Chapter 102
ตอนที่ 102 "กลับมาซะมืดเลย" ไจ่ไจ๋วิ่งออกมารับพี่ชายสองคนที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านพร้อมกับเอ่ยปากบ่น "พี่ใหญ่พาไปดูไนท์ซาฟารีมา" เคนเล่าให้น้องชายฟัง "ไม่ชวน!" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับทำหน้ามุ่ย "ไว้วันหลังจะพาไป" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับขยี้หัวน้องเล็ก "วันไหน?" ไจ่ไจ๋ถามรุกพี่ชายอีก "อะไรอีกเนี่ย? จะหาเรื่องพี่หรืองัย?" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ "ก็ตอบมาสิว่าจะพาไปวันไหน?" น้องเล็กหน้างอหนักกว่าเก่า "ก็บอกว่าวันหลัง รอให้พี่ว่างก่อน" พี่ใหญ่ตอบแล้วเดินหนีไปนั่งลงที่โซฟาในบ้าน "ทำไมจะพาผมไปถึงต้องรอให้ว่าง? ทีเวลาพาพี่กลางไปยังลางานไปได้เลย" น้องเล็กเริ่มรวน "มีเหตุผลหน่อยนะไจ่ไจ๋ วันนี้เหตุผลสำคัญที่พี่หยุดงานเพราะจะพาพี่กลางมันไปหาหมอ แต่เรื่องเที่ยวนี่..." เจอร์รี่เองก็ไม่รู้จะอธิบายยังงัยเลยหันไปขอความช่วยเหลือจากเคน "พี่ขอให้พี่ใหญ่พาไปเอง นายจะหงุดหงิดอะไรเนี่ย? เอ้า! ซื้อมาฝาก" เคนเอ่ยปากแทนพี่ชายพร้อมกับทำหน้าเอือมระอาน้องชายแต่ก็ส่งถุงอาหารที่ซื้อมาส่งให้น้องชาย ไจ่ไจ๋ทำหน้ามุ่ยแต่ก็รับไปเปิดดู "อิ่มไปตั้งนานแล้ว!" บ่นอุบอิบต่อแล้ววางถุงนั้นลงบนโต๊ะ "มันฟาดงวงฟาดงามาได้ซักพักแล้ว เห็นบ่นว่าวันนี้มีแต่เรื่องขัดใจทั้งนั้น" แวนเนสพูดขึ้นยิ้มๆเพราะรู้ว่าเหตุผลที่น้องชายเริ่มเกเรเพราะติดไม่พอใจที่แผนการที่วางไว้เป็นอันต้องล้มเลิก "อ้อ!" เคนได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันทีเลยหัวเราะออกมาด้วย "เอาน่า! อย่าหงุดหงิดไปเลย เชื่อพี่เถอะว่าวันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอก" เคนว่าพร้อมกับโยกหัวน้องเบาๆ "พูดง่ายหนิ! ตัวเองได้เที่ยวสมใจแล้วแต่ผมกับพี่รองอุตส่าห์รอมาทั้งวันเพื่อหวังจะได้....." ก่อนที่เจ้าน้องเล็กจะทันได้หลุดปากถึงแผนการชั่วร้ายของพวกเขาออกมาเคนก็รีบเอามืออุดปากน้องได้ทัน ซึ่งท่าทางของน้องทำให้เจอร์รี่ผิดสังเกตทันที "มีอะไรกัน?" ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย คราวนี้เจ้าน้องเล็กที่กำลังเกเรกลับกลายเป็นเทวดาตัวน้อยทันที "ไม่มีอะไรครับ ผมบ่นไปเรื่อยแหละ ก็อ่านหนังสือมันเครียดนี่น่า" ไจ่ไจ๋ว่าเสียงอ่อนลงแล้วรับมานั่งกระแซะพี่ชายคนโตเป็นการประจบ "เมื่อกี้ก็ปวดหัวตุ๊บๆ กินยาก็ยังไม่หาย" พูดจบก็เอาหัวซบลงที่ไหล่พี่ชายอย่างรู้งาน เจอร์รี่เหล่มองเจ้าน้องชายตัวดีก่อนจะเอามือผลักหัวน้องขึ้น "อย่านอกเรื่อง เมื่อกี้พี่ได้ยินว่านายกับเจ้าพี่รองรอที่จะทำอะไรกัน?" พี่ใหญ่ไม่เชื่อว่าเจ้าน้องชายตัวแสบจะไม่มีอะไรอย่างที่ปากว่า "แล้วนายทำไมต้องปิดปากไม่ให้น้องพูดต่อ?" เปลี่ยนสายตามาที่เคนที่ได้แต่ทำหน้าแหยๆ "คือ....." เคนอ้ำอึ้งเพราะยังนึกข้อแก้ตัวไม่ออก ในตอนนั้นแวนเนสจึงเอ่ยขึ้นมา "ไหนๆแผนการมันก็ล่มแล้วงั้นบอกพี่ใหญ่ไปก็ไม่เป็นไรหรอก" คำพูดของแวนเนสทำเอาน้องชายทั้งสองคนหันขวับมามองพร้อมกัน "ได้งัยเล่า!" ไจ่ไจ๋ทำเสียงดุพี่ชายเบาๆ เพราะหากสารภาพออกไปเขาคงโดนดุมากที่สุดเนื่องจากเป็นตัวต้นคิด "เอาเถอะ! พี่ใหญ่ต้องเข้าใจอยู่แล้ว พี่บอกแต่แรกแล้วว่าไม่เห็นต้องทำลับๆล่อๆกันขนาดนี้เลย