Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 35

ตอนที่ 35

"เสี้ยวเทียน นายทำให้น้องไม่สบายใจนะ" แวนเนสเดินตามเคนขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเครียด

"งั้นหรอ?" เคนตอบรับแบบไม่สนใจนักแต่ในใจก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นกับน้อง

"น้องมันห่วงความรู้สึกนายมาก น้องบอกชั้นว่าน้องอาจจะตัดสินใจไม่ไปเพื่อความสบายใจของนายก็ได้" เคนยังนั่งนิ่งไม่พูดโต้ตอบอะไร

"แล้วนายรู้มั๊ยว่าหากน้องไม่ไปผลที่ตามมาจะเป็นยังงัย?" แวนเนสเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ

"น้องก็ต้องดรอปเรียนวิชานี้เพราะไม่มีคะแนนในการทำโครงงาน" เคนอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนี้

"ชั้นไม่ได้อยากจะห้ามน้องหรอก" เคนพูดแย้งขึ้นมาเสียงอ่อยๆ

"แล้วทำแบบนี้ทำไม?" แวนเนสย้อนถามเสียงเครียด

"ก็นายก็ต้องเดินทางไปวันเดียวกับน้องเหมือนกันหนิ แล้วชั้นก็ต้องอยู่บ้านกับเจอร์รี่ ชั้นไม่อยากอยู่กับมันแค่สองคน" ตอบคำถามพี่ชายเสียงแผ่ว แวนเนสได้ยินดังนั้นก็ทั้งฉุนทั้งขำ

"เสี้ยวเทียน! นายนี่มันเหมือนเด็กไม่รู้จักโตมากขึ้นทุกวันแล้วนะ! รู้จักแยกแยะซะบ้างสิว่าอะไรเป็นอะไร? คนเรามันก็ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบนะโว้ย! จะทำอะไรตามใจนายตลอดเวลาได้ที่ไหนกัน!" เคนหน้าจ๋อยเมื่อโดนพี่ชายเอ็ดเอาชุดใหญ่

"แล้วนายจะทิ้งชั้นอยู่กับมันจริงๆหรอ? ถ้าเกิดชั้นทำอะไรให้มันไม่พอใจขึ้นมาหละ?" เคนเงยหน้าพูดกับพี่ชายเสียงอ่อย

"นายเองก็รู้หนิว่าเจอร์รี่มันตีดุเดือดขนาดไหน ยิ่งไม่มีคนห้ามด้วยแล้วชั้นไม่ต้องโดนมันตีจนตายเลยหรืองัย? ชั้นไม่อยากเป็นผีเฝ้าบ้านนะ" แวนเนสอ้ำอึ้งกับคำพูดของน้องชาย

"นี่....เจอร์รี่มันไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารที่ไหนนะ มันเป็นพี่ชายของนาย ต่อให้นายจะทำผิดมากขนาดไหนมันก็ไม่เอานายถึงตายหรอก" แวนเนสพูดกับน้องอย่างอ่อนใจ

"ไม่ตายน้อยหละสิ ขนาดชั้นทำผิดเล็กๆน้อยๆมันด่าอยู่สามวันเจ็ดวันกว่าจะเลิก" เคนพูดด้วยสีหน้าสลดลง

"เฮ่อ!" แวนเนสถอนหายใจหนักๆอย่างเหนื่อยใจกับความคิดของน้องที่มองพี่ใหญ่ในแง่ร้าย

"นายก็เลยจะเอาชั้นกับไจ่ไจ๋คอยเป็นไม้กันหมาให้นายตลอดงั้นหรอ?" แวนเนสย้อนถาม

"ให้เป็นหมากันไม้ต่างหาก" เคนเถียงเบาๆ

"ก็เพราะนายมันเป็นแบบนี้งัยเล่าเจอร์รี่มันถึงได้ตีเอาบ่อยๆ! บอกตามตรงเลยนะบางทีชั้นก็อยากจะฟาดนายให้บ้างเหมือนกัน!" แวนเนสดุน้องจริงจัง

"แวนเนส.....งั้นวันมะรืนชั้นไปค้างบ้านเพื่อนน่าจะดีกว่าเนอะ" เคนเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย

"เสี้ยวเทียน!!!!" แวนเนสเอ็ดใส่น้องเสียงดังกว่าเก่าเมื่อเห็นว่าน้องไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย

"นายขอเจอร์รี่ให้ชั้นหน่อยนะ....นะแวนเนสนะ....." เคนขอร้องพี่ชายต่อด้วยสีหน้าละห้อย

"ไม่! ถ้าอยากจะไปก็ขอมันเอง!" พูดจบแวนเนสก็เดินออกไปอย่างหงุดหงิด

"แค่นี้ต้องโมโหด้วย!" เคนบ่นอุบตามหลังพี่ชายแล้วล้มตัวลงนอนอย่างเซ็งๆ

"พี่กลาง" เคนหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นน้องเล็กเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเครียดๆ

"ผมไม่ไปแล้ว พี่อย่าโกรธผมเลยนะ" เคนได้ยินก็ขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง

"ไจ่ไจ๋ มานี่มา...." เคนเรียกน้องแล้วตบที่นั่งข้างๆตัวเอง

"ไม่เป็นไรครับ ผมจะเข้ามาบอกพี่แค่นี้" พูดจบไจ่ไจ๋ก็หมุนตัวจะออกไปแต่เคนรีบลุกไปดึงมือน้องไว้ก่อน

"อย่าเพิ่งไปสิ พี่ขอโทษที่พูดแบบนั้นกับนาย" เคนเอ่ยขอโทษน้องขึ้นมาก่อน ไจ่ไจ๋จึงไม่ดิ้นรนอะไร

"พี่ไม่ได้คิดว่านายจะไปเที่ยวเลยนะ พี่รู้ว่านายจำเป็นต้องไปทำการบ้านที่อาจารย์สั่ง พี่ผิดเองที่พูดจาแย่ๆ นายไปเถอะนะ ไปทำโครงงานของนายให้เสร็จจะได้มีคะแนนดีๆกลับมาฝากพี่" น้องเล็กเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

