Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 63

ตอนที่ 63

"นี่หรอคนที่กะมาเดินเล่นน่ะ?" เจอร์รี่เอ่ยแซวน้องเล็กที่เดินถือถุงพะรุงพะรังมาหาเขา

"แหม....นิดหน่อยเอง" ไจ่ไจ๋ตอบยิ้มๆก่อนจะเหล่มองพี่ชายคนกลางที่เดินตามมาห่างๆ

"พี่ใหญ่ครับ พี่กลางเขาแอบมองกีต้าร์ตัวใหม่อีกแล้ว" แอบฟ้องพี่ชายคนโตเบาๆ เจอร์รี่ได้ยินก็ขมวดคิ้ว

"เห็นบอกจะพาพ่อแม่มาดูสงสัยงานนี้คงได้ตัวที่หมายตาแหงๆ" กระซิบบอกพี่ชายต่ออีก

"อะไรกัน! ตัวที่เพิ่งซื้อให้มันไปเจ๊งอีกแล้วหรอ?" พี่ใหญ่พูดเป็นเชิงบ่น

"ไม่หรอกครับ พี่กลางบอกว่ารุ่นใหม่ที่ออกมาสีสวยดีเลยอยากได้" พูดจบก็หัวเราะแล้วเอาของไปวางไว้บนรถ

"มองหน้าชั้นทำไม?" เมื่อเคนเดินมาถึงก็เอ่ยถามพี่ชายอย่างงงๆเพราะพี่ชายมองหน้าเขาด้วยสายตาดุๆ

"ให้มันน้อยๆหน่อยนะ! อย่าไร้สาระให้มากนัก!" ไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือไปดึงหูน้องชายด้วย

"โอ้ยๆๆๆๆ อะไรของนายวะเนี่ย?" เคนร้องพร้อมกับเอ่ยปากประท้วงพี่ชายทันที

"แล้วมันอะไรหละ? กีต้าร์เพิ่งซื้อให้ไม่กี่เดือนดันอยากได้ตัวใหม่อีกน่ะ!" ได้ยินเช่นนั้นเคนก็หันขวับไปทางน้องเล็กที่นั่งยิ้มกริ่มอย่างสบายใจในรถ

"ปากสว่างเหลือเกิน!" งึมงำพร้อมกับส่งสายตาคาดโทษน้องชายไปด้วย

"ชั้นก็แค่บอกว่ามันสีสวยดีก็เท่านั้นเองไม่ได้คิดอยากจะซื้อซักหน่อย" แก้ตัวกับพี่ชายด้วยสีหน้ามุ่ยๆ

"ไม่คิดจะซื้อเองแต่จะอ้อนให้พ่อแม่ซื้อให้หละสิ! ฟังไว้นะ....ถ้ากล้าขอให้พ่อแม่ซื้อให้อีก....ชั้นจะฟาดนายตามราคาที่ซื้อมาเลย!" พูดขู่น้องชายเอาไว้

"กลัวจะแย่!" เคนกระแทกเสียงออกมาอย่างเคืองๆที่พี่ชายรู้ทันเขา เลยโดนพี่ใหญ่เขกหัวให้อีกป๊อกหนึ่ง

"ขึ้นรถได้แล้ว!" สั่งน้องชายให้ขึ้นรถส่วนตัวเองก็เดินอ้อมไปนั่งที่คนขับด้วยเช่นกัน

"ระวังตัวไว้เถอะ!" เคนหันมาพูดกับน้องชายช่างฟ้อง

"ทำงัยได้.....ก็พี่กลางอยากดูกีต้าร์นานทำไมหละ? ผมน่ะทั้งถือของทั้งยืนรอเมื่อยก็เมื่อยหนักก็หนักพี่ยังไม่เห็นใจผมเลย ก็แก้แค้นกันหน่อยสิ" ไจ่ไจ๋ลอยหน้าลอยตาตอบ

"แก้แค้นหรอ!?" เคนยกมือขึ้นหมายจะทุบน้องชายซักเปรี้ยงแต่เสียงพี่ชายดังขึ้นก่อนจึงได้ชะงักไป

"จะทำอะไรน้อง?" พี่ใหญ่ทำหน้าเข้มใส่เคน

"จะทุบหัวมันน่ะสิ! ฟังมันพูดกับชั้น! ยืนรอแค่นี้ยังคิดแก้แค้นอีก!" เคนฟ้องพี่ชายฉอดๆ

"เดี๋ยวนายน่ะจะโดนทุบหัวคนแรกเลย เกเรใหญ่แล้ว น้องมันล้อเล่นนิดเดียวทำเป็นโมโห" ต่อว่าน้องชายเสียงดุๆ

"ชั้นเป็นเพื่อนเล่นมันหรืองัย?" แหวใส่พี่ชายกลับไปอีกเพราะเวลาที่เขาล้อพี่ชายเล่นก็มักจะโดนถามเช่นนี้

"ใช่" เจอร์รี่พยักหน้ารับอย่างกวนอารมณ์น้องชาย

"เข้าข้างกันเข้าไปสิ! กลับบ้านชั้นจะบอกแม่ว่าพวกนายสองคนแกล้งชั้น!" เคนว่าแล้วก็กระแทกตัวพิงที่เบาะรถเหมือนเด็กถูกขัดใจ

"หึๆๆๆ" เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋ขำกับท่าทีของเคน

"เกเรไม่ว่าช่างฟ้องอีกต่างหาก" พูดจบก็โยกหัวน้องชายเบาๆแต่เคนปัดมือพี่ชายออกแล้วเบือนหน้าหนีออกไปนอกรถ

