Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 57

ตอนที่ 57

"ทำเสร็จหรือยัง!? น้องหิว!" เจอร์รี่เดินเข้ามาพร้อมกับตวัดเสียงพูดกับเคน

"ยัง.....กำลังผสมแป้งเพิ่ม....." เคนตอบพร้อมกับขยายความให้ฟัง

"ชักช้าอยู่ได้! ทำให้มันเร็วๆหน่อย!" พูดเร่งน้องชายด้วยน้ำเสียงค่อนข้างห้วนเหมือนเดิม เคนได้ยินดังนั้นก็เริ่มรู้สึกเคืองขึ้นมาเหมือนกัน

"อยากเร็วก็ทำเอง! มีแค่สองมือทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันไม่ได้!" เคนตวัดเสียงใส่พี่ชายกลับ

"ลองพูดใหม่อีกครั้งซิ!" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง เคนลอบถอนหายใจเบาๆแต่ไม่ได้พูดอะไร

"ปากกล้านักนะ" คราวนี้พี่ชายไม่พูดเปล่าเอื้อมมือจะหยิกต้นแขนน้องชายด้วย

"อย่านะ! โอ้ย!" เคนร้องห้ามแต่ก็ต้องร้องออกมาเพราะพี่ชายไม่ฟังเสียงห้ามของเขาเลย

"อย่าร้องให้ได้ยินนะ! ไม่งั้นชั้นจะบิดให้เนื้อหลุดเลย!" เจอร์รี่พูดขู่เพราะกลัวว่าถ้าเคนร้องแล้วไจ่ไจ๋จะได้ยินและเข้ามาเอาเรื่องเขา

"ปล่อยเถอะ....ชั้นเจ็บ....." เคนร้องครางออกมาเบาๆ แต่แทนที่พี่ชายจะปล่อยมือกลับหยิกลงไปแรงกว่าเดิมทำเอาเคนหน้าเหยยิ่งกว่าเดิม

"อย่ามาทำปากดีกับชั้น! ไม่งั้นจะเจ็บยิ่งกว่านี้!" พูดขู่น้องชายจบก็ปล่อยมือออก เคนน้ำตาซึมทั้งเจ็บทั้งแสบตรงบริเวณต้นแขนแต่ไม่กล้าร้องเพราะกลัวจะโดนหนักกว่านี้

"แล้วถ้ากล้าพูดจาแบบนี้กับชั้นอีก! ชั้นไม่เอานายไว้แน่!" พี่ใหญ่ชี้หน้าเจ้าน้องชายตัวดีอย่างเอาเรื่อง เคนก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไรต่ออีกเพราะรู้ว่าพี่ชายไม่ได้แค่พูดขู่ให้กลัวเท่านั้น

"ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ! อย่าคิดว่าน้องออกหน้าแทนแล้วชั้นจะไม่กล้าทำอะไรนะ!" พูดต่อด้วยน้ำเสียงดุๆ

"ชั้นไม่กล้าแล้ว.....ขอโทษที่พูดจาไม่ดี....." เคนก้มหัวขอโทษพี่ชายเพื่อยุติเรื่องทั้งหมด

"ชั้นจะรีบทำแพนเค้กให้น้อง ขอเวลาอีกห้านาที" เคนพูดจบก็รีบก้มหน้าก้มตาคนแป้งในชามอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าหากยังทำชักช้าพี่ชายจะลงมือกับเขาอีก เห็นท่าทีรีบเร่งของน้องแล้วเจอร์รี่อึ้งไปเล็กน้อยเริ่มรู้ตัวว่าเขาใช้อารมณ์กับน้องอีกแล้ว

"มีอะไรให้ช่วยมั๊ยหละ?" ย้อนถามน้องกลับไปแต่น้ำเสียงยังฟังดูแข็งๆอย่างไว้ฟอร์ม เคนส่ายหน้าแทนคำตอบแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าพี่ชายเลย

"เอ่อ...." พี่ใหญ่เกาหัวแก้เก้อก่อนจะขยับเข้ามายืนข้างๆน้องแล้วชะเง้อมองแพนเค้กในกะทะ

"อันนี้ใกล้จะสุกแล้วสิ" เปลี่ยนเรื่องคุยกับน้องหน้าตาเฉย เคนปรายตาไปทางพี่ชายอย่างไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ของพี่ชายนักก่อนที่จะพยักหน้า

"ครับ" ตอบรับคำพี่ชายสั้นๆ

"งั้นชั้นเอาจานมาตักให้นะ" พูดจบก็ไปหยิบจานมา

"ขอบคุณครับ" เคนกล่าวขอบคุณพี่ชายสั้นๆเช่นเดิม เจอร์รี่ลอบมองหน้าน้องชายก่อนจะตักแพนเค้กอันที่สุกแล้วขึ้นมาใส่จานแล้ววางจานลงที่เคาเตอร์แต่ก่อนที่จะพูดอะไรไจ่ไจ่กับแวนเนสก็พากันเดินเข้ามาเสียก่อน

"หอมไปทั้งบ้านเลยครับพี่กลาง เสร็จแล้วใช่มั๊ยเนี่ย?" เมื่อเห็นหน้าน้องชายเคนก็ยิ้มให้อย่างอบอุ่น

"ในจานนั่นกินได้แล้ว นายอยากราดแยมก็ทำเอาเองนะ" เคนว่าพร้อมกับผงกหัวไปทางขวดแยมสตอเบอรี่

"แล้วของชั้นอ่ะ" แวนเนสเดินมาถามน้องบ้าง

"ของเก่ามันเย็นแล้วเดี๋ยวชั้นทำให้ใหม่แล้วกัน" เคนตอบพี่ชายโดยไม่ได้หันมามอง แวนเนสรู้สึกน้องชายดูท่าทางซึมๆไปก็หันไปทางพี่ชาย

"นายทำอะไรมันหรือเปล่า?" ขยับเข้าไปกระซิบถามพี่ชายเสียงห้วนๆ

"เปล่า.....ซักหน่อย....." เจอร์รี่ปฏิเสธแบบอึกๆอักๆ แต่แวนเนสกลับทำหน้างอใส่พี่ชาย

"อะไรเล่า! ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย! ไม่เชื่อถามมันดูเองสิ!" แกล้งทำเป็นรำคาญแล้วเดินตามมานั่งกับน้องเล็ก