"ไม่มีใครบังคับให้พี่พูดกับผมแบบนี้ใช่มั๊ย?" ย้อนถามอย่างไม่ไว้ใจนัก

"ไม่มีหรอก พี่เป็นคนที่ถูกชักจูงได้ง่ายๆหรืองัย?" เคนแกล้งถามแหย่น้อง ไจ่ไจ๋จึงยิ้มออกมาได้

"พี่กลางทำเอาผมใจไม่ดีเลย ยังนึกอยู่เลยว่าทำไมพี่ถึงไม่ไว้ใจผม" เคนกอดน้องเป็นการขอโทษ

"พี่ผิดเอง พี่มันเห็นแก่ตัวไม่เคยคิดถึงความจำเป็นของคนอื่น" น้องเล็กเอามือสองข้างประคองหน้าพี่ชายแล้วส่ายหน้าอย่างแรง

"ไม่จริง! พี่กลางไม่เคยเห็นแก่ตัว พี่กลางยอมให้ทุกคนตลอด" เคนยิ้มแบบเฝื่อนๆเมื่อได้ยินแต่ก็รู้สึกดีขึ้นกับคำปลอบใจของน้อง

"เห็นแก่ตัวสิ เพราะพี่ไม่อยากอยู่บ้านกับพี่ใหญ่สองคนพี่ถึงหาเรื่องมาอ้างเพื่อไม่ให้นายได้ไปทำโครงงานกับเพื่อน" น้องเล็กชะงักไปแล้วขยับเข้าไปกอดคอพี่ชายแทน

"พี่กลางยังไม่หายงอนพี่ใหญ่อีกหรอ?" เคนนิ่งไปเมื่อได้ยินคำถามนั้น

"เมื่อเช้าผมเห็นพี่ดูแปลกๆ พี่ใหญ่ก็เหมือนกัน พี่รองก็อีกคน ทำไมพี่มีอะไรกันถึงไม่ยอมบอกผมหละ?" เคนเอามือลูบหัวน้องเบาๆ

"นายเรียนอย่างเดียวก็หนักเกินพอแล้ว พี่จะเอาเรื่องไร้สาระมายัดใส่หัวนายอีกทำไม?" ไจ่ไจ๋ผละตัวออกจากพี่ชาย

"ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพวกพี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระสำหรับผมเลยนะ ผมต้องอึดอัดใจทุกครั้งที่เห็นพวกพี่มีเรื่องกัน ผมไม่สบายใจเลย" ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายตามตรง

"พี่ขอโทษ ขอโทษนะ" เคนบอกน้องซ้ำไปซ้ำมาด้วยรู้สึกผิดที่ทำให้น้องไม่สบายใจ

"พี่มีอะไรก็บอกผมได้นะ ผมอยากช่วยพี่ อยากทำให้พี่สบายใจ" เคนยิ้มแล้วพยักหน้ารับ

"เรื่องกีต้าร์นั่นผมคงไม่มีปัญญาซื้อมาให้พี่ได้หรอก แต่ผมช่วยพี่ออกเงินได้นะครับ เงินเก็บผมก็พอมีอยู่ มันอาจจะไม่มากเท่าไหร่แต่มันก็ไม่น้อยเหมือนกัน" น้องเล็กเสนอที่จะช่วยพี่ชาย เคนได้ยินก็อึ้งไปไม่นึกว่าน้องจะทำเพื่อเขาได้ขนาดนี้

"ไม่ต้องหรอกไจ่ไจ๋ ยังงัยพี่ก็ขอบใจนายมากนะ พี่ดีใจที่มีน้องน่ารักแบบนาย" เคนปฏิเสธน้องอย่างนิ่มนวล

"แต่ผมรู้ว่าพี่อยากได้" น้องเล็กแย้งขึ้นอย่างรู้ใจพี่ชาย

"เอาหละๆๆๆ พี่อยากได้ แต่พี่จะเก็บเงินซื้อเอง" เคนยอมรับกับน้องตรงๆ

"แต่ผมอยากช่วยพี่บ้าง เพราะทุกครั้งที่ผมอยากได้อะไรพี่ก็ซื้อให้ผมทุกอย่างไม่เคยปฏิเสธเลยซักครั้ง" น้องเล็กยังคงดึงดันจะช่วย

"เอางี้แล้วกัน ขอพี่เก็บเงินซักระยะก่อนแล้วถ้าไม่พอพี่จะขอให้นายช่วย โอเคมั๊ย?" เคนต้องโอนอ่อนผ่อนตามน้องแต่เขาก็ไม่คิดจะให้น้องช่วยเหลือจริงๆ

"โอเคครับ! พี่ต้องการเมื่อไหร่บอกผมได้ทันทีเลยนะ" ไจ่ไจ๋พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้น

"อืม....พี่ต้องบอกนายแน่ๆ" เคนรับคำน้องพร้อมกับยิ้มให้ ไจ่ไจ๋ยิ้มตอบพี่ชายแล้วเอาหัวพิงซบที่ไหล่พี่ชายอีกครั้ง

- สองวันต่อมา -

"พี่กลาง ทำไมทำหน้าอย่างงั้นหละครับ?" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นเมื่อเห็นเคนทำหน้าจ๋อยๆ

"เปล่า พี่แค่ไม่อยากให้นายไปเลย" เคนตอบเสียงอ่อยๆ ไจ่ไจ๋อมยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา

"คราวนี้พี่รู้แล้วสิว่าเวลาผมไปส่งพี่ไปทำงานแล้วจะมีความรู้สึกยังงัย?" น้องเล็กได้ทีแหย่พี่ชาย

"รักษาตัวดีๆด้วยหละ ถึงแล้วโทรมาบอกพี่ด้วยนะ" เคนไม่มีอารมณ์จะเล่นกับน้องจึงกำชับกำชาไว้

