ไม่ใช่เพราะพี่กลางหรอกครับ คือว่า....." ไจ่ไจ๋รีบแก้ต่างให้เคนแต่พี่ชายก็พูดแทรกขึ้นมาอีก

"พี่เป็นพี่ของพวกนายเรื่องแค่นี้พี่รู้อยู่หรอกนะ" เมื่อเป็นเช่นนี้ไจ่ไจ๋จึงพูดอะไรไม่ออก

"เอาเถอะ.....พี่เองก็รู้ถึงความลำบากใจของนาย นายเองก็ไม่อยากจะขัดใจพี่กลางเหมือนกันใช่มั๊ย?" เห็นน้องทำหน้าจ๋อยเจอร์รี่ก็ไม่อยากดุน้องให้มากนัก

"พี่ใหญ่ ถ้าผมพูดอะไรกับพี่อย่างนึงพี่อย่าโกรธผมเลยนะ" ไจ่ไจ๋สบตากับพี่ชายพร้อมกับพูดออกมาตรงๆ

"อืม พูดมาสิ" พี่ใหญ่พยักหน้ารับแล้วบอกให้น้องพูด

"ผมว่าพี่กลางเขาก็คงจะบอกถ้าพี่ใหญ่ใจดีกับพี่กลางมากกว่านี้อีกนิดนึง ถึงพี่กลางเขาจะดูโผงผางไม่เกรงกลัวใครแต่ผมก็พอจะดูออกว่าถ้ากับพี่ใหญ่แล้วพี่กลางเขากลัวพี่ใหญ่มากอยู่เหมือนกัน" พี่ใหญ่นิ่งฟังในสิ่งที่น้องพูด

"หลังจากที่เกิดเรื่องคืนนั้นพี่กลางเขาถึงกับนอนไม่หลับ คิดหาวิธีจะบอกพี่ใหญ่แต่สุดท้ายพี่เขาก็ไม่กล้าบอกเพราะรู้ว่าต้องโดนพี่ใหญ่ดุแน่ๆ" หลังฟังจบเจอร์รี่ก็ถอนหายใจ

"เฮ่อ! พี่เองก็ยอมรับนะว่ามีส่วนผิดเรื่องที่พี่ดุเจ้าพี่กลางมากกว่าเพื่อน แต่ที่พี่เป็นแบบนี้มันก็เป็นผลมาจากเมื่อก่อน.....นายก็พอรู้ใช่มั๊ยว่าเมื่อก่อนไอ้พี่กลางเนี่ยมันเฮี้ยวสุดๆเลย แล้ววิธีเดียวที่พี่จะคุมมันอยู่ก็คือการดุและก็เข้มงวดกับมันให้มากขึ้น พี่ก็ไม่ได้อยากให้มันกลัวพี่หรอกนะแต่นายก็เห็นนี่ว่าเวลามันแผลงฤทธิ์ขึ้นมาแล้วพี่เองก็แทบจะเอามันไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ" พี่ใหญ่เองก็พูดกับน้องตรงๆเช่นกัน

"ผมก็เข้าใจพี่ใหญ่นะครับ แต่พี่รู้มั๊ยว่าบางทีเวลาที่พี่ทะเลาะกันผมมักจะถูกพี่รองกับพี่กลางยกขึ้นมาเปรียบเทียบอยู่เรื่อย ผมไม่ชอบเลยเวลาที่พี่เขาบอกว่าพี่ใหญ่รักผมที่สุดเพราะผมเป็นน้องคนเล็ก ได้ยินแบบนั้นแล้วก็เหมือนกับว่าผมเป็นคนที่แย่งความรักไปจากพวกพี่เขา" ไจ่ไจ๋เองก็บอกกับพี่ชายตรงๆ

"ไจ่ไจ๋.....นายก็รู้ว่าพี่เขาสองคนไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย" พี่ใหญ่ได้ยินก็รีบแย้ง

"รู้ครับ แต่พอได้ยินบ่อยๆมันก็รู้สึกเหมือนกันนะ" ไจ่ไจ๋ให้เหตุผล พี่ใหญ่เลยเงียบไป

"เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องอื่นกันเลย ผมขอกอดพี่ใหญ่ให้หายคิดถึงก่อนได้มั๊ย? ไม่ได้นอนกับพี่มาเป็นอาทิตย์เลย" เมื่อเห็นสีหน้าของพี่ชายขรึมลงไจ่ไจ๋ก็รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้พี่ชายเครียด

"อื้ม! พี่ก็คิดถึงนายเหมือนกัน" เจอร์รี่เลยยิ้มออกเขาหอมแก้มน้องชายก่อนจะเอนตัวลงนอนและดึงให้น้องนอนลงมาด้วยเช่นกัน

"ไหนพี่ใหญ่บอกมาซิว่าระหว่างที่ผมไม่อยู่พี่ทำอะไรบ้าง?" น้องเล็กถามพี่ชายพร้อมกับขยับเข้าไปกอด

"ทำอะไรหรอ? อืม.....ก็ทำงาน ทำงานเสร็จก็กลับบ้านมารบกับเจ้าพี่รองของนาย เสร็จแล้วก็รอนายโทรมาพอคุยกับนายเสร็จแล้วก็อาบน้ำ เสร็จแล้วก็เข้าไปกล่อมไอ้เจ้าพี่รองให้หลับก่อนแล้วพี่ถึงจะได้หลับบ้าง พอตื่นมาก็ทำเหมือนเดิมทุกวัน" เจอร์รี่ตอบน้องชาย

"ทำไมพี่ถึงไม่คิดทำอย่างอื่นนอกจากทำงานเลยเนี่ย? เดี๋ยวก็แก่เกินวัยหรอก" น้องเล็กว่าพลางบีบจมูกพี่ชายเบาๆ

"หึๆๆๆ ก็คนมันมีงานทำนี่นา.....ถ้าพี่ว่างเหมือนนายก็คงได้เที่ยวบ้างหละ" เจอร์รี่เถียงน้องก่อนจะหอมแก้มน้องแรงๆอีกฟอดหนึ่งให้ชื่นใจ

"คราวนี้นายเล่ามาบ้างว่าไปเที่ยวครั้งนี้ทำอะไรบ้าง และที่สำคัญห้ามปิดบังอะไรพี่อีกเด็ดขาด" ว่าแล้วก็บีบจมูกน้องชายกลับ ไจ่ไจ๋ทำจมูกย่นใส่

"โอเค.....แต่เล่าแล้วห้ามบ่นนะ" พูดดักคอพี่ชายไว้ก่อน

"เล่ามาเลยเร็วๆ" เจอร์รี่ไม่รับปากแต่เร่งให้น้องรีบเล่าให้ฟัง

"ไปครั้งนี้ก็ได้ดื่มไวน์นิดหน่อย" พูดจบก็เหลือบมองปฏิกิริยาของพี่ชาย

"ไอ้พี่กลางเจ้ากี้เจ้าการอีกใช่มั๊ย?" ถามกลับอย่างพอรู้ทัน แต่น้องเล็กส่ายหน้า

"ไม่ใช่หรอก ผมเห็นพี่กลางดื่มก็เลยขอชิม พี่เขาเลยให้ผมดื่มแค่สองแก้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย อร่อยดีออก" น้องเล็กแก้ตัวแทนเคนอีก

"ฮึ! เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจไม่ยุ่งกับของพวกนั้นยังจะว่าไม่เป็นไรอีก" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร

"เอาเรื่องอื่นซิ เรื่องที่สร้างสรรค์หน่อยแบบว่าไม่ใช่แค่เที่ยวเล่นกินโน้นกินนี่อย่างเดียว" แล้วก็ถามถึงเรื่องอื่นๆบ้าง

"งั้นก็ไม่มีหรอกครับ เพราะนอกจากกินๆเที่ยวๆแล้วผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย" น้องเล็กตอบยิ้มๆเลยโดนพี่ชายขยี้หัวแรงๆ

"อ้อ! มีอีกเรื่องนึง.....แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมเท่าไหร่แต่เป็นเรื่องของพี่กลางเขา" แล้วไจ่ไจ๋ก็พูดอย่างนึกขึ้นมาได้

