"น่าตบกะโหลกมันซักที! หมั่นไส้นัก! สั่งอยู่ได้....." แวนเนสบ่นอุบกับพี่ชาย เพราะหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วเคนก็สั่งให้เขากับพี่ชายมาล้างจานและเก็บห้องครัวให้สะอาดเรียบร้อย โดยให้เหตุผลว่าเพราะพี่ชายสองคนไม่ช่วยทำอาหาร
"หึๆๆๆ ชั้นว่ามันก็ยุติธรรมดี" เจอร์รี่หัวเราะเบาๆในขณะที่ช่วยกันกับแวนเนสล้างจานที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้า
"แล้วนายเห็นมั๊ย? มันแกล้งเอาจานมาใส่โน้นใส่นี่ทั้งๆที่บางอย่างแค่ล้างน้ำเปล่าก็สะอาดแล้ว มันก็ดันทำให้เลอะจนได้" แวนเนสยังบ่นน้องชายต่อ
"ดูซิเนี่ย.....ไอดอลชื่อดังกลับต้องมาโดนไอ้น้องบ้ามันจิกหัวใช้อย่างกับทาสมัน" เจอร์รี่เหลือบมองคนขี้บ่นก่อนจะส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
"ก็นายชอบแหย่มันนักนี่ ทำให้มันแค้นมากๆระวังตัวไว้เถอะ.....ซักวันจะโดนมันเอาคืนแบบพูดอะไรไม่ออก" แวนเนสได้ยินก็หัวเราะ
"มันก็ปากดีไปอย่างนั้นแหละ ลองชั้นเอาจริงขึ้นมาบ้างมันก็ไม่กล้าหือด้วยหรอก" แวนเนสพูดอวดตัว
"เก่งจะตายแล้วนายน่ะ!" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับเอาศอกกระทุ้งใส่สีข้างน้องอย่างหมั่นไส้
"แหงหละครับ.....น้องพี่คนนี้เก่งทุกเรื่องนะจะบอกให้" แวนเนสว่าพลางทำหน้าทะเล้น
"เก่งทุกเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องน่ะสิ" เจอร์รี่ต่อให้อย่างทันควัน
"อ้าว! พูดแบบนี้มาเตะกันเลยดีกว่า!" แวนเนสแกล้งพูดท้าและไม่ทันขาดคำเจอร์รี่ก็เตะก้นน้องชายเข้าให้ตามคำท้า
"โอ้ย! เอาจริงหรอวะ?" แวนเนสร้องครางพร้อมกับเอามือลูบก้นตัวเอง
"เดี๋ยวจะโดนยิ่งกว่านี้! ริอาจมาท้าเตะท้าต่อยกับชั้นหรอ?" พูดด้วยน้ำเสียงดุๆ
"ขอโทษคร้าบบบบ....." แวนเนสลากเสียงยาวพร้อมกับยกมือไหว้พี่ชายปะหลกๆ
"ทะเล้นนัก!" เอามือที่เลอะฟองน้ำยาล้างจานทุบหัวน้อง
"เฮ้ยๆๆ!!! เดี๋ยวผมเสียหมด ว้า....จะทุบก็ล้างมือก่อนสิ" แวนเนสบ่นอุบ
"โทษทีนะ....มือชั้นไวเท่าความคิด" ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้น้องอย่างกวนๆ
"เดี๋ยวผมชั้นร่วงหมดหัวขายไม่ออกแล้วทำงัย?" พูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย
"ขายไม่ออกก็ให้ฟรีแบบแถมเงินด้วยงัย" พูดต่อคำน้องยิ้มๆ
"ชั้นไม่ใช่สิ่งของนะที่จะได้เอาไปลดแลกแจกแถม" กระแทกเสียงใส่พี่ชายอีก
"อ้าวหรอ? นึกว่าใช่ซะอีก" เจอร์รี่ว่าพลางหัวเราะในลำคอ แวนเนสเลยได้แต่ทำหน้ามุ่ย
"โอ๋....พูดเล่นแค่นี้ทำงอนไปได้ ถึงนายจะขายไม่ออกถึงนายจะไม่มีใครพี่คนนี้ก็ยังอยู่กับนายเสมอแหละ" พูดพร้อมกับเอานิ้วจิ้มไปที่ปลายจมูกน้องชายเบาๆ
"เอาอีกละ มือไม่ล้างอีกแล้ว" แวนเนสประท้วงหน้ามุ่ยไม่หาย
"แหม.....สำอางค์จริงๆเลยนะ โดนแค่นี้ไม่ตายหรอก" กัดฟันพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะส่งจานใบสุดท้ายให้น้องชาย
"โน้น.....ไอ้ตัวแสบที่เราห่วงกันนักหนาว่ามันจะเครียดจนกินยาตายน่ะนั่งคุยจ้ออยู่นั่น" พยักเพยิดให้ดูเคนที่นั่งชวนน้องเล็กคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน
"หึๆๆๆๆ แบบนี้คงไม่ตายแล้ว" แวนเนสพูดยิ้มๆ
"เออ! แล้วนายมีนัดกับมันไม่ใช่หรอ?" ถามพี่ชายอย่างนึกขึ้นได้
"นัด?" เจอร์รี่ทำหน้างงๆ
"ก็นายบอกว่าถ้ากินข้าวเสร็จให้มันไปรอที่ดาดฟ้างัย" แวนเนสเตือนความจำพี่ชาย
"อ๋อ! ฮ่าๆๆๆ!!!" เจอร์รี่เองก็เพิ่งนึกขึ้นได้
