Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 12

ตอนที่ 12
"พี่รอง จะขับรถไปไหนน่ะ?" ไจ่ไจ๋ถามเบาๆเมื่อเห็นว่านี่ไม่ใช่ทางที่จะไปโรงเรียนของเขา
"วันนี้พวกนายหยุดซักวันดีกว่า" แวนเนสพูดขึ้นมาโดยจงใจให้พี่ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังฟังด้วย
"นายเคยบอกว่าวิชานี้อาจารย์ไม่มีการให้งานในห้องไม่ใช่หรอ?" ไจ่ไจ๋ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น
"แวนเนส! พาน้องไปส่งมหาลัย" พี่ใหญ่ที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดเสียงเข้ม
"ต่อให้น้องไปเรียนมันก็คงเรียนไม่รู้เรื่องหรอก จริงมั๊ยไจ่ไจ๋?" หันมาขอเสียงสนับสนุน
"ก็คงจะเป็นแบบนั้น" ตอบแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
"นายเองก็เหมือนกัน อารมณ์แบบนี้ก็คงไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานหรอก" แวนเนสพูดถึงพี่ชายบ้าง
"พูดบ้าอะไรน่ะ! ไปส่งน้องที่มหาลัยเดี๋ยวนี้!!" พูดเน้นเสียงหนัก
"นานๆชั้นจะมีวันหยุดซักที พวกนายไปเที่ยวกับชั้นหน่อยไม่ได้หรอ?" แวนเนสเสียงอ่อยลง
"อย่าทำตัวแบบนี้นะ! นายไม่ต้องทำงานแล้วคนอื่นก็ไม่ต้องรับผิดชอบกับงานของตัวเองเลยหรืองัย?" เสียงเข้มขึ้นตามลำดับ
"พี่รอง ส่งผมไปเรียนเถอะ" ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นเพราะกลัวพี่ใหญ่จะโมโหขึ้นมาอีก
"ไม่! พี่หิวข้าว เราไปกินข้าวกันดีกว่า" แวนเนสยังคงดึงดัน
"อย่านะครับพี่ใหญ่!! พี่รองขับรถอยู่เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ!" ไจ่ไจ๋ร้องห้ามเมื่อเห็นพี่ใหญ่ขยับตัวจะเล่นงานคนขับรถ ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่จึงชะงักไป แวนเนสแอบอมยิ้มแล้วยักคิ้วให้พี่ชายจากกระจกที่มองด้านหลังรถ
"พี่รอง อย่ายั่วพี่เขาสิ" ไจ่ไจ๋พูดเสียงต่ำ
"ฮ่าๆๆๆ!!!" แวนเนสพูดว่าอะไรเพียงแต่หัวเราะออกมาเท่านั้น
"ขำอะไรน่ะ? พี่ใหญ่โมโหใหญ่แล้วนะ" ไจ่ไจ๋ตีแขนพี่ชายพร้อมกับเอ็ดเบาๆ
"โมโหก็ช่างสิ" แวนเนสว่าพลางยักไหล่แล้วหักรถเลี้ยวเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทันทีที่ดับเครื่องเจอร์รี่ก็เอื้อมมือมาบิดหูเจ้าน้องชายตัวดีอย่างแรงจนแวนเนสหน้าหงายไปข้างหลังตามแรงดึงของพี่ชาย
"โอ้ยยยยย!!!!!!" แวนเนสแหกปากร้องดังลั่น จนไจ่ไจ๋ต้องยกมือขึ้นอุดหู
"พี่ใหญ่ครับอย่าทำพี่รองเลย!" แล้วไจ่ไจ๋ก็ร้องบอกพี่ชายคนโต ความจริงไม่ได้อยากจะช่วยแวนเนสเท่าไหร่ด้วยเอือมระอากับความทะเล้นของพี่ชายแต่เป็นเพราะเขารู้สึกหูอื้อเนื่องจากเสียงร้องของพี่ชายต่างหาก
"เป็นงัยหละ? นี่แหละเขาบอกว่าหัวเราะมากๆแล้วจะได้ร้องไห้ทีหลัง!" เมื่อพี่ใหญ่ยอมรามือไจ่ไจ๋ก็พูดซ้ำเติมแวนเนสที่นั่งเอามือลูบหูตัวเองร่อยๆ
"พูดมากน่า!" แวนเนสเอามือผลักหัวน้องเบาๆ
"ลงมา!" เจอร์รี่ลงรถมาเปิดประตูข้างคนขับแล้วพูดกับแวนเนสเสียงเข้ม ไจ่ไจ๋เห็นก็รีบลงมาอีกคนเพราะกลัวพี่ใหญ่จะลงไม้ลงมือกับแวนเนส