"เรื่องเจ้าพี่กลาง เฮ่อ! หวังว่าคงไม่มีวีรกรรมอะไรอีกนะ" พี่ใหญ่พูดดักไว้ก่อน ไจ่ไจ๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนเฉลย

"เรื่องผู้หญิง" พอได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่ก็ผงกหัวขึ้นมาทันที

"อะไรนะ!! เรื่องผู้หญิงหรอ? นายอย่าบอกนะว่า....." พี่ชายคิดเตลิดไปไกลแล้วแต่น้องเล็กไม่รู้ว่าพี่ชายคิดไปไกลเลยพยักหน้า

"ไอ้ๆๆๆๆ.....ไอ้ตัวดีเอ้ย......" พี่ใหญ่ว่าแล้วก็ลุกพรวดขึ้นทันทีทำเอาไจ่ไจ๋เกิดอาการงง

"พี่ใหญ่จะไปไหน?" ร้องถามพี่ชายทันที

"จะไปฟาดกะบาลไอ้พี่กลางให้แตกซักที แม้แต่เวลาไปทำงานมันยังมีเรื่องแบบนี้ได้" พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่ไจ่ไจ๋รีบคว้าตัวพี่ชายไว้ก่อน

"เดี๋ยวก่อนพี่ใหญ่! พี่คิดอะไรน่ะ? ผมไม่ได้หมายความไปในทางนั้นเลยนะ" พอจับได้เลาๆว่าพี่ชายคิดอะไรไจ่ไจ๋ก็โวยวายขึ้นมาบ้าง

"อ้าว! ก็นายบอกว่า......" พอได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ตั้งท่าจะย้อนแต่ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ผมหมายถึงว่าพี่กลางอาจจะมีคนที่หมายตาหรือว่าปิ๊งๆกันอยู่บนเรือสำราญก็ได้ต่างหากเล่า" ไจ่ไจ๋รีบเฉลยให้พี่ชายฟังก่อนที่พี่ชายจะคิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหน

"อ้าว! แล้วไม่บอกแต่แรก พี่ก็นึกว่ามัน....." แล้วเจอร์รี่ก็พูดอะไรไม่ออกเพราะรู้สึกกระดากเสียเอง น้องเล็กจึงแอบหัวเราะเบาๆ

"เพิ่งรู้นะว่าพี่ใหญ่เนี่ยก็คิดลึกเป็นกับเขาเหมือนกัน" เอ่ยแซวพี่ชายตามมา

"เดี๋ยวเถอะ!" เจอร์รี่ทำหน้าดุใส่น้องกลบเกลื่อนก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วถามน้องต่อ

"ใครกันที่เจ้าพี่กลางมันชอบ? แล้วมันแอบชอบเขาข้างเดียวหรือว่าเขาก็ชอบมันด้วย? แล้วเขาคนนั้นเป็นใคร? ชื่ออะไร? ทำงานอะไร? ครอบครัวอยู่ไหน? รู้จักกันได้ยังงัย? แล้วทำไมนายถึงรู้เรื่องพวกนี้?" ไจ่ไจ๋มองพี่ชายตาปริบๆเมื่อคำถามหลั่งไหลออกมาจากปากพี่ชายอย่างไม่ขาดสาย

"เอ่อ....แล้วผมจะตอบยังงัยเนี่ย?" ไจ่ไจ๋บ่นอุบ

"ก็ตอบตามที่พี่ถามนั่นแหละ" เจอร์รี่ว่าแล้วก็รอคอยคำตอบจากน้อง ไจ่ไจ๋เห็นท่าทางอยากรู้ของพี่ชายก็เลยอยากแกล้งซะอย่างงั้น

"ผมง่วงแล้วหละ ไว้พี่ใหญ่ถามพี่กลางเองก็แล้วกันนะ แต่บอกใบ้นิดนึงว่าชื่ออี้เจวียน" พูดจบก็มานอนลงที่เตียงแล้วหลับตาทันที