"ไม่หรอก ชั้นก็แค่ขู่มันเท่านั้นเอง ไม่ได้จะตีมันจริงๆหรอก" บอกกับแวนเนสไปตรงๆ
"โธ่! แทนที่จะแก้แค้นมันให้ชั้น" แวนเนสทำท่าเสียดาย
"เดี๋ยวพี่จะตีเราแทน! ชอบไปยั่วให้น้องมันโมโหอยู่เรื่อย!" ต่อว่าเจ้าน้องชายตัวป่วนซะเลย
"อ้าว.....แบบนี้ไม่ดีนะครับ" แวนเนสร้องคราง
"หึๆๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"ว่าแล้วก็ไปแกล้งมันต่อดีกว่า" ว่าพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
"นายก็ล้างมือล้างไม้แล้วตามออกไปสิ" พูดจบก็เดินออกไป
"อ้าว! ว่าแต่ชั้นชอบแกล้งมัน นายก็เหมือนกันแหละ" แวนเนสต่อว่าพี่ชายไล่หลังพร้อมกับรีบล้างมือแล้วก็วิ่งตามออกไปด้วยเช่นกัน
"คุยอะไรกันอยู่?" แวนเนสเอ่ยถามน้องชายทั้งคู่
"งานที่ให้ทำเสร็จแล้วหรอ?" เคนถามพี่ชายเสียงห้วนเพราะไม่นึกว่าพี่ชายจะทำเสร็จกันเร็ว
"เสร็จหมดแล้ว!" แวนเนสเน้นคำทั้งประโยค
"คุณเสี้ยวเทียนกำลังเล่าเรื่องสมัยเรียนให้ฟังครับ สนุกๆทั้งนั้นเลย" ไจ่ไจ๋ตอบคำถามนั้นแทนเคน
"สนุกหรอ? พี่ว่ามีแต่เรื่องไร้สาระมากกว่า" แวนเนสแขวะกัดน้องชายอีก
"ตัวเองมีสาระตายหละ!" เคนเถียงกลับพร้อมกับทำท่าเงื้อง่าใส่พี่ชาย
"เสี้ยวเทียน! เรื่องที่พี่ใหญ่บอกลืมแล้วหรืองัย?" เจอร์รี่แกล้งพูดเตือนขึ้นมา ได้ยินเช่นนั้นเคนก็หันไปมองหน้าพี่ชาย
"ไปเลยไป! ขึ้นไปที่ดาดฟ้าเลย!" แวนเนสได้ทีร่วมแกล้งน้องด้วย
"นายก็ไปเองสิ!!" เคนแหวใส่แวนเนสอย่างหมั่นไส้
"เดี๋ยวเถอะ!" เจอร์รี่แกล้งดุน้อง
"เอ่อ.....ทำไมต้องให้คุณเสี้ยวเทียนไปที่ดาดฟ้าด้วยหละครับ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
"ก็เพราะบนดาดฟ้ามีไม้เรียวหลายขนานให้พี่ใหญ่เลือกใช้ทำโทษเด็กเกเรงัย เด็กดีแบบนายไม่เคยโดนเรียกขึ้นไปหรอก" แวนเนสตอบคำถามนั้นพร้อมกับยิ้มกว้าง
"โอโห.....ขนาดนั้นเลย....." ไจ่ไจ๋ไม่รู้ว่าแวนเนสพูดจริงหรือพูดเล่นจึงได้แต่ยิ้มแหยๆ
"ว่างัยเสี้ยวเทียน? พี่บอกว่าหลังกินข้าวเสร็จให้ทำอะไร?" เจอร์รี่แกล้งถามย้ำน้องชาย
"ตายแน่! โดนหนักแน่หละคราวนี้!" แวนเนสพูดเย้าแหย่น้องราวกับเป็นกองเชียร์
"เสี้ยวเทียน" เจอร์รี่เรียกน้องชายอีกครั้ง เคนถลึงตาใส่แวนเนสก่อนจะเดินเข้าไปกอดพี่ชายคนโต
"พี่ใหญ่อย่าตีชั้นเลยนะ" เคนพูดขอร้องพี่ชาย ทำให้พี่ชายทั้งสองคนถึงกับอมยิ้มส่วนไจ่ไจ๋เองก็รู้นึกขำท่าทางของเคนเช่นกันเพราะไม่นึกว่าเคนก็อ้อนพี่ชายเป็น
"ไม่ตีได้ยังงัย? วันนี้นายเกเรมากแถมยังเถียงพี่รองเขาฉอดๆ" เจอร์รี่แกล้งทำเสียงจริงจัง
"แต่แวนเนสมัน....." เคนทำท่าจะเถียงแต่พอเห็นพี่ใหญ่ทำตาดุใส่จึงเปลี่ยนคำพูดใหม่
"แต่พี่รองเขาก็ชอบพูดให้ชั้นโมโหนี่" พูดโทษแวนเนสด้วย
"ยังงัยเขาก็เป็นพี่" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับมองหน้าเจ้าน้องชายตัวแสบ
"ก็เลยจะทำอะไรชั้นก็ได้ทั้งนั้นใช่มั๊ย?" เคนย้อนถาม
"พูดประชดพี่หรอ?" ทำเสียงดุใส่น้องอีก
"ไม่ได้ประชด" ว่าแล้วเคนก็ซบหน้าลงที่ไหล่พี่ชายเพราะหวังว่าพี่ชายจะใจอ่อนไม่ลงโทษเขา
"เถียงอีกแล้ว ขึ้นไปบนดาดฟ้าเลย" ว่าแล้วก็ดันตัวน้องชายออกก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น
"ไม่เอา!" เคนขืนตัวไว้ไม่ยอมลุกพร้อมกับพยายามแกะมือพี่ชายที่จับแขนเขาออกด้วย
"คุณเจอร์รี่เอาจริงหรอครับ?" ไจ่ไจ๋กระซิบถามแวนเนสเบาๆ
"ไม่หรอก ลองเจ้าหมอนี่มันอ้อนอย่างกับแมวแบบนี้พี่ใหญ่ตีมันไม่ลงหรอก" แวนเนสตอบพร้อมกับพยักเพยิดให้ดูเจอร์รี่กับเคน
