Chapter 100
ตอนที่ 100 "ซุบซิบอะไรกันวะ?" แวนเนสที่เพิ่งตื่นลงมาเอ่ยถามน้องชายสองคนที่นั่งกระซิบกระซาบกันราวกับมีความลับสุดยอด "พี่รองตื่นมาก็ดีแล้ว ก็เมื่อเช้า....." ไจ่ไจ๋ตั้งท่าจะเล่าแต่เคนก็ชิงเล่าแทรกขึ้นมาก่อน "เมื่อเช้าพี่ชิงชิงชวนเจอร์รี่มันออกไปซื้อกับข้าวกันสองคนจนป่านนี้ยังไม่กลับเลย มันชักจะยังงัยอยู่นะ" แวนเนสได้ยินน้องชายทั้งคู่ชวนกันเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ได้แต่ขมวดคิ้ว "คงไม่มีอะไรมั้ง? อาจจะเถลไถลนิดหน่อย" แวนเนสให้ความเห็น "ไม่หน่อยหละพี่รอง นี่ออกไปกันจะสามชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ไปซื้อกับข้าวหรือไปเหมาตลาดกันแน่" ไจ่ไจ๋แย้ง ในตอนนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดออกโดยพี่ชิงชิงเดินนำเจอร์รี่ที่ถือข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา "ตื่นกันหมดแล้วหรอ? พอดีพี่ชวนพี่ชายพวกเธอไปซื้อกับข้าวมื้อเช้าน่ะ" พี่ชิงชิงเอ่ยทักบรรดาหนุ่มๆ "ทำมื้อเที่ยงเลยดีกว่ามั้งครับ กลับมาซะป่านนี้พวกเรากินกันอิ่มแล้ว" เคนพูดประชดแต่พอเห็นสายตาคมกริบของพี่ชายคนโตก็แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "ขอโทษทีจ๊ะ พอดีพี่ชวนเจอร์รี่ไปทำธุระที่บ้านพี่ด้วยกันเลยช้าหน่อยแต่เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมาเลยนะ ดีที่วันนี้เจอร์รี่เขาหยุดงาน" พูดจบพี่ชิงชิงก็ยกถุงอาหารที่ซื้อมา "เดี๋ยววันนี้พี่รับหน้าที่แม่ครัวเอง" พูดจบก็เดินถือข้าวของเข้าไปในครัวทันที "ทำธุระอะไร?" เมื่อพี่ชิงชิงเดินหายเข้าไปในครัวแล้วเคนก็ถามพี่ชายทันที "พี่ใหญ่จำเป็นต้องตอบเด็กเกเรอย่างเราด้วยหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถามน้อง "นี่!" เคนร้องครางอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก "ก็น้องมันหวงพี่มันนี่หว่า จะตอบให้มันสบายใจหน่อยไม่ได้หรืองัย? เดี๋ยวก็โดนมันแผลงฤทธิ์เข้าให้อีกหรอก" แวนเนสพูดพลางหัวเราะขำๆ "ไม่ได้! เป็นความลับ....." พูดจบเจอร์รี่ก็ยิ้มกวนๆแล้วเดินตามเข้าไปช่วยพี่ชิงชิงในครัว "พวกนายสองคนเห็นมั๊ย? มันทำเหมือนมีลับลมคมในเรื่องแค่นี้ยังไม่ยอมบอกพวกเราเลย แถมยังหยุดงานพร่ำเพรื่อแบบนี้อีกไม่ใช่นิสัยของมันเลยนะ" เมื่อพี่ชายจากไปอีกคนเคนก็หันมาปรึกษาพี่น้องอีกสองคน "นั่นสิครับ แต่คงไม่ใช่ว่าไปทำ......" ไจ่ไจ๋พูดค้างไว้แค่นั้นก่อนจะทำหน้ากระอักกระอ่วน "ไอ้บ้า! คิดอะไรไปถึงไหนแล้ว! ไม่ใช่หรอก!" แวนเนสรีบค้านความคิดของน้องชายทันที แต่เมื่อเห็นน้องชายอีกสองคนสบตากันเองแล้วเขากลับเริ่มเอนเอียงไปตามความคิดของเจ้าน้องชายสองคนไปด้วย "ถึงจะเป็นแบบนั้นก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง? เพราะพี่ชิงชิงเองก็เคยมีสามีมาแล้วเรื่องแบบนี้คงไม่ถือสา" แวนเนสพูดเสียงอ่อนลง "แล้วถ้าเจอร์รี่มันพลาดหละ?" เคนย้อนถาม "พี่ชายเรามันเชี่ยวชาญเรื่องแบบนี้ซะที่ไหน" คำพูดของเคนทำเอาแวนเนสกับไจ่ไจ๋พลอยกังวลไปด้วย "ดูสิ....