กะอีกแค่นายอยากจะดูหนังโป๊เนี่ย!" คำพูดของแวนเนสทำเอาเคนกับไจ่ไจ๋อ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง อันที่จริงหากแวนเนสพูดความจริงน้องชายทั้งคู่คงไม่ตะลึงขนาดนี้ แต่คนที่อึ้งมากที่สุดเห็นจะเป็นผู้อาวุโสที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด "อะไรนะ?" เจอร์รี่ถามย้ำเพราะนึกว่าตัวเองหูฝาด "ชั้นจะเล่าให้ฟังก็ได้ เรื่องของเรื่องก็คือเจ้าเสี้ยวเทียนมันได้หนังโป๊มาใหม่ แล้วเจ้าไจ่ไจ๋มันก็อยากรู้อยากเห็นเลยขอดูบ้าง แต่ครั้นจะให้นายรู้ก็คงโดนด่ากันเปิดเปิง มันเลยวางแผนว่าไหนๆวันนี้นายต้องพาเสี้ยวเทียนมันไปหาหมออยู่แล้วก็ให้เสี้ยวเทียนอ้อนขอให้นายพาไปโน้นไปนี่ต่อ เพื่อที่จะได้มีทางสะดวกในการดูสิ่งล่อแหลม" คำอธิบายของแวนเนสทำให้น้องชายสองคนพูดอะไรไม่ออก "เสี้ยวเทียน!!" เสียงเรียกของพี่ใหญ่ทำเอาเคนสะดุ้งโหยง "เฮ้ย!!! ไม่ใช่นะ!!" เคนรีบปฏิเสธให้วุ่น แต่พอเห็นแวนเนสขยิบตาให้เออออก็ต้องถอนหายใจดังเฮือก "ความจริงที่ไม่ใช่เพราะว่าหนังมันไม่ใหม่แล้ว มันเก่าแล้วหละ" เคยยอมรับมุขพี่ชายเพราะคิดดูแล้วอย่างนี้เพียงแค่โดนด่าแต่หากบอกความจริงไปว่าวางแผนจะแกล้งพี่ชิงชิงกันมีหวังได้เจ็บตัวกันถ้วนหน้า "ผมก็แค่อยากรู้ แต่ยังไม่ทันดูเลยนะเพราะพวกพี่กลับมากันก่อน" ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาบ้าง ซึ่งตอนนี้กลายเป็นพี่ใหญ่ที่เป็นฝ่ายกระดากเสียเอง "ไอ้เรื่องแบบนี้มันดีนักหรืองัย! ดูไปแล้วมันทำให้ชีวิตดีขึ้นหรอ?" เอ็ดตะโรใส่เจ้าน้องชายทั้งสองคน "มันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์นี่หว่า ให้มันดูในบ้านดีกว่าไปดูกับคนอื่นนะโว้ย" แวนเนสพูดกับพี่ชายแล้วบอกให้พี่ชายอย่าคิดมาก "ช่างมันเถอะ แค่นี้เอง" เจอร์รี่หันมาจ้องหน้าแวนเนส "นายน่ะตัวดี! น้องมันคิดจะทำอะไรไม่ดีไม่งามหละไม่เคยห้าม ซ้ำยังส่งเสริมอย่างออกนอกหน้าอีก!!" แวนเนสทำหน้าแหยๆ "เอาเถอะน่า! บ่นไปก็เท่านั้น ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปนอนตากแอร์ให้สบายดีกว่าไป...." ว่าแล้วแวนเนสก็จัดการดุนหลังพี่ชายให้ขึ้นไปข้างบน "อย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกหละ ไม่งั้น....." พี่ใหญ่ไม่พูดต่อเพียงแต่ชี้หน้าน้องๆแล้วขึ้นไปชั้นบนตามแรงดันของน้องชายคนรอง "นี่แหนะ! ไอ้เรื่องชั่วๆหละโยนให้ชั้นเลยนะ!" เมื่อเจอร์รี่หายลับตาไปแล้วเคนก็เดินไปตบหัวแวนเนสอย่างหมั่นไส้ "โอ้ย! อะไรเล่า! นี่ชั้นอุตส่าห์ช่วยนะโว้ย!" แวนเนสเอามือลูบหัวพลางโวยวาย "ช่วยตายหละ! พี่รองทำผมเสียภาพพจน์หมดเลย!" ไจ่ไจ๋โวยใส่บ้าง "หึๆๆๆ นายยังมีอะไรต้องเสียอีกหรอไอ้ตัวดี?" แวนเนสขำกับคำพูดของน้อง "เอาน่า! ดีกว่ามันรู้ว่าพวกเราวางแผนที่จะ...." แวนเนสไม่พูดต่อจนจบแต่เป็นอันเข้าใจตรงกัน ในขณะที่สามพี่น้องคุยกันอยู่นั้นพี่ใหญ่ก็เดินกลับลงมาโดยที่เจ้าตัวแสบทั้งสามคนไม่ทันได้สังเกต "พอพี่ไม่อยู่หละร่าเริงกันทีเดียวเชียวนะ!" เจอร์รี่แกล้งพูดแทรกขึ้นมาเล่นเอาจอมวางแผนทั้งสามคนสะดุ้งไปตามๆกัน "ละ....