"พี่ใหญ่ครับ.....ไม่เอานะ.....อย่าตีชั้นเลย....." เคนกอดแขนพี่ชายพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"แล้วจะดื้อกับพี่อีกมั๊ย?" ย้อนถามน้องชายกลับไป เคนก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ถ้าว่าง่ายแบบนี้แต่แรกพี่ใหญ่ก็ไม่ต้องเก๊กดุอยู่ตั้งนานหรอก" พูดจบก็นั่งลงข้างน้องชาย เคนจึงค่อยรู้ตัวว่าที่พี่ชายดุเขานั้นเป็นการแกล้งเท่านั้น
"ฮ่าๆๆ!!!" แวนเนสกับไจ่ไจ๋ประสานเสียงหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันเมื่อได้เห็นเคนหน้างอเหมือนเด็กถูกขัดใจ
"ไปนอนแล้ว!" พูดจบเคนก็ลุกขึ้นจะเดินขึ้นห้องแต่เจอร์รี่ดึงแขนน้องไว้ก่อน
"เดี๋ยวสิ....เมื่อกี้ยังคุยกับน้องสนุกๆไม่ใช่หรอ? คุยต่อสิ ไจ่ไจ๋กำลังฟังเพลินๆเลย" พูดพลางหัวเราะไปด้วย
"หมดอารมณ์!" กระแทกเสียงเสร็จก็หันไปค้อนใส่น้องเล็กเข้าให้ด้วยโทษฐานที่ร่วมหัวกับพี่ชายหัวเราะเยาะเขาด้วย
"ทำงอนไปได้.....โอเคๆๆๆ ถ้าจะนอนก็เข้าไปนอนห้องพี่ใหญ่นะ" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับปล่อยตัวน้อง
"ทำไมชั้นต้องนอนห้องนายด้วย?" เคนย้อนถาม
"เมื่อกี้บอกว่าจะไม่ดื้อกับพี่งัย" ทวงคำสัญญากับน้อง
"วุ่นวายชะมัด!" พูดจบเคนก็เดินปังๆออกไปทั้งที่จริงเขาไม่ได้โกรธพี่น้องทั้งสามคนแต่รู้สึกเขินมากกว่า
"คุณเสี้ยวเทียนนี่เหมือนเด็กเลยนะ" หลังจากเคนออกไปแล้วไจ่ไจ๋ก็เอ่ยขึ้น
"บางทีมันก็ทำตัวเหมือนคนแก่อายุสี่สิบเลยแหละ" แวนเนสพูดต่อคำน้องพลางหัวเราะไปด้วย
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าเจ้านั่นมันเล่าเรื่องสนุกๆให้นายฟังอยู่หรอ? ดูสิ.....นายเลยอดฟังต่อเลย" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับบ่นเคนไปด้วย
"ครับ คุณเสี้ยวเทียนเล่าวีรกรรมตอนสมัยที่เขาเรียนอยู่ให้ผมฟัง" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วพูดต่อ
"บางเรื่องฟังดูคุ้นหูมากเลย" พอได้ยินเช่นนี้เจอร์รี่กับแวนเนสก็หันขวับมามองหน้าน้องเล็กพร้อมกัน
"เอ่อ.....ผมก็ไม่รู้นะว่าได้ยินมาจากที่ไหน.....แต่มันเหมือนกับว่าเคยฟังเรื่องแบบนั้นมาแล้ว" คำพูดขยายความต่อนั้นทำให้พี่ชายทั้งสองคนไม่รู้จะทำหน้ายังงัยดี
"แหงสิ.....เด็กเกเรส่วนใหญ่ก็มักจะมีวีรกรรมเด็ดๆคล้ายๆกันแหละ" แวนเนสแกล้งพูด
"แต่ผมไม่ใช่เด็กเกเรนะครับ ถึงผมจะไม่เรียบร้อยมากแต่ก็ไม่ใช่คนที่แก่นเซี้ยวอะไรเหมือนกับที่คุณเสี้ยวเทียนเล่าให้ฟัง" ไจ่ไจ๋รีบแก้ตัวขึ้นมาทันที
"พี่รู้ว่านายไม่ใช่เด็กเกเร เพราะพี่เห็นนายมาตลอด" เจอร์รี่พูดพร้อมกับยิ้มบางๆ อย่างน้อยเขาก็คิดว่านี่น่าจะเป็นเรื่องที่ดีเพราะสิ่งที่น้องได้รับฟังนั้นน้องก็สามารถจำได้แม้มันจะเลือนลางไปหน่อยก็ตาม
"ไหนนายลองบอกพี่มาหน่อยสิว่าการไปเที่ยวครั้งไหนที่นายจำได้ไม่รู้ลืม?" ถามน้องชายต่อซึ่งแวนเนสเองก็หันมาตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบของน้องชายเช่นกัน
"ก็คงเป็นครั้งที่ได้ไปกับพ่อแม่น่ะครับ ไปทะเลกันนี่แหละ" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
"จำได้ว่าตอนนั้นได้ไปพักที่บ้านพักแห่งนึงที่สวยมาก บ้านหลังนั้นค่อนข้างใหญ่อยู่ติดกับทะเลเลย บรยากาศก็ดีมากด้วย" คำพูดของน้องทำให้พี่ชายทั้งคู่หันไปสบตากันอีกครั้ง
"บ้านหลังนั้นมีต้นไม้ใหญ่ๆที่หน้าบ้าน แล้ววันนั้นนายโดนหินบาดที่เท้าเพราะไม่ได้ใส่รองเท้าตอนที่ออกไปหยิบขนมบนรถใช่มั๊ยหละ?" แวนเนสพูดแทรกขึ้นมา
