Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 67

ตอนที่ 67

"ไจ่ไจ๋.....ดูนี่ว่าพี่ซื้ออะไรมาฝาก" เคนเอ่ยทักทายน้องชายที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว ไจ่ไจ๋ได้ยินก็หันมาแล้วทำตาวาวอย่างดีใจเพราะพี่ชายซื้อขนมเจ้าโปรดมาให้

"ขอบคุณพี่กลางมากครับ พี่เนี่ยรู้ใจผมที่สุดเลย" ว่าแล้วก็วิ่งไปรับถุงขนมมาจากมือพี่ชายแล้วแกะกินทันที

"ไอ้ตะกละ!" เคนต่อว่าน้องชายแบบไม่จริงจังนักก่อนจะนั่งลงข้างๆน้องชาย

"งัยหละ? หนีพี่ไปกินข้าวกับแฟนไม่บอกกล่าวกันเลยซักคำ" แล้วก็ว่าน้องต่ออีก

"ก็.....แหมมมม.....เรื่องแบบนี้ช้าได้ยังงัย? ก็.....ก็ฝากพี่ใหญ่บอกให้แล้วงัยหละ" น้องเล็กทำเสียงอ้อมแอ้มเพราะต้องพูดโกหก มาตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปเพื่อแก้แค้นพี่ชายนั้นมันดูงี่เง่าสิ้นดี เพราะพี่ชายคนนี้ไม่ว่าจะยังงัยก็รักและเป็นห่วงเขาเสมอ มีแต่เขาเสียอีกที่หาเรื่องพี่ชายได้ตลอด

"พี่ว่าอย่าเพิ่งคุยกันเลย เสี้ยวเทียนไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวก่อนไป" เจอร์รี่พูดแทรกเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าให้น้องชายคนกลางทำตามคำที่เขาพูด

"ชั้นว่าชั้นไปดูในตู้เย็นก่อนดีกว่ามีอะไรพอจะทำอาหารเย็นได้หรือเปล่า ทำเสร็จแล้วค่อยไปอาบน้ำก็ได้" เคนว่าแล้วก็ทำท่าจะขยับตัวลุกขึ้น

"ไม่ต้องหรอก พี่ว่าวันนี้เราไปซื้ออะไรมากินง่ายๆดีกว่า ไม่ต้องทำหรอก นายเองก็เหนื่อยมากแล้ว" เจอร์รี่แย้งอีก

"งั้นผมออกไปซื้อให้ดีกว่า พวกพี่อยากจะกินอะไรครับ?" ไจ่ไจ๋รับอาสาขึ้นมาทันที

"ไม่รู้ว่ะ นึกไม่ออก เอางี้.....พี่ไปด้วยแล้วกัน....." เคนตอบแล้วลุกขึ้นยืน

"เอ่อ.....ไม่ต้องหรอก พี่ไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วรอกินอาหารอร่อยๆอยู่ที่บ้านนี่แหละ เดี๋ยวผมไปเอง" ไจ่ไจ๋รีบปฏิเสธเพราะเขาตั้งใจจะออกไปรับเจ้าพีพีกับถางถางกลับมาบ้านก่อนที่พี่ชายจะสังเกตว่าเจ้าแมวน้อยสองตัวมันหายไป

"ไปอาบน้ำเถอะเสี้ยวเทียน ให้น้องมันจัดการแหละดีแล้ว" เจอร์รี่เสริมด้วยอีกคน ดังนั้นเคนจึงยักไหล่แล้วหมุนตัวจะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่แล้วก็หันกลับมาอย่างนึกขึ้นได้

"ไจ่ไจ๋! พี่ฝากซื้ออาหารเม็ดมาให้เจ้าพีพีกับถางถางด้วยนะ รู้สึกว่าใกล้หมดแล้ว" ได้ยินเช่นนั้นน้องเล็กก็สะดุ้งโหยงจนเคนทำหน้างง

"ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นด้วย?" ถามน้องชายกลับไปอีก

"เปล่าาาา....ผมตกใจที่จู่ๆพี่ก็หันมาพูดเสียงดัง โอเคๆๆๆ เดี๋ยวผมซื้อมาให้" ว่าแล้วไจ่ไจ๋ก็คว้ากระเป๋าเงินและโทรศัพท์มือถือผลุนผลันออกจากบ้านไปทันที

"ไอ้นี่....ทำท่าทางแปลกๆ" เคนบ่นพึมพำก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยแล้วเดินขึ้นห้องไป เมื่อเห็นเคนเดินขึ้นห้องไปแล้วเจอร์รี่ก็หยิบโทรศัพท์มือถือแล้วโทรหาน้องชายคนเล็ก

"พี่กลางหาเจ้าพีพีกับถางถางหรอพี่ใหญ่?" ทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามรับสายเจอร์รี่ก็ได้ยินคำถามที่รีบร้อน

"เปล่าหรอก แต่ไจ่ไจ๋พี่ว่า....." เจอร์รี่ตั้งใจจะบอกให้ไจ่ไจ๋รับเจ้าพีพีกับถางถางกลับมาเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นแต่พูดยังไม่ทันจบไจ่ไจ๋ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ผมจะไปรับเจ้าพีพีกับถางถางแล้วเอาไปไว้ที่บ้านก่อนแล้วค่อยออกมาซื้อกับข้าวอีกที" ได้ยินเช่นนั้นเจอร์รี่ก็ค่อยโล่งใจที่น้องเล็กเปลี่ยนใจได้เช่นนี้