พี่ใหญ่เดินตามพี่ชิงชิงต้อยๆเลย ทั้งยังดูเชื่อฟังพี่ชิงชิงมากอีกต่างหาก" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับมองไปยังห้องครัวที่มีเสียงพูดคุยกันเบาๆเล็ดลอดออกมาแต่จับใจความไม่ได้ "งั้นพวกเราจะปล่อยให้เขาสองคนอยู่กันตามลำพังไม่ได้เด็ดขาด!" แวนเนสประกาศ "ไป! ไปช่วยกันทำกับข้าว!" จบคำของแวนเนสสามพี่น้องก็ลุกพรวดแล้วเดินเข้าห้องครัวกันทันที "ยกโขยงเข้ามากันทำไม? เกะกะ!" เมื่อเห็นน้องๆพากันเข้ามาวุ่นวายในครัวเจอร์รี่ก็บ่นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย "คนจะมาช่วยยังจะมาว่าอีก" แวนเนสตอกกลับ "พี่ชิงชิงมีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ?" แล้วหันไปถามอดีตพี่เลี้ยงแทน "ไม่มีหรอกจ๊ะ พี่ว่าจะต้มซุปสาหร่าย เจอร์รี่เขาชอบกิน" พี่ชิงชิงตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ "นายน่ะหรอชอบกินซุปสาหร่าย? ชั้นไม่ยักจะรู้" เคนได้ยินก็หันไปถามพี่ชาย "เมื่อตอนเด็กๆพี่ทำให้เขากินบ่อยๆน่ะ เห็นเขาบอกว่าคิดถึงรสชาตินั้นเลยจะทำให้กินอีกครั้ง" พี่ชิงชิงตอบแทนเจอร์รี่ "แล้วผมเคยกินหรือเปล่า? ทำไมถึงจำไม่ได้" แวนเนสรีบถามแทรกทันที "เธอกินเข้าไปแล้วก็บ้วนทิ้ง เลยโดนเจอร์รี่เขาตีเอาเสียหลายทีเลยจำไม่ได้หรอ?" พี่ชิงชิงพูดพลางหัวเราะ "ถ้างั้นพี่ใหญ่เขาก็ไม่ได้ชอบหรอกครับ แค่เสียดายของน่ะเลยต้องฝืนกิน" ไจ่ไจ๋พูดแทรกขึ้นมาบ้าง "ไจ่ไจ๋!" เจอร์รี่ทำตาขวางใส่น้องชาย "เจอร์รี่.....ช่วยพี่ยกหม้อนี่ไปวางทีโต๊ะให้หน่อยสิ" พี่ชิงชิงพูดตัดบทกับเจอร์รี่เพราะพอจะรู้ว่าบรรดาชายหนุ่มจอมป่วนทั้งสามคนจงใจเข้ามากวนเธอ "ผมยกให้ก็ได้" เคนว่าแล้วก็หันไปยกหม้อต้มน้ำขึ้นมาโดยจงใจให้เฉียดหน้าพี่ชิงชิงด้วย "ว๊าย!!" พี่ชิงชิงร้องอุทานอย่างตกใจแล้วเสียหลักจะหงายหลังแต่เจอร์รี่ปราดเข้ามารับไว้ทัน "เสี้ยวเทียน!!!" เจอร์รี่มองน้องชายด้วยความโมโห "ขอโทษ.....ชั้นไม่ทันเห็น" เคนพูดอย่างไม่ยีหระ "เดี๋ยวก่อนนะ!" เจอร์รี่ชี้หน้าน้องชายแล้วหันมาทางพี่ชิงชิงที่ยังดูเหมือนจะตกใจอยู่ "พี่ชิงชิงเป็นอะไรมั๊ยครับ? โดนน้ำร้อนลวกหรือเปล่า?" ถามพร้อมกับจับตามแขนตามมือดูไปด้วย โดยไม่สนใจว่าน้องชายสามคนจ้องมองจนตาจะถลนออกมาแล้ว "ไหน....ผมดูให้! ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา.....