"โอ๋.....พี่กลางครับ.....อย่างอนเลยนะ" ไจ่ไจ๋ขยับตัวมาจับเบาะรถที่เคนนั่งคู่กับคนขับ

"ดีกันนะ......ผมไม่เล่นแล้ว......" ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าพี่ชายแต่เคนยังทำเมิน

"ผมรู้ว่าพี่กลางไม่ใช่เพื่อนเล่น พี่กลางน่ะเป็นบุคคลน่าเคารพนับถือ ต่อไปนี้ผมจะเคารพบูชาพี่ทุกวันเลยดีมั๊ย? เดี๋ยวจะซื้อน้ำซื้อขนมไปวางไว้ตรงหัวเตียงทุกเช้าเลย" น้องเล็กไม่วายแกล้งแหย่พี่ชายอีก

"นี่!! เห็นพี่เป็นวัตถุโบราณหรืองัย! เดี๋ยวเตะให้ดิ้นเลย! ไอ้เด็กนี่......" เคนหันไปแหวใส่น้องชายแว๊ดๆ เรียกเสียงหัวเราะจากพี่น้องได้เป็นอย่างดี

"หัวเราะอะไร!!? จะกลับมั๊ยบ้านน่ะ? ถ้าจะนั่งหัวเราะกันชั้นจะได้ลงไปนั่งแท๊กซี่!" หันไปพาลใส่พี่ชายด้วยอีกคน

"กลับสิกลับ.....ไปแล้วๆๆๆ....." เจอร์รี่ตอบก่อนจะเข้าเกียร์แล้วออกตัว

"พี่ใหญ่ครับ วันนี้ตอนออกมากับพี่กลางเจออาเหลียนด้วย" ไจ่ไจ๋เล่าให้พี่ชายคนโตฟัง เคนได้ยินก็เหลียวไปทางน้องชาย

"อ้อ! อาเหลียนน่ะหรอ? คุณอาคนนี้เก่งมากเลยนะ" เจอร์รี่ว่าแล้วมองหน้าน้องเล็กผ่านทางกระจกมองด้านหลังรถ

"ครับ พี่กลางก็บอกอย่างนั้นเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็เอนตัวพิงกับเบาะรถอีกครั้ง

"เสี้ยวเทียน ว่างๆนายก็เข้าไปทักทายคุณอาหน่อยสิ ตั้งแต่นายออกไปก็ไม่ค่อยจะได้เจอคุณอาเลยไม่ใช่หรอ?" พี่ใหญ่หันมาพูดกับเคน

"อืม.....ชั้นก็กะว่าจะเข้าไปคุยกับคุณอาเหมือนกัน เออ.....ว่าแต่คุณอาตอนนี่ยังเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้ออยู่ใช่มั๊ย?" เคนว่าแล้วก็ย้อนถามพี่ชายกลับไป

"ใช่ ถามทำไม? นายก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับเหลือบมองน้องชาย

"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ถามดูเพราะชั้นออกไปเป็นปีแล้วอาจจะมีการเลื่อนตำแหน่งอะไรกันงัย" เคนตอบคำถามพี่ชาย

"พี่ใหญ่ครับฝ่ายจัดซื้อนี่มีหน้าที่ทำอะไรบ้างหรอ?" น้องเล็กถามขึ้นมาบ้าง

"ก็ตามชื่อฝ่ายนั่นแหละ มีหน้าที่จัดซื้อพวกวัสดุภัณฑ์ทั้งหมด" เจอร์รี่ตอบยิ้มๆ

"อืม....งั้นตรงนี้ก็ต้องติดต่อกับฝ่ายการเงินด้วยน่ะสิเพราะต้องใช้เงินในการจัดซื้อ" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นมาอีก

"ไม่ได้ติดต่อโดยตรงหรอก เพราะว่าถ้าหลังจากพิจารณาราคาแล้วก็จะต้องมีการทำใบเสนอราคามาก่อนแล้วอาเหลียนก็จะต้องเซ็นอนุมัติ เสร็จแล้วเรื่องก็ส่งมาที่พี่เซ็นรับรองอีกครั้งนึงแล้วก็ค่อยดำเนินเรื่องไปทางฝ่ายการเงิน" เจอร์รี่อธิบายให้น้องฟังยิ้มๆ

"นายใช้ได้ทีเดียว สนใจงานด้านนี้เหมือนกันหรอ?" ถามแหย่น้องชายกลับไป

"อ้อ! ก็แค่อยากรู้ไว้น่ะครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วยิ้มเขินๆ

"แล้วก่อนเซ็นนายอ่านรายละเอียดบ้างหรือเปล่า?" เคนถามแทรกขึ้นมา ทำให้พี่ชายถึงกับขมวดคิ้ว

"หมายความว่างัย?" ย้อนถามน้องชายกลับไป

"ก็.....แบบว่าดูรายละเอียดว่าราคาที่เสนอมามันสูงเกินความจริงบ้างมั๊ย? อะไรแบบนี้น่ะ" เคนเลียบๆเคียงๆถาม

"นายกำลังจะบอกอะไรชั้นหรือเปล่า?" พี่ใหญ่รู้สึกว่าน้องเหมือนมีอะไรจะบอกเขาแต่ไม่พูดออกมาตรงๆ