"มีเรื่องอะไรกันอีกครับพี่ใหญ่?" น้องเล็กเอ่ยถามพี่ชายขึ้นมาบ้าง

"ไม่มีหนิ กินเร็วเข้าไจ่ไจ๋ เดี๋ยวก็เย็นชืดหมดไม่อร่อยกันพอดี" เจอร์รี่รีบปฏิเสธแล้วเปลี่ยนเรื่องให้น้องรีบกินแต่ไจ่ไจ๋ยังไม่ยอมกินแต่กลับลุกขึ้นแล้วไปกอดเอวพี่ชายคนกลาง

"พี่กลาง.....ไหนบอกผมซิว่าพี่ใหญ่ทำอะไรพี่หรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋เองพอจะรู้สึกได้ว่าเคนดูเงียบผิดปกติ

"อ้าวไจ่ไจ๋! ไหงถามอะไรหาเรื่องพี่แบบนี้หละ? พี่ไม่ได้ทำอะไรมันซักหน่อย" เจอร์รี่ได้ยินก็โวยวายขึ้นมา

"ไม่ทำหน่อยแต่ทำมากหละสิน้องมันถึงเซื่องซึมได้ขนาดนี้! นี่ถามจริงเถอะว่าทำให้น้องมันกลัวได้แล้วมันมีความสุขมากนักหรอ?" แวนเนสต่อว่าพี่ชายอย่างเดือดร้อนแทนน้อง
"โธ่โว้ย! ก็บอกไม่ได้ทำอะไรงัยเล่า! เชื่อกันบ้างสิวะ!" หันไปโวยวายใส่น้องชายคนรองด้วยอีกคน

"จะให้เชื่อหรอ? เห็นๆอยู่ว่าเสี้ยวเทียนมันดูหงอยๆจ๋อยๆแบบนี้เป็นปกติของมันหรืองัย?" แวนเนสเถียงกลับ

"พอเถอะๆๆๆ แวนเนส.....พี่ใหญ่ไม่ได้ทำอะไรชั้นเลย แล้วชั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย แต่ถ้าหากพวกนายยังเซ้าซี้หาเรื่องกันแบบนี้อีกชั้นอาจจะเป็นไมเกรนได้ในไม่ช้านี่แหละ" แล้วเคนก็เป็นคนเอ่ยปากยุติศึกที่กำลังจะเกิดขึ้น ไจ่ไจ๋กับแวนเนสหันไปสบตากันอย่างไม่ค่อยเชื่อคำพูดที่เคนบอกว่าพี่ใหญ่ไม่ได้ทำอะไรเคน

"ไม่ได้ทำอะไรจริงอะ? ไหนยื่นแขนมาดูซิ" แวนเนสว่าพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแขนน้องชาย แต่เคนกลับปัดมือพี่ชายออกแล้วเอ็ดใส่

"อย่ายุ่งน่า! ไปนั่งเฉยๆเลยไป!" พูดจบก็หันกลับไปทำแพนเค้กต่อ

"นี่! ชั้นอุตส่าห์เป็นห่วงนะยังจะมาว่าอีก!" แวนเนสตัดพ้อน้องชายขึ้นมาแต่ก็เดินหน้ามุ่ยมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว

"ขอบคุณที่เป็นห่วง!" เคนหันกลับมาเอ่ยขอบคุณพี่ชายก่อนจะฉีกยิ้มให้อย่างเสียมิได้

"เออดี! วันหลังมีอะไรอย่ามาร้องให้ช่วยแล้วกัน" แวนเนสบ่นอุบหน้ามุ่ย

"ร้องให้ตายนายก็ไม่เคยช่วยได้ซักที" เคนตอกกลับพี่ชายก่อนจะตักแพนเค้กอีกชิ้นใส่จานแล้วเอามาวางให้พี่ชาย

"ถึงช่วยไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นคนลงมือทำให้นายเจ็บนะ" พูดจบก็ปรายตาไปที่พี่ใหญ่

"กินได้แล้วอย่าพูดมาก!" เคนรีบตัดบททันทีที่ได้ยินแวนเนสพูดจากระแนะกระแหนพี่ชายคนโตอีก

"พี่ใหญ่เห็นมั๊ยว่าพี่กลางน่ะปกป้องพี่ขนาดไหน?" ไจ่ไจ๋หันไปกระซิบต่อว่าพี่ชายคนโตด้วยอีกคน เจอร์รี่จึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเคนจึงสบโอกาสเดินออกจากห้องครัวไปรับสาย

"สวัสดีครับ" เคนเอ่ยสวัสดีเมื่อยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา

"เสี้ยวเทียนหรอลูก?" น้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาคุ้นเคยดังมาตามสายเคนยิ้มออกมาทันที

"พ่อ....ผมเองครับ...." เคนตอบรับด้วยความดีใจ

"พ่อทำอะไรอยู่ครับ? แล้วว่างหรอถึงได้โทรมาหรือว่าพ่อจะกลับมาครับ?" เคนถามบิดาชุดใหญ่แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะกลับมา

"อืม....ตอบคำถามไหนก่อนดีหละ? เอาเป็นว่าตอนนี้พ่อกับแม่อยู่สนามบินกำลังจะขึ้นเครื่อง" ได้ยินคำตอบดังนั้นเคนก็มีท่าทีดีใจอย่างเห็นได้ชัด

"จริงหรอ!? ผมดีใจจังที่พ่อกับแม่จะกลับมา ผมจะรอนะครับ มาถึงที่นี่เมื่อไหร่โทรมานะครับผมจะไปรับ อย่าลืมนะครับ" น้ำเสียงของลูกชายทำให้พ่อเป็นปลื้มอย่างมาก

"ได้ลูก ถึงแล้วพ่อจะโทรหา ว่าแต่โทรศัพท์มือถือของลูกติดต่อไม่ได้นะ" พ่อว่าแล้วก็พูดต่ออย่างนึกขึ้นได้

"อ้อ! โทรศัพท์ของผมโดนพี่ใหญ่ยึดไป" เคนรีบฟ้องทันที

"อ้าว! ทำไมหละลูก?" พ่อย้อนถามกลับมา แต่เคนกลับถอนใจดังเฮือก

"ไว้พ่อมาถึงแล้วผมค่อยเล่าให้ฟังนะครับ เรื่องมันยาวววว....." เคนตอบพร้อมกับลากเสียงเพื่อให้พ่อเชื่อว่ายาวจริง