ลงมาทำไมอีก?....." แวนเนสถามเสียงตะกุกตะกัก "ทำไม? เห็นพวกนายคุยกันสนุกก็อยากมาคุยด้วยน่ะสิ" ว่าพลางมองเจ้าน้องชายทั้งสามคนเรียงตัว "เมื่อกี้เหมือนได้ยินว่าพวกเราสามคนวางแผนอะไรกันนะ?" เจอร์รี่ถามแบบคาดคั้นกลายๆ "เปล่า! ไม่มีอะไรหนิ!" แวนเนสปฏิเสธเป็นพัลวันซึ่งเคนกับไจ่ไจ๋ก็พยักหน้าหงึกๆตามไปด้วย "แน่ใจหรอ?" ถามย้ำอีกครั้งทั้งที่แน่ใจแล้วว่าเจ้าน้องชายสุดที่รักทั้งสามคนของเขาคงมีแผนไม่ชอบมาพากลเป็นแน่ "เอ๊ะ! นึกได้ว่านัดให้เพื่อนโทรมาตอนสามทุ่ม ผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ" ไจ่ไจ๋เห็นท่าไม่ดีเลยรีบหาทางเอาตัวรอดเสียก่อน "งั้นเดี๋ยวคืนนี้พี่ไปนอนกับนายแล้วกันนะ" พี่ใหญ่พูดพร้อมกับยิ้มเย็นๆ เล่นเอาเจ้าน้องเล็กขนลุกซู่อย่างไม่มีสาเหตุ "ไม่ดีหรอกครับพี่ใหญ่" ไจ่ไจ๋แก้สถานการณ์ด้วยการเดินเข้าไปกอดแขนพี่ชาย "ทำไมหละ? ทุกทีเห็นเราอ้อนให้พี่ไปนอนด้วย" เจอร์รี่ถามกลับ "ก็คืนนี้ผมต้องอ่านหนังสือดึกนี่น่า พรุ่งนี้ผมมีสอบแล้วนะครับ" พูดจบก็เอาหัวซบไหล่พี่ชายอย่างรู้งาน "อ้อ! มันก็จริง...." เจอร์รี่ทำทีคล้อยตามแล้วยิ้มให้น้องอีกครั้ง "งั้นก็รีบไปอ่านหนังสือเถอะ เทอมนี้พี่อยากเห็นตัว A เยอะๆ" ว่าพลางเอามือขยี้หัวน้องด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู "อื้ม!! ผมจะพยายามครับ!" น้องเล็กหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่ก่อนจะส่งสายตาให้พี่ชายอีกสองคนหาตัวรอดกันเอาเองแล้วรีบกลับขึ้นห้องนอนทันที "แวนเนสน้องรัก วันนี้พี่ใหญ่ไปนอนห้องนายแล้วกันนะ" เมื่อน้องเล็กรอดตัวไปแล้วเจอร์รี่ก็หันมาทางแวนเนส "ไม่ได้! คืนนี้ชั้นต้องใช้สมาธิในการอ่านบทละครที่เสนอเข้ามาให้จบเพราะโดนบริษัทเร่งมาแล้ว" แวนเนสที่เตรียมหาข้ออ้างไว้ก่อนแล้วตอบอย่างคล่องแคล่ว "งั้นชั้นนอนเฉยๆไม่รบกวนก็ได้" พี่ใหญ่ต่อรอง "ไม่ดีหรอก ชั้นเห็นนายอยู่ด้วยไม่วายต้องคุยกันอยู่ดี" แวนเนสตอบแล้วขยับเข้าไปบีบนวดแขนให้พี่ชายอย่างประจบประแจง "นายน่ะต้องพักผ่อนให้เพียงรู้เปล่า เพราะฉะนั้นนอนที่ห้องพ่อแม่แหละดีแล้วจะได้ไม่มีใครกวน" พี่ใหญ่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เขาพอจะเดาออกว่าที่บรรดาน้องชายทั้งหลายไม่อยากให้เขาไปนอนด้วยเพราะกลัวจะเผยพิรุธมาให้เขาเห็น "ว่าแล้วชั้นไปนอน เอ้ย! ไปอ่านบทก่อนนะ ฝันดีหละ!" พูดจบก็วิ่งหายวับไปภายในพริบตา เคนมองตามพี่น้องสองคนที่หนีเอาตัวรอดกันไปได้ง่ายๆด้วยความรู้สึกนึกเคืองอยู่ไม่น้อย "ไม่มีอะไรแล้วชั้นก็ไปนอนดีกว่า" เคนพูดเร็วๆแล้วลุกขึ้นทันที เจอร์รี่จึงลุกขึ้นตามด้วย "งั้นชั้นไปนอนกับนายแล้วกัน คืนนี้นายคงไม่ต้องศึกษาเมนูอาหารหรอกมั้ง?" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับพูดดักคอไว้ด้วย ทำเอาเคนหน้าเจื่อนลงทันตาเห็น "ทำไมวันนี้นายถึงทำตัวขาดความอบอุ่นนักนะ? ปกติก็นอนคนเดียวได้แต่ไหงวันนี้ถึงจะมาขอนอนกับคนนั้นคนนี้" เคนแกล้งต่อว่าพี่ชายกลบเกลื่อน "ชั้นจะไปนอนกับน้องเพื่อพูดคุยกันบ้างไม่ได้หรืองัย?" เจอร์รี่ถามกลับพร้อมกับหรี่ตาคล้ายกำลังจับพิรุธเจ้าน้องชายตัวดี "ชั้นไม่มีเรื่องอะไรจะคุยด้วยหรอก เหนื่อยจะตาย แล้วหมอบอกว่าชั้นต้องพักผ่อนมากๆด้วย ถ้าขืนนายมานอนคุยด้วยก็ไม่ได้พักผ่อนกันพอดี" พูดจบเคนก็ไม่รอฟังคำตอบโต้ของพี่ชายอีก เขารีบลุกก้าวยาวๆวิ่งขึ้นบันไดไปทันที "ทำตัวน่าสงสัยกันจริงๆ เฮ่อ! เจ้าเด็กสามคนนี้มันอายุเท่าไหร่กันแล้วนะ?" พี่ใหญ่บ่นอุบพลางส่ายหน้าไปมาอย่างอย่างเอือมระอา