"เปล่าๆๆๆ.....ชั้นแค่ถามเฉยๆ ช่างมันเถอะ....." เคนว่าแล้วก็ลอบถอนหายใจเบาๆ

"แน่ใจนะ?" เหลือบมองน้องชายเหมือนจะจับผิด

"เออ! นายนี่อะไรกันถามอะไรหน่อยก็จับผิดชั้นแบบนี้ทุกที" เคนบ่นพี่ชายอย่างเซ็งๆ

"ก็อยากมาถามอะไรแปลกๆเองหนิ" เจอร์รี่บ่นน้องแต่ก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อีกเพียงแต่ขับรถต่อไปเงียบๆ

- ที่บ้าน -

"ทำไมวันนี้กลับเร็วจังครับ?" ไจ่ไจ๋ทรุดตัวนั่งพร้อมกับยื่นหน้าไปถามพี่ชายคนรองที่นั่งดูทีวีอยู่คนเดียว

"ก็ไม่มีงานอ่ะ" แวนเนสตอบพร้อมกับอ้าปากหาว

"พ่อก็เพิ่งเข้ามารับแม่ออกไปสังสรรกับเพื่อน ทิ้งพี่อยู่คนเดียว" ประโยคหลังแวนเนสทำเสียงอ้อนๆ

"โอ๋....ผมก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วงัย นี่ดูสิ.....ซื้อขนมมาเพียบเลย" ว่าแล้วก็หยิบถุงขนมส่งให้พี่ชาย แวนเนสยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะส่ายหน้า

"พี่ไม่เอาหรอก นายกินเถอะ" ปฏิเสธคำน้องแล้วพยักหน้าให้น้องแกะกินเอง

"กลัวอ้วนหรอ?" น้องเล็กถามแหย่พี่ชาย

"อืม....รู้สึกว่าน้ำหนักจะขึ้น" แวนเนสตอบยิ้มๆ

"งั้นก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นน่ะสิ" เคนถามแหย่พี่ชายขึ้นมาบ้าง

"ก็ว่าจะไม่กินแหละ กะว่าจะไปเข้าฟิตเนตแทน" แวนเนสพยักหน้ารับตามนั้นพร้อมกับขยายความ

"ไม่กินได้ยังงัยเดี๋ยวก็ปวดท้องตายพอดี" พี่ใหญ่พูดแทรกขึ้นมา

"นายนี่นะสอนไม่รู้จักจำ ชั้นเคยบอกแล้วใช่มั๊ยว่าข้าวปลาอาหารน่ะกินเข้าไปให้มันครบทุกมื้อ แล้วเรื่องออกกำลังกายก็ต้องทำให้สม่ำเสมอไม่ใช่ว่าเดี๋ยวน้ำหนักขึ้นก็คิดจะไปออกกำลังกายแบบหักโหมอย่างนั้น" ตำหนิน้องชายด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

"โธ่! ก็ช่วงที่มีงานชั้นก็ทำแบบไม่ได้หยุด พอเลิกงานก็ตีสองตีสามแล้วฟิตเนตที่ไหนมันจะเปิดให้เข้า? แต่ถึงจะมีชั้นก็คงน๊อคคาเครื่องออกกำลังกายแน่" แวนเนสเถียงพี่ชายกลับ

"เวลาชั้นเตือนอะไรก็ชอบเถียงทุกที เรื่องของนายแล้วกันอยากทำอะไรก็ทำแต่ถ้าเป็นอะไรแล้วอย่ามาโอดครวญให้ได้ยินแล้วกัน จะสมน้ำหน้าให้!" พูดจบก็ค้อนใส่น้องชาย

"สมน้ำหน้าชั้นลงหรอ? ใจร้าย...." แวนเนสทำหน้าละห้อยใส่พี่ชาย

"ฮึ! ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ชั้นไม่ใจอ่อนกับนายหรอก!" พี่ใหญ่เอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายอย่างหมั่นไส้

"หึๆๆๆ" แวนเนสหัวเราะเบาๆ

"อ้าว! ก็นึกว่าทำไมไอ้สองคนนี้มันเงียบผิดปกติ ขนมน่ะยัดกันเข้าไปใหญ่เลยนะ เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ลงหรอก!" หันมาว่าน้องชายอีกสองคนที่นั่งกินขนมกันอย่างเอร็ดอร่อย

"อร่อยดีนะพี่ใหญ่ กินหน่อยสิ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็ยื่นขนมไปตรงปากพี่ชาย

"ไม่เอา! ชอบกินกันแต่ของไม่มีประโยชน์" เจอร์รี่ปฏิเสธแล้วเบือนหน้าหนี

"ทำเป็นพูด.....ความจริงก็อยากกินเหมือนกันใช่มั๊ย? แต่เมื่อกี้ดันว่ามันออกไปแล้วจะกินของมันก็กลัวเสียฟอร์ม" แวนเนสพูดแซวพี่ชายอย่างรู้ทัน เคนกับไจ่ไจ๋จึงหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

"ปากดีเหลือเกิน!" หันไปผลักหัวแวนเนสแล้วส่ายหน้าไปมากับบรรดาเจ้าน้องชายตัวยุ่งทั้งสามคน

"เย็นนี้พ่อแม่ไม่กลับมากินข้าวที่บ้านใช่มั๊ย?" ถามแวนเนสขึ้นมาอีก

"อืม" แวนเนสพยักหน้ารับ

"งั้นเดี๋ยวพี่ทำผัดหมี่ให้พวกนายกินก็แล้วกันนะ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้น