"โอเค ไว้ค่อยคุยกันนะลูก เดี๋ยวถึงแล้วพ่อโทรหา" พ่อบอกลูกชายมาตามสาย

"ครับพ่อ แล้วเจอกันนะครับ" พูดจบเคนก็วางสายไปก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้งด้วยสีหน้าร่าเริงกว่าเดิม

"พี่มีอะไรจะบอก" เคนนั่งลงข้างน้องชายพร้อมกับกระซิบเบาๆ

"อะไรหรอพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายกลับเบาๆเช่นกัน ในตอนนั้นพี่ชายทั้งสองคนก็มองเจ้าน้องชายที่ซุบซิบกันอย่างสงสัย

"ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราสองคนก็จะหลุดพ้นจากการลงโทษของพี่ใหญ่แล้ว ดีใจมั๊ย?" เคนกระซิบเบาเข้าไปอีกเมื่อเห็นพี่ชายมองอยู่

"จริงหรอพี่กลาง? ทำไมเป็นแบบนั้นหละ?" ไจ่ไจ๋ถามด้วยสีหน้าดีใจ

"เพราะว่า....." เคนเหลือบมองพี่ชายทั้งสองคนแล้วเอามือป้องปากกระซิบกับน้องอีกครั้ง

"พ่อแม่จะกลับมาแล้ว เมื่อกี้พ่อโทรมาบอกพี่" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ยิ้มกว้างแล้วกอดคอพี่ชาย

"ไชโย! ดีใจจังเลย!" ท่าทางของน้องชายทั้งสองคนก็ทำเอาแวนเนสอดไม่ได้ที่จะถาม

"เฮ้ย!! มีความลับอะไรกันวะ? ทำไมต้องซุบซิบกันด้วย?" เคนกับไจ่ไจ๋มองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะส่ายหน้าไปมา

"ไม่มีอะไร เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย อย่ารู้เลย" เคนตอบแล้วเดินไปชงกาแฟกินอย่างสบายอารมณ์ เจอร์รี่มองตามเจ้าน้องชายตัวแสบก่อนจะขยับเข้าไปนั่งลงข้างน้องเล็ก

"ไจ่ไจ๋ เมื่อกี้คุยอะไรกันหรอ?" พี่ใหญ่เลยมาถามเอากับน้องเล็ก ตอนนั้นเคนเอี้ยวตัวมาสบตากับน้องเล็กแล้วส่งสัญญาณไม่ให้น้องบอกพี่ชาย

"เปล่าหนิพี่ใหญ่ เหมือนที่พี่กลางบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมแล้วก็พี่กลางโดยเฉพาะ" น้องเล็กตอบพี่ชายแล้วยิ้มให้เคน

"ไม่บอกให้พี่รู้หน่อยหรอ?" ถามน้องต่ออีกเพราะอยากรู้ว่าน้องๆพูดอะไรกัน

"รับรองว่าผมกับพี่กลางไม่ได้ไปก่อเรื่องอะไรมาหรอก" คำพูดของน้องทำเอาเคนหัวเราะออกมาได้

"ตลกมากนักหรืองัย?" พี่ใหญ่หันไปทำเสียงห้วนใส่น้อง เคนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเอาช้อนคนกาแฟในถ้วย

"ถ้าให้ชั้นจับได้ว่านายชักนำน้องให้ไปทำอะไรแผลงๆอีก รู้ใช่มั๊ยว่าจะโดนอะไร?" พูดขู่น้องชายคนกลาง

"โดนฆ่าตายงัย เรื่องนี้ชั้นท่องจำขึ้นใจแล้ว" เคนตอบพี่ชายเป็นเชิงประชด

"เดี๋ยวเหอะ!" ทำหน้าดุใส่เมื่อน้องทำประชด แต่เคนไม่สนใจกลับมานั่งลงข้างน้องเล็กแล้วยิ้มให้

"บอกมั่งสิ" แวนเนสเดินมาดึงแขนเสื้อเคนพร้อมกับทำเสียงอ้อนๆ ทำให้เคนกับไจ่ไจ๋หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

"น้าาาา.....บอกพี่รองหน่อยน้า....." อ้อนน้องชายเต็มที่เพราะถ้าเขาไม่ได้รู้ว่าน้องมีความลับอะไรกันคงได้อกแตกตายแน่

"อืม....ไว้ตอนเย็น" เคนว่าพร้อมกับยักคิ้วให้พี่ชาย

"แน่นะ?" ถามย้อนน้องชายอีกครั้ง

"แน่สิ ไม่โกหก" เคนตอบรับ ได้ยินเช่นนั้นแวนเนสก็ยิ้มร่าแล้วแอบทำหน้าเยาะเย้ยพี่ชายให้ด้วย เจอร์รี่เห็นก็ทำเมินเหมือนไม่ได้ใส่ใจแต่จริงๆแล้วก็อยากรู้เช่นเดียวกัน

"ปิ๊นๆๆๆ!!!" เสียงแตรรถดังขึ้นแวนเนสก็รีบลุกทันที

"สงสัยเสี่ยวจือมารับแล้วพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวเย็นนี้จะมาเอาคำตอบ ห้ามเบี้ยวนะ!" พูดจบแวนเนสก็ทำท่าจะวิ่งออกไปแต่พอได้ยินเสียงกระแอมของพี่ใหญ่เขาก็ชะงักก่อนจะเอ่ยปากลาพี่ชายอย่างเสียไม่ได้

"ไปนะครับพี่ใหญ่" พูดจบก็รีบเดินออกไปทันที เจอร์รี่จึงได้แต่มองตามแล้วส่ายหน้าไปมากับเจ้าน้องชายคนนี้

"พี่ใหญ่....แล้วพี่ไม่ไปทำงานหรอ?" ไจ่ไจ๋เห็นพี่ชายไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวไปไหนก็เอ่ยถามขึ้นมา