"เอ่อ.....ตอนนั้นพวกคุณก็ไปด้วยหรอ?" ไจ่ไจ๋ย้อนถามกลับมาอย่างไม่แน่ใจ
"นายจำไม่ได้เลยหรอว่ามีพวกพี่อยู่ด้วย?" แวนเนสถามต่อด้วยสีหน้าเศร้าลง ไจ่ไจ๋เม้มปากก่อนจะมีความทรงจำบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวแต่มันก็เลือนลางเต็มที
"ไจ่ไจ๋.....เป็นอะไรหรือเปล่า?" เมื่อเห็นน้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเจอร์รี่ก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
"ผมก็ไม่รู้" ไจ่ไจ๋พูดเสียงแผ่ว
"งั้นอย่าคุยต่อเลย นายไปพักผ่อนดีกว่าไป....." พูดตัดบทแล้วไล่ให้น้องขึ้นไปนอนพักผ่อนเพราะกลัวน้องจะไม่สบายใจ
"งั้นผมขอขึ้นไปพักบนห้องนะ" ไจ่ไจ๋เองไม่ปฎิเสธเขาขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไปเงียบๆ
"ทำไมนายรีบไล่น้องขึ้นไปหละ? เมื่อกี้เหมือนน้องจะนึกอะไรได้แล้ว" แวนเนสหันมาต่อว่าพี่ชาย
"นายไม่เห็นสีหน้าของน้องหรืองัย? น้องมันดูเหมือนจะยังสับสนกับตัวเองอยู่ถ้าเรายังซักไซร้เข้าไปมากๆน้องจะเครียดเอาง่ายๆนะ" พี่ใหญ่อธิบาย
"บ้าชะมัด!! ทำไมน้องถึงจำพวกเราไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว!" แวนเนสสถบออกมาอย่างหงุดหงิด หลายวันมานี่แม้แวนเนสจะทำตัวร่าเริงเป็นปกติแต่เจอร์รี่ก็รู้ดีว่าแวนเนสนั้นก็รู้สึกเครียดไม่ต่างอะไรไปจากเขาและเสี้ยวเทียน
"ใจเย็นๆน่า.....โวยวายไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา?" พูดเป็นเชิงเตือนน้องชาย
"ชั้นกลัวจัง กลัวว่าน้องจะจำพวกเราไม่ได้ตลอดไป" แวนเนสพูดกับพี่ชายน้ำตาคลอ
"มานี่มา....." เจอร์รี่โน้นตัวน้องชายมากอดไว้ แวนเนสก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น โดยไม่รู้เลยว่าไจ่ไจ๋แอบยืนมองอยู่ตรงบันไดนั้นด้วยความกลุ้มใจ
- ที่ห้องนอนของเจอร์รี่ -
"อ้าว....ไหนบอกว่าจะขึ้นมานอนแล้วนี่มาเล่นซนอะไรในห้องพี่ใหญ่กันฮึ?" เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเจอร์รี่ก็พบว่าบนเตียงของเขามีข้าวของวางอยู่กระจัดกระจายโดยมีเคนกำลังนั่งหยิบโน้นจับนี่อยู่
"ชั้นเอาพวกรูปถ่ายออกมาจัดใหม่ ชั้นกะว่าจะจัดให้มันเป็นไปตามวันที่ได้ถ่ายไว้ แล้วจะเอาไปให้น้องดู แบบนี้สมองของน้องอาจจะประมวลผลตามลำดับเวลาแล้วมันอาจจะช่วยให้น้องจำพวกเราได้งัย" เคนอธิบายให้พี่ชายฟัง เจอร์รี่มองรูปถ่ายที่กระจัดกระจายบนเตียงเขาก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างน้อง
"นายมั่นใจหรอว่าถ้าน้องเห็นรูปพวกนี้แล้วจะกลับมาจำพวกเราได้จริงๆ" เคนได้ยินก็เงยหน้ามองพี่ชาย
"ถึงจำไม่ได้ในทันทีก็ต้องคุ้นๆบ้างแหละ หลักฐานตำตาแบบนี้คงปฏิเสธได้ยากแล้วหละ" พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ พี่ใหญ่ยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของน้องชาย
"พอนายเริ่มดีขึ้นพี่รองของนายก็แย่ลงซะอีก" พูดคล้ายจะพึมพำกับตัวเอง
"แวนเนสเป็นอะไร?" เคนย้อนถามหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
"ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ตั้งแต่เกิดเรื่องก็มีแต่เจ้าพี่รองน่ะที่ดูเหมือนจะไม่สะดุ้งสะเทือนเวลาที่น้องทำตัวหมางเมินห่างเหินกับพวกเราแบบนั้น" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับขยายความ
"แต่เมื่อกี้ชั้นก็ได้เห็นว่าแวนเนสเองก็สะเทือนใจไม่น้อยเลยกับการที่ไจ่ไจ๋จำพวกเราไม่ได้" เคนได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับวางทุกอย่างในมือลงทันที