"เฮ้ย!!!" แวนเนสกับเคนร้องอุทานขึ้นมาพร้อมกัน

"เป็นอะไร?" หันกลับมาถามน้องเสียงห้วน ไจ่ไจ๋ก็มองแวนเนสกับเคนอย่างสงสัยเช่นกัน

"ชั้นว่า.....ชั้นทำเองดีกว่า" เคนรีบเสนอตัวขึ้นมาก่อน

"หมายความว่างัย? นี่นายไม่ไว้ใจฝีมือชั้นหรืองัย?" ยืนเท้าเอวย้อนถามน้อง

"ใช่!" แวนเนสกับเคนตอบพร้อมเพรียงกันราวกับนัดหมายกันไว้

"ทำไมหละครับพี่? ผมว่าพี่ใหญ่เขาก็ทำอาหารโอเคนะ" ไจ่ไจ๋ถามแทรกขึ้นมา

"ไจ่ไจ๋เอ้ย.....พี่สองคนเข็ดกับผัดหมี่ของพี่ใหญ่ไปจนตายเลย เพราะเคยกินแบบเคล้าน้ำตากันมาแล้ว" แวนเนสบอกกล่าวให้น้องรับรู้

"ทำไมอะ?" ถามพี่ชายกลับไปอีก

"เมื่อก่อนมีอยู่ครั้งนึงพ่อแม่ไปธุระแล้วก็ให้พวกพี่อยู่บ้านกันสามคน วันนั้นพี่ใหญ่ก็ทำผัดหมี่ให้กินรสชาดแบบว่า.....นะ.....กระเดือกไม่ลง....." ประโยคหลังแวนเนสแอบเหลือบมองพี่ชายที่ทำตาขวางใส่เขาอยู่

"น้อยๆหน่อย! ไม่อร่อยยังงัย? พวกนายก็กินกันจนหมดไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่เถียง

"ก็นายเล่นบังคับซะขนาดนั้นมันจะไม่หมดได้ยังงัยหละ?" เคนแย้งขึ้นมาบ้าง

"ชั้นบังคับพวกนายหรอ?" ย้อนถามน้องชายกลับไปพร้อมกับทำหน้าแปลกใจ

"โห! ถือไม้เรียวยืนคุมอยู่ข้างหลังถ้ากินช้าก็ฟาดกระตุ้นซักทีสองทีแบบนั้นไม่บังคับเล้ยยยย....." แวนเนสเตือนความจำกึ่งประชดพี่ชาย

"พี่ใหญ่นี่โหดเหมือนกันนะเนี่ย" ไจ่ไจ๋หันไปแหย่พี่ชายคนโต

"ไม่ใช่แค่โหดธรรมดาแต่โครตโหดอ่ะ วันนั้นกว่าจะกินกันหมดโดนฟาดกันไปเสียหลายไม้ เข็ดจริงๆเลยคราวนั้น" แวนเนสเล่าจบก็ทำหน้าแหยๆ

"งั้นผมว่าให้พี่กลางทำดีกว่านะครับ" ไจ่ไจ๋พูดขำๆหลังจากที่ได้ฟังแวนเนสเล่า

"แหม.....ครั้งนั้นมันผิดพลาดนิดหน่อยเพราะพี่ไม่ได้ล้างเส้นก่อนทำมันเลยเค็มไปนิดเดียวเอง" เจอร์รี่แก้ตัว

"รู้เหมือนกันหรอ? แล้วทำไมยังบังคับให้พวกชั้นยัดเขาไปให้หมดแบบนั้นฮึ?" เคนถามแทรกขึ้นมาบ้าง

"อ้าว! มื้อนั้นน่ะตั้งกี่ตังค์ถ้าทิ้งก็เสียของเปล่าๆน่ะสิ" ตอบคำถามน้องชายหน้าตาเฉย

"ดีหนิ บังคับให้น้องกินให้หมดแต่ตัวเองไม่ยอมกินซักคำเลย" เจอร์รี่หัวเราะออกมาได้ในที่สุดพลางส่ายหน้าให้กับตัวเอง

"เอาน่า.....เรื่องผ่านมาตั้งนานแล้วยังช่างจดช่างจำกันอีก วันนี้รับรองว่าจะทำให้อร่อยเหาะไปเลย" พูดรับรองกับน้องๆ แต่แวนเนสกับเคนยังมีท่าทางไม่เชื่อใจ

"ถ้าเค็มแบบนั้นอีกชั้นไม่กินนะ ห้ามบังคับด้วย" แวนเนสยื่นเงื่อนไขกับพี่ชาย

"เออ! ถ้าไม่อร่อยชั้นจะกินคนเดียวให้หมดเลย" ตอบรับเงื่อนไขนั้นเพราะมั่นใจว่าครั้งนี้ต้องทำได้อร่อยกว่าแน่ๆ

"เชื่อได้หรือเปล่า? เดี๋ยวทำออกมาแล้วรสชาดไม่ได้เรื่องนายก็เสียดายมาบังคับให้พวกเรากินให้หมดอีก ไม่เอาหรอก ชั้นทำเองน่ะดีแล้ว" เคนว่าแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้น

"เฮ้อ! ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้างเนี่ย" พี่ใหญ่ทำหน้างอนๆเมื่อน้องๆดูท่าไม่เชื่อมั่นในฝีมือเขา

"พี่กลางครับ พี่ใหญ่เขาอยากทำก็ปล่อยเขาเถอะ เดี๋ยวคนแก่น้อยใจขึ้นมาพวกเราจะเหนื่อยนะ" ประโยคหลังกระซิบกับเคนให้ได้ยินเพียงคนเดียว