"ไม่ไป! จะเฝ้าเด็กดื้อ!" ตอบน้องเล็กแต่สายตากลับมองไปที่น้องชายคนกลาง

"โอโห! ลงทุนหยุดงานด้วยสิ" ไจ่ไจ๋พูดแซวพี่ชายอีก

"เงียบเลยไป! แล้วนี่แขนน่ะหายเจ็บแล้วหรืองัย? ยกขึ้นปัดไปปัดมาอยู่ได้!" เอ็ดใส่น้องชายซะอย่างนั้น

"ไม่เจ็บแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย" ไจ่ไจ๋ตอบเสียงใสแต่ตรงข้ามกับความเป็นจริงแต่ที่พูดเช่นนั้นเพราะกลัวเคนจะคิดมากอีก

"งั้นก็ดี! ไปล้างจานซะสิ!" พูดกับน้องเสียงห้วนเล็กน้อย

"เดี๋ยวพี่ล้างให้ไจ่ไจ๋" เคนรีบออกตัวทำแทนน้องชายทันที

"งานตัวเองไม่มีทำใช่มั๊ย? บ้านน่ะไม่ต้องกวาดถูอย่างงั้นหรอ?" พี่ใหญ่ถามแทรกขึ้นมาเสียงเข้มเล็กน้อย

"เดี๋ยวชั้นทำทั้งหมดนั่นแหละ น้องมันเจ็บแขนอยู่....." เคนบอกกับพี่ชายอย่างอ่อนใจ

"ไม่เป็นไรหรอกพี่กลาง แค่กวาดถูบ้านทั้งข้างบนข้างล่างพี่ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ล้างจานแค่นี้ให้ผมทำเองดีกว่า ไม่ได้ลำบากอะไรเลย" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธขึ้นมาด้วยอีกคน

"แต่ว่า....." เคนตั้งท่าจะแย้งเพราะไม่อยากให้น้องขยับแขนมากด้วยรู้ดีว่าน้องยังเจ็บอยู่แต่ไม่ยอมพูด

"ไม่ต้องแต่หรอก เดี๋ยวผมทำเอง" พูดจบไจ่ไจ๋ก็รวบรวมจานบนโต๊ะไปที่ซิ้งค์ล้างจานอย่างคล่องแคล่ว

"นายก็ไปทำหน้าที่ตัวเองได้แล้ว" เจอร์รี่หันไปบอกกับเคนด้วยสีหน้าดุๆเช่นเดิม เคนมองน้องชายอย่างเป็นห่วงแต่ก็ต้องลุกออกไปเพื่อทำความสะอาดข้างบน เมื่อเคนออกไปแล้วเจอร์รี่ก็ลุกไปจับมือน้องเล็กที่กำลังจะลงมือล้างจานไว้

"ไปนั่งไป พี่ทำเอง" น้องเล็กได้ยินก็ทำหน้างงเล็กน้อย

"พี่บอกให้ไปนั่ง" พูดย้ำอีกครั้งหนึ่งเพราะไม่อยากให้น้องทำ

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ใหญ่" ไจ่ไจ๋พูดอย่างเกรงใจพี่ชาย เขารู้ดีว่าสุดท้ายแล้วพี่ชายก็ไม่สามารถใจร้ายกับเขาได้ลงคอ

"ยังอีก! จะดื้อไปถึงไหน" ทำเสียงดุใส่น้องเล็กเข้าบ้าง

"ให้ผมช่วยแล้วกัน" ไจ่ไจ๋ดึงดันจะช่วยพี่ชายอีก

"ถ้าอยากจะช่วยก็ไปนั่งเฉยๆ ไม่งั้นก็ขึ้นห้องไปเลยไป!" ทำหน้าเข้มใส่น้องอีก ไจ่ไจ๋จึงทำหน้ามุ่ยใส่

"ไปก็ได้! ใจร้ายชะมัด! ขังน้องชายที่น่ารักขนาดนี้ได้ลงคอ!" ต่อว่าพี่ชายจบก็เดินออกไปทันที

"เฮ่อ! ลงโทษไปนอกจากจะไม่เข็ดหลาบแล้วยังต้องมากังวลว่ามันจะโกรธจะงอนจะน้อยใจอีกหรือเปล่า จะจัดการกับเจ้าเด็กดื้อคนนี้ยังงัยดีนะ" เจอร์รี่พึมพำกับตัวเองก่อนจะลงมือล้างจานที่อยู่ตรงหน้า

- วันต่อมา -

"ไจ่ไจ๋!!" เคนเคาะประตูเรียกน้องชาย

"พี่กลางหรอ? แป๊บนึงนะ" ไจ่ไจ๋วิ่งมาเปิดประตูให้พี่ชายโดยเร็ว

"เดี๋ยวพี่จะออกไปรับพ่อกับแม่....." เคนว่าแต่ยังไม่ทันได้พูดต่อน้องเล็กก็แทรกขึ้นมาทันที

"พ่อแม่ถึงแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ถามกลับด้วยความดีใจ

"อืม....พ่อโทรมาบอกว่าลงเครื่องแล้ว รอให้พี่ไปรับอยู่" เคนตอบพร้อมกับขยี้หัวน้องชาย

"ไม่ไปด้วยกันจริงๆหรอ?" ถามย้ำน้องชายอีกครั้ง

"ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบที่ที่คนเยอะๆ" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธเพราะเขาอยากให้โอกาสพ่อแม่กับเคนอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้างเพื่อที่จะได้พูดคุยกัน

"งั้นพี่จะรีบไปรีบกลับ" ไจ่ไจ๋ยิ้มแล้วพยักหน้าให้พี่ชาย

"ไปเถอะครับ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็หอมแก้มพี่ชายทั้งสองข้างฟอดใหญ่

"อันนี้ฝากไปหอมแก้มพ่อกับแม่ด้วยนะ แล้วพ่อแม่มาถึงเมื่อไหร่ผมจะถามว่าพี่ได้หอมแก้มพ่อกับแม่ให้ผมหรือเปล่า?" น้องเล็กพูดดักคอพี่ชาย

"ไอ้บ้าเอ้ย!" เคนต่อว่าน้องแล้วตัดบท

"พี่ไปหละเดี๋ยวพ่อแม่จะรอนาน" พูดจบก็หันหลังกลับไป

"ห้ามลืมหอมแก้มพ่อกับแม่ให้ผมนะ!" ไจ่ไจ๋ตะโกนไล่หลังแล้วอมยิ้มในขณะที่มองดูพี่ชายเดินลงบันไดไป หลังจากพี่ชายไปแล้วไจ่ไจ๋ก็เดินมาล้มตัวนอนที่เตียงแล้วงีบหลับไปได้ซักครู่ก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงอุ้งมืออุ่นแตะลงที่แก้มเขา