"พี่ใหญ่อย่าโมโหสิครับ" ไจ่ไจ๋รีบไกล่เกลี่ยเพราะนึกว่าเจอร์รี่จะเล่นงานแวนเนสจนเกิดเรื่องบานปลายขึ้นมาอีก
"ลงไปแล้วอย่าตีชั้นนะ" เห็นท่าทางของพี่ชายแล้วแวนเนสก็รู้สึกหวั่นๆ
"ถ้ายังชักช้าหละชั้นตีแน่!" เจอร์รี่ยังคงทำเสียงดุๆ แวนเนสจึงรีบลงมาทันที
"เอากุญแจรถมาด้วย!" ยื่นมือไปขอกุญแจรถจากน้องชาย แวนเนสส่งให้แต่โดยดี
"ขึ้นรถ" สั่งให้น้องขึ้นไปนั่งบนรถตามเดิม ไจ่ไจ๋จึงดันให้แวนเนสเข้าไปนั่งก่อนแล้วตัวเองก็ตามขึ้นไปนั่งที่ตอนหลังของรถด้วยเช่นกัน เมื่อเรียบร้อยกันแล้วเจอร์รี่ก็ออกรถแล้วเลี้ยวออกไป แวนเนสกับไจ่ไจ๋หันไปสบตากัน
"ชั้นหิวข้าว" แวนเนสร้องอุทธรณ์ออกไปเพราะคิดว่าพี่ชายจะพาไจ่ไจ๋ไปส่งแล้วจะเข้าบริษัทอีก แต่เจอร์รี่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร
"ทนเอาหน่อยพี่รอง เดี๋ยวก็ถึงมหาลัยผมแล้วค่อยไปกินกันที่นั่นก็ได้ครับ" ไจ่ไจ๋พูดปลอบแวนเนส เจอร์รี่เหลือบมองน้องชายทั้งสองคนจากกระจกมองหลังรถ
"ชั้นหิวข้าว! ชั้นหิวข้าว!!" แวนเนสไม่ยอมยังรวนพี่ชายไม่เลิก
"หิวข้าว!!! หิวข้าว!!! หิวข้าวโว้ย!!!!" ไจ่ไจ๋รีบเอามืออุดหูเพราะแวนเนสเล่นตะเบงเสียงดังลั่นรถ
"โอ้ย!!! รู้แล้วโว้ย!!!" พี่ใหญ่ร้องสวนออกมา
"จะแหกปากร้องทำไม? กำลังจะพาไปกินอยู่นี่งัย!" ดุเจ้าน้องชายตัวแสบเสียงเข้ม แวนเนสได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าเหรอ
"อ้าว! ก็เมื่อกี้ก็กินได้หนิ" แวนเนสพูดด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แล้วเรื่องอะไรชั้นต้องให้นายเป็นคนเลือกร้านด้วยหละ?" พี่ใหญ่เถียงกลับ แวนเนสทำหน้างงๆ
"นายจะเลี้ยงทั้งทีทำไมชั้นต้องไปกินอาหารพื้นๆแบบนั้น? ต้องหาอะไรที่แปลกใหม่กว่านี้สิ จริงมั๊ยไจ่ไจ๋?" ประโยคสุดท้ายหันไปหาเสียงสนับสนุนจากน้องชาย ไจ่ไจ๋ทำหน้าเอ๋อๆในตอนแรกแต่พอได้รู้ว่าพี่ใหญ่เพียงแต่แกล้งให้พวกเขากลัวเท่านั้นก็ยิ้มออก
"จริงครับพี่ใหญ่! ขอบคุณนะครับพี่รองที่อุตส่าห์จะเลี้ยงข้าวผม!" แวนเนสทำตาปริบๆเมื่อโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว
"ฮ่าๆๆๆๆ!!!!" พี่ใหญ่หัวเราะร่วนเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆของน้องชายคนรอง
"นี่ๆๆ คุณพี่ชายครับ" พอตั้งสติได้แวนเนสก็ขยับตัวไปสะกิดไหล่พี่ชาย
"อะไร?" เจอร์รี่ตอบรับเป็นเชิงถาม
"เมื่อกี้รู้สึกว่าคุณพี่ชายจะพูดว่า 'พาไปกิน' ไม่ใช่หรอ? ถ้าแบบนี้ก็ต้องตีความหมายได้ว่าพี่จะเลี้ยงพวกเราไม่ใช่หรอครับ?" เจอร์รี่ได้ยินก็อึ้งๆไปเล็กน้อยเมื่อโดนเอาคืน
"นายก็ได้ยินไม่ใช่หรอไจ่ไจ๋?" หันมาขอเสียงหนุนกับน้องเล็กด้วย
"ได้ยินครับ ผมได้ยินแบบนั้นเลย" ไจ่ไจ๋ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มหวานจ๋อย
"อ้าว! เมื่อกี้ยังเข้าข้างพี่อยู่ดีๆ ไหงแปรพรรคซะหละ?" เจอร์รี่ว่าน้องเล็กกลายๆ
"ผมไม่ได้เข้าข้างใครซักหน่อย" พูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม แวนเนสหรี่ตามองน้องชายเป็นเชิงถามเช่นเดียวกับสายตาของพี่ใหญ่ที่มองมาเช่นกัน