"จะไปไหน?" เจอร์รี่ร้องถามเมื่อเห็นน้องลุกขึ้น
"ไปดูแวนเนสมันหน่อย ถ้ามันรู้สึกแย่แบบนั้นไม่ควรให้มันอยู่คนเดียว" เคนให้เหตุผลแล้วทำท่าจะเดินไปแต่พี่ชายก็ดึงมือไว้ก่อน
"ไม่ต้องหรอก ชั้นปลอบมันเสร็จก็ส่งมันเข้านอนแล้ว ตอนนี้หลับปุ๋ยไปแล้วหละ" ได้ยินเช่นนั้นเคนก็สบตากับพี่ชายก่อนจะพยักหน้าแล้วนั่งลงตามเดิม
"ทำไมจู่ๆมันถึงเป็นแบบนั้นหละ?" เคนเองก็รู้สึกเป็นห่วงแวนเนสไม่น้อย
"ความจริงตอนแรกก็นั่งคุยกันดีๆแหละ แต่พอคุยไปถึงเรื่องที่เคยไปเที่ยวด้วยกันน้องก็จำได้ทุกอย่างยกเว้นพวกเราสามคน" สีหน้าของพี่ใหญ่เองก็ดูเศร้าๆไปเหมือนกัน
"พี่ใหญ่" เคนเรียกเบาๆแล้วขยับเข้าไปกอดพี่ชาย
"หืม?" เจอร์รี่ตอบรับคำน้องอย่างใส่ใจ
"อย่าเพิ่งนอนนะ มาช่วยชั้นเรียงรูปพวกนี้ก่อนเพราะบางอันชั้นก็จำไม่ได้ว่าไปมาตั้งแต่เมื่อไหร่" เคนเปลี่ยนเรื่องพูดเมื่อเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดี
"เจ้าเล่ห์น่ะเรา เล่นรื้อออกมาซะกระจัดกระจายแล้วจะมาให้พี่ใหญ่ช่วยเก็บใช่มั๊ย?" พี่ใหญ่เริ่มยิ้มออกด้วยรู้ว่าที่น้องทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกเศร้า
"รู้ทันทุกทีเลย" เคนแกล้งทำหน้าขัดใจเหมือนเด็กๆ พี่ใหญ่ขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู แม้หลายวันมานี้เจ้าน้องชายตัวแสบจะทำให้เขาเป็นห่วงและปวดหัวไม่น้อยแต่พอเวลาที่เขารู้สึกแย่ลงเจ้าน้องชายคนนี้กลับเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้
"ไหนพี่ดูซิว่านายจัดไปถึงไหนแล้ว?" ว่าแล้วก็มานั่งช่วยน้องดู
"โอโห.....ขุดออกมาตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยหรอ?" เมื่อเห็นรูปในวัยเด็กของพวกเขาเจอร์รี่ก็อุทานออกมา
"ใช่แล้ว อันนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกัน แต่ชั้นจำไม่ได้เลยว่าไปมาเมื่อไหร่?" เคนว่าแล้วก็หยิบรูปเซ็ตที่พูดถึงให้พี่ชายดู
"อ้อ! อันนี้ไปช่วงปิดเทอมตอนที่ไจ่ไจ๋กลับมาอยู่บ้านงัย ตอนนั้นน้องรบเร้าพ่อแม่ว่าอยากไปสวนสนุก พอน้องกลับมาพ่อแม่ก็เลยพาไป" เจอร์รี่ดูรูปแล้วก็ตอบคำถามน้อง
"แล้วตอนที่เข้าบ้านผีสิงไจ่ไจ๋มันร้องไห้ซะผีกระเจิงหมดเลยใช่เปล่า?" เคนพอนึกออกจึงต่อความกับพี่ชายอย่างขำๆ
"ใช่แล้ว พ่อต้องอุ้มมันวิ่งออกมาแทบไม่ทัน คนที่เข้าไปเล่นรอบนั้นไม่ได้ตกใจผีในบ้านหรอกแต่ตกใจเสียงร้องไห้ของน้องเรานี่แหละ" เจอร์รี่เองก็พลอยขำไปด้วยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น
"นายเองก็ใช่ย่อยกอดพี่ใหญ่ซะแน่นเชียว" สำทับน้องชายต่อด้วย
"อะไร? ชั้นเปล่าซักหน่อย" เคนรีบเถียงทันที
"ยังจะมาเถียงอีก" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องพร้อมกับเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องเบาๆด้วย
"เถียงสิ ก็มันไม่เป็นควาจริงนี่ คนที่กลัวน่ะนายต่างหากนายเป็นคนมากอดชั้นเอง" เคนเถียงพี่ชายฉอดๆ
"น้อยๆหน่อยเถอะ! ชั้นนี่นะที่กลัว? สับสนอะไรหรือเปล่าไอ้น้องชาย?" เอามือผลักหัวน้องเบาๆ
"นายนั่นแหละที่สับสน แก่แล้วทำเป็นจำไม่ได้" เคนลอยหน้าลอยตาพูดเสร็จแล้วก็นั่งจัดเรียงรูปต่อ
"พ่อคนหนุ่ม! ถ้าความจำดีขนากนั้นแล้วเมื่อกี้ทำไมถึงนึกไม่ออกว่ารูปพวกนี้ไปถ่ายกันตั้งแต่เมื่อไหร่?" ย้อนถามน้องชายต่ออย่างไม่ยอมจบ