"พี่ใหญ่กลับมาแล้วหรอ?" ไจ่ไจ๋ทักพี่ชายทันที

"อืม....หลับเพลินเลยนะ" เจอร์รี่ตอบแล้วขยับตัวไปนั่งข้างน้องชาย ไจ่ไจ๋เอามือเกาหัวอย่างงงๆเพราะเพิ่งตื่นแต่พอนึกขึ้นได้ว่าเคนยังไม่กลับมาก็ทำหน้าเจื่อนๆ

"ทำไมวันนี้พี่ใหญ่กลับเร็วจัง" ถามพี่ชายต่ออีก

"พอดีวันนี้พี่แวะไปหาลูกค้าพอคุยธุระเสร็จก็เลยกลับบ้านเลยขี้เกียจแวะบริษัทอีก" เจอร์รี่ตอบน้องชาย

"สงสัยเจ้าพี่กลางของนายก็คงหลับปุ๋ยอยู่เหมือนกันน่ะสิ" เจอร์รี่แกล้งถามน้องอีกทั้งที่พอจะรู้ว่าเคนออกไปข้างนอกเพราะเขาไม่เห็นรถจอดอยู่ ได้ยินเช่นนั้นไจ่ไจ๋ก็ยิ้มแหยๆ

"อ้อ! ไม่รู้สิ ผมเพิ่งตื่นนี่นา" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็รีบคิดหาทางชวนพี่ชายคุยเพื่อไม่ให้พี่ชายไปดูเคนที่ห้อง เพราะตอนแรกพวกเขาคำนวณเวลากันไว้แล้วว่ายังงัยซะเคนก็ต้องไปรับพ่อแม่กลับมาถึงบ้านก่อนพี่ใหญ่แน่นอน เมื่อทุกสิ่งที่คาดการณ์ไว้ไม่เป็นไปตามนั้นไจ่ไจ๋จึงต้องแก้ไขสถานการณ์ก่อน

"วันนี้พี่ใหญ่ทำงานเหนื่อยมั๊ยครับ? แล้วกินข้าวกินปลามาบ้างหรือยัง?" ถามไถ่พี่ชายต่อ

"ก็เหนื่อยหละนะ แต่วันนี้อยากกินหมี่หวานว่าจะวานให้เจ้าพี่กลางทำให้ซักหน่อย" ได้ยินเช่นนั้นไจ่ไจ๋ก็ทำหน้าบอกไม่ถูก

"เป็นอะไรไป?" เมื่อเห็นน้องทำหน้าเช่นนั้นก็ถามออกไปอย่างจับผิด

"อ้อ! เปล่าหรอกครับ แต่ผมว่าตอนนี้พี่กลางอาจจะยังไม่ตื่นก็ได้ เนี่ยพี่ใหญ่.....ผมเหง๊าเหงา....เพราะอยู่แต่ในห้องคนเดียวทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งๆนอนๆ" น้องเล็กแกล้งบ่นให้พี่ชายฟัง

"แล้วหนังสือที่พี่ให้อ่านหละ?" เจอร์รี่ย้อนถามน้องด้วยสีหน้าเข้มขึ้นเล็กน้อย

"ก็.....ก็อ่าน.....บ้าง....." ตอบพี่ชายเสียงอ่อยๆ ทำให้พี่ชายถอนหายใจเฮือก

"เรานี่นะจริงๆเลย ทำไมถึงดื้อนัก" พี่ใหญ่เอาหน้าชนกับหน้าผากน้องชายพร้อมกับต่อว่าไปด้วย

"ก็พี่ใหญ่เอาอะไรมาให้อ่านก็ไม่รู้ ผมอ่านแล้วไม่เข้าใจ" น้องเล็กทำเสียงอ่อนอ่อยแต่เป็นเชิงอ้อนพี่ชาย เขารู้ดีว่าที่พี่ชายต่อว่าเขานั้นไม่ได้โกรธอะไรเพียงแต่บ่นเท่านั้น

"พี่ไม่อยากคุยกับเด็กดื้อ ไปบอกให้พี่กลางมันทำหมี่หวานให้กินดีกว่า" พูดจบก็ขยับตัวลุกขึ้น แต่ไจ่ไจ๋รีบดึงมือพี่ชายทันที

"พี่ใหญ่ครับ.....พักนี้ผมคิดถึงพี่มากๆเลย เราไม่ได้นอนคุยกันนานแล้ว พี่นอนคุยเล่นกับผมก่อนนะ.....นะๆๆๆๆ....." ทำเสียงออดอ้อนพี่ชายเต็มที่

"ให้พี่ใหญ่กินก่อนได้มั๊ยพี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย" เจอร์รี่ต่อรอง

"หูยยย.....เห็นของกินสำคัญกว่าน้อง....." แกล้งโอดครวญต่อว่าพี่ชายต่ออีก

"แหม....ก็พี่หิวหนิ งั้นเอางี้เดี๋ยวพี่ไปใช้เจ้าพี่กลางก่อนแล้วจะเข้ามานอนคุยกับนายระหว่างรอหมี่หวาน" พูดจบก็ลุกขึ้นอีกครั้งแต่ไจ่ไจ๋ก็รีบดึงมือพี่ชายไว้อีก

"ไม่ต้องๆๆๆๆ ผมทำให้พี่กินดีกว่า" เจอร์รี่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว

"นายทำเป็นหรอ?" น้องเล็กได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งๆไปเพราะเขาก็ทำไม่เป็นจริงๆ

"เป็น.....เป็นสิ! ก็แค่เอาเส้นบะหมี่ลวกแล้วเอาลงไปต้มกับน้ำเชื่อมแล้วก็เอาไข่ต้มใส่....." ไจ่ไจ๋พูดพล่ามไปเรื่อย

"พอๆๆๆ แค่ฟังวิธีการทำของนายก็ไม่เข้าเคล้าแล้วหละ" ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินออกไปทันที ไจ่ไจ๋เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามพี่ชายไปทันที