"เพราะไม่ว่าใครเลี้ยงแล้วผมก็อิ่มทั้งนั้น ฮ่าๆๆๆ!!!!" สุดท้ายแล้วคนที่ได้หัวเราะดังที่สุดก็คือไจ่ไจ๋นั่นเอง

- ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง -
"เอาต้มยำกุ้ง ยำรวมมิตร ผัดกระเพราหมูกรอบ ผัดเผ็ดปลาหมึก กุ้งผัดพริกเผา ผัดฉ่าปลากระพง แกงจืดสาหร่าย" แวนเนสกับไจ่ไจ๋ช่วยกันสั่งอาหารยาวพรืดพลางชี้นิ้วไปที่เมนูเพราะรู้สึกหิวมาก
"เอาทอดมันปลากราย กุ้งฉุบแป้งทอด แล้วก็....." ไจ่ไจ๋ยังพูดไม่ทันจบเจอร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"เอาแค่นี้ก่อนครับ" พูดจบก็หันไปทำตาดุๆใส่น้อง
"ขอไก่ทอดกระเทียมพริกไทยอีกทีด้วยครับ" แวนเนสพูดขึ้นมาอีกอย่างรู้ใจน้องชาย พนักงานยิ้มแล้วจดรายการอาหารตามนั้น
"รับข้าวเป็นโถหรือเป็นจานดีคะ?" ถามกลับอย่างสุภาพ
"เป็นโถครับ! เป็นจานครับ!" แวนเนสกับไจ่ไจ๋ตอบคำถามแรกส่วนเจอร์รี่ตอบคำถามถัดมา
"สามจานครับ" เจอร์รี่สรุป
"แล้วเครื่องดื่มหละคะ?" ถามต่อพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
"เป๊ปซี่! เบียร์สด! น้ำเปล่า!" สามพี่น้องตอบไม่เหมือนกันซักคน พนักงานเลยยิ้มเก้อๆ
"น้ำเปล่าครับ ทั้งสามที่" เจอร์รี่พูดอีกครั้งโดยเน้นเสียงหนัก น้องชายสองคนเลยต้องจำยอมตามนั้น
"รอซักครู่นะคะ" พูดจบก็ก้มหัวให้อย่างสุภาพแล้วเดินไปส่งรายการอาหาร เจอร์รี่ส่งสายตามองน้องชายทั้งคู่ด้วยสายตาดุๆ สองพี่น้องหลบสายตาพี่ชายโดยพร้อมเพรียง
"ถ้ากินกันไม่หมดหละน่าดู!" พูดขู่น้องๆ
"แหม....หิวกันจะตายอยู่แล้ว มันต้องหมดสิ" แวนเนสโอดครวญ
"ความจริงกินแบบนี้น่าจะสั่งน้ำอัดลมนะเพราะจะได้ช่วยย่อย ไม่แน่นท้องด้วย" ไจ่ไจ๋ยังเสียดายน้ำอัดลมที่ตัวเองจะสั่งอยู่
"เดี๋ยวพี่จะอัดให้เอง รับรองว่าช่วยย่อยได้ดีกว่าน้ำอัดลมอีก" พี่ใหญ่ว่า
"แหะๆๆๆ ไม่รบกวนดีกว่าครับ" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธพลางยิ้มแหยๆ
"นายก็ไม่ต้องมายิ้ม! คิดจะเมาตั้งแต่หัววันเลยนะ!" หันไปว่าแวนเนสบ้าง
"อะไรหละ? ชั้นแค่เอามาดื่มแก้หนาวเฉยๆ" แวนเนสแก้ตัว
"ยังจะมาพูดอีก!" แหวใส่น้อง
"เออๆๆ ไม่พูดแล้ว อย่าดุนักได้มั๊ย?" แวนเนสต่อว่าพี่ชายกลายๆ
"เฮ่อ!" เจอร์รี่ถอนหายใจแล้วเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้
"ป่านนี้เรือออกจากท่าแล้วมั้ง?" ไจ่ไจ๋ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูพลางเปรยออกมาเบาๆ
"อืม....ไม่รู้ไอ้พี่กลางจะได้กินอะไรหรือยัง? สงสัยคงต้องง่วนจนกว่าจะได้พักช่วงบ่ายแหงๆ" แวนเนสคุยกับน้อง ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
"เสี้ยวเทียนมันไม่ได้กินข้าวเช้าหรอ?" ถามแทรกขึ้นมา
"แทบไม่ได้กินเลย พอนายเดินออกไปมันก็เอาข้าวไปเททิ้งหมด" แวนเนสตอบ ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะโทรหาเคนแต่แล้วก็ชะงักไปแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแทน
"อ้าว! จะโทรหาใครหรอ? ทำไมไม่โทรหละครับ?" ไจ่ไจ๋แกล้งทำเป็นถามเพราะรู้ว่าเจอร์รี่ตั้งใจจะโทรไปหาเคน