- ตอนเช้า - "ไจ่ไจ๋หละ?" เจอร์รี่เอ่ยถามน้องชายสองคนที่นั่งคุยกันอยู่บนโต๊ะอาหารเช้า "ยังไม่ตื่นมั้ง" เคนตอบพี่ชาย "อะไรนะ!? วันนี้น้องมันมีสอบไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่อุทาน "อ้าวหรอ? ไม่เห็นรู้เลย" เคนทำหน้าเหลอ "รีบขึ้นไปปลุกน้องเดี๋ยวนี้เลย! เดี๋ยวไปสอบไม่ทันพอดี!" พี่ใหญ่สั่งให้เคนรีบไปปลุกน้องเล็ก "แล้วห้ามเล่นกันนะ" ตะโกนบอกน้องไล่หลัง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา "วันนี้ไจ่ไจ๋สอบหรอ?" แวนเนสถามพี่ชายขึ้นมาบ้าง "ก็ใช่น่ะสิ! ดูซิ....ป่านนี้ยังนอนไม่ตื่นเลย" เจอร์รี่ตอบแล้วไม่วายบ่นต่ออีก "ไม่รู้ทำไมถึงชอบทำอะไรในนาทีสุดท้ายอยู่เรื่อย เมื่อคืนชั้นเข้านอนตอนเที่ยงคืนกว่าเดินผ่านห้องเจ้าไจ๋เห็นว่ายังเปิดไฟอยู่เลยเข้าไปดู มันบอกว่ายังอ่านหนังสือไม่จบเลย เฮ่อ! ชั้นหละเบื่อเจ้าเด็กคนนี้จริงๆ" เจอร์รี่บ่นต่ออีกยืดยาวส่วนแวนเนสได้แต่ยิ้มๆ "แล้วนายน่ะ....." เจอร์รี่ยังพูดไม่ทันจบแวนเนสก็ร้องแทรกขึ้นมาก่อน "เฮ้ย!! วันนี้ชั้นตื่นเองนะ ไม่ต้องมาหาเรื่องบ่นเลย" เมื่อได้ยินน้องดักคอพี่ใหญ่จึงเอื้อมมือไปผลักหัวน้องชาย "ร้อนตัวทำไม! ชั้นยังพูดไม่ทันจบเลย!" แวนเนสหัวเราะเบาๆแต่โดนพี่ใหญ่ค้อนใส่เข้าให้ก่อนจะหันไปมองรอบๆ "พี่ชิงชิงไปไหน?" ถามหาเอากับน้องอีก "ไม่รู้ ทำไมนายถึงต้องใส่ใจนัก" แวนเนสตอบพร้อมกับถามเป็นเชิงจิกกัด "เขาเป็นแขกของบ้านเราทำไมชั้นถึงจะใส่ใจไม่ได้?" ย้อนถามน้องอย่างหาเรื่อง "เปล่า!" แวนเนสปฏิเสธเสียงสูง ในตอนนั้นพี่ชิงชิงก็เดินกลับเข้ามาพอดี "เหมือนได้ยินมีใครนินทาพี่อยู่" เธอส่งเสียงทักหนุ่มๆอย่างอารมณ์ดี "ไม่ได้นินทาครับ แค่ถามถึงเฉยๆ" เจอร์รี่หันไปยิ้ม "ไปออกกำลังกายมาหรือครับ?" เมื่อเห็นว่าพี่ชิงชิงอยู่ในชุดวอร์มก็เอ่ยปากถาม "ใช่.....แถวนี้อากาศดีนะ ว่างๆพวกเธอก็น่าจะออกไปวิ่งกันบ้าง" เธอว่าแล้วก็เอาผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนบ่าเช็ดหน้าเช็ดตา "บ้านนี้หากไม่มีความจำเป็นก็ไม่มีใครอยากตื่นเช้าหรอกครับ" เจอร์รี่ว่ากระทบน้อง "แม้แต่มีความจำเป็นยังไม่ค่อยอยากจะตื่นเลย ดูอย่างเจ้าไจ๋สิครับ วันนี้มีสอบแต่ยังนอนไม่ตื่นเลย" เจอร์รี่ได้ทีนินทาน้องเล็กให้พี่ชิงชิงฟัง "แต่ผมไปออกกำลังกายที่ฟิสเนตประจำนะครับ" แวนเนสแย้งขึ้นมา "ออกกำลังกายในฟิสเนตมันก็ดี แต่พี่ว่าหากเราได้สูดอากาศบริสุทธิ์ไปด้วยมันน่าจะดีกว่านะ ว่างๆลองไปวิ่งกับพี่ก็ได้" พี่ชิงชิงแย้งพร้อมกับชักชวน "ผมไม่มีเวลา" แวนเนสปฏิเสธกลายๆ "แต่ผมว่ามันก็ดีนะครับ พรุ่งนี้เช้าพี่ชิงชิงรอผมด้วยแล้วกัน" เจอร์รี่เห็นดีด้วยกับคำพูดนั้นจึงออกตัวขอไปด้วย แวนเนสมองพี่ชายอย่างหมั่นไส้ที่เออออกับพี่ชิงชิงทุกอย่างก่อนจะพูดแทรกเปลี่ยนเรื่อง "ทำไมเสี้ยวเทียนมันไปปลุกไจ่ไจ๋นานจัง สงสัยเจ้าตัวดีคงงอแงไม่ยอมลุกไปสอบแหงๆ" เปรยขึ้นมาเพื่อเรียกความสนใจจากพี่ชาย แล้วก็ได้ผลเพราะเจอร์รี่หันมามอง "นั่นสิ งั้นชั้นไปดูพวกมันหน่อยดีกว่า" เจอร์รี่พูดจบก็เดินไปดูเจ้าน้องชายตัวดี "พี่ชิงชิงกินข้าวกันครับ" แวนเนสเอ่ยชวนพร้อมกับเชื้อเชิญให้พี่ชิงชิงกินข้าวเช้าด้วยกัน