"พี่ใหญ่ครับพี่ใหญ่!" เจอร์รี่ถอนหายใจก่อนจะหันมาทางน้องเล็กอีกครั้ง

"มีอะไรอีกเจ้าตัวยุ่ง! หรือว่ามีอะไรจะสารภาพ?" ถามรุกน้องชายเพื่อรอดูว่าน้องจะบอกเขาหรือไม่ว่าเคนออกไปไหน ไจ่ไจ๋ยิ้มแหยๆก่อนจะคิดหาข้อแก้ตัว

"คือว่า.....คือว่าผม....." เมื่อเห็นน้องอึกอักเจอร์รี่ก็ส่ายหน้าก่อนจะเคาะประตูห้องเคน

"ผมว่าเราไปกินอะไรข้างนอกกันดีกว่า! ผมก็หิวเหมือนกัน!" ไจ่ไจ๋รีบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดังจนเจอร์รี่มั่นใจว่าน้องเล็กต้องรู้เห็นกับเคนแน่นอน

"ไจ่ไจ๋ วันนี้นายเป็นอะไรไป ทำท่าทางมีพิรุธนะ" พูดกับน้องชายตรงๆ

"มีอะไร? ไม่มีหนิ ผมแค่อยากออกไปกินอะไรข้างนอกก็เท่านั้นเอง" ไจ่ไจ๋รีบแก้ตัว เจอร์รี่มองหน้าน้องชายครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

"เอางั้นก็ได้" คำตอบของพี่ชายทำเอาน้องเล็กโล่งอกแต่ประโยคถัดมาก็ทำเอาไจ่ไจ๋ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"เคาะเรียกพี่กลางมันไปด้วยก็แล้วกัน" พูดจบพี่ใหญ่ก็เคาะประตูห้องเคนต่อ

"เสี้ยวเทียน!!! เสี้ยวเทียน!!" เมื่อไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวใดๆเจอร์รี่จึงหันมาทางไจ่ไจ๋

"พี่กลางมันทำอะไรอยู่?" ถามน้องเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าไจ่ไจ๋ต้องรู้

"สงสัย.....สงสัยเข้าห้องน้ำอยู่" ไจ่ไจ๋ไม่รู้จะแก้ตัวยังงัยแล้วจึงพูดออกไปแบบนั้น

"งั้นหรอ?" ว่าแล้วเจอร์รี่ก็บิดประตูเปิดเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่านั้น

"เสี้ยวเทียน!!" เรียกน้องชายย้ำอีกครั้งทั้งที่รู้ดีว่าน้องไม่อยู่ในห้องแน่นอน เขาเดินเข้าไปดูในห้องน้ำด้วยและแน่นอนว่าไม่พบน้องชายคนกลางเลย

"ไจ่ไจ๋!!!" คราวนี้เสียงพี่ใหญ่เข้มขึ้นตามลำดับจนคนฟังถึงกับสะดุ้ง

"ครับพี่ใหญ่" ตอบรับคำพี่ชายด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

"ตอบพี่มาซิว่าพี่กลางมันไปไหน?" น้ำเสียงของพี่ใหญ่เข้มขึ้นตามลำดับ

"ไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบิน" คำตอบนั้นทำให้พี่ใหญ่นิ่งไป

"ทำไมไม่บอกพี่?" ถามน้องกลับไปอีก

"ก็.....ก็.....อยากให้พี่ใหญ่เซอร์ไพรส์งัย" ไจ่ไจ๋ตอบด้วน้ำเสียงอ้อมแอ้มโดยไม่กล้าสบตาพี่ชายเลย

"อย่างนั้นน่ะหรอ? กล้ามากนะที่ออกไปโดยไม่บอกกล่าวพี่ซักคำ" พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทำเอาคนฟังหนาวสะท้าน

"คือว่าผม.....ผมเป็นคนคิดที่อยากจะให้พี่รู้สึกแปลกใจตอนกลับมาบ้านแล้วเห็นพ่อกับแม่รออยู่ แต่ไม่นึกว่าวันนี้พี่ใหญ่จะกลับเร็ว" ไจ่ไจ๋รับผิดเสียเอง

"รู้ว่าพ่อแม่จะกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" ถามน้องด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"เมื่อวานครับ" ไจ่ไจ๋ไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ชายเลย

"แต่ตั้งใจไม่บอกให้พี่รู้" เจอร์รี่ต่อให้น้องเสียเอง ไจ่ไจ๋ไม่ตอบเพียงแต่นิ่งเงียบเท่านั้น

"คงคิดกันหละสิว่าพวกนายสามารถเอาพ่อกับแม่มาเป็นข้อต่อรองกับพี่ได้?" น้องเล็กก้มหน้างุดไม่กล้าพูดอะไรเลย

"พี่ไม่เคยสอนให้นายพูดปดกับผู้ใหญ่แล้วก็ไม่เคยสอนให้นายคอยให้ท้ายคนทำผิดด้วย แต่ตอนนี้นายทำทุกสิ่งที่ตรงกันข้ามหมด!" เจอร์รี่ทำเสียงดุน้องจริงจัง ไจ่ไจ๋ก็ได้แต่ก้มหน้า

"ลงไปข้างล่าง เดี๋ยวเราต้องคุยกันยาว!" พูดจบก็เดินนำน้องชายลงไปที่ห้องนั่งเล่น ไจ่ไจ๋ถอนหายใจก่อนรีบเดินตามพี่ชายลงไปแต่เมื่อลงมาแล้วยังไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรแวนเนสก็กลับมาพอดี เมื่อเห็นพี่ชายนั่งหน้าเครียดเขาก็ทำหน้าเจื่อนๆแล้วมองไปทางน้องชายที่ทำหน้าจ๋อยๆ

"กลับมาแล้วครับ" เอ่ยปากทักทายพี่ชายขึ้นมา พี่ใหญ่พยักหน้ารับเล็กน้อย

"เป็นอะไรหรอ?" แวนเนสมานั่งลงข้างพี่ชายพร้อมกับถามต่อ

"นายรู้หรือเปล่าว่าวันนี้พ่อแม่กลับมาแล้ว?" เจอร์รี่ไม่ตอบแต่ย้อนถามน้องเสียเอง แวนเนสได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งๆไปเหลือบตาไปทางน้องชายคนเล็กเพราะไม่นึกว่าพี่ชายจะซีเรียสเรื่องนี้