"ชั้นก็ถามทดสอบความจำของนายเท่านั้นแหละ ตาแก่!" เคนพูดเหน็บแนมพี่ชาย
"ปากร้ายเหลือเกินนะ! ชั้นแก่กว่านายแค่ไม่กี่ปีเอง!" ว่าพลางหยิกแก้มน้องอย่างหมั่นไส้
"แก่กว่าไม่กี่ปีก็ถือเป็นรุ่นเดียวกันงั้นหรอ?" ถามพี่ชายกลับไป
"แหงหละ! ถ้าเดินข้างนอกเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันใครๆก็นึกว่านายน่ะเป็นเพื่อนชั้นด้วยซ้ำไป" เจอร์รี่เองก็ไม่ยอมแพ้
"งั้นหรอเพื่อน?" เคนได้ทีเอามือขยี้หัวพี่ชาย
"นี่!!!!!" เจอร์รี่น้ำเสียงเปลี่ยนทันที
"เป็นเพื่อนกันเขาก็เล่นกันแบบนี้แหละ" ทำหน้าซื่อตาใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอพี่ชายชี้หน้าก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น
"เกเรใหญ่แล้วนะ!" พูดพร้อมกับบิดเนื้อที่หลังมือน้องชายเต็มแรง เล่นเอาเคนร้องลั่น
"โอ้ย!! ไม่เอาแล้ว!!!!!" เคนร้องห้ามเมื่อเห็นพี่ชายทำท่าจะซ้ำอีก
"ถ้ากล้ามาเล่นอะไรลามปามชั้นอีกจะจับมาถอดเล็บทีละนิ้วเลย!" พูดขู่น้องชายแล้วก็ปล่อยมือน้อง
"อู้ยยย......เจ็บบบบ....." เคนถูที่หลังมือตัวเองพร้อมกับสูดปากร้องเบาๆ
"เจ็บแหละดีจะได้จำแม่นๆหน่อย!" เจอร์รี่พูดซ้ำเติมน้องอีก จึงโดนเคนค้อนใส่
"อยากโดนอีกหรืองัย?" ถามเจ้าน้องชายจอมเกเร
"จะจัดก็รีบทำเข้าสิ ชั้นจะได้หลับได้นอนซักที" พูดกระตุ้นน้องชายอีก เคนได้ยินดังนั้นก็จัดการรวบภาพถ่ายทั้งหมดบนเตียงขึ้นมา
"อ้าว.....ก็ไหนจะจัดงัยหละ?" เจอร์รี่อุทานเมื่อเห็นน้องทำท่าจะเก็บหมด
"ไม่จัดแล้วหมดอารมณ์!" เคนตอบเสียงห้วน
"ฮึ! แค่นี้ทำงอน!" พี่ใหญ่ยิ้มออกมาได้อีกครั้ง
"มา.....พี่ใหญ่ช่วย....." ว่าแล้วก็เอามือตบที่เตียงเบาๆเป็นเชิงให้น้องวางรูปถ่ายทั้งหมดนั้นลงมาอีกครั้ง
"ไม่เอาแล้ว! ชั้นง่วง!" เคนกระแทกเสียง
"เฮ่อ! เอาใจยากจริงๆเลยไอ้น้องคนนี้!" บ่นออกมาดังๆให้น้องได้ยิน
"ง่วงก็มานอนเดี๋ยวพี่จัดต่อให้" บอกกับน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ เคนที่หน้ามุ่ยๆจู่ๆก็ยิ้มที่มุมปากเพราะนึกหาทางเอาคืนพี่ชายได้แล้ว
"ก็ได้ อะ....." ว่าแล้วเคนก็ส่งรูปถ่ายทั้งหมดในมือให้พี่ชายแล้วโดดขึ้นเตียงนอนแผ่หรา เจอร์รี่ได้แต่ส่ายหน้าแล้วเอารูปถ่ายทั้งหมดลงไปกองที่พื้นก่อนจะทรุดตัวนั่งแล้วเริ่มจัดเรียงรูปทั้งหมดใหม่อีกครั้ง
"ไม่ใช่ๆๆๆ อันนี้มันเซ็ตเดียวกับอันนั้นที่ไหนเล่า!" แล้วเคนก็ลุกขึ้นหันหน้ามาที่ปลายเตียงแล้วนอนชันศอกมองพี่ชายที่กำลังนั่งจัดการกับสิ่งที่เขาทำค้างอยู่
"แต่ชั้นว่ามันรูปเซ็ตเดียวกันนะ" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับทำหน้างงๆ
"แล้วอันนี้นายจัดแล้วไม่ใช่หรอ?" ถามน้องต่ออีก
"ยังไม่ได้จัดซักหน่อย" เคนส่ายหน้าปฏิเสธทันทีเพราะจะแกล้งพี่ชาย
"แล้วอันไหนที่นายจัดเสร็จแล้วหละ?" ถามน้องต่ออย่างพาซื่อ
"ยังไม่ได้จัดเลย" เคนตอบหน้าตาเฉย
"อ้าว! แต่เมื่อกี้ชั้นเห็นนายเอารูปตั้งไว้เป็นกองๆแยกกันนั่นยังไม่ได้จัดอีกหรอ?" เริ่มขมวดคิ้ว
"เปล่า ชั้นก็วางไว้เฉยๆ" เคนตอบพี่ชายหน้าตาย
"งั้นพรุ่งนี้ค่อยทำแล้วกัน มันเยอะเกินไปตาลาย" พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่เคนรีบท้วง
"ไม่ได้นะ!! ถ้ารูปพวกนี้มันอาจจะสามารถทำให้น้องกลับมาจำพวกเราได้งั้นทำไมนายถึงไม่รีบทำหละ?" เคนรีบให้เหตุผล
"พี่ไม่รีบขนาดนั้น" เจอร์รี่ตอบอย่างพอจะรู้ว่าตัวเองถูกเจ้าน้องชายจอมกวนแกล้งอีกแล้ว
"แต่นายจะทนดูแวนเนสร้องไห้ได้อีกหรอ?" ยกเอาแวนเนสขึ้นมาอ้าง