"ดีแล้ว งั้นรีบมาหละ พี่จะออกไปรอรับเจ้าพีพีกับถางถางหน้าบ้านเพราะถ้านายเอารถเข้าบ้านเดี๋ยวพี่กลางมันได้ยินแล้วจะสงสัย" เจอร์รี่ให้ความช่วยเหลือน้องชายอย่างเต็มที่

"โอเคครับ เดี๋ยวใกล้จะถึงแล้วผมโทรหาอีกที แค่นี้ก่อนนะ" จบคำนั้นสัญญาณก็ตัดไป เจอร์รี่ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกก่อนจะเดินมาทรุดตัวนั่งดูโทรทัศน์เพื่อรอน้องชายโทรมาอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"รับมาแล้วใช่มั๊ย?" เจอร์รี่กดรับสายก่อนจะพูดออกไป

"พี่ใหญ่.....เกิดเรื่องแล้วหละ...." น้องเล็กตอบกลับมาเสียงแผ่ว

"เกิดอะไรขึ้นไจ่ไจ๋? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" เจอร์รี่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเพราะนึกไปว่าน้องเกิดอุบัติเหตุ

"เปล่าครับ ผมไม่เป็นไรแต่เจ้าพีพีกับถางถางนี่สิ" คำตอบของน้องทำเอาเจอร์รี่เกิดอาการมึนงงไปชั่วขณะ

"ผมมารับที่คลินิกแต่ผมทำใบรับเจ้าพีพีกับถางถางหายไป แล้วตอนนี้ทางคลินิกก็แจ้งว่ามีคนมารับพวกมันไปแล้วเมื่อช่วงสายๆ พี่ใหญ่.....ผมจะทำยังงัยดี?" น้ำเสียงของน้องเล็กแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

"อะไรนะ! เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังงัยกัน?" เจอร์รี่ถามน้องชายกลับไป

"ผมก็ไม่รู้ ผมถามทางร้านแล้วว่าคนที่มารับไปมีลักษณะเป็นยังงัยแต่พนักงานในร้านก็บอกได้แค่ว่าเป็นผู้ชายสวมแว่นตาเลยเห็นหน้าไม่ชัดแล้วที่สำคัญเขาก็มีใบมารับอย่างถูกต้องด้วย แต่ทางร้านบอกว่าจะพยายามช่วยตามอีกแรงนึงเพราะว่าก่อนจะรับสัตว์เลี้ยงออกไปต้องมีลายเซ็นของคนมารับด้วย ตอนนี้พนักงานที่ร้านกำลังเช็คลายเซ็นให้อยู่" เสียงของน้องเล็กมีแววกังวลใจอย่างแจ่มชัด

"งั้นเดี๋ยวพี่ออกไปหา แค่นี้ก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วเจอร์รี่ก็ตัดบทแล้ววางสายทันที เมื่อกี้เพิ่งโล่งใจไปหยกๆแต่จู่ๆดันมาเกิดเรื่องไม่คาดคิดเช่นนี้ขึ้นมาอีก เขาเริ่มรู้สึกปวดตึบๆที่ขมับขึ้นมาโดยฉับพลัน

"เจอร์รี่! จะไปไหนหรอ?" ก่อนที่เขาจะก้าวขาออกจากประตูเสียงน้องชายคนกลางก็ร้องถามขัดขึ้นมาก่อน

"เอ่อ....ชั้นจะไปหาไจ่ไจ๋น่ะ" เจอร์รี่ตอบด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก

"น้องเป็นอะไรหรอ?" เคนเลยพลอยตกใจไปด้วย

"อ้อ! เปล่าหรอก แต่ไจ่ไจ๋มัน.....มันเอาเงินไปไม่พอชั้นเลยต้องเอาไปให้" เจอร์รี่นึกหาข้ออ้างได้ทัน

"อ้าวหรอ? นายก็ทำหน้าซะอย่างกับว่ามันโดนโขมยของอย่างนั้นแหละ" เคนต่อว่าพี่ชายพร้อมกับส่ายหน้า

"เอางี้....เดี๋ยวชั้นเอาไปให้มันเองดีกว่า นายจะได้ไปอาบน้ำอาบท่าบ้าง" แล้วเคนก็อาสาทำแทนพี่ชายเอง

"ไม่ต้อง! ชั้นไปเอง" เจอร์รี่รีบปฏิเสธ

"งั้นชั้นไปด้วย" เคนว่าแล้วก็สาวเท้าเดินไปหาพี่ชาย พี่ใหญ่เริ่มทำหน้าลำบากใจ

"นายจะไปทำไม? พักผ่อนอยู่บ้านแหละดีแล้ว" เจอร์รี่พูดกับน้องอย่างหวังดี

"ก็ชั้นอยากไปเดินหาอะไรกินเหมือนกันหนิ" เคนทำท่าดื้อดึง

"ไม่ต้องไปหรอกเดี๋ยวพี่รองกลับมาแล้วไม่เจอใคร พี่ไปแป๊บเดียว" พี่ใหญ่อ่อนโยนกับน้องสุดๆ

"รอพี่รองอยู่บ้านนะเสี้ยวเทียน เป็นเด็กดีว่าง่ายๆเดี๋ยวพี่ใหญ่ซื้อของกินอร่อยๆมาให้" เคนเบ้ปากใส่พี่ชายก่อนจะต่อว่าออกมา