"เอ่อ....ก็.....รู้....." แวนเนสตอบเสียงแผ่ว

"สรุปว่ามีชั้นคนเดียวที่ไม่รู้เพราะไม่มีใครคิดจะบอก" แวนเนสเงียบเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่ชายอารมณ์ไม่ดี ไจ่ไจ๋เองก็พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน

"แล้วรู้หรือเปล่าว่าเสี้ยวเทียนออกไปรับพ่อกับแม่?" ถามน้องชายต่ออีก แวนเนสผงกหัวเล็กน้อยแทนคำตอบ

"ดีมาก!" พี่ใหญ่ลงเสียงหนัก

"งั้นตอบชั้นมาอีกซักข้อซิ ว่าพวกนายเห็นชั้นเป็นอะไร?" คำพูดของพี่ชายทำเอาแวนเนสไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกเลย

"ทำไมต้องซีเรียสขนาดนี้ด้วยหละ? พวกชั้นก็แค่อยากให้นาย....." แวนเนสตั้งท่าจะอธิบายแต่พูดยังไม่จบเจอร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมา

"อยากให้ชั้นเซอร์ไพรส์หรืออีกนัยนึงก็คืออยากแก้แค้นชั้นคืน" แวนเนสเงียบกริบเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"สำหรับนายเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้เสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋อยู่ระหว่างการถูกลงโทษ แต่พอน้องจะทำอะไรนอกลู่นอกทางนายก็สนับสนุน ตอบชั้นมาซิว่าสิ่งที่นายทำมันถูกต้องหรือเปล่า?" ถามน้องด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดุ ไจ่ไจ๋รีบก้มหัวเป็นเชิงขอโทษพี่ชายคนรองที่ทำให้ต้องเดือดร้อน

"ชั้นขอโทษ" แวนเนสไม่รู้จะทำยังงัยจึงเอ่ยปากขอโทษพี่ชายออกมาก่อนก่อนที่จะก้มหน้านิ่งงันเพราะพี่ชายจ้องหน้าเขาอยู่

"ชอบกันนักหรืองัยกับไอ้การที่ต้องถูกบ่นถูกด่าถูกลงโทษกันน่ะ!?" พูดด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นตามลำดับ แวนเนสส่ายหน้าแทนคำตอบ

"แล้วนายหละไจ่ไจ๋ ชอบหรือเปล่า!?" หันมาถามน้องเล็กบ้าง ไจ่ไจ๋ก็รีบส่ายหน้าเช่นกัน

"ไม่ชอบแต่พูดอะไรก็ไม่เคยเชื่อฟัง! ไหนตอบให้พี่หายข้องใจหน่อยซิว่าจะให้พี่ทำยังงัย!?" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างจนน้องชายทั้งคู่นึกอยากจะเป็นคนหูหนวกตาบอดขึ้นมาชั่วคราว

"พี่ใหญ่.....ผมขอโทษจริงๆที่ทำอะไรโดยไม่บอกพี่ก่อน ผมคิดว่าเรื่องการที่พี่กลางเขาออกไปรับพ่อกับแม่พี่ใหญ่ไม่น่าจะว่าอะไร แล้วอีกอย่างเราสามคนอยากให้พี่ใหญ่รู้สึกเซอร์ไพรส์ที่กลับมาจากทำงานแล้วเห็นพ่อกับแม่นั่งรอรับอยู่ที่บ้าน" ไจ่ไจ๋รวบรวมความกล้าก่อนจะอธิบายเหตุผลให้พี่ชายฟัง

"นายน่ะหรอเป็นตัวต้นคิด?" พี่ใหญ่ย้อนถามอย่างไม่เชื่อว่าน้องเล็กจะคิดแผนการนี้

"เอ่อ....ชั้นก็ช่วยคิดด้วย...." แวนเนสพูดแทรกขึ้นมา

"แต่พี่ไม่คิดว่างั้นนะ" พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแล้วมองหน้าน้องชายทั้งสองคนสลับกันไปมา ยังผลให้น้องชายทั้งคู่ก้มหน้าลงทันที

"ไม่ต้องบอกพี่ก็พอจะรู้ว่าไอ้ความคิดแบบนี้มันมาจากใคร" แวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะช่วยแก้ต่างให้เคนยังงัยดี

"กลับมาเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่!" พูดจบก็ทิ้งตัวนั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

- ที่สนามบิน -

"พ่อแม่ครับ!!" เคนร้องเรียกบุพการีทั้งสองคนอย่างดีใจก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา

"มาแล้วหรอลูก?" แม่ทักกลับพร้อมกับอ้าแขนรอรับลูกชาย เคนสวมกอดแม่อย่างคิดถึง

"รอนานมั๊ยครับ?" เคนถามแม่ต่อ แม่ส่ายหน้าแล้วลูบแก้มลูกชายอย่างรักใคร่

"สบายดีมั๊ยครับแม่? เดินทางเหนื่อยหรือเปล่า? กินอะไรมาหรือยัง?" เคนถามต่ออีก

"หึๆๆๆ เห็นหน้าลูกแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว" แม่ตอบยิ้มๆ

"อะฮึ่ม! ไม่เห็นทักพ่อบ้างเลยนะ" พ่อเอ่ยแทรกขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นลูกชายเอาแต่คุยกับแม่คนเดียว

"ทักสิครับ พ่อเป็นยังงัยบ้าง? งานยุ่งมากมั๊ยครับ?" เคนผละตัวออกจากแม่แล้วเดินมาจับมือพ่อบีบเบาๆ พ่อยิ้มแล้วดึงตัวลูกชายเข้ามากอด

"พ่อทนความคิดถึงพวกลูกๆไม่ได้หรอก ต่อให้งานยุ่งแค่ไหนก็ต้องรีบมาหา" เคนหัวเราะเบาๆกับคำหวานของพ่อ

"ตอนนี้ผมก็คิดถึงพ่อกับแม่มากที่สุดเลย กลับมาได้เวลาพอดี" พ่อและแม่ได้ยินดังนั้นก็หันไปมองหน้ากัน