"ได้ครับผม" ไจ่ไจ๋รับคำพี่ชายอย่างดีแล้วเดินไปกอดแวนเนสบ้าง

"พี่รองก็เดินทางปลอดภัยนะครับ เสียดายที่ผมไม่ได้ไปส่งพี่รอง" แวนเนสขยี้หัวน้องแล้วหัวเราะเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็มาส่งนายแทนงัย รีบไปเถอะเดี๋ยวขึ้นรถไม่ทัน" แวนเนสว่าแล้วเร่งให้น้องรีบไป

"ครับ ผมไปแล้วนะครับพี่ใหญ่ ส่งพี่รองเผื่อผมด้วย" ไจ่ไจ๋หันมาลาพี่ชายคนโตบ้าง

"อืม....แล้วระวังตัวหน่อยหละ เวลาไปไหนอย่าไปคนเดียว รู้มั๊ย?" เจอร์รี่กำชับแล้วดึงน้องมากอดแรงๆ

"รู้แล้วครับ ไว้ผมจะโทรหาเป็นระยะๆแล้วกัน ผมไปนะครับ" พูดจบก็โบกมือให้พี่ชายทั้งสามคนแล้วสะพายเป้ใบใหญ่ขึ้นรถบัสที่จอดรออยู่

"ไป....คราวนี้ก็ไปส่งนายบ้าง" เมื่อเห็นน้องขึ้นรถและได้ที่นั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วเจอร์รี่ก็กอดคอแวนเนสแล้วชวนกลับไปที่รถ

"เสี้ยวเทียน" แวนเนสหันมาเรียกน้องด้วย เคนมองไปที่น้องชายอีกครั้งแล้วเดินตามพี่ชายทั้งคู่ไป

"มันไม่ยอมคุยกับชั้นมาตั้งหลายวันแล้ว ร้ายกาจชะมัด!" เจอร์รี่บ่นอุบในระหว่างเดินกลับมาที่รถ

"นายก็ไม่อ่อนข้อให้มันบ้างหนิ อยู่กับมันสองคนอย่ามีปัญหากันหละ ชั้นขี้เกียจบินกลับมาทำศพให้ใคร" แวนเนสว่าพร้อมกับแขวะพี่ชายไปด้วย

"ปากดี!" เจอร์รี่เอามือตบหัวน้องเบาๆ ตลอดทางมาสนามบินมีเพียงแวนเนสกับเจอร์รี่เท่านั้นที่นั่งคุยกันส่วนเคนได้แต่นั่งเงียบมาตลอดจนกระทั่งถึงที่หมาย

"เสี่ยวจือรออยู่นั่นงัย" พี่ใหญ่ชี้ไปทางผู้จัดการส่วนตัวของน้องชายที่โบกมือเรียกอยู่อีกทางหนึ่ง

"แหม....มาเช้ากว่าผมได้งัย?" แวนเนสเอ่ยทักเสี่ยวจืออย่างอารมณ์ดีพร้อมกับขยับแว่นตาและดึงหมวกลงมาปิดหน้าเพื่อกันไม่ให้คนสังเกตเห็น

"ก็มารอเธองัยหละ" เสี่ยวจือตอบยิ้มๆแล้วหันไปทักทายเจอร์รี่กับเคนด้วย เจอร์รี่เองก็ทักทายเสี่ยวจือด้วยสีหน้ายิ้มแย้มในขณะที่เคนมีสีหน้าหงอยๆ

"เสี้ยวเทียนเป็นอะไรหรือเปล่า? สีหน้าดูไม่ค่อยดี" เสี่ยวจือถามขึ้น แวนเนสมองไปที่น้องชายพลางอมยิ้ม

"มันไม่อยากให้ผมไป ไม่รู้เป็นอะไรช่วงนี้มันรักผมมากผิดปกติ" ว่าพลางโอบไหล่น้องแล้วเขย่าเบาๆ

"งั้นหรอ?" เสี่ยวจือเลยพลอยหัวเราะไปด้วย

"เดี๋ยวพี่ใหญ่จะเอานายไปบริษัทด้วยแหนะ เขาไม่ไว้ใจหากจะปล่อยนายอยู่บ้านคนเดียว" แวนเนสหันมาพูดกับน้องชาย

"ไม่เอา ชั้นไม่ไป ชั้นไม่ไปนะแวนเนส" เคนแย้งขึ้นทันที

"โน้น! ไปพูดกับมันเอง ชั้นไม่เกี่ยว" แวนเนสบอกปัดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางพี่ชาย

"ชั้นว่าเข้าไปข้างในดีกว่าแวนเนส ตรงนี้คนเยอะเดี๋ยวจะเป็นจุดสังเกต" เสี่ยวจือบอกแวนเนสกลายๆ

"ครับ งั้นลากันตรงนี้แหละ" แวนเนสตอบรับคำผู้จัดการก่อนที่จะหันมาทางพี่น้องอีกสองคน

"เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องเขย่าเบาๆ

"แล้วตั้งใจทำงานให้ดีๆ อย่าดื้ออย่างอแงอย่าทำให้เสี่ยวจือต้องลำบากใจด้วยหละ" กำชับกำชาน้องชายต่ออีก

"ครับผม" แวนเนสตอบรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เจอร์รี่ยิ้มตอบแล้วกอดน้องชายพร้อมกับตบหลังเบาๆ

"มานี่ซิไอ้ตัวแสบ" เมื่อลาพี่ชายเสร็จแล้วแวนเนสก็ดึงแขนน้องมาใกล้ๆ

"ไม่ลาพี่รองหน่อยหรืองัย? หืม?" พูดหยอกน้องยิ้มๆ

"นายรีบกลับนะแวนเนส ทำงานเสร็จเร็วๆแล้วกลับวันนี้ได้มั๊ย?" เคนถามพลางมองหน้าพี่ชาย