"จะแอบพาไจ่ไจ๋มันไปกินของโปรดมันหละสิถึงไม่ยอมให้ไปด้วย โธ่! ไม่ง้อก็ได้....." พูดจบก็เดินไปนั่งที่โซฟา

"พี่ไปนะ" เจอร์รี่ไม่ต่อความให้ยืดยาวเพราะตอนนี้น้องเล็กกำลังรอเขาอยู่อย่างกระวนกระวาย

"เออเดี๋ยว! นายเห็นเจ้าพีพีกับถางถางหรือเปล่า? ชั้นไม่เห็นมันเลยตั้งแต่กลับมา ข้างบนก็ไม่มี" พี่ใหญ่ได้ยินก็ถึงกับสะดุ้ง

"เอ่อ....มะ.....ไม่เห็น....." เจอร์รี่ตอบแบบตะกุกตะกักจนเคนรู้สึกผิดสังเกต

"นี่! ทำไมต้องทำท่าอย่างกับมีความลับอะไรแบบนั้น? หรือว่านาย....." เคนยังพูดไม่ทันจบเจอร์รี่ก็แกล้งทำเสียงดุน้องขึ้นมาก่อน

"เรานี่ยังงัยนะ! ว่างมากนักหรอถึงได้มาจับผิดคนโน้นคนนี้ วันนี้กับอาเหลียนก็หลายครั้งแล้วนะพี่ยังไม่ได้ทำโทษเลย!" ประโยคสุดท้ายที่พี่ชายพูดทำให้เคนหุบปากเงียบสนิท พี่ชายก็สังเกตเขาอยู่เหมือนกันและรู้ว่าเขาเองก็รู้สึกสงสัยอะไรหลายๆอย่างในตัวอาเหลียน

"เรื่องนี้ไว้เราค่อยคุยกัน" พูดจบเจอร์รี่ก็รีบออกจากบ้านไปทันที เคนมองตามพี่ชายก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเขาเองก็อยากจะบอกเล่าความสงสัยในตัวอาเหลียนให้พี่ชายฟังอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังงัยดี

"เอาวะ.....ยังงัยคืนนี้ก็ต้องบอกเพราะถ้ามีอะไรผิดปกติอย่างที่คิดจริงๆจะได้ป้องกันได้ทัน" เคนพูดกับตัวเองอย่างตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว

"แต่ว่าเจ้าพีพีกับถางถางหายไปไหนนะ?" แล้วก็กลับมาพึมพำหาเจ้าแมวน้องทั้งสองตัวอีกก่อนจะเริ่มต้นเดินหาในบ้านอีกครั้งหนึ่ง

- ที่คลีนิกรับฝากสัตว์ -

"พี่ใหญ่ครับ!" ไจ่ไจ๋วิ่งมาหาทันทีที่พี่ชายเปิดประตูเข้ามา

"ว่ายังงัยบ้าง?" เจอร์รี่ถามความคืบหน้ากับน้องทันที

"แย่มาก....." ไจ่ไจ๋ตอบเสียงแผ่ว เจอร์รี่ขมวดคิ้ว

"หมายความว่ายังงัย?" ถามน้องกลับไปอย่างต้องการคำตอบ

"ก็ลายเซ็นของคนที่มารับน่ะมันเหมือนกับลายเซ็นของผมเลย ตอนนี้ถามอะไรไปก็ไม่ได้ความแล้ว" น้องเล็กตอบอย่างหมดแรง นี่ถ้าพี่ชายคนกลางรู้เรื่องคงโกรธเขามากแน่

"ลายเซ็นเหมือนนาย? เป็นไปได้ยังงัย? แล้วทำไม....." เจอร์รี่เองก็พูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่น้องชายรายงานให้ฟัง

"ขอโทษนะครับ แล้วทางร้านมีมาตรการยังงัยที่จะพิสูจน์ได้ว่าคนที่มารับสัตว์เลี้ยงเป็นเจ้าของตัวจริง?" เจอร์รี่เดินเข้าไปแถมพนักงานอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

"เราก็ดูจากใบรับที่ทางเราออกให้แล้วก็ให้เซ็นรับก่อนจะนำสัตว์เลี้ยงออกจากร้านไปน่ะครับ" เจ้าหน้าที่คนที่ถูกถามตอบ

"แค่นี้เองน่ะหรอ? ผมว่ามันน่าจะมีวิธีตรวจสอบที่ดีกว่านี้สิ อย่างเช่นกล้องวงจรปิดอะไรแบบนั้น" เจ้าหน้าที่ภายในร้านต่างทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"ผมเสียใจจริงๆที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซึ่งทางร้านก็พยายามช่วยตามหาตัวคนที่มารับสัตว์เลี้ยงของคุณไปอยู่ บอกตามตรงว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย แล้วเรื่องกล้องวงจรปิดทางร้านเราก็มีติดไว้ในสถานที่ดูแลสัตว์เท่านั้นครับ ทางหน้าร้านที่รับสัตว์เลี้ยงกลับไปไม่มีกล้องติดอยู่เลย ขอโทษจริงๆครับ" คำอธิบายนั้นทำให้เจอร์รี่เริ่มเย็นลง ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนช่างวีนแต่เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เขาตกใจจนระงับอารมณ์ไม่อยู่

"ผมขอโทษครับ ผมแค่กังวลมากเกินไป" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