"เปล่า! แค่จะโทรไปบริษัทบอกว่าวันนี้พี่ไม่เข้า" เจอร์รี่ว่าแล้วต่อสายไปที่บริษัทเป็นการกลบเกลื่อน
"นายไม่ไปซักคน ทุกอย่างก็ไม่หยุดตามนายไปด้วยหรอก ยังงัยซะคนอื่นเขาก็ยังทำงานได้ตามปกติ" แวนเนสพูดแทรกขึ้นมา
"ใช่! แต่พอนายหยุดซักคน คนอื่นเขาก็ต้องหยุดเพื่อออกมาตะลอนกับนายด้วย ใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่ตัดสายทิ้งแล้วตอกกลับน้องชายบ้าง
"ช่วยไม่ได้ ก็ใครใช้ให้ชั้นมีพี่ชายที่แสนดีกับน้องชายที่แสนจะน่ารักแบบนี้หละ?" แวนเนสพูดพลางยิ้มหวานจ๋อย
"ผมก็ว่างั้นแหละ พี่รองไม่เคยพูดโกหกเลย" ไจ่ไจ๋ได้ทีเออออตามคำพี่ชาย ส่วนพี่ใหญ่ก็ได้แต่อมยิ้ม
"ผมว่า.....เราโทรไปคุยกับพี่กลางกันดีกว่านะ" ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายไปหาเคน
"พี่กลางไม่รับสาย" ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายอีกสองคน
"คงทำงานอยู่แหละ" แวนเนสว่าแล้วเบี่ยงตัวหลบให้พนักงานเอาอาหารวางบนโต๊ะ
"ว้าว! น่ากินจังเลย!" พอเห็นอาหารแล้วไจ่ไจ๋ก็ตาเป็นประกายเหมือนเด็กๆเห็นขนม พี่ชายสองคนสบตากันแบบขำๆกับท่าทางของน้อง
"กินเลยสิ" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับยกจานข้าวให้น้อง
"งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย เจอร์รี่กับแวนเนสก็ลงมือกินข้าวด้วยเช่นกัน
"อันนี้อร่อย พี่ใหญ่กินสิครับ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วตักต้มยำกุ้งให้พี่ชาย
"ขอบใจมาก" เจอร์รี่ยิ้มรับแล้วตักกิน
"อันนี้ก็อร่อย ลองชิมดูสิ" แวนเนสตักผัดเผ็ดปลาหมึกให้พี่ชายเช่นกัน
"ขอบใจ" พี่ใหญ่เอ่ยเบาๆแล้วกินสิ่งที่น้องตักให้
"กุ้งชุบแป้งทอดก็กรอบดีนะ กินดูสิ" แวนเนสตักให้พี่ชายอีก
"ทอดมันปลากรายก็อร่อยไม่คาวเลยด้วย" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็ตักให้พี่ใหญ่อีก เจอร์รี่หัวเราะออกมาเบาๆที่น้องๆเอาใจเขากันยกใหญ่
"นี่ๆๆๆ พวกนายตักกินกันเถอะ พี่ตักเองได้" ร้องบอกน้องๆที่กำลังจะตักโน้นตักนี่ให้เขาอีก
"ไม่ได้หรอก ต้องบำรุงให้พี่ใหญ่ซักหน่อย เดี๋ยวนี้พี่ดูผอมลงนะครับ" น้องเล็กว่าพร้อมกับตักโน้นตักนี่ให้พี่ชายอีก
"ผอมเพราะต้องรบกับเด็กดื้อสามคนน่ะสิ" ว่ากระทบน้องๆขึ้นมาลอยๆ แวนเนสกับไจ่ไจ๋ได้ยินก็นิ่วหน้าใส่กัน
"ตักข้าวกินกันได้แล้ว บ่นหิวไม่ใช่หรอ? คุยกันอยู่ได้" พูดเสียงดุเล็กน้อยเมื่อเห็นน้องๆกระซิบกระซาบกันอยู่
"ครับ" ว่าแล้วสามพี่น้องก็กินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่งเริ่มรู้สึกอิ่มจึงเริ่มสนทนากันอีกครั้ง
"กับข้าวยังเหลือเต็มเลยนะ" เจอร์รี่ว่าพลางมองหน้าน้องชายสองคนที่วางช้อนส้อมกันหมดแล้ว
"พักก่อนดิวะ ให้ยัดเข้าไปทีเดียวยังงัยไหว?" แวนเนสแย้ง
"เออ! ก็มีแต่พวกปากกว้างกว่าท้องทั้งนั้นหนิ สั่งไม่บันยะบันยังเลย" ต่อว่าน้องๆออกมาอีก
"เอาน่า! ชั้นเลี้ยงเองอย่าบ่นมากได้มั๊ย?" แวนเนสตัดบท