"เฮ้ย! อย่าเพิ่งนอนสิวะ! พี่ยังไม่รู้เรื่องเลย ไจ่ไจ๋! ลุกขึ้นมาคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน" เจอร์รี่ฉุดแขนน้องขึ้นมาแต่ไจ่ไจ๋ก็ทำตัวอ่อนเอนลงที่เตียงตามเดิม

"ไจ่ไจ๋! เฮ้ย! จะหลับแล้วจริงหรอ? คุยกันก่อน!" ว่าพลางเขย่าตัวน้องไปด้วยแต่ไจ่ไจ๋กลับแกล้งพลิกตัวหนีแล้วอมยิ้ม

"ไอ้น้องแต่ละคน.....ให้มันได้อย่างนี้สิ....." เมื่อเห็นว่าน้องชายไม่ยอมพูดพี่ใหญ่ก็ได้แต่บ่นอุบอิบ

- ตอนเช้า -

"เสี้ยวเทียนตื่นแล้วหรอ?" เจอร์รี่เอ่ยเรียกน้องชายที่เพิ่งเดินงัวเงียลงมา

"ขอโทษที่ตื่นสายไปหน่อย ชั้นจะรีบเตรียมอาหารเช้าให้ อย่าเพิ่งรีบไปหละ" เคนบอกพี่ชายพร้อมกับอ้าปากหาวไปด้วย

"ไม่ต้องๆ ชั้นเตรียมให้เสร็จแล้ว" เจอร์รี่บอก เคนได้ยินก็เลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้ารับรู้

"งั้นหรอ? น่าจะบอกก่อนจะได้ไม่ต้องรีบตื่น" ว่าแล้วก็อ้าปากหาวอีก

"มานี่ซิ" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับตบเบาะโซฟาข้างๆ เคนจึงเดินมานั่งลงตรงนั้นพร้อมกับเอามือขยี้ตา

"อย่าขยี้ตา แล้วทำไมถึงดูท่าทางง่วงหงาวหาวนอนแบบนี้? เมื่อคืนก็ขึ้นนอนไม่ดึกมากไม่ใช่หรอ?" พี่ใหญ่จับมือน้องไม่ให้ขยี้ตาก่อนจะใช้มือลูบหน้าลูบตาให้น้องชายพร้อมกับตั้งคำถาม

"ก็แวนเนสน่ะสิ เมื่อคืนมันมานอนคุยด้วยจนเกือบเช้า ชั้นเพิ่งได้หลับตอนเกือบตีสี่ คุยอย่างกับคนไม่ได้พูดมาซักสิบชาติ" เคนบอกพร้อมกับบ่นพี่ชายคนรองให้ฟังพอพูดจบแล้วก็เอาหัวพิงพนักโซฟาก่อนจะหลับตาลง เจอร์รี่มองน้องชายยิ้มๆก่อนจะพับหนังสือพิมพ์ในมือเก็บแล้วดึงตัวน้องให้เอนลงมา

"นอนนี่มา....." บอกพร้อมกับตบที่ตักตัวเอง

"เดี๋ยวเสื้อนายยับนะ" เคนพูดแย้งแต่ก็เอนตัวลงนอนหนุนตักพี่ชาย

"ไม่เป็นไรหรอก" พูดจบก็เอามือลูบหัวเจ้าน้องชายจอมเฮี้ยว

"เวลานายอยู่เฉยๆไม่ก่อเรื่องไม่ก่อราวไม่พูดไม่เถียงก็ถือว่าเป็นเด็กที่น่ารักมากทีเดียว แต่เวลาดื้อขึ้นมาก็น่าตีที่สุดเหมือนกัน" เคนหรี่ตาขึ้นมองพี่ชายเล็กน้อย

"นายก็โตกว่าชั้นแค่ไม่กี่ปีทำไมถึงชอบมองว่าชั้นเป็นเด็กอยู่เรื่อย" ย้อนคำพี่ชายกลับไป