"แมวสองตัวนั้นเป็นของน้องชายอีกคนของผม เขารักพวกมันมากและถ้าได้รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเขาต้องเสียใจมากแน่ๆ" พนักงานแสดงความเห็นใจเมื่อได้ยินเพราะพวกเขาก็ทำงานคลุกคลีกับเจ้าสัตว์เลี้ยงพวกนี้ย่อมเข้าใจความรู้สึกผูกพันกันกับพวกมันได้ดี

"ตอนนี้ผมพยายามติดต่อพนักงานคนที่เป็นคนส่งมอบแมวของคุณให้กับคนที่มารับอยู่ พอดีเธอทำงานกะเช้าและกลับบ้านไปตอนเที่ยงโทรศัพท์ของเธอยังติดต่อไม่ได้คงเพราะยังพักผ่อนอยู่ แต่ถ้าได้เรื่องเมื่อไหร่ทางเราจะสอบถามรายละเอียดจากเธออีกครั้งหนึ่ง น่าจะได้เบาะแสบ้าง" คำพูดและน้ำเสียงที่แสดงถึงความรับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เจอร์รี่รู้สึกพอใจมากขึ้น

"งั้นรบกวนด้วยนะครับ ถ้าได้เรื่องเมื่อไหร่ติดต่อผมได้ตลอดเวลา" เจอร์รี่ว่าแล้วก็หยิบนามบัตรของตัวเองให้กับเจ้าหน้าที่คนดังกล่าว

"แล้วก็ขอโทษอีกครั้งที่เมื่อกี้เสียมารยาทไปหน่อย" ก้มหัวให้เจ้าหน้าที่คนนั้นอีกครั้งหนึ่ง

"ไม่เป็นไรครับ เราเองก็ต้องขอโทษคุณเป็นอย่างสูงที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่รับรองครับว่าเราจะช่วยตามหาแมวของคุณกลับคืนมาให้ได้" เมื่อได้ยินคำรับรองหนักแน่นเช่นนั้นแล้วเจอร์รี่ก็ค่อยวางใจ

"งั้น.....ผมขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบก็หันไปพยักหน้ากับไจ่ไจ๋แล้วพากันเดินออกจากร้าน

"พี่กลางต้องฆ่าผมแน่ๆ" ไจ่ไจ๋ครางด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังร้องไห้

"เฮ่อ!" เจอร์รี่ไม่ได้ปลอบใจน้องตรงกันข้ามเขาอยากจะดุซ้ำอีกต่างหาก

"ผมจะทำยังงัยดี? จะบอกพี่กลางยังงัย?" เมื่อเห็นสีหน้าแสดงความกลัดกลุ้มของน้องเล็กแล้วเจอร์รี่ก็ดุไม่ลง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก็ใช่ว่าน้องต้องการให้เป็นแบบนี้

"ถ้ามันถามเราก็ต้องบอก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" พี่ใหญ่พูดแล้วถอนหายใจยาว

"พี่ใหญ่บอกไปนะว่าพี่ไม่รู้เรื่อง ถ้าพี่กลางเขาจะด่าว่าหรืออยากจะตีผมก็ไม่ต้องห้ามเพราะคราวนี้ผมผิดจริงๆ" ไจ่ไจ๋รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำอย่างเต็มใจ

"กลับบ้านก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากันอีกที" เจอร์รี่ว่าแล้วก็ดุนหลังให้น้องชายเดินนำไปก่อน จนเมื่อกลับมาถึงบ้านเคนก็วิ่งออกมารับถึงหน้าบ้าน

"เจ้าพีพีกับถางถางมันหายไปจริงๆนะ ชั้นหามันจนทั่วทั้งบ้านแล้วก็ไม่เจอ" สิ่งที่ออกมาจากปากเคนนั้นทำให้พี่น้องทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก

"ไจ่ไจ๋ ตอนนายกลับมาบ้านนายเห็นพวกมันบ้างมั๊ย?" ถามน้องชายคนเล็ก

"ผม....." ไจ่ไจ๋พูดไม่ออกตอบไม่ถูก

"ไม่เห็นเลยหรอ? เมื่อเช้าพี่ก็ยังเห็นพวกมันนอนอยู่เลย ก่อนนายจะออกจากบ้านได้ปิดประตูสนิทหรือเปล่า? พี่กลัวว่าจะพวกมันจะออกไปข้างนอกแล้วโดนแมวใหญ่กัดหรือโดนรถชนน่ะ" น้ำเสียงของเคนบ่งบอกถึงความร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง

"พี่กลาง ผมขอโทษ....." ไจ่ไจ๋อดทนต่อไปไม่ไหวเขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พอพูดจบก็ร้องไห้ออกมา

"นายร้องไห้ทำไม? อย่าบอกนะว่า......" เคนเองก็เริ่มหน้าเสียเพราะรู้สึกได้ว่าคงมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเจ้าพีพีกับถางถางแน่นอน

"เสี้ยวเทียน เข้าบ้านก่อน" เจอร์รี่ตัดบทแล้วโอบไหล่น้องชายทั้งคู่

"ไม่! เกิดอะไรขึ้น? บอกชั้นสิว่าเจ้าพีพีกับถางถางมันหายไปไหน?" เคนปัดมือพี่ชายออกพร้อมกับตั้งคำถามทั้งน้ำตา