"จะใครเลี้ยงก็ไม่ควรทำแบบนี้ ชั้นเคยสอนว่ายังงัย?" เสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย แวนเนสยิ้มเหยๆแล้วแสร้งมองไปทางอื่น
"ร้านนี้ตกแต่งสวยดีเนอะ นายว่าชั้นตกแต่งมุมกาแฟที่ร้านแบบนี้บ้างเป็นงัย?" เปลี่ยนเรื่องคุยหน้าตาเฉยจนพี่ชายถึงกับถอนหายใจ
"ก็สวยนะพี่รอง แต่ผมว่าเราไม่ควรเลียนแบบเขาหรอก ออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ของเราเองดีกว่า" ไจ่ไจ๋หันมาคุยกับพี่ชาย
"งั้นหรอ? แล้วพี่จะแต่งยังงัยดีหละ?" ถามน้องต่ออีก
"ถามพี่กลอเรียดูสิ พวกผู้หญิงเขาถนัดเรื่องตกแต่งไม่ใช่หรอ?" น้องเล็กตอบพลางยักคิ้ว
"ถามแล้วเขาก็บอกว่าตามใจพี่เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลา วันๆดูแลร้านก็หัวปั่นแล้ว นี่ขนาดหาคนช่วยได้แล้วนะ" แวนเนสว่า
"อ้าว! ได้คนมาช่วยแล้วหรอ? ใครหละ?" เจอร์รี่ถามขึ้นมาบ้าง
"คนในอพาร์ทเม้นต์ของกลอเรียเขาน่ะ อยู่ข้างห้องกัน เขาเลยอาสามาช่วยแต่เราก็ให้ค่าตอบแทนเขาเล็กๆน้อยๆเหมือนกัน" แวนเนสตอบ
"เราก็โผล่ไปช่วยเขาบ้างสิ ไม่ใช่พอได้หยุดทีก็หาเรื่องแต่จะเที่ยว" แขวะน้องออกมาอีก
"รู้แล้วน่า! คิดว่าวันนี้ก็จะชวนพวกนายไปด้วย ไปช่วยคิดหน่อยว่าจะตกแต่งมุมกาแฟยังงัยดี?" ว่าพลางมองหน้าพี่น้องสองคน
"ไปสิครับ ผมกำลังอยากได้หนังสืออ่านเล่นอยู่พอดีเลย" ไจ่ไจ๋ตอบรับอย่างกระตือรือร้น แวนเนสยิ้มแล้วขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู
"โทรไปหาพี่กลางอีกรอบดีกว่า" พูดจบไจ่ไจ๋ก็กดโทรศัพท์ไปหาพี่ชายอีก นานทีเดียวกว่าจะมีคนรับสาย
"พี่กลาง! ทำไมรับช้าแบบนี้หละ?" ทันทีที่มีคนรับไจ่ไจ๋ก็ต่อว่าทันที
"เอ่อ....ขอโทษนะคะ คือว่าเสี้ยวเทียนหลับอยู่น่ะค่ะ" ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็อ้าปากค้างด้วยงงและตกใจ
"มีอะไรหรอไจ่ไจ๋?" แวนเนสถามน้องอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชาย ไจ่ไจ๋ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชาย
"เสี้ยวเทียน" แวนเนสรับมาแล้วเรียกน้องชาย
"เสี้ยวเทียนหลับอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครโทรมาคะ?" เสียงคู่สนทนาตอบกลับมา
"อะไรหรอไจ่ไจ๋?" เจอร์รี่ถามน้องชาย
"ไม่รู้ มีผู้หญิงรับบอกว่าพี่กลางหลับอยู่" ได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็มีสีหน้าอึ้งๆ
"คือว่า....ผมเป็นพี่ชายเขาน่ะครับ เสี้ยวเทียนหลับอยู่หรือครับ?" แวนเนสถามกลับไป
"ค่ะ ไม่ทราบมีธุระอะไรฝากไว้มั๊ยคะ?" เสียงคู่สนทนาถามกลับมา
"เอ่อ....ไม่มีครับแค่บอกว่าพี่ชายโทรมา ขอบคุณนะครับ" พูดจบแวนเนสก็วางสายไปแล้วสบตากับน้องเล็กเจื่อนๆ
"มีอะไร?" เจอร์รี่ถามเสียงห้วนๆ
"เปล่า เสี้ยวเทียนมันหลับ" แวนเนสตอบ
"หลับ? นี่มันเวลาที่มันควรจะทำงานแต่ดันหลับหรอ?" ถามพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
"แหม....มันอาจจะเปลี่ยนเวรกับเพื่อนคนอื่นหละมั้ง?" แวนเนสแก้ตัวแทนน้องชาย