"นายนี่อ้อนไม่เข้าเรื่องเลย ถ่ายโฆษณานะไม่ได้ไปนั่งจิบน้ำชาถึงได้ไปเช้าเย็นกลับ อย่างอแงหน่า.....ทำตัวดีๆหน่อย พี่ใหญ่เขาพูดอะไรก็ต้องเชื่อฟัง เข้าใจมั๊ย?" แวนเนสสั่งเสียน้องชายอย่างเป็นการเป็นงาน เคนไม่ตอบแต่สีหน้ามุ่ยสนิท

"ไม่งั้นโดนพี่เขาตีเอาแล้วอย่ามาหาว่าพี่รองคนนี้ไม่เตือนก็แล้วกัน" เคนถอนหายใจแล้วสวมกอดพี่ชาย แวนเนสได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็กอดน้องเอาไว้

"แวนเนส นายรีบไปได้แล้ว" เจอร์รี่ยืนอยู่ข้างๆพูดตัดบทแล้วพยักหน้าให้น้องรีบไป แวนเนสพยักหน้าแล้วดันตัวน้องชายออกอย่างนุ่มนวลนึกสงสารน้องอยู่เหมือนกันแต่ก็ต้องปล่อยตามเรื่องตามราว

"ไป....ไปหาพี่ใหญ่...." แวนเนสจับมือน้องไปให้พี่ชายคนโต เจอร์รี่จับมือเคนไว้แล้วยืนรอส่งจนกระทั่งแวนเนสเดินหายเข้าไปจึงค่อยหันมาทางน้องชาย

"หาข้าวกินกันก่อนนะแล้วค่อยเข้าบริษัทกัน" พยายามพูดเอาใจน้องชาย

"ทำไมถึงต้องเอาชั้นไปด้วย?" เคนถามเสียงห้วนๆแล้วดึงมือออก

"ก็เพราะนายเป็นแบบนี้งัย" เจอร์รี่ย้อนเสียงแข็ง

"อย่าทำตัวดื้อด้านให้มากนัก ชั้นไม่ตามใจนายเหมือนแวนเนสนะ" เคนได้ยินก็ทำหน้าง้ำแต่ก็ไม่กล้าโวยวายด้วยห่วงความปลอดภัยของตัวเอง

"อยากกินอะไรหละหืม?" ถามย้ำกับน้องชายอีก

"ชั้นไม่หิว!" พูดจบเคนก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นจนพี่ใหญ่นึกอยากจะซัดให้ซักเปรี้ยง

"งั้นก็เข้าบริษัท" พูดเสียงห้วนพร้อมกับลากน้องกลับไปที่รถ พอเจอร์รี่เข้านั่งประจำที่คนขับเคนก็เดินไปประตูขึ้นนั่งตอนหลังรถไม่ยอมนั่งคู่กับพี่ชาย

"นี่! ทำไมไม่มานั่งข้างหน้า? ชั้นเป็นคนขับรถของนายหรืองัย?" เจอร์รี่ต่อว่าน้องแล้วมองผ่านทางกระจกมองด้านหลัง

"เสี้ยวเทียน! มานั่งข้างหน้า!" เอ็ดใส่พร้อมกับออกคำสั่งเมื่อเห็นน้องยังนั่งเฉย

"พูดคำเดียวฟังไม่รู้เรื่องใช่มั๊ย?" เมื่อเป็นดังนั้นเจอร์รี่จึงเลื่อนมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วทำท่าจะลงจากรถ เคนเห็นก็รีบเปิดประตูลงมาแล้วย้ายมานั่งด้านหน้าทันที

"ดื้อนักนะ!" ไม่พูดเปล่าแต่เอามือหยิกลงที่ต้นแขนน้องด้วย

"ทำไมต้องหยิกด้วย!.....โอ้ยยย....." เคนจะต่อว่าพี่ชายแต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงร้องขึ้นมาเพราะโดนพี่ชายหยิกเอาอีกทีหนึ่ง

"จะถามอีกมั๊ย?" ทำเสียงเข้มใส่พร้อมกับมองด้วยสายตาดุๆ เคนเอามือลูบแขนแล้วก้มหน้าลงไม่กล้าต่อคำกับพี่ชายอีก

"คาดเข็มขัดด้วย!" บอกน้องต่อด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เคนเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่างไม่ทำตามคำนั้น เจอร์รี่ส่ายหน้าแล้วโน้มตัวไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้น้องชายเสร็จแล้วก็ผลักหัวแถมให้อีกทีก่อนที่จะออกรถ ตลอดทางสองพี่น้องไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนกระทั่งมาถึงบริษัทเคนก็ลงรถโดยไม่สนใจพี่ชายแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปทักทายเพื่อนฝูงที่เคยร่วมงานกันอย่างสนิทสนม

"เสี้ยวเทียน! ไหงมาได้หละวันนี้? ได้ข่าวว่าไปเป็นเชฟบนเรือสำราญแล้วหรอ? โก้ดีนี่หว่า" เพื่อนร่วมงานเอ่ยทักพร้อมกับตบไหล่เคนเบาๆ

"เออ! ไม่โก้หรอก! เหมือนเป็นขี้ข้าเขานั่นแหละ" เคนตอบเพื่อนยิ้มๆก่อนที่จะหันไปทักทายเพื่อนๆคนอื่นด้วย

"อะฮึ่ม! เสียงดังกันเชียวนะครับ" เจอร์รี่ที่เพิ่งเดินตามน้องเข้าพูดหยอกบรรดาพนักงาน

"วันนี้ผู้จัดการเข้างานสายนะครับ" หนึ่งในนั้นหยอกกลับยิ้มๆ

"ผมไปส่งไจ่ไจ๋ที่มหาลัยแล้วก็เลยไปส่งแวนเนสที่สนามบินก็เลยมาสาย...." เจอร์รี่ว่าพร้อมกับยกนาฬิกาขึ้นมาดู