"แล้วมีผู้ใหญ่ที่ไหนเขายังกลัวไม้เรียวอยู่หละ?" ก้มหน้าลงมาถามแหย่น้อง

"ไม่ได้กลัวซักหน่อย" เคนลืมตาขึ้นมาแล้วเถียงพี่ชายแบบไม่เต็มเสียงนัก

"จริงหรอ?" ถามย้อนกลับไปยิ้มๆ เคนค้อนใส่พี่ชายก่อนจะแก้ตัวเหมือนเด็กๆ

"ถ้ามันวางอยู่เฉยๆก็ไม่กลัวหรอก" พี่ใหญ่ได้ยินก็หัวเราะแล้วขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู

"ไม่รีบไปทำงานหรอ? เดี๋ยวก็ไปสายหรอก" เคนถามพี่ชายขึ้นมาบ้าง เจอร์รี่ยิ้มให้น้องก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย

"วันนี้จะไปหาลูกค้าช่วงสิบเอ็ดโมง ก็เลยกะว่าตอนเช้าจะไม่เข้าบริษัท" ตอบคำถามนั้นจบก็เลื่อนมือขึ้นมาบีบจมูกน้อง

"ในใจคงอยากจะให้ชั้นไปให้พ้นๆแล้วสิ" พูดดักคอเจ้าน้องชายตัวแสบ

"เปล่าซักหน่อย ใส่ร้ายกันอีกละ" เคนรีบปฏิเสธพร้อมกับต่อว่าพี่ชายด้วยสีหน้ามุ่ยๆ

"อื้มมม!!!" พี่ใหญ่ก้มลงหอมแก้มน้องชายอย่างหมั่นไส้แกมเอ็นดู เคนเอามือถูแก้มตัวเองก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง

"วันนี้นายเป็นไรน่ะ? มานั่งโอ๋ชั้นแต่เช้าเลย" ถามพี่ชายออกมาเพราะทุกทีพี่ชายไม่ค่อยมายุ่งย่ามกับเขามากนัก

"ก็ต้องโอ๋ไว้ก่อนสิ เพราะเดี๋ยวตอนเย็นชั้นจะลงโทษนายถึงตอนนั้นชั้นจะไม่โอ๋นายอีก และนายต้องไม่โกรธชั้นนะเพราะชั้นโอ๋นายชดเชยให้ตอนนี้เรียบร้อยแล้วหละ" พี่ใหญ่ตอบพร้อมกับยักคิ้วให้น้องชาย เคนได้ยินก็ทำหน้าเจื่อนๆ

"งัย? ได้ยินแค่นี้ก็ไม่อยากพูดกับชั้นแล้วใช่มั๊ยหละ?" ถามแหย่น้องชายต่ออีก เคนเหลือบมองหน้าพี่ชายก่อนจะยิ้มหวานให้แล้วขยับเข้าไปกอด

"อะไรอีกหละไอ้ตัวดี? ไม่ต้องอ้อนไม่ได้ผลหรอก ยังงัยซะก็ต้องถูกลงโทษอยู่ดี" แม้จะพูดเช่นนั้นแต่พี่ใหญ่ก็กอดน้องชายตอบ

"พี่ใหญ่ครับ....." เคนรู้ทางพี่ชายดีจึงเอ่ยปากเรียกพี่ชายอย่างไพเราะ

"บอกแล้วงัยว่าไม่ต้องอ้อน" เจอร์รี่บีบจมูกน้องชายพร้อมกับพูดย้ำ

"พี่ใหญ่จะใช้เข็มขัดตีชั้นจริงๆน่ะหรอ? ชั้น.....ชั้นน่ะไม่ขัดข้องหรอกแต่ชั้นห่วงพี่ใหญ่นะ" เจอร์รี่นึกขำเมื่อได้ยินน้องว่าเช่นนั้นแต่ก็แกล้งตีหน้าขรึม

"ห่วงอะไรพี่? นายห่วงตัวเองไม่ดีกว่าหรอ?" ย้อนคำน้องชายกลับไป

"ห่วงสิ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นชั้นคงตายแน่นอนต่อให้อึดยังงัยโดนฟาดขนาดนั้นก็ทนไม่ได้หรอก แล้วถ้าชั้นตายขึ้นมาพี่ใหญ่ติดคุกนะจะบอกให้" ได้ยินเหตุผลของน้องแล้วเจอร์รี่ก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่