"แล้วเมื่อกี้ใครรับ?" ถามซักไซร้ต่ออีก
"ไม่รู้" ตอบเสียงแผ่วพลางสบตากับน้องเล็ก
"ผู้หญิงใช่มั๊ย?" ถามย้ำอีกครั้ง แวนเนสฝืนยิ้มแล้วพยักหน้า
"บางทีอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้" ไจ่ไจ๋ให้ความเห็น
"เพื่อน? เพื่อนที่ไหนมันมานอนเฝ้ากันแบบนี้? ไอ้นี่มันชักจะเหลวไหลใหญ่แล้ว!" พี่ใหญ่พูดเสียงเข้ม
"แหม....ไว้ค่อยลองถามมันดูก็ได้ บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่พวกเราคิด" แวนเนสไกล่เกลี่ย
"คิดเงินดีกว่านะ แล้วเราไปที่ร้านกัน" แวนเนสรีบตัดบทเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องเคนอีก

- ที่ร้านหนังสือ -
"อ้าว! มากันหมดเลย" กลอเรียทักพร้อมกับยิ้มต้อนรับพี่น้องของคนรัก
"เหนื่อยหรือเปล่าครับ?" แวนเนสเอามือโอบรอบเอวหญิงสาวหลวมๆพร้อมกับย้อนถาม กลอเรียยิ้มให้บางๆพร้อมกับพยักหน้า แวนเนสจึงใช้จังหวะที่หญิงสาวเผลอหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
"หายเหนื่อยหรือยัง?" ถามย้ำอีกครั้งแล้วทำท่าจะหอมแก้มหญิงสาวอีก
"แวนเนสคะ!" หญิงสาวเอ็ดเบาๆแล้วรีบผลักเขาออกเพราะเห็นไจ่ไจ๋มองพร้อมกับรอยยิ้มล้อๆ
"ไปช่วยทำงานเลย! ยืนมองอะไรอยู่ได้!" แวนเนสทำเสียงดุน้องชาย ไจ่ไจ๋หัวเราะเบาๆแล้วยักไหล่เล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปดูหนังสือ
"โอ้ย!" แวนเนสร้องเมื่อนิ้วมือเรียวของพี่ใหญ่เอื้อมมาบิดหูเขา
"มานี่เลย!" พูดเสียงเข้มแล้วดึงหูน้องชายลากมาหลังร้านท่ามกลางเสียงร้องโอดโอยของแวนเนส ส่วนกลอเรียได้แต่ยืนหัวเราะคิกด้วยสมน้ำหน้าแวนเนสที่ชอบแกล้งเธอ
"ทำอะไรไม่ดูหน้าดูหลัง! กลอเรียเขาเป็นผู้หญิงนะ!" พี่ใหญ่ไม่ดุเปล่าแต่ตวัดมือลงที่ต้นแขนน้องด้วย
"หูยยย.....ก็แฟนชั้นอ่ะ....." เถียงเสียงอ่อยๆแล้วเหลือบตาไปค้อนใส่กลอเรียที่ยิ้มให้เขาอย่างยียวนโดยไม่คิดจะช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย
"แล้วนายทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาได้หรืองัย! ทำไมไม่รู้จักให้เกียรติเขา?" พี่ใหญ่พูดไปตีไป แวนเนสยกมือขึ้นกันแขนตัวเองแล้วถอยหลังหนีพี่ชาย
"ถ้าชั้นเห็นนายทำอะไรรุ่มร่ามแบบนี้อีกจะตีให้ตายเลย! ได้ยินมั๊ย?" พูดขู่เอาไว้แล้วยอมรามือในที่สุด แวนเนสเอามือลูบแขนตัวเองแล้วหันไปทางกลอเรียพร้อมกับทำหน้างอใส่
"ใจร้าย! ผมโดนตีขนาดนี้ยังไม่คิดจะช่วยอีก!" ต่อว่าคนรักด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
"ขอบคุณนะคะเจอร์รี่ที่ช่วยเอาคืนให้ชั้น" เธอหันไปพูดกับเจอร์รี่พร้อมกับส่งแก้วน้ำให้
"ไม่เป็นไรครับ วันหลังถ้าเจ้านี่ทำอะไรคุณอีกโทรมาบอกผมได้เลย ผมจะจัดการให้" เจอร์รี่พูดกับหญิงสาวแล้วยิ้มให้
"ฮึ! เข้าข้างกันดีจังนะ" แวนเนสเบือนหน้าหนี เจอร์รี่กับหญิงสาวหันไปหัวเราะกันเบาๆ
"ขายดีมั๊ยช่วงนี้?" เจอร์รี่ชวนหญิงสาวคุย
"ดีค่ะ ลูกค้าเยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นแฟนคลับของแวนเนส" พูดจบก็หันไปทางบุคคลที่พูดพาดพิงถึงแต่แวนเนสหันหน้าหนี เจอร์รี่เองก็เหลือบมองไปทางน้องชายพอแวนเนสเห็นพี่ชายมองมาก็หันหน้าหนีไปทางอื่นเช่นกัน