"มาสายไปแค่ 20 นาทีเอง" พูดแก้ตัวให้ตัวเองกลายๆ คนได้ฟังก็พากันหัวเราะ

"แวนเนสไปไหนหรอครับ?" พนักงานคนเดิมถาม

"ไปเมืองจีนน่ะ ถ่ายโฆษณาอะไรของเขาก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้เพื่อนคุณชักจะดังใหญ่แล้ว" ตอบยิ้มๆแล้วหันไปทางเคน

"เดี๋ยวช่วงเที่ยงผมค่อยปล่อยตัวเสี้ยวเทียนออกมาเม้าท์ก็แล้วกัน ตอนนี้ขอเอาไปใช้งานก่อน" พูดจบก็ดึงแขนน้องพาเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

"หาอะไรกินก่อนสิ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลยหนิ" เมื่อเข้ามาในห้องเจอร์รี่ก็บอกน้องอย่างเป็นห่วง เคนยักไหล่แล้วทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้

"ไม่กินก็เอาแฟ้มพวกนี้ไปตรวจให้ชั้นหน่อย!" พี่ใหญ่ถือโอกาสใช้งานน้อง เคนมองแฟ้มที่พี่ชายวางมาให้ตรงหน้าแล้วก็เบ้ปาก

"ทำให้เสร็จภายในวันนี้ด้วยนะ" พูดย้ำกับน้องแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

"ใช้ใหญ่เลยนะ" เคนบ่นอุบแล้วหยิบแฟ้มขึ้นมาดูอย่างเซ็งๆ

"ดูให้รอบคอบอย่าให้ผิดพลาดหละ!" สั่งกำชับน้องชายตามมา

"นายคงลืมอะไรไปอย่างนะว่าชั้นไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่แล้ว" เคนพูดเปรยขึ้นลอยๆคล้ายจะเตือนความจำพี่ชาย

"นายก็คงลืมไปว่าไอ้บริษัทนี้มันเป็นปากท้องที่นายอยู่นายกินเข้าไปทุกวันเหมือนกัน" พี่ใหญ่โต้ตอบน้องกลับมาบ้าง

"ทำเป็นทวงบุญคุณ!" เคนพึมพำเบาๆคนเดียวแต่เจอร์รี่ก็ได้ยินเพราะภายในห้องค่อนข้างเงียบ

"ชั้นไม่ได้ทวงบุญคุณแต่ชั้นกำลังจะบอกว่าที่นี่ไม่ใช่บริษัทของพ่อแม่ หรือว่าของชั้นเพียงคนเดียว แต่นายก็มีส่วนในการเป็นเจ้าของที่นี่ด้วยเหมือนกัน ฉะนั้นหน้าที่ความรับผิดชอบของนายมันไม่ได้สิ้นสุดลงเมื่อนายก้าวพ้นออกจากบริษัทนี้แต่นายยังคงมีหน้าที่รับผิดชอบที่นี่เท่าเทียมกับชั้นเหมือนกัน" พี่ใหญ่พูดยาวเหยียดก่อนที่จะชี้นิ้วลงที่แฟ้มงานตรงหน้าน้องชาย เคนถอนหายใจอย่างยอมจำนนที่ต้องทำตามคำสั่งของพี่ชาย

"เสร็จซักเล่มหรือยัง?" เวลาผ่านมาได้ครู่ใหญ่เจอร์รี่ก็ส่งเสียงถามน้องที่นั่งเอามือเท้าคางพลางอ้าปากหาวอย่างเบื่อหน่าย

"เสร็จแล้วเล่มนึง" เคนตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ เจอร์รี่ส่ายหน้าอย่างระอาใจกับน้องชาย

"เอามาให้ชั้นตรวจดูอีกทีซิ" บอกกล่าวกับน้องพร้อมกับพยักหน้าเรียก เคนหยิบเอาแฟ้มงานที่ตัวเองตรวจดูเสร็จแล้วไปยื่นให้พี่ชาย

"ยืนอยู่นี่ก่อน" เจอร์รี่บอกแล้วรับแฟ้มมาเปิดดู เขากวาดสายตาดูคร่าวๆพร้อมกับเอาดินสอวงสิ่งที่ผิดพลาดไปด้วย

"นี่นายตรวจดูประสาอะไรของนาย? ผิดตั้งหลายจุดไม่เห็นนายจะทำสัญลักษณ์ไว้เลย" พี่ใหญ่บ่นพร้อมกับตรวจซ้ำอีกรอบ เคนตีหน้าเบื่อๆแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น

"ขยับเข้ามาใกล้ๆหน่อยซิ" เงยหน้าขึ้นมาเรียกน้อง เคนถอนหายใจแล้วเดินอ้อมเข้ามายืนข้างๆเก้าอี้ของพี่ชาย

"นั่งลง" พูดจบก็วางแฟ้มกางไว้บนโต๊ะเพื่อให้น้องดูด้วย เคนนั่งคุกเข่าลงที่พื้นพร้อมกับเอาแขนเท้าลงที่โต๊ะอย่างเบื่อๆ

"นี่หรอที่นายบอกว่าตรวจดูแล้ว?" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับวงสิ่งที่ผิดในแฟ้มนั้นให้น้องดู

"ชั้นไม่ทำนาน ก็ต้องลืมมั่งสิ" เคนแก้ตัวน้ำขุ่นๆเพราะที่จริงแล้วเขาแทบจะไม่ได้ตั้งใจดูแฟ้มงานดังกล่าวเลย

"ลืมหรอ!?" พี่ใหญ่ทวนคำพร้อมกับเอาดินสอในมือเคาะลงที่หัวน้องชาย เขารู้ว่าน้องไม่ได้ลืมแต่ไม่สนใจมากกว่า

"โอ้ย!!" เคนร้องพลางเอามือคลำหัวตัวเอง

"ความจำเริ่มกลับคืนมาหรือยัง?" ถามน้องชายต่อพร้อมกับทำท่าจะซ้ำอีก เคนทำหน้ามุ่ยแล้วดึงเอาดินสอออกมาจากมือพี่ชายก่อนที่จะวางกระแทกลงบนโต๊ะ