"ถ้าไม่เข้าบ้านพี่จะไม่บอกอะไรทั้งนั้น" เจอร์รี่ยื่นคำขาด

"ไป.....ไจ่ไจ๋.....เข้าบ้าน....." ว่าแล้วพี่ใหญ่ก็โอบไหล่น้องชายคนเล็กพาเข้าไปในบ้าน เคนมองตามพี่น้องทั้งสองคนแล้วทรุดนั่งคุกเข่าตรงนั้นเขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้สูญเสียสัตว์เลี้ยงแสนรักของเขาไปแล้ว ในตอนนั้นเองก็มีเสียงรถยนต์มาจอดตรงประตูบ้านแล้วแวนเนสก็เดินลงมาจากรถ

"ไอ้น้องรัก! มานั่งทำอะไรตรงนี้? อย่าบอกนะว่าโดนไล่ออกมาอีกแล้วน่ะ" เอ่ยทักทายน้องชายอย่างอารมณ์ดีแต่พอเห็นสีหน้าของน้องชายที่เงยขึ้นมามองเขาก็ตกใจ

"เสี้ยวเทียน! นายเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?" สอบถามน้องชายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"พีพีกับถางถาง....." คำตอบของน้องทำให้แวนเนสอึ้งไปก่อนจะขยับเข้าไปโอบกอดน้องไว้

"ชั้นกลับมาพวกมันก็ไม่อยู่แล้ว ชั้นถามเจอร์รี่กับไจ่ไจ๋พวกมันสองคนก็ทำท่าแปลกๆ" เคนเล่าพลางสะอึกสะอื้นเพราะเป็นห่วงแมวน้อยทั้งสองตัว ในตอนนั้นเองเจอร์รี่ก็เดินกลับออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นแวนเนสเขาก็ได้แต่ถอนใจ

"เสี้ยวเทียน" เจอร์รี่เรียกน้องชายคนกลางแต่เคนไม่ได้สนใจจะหันไปตามคำเรียกเพราะเขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรับฟังอะไรได้แล้ว

"นายอย่าเพิ่งพูด ชั้นจัดการเอง" แวนเนสบอกกล่าวกับพี่ชายแล้วหันกลับมาทางน้องชาย

"ไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวพี่รองพาไปข้างนอกดีมั๊ย?" เคนส่ายหน้าแทนคำตอบ

"ไปเถอะ เผื่อเราจะเจอพวกมันอยู่ข้างนอกจะได้รับมันกลับมางัยหละ" แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงคำพูดปลอบโยนแต่เคนก็รู้สึกมีความหวังเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"เราจะหาพวกมันเจอใช่มั๊ย?" ย้อนถามพี่ชายกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"เจอสิ เจ้าโง่เอ้ย....." แวนเนสตอบพลางเอามือเช็ดน้ำตาให้น้อง

"ชั้นจัดการเอง ไม่ต้องห่วง" หันกลับไปพูดกับพี่ชายคนโตจบก็กอดคอน้องชายแล้วพากันเดินออกจากบ้านไปปล่อยให้เจอร์รี่ได้แต่มองตามด้วยความกังวล

- ที่ร้านอาหาร -

"หาอะไรกินกันก่อนนะ" แวนเนสว่าแล้วก็กดไหล่ให้น้องชายนั่งลงเพื่อจะได้กินมื้อเย็น

"ชั้นไม่อยากกิน แวนเนส.....เราเดินมากันตั้งนานแล้วแต่ยังไม่เห็นวี่แววของเจ้าพีพีกับถางถางเลย ถ้ามันออกมาเดินเล่นข้างนอกเราน่าจะเจอมันบ้าง" เคนพูดกับพี่ชายด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

"ไม่ต้องคิดมาก กินข้าวก่อนแล้วค่อยว่ากัน" แวนเนสตัดบทด้วยการหันไปสั่งอาหารสองสามอย่าง ส่วนเคนได้แต่นั่งเงียบ

"เสี้ยวเทียน ชั้นมีอะไรจะบอก" เงียบไปครู่ใหญ่แวนเนสก็ทำลายความเงียบขึ้นมา เคนจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่ชายเป็นเชิงถาม

"ชั้นเองก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้หรอกนะ แต่เผอิญว่าชั้นไปได้ยินเจอร์รี่กับไจ่ไจ๋มันคุยกันเมื่อไม่กี่วันก่อน" เคนได้ยินก็ทำหน้าสงสัย

"ชั้นเองก็ไม่นึกว่าพวกมันจะทำกันจริงๆ แต่พอมาวันนี้แล้วชั้นเองก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน" พูดจบแวนเนสก็ถอนหายใจก่อนจะเล่าต่อ

"ช่วงตอนที่พ่อแม่กลับมานั้นน่ะ ทั้งพ่อและแม่เอาใจนายมาก พวกมันสองคนก็เลยโดนพ่อแม่ตำหนิเอาหลายครั้งเวลาที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจนายเท่าไหร่" เคนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินเพราะไม่นึกว่าเรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้จะสร้างความขุ่นเคืองให้กับพี่ชายและน้องชายจริงๆ

"วันสุดท้ายที่พ่อแม่จะกลับไป ตอนที่พวกมันอยู่ด้วยกันในห้องชั้นได้ยินพวกมันคุยกันว่าหลังจากพ่อแม่กลับไปจะหาทางเอาคืนกับนาย" แวนเนสหยุดพูดแล้วมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย

"ชั้นได้ยินพวกมันปรึกษากันว่าจะเอาเจ้าพีพีกบถางถางไปซ่อนเพื่อจะแกล้งให้นายกระวนกระวายใจเล่นซักวัน" คำบอกเล่าของพี่ชายทำเอาเคนพูดอะไรไม่ออก

"ไม่นึกว่ามันจะทำแบบนั้นกันจริงๆ" แวนเนสคล้ายจะพึมพำกับตัวเอง ส่วนเคนนั้นน้ำตาซึมออกมาอีกรอบไม่นึกว่าพี่น้องจะทำร้ายจิตใจเขาได้ถึงขนาดนี้

"ชั้นเองก็ผิดที่ไม่ได้บอกนายแต่แรก" แวนเนสว่าแล้วก็บีบมือน้องชายเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอกแวนเนส ขอบคุณมากนะที่บอกให้ชั้นรู้" เคนว่าแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้น

"จะไปไหน?" แวนเนสถามแล้วลุกตามน้องด้วย

"ชั้นจะกลับไปขอโทษพวกมันสองคน แล้วขอร้องให้คืนเจ้าพีพีกับถางถางให้ชั้น" เคนตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"เสร็จแล้วชั้นจะพาพวกมันออกไปหาที่อยู่ใหม่" แวนเนสถึงกับสะอึกกับคำพูดนั้น

"ชั้นเป็นตัวปัญหามาแต่ไหนแต่ไร จนถึงวันนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่" พูดจบเคนก็จับมือพี่ชายออก

"ไม่มีชั้นพวกนายน่าจะมีความสุขกว่า" แวนเนสคว้ามือน้องชายไว้ก่อนที่เคนจะทันได้เดินไปไหน

"เสี้ยวเทียน! ชั้นมีอีกเรื่องจะบอกนาย" เคนเหลียวกลับมามองพี่ชาย เขาไม่อยากรับฟังอะไรอีกเพราะเพียงสิ่งที่ได้ยินเมื่อซักครู่ก็ทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งตัวแล้ว

"ขอโทษนะแวนเนส วันนี้ชั้นเหนื่อยมากแล้ว" เคนว่าแล้วจะดึงมือพี่ชายออกอีกแต่แวนเนสกลับบีบมือน้องชายแน่น

"แต่นายต้องฟังเพราะมีชั้นคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้าพีพีกับถางถางมันอยู่ที่ไหน" เคนสบตากับพี่ชายตรงๆแล้วนิ่งไป ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตามเดิม

"ก่อนอื่นชั้นต้องขอโทษจริงๆ เพราะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นวันนี้ชั้นเองก็มีส่วนด้วยเหมือนกัน" แวนเนสเริ่มเล่าให้น้องฟังอีกครั้งนึง

"ชั้นรู้มาว่าวันนี้หลังจากนายกับเจอร์รี่ออกไปบริษัทแล้วไจ่ไจ๋จะเอาเจ้าพีพีกับถางถางไปฝากไว้ที่คลีนิกเพื่อแกล้งนายตามแผน" เคนถอนหายใจเมื่อได้ยินเขาเองก็บอกไม่ถูกว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไร

"ชั้นก็เลยแกล้งออกไปทำงานตามปกติซึ่งที่จริงแล้ววันนี้ชั้นไม่มีงานต้องทำ" แวนเนสหยุดพูดเพราะพนักงานเอาอาหารมาเสริฟพอดี จนเมื่ออาหารทุกอย่างมาวางตรงหน้าแล้วสองพี่น้องก็ยังไม่มีใครแตะมื้อเย็นตรงหน้าเลย

"ชั้นเลยแกล้งบอกไจ่ไจ๋ว่าจะเดินไปรอเสี่ยวจือแถวสนามเด็กเล่นและก็ออกจากบ้านไปอยู่แถวๆนั้น จนเห็นไจ่ไจ๋มันขับรถผ่านไปแล้วชั้นก็เลยเรียกแท๊กซี่ตามมันไป แต่ตอนมันเดินออกมาจากคลีนิกมันดันทำใบรับเจ้าพีพีกับถางถางหล่นไว้ชั้นก็เก็บขึ้นมา" แวนเนสหยุดเว้นวรรคนิดหน่อย

"ตอนแรกชั้นกะว่าจะเอาไปคืนมันแล้วบังคับให้มันยุติแผนบ้าๆนั่น แต่พอคิดอีกทีชั้นน่าจะตลบแผนมันเพื่อเอาคืนให้นายบ้าง ชั้นเลยเอาใบนั้นไปรับเจ้าพีพีกับถางถางซะเอง แล้วทางร้านก็ให้ชั้นเซ็นรับด้วยชั้นเลยเซ็นชื่อเจ้าไจ่ไจ๋ไปเพราะลายเซ็นมันชั้นปลอมได้ไม่ยาก" เมื่อพี่ชายเล่ามาถึงตรงนี้เคนก็เริ่มขมวดคิ้ว

"นายทำแบบนี้แล้วถ้าไจ่ไจ๋มันไปรับเจ้าพีพีกับถางถางแล้วไม่เจอแบบนี้ที่ร้านไม่เดือดร้อนหรอ?" เคนย้อนถามพี่ชายกลับไป

"ตอนนั้นชั้นเองก็ไม่ทันคิดแต่ตอนนี้ก็เริ่มคิดได้แล้วเหมือนกัน" แวนเนสพูดเสียงอ่อยๆ