"เอ้าๆๆๆ!!! อยากทำก็ทำแต่ถ้าไม่ได้เรื่องแล้วรับผิดชอบเองด้วยชั้นไม่เกี่ยว" เคนยอมตามใจให้พี่ชายทำแม้จะไม่ค่อยมั่นใจก็ตาม

"อร่อยอยู่แล้วน่า! ไม่เชื่อก็คอยดู" เมื่อน้องยอมให้เขาทำเจอร์รี่ก็มีท่าทีดีใจรีบลุกเดินเข้าไปในครัวทันที

"ไอ้บ้านี่.....วันนี้นึกครึ้มอะไรอยากเข้าครัวทำมื้อเย็นให้พวกเรากินวะ" แวนเนสแอบนินทาพี่ชายลับหลัง

"สงสัยกลัวตำแหน่งลูกรักจะหลุดไปเป็นของพี่กลางมั้งครับ พี่ใหญ่เลยต้องดูแลพวกเราให้ดีเป็นพิเศษ" ไจ่ไจ๋พูดจบพี่ชายสองคนก็ขำขึ้นมาพร้อมกัน

"นายก็พูดเกินไป ลูกรักลูกชังอะไรกัน? พ่อแม่เขาก็รักเหมือนกันทุกคนแหละ" เคนว่าพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

"รู้เหมือนกันหรอว่าพ่อแม่เขารักเราเท่ากันทุกคนน่ะ?" แวนเนสพูดแขวะน้องชาย

"เมื่อก่อนไม่เห็นฉลาดได้แบบนี้เลย" เคนได้ยินก็ค้อนใส่แล้วทำท่าจะทุบพี่ชาย

"เฮ้ยๆๆๆ!!! อย่าใช้กำลังนะโว้ย!" ร้องห้ามพร้อมกับยกมือกันเพราะกลัวน้องจะลงมือกับเขาจริงๆ

"อยากพูดกวนประสาททำไมหละ!?" เคนแหวใส่แล้วคว้าขนมจากมือน้องชายขึ้นมากินต่อ

"ทำเนียนนะเนี่ย อารมณ์เสียปุ๊บคว้าของกินเข้าปากทันทีเลย" แวนเนสแซวน้องชายต่อ ทำให้ไจ่ไจ๋หัวเราะออกมาด้วย

"ขำนักหรืองัย?" เคนถามน้องชายเสียงห้วน

"เปล่าครับ ไม่ได้ขำเลย" ไจ่ไจ๋ตอบทั้งๆที่ยังหัวเราะอยู่

"กวนประสาทกันทั้งพี่ทั้งน้อง! ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว!" พูดจบเคนก็ลุกพรวดขึ้น

"จะไปไหนหละ?" น้องเล็กดึงมือถามพี่ชาย

"คุยกับพวกนายแล้วปวดหัว ไปคุยกับแมวดีกว่า" น้องเล็กหัวเราะในลำคอแล้วปล่อยมือพี่ชายแต่โดยดี

"วันนี้ไปทำอะไรกันมาบ้าง?" เมื่ออยู่กันสองคนแวนเนสก็ถามไจ่ไจ๋อีก

"อ้อ! วันนี้ผมน่ารักพี่ใหญ่เลยอนุญาตให้ผมกับพี่กลางไปเดินห้างช้อปปิ้งได้" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับยิ้มหวานจ๋อย

"หูย! น่ารักจะแย่แล้วนายน่ะ" แวนเนสบีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้กับคำพูดยกยอตัวเองของน้องชาย

"อ้าว.....ก็ผมพูดเรื่องจริงหนิ" ไจ่ไจ๋ตีหน้าซื่อ ทำให้แวนเนสหัวเราะร่า

"แล้วพี่รองหละครับ? ช่วงนี้งานเยอะหรอ? ผมเห็นบางวันพี่ดูเครียดๆหรือว่ามีปัญหาอะไร?" แล้วไจ่ไจ๋ก็ถามแวนเนสด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่มีอะไรหรอก มันไม่ใช่ปัญหาของพี่แต่เป็นปัญหาของเพื่อนพี่น่ะ ช่างเถอะ.....พี่ก็ไม่อยากคิดแทนมันแล้ว" แวนเนสตอบด้วยสีหน้าขรึมลง

"เพื่อนพี่ทำไมหรอ?" ไจ่ไจ๋ถามต่อ แต่แวนเนสกลับยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา

"ไม่มีอะไรหรอก" แวนเนสปฏิเสธอีกครั้งแต่ไจ่ไจ๋รู้ดีว่าแวนเนสคงมีเรื่องไม่สบายใจอยู่

"ไม่มีอะไรก็ดีครับ ไม่งั้นบ้านเราคงมีบรรยากาศเงียบเหงาลงไปเยอะเลย เพราะเวลาไม่มีพี่อยู่น่ะบ้านเราขาดสีสันไปถนัดตาเลย" ไจ่ไจ๋พูดกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ขนาดนั้นเชียวหรอ?" แวนเนสยิ้มบางๆแล้วลูบหัวน้องชายอย่างรักใคร่

"จริงสิ" น้องเล็กตอบพร้อมกับขยับเข้าไปซบหน้าที่ไหล่ของพี่ชาย แวนเนสไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่เอนหัวซบลงบนหัวน้องอีกทอดหนึ่งเท่านั้น