"เอากลับไปดูใหม่ ถ้าไม่ตั้งใจทำจริงๆก็อย่าหวังเลยว่าชั้นจะให้ในสิ่งที่นายอยากได้" เคนได้ยินดังนั้นก็ชะงักไป

"นายรู้หรอว่าชั้นอยากได้อะไร?" เคนย้อนถามพี่ชาย

"ฮึ! ชั้นมองหน้านายแค่แว๊บเดียวก็รู้ไปถึงความคิดของนายแล้ว" พี่ใหญ่ผลักหัวน้องเบาๆ

"ถ้าชั้นตั้งใจทำจนเสร็จหมดทุกอันแล้ว นายจะให้สิ่งที่ชั้นอยากได้ใช่มั๊ย?" เคนถามพี่ชายอีก เจอร์รี่อมยิ้มแล้วพยักหน้ารับ

"ทำเสร็จก่อนแล้วชั้นถึงจะให้ แต่ต้องทำให้ดีด้วยนะไม่ใช่ทำแบบขอไปที" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับพูดดักน้องไว้ด้วย เคนได้ยินก็ค่อยมีความหวังขึ้นมาหน่อยรีบหยิบแฟ้มอันเดิมเดินกลับไปนั่งตรวจอย่างตั้งอกตั้งใจ

"ต้องให้เอาของมาล่อ เหมือนเด็กไม่มีผิด" เจอร์รี่พึมพำเบาๆแต่ใบหน้าก็เจือไปด้วยรอยยิ้ม

- ตอนเย็น -

"เฮ่อ! เสร็จซักที" เคนบ่นอุบออกมาพร้อมกับปิดแฟ้มเล่มสุดท้ายลงแล้วรวบรวมแฟ้มงานทั้งหมดไว้ในกองเดียวกัน

"เจอร์รี่ ชั้นทำเสร็จหมดแล้วนะ" หันไปบอกพี่ชายที่กำลังง่วนอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์

"เสร็จแล้วหรอ? ไหนเอามาให้ชั้นดูอีกทีซิ" เคนไม่ว่าอะไรแต่หยิบแฟ้มงานทั้งหมดไปให้พี่ชายแต่โดยดี

"ชั้นตรวจละเอียดเลยนะ ไม่มีผิดแน่นอน" เคนพูดต่อพร้อมกับเอามือชี้ผลงานที่ตัวเองทำ เจอร์รี่ยิ้มแล้วพยักหน้า

"ดีมาก! เก่งจริงๆน้องพี่คนนี้" เอ่ยชมน้องชายต่อ เคนยิ้มแล้วนั่งคุกเข่าลงที่พื้นๆข้างๆเก้าอี้พี่ชาย

"งั้นเรากลับกันเถอะนะ ที่เหลือค่อยมาทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้" พี่ใหญ่ยิ้มอย่างรู้ทันว่าน้องอยากจะให้เขาทำอะไร

"พรุ่งนี้นายจะมาช่วยพี่ใหญ่อีกหรือเปล่า?" แกล้งถามหยั่งเชิงน้องชาย

"มาสิ ถ้านายอยากให้ชั้นมาชั้นก็จะมาช่วย" เคนตอบเอาใจพี่ชาย

"น่ารักแบบนี้ต้องมีรางวัลให้ซะแล้วสิ" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับมองหน้าน้องชาย

"งั้นเราไป....." เคนกำลังจะชวนพี่ชายไปห้างสรรพสินค้าเพื่อขอให้พี่ชายซื้อกีต้าร์ที่ตัวเองต้องการแต่เจอร์รี่กลับลุกขึ้นแล้วเปิดลิ้นชักออกมา

"อะ....ถือว่าเป็นค่าเหนื่อยสำหรับวันนี้" เจอร์รี่ยื่นซองใส่เงินให้น้องชาย เคนทำหน้าบอกไม่ถูกเพราะเขาไม่ได้อยากได้เงิน

"ทำไม? นายอยากได้สิ่งนี้ไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่แกล้งทำเป็นถามทั้งๆที่รู้ดีว่าที่จริงแล้วน้องอยากได้อะไรกันแน่

"ชั้น...." เคนมีท่าทีอึกอัก เจอร์รี่จึงจับมือน้องขึ้นมาแล้ววางซองไว้บนมือน้อง

"เล็กๆน้อยๆหน่า ไม่ต้องเกรงใจหรอก" เคนมองซองบนมือแล้วเหลือบมองหน้าพี่ชายก่อนที่จะรับมาแกะดู

"สองร้อย?" เคนว่าพลางสะบัดธนบัตรไปมาส่วนมืออีกข้างก็สะบัดซองเผื่อว่ายังมีหลงเหลืออยู่

"มากไปหรอ? ถ้านายเกรงใจพี่เอาคืนร้อยนึงก็ได้" พี่ใหญ่แกล้งแหย่น้องต่อ เคนหน้ามุ่ยลงแล้วพับเงินเก็บเข้ากระเป๋า

"ทำงานหัวแทบจะระเบิดให้มาแค่นี้! ขี้งก!" เคนบ่นอุบอิบแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้

"กลับบ้านกันก็ได้ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้นายก็จะมาช่วยชั้นอยู่แล้วหนิ" พี่ใหญ่แกล้งพูดต่อ

"ไม่มาแล้ว! ชั้นจะไปหาเพื่อน!" เคนพูดเสียงห้วน

"อ้าว! ได้ยังงัยหละ? ก็เมื่อกี้นายรับปากชั้นแล้วหนิ" พี่ใหญ่ค้านขึ้น

"รับปากแล้วก็บอกเลิกได้" เคนเถียงแล้วเบือนหน้าหนีด้วยยังติดเคืองพี่ชายอยู่

"ไม่ได้หรอก ชั้นไม่ยอมนะ งานมีตั้งเยอะชั้นทำคนเดียวไม่ไหวหรอก" พี่ใหญ่ส่ายหน้าแล้วเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าน้องชาย