"อยากเล่าให้พ่อแม่ฟังมั๊ยจ๊ะว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้างระหว่างที่พ่อแม่ไม่อยู่?" แม่ถามลูกชายคนกลาง

"เรื่องมันยาวครับ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังระหว่างทางกลับบ้าน รีบไปกันเถอะครับเพราะถ้าพี่ใหญ่ถึงบ้านก่อนมีหวังผมโดนเล่นงานตายแน่" เคนว่าแล้วก็รีบหิ้วกระเป๋าของพ่อแม่มาถือแล้วพาบุพการีทั้งสองคนไปยังที่จอดรถ

"อืม...ไหนบอกพ่อหน่อยว่าลูกออกมารับพ่อกับแม่ทำไมพี่ใหญ่ต้องว่าลูกด้วย?" พ่อถามอย่างสงสัยหลังจากรถเคลื่อนตัวออกมาแล้ว

"ก็....ก่อนออกมาผมไม่ได้บอกพี่ใหญ่นี่ครับ แล้วตอนนี้ผมอยู่ระหว่างการถูกพี่ใหญ่ลงโทษกักบริเวณอยู่ด้วย ถ้ากลับไปถึงบ้านแล้วพ่อแม่บอกพี่ใหญ่นะครับว่าพ่อแม่นั่งแท๊กซี่กลับมาเอง" เคนตอบพร้อมกับอธิบายให้ฟัง

"แล้วทำไมลูกไม่บอกพี่ใหญ่ก่อนหละว่าลูกจะมารับพ่อกับแม่?" พ่อถามต่ออีก

"โถ....ถ้าบอกพี่ใหญ่ก็ไม่ให้ผมมาหรอก พี่เขาก็ต้องมารับพ่อกับแม่เองอยู่แล้ว และอีกอย่างผมอยากออกมาข้างนอกบ้างอยู่แต่ในบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วอึดอัดจะตายไป" เคนให้เหตุผลก่อนจะหันกลับไปยิ้มหวานกับบุพการีทั้งสองคน

"แต่ถ้าพี่ใหญ่ถึงบ้านก่อนเรา พ่อแม่ต้องช่วยผมนะครับ" ได้ยินเช่นนั้นพ่อและแม่ก็หันไปมองหน้ากันยิ้มๆ

"แต่แม่ว่าลูกเองก็ทำไม่ถูกนะที่ไม่ยอมบอกพี่ใหญ่เขาก่อน" ได้ยินเช่นนั้นเคนก็ยิ้มค้าง

"แม่ครับ....ผมอุตส่าห์ออกมารับนะ.....แม่จะปล่อยให้ผมโดนพี่ใหญ่ฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเลยหรอ?" เคนโอดครวญด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ แม่หัวเราะออกมาอย่างขำๆกับลูกชายคนนี้

"พี่ใหญ่เขาโหดขนาดนั้นเชียวหรอลูก?" ว่าพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวลูกชายเบาๆ

"แหงสิครับ พี่ใหญ่อ่ะดุจะตายแถมมือหนักอีกต่างหาก โดนทำโทษแต่ละทีน่วมไปทั้งตัวเลย" เคนได้ทีรีบฟ้องเป็นการใหญ่

"ตายหละ เจ้าเจอร์รี่ตีน้องรุนแรงขนาดนี้เชียว ไม่ได้แล้วกลับไปต้องคุยกันหน่อย" แม่ได้ยินเช่นนั้นก็บ่นลูกชายคนโตออกมาทันที ส่วนเคนนั้นลอบยิ้มอย่างพอใจที่ยุแม่ได้

"ดีเลยครับ แม่ต้องคุยกับพี่ใหญ่จริงๆนะ" เคนรีบสนันสนุน

"คุยแน่นอนจ๊ะ" แม่รับปากลูกชายอย่างเอาใจ

"ไม่เอาน่า.....กลับมาทั้งทีเอาแต่ต่อว่าลูกเดี๋ยวลูกก็น้อยใจตายพอดี" พ่อพูดแทรกขึ้นมาเพราะรู้ว่าที่เคนพูดนั้นก็คงไม่จริงทั้งหมด เคนได้ยินเช่นนั้นก็หุบยิ้มทันทีเพราะฟังดูก็พอจะรู้ว่าพ่อเข้าข้างพี่ชาย

"พ่อครับ ผมก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้แม่ต่อว่าอะไรพี่ใหญ่รุนแรงซักหน่อยแค่ให้พูดเตือนพี่เขาเฉยๆ" เคนพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด พ่อได้ยินก็ได้แต่ยิ้มๆ

"ถ้าพ่อคิดว่าผมพูดโกหก กลับไปก็คอยดูเองแล้วกัน" เคนพูดต่อด้วยสีหน้ามุ่ยๆ

"ยังงัยหละพ่อ ทำลูกงอนเลย" แม่หันไปต่อว่าพ่อซึ่งมีสีหน้ายิ้มๆดังเดิม

"อืม....นั่นสิ....พ่อจะทำยังงัยดีหละ?" พ่อเองก็เปรยๆขึ้นมาเช่นกัน เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"งั้นไปช้อปปิ้งกันหน่อยดีมั๊ย? ไปหาซื้อเครื่องดื่มดีๆฉลองการกลับบ้านของเราสองคนงัยแม่" พ่อแกล้งหันมาถามความเห็นแม่

"เอ.....ไม่รู้สิ เพราะเสี้ยวเทียนบอกอยากจะรีบกลับบ้านนะพ่อ" แม่แกล้งพูดขึ้นมาบ้าง

"ไม่รีบก็ได้ครับ เพราะไหนๆพ่อแม่กลับมาทั้งทีมันก็ต้องมีอะไรพิเศษหน่อย" เคนรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

"หึๆๆๆ" พ่อกับแม่หันมาหัวเราะด้วยกัน

"งั้นตอนนี้พ่อตามใจคนขับ อยากพาพ่อแม่ไปไหนก็ได้ทั้งนั้น" พ่อพูดกับลูกชายจบก็ขยี้หัวเบาๆอย่างเอ็นดู เคนจึงค่อยยิ้มออกมาได้และหลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนจุดมุ่งหมายตามใจตัวเองทันที

Create Date : 30 มีนาคม 2552

Last Update : 30 มีนาคม 2552 22:30:18 น.

0 comments

Counter : 1042 Pageviews.