"ไอ้เซ่อ! นายคิดหรอว่าพี่จะทำให้ตัวเองลำบากขนาดนั้น ช่างคิดไปได้นะเราน่ะ!" พูดจบก็ดึงแก้มน้องชายทั้งสองข้าง

"สัญญาว่าการลงโทษครั้งนี้ไม่มีการตีเด็ดขาด" เคนได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าโล่งใจ

"จริงนะ! สัญญาจริงๆด้วย ห้ามคืนคำนะ" พูดย้ำกับพี่ชาย

"อืม....เว้นแต่นายจะงอแงไม่ยอมรับกติกา" แม้จะว่าตามนั้นแต่ก็ยังอดตั้งข้อแม้กับน้องไม่ได้

"ชั้นยอมรับทุกอย่างเลย" เคนตอบโดยไม่ต้องคิดเพราะถ้าไม่ต้องเจ็บตัวแล้วจะโดนลงโทษอย่างอื่นเขาก็ยอมทุกอย่าง

"จำคำของตัวเองไว้ด้วยหละ" พูดจบก็เอานิ้วจิ้มกลางหน้าผากน้องชายเบาๆ

"เออ! พี่มีเรื่องจะถามนายซักหน่อย" แล้วเจอร์รี่ก็นึกขึ้นได้

"เรื่องอะไร?" เคนเลิกคิ้วอย่างงงๆ

"ใครคืออี้เจวียน?" ได้ยินเช่นนั้นเคนก็อ้าปากค้าง

"ใครบอกนาย?" ย้อนถามพี่ชายกลับไปแต่แล้วก็นึกออกมาว่าต้องเป็นเจ้าน้องชายตัวดีของเขาแน่ๆ

"เจ้าไจ๋หละสิ" พี่ใหญ่พยักหน้ารับก่อนจะมองน้องชายอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

"ไอ้เจ้านี่มันยุ่งวุ่ยวายจริงๆ.....ไม่มีอะไรหรอกก็แค่เพื่อนเฉยๆ" เคนบ่นเจ้าน้องชายก่อนจะตอบพี่ชาย

"แน่ใจ? แต่รู้สึกว่าน้องจะบอกชั้นมากกว่านั้นนะ" พี่ใหญ่ถามรุกน้องชายอีก

"บอกอะไรหละ?" เคนทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างมีพิรุธ

"บอกว่านายกับผู้หญิงคนนี้......" พี่ใหญ่ยังพูดไม่จบเคนก็รีบแทรกขึ้นมาก่อน

"ไม่ได้มีอะไรกันนะโว้ย! เป็นแค่เพื่อนคุยเฉยๆ อี้เจวียนเป็นพยาบาลบนเรือคนเดียวกับที่ดูแลชั้นคราวก่อนแหละ" โวยวายขึ้นมาเมื่อดูท่าว่าพี่ชายจะคิดไปไกล

"แค่นั้นหรอ?" ถามย้ำอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ

"แค่นั้นแหละ" เคนตอบแล้วเฉไฉหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดโทรทัศน์

"เราชอบเขาใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่ได้ทีถามออกไปตรงๆ เคนเลยเอ๋อไปชั่วขณะ

"ชอบ.....ก็ชอบสิ คนเป็นเพื่อนกันถ้าเกลียดกันจะเรียกว่าเพื่อนได้ยังงัย?" เคนพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ เจอร์รี่ไม่ตอบว่าอะไรแต่อมยิ้ม

"อะไรเล่า! นายเนี่ยไม่ซอกแซกเรื่องคนอื่นบ้างจะได้มั๊ย? หิวข้าวแล้ว!" พูดจบก็รีบลุกเดินหนีเข้าไปในครัว

"ฮึ! พี่คนนี้มีหรอจะไม่รู้ใจนายน่ะ" พึมพำกับตัวเองแต่ก็มองตามน้องยิ้มๆ

Create Date : 30 ธันวาคม 2550

Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:39:20 น.

2 comments

Counter : 1293 Pageviews.