- เวลาต่อมา -

"อ้าว.....ทำไมหลับปุ๋ยกันแบบนี้หละ?" เมื่อเจอร์รี่ทำผัดหมี่เสร็จแล้วก็จะออกมาตามน้องๆเข้าไปกินแต่ปรากฎว่าเมื่อออกมาเขาก็เห็นแวนเนสกับไจ่ไจ๋นอนหลับพิงกันอยู่บนโซฟา ส่วนเคนก็นอนแหมะอยู่ตรงพื้นโดยมีเจ้าพีพีกับถางถางนอนอยู่ใกล้ๆ

"ฮึ! เล่นกันเสร็จก็หลับมันตรงนี้เลย เหมือนเด็กไม่มีผิด" บ่นเจ้าน้องทั้งสามคนแต่สายตากลับมองน้องชายอย่างเอ็นดู

"เสี้ยวเทียน" เขาเดินไปเขย่าตัวเคนก่อนคนแรก คนถูกปลุกทำหน้ายุ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมา

"ทำไมมานอนกองกับแมวแบบนี้" ต่อว่าออกมาเบาๆเมื่อเห็นน้องมองหน้าตัวเอง เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่อ้าปากหาวแล้วขยับตัวลุกขึ้น

"ไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปกินผัดหมี่ได้แล้ว......" บอกพร้อมกับเอามือปัดผมเผ้ายุ่งๆให้น้อง

"ทำเสร็จแล้วหรอ?" ถามพี่ชายกลับไป

"อืม" พยักหน้ารับแทนคำตอบ

"กินได้จริงหรือเปล่า?" เคนเริ่มกวนพี่ชาย

"กินได้สิ ถามอะไรแปลกๆ อาหารทำเสร็จแล้วกินไม่ได้ชั้นจะทำทำไมหละ?" ย้อนถามน้องชายกลับไป

"แน่ใจหรอว่ากินได้?" ถามกวนอารมณ์พี่ชายต่ออีก

"กวนประสาท!" เจอร์รี่เอามือทุบหัวน้องเบาๆแล้วดึงมือน้องชายให้ลุกขึ้นมา

"หึๆๆๆ" เคนหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ เจอร์รี่จึงหันมาปลุกเจ้าน้องชายขี้เซาอีกสองคนด้วย

"แวนเนส ไจ่ไจ๋ ตื่นได้แล้วเร็ว พี่ใหญ่ทำผัดหมี่เสร็จแล้ว" แวนเนสกับไจ่ไจ๋ทำเสียงประท้วงอ้อแอ้เมื่อถูกปลุกทั้งๆที่กำลังหลับสบาย

"ชั้นฝันร้าย" แวนเนสได้ทีขยับเข้าไปกอดพี่ชาย

"หืม? ฝันร้ายหรอ? ฝันว่างัย?" เจอร์รี่ย้อนถามน้องอย่างพาซื่อ ส่วนไจ่ไจ๋ได้แต่อมยิ้มเพราะพอจะรู้ว่าแวนเนสต้องแกล้งพี่ชายแน่ๆ

"ฝันว่าชั้นได้กินผัดหมี่ที่รสชาดแย่ที่สุดในโลกเลย" คำตอบของน้องทำให้เจอร์รี่เริ่มเม้มปาก

"แล้วที่ร้ายยิ่งกว่านะชั้นฝันว่านายเป็นคนทำ" พูดจบแวนเนสก็รีบดีดตัวลุกจากที่นั่งก่อนที่จะโดนพี่ชายเล่นงาน

"ปากดีนักนะ! ดีหละ! งั้นก็ไม่ต้องกิน!" พูดจบก็ทำหน้างอนๆที่น้องไม่ไว้ใจเขา

"โอ๋.....ล้อเล่นหรอกน่า....." แวนเนสทำมือหลอกพี่ชายเหมือนโอ๋เด็กเล็กๆ

"หึๆๆๆ พี่ใหญ่ครับ....ใครจะว่ายังงัยผมไม่สนใจหรอก เพราะผมเชื่อว่าพี่ต้องทำอร่อยมากแน่ๆ" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับขยับเข้าไปกอดแขนพี่ชายอย่างประจบ

"พาผมไปกินหน่อยนะ ผมอยากจะกินจะแย่แล้ว" เมื่อได้ยินน้องเล็กว่าดังนั้นเจอร์รี่ก็หายงอนเป็นปลิดทิ้ง

"ได้สิได้.....ไป.....พี่จะตักให้กินเยอะๆเลย" ว่าแล้วก็กอดคอน้องชายแล้วจะพาเดินเข้าไปในครัว

"แล้วไม่พาชั้นไปกินบ้างหรอ?" แวนเนสส่งเสียงประท้วง

"ไม่ต้องกินหรอกนายน่ะ!" หันมาแหวใส่แล้วพาน้องเล็กเดินเข้าครัวไปก่อน

"เฮอะ! แก่แล้วยังทำตัวขี้งอนอีก" แวนเนสบ่นพี่ชายไล่หลัง เป็นเวลาเดียวกับที่เคนออกมาจากห้องน้ำพอดี

"ทำไมหรอ?" ถามพี่ชายพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าไปด้วย

"พี่ชายคนดีของนายน่ะสิ ขี้งอนเป็นบ้า" เคนได้ยินก็หัวเราะเพราะรู้ว่าแวนเนสคงต้องแหย่พี่ชายเรื่องผัดหมี่แน่นอน