- ที่ห้องนอนไจ่ไจ๋ - "ไจ่ไจ๋! ตื่นได้แล้วโว้ย!" เคนร้องเรียกเจ้าน้องเล็กจอมขี้เซาที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง "วันนี้มีสอบไม่ใช่หรอ? เดี๋ยวก็เข้าสอบไม่ทันหรอก!" พูดพลางเขย่าตัวอย่างแรงๆ "โอ้ย! รู้แล้วน่า!" ไจ่ไจ๋ตอบรับอย่างรำคาญ "รู้แล้วก็ลุกสิ!" เคนเอ็ดน้องแล้วฉุดแขนเจ้าน้องชายตัวดีขึ้นมาด้วย "พี่กลาง!! เดี๋ยวตกเตียง!!" ไจ่ไจ๋ร้องอุทานแล้วยังไม่ทันขาดคำก็ร่วงมานอนแหมะอยู่ที่พื้นด้วยแรงลากของเคน "ฮ่าๆๆๆ!!!!" เคนหัวเราะร่าเมื่อแกล้งน้องได้ "พี่กลาง!!!!" ไจ่ไจ๋เรียกพี่ชายอย่างเคืองๆก่อนจะพยุงตัวขึ้นยืนแล้วหันไปคว้าหมอนบนเตียงมาเขวี้ยงใส่พี่ชาย "โอ้ย!" เคนร้องเมื่อหมอนมาปะทะกับใบหน้าเขาเต็มๆ "ไจ่ไจ๋! ไอ้เด็กบ้า!" เคนชี้หน้าน้องชายพร้อมกับร้องด่า "สมน้ำหน้า!" ไจ่ไจ๋สำทับแล้วแลบลิ้นใส่พี่ชายให้ด้วย เคนเลยหันไปคว้าหมอนอีกใบมาบ้าง "ตายซะเถอะ!!" เคนว่าแล้วก็เขวี้ยงหมอนไปทางน้องชายสุดแรง แต่ในตอนนั้นประตูถูกเปิดออกและคนที่เปิดก็ถูกหมอนที่ลอยออกจากมือเคนกระทบเข้าใบหน้าอย่างจัง "เฮ้ย!" เคนกับไจ่ไจ๋ร้องอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ส่วนคนที่รับเคราะห์แทนเจ้าน้องเล็กก็ดูเหมือนจะงงในตอนแรกแต่เมื่อได้สติก็ตวัดสายตาคมกริบไปยังเจ้าตัวปัญหาทั้งสองคน "ขอโทษ" เคนเอ่ยปากเสียงแผ่วสีหน้าสลดลงทันตาเห็น เพราะรู้ว่าตอนนี้สายตาของคนที่จ้องมานั้นมีแววโมโหมากขนาดไหน "พี่กลางไม่ได้ตั้งใจนะครับพี่ใหญ่...." ไจ่ไจ๋ออกโรงปกป้องพี่ชายแต่พูดไม่ทันจบประโยคดีเสียงเข้มๆของพี่ชายคนโตก็แทรกขึ้นมาก่อน "ไจ่ไจ๋!! ถ้าภายในสิบนาทีนี้พี่ยังไม่เห็นนายที่โต๊ะกินข้าวแล้วหละก็.....โดนแน่!" จบคำพูดประโยคนั้นไจ่ไจ๋ก็คว้าผ้าเช็ดตัววิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำโดยไม่รีรอ เมื่อจัดการกับเจ้าน้องเล็กเสร็จแล้วพี่ใหญ่ก็เปลี่ยนสายตาไปทางน้องชายอีกคน "ชั้นขอโทษ" เคนขอโทษพี่ชายอีกครั้ง พี่ใหญ่โยนหมอนกลับไปไว้บนเตียงแล้วก้าวยาวๆไปหาน้องชาย "ขอโทษครับพี่ใหญ่! ชั้นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! ให้สาบานก็ได้!" เคนร้องบอกพลางถอยหลังหนีพี่ชายไปด้วย เพราะดูท่าแล้วเขาต้องโดนเล่นงานแน่ "ไม่ต้องหนี! มานี่!" พี่ใหญ่ชี้หน้าน้องชายพร้อมกับสั่งเสียงเข้ม "ก็ชั้นบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ จู่ๆนายก็พรวดพราดเข้ามาใครจะไปทันเห็นเล่า!" เคนพยายามแก้ตัว "อย่าหาเรื่องได้มั๊ย? ชั้นก็ขอโทษไปแล้วจะเอาอะไรอีก" เคนเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าพี่ชายคงไม่เลิกราหากไม่ได้เล่นงานเขากลับ "ชั้นสั่งให้มาทำอะไร" พี่ใหญ่ถามเสียงนิ่งๆ เคนเงียบเพราะไม่รู้ว่าพี่ชายจะมาไม้ไหน "ชั้นสั่งให้นายทำอะไร" ถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นตามลำดับ "ปลุกน้อง" เคนตอบห้วนๆ "แล้วยังงัยอีก" ถามต่อเสียงดุ ทำเอาเคนหน้าเจื่อนลงทันที "ตอบมา!" เสียงของพี่ชายทำเอาเคนสะดุ้ง "ห้ามเล่นกัน" ตอบคำถามนั้นจบก็รู้ชะตากรรมของตัวเองทันที "แล้วทำตามคำสั่งของชั้นหรือเปล่า?" พี่ใหญ่ถามพร้อมจ้องหน้าน้องชาย "แต่ไจ่ไจ๋มันเริ่มก่อนนะ ชั้นก็ปลุกมันดีๆแล้ว....." เคนตั้งท่าจะแก้ตัวแต่พี่ใหญ่ก็แทรกขึ้นมาก่อน "ไม่ต้องไปโทษน้อง! ตัวเองเป็นพี่หากไม่ยอมผสมโรงไปกับน้องซะอย่างน้องมันจะกล้าหรอ!" เจอร์รี่ดุเคน "เอะอะอะไรกันครับเนี่ย?" ไจ่ไจ่ได้ยินเสียงเจอร์รี่โวยวายก็โผล่หน้าออกมาถามทั้งที่หัวยังเปียกโชก "เหลืออีกห้านาที!" พี่ใหญ่พูดเสียงดุโดยไม่หันไปมองน้องเล็ก ไจ่ไจ๋จึงรีบผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำทันที "เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วย?" เคนเอ่ยปากอย่างเอือมระอากับความเข้มงวดของพี่ชายและก่อนที่พี่ชายคนโตจะทันได้อ้าปากโต้ตอบไจ่ไจ๋ก็ออกมาพอดี "ผมอาบน้ำเสร็จแล้วครับพี่ใหญ่! ขอพื้นที่ในการแต่งตัวด้วย" ไจ่ไจ๋ออกมาช่วยชีวิตเคนได้ทันเวลา "งั้นพี่ออกไปข้างนอกก่อนนะ" เคนว่าแล้วก็วิ่งแจ้นออกจากห้องน้องชายทันทีเพราะรอเวลาที่พี่ชายเผลออยู่แล้ว "เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาว" พี่ใหญ่พูดกับน้องเล็กทิ้งท้ายแล้วหมุนตัวออกไปเช่นกัน "เฮ่อ! ยังไม่สายมากซักหน่อย เหยียบคันเร่งปรื๊ดเดียวก็ถึงแล้ว ซีเรียสไปได้" ไจ่ไจ๋บ่นอุบอิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วลงไปที่โต๊ะกินข้าวอย่างรวดเร็ว "งัย! นอนเพลินเลยสิเรา!" แวนเนสเอ่ยทักน้องชายคนเล็กที่วิ่งตึงตังลงมา "เปล่าซักหน่อย" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธเบาๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะ "ไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกหรอไจ่ไจ๋?" พี่ชิงชิงเอ่ยถาม "เปล่าครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแบบไม่ใส่ใจนัก "เธอน่าจะลองตั้งนาฬิกาปลุกเองบ้างนะ จะรอให้พี่ชายคอยตามปลุกทุกวันแบบนี้มันไม่ไหวหรอก หากเธอเอาแต่พึ่งพาคนอื่นมากเกินไปเกิดวันนึงต้องอยู่คนเดียวขึ้นมาจะทำยังงัย" พี่ชิงชิงพูดเหมือนสั่งสอนตามประสาแต่ทำเอาไจ่ไจ๋ฉุนกึก "ไม่มีทางที่พี่ชายผมทั้งสามคนจะทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวหรอก! แล้วอีกอย่างคนเราต้องพึ่งพากันและกันคงไม่มีใครในโลกที่สามารถทำอะไรเองได้ทุกอย่างหรอก" พูดจบก็รวบช้อนส้อมทั้งที่ยังไม่ทันลงมือกินข้าวเลย "ผมขอตัว! เดี๋ยวไปสอบไม่ทัน!" พูดจบก็ลุกออกไปทันที ท่ามกลางสีหน้าอึ้งๆของพี่ชายทั้งสามคนและพี่ชิงชิง "พี่พูดด้วยความหวังดี ทำไมไจ่ไจ๋ต้องโกรธด้วย" หลังจากที่น้องเล็กปึงปังออกไปพี่ชิงชิงก็เอ่ยปากขึ้นมาคนแรก "คงหงุดหงิดที่โดนเร่งน่ะครับ แล้วก็คงกลัวไปสอบไม่ทันจริงๆนั่นแหละ" แวนเนสแก้ตัวแทนน้องชาย "ผมขอโทษพี่ชิงชิงแทนน้องด้วยนะครับ" เจอร์รี่เอ่ยปากขอโทษแทนน้องชาย "เธอไม่ต้องขอโทษแทนน้องหรอก" พี่ชิงชิงส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วพูดต่อ "พี่ว่าส่วนนึงที่ไจ่ไจ๋เขาเป็นแบบนี้เป็นเพราะพวกเธอตามใจน้องมากเกินไป พี่ไม่ได้อยากจะว่าหรอกนะ แต่หากพวกเธอยังคอยประคบประหงมเขาแบบนี้ต่อไป ในอนาคตหากไม่มีพวกเธอคอยช่วยเหลือเขาจะอยู่ได้ด้วยตัวเองลำบากนะ" พี่ชิงชิงพูดออกมาตามตรง "พวกเราสามคนไม่มีวันทิ้งเขาแน่นอนครับ ต่อให้พวกเราแต่งงานไปหรือแยกไปมีครอบครัว หากว่าเขาอยากไปอยู่ด้วยพวกเราก็ยินดีอยู่แล้ว" เคนเถียงขึ้นมาเสียงแข็ง "เธอแน่ใจเรื่องในอนาคตถึงขนาดนั้นเชียวหรือ" พี่ชิงชิงย้อนถามเสียงเรียบ เคนตวัดสายตาขึ้นมามองพี่ชิงชิงด้วยความไม่พอใจ "ผมมั่นใจว่าครอบครัวของผมทุกคนให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวมากกว่าสิ่งอื่น