"แล้วนายเอามันสองตัวไปไว้ไหน?" เคนถามพี่ชายต่ออีก

"เอาไปไว้ที่ร้านน่ะสิ โดนกลอเรียต่อว่าซะหูชาเลยเขาหาว่าชั้นเล่นอะไรไม่คิด แต่ชั้นไม่ได้เล่นนะแค่อยากจะเอาคืนให้นายเท่านั้นเอง" เห็นสีหน้าจ๋อยๆกับน้ำเสียงอ่อยๆของพี่ชายแล้วเคนก็โกรธไม่ลงเพราะรู้ดีว่าในบรรดาพี่น้องสามคนแวนเนสเป็นคนเดียวที่มักเข้าข้างเขาและให้ความช่วยเหลือเสมอ

"นายทำที่คลีนิกเขาลำบากนะเนี่ย ไม่รู้ว่าไจ่ไจ๋กับเจอร์รี่ไปโวยวายอะไรหรือเปล่า" เคนว่าแล้วก็ถอนหายใจ

"อืม....ชั้นรู้....." แวนเนสพูดเสียงแผ่ว

"นายโทรไปบอกไจ่ไจ๋สิ เล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องฟัง" เคนแนะนำ

"ความจริงชั้นยังไม่อยากบอกพวกมันเลย อยากจะทำให้พวกมันสองคนสำนึกเสียบ้างว่าการที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นมันจะได้รับผลยังงัยบ้าง" แวนเนสแย้งขึ้นก่อนจะคิดอะไรได้ในตอนนั้น

"เอาอย่างนี้ดีกว่า ชั้นว่าเราเอาเจ้าพีพีกับถางถางกลับไปที่คลีนิกก่อนแล้วชั้นจะจัดการเรื่องต่อจากนั้นเอง" เคนมองหน้าพี่ชายก่อนจะถอนหายใจอย่างไม่รู้จะเอายังงัย

"พวกมันสองตัวคงตกใจตายแน่ที่จู่ๆก็หิ้วมันไปโน้นมานี่ แมวน่ะถ้าปล่อยให้เครียดมากๆจะพลอยป่วยเอาง่ายๆนะ" เคนพูดเป็นเชิงบ่นแต่ไม่ได้แย้งอะไรอีก

"เอาน่า.....อย่างน้อยพอมันได้เจอหน้าพ่อมันแล้วก็คงจะดีใจแหละ กินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวเราไปหากลอเรียที่ร้านกัน" แวนเนสพูดจบก็ตัดบทโดยการตักกับข้าวใส่จานให้น้องชาย จนเมื่อกินข้าวกันเสร็จแล้วทั้งสองคนก็นั่งแท๊กซี่ไปหากลอเรียที่ร้าน

"สวัสดีครับที่รัก" แวนเนสทักทายคนรักเสียงหวาน

"คุณนี่!" กลอเรียทำเสียงดุแวนเนสก่อนจะมองเลยไปทางเคน

"สวัสดีค่ะเสี้ยวเทียน วันนี้แวนเนสคงทำคุณตกใจแย่" เคนยิ้มรับคำนั้นก่อนจะส่ายหน้า

"ผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่เจ้าสองตัวนั่นคงตกใจกันน่าดู" พูดจบก็หยุดยืนตรงหน้าหญิงสาว

"พวกมันป่วนคุณบ้างหรือเปล่า?" ย้อนถามหญิงสาวกลับไป

"ไม่หรอกค่ะ เจ้าพีพีกับถางถางน่ารักมาก ชั้นยังบอกกับแวนเนสอยู่เลยว่าถ้าเจ้าสองตัวนี้มีลูกชั้นจะขอมาเลี้ยงซักสองตัว" เคนหัวเราะเบาๆก่อนจะขอตัวเข้าไปหาเจ้าแมวน้อยทั้งสองตัว

"มี่เฟิงไปไหนหละครับกลอเรีย?" แวนเนสถามหาผู้ช่วยอีกคน

"ไปเดินซื้อขนมน่ะค่ะเห็นบอกว่าหิว" กลอเรียตอบ

"อ้าว.....พวกคุณยังไม่ได้กินข้าวอีกหรอ? เห็นมั๊ย? ผมบอกแล้วว่าจะพาไปกินก่อนก็ไม่ยอมไล่ผมกลับบ้านเฉยเลย" แวนเนสทำเสียงงอนๆ

"ก็ชั้นอยากจะให้คุณไปเคลียร์เรื่องยุ่งๆที่คุณก่อขึ้นมาให้จบก่อนน่ะสิคะถึงไม่ได้รั้งคุณไว้ แล้วเป็นยังงัยคะ? ทะเลาะกันอีกหรือเปล่า?" ถามคนรักอย่างเป็นห่วง

"ยิ่งกว่าที่คาดอีกครับ กลับบ้านไปเจ้าเสี้ยวเทียนนั่งน้ำตาหยดแหมะๆอยู่หน้าบ้าน ส่วนเจอร์รี่มันก็หน้าเครียดเชียว เจ้าไจ๋ยังไม่เจอหน้าแต่คาดว่าอาการหนักพอดู" แวนเนสเล่าให้คนรักฟัง กลอเรียจึงได้แต่ส่ายหน้า

"เห็นมั๊ยคะ? ชั้นบอกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ก็ไม่เชื่อ แล้วนี่จะทำยังงัยกันต่อ?" แม้จะบ่นแต่เธอก็เป็นห่วงแวนเนส