"ไม่เป็นไร มันร้องไห้ชั้นก็ปลอบก็เท่านั้นเอง" พูดจบก็ทำท่าจะกอบรูปถ่ายทั้งหมดนั้นเข้าด้วยกัน
"เฮ้ยๆๆๆๆ!!!! อย่าโกยมารวมกันหมดสิ กองพวกนั้นชั้นจัดหมดแล้ว!" อารามตกใจเคนจึงหลุดปากออกมาเอง จนเมื่อพูดออกไปแล้วก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง
"เอ่อ.....นอนดีกว่า....." แล้วก็รีบขยับตัวไปล้มตัวนอนหนุนหมอนทันที
"ฮึ! ไอ้แสบเอ้ย....." พี่ใหญ่บ่นพึมพำก่อนจะตัดสินใจกองรูปถ่ายทั้งหมดไว้แบบเดิมแล้วมานั่งลงที่เตียง
"เดี๋ยวจะมีเด็กดื้อบางคนโดนพี่ใหญ่ตีก้นก่อนนอนแหงๆ" พูดเปรยขึ้นมาลอยๆ เคนได้ยินจึงรีบขยับตัวมากอดพี่ชายทันที
"หึๆๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะเจ้าน้องชายตัวแสบพลางส่ายหน้าไปมาก่อนก้มลงจูบแรงๆที่หน้าผากน้อง
"ไม่เล่นแล้ว พี่ใหญ่จะไปปิดไฟจะได้นอนกันซักที" ว่าพร้อมกับแกะมือน้องชายที่กอดตัวเองออกแล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ แล้วกลับมาล้มตัวนอนลงข้างน้อง
"ได้เข้าไปดูน้องบ้างหรือเปล่า?" เคนเอ่ยถามพี่ชายในความมืด
"เปล่า ชั้นไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับน้อง" เจอร์รี่ตอบไปตามตรงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้น้องกับตัวเอง
"ถ้าน้องกลับมาจำพวกเราอีกไม่ได้เลยหละ?" น้ำเสียงเคนเริ่มเป็นกังวล
"นายอุตส่าห์ลุกขึ้นมาจัดเรียงรูปซะขนาดนี้น้องต้องจำได้สิ" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับเอามือลูบหัวน้อง
"ชั้นกลัว" เคนพูดเสียงแผ่ว
"ตอนแรกชั้นกลัวว่าน้องจะจำเราไม่ได้แต่พอคิดได้ว่าหากน้องกลับมาจำพวกเราได้จริงๆแล้วทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม" เคนพูดระบายความรู้สึกในใจให้พี่ชายฟัง
"นายรู้มั๊ยว่าก่อนเกิดเรื่องชั้นต่อว่าน้องรุนแรงขนาดไหน? ชั้นพูดในสิ่งที่รู้ว่ามันจะทำให้น้องต้องเจ็บ แต่ชั้น......" เคนพูดอะไรต่อไม่ออกเพราะรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ
"เสี้ยวเทียน เราคุยกันแล้วนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วดึงตัวน้องเข้ามากอด
"หากน้องไม่ตกบันไดเสียก่อนบางทีเหตุการณ์หลังจากนั้นมันอาจจะร้ายแรงมากกว่านี้ก็ได้" เคนไม่ตอบเพราะรู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหล
"ถ้าเพียงตอนนั้นชั้นยอมยกโทษให้น้อง ถ้าชั้นกอดน้องแล้วบอกว่าไม่เป็นไร.....มันก็จะไม่เป็นไร....." พูดจบเคนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น คำพูดนั้นทำให้พี่ใหญ่เองถึงกับน้ำตาซึม
"เพราะทิฐิของชั้นเพราะอารมณ์โกรธเพราะ....." เคนพูดต่อไม่ออกเพราะรู้สึกว่าพี่ชายกอดเขาแน่นขึ้น
"เสี้ยวเทียน......นายรู้มั๊ยว่าทำไมชั้นถึงไม่ยอมให้นายนอนที่ห้องคนเดียว ก็เพราะชั้นกลัวว่านายจะเป็นแบบนี้งัย" เจอร์รี่ว่าทั้งๆที่ยังกอดน้องชายแน่น
"นายทำให้ชั้นเป็นห่วงเพราะการที่นายเอาแต่โทษตัวเองแบบนี้" คำพูดนั้นแม้จะต่อว่าน้องชายแต่น้ำเสียงที่ใช้กลับอ่อนโยน
"ชั้นก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ คืนทุกคืนชั้นลองหาเหตุผลที่จะยกโทษให้ตัวเองแต่ชั้นหาเหตุผลข้อนั้นไม่ได้เลย เพราะไม่ว่ายังงัยชั้นก็ผิดเต็มประตู" เคนพูดพลางสะอื้น
"มันทรมานมากเลยนายรู้หรือเปล่า?" พี่ใหญ่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เขารู้ว่าสภาพจิตใจของน้องตอนนี้ไม่ได้ดีขึ้นกว่าเดิมเลย ตรงกันข้ามมันกลับยิ่งแย่ลงทุกวันแม้การแสดงออกต่อหน้าพี่น้องจะเหมือนปกติ แต่จริงๆแล้วน้องยังเจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตลอด
"นิ่งซะ....." เจอร์รี่เองก็ต้องใช้ความพยายามจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอยู่นานก่อนจะเอ่ยปลอบใจน้องชายออกมาได้
"ชั้นเกลียดตัวเองจัง" เคนเอาแต่โทษตัวเอง พี่ใหญ่ดันตัวน้องออกก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง
"เสี้ยวเทียน พี่รู้ว่านายเจ็บนายทรมานแต่การที่นายทุกข์ร้อนแบบนี้พี่เองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่านายหรอก" พูดกับน้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เรื่องบางเรื่องมันก็อยู่เหนือการคาดการณ์ของเรา เรื่องบางอย่างแม้เราจะรู้ล่วงหน้าแต่ก็ใช่ว่าจะจัดการมันได้ดีทั้งหมด" เคนซบหน้าลงที่หมอนแต่ก็นิ่งฟังในสิ่งที่พี่ชายพูด
"ความผิดพลาดบางอย่างเราอาจจะกลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่สิ่งที่เราทำได้คือเดินต่อไปอย่างเข้มแข็ง ถ้านายมัวแต่เหลียวกลับมามองสิ่งที่นายทำอะไรไม่ได้แล้วนายก็เดินต่อไปไม่ถูกแน่" ว่าพร้อมกับเอามือลูบหัวน้องไปด้วย
"พรุ่งนี้พี่จะโทรหาพ่อกับแม่" เคนได้ยินก็รีบลุกขึ้นมาทันที
"อย่านะ อย่าทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงเลย" ร้องห้ามพี่ชายอย่างไม่เห็นด้วย
"พวกเขาเป็นพ่อแม่เรา ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเราก็ต้องบอกให้เขารับรู้" เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แล้วพี่ว่านายไปอยู่กับพ่อแม่ซักพักเถอะ" เงียบไปครู่หนึ่งก็เอ่ยออกมา
"ชั้นไม่ไป! ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าความทรงจำของน้องจะกลับมา!" เคนปฏิเสธพลางร้องไห้ไปด้วยเมื่อรู้ว่าพี่ชายจะบังคับให้เขาไปอยู่เมืองนอกกับพ่อแม่เพื่อที่ไม่ให้เขาต้องเผชิญหน้ากับน้องชายต่อไป
"เสี้ยวเทียน! นายอยากให้พี่บ้าตายหรืองัย!?" พี่ใหญ่ตวาดใส่น้อง
"ลำพังแค่ไจ่ไจ๋เป็นแบบนี้พี่ก็เสียใจมากพออยู่แล้ว ยังต้องมาเห็นนายทุกข์ร้อนกังวลใจทุกวันทุกคืนโดยที่พี่ช่วยอะไรไม่ได้เลย รู้หรือเปล่าว่าพี่คนนี้เจ็บมากกว่านายกี่ร้อยเท่า?" เคนมองหน้าพี่ชายแล้วอึ้งไป
"นายรู้มั๊ยว่าพี่ปวดใจขนาดไหนที่เห็นน้ำตาของพวกนายแล้วก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย" เจอร์รี่พูดมาถึงตรงนี้ก็มีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตา
"พี่เองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้มแข็งต่อไปได้อีกนานแค่ไหน" เจอร์รี่บอกกับน้องตรงๆ ในเวลานี้เขาเองก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครได้อีกเพราะอาการของน้องชายแต่ละคนทำให้เขารู้สึกท้อใจ เคนเอามือปาดน้ำตาก่อนจะขยับเข้าไปกอดพี่ชาย
"ชั้นขอโทษ" เคนพูดกับพี่ชายเสียงแผ่ว เจอร์รี่กอดน้องชายแน่นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ ผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็คลายอ้อมแขน
"นอนได้แล้ว" บอกน้องด้วยน้ำเสียงแหบๆ เคนไม่พูดว่าอะไรเพียงแต่ล้มตัวนอนลงแต่โดยดี พี่ใหญ่เอามือเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้องแล้วนั่งมองดูจนน้องหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จนเมื่อน้องหลับแล้วเขาก็ห่มผ้าให้น้อง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