คนที่มีชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลวอย่างพี่คงไม่เข้าใจ" เคนตอกกลับพร้อมกับเหยียดริมฝีปากเล็กน้อย "เสี้ยวเทียน!!!" พี่ชายทั้งสองคนร้องเรียกชื่อน้องออกมาพร้อมกัน ถึงจะรู้ว่าเคนเป็นคนปากไวแต่ไม่คิดว่าน้องจะกล้าพูดถึงขนาดนี้ ส่วนพี่ชิงชิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็สะอึกจนพูดไม่ออก "มากเกินไปแล้วนะเสี้ยวเทียน! ขอโทษพี่ชิงชิงเดี๋ยวนี้!" เจอร์รี่ออกคำสั่งเสียงเข้ม แต่เคนทำเฉย "เสี้ยวเทียน!!" เจอร์รี่เสียงเข้มขึ้นตามลำดับ เคนมองหน้าพี่ชายด้วยท่าทีฮึดฮัดแล้วลุกขึ้นจะเดินออกจากโต๊ะอาหาร "นั่งลง!" พี่ใหญ่สั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เคนเม้มปากแต่ยังไม่ยอมนั่งลง แวนเนสเห็นท่าไม่ดีจึงลุกมาหาน้อง "เสี้ยวเทียน นั่งลงแล้วขอโทษพี่ชิงชิงซะ" พูดกับน้องเบาๆ แล้วเอามือกดไหล่ให้น้องนั่งลง แต่เคนปัดมือแวนเนสออกแล้วเดินกระแทกส้นปึงๆออกไปจนได้ ทำเอาพี่ใหญ่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าเขาลุกตามน้องชายออกไปติดๆ "เจอร์รี่!" แวนเนสที่พยายามจะรั้งพี่ชายไว้แต่ไม่ได้ผล เขาหันมาทางพี่ชิงชิงเป็นเชิงขอร้อง "ช่วยห้ามเจอร์รี่หน่อยนะครับ ไม่งั้นเสี้ยวเทียนตายแน่" แวนเนสร้องขอให้พี่ชิงชิงช่วย ยังไม่ทันขาดคำทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงเอะอะ พี่ชิงชิงรีบลุกเดินตามออกไปทันที "ฤทธิ์มากนักใช่มั๊ย!?" เจอร์รี่ที่ตามเคนออกมาติดๆกระชากแขนน้องอย่างแรง ทำเอาเคนเซถลาจนเกือบล้ม "ทำไม!! เขาเป็นอะไรกับนายคนอื่นถึงแตะต้องไม่ได้!! เดือดร้อนอะไรนักหนา!!" เคนขึ้นเสียงกับพี่ชาย "หุบปาก!!" พี่ใหญ่ตวาดใส่แล้วบีบแขนน้อง "ปล่อย!!!" เคนโวยวายแล้วสะบัดแขนแรงๆเพื่อให้พี่ชายปล่อยมือ แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับแย่กว่าเดิมเพราะนอกจากแรงบีบจะมากขึ้นแล้วฝ่ามืออีกข้างของพี่ใหญ่ก็ฟาดลงมาตามเนื้อตามตัวเขาแบบไม่นับ เคนทั้งปัดป้องทั้งดิ้นรนแต่ยิ่งโดนพี่ชายตีหนักมือขึ้นไปอีก "เฮ้ย!!! พอแล้วเจอร์รี่!!!" แวนเนสที่วิ่งตามออกมาร้องห้ามเสียงหลงพร้อมกับเข้าไปห้าม "ชั้นบอกให้หยุดงัยเล่า!!" แวนเนสตวาดใส่พี่ชายแล้วดึงตัวน้องออกมาได้ แต่เจอร์รี่ที่กำลังโมโหจัดยังเดินไปดึงตัวน้องแล้วลากมาตีต่ออีก "หยุดนะเจอร์รี่!!" พี่ชิงชิงแผดเสียงร้องห้าม "พี่บอกให้หยุด!!" คราวนี้พี่ชิงชิงเดินเข้าไปผลักเจอร์รี่อย่างแรง "เสี้ยวเทียน เป็นยังงัยบ้าง?" แวนเนสรีบก้าวไปหาน้องชายที่ยืนหายใจหอบถี่อยู่ ตามแขนทั้งสองข้างเป็นรอยแดงเต็มไปหมด "เข้ามาห้ามทำไม? ผมอยากจะโดนเขาตีตายมากกว่า" เคนเค้นเสียงพูดกับพี่ชิงชิง เขานึกโทษพี่ชิงชิงที่เป็นต้นเหตุให้เขาโดนพี่ชายลงโทษ "ถ้าจะหวังคำขอบคุณผมไม่มีให้ เพราะผมไม่ได้ร้องขอให้ช่วย" พูดจบก็มองหญิงสาวด้วยแววตาแข็งกร้าว "เสี้ยวเทียน!" แวนเนสท้วงติงน้องอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นัก "เฮ้ย!! จะทำอะไรมันอีก!!" แวนเนสร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆพี่ชายก็เดินตรงเข้ามาทางเคน "ในเมื่อมันบอกว่าอยากจะโดนตีตาย! ชั้นก็จะสงเคราะห์ให้!" พูดจบก็เงื้อมือขึ้นจะตี "แล้วทำให้ได้อย่างที่พูดนะ! ถ้าชั้นไม่ตายก็ไม่ต้องหยุด!" เคนพูดท้าทายพี่ชายออกไปเพราะตอนนี้เขาเองก็กำลังโกรธมากจริงๆ ซึ่งคำพูดของเขาก็ไปสะกิดอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลของพี่ชายให้พุ่งพล่านด้วยเช่นกัน "หยุดเดี๋ยวนี้นะเจอร์รี่!!!!!" พี่ชิงชิงตรงเข้าไปกันเจอร์รี่ไว้ก่อนที่จะทันได้ตีน้องอีก "บ้าไปแล้วหรืองัย! นี่มันน้องเธอนะ!!" พี่ชิงชิงตะโกนใส่หน้าทำให้สติของเจอร์รี่เริ่มกลับมา เขาพยายามระงับความโมโหอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปจ้องหน้าเจ้าน้องชายจอมเกเรอีกครั้ง "จะขอโทษพี่ชิงชิงมั๊ย?" พี่ใหญ่เค้นเสียงถามน้องอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่เคนจะได้ตอบพี่ชิงชิงก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน "พี่ไม่ต้องการคำขอโทษ" พี่ชิงชิงปฏิเสธเสียงเครียด "แต่เขาต้องขอโทษ" เจอร์รี่เองก็มีท่าทีซีเรียสไม่น้อย "พี่บอกว่าพี่ไม่ต้องการ!" พี่ชิงชิงทำเสียงแข็งใส่เจอร์รี่เข้าให้บ้าง "พี่ชิงชิง" เจอร์รี่มองอดีตพี่เลี้ยงอย่างไม่เข้าใจ "พี่ไม่ต้องการคำขอโทษที่มาจากการถูกบีบบังคับ เพราะถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับว่ามันไม่มีความหมายสู้ไม่ต้องพูดมันออกมาเลยดีกว่า" พี่ชิงชิงว่าแล้วหันไปทางเคน "ถ้าเธอไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำผิดก็ไม่ต้องขอโทษ" เคนได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปเช่นกัน ตอนแรกเขานึกว่าพี่ชิงชิงจะโวยวายและสนับสนุนให้พี่ใหญ่ทำโทษเขา แต่เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ก็ทำให้เคนรู้สึกผิดอยู่ลึกๆเพราะเขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองพูดแรงเกินไป "ได้! งั้นผมจะไม่บังคับให้เขาขอโทษพี่ชิงชิง" เจอร์รี่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่อยากต่อความ เมื่อพูดจบก็เปลี่ยนสายตาไปที่น้องชายคนกลาง "ไปหยิบไม้เรียวมา!" ออกคำสั่งกับเคนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ จนแวนเนสรู้สึกหนาวแทนเพราะดูท่าแล้วคราวนี้เคนต้องโดนพี่ใหญ่ตีหนักแน่ "เจอร์รี่! อย่าทำแบบนี้" พี่ชิงชิงเอ่ยเตือนเสียงเรียบ แต่เจอร์รี่ไม่ได้สนใจกลับใช้สายตาบังคับให้น้องชายทำตาม เคนเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบไม้เรียวมายื่นให้พี่ชายแต่โดยดี "เก็บไว้" พี่ใหญ่ไม่รับแต่กลับบอกให้น้องชายถือไว้เอง เคนทำหน้าไม่เข้าใจแต่ก็ถือเอาไว้ แวนเนสเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าพี่ชายจะทำอะไร "เก็บไว้.....แล้วเมื่อไหร่ถ้านายได้รู้สึกว่าตัวเองได้ทำผิดต่อพี่ชิงชิงจริง ถึงตอนนั้นค่อยเอามาให้ชั้น" พูดจบก็หันไปทางพี่ชิงชิง "แบบนี้คงไม่ถือว่าผมบังคับน้องแล้วนะครับ" พี่ชิงชิงไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ถอนหายใจเบาๆ ส่วนแวนเนสก็หันไปสบตาเคนที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่อย่างนั้น
| Create Date : 24 มกราคม 2560 |
| Last Update : 24 มกราคม 2560 22:37:04 น. |
|
16 comments
|
| Counter : 2671 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้แล้วนะคะ
ช่วงนี้ช้าหน่อยค่ะเพราะงานยุ่งมาก
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