"ทำไม่ไหวก็จ้างคนเพิ่มสิครับ" เคนพูดประชดพลางค้อนใส่พี่ชายด้วย

"จ้างทำไม? นายเองก็ยังอยู่บ้านว่างๆเรื่องอะไรต้องเสียเงินไปจ้างคนเพิ่งหละ? สู้ไหว้วานให้นายช่วยไม่ดีกว่าหรอ?" พี่ใหญ่แกล้งทำหน้าซื่อไม่รู้ไม่ชี้กับคำประชดของน้องชาย

"ไม่รู้โว้ย! ชั้นไม่สน! แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่มาด้วย!" เคนแหวใส่พี่ชายแล้วลุกขึ้นยืน

"ชั้นจะกลับบ้านแล้ว!" พูดจบก็เดินปังๆออกไปก่อนอย่างอารมณ์เสีย เจอร์รี่ถอนหายใจเฮือกแล้วส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะรีบเก็บของแล้วตามน้องชายออกไป

"กินข้าวกันก่อนนะ" เจอร์รี่เอ่ยชวนเมื่อขึ้นมาประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว เคนไม่สนใจพร้อมกับนั่งหันหลังหนีพี่ชาย

"เป็นอะไรขึ้นมาอีกหละหืม?" เอื้อมมือไปขยี้หัวน้องอย่างหมั่นไส้

"อย่ามายุ่งกับชั้น!" เคนแหวใส่พี่ชายแล้วซบหน้าลงกับเบาะรถยนต์ เจอร์รี่ส่ายหน้าแล้วขับรถมาจอดลงหน้าร้านอาหาร

"ลงไปกินข้าว! เร็วๆเข้า!" หันไปเขย่าตัวน้องชาย

"ชั้นไม่อยากกิน" เคนปฏิเสธสีหน้ายังคงบึ้งตึง

"ไม่กินได้ยังงัยหละ? วันนี้นายกินแค่ขนมปังสองแผ่นกับกาแฟแก้วเดียวเองนะ เมื่อเช้านายก็ไม่ยอมกินอะไรด้วย เดี๋ยวโรคกระเพาะได้ถามหาหรอก ลุกเร็วเข้า!" พี่ใหญ่คะยั้นคะยอน้องชายด้วยความเป็นห่วง เคนโงหัวขึ้นมาแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างเซ็งๆก่อนที่จะยอมลงจากรถในที่สุด

"จะกินอะไร?" เจอร์รี่ถามน้องอย่างเอาอกเอาใจ เคนเบือนหน้าหนีอย่างเบื่อๆ

"งั้นชั้นสั่งหละนะ" พูดจบก็หันไปสั่งอาหารมาสองสามอย่างเป็นการตัดปัญหาเพื่อกันการโต้เถียงกับน้องอีก

"โทรไปหาไจ่ไจ๋หน่อยดีมั๊ย? อยากคุยกับน้องหรือเปล่า?" เอ่ยชวนน้องคุยขึ้นมา เคนนั่งนิ่งไม่ตอบเช่นเดิม เจอร์รี่จึงได้แต่ส่ายหน้าแล้วต่อสายไปหาน้องเล็กซะเอง

"ไจ่ไจ๋....ทำอะไรอยู่?" เมื่อน้องรับสายเจอร์รี่ก็เอ่ยถาม

"กำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อเตรียมรายงานกับเพื่อนๆอยู่ครับ แล้วพี่ใหญ่หละกลับถึงบ้านหรือยัง?" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วย้อนถามพี่ชายกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ยังไม่ถึงเลย พี่กินข้าวอยู่" เจอร์รี่ตอบน้องยิ้มๆ

"แหม....ที่งี้ออกไปกินข้าวข้างนอกได้นะ ทีผมอยู่ไม่เห็นจะได้ออกไปบ้างเลย" น้องเล็กทำน้ำเสียงงอนๆกลับมา

"ไม่ใช่หรอก พอดีวันนี้ทำงานเหนื่อยๆกันน่ะ พี่กลางของนายคงหมดแรงทำกับข้าวแล้ว ก็เลยแวะกินซะก่อนค่อยเข้าบ้าน" พี่ใหญ่อธิบายให้น้องฟัง

"พี่กลางอยู่ด้วยใช่มั๊ย? ผมขอสายพี่เขาหน่อยสิ" ไจ่ไจ๋ขอคุยกับเคน

"ได้สิ แป๊บนึงนะ" พูดจบเจอร์รี่ก็ส่งโทรศัพท์ให้เคน

"น้องจะคุยด้วยแหนะ" เคนรับโทรศัพท์มาแนบหู

"ว่างัยไจ่ไจ๋? กลับบ้านได้หรือยัง?" เคนถามน้องชายทันที

"พี่กลางคิดถึงผมขนาดนั้นเชียวหรอครับ? หึๆๆๆ" เสียงน้องเล็กตอบกลับมาพลางหัวเราะเบาๆ

"เออ! พี่เซ็งจะตายอยู่แล้ว!" เคนตวัดเสียงพร้อมกับแอบค้อนใส่พี่ชาย

"ทำไม? โดนพี่ใหญ่ขัดใจอีกแล้วหรอ?" น้องเล็กถามกลับมา

"โอ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว! พรุ่งนี้กลับมาเร็วๆก็แล้วกัน!" เคนโวยวายพร้อมกับยื่นโทรศัพท์คืนให้พี่ชาย

"แหย่อะไรพี่เขาหืม?" พี่ใหญ่รับโทรศัพท์พร้อมกับถามน้องเล็กด้วยสีหน้ายิ้มๆ

"เปล่าครับ ว่าแต่พี่ใหญ่ขัดใจอะไรพี่กลางหรือเปล่า? พี่กลางฟังดูอารมณ์ไม่ดีนะนั่น" ไจ่ไจ๋เป็นฝ่ายถามพี่ชายกลับบ้าง