"ผมก็จะเอาเจ้าพีพีกับถางถางกลับไปที่คลีนิกแหละครับ แล้วเดี๋ยวจะอธิบายให้ทางร้านฟัง แต่ตอนนี้ปล่อยให้พ่อลูกเขาอยู่ด้วยกันก่อน" พูดจบก็ผงกหัวไปทางหลังร้านที่มีเสียงเจ้าพีพีกับถางถางร้องแว่วออกมา

"รีบไปนะคะแวนเนส อย่าปล่อยให้เรื่องยืดเยื้อกว่านี้ ไม่งั้นเรื่องจะบานปลายได้ง่ายๆ" กลอเรียเตือนคนรัก

"ครับ งั้นผมไปดูน้องก่อน" แวนเนสรับคำแล้วลุกไปดูน้องชายที่หลังร้าน

"งัย? ยิ้มออกแล้วสิ" เดินไปกอดคอน้องชายที่นั่งกอดเจ้าแมวน้อยทั้งสองตัวไม่ห่าง

"มันได้กินอะไรบ้างหรือยัง?" เคนเงยหน้าถามพี่ชาย แวนเนสยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบถุงอาหารสำเร็จรูปสำหรับแมวมาวางตรงหน้า

"ชั้นเพิ่งซื้อให้พวกมันหลังจากรับมาได้ไม่นาน แป๊บเดียวกินกันเกือบครึ่งถุงแล้วเนี่ย" อธิบายเป็นเชิงแขวะเจ้าจอมตะกละสองตัวไปด้วย

"ทำไมซื้อยี่ห้อนี้หละ? พวกมันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่" เคนต่อว่าพี่ชายแต่ก็ไม่จริงจังนัก

"รู้ได้ยังงัยว่าพวกมันไม่ชอบ?" แวนเนสถามน้องกลับไป

"ก็มันไม่อร่อย กลิ่นไม่หอมเหมือนยี่ห้อประจำ" เคนเถียงพี่ชายแล้วกอดเจ้าถางถางที่เอาตัวถูไถเขา

"เคยกินหรืองัยถึงได้รู้ว่ามันไม่อร่อย?" ถามน้องด้วยทีท่าขำๆ

"ชั้นกับพวกมันสื่อถึงกันได้" เคนตวัดเสียงพูด

"โอโห! ความสามารถพิเศษที่ไม่มีใครเหมือน" แวนเนสว่าพร้อมกับหัวเราะไปด้วยจึงโดนน้องชายค้อนใส่เข้าให้

"นายโกรธพวกมันสองคนมั๊ย?" หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งแวนเนสก็ถามน้องอย่างเป็นการเป็นงาน

"โกรธมาก" เคนตอบแบบไม่ต้องหยุดคิด

"ถ้ามันสองคนแค้นชั้นก็ควรจะมาลงที่ชั้นคนเดียวไม่ควรเอาเจ้าสองตัวนี้มาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นชั้น" เคนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ค่อนข้างซีเรียส

"สัตว์มันก็มีชีวิตจิตใจ เวลาที่โดนหิ้วไปฝากไว้ที่โน้นทีที่นี่ทีมันจะรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง" แวนเนสมองเคนที่มีสีหน้าเศร้าลง

"ชั้นเข้าใจความรู้สึกนั้นดี เข้าใจว่าเวลาที่ตัวเองโดนทิ้งไว้กับคนแปลกหน้ามันอ้างว้างขนาดไหน....." คำพูดของน้องชายทำเอาแวนเนสอึ้งไป

"เข้าใจว่าเวลาที่ต้องเห็นคนที่เรารักเดินหันหลังจากไปทั้งๆที่เราเองก็พยายามร้องเรียกให้เขากลับมา แต่สิ่งที่ได้รับคือการปฏิเสธ ความรู้สึกแบบนั้นมันเจ็บจนบรรยายไม่ได้เลย....." พูดจบเคนก็ถอนหายใจเบาๆแล้วเอาหน้าซบกับเจ้าถางถางที่ปีนขึ้นมาอ้อนเขา

"ชั้นน่าจะบอกนายตั้งแต่แรก" แวนเนสพึมพำเบาๆ

"ช่างเถอะแวนเนส ยังงัยชั้นก็ได้เจ้าสองตัวนี้กลับมาแล้ว" เมื่อเห็นพี่ชายมีสีหน้าหมองลงเคนจึงเอ่ยปากขึ้นมาเพราะจะว่าไปแล้วแวนเนสนั้นก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลย

"อืม...." แวนเนสค่อยยิ้มออกก่อนจะกอดคอน้องชาย

"นายไม่เป็นไรแล้วนะ" ถามน้องอย่างห่วงใย เคนฝืนยิ้มให้พี่ชายก่อนจะส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

"งั้นก็ดี" แวนเนสว่าแล้วขยี้หัวน้องเบาๆ

"ไป....พามันไปที่คลีนิกดีกว่า" เสร็จแล้วก็ตัดบทด้วยการไปหยิบตระกร้าสำหรับใส่เจ้าพีพีกับถางถางมาให้ เคนจึงจัดแจงอุ้มพวกมันใส่แล้วพากันไปร่ำรากลอเรียก่อนจะรีบตรงไปที่คลีนิกเพื่อเคลียร์เรื่องยุ่งๆให้จบเสียที

Create Date : 30 มีนาคม 2552

Last Update : 30 มีนาคม 2552 23:00:39 น.

0 comments

Counter : 1023 Pageviews.