"จริงๆเลยไอ้น้องคนนี้" ว่าพลางส่ายหน้าไปมา
"ผมออกไปหาหนังสืออ่านดีกว่า เดี๋ยวช่วยดูร้านให้ด้วย คุณไปคุยกับเขาเถอะ" พูดจบเจอร์รี่ก็เปิดประตูออกไปด้านนอก
"ดื่มน้ำสิคะแวนเนส" กลอเรียถือแก้วน้ำมาให้แวนเนส
"ฮึ!" ทำเสียงในลำคอแล้วทำงอนใส่
"ดื่มซักนิดนะคะ น้ำมะนาวเนี่ยดื่มแล้วชื่นใจนะ" ง้อคนรักพลางคะยั้นคะยอให้ดื่ม
"มาถึงก็คุยกับคนอื่น ถามถึงแต่คนอื่น ไม่เห็นคุณจะสนใจผมบ้างเลย" ต่อว่าหญิงสาวอย่างงอนๆ
"รู้งี้ไม่โผล่มาให้คุณเห็นหรอก" พูดจบก็หันหลังหนี
"โธ่! คุณก็ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ชั้นไม่ได้คุยอะไรกับพี่ชายคุณมากมายเลยนะคะ แค่ถามไถ่ตามประสาเท่านั้นเอง" หญิงสาวพูดอย่างอ่อนใจ
"แวนเนสคะ เย็นนี้เราไปกินข้าวด้วยกันก็ได้" ว่าพลางจับแขนเขาเขย่าเบาๆ
"โอ้ยคุณ! ผมเจ็บ!" แวนเนสร้อง กลอเรียจึงรีบปล่อย
"เจ็บหรอคะ? คุณไปโดนอะไรมา?" เธอรีบจับแขนเขาขึ้นมาดู แวนเนสยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าทีเป็นห่วงของเธอ
"ก็โดนตีเมื่อกี้งัย เนี่ยเป็นรอยมือเลยเห็นมั๊ย?" ได้ทีอ้อนต่อทั้งๆที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเลย
"อุ๊ย! เจอร์รี่ตีคุณแรงขนาดนี้เชียวหรอคะ? ชั้นขอโทษนะคะที่ไม่ได้ห้ามเขา ชั้นนึกว่าเขาแค่ตีเบาๆเท่านั้นเอง" กลอเรียลูบแขนแวนเนสเบาๆอย่างอ่อนโยน
"เบาอะไรหละ? เจอร์รี่มันมือหนักจะตาย โอ้ย....เจ็บจังเลย...." แวนเนสแกล้งทำสำออย
"ทายามั๊ยคะ? ชั้นจะเอายาหม่องมาทาให้" ถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เอา ทายาก็ไม่หายหรอก" แวนเนสส่ายหน้า
"แล้วจะทำยังงัยหละคะ?" ถามต่อในขณะมือก็ยังลูบแขนคนรักอย่างแผ่วเบา แวนเนสรีบยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวทันที
"อะไรคะแวนเนส?" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ
"ถ้าคุณหอมแก้มผมซักทีนึงอาจจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยก็ได้" ได้ยินดังนั้นกลอเรียก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย
"นะ....." แวนเนสชี้ที่แก้มตัวเองแล้วทำหน้าอ้อนๆ กลอเรียอึกอักแต่แล้วก็นึกอะไรได้
"คุณหลับตาก่อนสิคะ" เธอบอกแวนเนสยิ้มๆ
"ทำไมต้องหลับตาด้วยหละ? ไม่เอาหรอกเดี๋ยวคุณแกล้งผมอีก" แวนเนสส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
"ชั้นเป็นผู้หญิงนะคะ ชั้นอายค่ะ" หญิงสาวยังตะล่อมเขาต่อ
"ก็ได้ แต่ถ้าผมไม่พอใจต้องเอาใหม่นะ" พูดดักเอาไว้ก่อนที่จะหลับตาลงแต่โดยดี เมื่อแวนเนสหลับตากลอเรียก็ย่องไปที่ประตูแล้วร้องเรียกเจอร์รี่
"เจอร์รี่คะ! แวนเนสแกล้งชั้นอีกแล้ว" ได้ยินดังนั้นแวนเนสก็สะดุ้งรีบลืมตาทันที
"เฮ้ย! คุณขี้โกงหนิ! ไหนบอกจะไม่แกล้งผมงัย?" แวนเนสโวยวาย
"ชั้นแกล้งอะไรหละคะ? มีแต่คุณนั่นแหละที่แกล้งชั้นตั้งแต่เข้ามาแล้ว" เธอย้อน