"ไปแหย่มันหละสิ" แวนเนสอมยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ

"สงสัยคงต้องอดข้าวเย็นแล้วมั้งแบบนี้" จบคำพูดของเคนสองพี่น้องก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะพากันเดินเข้าไปในครัว

"อืม....กลิ่นหอมใช้ได้เลยนะ" เคนพูดเอาใจเมื่อเห็นพี่ชายทำหน้ามุ่ย คำชมนั้นทำให้พี่ใหญ่ยิ้มร่าออกมาได้ในทันใด

"แถมหน้าตาก็น่ากินด้วยแหละ นี่ขนาดแค่เห็นยังรู้เลยว่าต้องอร่อยมากแน่ๆ" แวนเนสยอพี่ชายขึ้นมาบ้าง แต่โดนพี่ชายค้อนใส่

"พอท้องหิวหละมาทำเป็นชม ไม่อยากเชื่อไอ้น้ำหน้ากะล่อนอย่างนายเลย!" พูดจบก็เอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายอย่างหมั่นไส้ ทำให้น้องๆพากันหัวเราะขึ้นมาได้

"ไปนั่งกันให้เรียบร้อยเดี๋ยวพี่ตักให้" สั่งให้น้องไปนั่งที่โต๊ะส่วนเขาก็รีบตักผัดหมี่ที่อุตส่าห์ทำสุดฝีมือให้เจ้าน้องชายสุดที่รักทั้งสามคนโดยเร็ว

"ไจ่ไจ๋.....นายหิวใช่มั๊ย? พี่ให้เกียรตินายคนแรกเลย" เคนว่าพร้อมกับพยักเพยิดให้น้องชายชิมก่อน

"น้อยๆหน่อยเถอะ! ทำเป็นเกี่ยงอยู่ได้ถ้าอร่อยแล้วอย่ามาขอเติมนะไม่ให้จริงๆด้วย" เจอร์รี่ต่อว่าน้องชายอย่างงอนๆที่น้องไม่เชื่อฝีมือเขา

"นั่นสิพี่ ทำหน้าอย่างกับจะต้องกินของประหลาดอย่างนั้นแหละ" ไจ่ไจ๋พูดเข้าข้างพี่ใหญ่แล้วตักผัดหมี่เข้าปาก

"เป็นงัย?" แวนเนสถามน้อง ไจ่ไจ๋เคี้ยวก่อนจะทำหน้าบอกไม่ถูกทำเอาแวนเนสกับเคนวางช้อนส้อมทันที

"เป็นอะไรไจ่ไจ๋? ไม่อร่อยจริงๆหรอ?" เจอร์รี่ถามน้องเล็กบ้าง ไจ่ไจ๋มองหน้าพี่ชายทั้งสามคนไปมาก่อนจะอมยิ้มความจริงผัดหมี่นั้นอร่อยมากแต่เขาแกล้งพี่ใหญ่เล่นเท่านั้นเอง

"อะไรของนาย? เดี๋ยวหน้าเบ้เดี๋ยวหน้ายิ้ม ตกลงมันเป็นยังงัย?" เคนเห็นน้องเล็กทำลีลาก็ต่อว่าเข้าให้

"อร่อยครับ ผมแค่แกล้งทำให้ใครเสียกำลังใจเล่นเท่านั้นเอง" กลืนอาหารลงคอก่อนจะเฉลยแล้วหัวเราะอย่างขำๆกับสีหน้าของพี่ใหญ่

"เดี๋ยวเถอะไอ้เด็กคนนี้!" พี่ใหญ่ทำหน้าเข้มใส่น้องที่ทำให้เขาเริ่มกังวล

"ฮ่าๆๆๆ!!! เมื่อกี้พี่ใหญ่ทำหน้าลุ้นแทบตายแหนะ แสดงว่าไม่มั่นใจฝีมือตัวเองใช่มั๊ย?" น้องเล็กไม่วายแซวพี่ชายต่ออีก

"ทำไมจะไม่มั่นใจ พี่รู้อยู่แล้วหรอกว่านายแกล้ง" เถียงน้องข้างๆคูๆ

"หึๆๆๆๆ" แวนเนสกับเคนหัวเราะขำพี่ชายคนโตด้วยเช่นกัน

"ขำอะไร! กินเข้าไปเลยเร็วๆ!" แหวใส่น้องชายทั้งคู่แล้วลงมือกินบ้าง

"อืม! พัฒนาเหมือนกันหนิ อร่อยดี" เมื่อกินเข้าไปแล้วแวนเนสก็เอ่ยชมพี่ชาย

"เห็นมั๊ย? ชั้นบอกแล้วงัยว่าครั้งนั้นมันผิดพลาดเล็กน้อย พวกนายก็ฝังใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง" บ่นน้องต่ออีก

"เป็นงัยครับพี่กลาง รสชาดแบบนี้ผ่านหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายคนกลางบ้าง

"ก็งั้นๆแหละ แค่พอกินได้" เคนตอบพลางทำหน้าเฉยๆ

"หมายความว่างัยแค่พอกินได้?" พี่ใหญ่ย้อนถามอย่างเอาเรื่อง

"ก็ความหมายตรงตัว ต้องให้แปลอีกหรอ?" เคนว่าแล้วก็ยิ้มยียวนพี่ชาย

"งั้นก็ไม่ต้องกินเลย! เก็บขึ้นให้หมดเลย!" โวยวายใส่น้องอย่างพาลๆ

"ก็เก็บไปสิ ไม่ได้อยากกินซักหน่อย" เคนว่าแล้วก็ผลักจานออกไปด้านข้าง

"อ้าว! พวกนายสองคนนี่อะไรวะ? มีเรื่องให้ทะเลาะกันได้ทุกที!" แวนเนสต่อว่าพี่น้องทั้งคู่พร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา

"เสี้ยวเทียน! นายก็อย่างี่เง่ากินเข้าไปเร็วๆเลย!" หันมาดุน้องชายก่อนเพราะรู้ว่าเคนเองก็อยากกวนประสาทพี่ชายคนโตอยู่เหมือนกัน

"ไม่อยากกินแล้ว!" เคนย้ำคำพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"พี่กลาง.....ตอนนี้พ่อแม่ไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นไม่มีคนช่วยนะครับ ผมเตือนแล้วด้วย" น้องเล็กเริ่มรำคาญพี่ชายจึงต่อว่าออกมาบ้าง

"นี่! เรื่องอะไรมาว่าพี่หละ? คนที่หาเรื่องน่ะพี่ใหญ่นะ" เคนโวยวายใส่น้อง

"แล้วพี่ก็พูดตามความจริง รสชาดก็แค่พอกินได้ ทำไมพูดแค่นี้ยอมรับความจริงไม่ได้หละ?" ไม่วายพูดแขวะพี่ชายอีก

"นี่คิดจะทำทุกวิถีทางให้ชั้นกลายเป็นฆาตรกรให้ได้เลยใช่มั๊ย?" พูดกับน้องด้วยสีหน้าขึงขัง

"ก็ประมาณนั้นแหละ....." เคนตอบด้วยเสียงปนหัวเราะจนพี่ใหญ่นึกอยากจะเอาอีโต้เขวี้ยงใส่หัวให้รู้แล้วรู้รอด

"เดี๋ยวก็ถูกกินเป็นอาหารเย็นหรอก! เงียบได้แล้ว!" แวนเนสเอ็ดใส่น้องชายขึ้นมาอีก เคนเบ้ปากใส่พี่ชายก่อนจะดึงจานมาตรงหน้าแล้วตักกินต่อ

"นายก็กินได้แล้วมองมันอยู่ได้ ไม่มีเรื่องกันซักวันจะตายมั๊ยพวกนายสองคนเนี่ย?" แล้วก็หันมาว่าพี่ชายด้วย

"ก็ดูมันซิกวนอารมณ์ชั้นขนาดไหน นายน่ะเป็นพี่หัดสั่งสอนมันซะบ้างสิ!" เจอร์รี่ต่อว่าแวนเนสกลับไปอย่างพาลๆ

"เออ! เอาเข้าไป.....พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่พี่มันเลยเนอะ" แวนเนสบ่นอุบพร้อมกับส่ายหน้าแล้วหันมาจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ

"บ่นอะไร?" ทำหน้าเข้มใส่แวนเนส เคนกับไจ่ไจ๋จึงได้แต่หันไปลอบยิ้มให้กันเพราะตอนนี้พี่ใหญ่หงุดหงิดจนพาลไปทั่ว

"ไม่ได้บ่นอะไรซักหน่อย" แวนเนสปฏิเสธ

"เดี๋ยวคอยดูนะ....ยาววววว....." เคนกระซิบกระซาบกับน้องเล็ก และยังไม่ทันขาดคำพี่ใหญ่ก็เริ่มบ่น

"แวนเนส นายน่ะต้องหัดทำตัวให้ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือซะบ้าง เป็นพี่ชายคนรองซะเปล่าแต่พูดอะไรน้องมันกลับไม่เคยเชื่อฟัง ถ้าเกิดชั้นไม่อยู่ขึ้นมาแล้วนายต้องมาดูแลพวกมันแทนชั้นเนี่ยจะไม่พากันเละเทะไปใหญ่หรอ?" แวนเนสทำหน้านิ่วเมื่อโดนบ่นยืดยาว

"มันก็ไม่เชื่อฟังชั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะมาพูดอะไรเอาป่านนี้เนี่ย?" บ่นอุบอิบออกมาเบาๆ

"ยังจะมาเถียงอีก! เพราะพวกมันมีนายคอยให้ท้ายจนเหลิง ชั้นไม่สงสัยเลยว่าทำไมไอ้สองคนนี่มันถึงได้ดื้อด้านกันนัก!" เจอร์รี่แหวใส่

"อ้าว!" เคนกับไจ่ไจ๋อุทานออกมาพร้อมกันที่เข้าตัวจนได้

"แบ่งๆกันไปนะน้องๆ" แวนเนสพูดกับน้องชายทั้งสองคนยิ้มๆที่โดนพี่ชายต่อว่าด้วย

"เดี๋ยวเถอะ! ชักจะก้าวร้าวเกเรกันใหญ่แล้ว พี่พูดพี่สอนไม่ฟังแต่กลับเห็นเป็นเรื่องน่าขำ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นกันทั้งสามคนเลยนะ วันนี้พี่ต้องอบรมพวกเราซักหน่อย" พี่ใหญ่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาน้องๆถึงกับหน้าแหยไปตามๆกัน

"รีบกินกันให้หมดอย่าชักช้า!" พูดตัดบทเพื่อให้น้องๆหุบปากและจัดการกับอาหารมื้อนี้ให้หมดเสียที

Create Date : 30 มีนาคม 2552

Last Update : 30 มีนาคม 2552 22:46:10 น.

0 comments

Counter : 1131 Pageviews.