"เรื่องเก่าดั้งเดิมตั้งแต่วันนั้นแหละ" พี่ใหญ่พูดเบาๆเมื่อเห็นเคนจ้องหน้าเขาอยู่

"โห! พี่กลางนี้งอนนานจริงๆ พี่ใหญ่ก็เอาใจเขาหน่อยสิครับ" ไจ่ไจ๋พูดไกล่เกลี่ย

"พี่เอาใจมันสารพัดจนไม่รู้จะทำยังงัยแล้ว" เจอร์รี่ว่าแล้วเหลือบมองน้องชายไปด้วย

"งั้นก็พยายามอย่ามีเรื่องกันจนกว่าผมจะกลับบ้านนะ เอ่อ.....พี่ครับ....ผมต้องวางแล้วหละเดี๋ยวเพื่อนหาว่าอู้งาน เอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก่อนกลับผมจะโทรหาอีกรอบแล้วกัน แค่นี้นะครับ ฝากสวัสดีพี่กลางด้วยนะ" พูดจบน้องเล็กก็วางสายไป

"ท่าทางน้องจะสนุก เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวกันเชียว" หันมาชวนน้องคุยอีก เคนทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดนั้น

"เอ้า! ไม่พูดก็ไม่พูด กินข้าวซะสิจะได้รีบกลับบ้านไปพักผ่อนกันซักที" เคนยังนั่งนิ่งไม่สนใจกับอาหารตรงหน้า

"เสี้ยวเทียน! กินข้าวเดี๋ยวนี้!" พี่ใหญ่เน้นเสียงหนักพร้อมกับทำหน้าเข้มใส่น้อง เคนถอนหายใจก่อนที่จะตักข้าวกินอย่างจำใจ หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วสองพี่น้องก็พากันกลับบ้าน และทันทีที่รถจอดสนิทเคนก็เดินลงจากรถแล้วเดินขึ้นห้องนอนโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย

"เฮ่อ! แผลงฤทธิ์ไม่เลิกเลยนะ" เจอร์รี่บ่นอุบพลางมองตามหลังน้องชายที่เพิ่งเดินขึ้นบันไดไปก่อนที่ตัวเองจะกลับเข้าห้องแล้วอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวจะเข้านอนบ้าง

"ติ๊ดๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้เจอร์รี่ที่กำลังจะเอนตัวนอนต้องลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง

"สวัสดีครับ" ส่งเสียงทักทายเมื่อกดรับสาย

"ชั้นเองนะ" เสียงแวนเนสพูดตอบกลับมา

"ว่างัย? ยังไม่นอนอีกหรอ?" ถามน้องชายกลับไป

"ยังเลย เนี่ย....เพิ่งทำงานเสร็จเองยังกลับไม่ถึงโรงแรมเลย เหนื๊อยยย....เหนื่อยยย...." เจอร์รี่อมยิ้มกับน้ำเสียงออดอ้อนของน้องชาย

"แล้วได้กินข้าวกินปลาหรือยัง?" ถามซักไซร้น้องชายต่ออีก

"ยังไม่ได้กิน ทำงานมาราธอนเลย" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็เริ่มเป็นห่วงน้อง

"หาอะไรกินซะนะ เดี๋ยวปวดท้อง ห้ามนอนทั้งๆที่ท้องยังว่างหละ รู้มั๊ย?" พูดกำชับกำชาน้องชาย

"รู้แล้ว ขืนไม่กินชั้นนอนไม่หลับหรอก ว่าแต่นายเถอะแกล้งอะไรน้องชายชั้น?" เสียงแวนเนสถามคาดคั้นพี่ชายกลับมา

"ชั้นแกล้งอะไรใครที่ไหนเมื่อไหร่กัน?" ย้อนถามน้องกลับไปแบบซื่อๆ

"อย่าแกล้งโง่หน่อยเลย! เมื่อกี้เสี้ยวเทียนมันฟ้องชั้นหมดแล้ว" แวนเนสต่อว่าพี่ชาย

"นายไปคุยกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่?" เจอร์รี่ย้อนถามน้องอีก

"ก่อนที่จะโทรมาหานายนี่แหละ ที่จริงชั้นพอคุยกับมันเสร็จแล้วชั้นก็ขอคุยกับนายแต่มันไม่ยอม ชั้นถึงต้องโทรมาหานายอีกรอบนี่งัย" ได้ยินดังนั้นพี่ใหญ่ก็ได้แต่ส่ายหน้า

"ไอ้นี่ชักจะอาละวาดมากเกินไปแล้ว เห็นทีชั้นต้องจัดการมันซะบ้าง" พูดเสร็จก็ถอนหายใจ

"เฮ้ย! นายห้ามทำอะไรมันนะโว้ย! ชั้นไม่อยากต้องกลับก่อนกำหนดอีก นายเองก็นะ....ตั้งใจจะซื้อกีต้าร์ให้น้องอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? ก็ซื้อให้มันไปเลยจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว แบบนี้มันก็งอนจนพาลประชดคนโน้นคนนี้ไปทั้งบ้าน" แวนเนสบ่นพี่ชายมาตามสาย

"ไม่ต้องพูดมากหรอกน่า! ซื้อให้เมื่อไหร่ชั้นตัดสินใจเอง นายเองก็วางสายได้แล้วโทรข้ามประเทศมันเปลือง" พี่ใหญ่ว่าน้องเข้าให้บ้าง

"เออๆๆๆ แค่นี้ก็ได้วะ อย่างน้อยได้ยินนายบ่นแล้วคืนนี้ก็คงหลับสบาย" จบประโยคนั้นสายก็ถูกตัดไปก่อนที่เจอร์รี่จะทันได้อ้าปากพูดอะไรอีก

"ทะเล้นจริงๆ!" บ่นพึมพำแต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วเอนตัวลงเพื่อนอนหลับพักผ่อน

Create Date : 25 พฤษภาคม 2550

Last Update : 25 พฤษภาคม 2550 13:30:03 น.

0 comments

Counter : 1233 Pageviews.