"ขี้ฟ้องแบบนี้ผมไม่ยอมแล้วหละ!" พูดจบก็ตรงเข้าไปหากลอเรียแล้วคว้าตัวเธอไว้
"อุ๊ย! ชั้นขอโทษค่ะ ไม่เล่นแบบนี้นะคะ!" หญิงสาวดิ้นเมื่อโดนเขากอดเอาไว้แน่น
"ผมไม่ได้เล่นนะ คราวนี้เอาจริง" พอพูดจบก็ก้มหน้าลงจนเกือบชิดกับใบหน้าของหญิงสาว
"ต่อให้โดนตีก็ยังคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีก" จบคำก็จูบเบาๆที่ริมฝีปากของหญิงสาวซึ่งกลอเรียก็ไม่ได้ต่อต้าน
"ผมรักคุณนะ" เขาเงยหน้าขึ้นมองตาเธอแล้วบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่แฝงความอบอุ่นไว้เต็มเปี่ยม
"ชั้นรู้ค่ะ" หญิงสาวพูดเบาๆพร้อมกับยิ้มอายๆ
"แล้วคุณหละ?" ถามกลับไปบ้าง
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณยังไม่รู้คำตอบอีกหรอคะ?" กลอเรียไม่ตอบแต่กลับย้อนถามเขาแทน แวนเนสยิ้มอย่างมีความสุขแล้วจูบเบาๆที่หน้าผากเธอ
"ปล่อยเถอะค่ะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" เธอท้วงเมื่อเห็นว่าแวนเนสยังกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
"ผมคิดถึงคุณหนิ คิดถึงมาก....." กระซิบข้างหูเธอเบาๆ
"ปล่อยค่ะ" กลอเรียย้ำคำ แวนเนสเลยจำต้องตามใจเธอ เมื่อผละออกมาได้หญิงสาวก็มีท่าทีเขินอายจนพูดอะไรไม่ถูกส่วนแวนเนสก็ได้แต่ยิ้มกริ่ม
"แวนเนส! แกล้งอะไรกลอเรียอีก?" เสียงเจอร์รี่ดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่ถูกเลื่อนออก
"เปล่า" แวนเนสส่ายหน้า
"ผมได้ยินคุณเรียก เจ้าแวนเนสทำอะไรคุณหรือเปล่า?" เจอร์รี่หันมาถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เปล่าค่ะ ชั้นแค่เถียงเขาไม่ได้เลยคิดจะแกล้งเขาเองน่ะค่ะ ขอโทษนะคะที่เรียกคุณสุ่มสี่สุ่มห้า" พูดจบก็ก้มหน้างุดเดินออกไปหน้าร้านทันที โดยมีแวนเนสมองตามตาเชื่อม
"ไอ้กะล่อน!!" เมื่อกลอเรียออกไปแล้วพี่ใหญ่ก็เขกหัวน้องแรงๆ แวนเนสร้องพร้อมกับเอามือกุมหัว
"อะไรหละ? หาเรื่องชั้นอีกแล้ว" โวยวายใส่พี่ชาย
"อย่านึกว่าชั้นไม่รู้นะว่านายทำอะไร!" เปลี่ยนมาดึงหูน้องชายแทน
"นี่ๆๆๆ นายแอบดูคนรักเขาจู๋จี๋กันหรอ?" แวนเนสได้ทีต่อว่าพี่ชายแต่สายตากับมีแววเจ้าเล่ห์
"ชั้นก็รู้หรอกว่านายดูอยู่เลยแค่จุ๊บกันนิดหน่อย แต่ถ้านายไม่....." แวนเนสยังพูดไม่ทันจบเจอร์รี่ก็รีบแทรกขึ้นมาก่อน
"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ! ชั้นไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นนะโว้ย! ก็แค่ได้ยินกลอเรียเรียกชั้นก็เลย....." พูดต่อไม่ออกเพราะรู้สึกกระดากซะเอง
"ก็เลยดูซักหน่อย" แวนเนสว่าพลางยิ้มกริ่ม
"ชั้นไม่ได้ดูนะ ชั้น....ชั้น....ชั้นหันหลังอยู่....." แก้ตัวแบบอึกๆอักๆหน้าแดงขึ้นมาทันที
"หึๆๆๆ" แวนเนสหัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา
"ชั้นนอนพักดีกว่าพอมีแรงแล้วจะได้ไปเดทกับแฟน" พอแกล้งพี่ชายได้หนำใจแล้วแวนเนสทิ้งตัวนอนเหยียดยาวที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:09:57 น.

0 comments

Counter : 1208 Pageviews.