ขอโทษแทนเจ้าเสี้ยวเทียนด้วยแล้วกันนะครับ น้องไม่ได้ตั้งใจหรอก" แวนเนสว่าพร้อมกับสรุปเสร็จสรรพ "ไม่เป็นไรหรอก" พี่ชิงชิงตอบอย่างเสียไม่ได้ทั้งที่พอจะรู้สึกได้ว่านี่เป็นการกลั่นแกล้งแต่ก็เลือกที่จะไม่เอาเรื่อง "ผมว่าเดี๋ยวให้เจ้าเสี้ยวเทียนจัดการต่อดีกว่า พี่ชิงชิงไปนั่งดูทีวีให้สบายเถอะครับ" แล้วแวนเนสก็หาทางออกให้เรื่องผ่อนคลายลง "ไม่เป็นไร พี่จะทำให้เสร็จ พวกเธอออกไปนั่งดูทีวีกันดีกว่า" พูดจบพี่ชิงชิงก็หันกลับไปทำอาหารต่อ "มานี่" เจอร์รี่ตรงเข้าไปคว้าข้อมือเคนแล้วลากขึ้นไปบนดาดฟ้า "โอ้ยๆๆๆๆ!!!" เคนร้องลั่นเมื่อพี่ชายประเคนฝ่ามือหนักๆลงมาหลายที "ชั้นรู้ว่านายจงใจ!" พี่ใหญ่หยุดมือแต่ยังยึดมือน้องชายไว้ข้างหนึ่งอยู่ "เปล่าซักหน่อย" เคนเถียงแบบไม่เต็มเสียงนัก "โกหก!" พี่ใหญ่ฟาดเพี๊ยะลงไปอีกที "โอ้ย!" เคนร้องครางเบาๆแล้วใช้มือที่ยังเป็นอิสระอีกข้างลูบก้นป้อยๆ "ชั้นไม่เข้าใจเลยนะว่านายเป็นบ้าอะไร! ทำไมถึงคอยแต่จะหาเรื่องพี่ชิงชิงอยู่ได้ พี่เขาเป็นผู้หญิงนะ" เจอร์รี่เอ็ดใส่น้องอีกชุดใหญ่ "เป็นผู้หญิงแล้วยังงัยหละ? ผู้หญิงนี่แหละร้ายนัก!" จบคำพูดของเคน เจอร์รี่ก็ตีซ้ำลงมาอีก "เรานั่นแหละที่ร้ายที่สุด! ชั้นไม่เห็นว่าพี่ชิงชิงเขาจะทำอะไรเลย" ต่อว่าน้องชายอีก "ไม่ทำอะไรหละ? วันนี้นายกับเขาหายไปทำอะไรกันมา?" คำพูดของน้องทำเอาเจอร์รี่อึ้งไปเล็กน้อย "ในหัวสมองนายมันคิดได้แค่นี้ใช่มั๊ย!? ชั้นชักจะเหลืออดกับนายแล้วจริงๆ!" พูดจบพี่ใหญ่ก็ลากตัวน้องไปที่โต๊ะม้าหินกลางดาดฟ้า เขาเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนโต๊ะกลมที่ตั้งอยู่ตรงกลางโดยใช้เท้าวางบนเก้าอี้ตรงหน้าแล้วก็จับเจ้าน้องชายจอมเกเรนอนคว่ำหน้าพาดตักแล้วตีก้นน้องแบบไม่นับ ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายของเด็กดื้อ "เฮ้ย!!! ทำอะไรวะ!!! ปล่อยชั้นนะ!!! โอ้ยยยย!!!!" เคนทั้งร้องทั้งดิ้นเพราะไม่นึกว่าจะโดนพี่ชายจับมาตีก้นเหมือนเด็กๆแบบนี้ "พี่ใหญ่!!!" บานประตูดาดฟ้าถูกเปิดออกโดยที่แวนเนสหรือไจ่ไจ๋ก็ไม่ทราบแน่ที่เป็นคนเปิดมันออก สองพี่น้องคาดว่าพี่ใหญ่ฉุดกระชากเคนขึ้นมาแบบนี้เคนคงจะต้องโดนไม้เรียวจนน่วมไปทั้งตัวแน่ แต่เมื่อเห็นภาพตรงกลับทำให้แวนเนสและไจ่ไจ๋หัวเราะพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "ฮ่าๆๆๆๆ!!!!" สองพี่น้องประสานเสียงหัวเราะกันขึ้นมา ยิ่งทำให้เคนรู้สึกอายที่โดนพี่ชายทำโทษด้วยวิธีนี้ "อย่าดิ้น! ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่ๆ!" เจอร์รี่ดุน้องเสียงดังมือก็ยังคงตีน้องไม่หยุด "ขำอะไรกันวะ! โอ้ย! เจ็บนะโว้ย!" เคนตะโกนต่อว่าพี่น้องอีกสองคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยซ้ำยังหัวเราะเยาะเขาอีกต่างหาก "ไอ้พวกบ้า!!!!" เคนร้องด่าแวนเนสกับไจ่ไจ๋ "ฤทธิ์มากนักนะ! โดนทำโทษอยู่แท้ๆยังมีหน้าไปด่าคนอื่นอีก!" พี่ใหญ่ดุเคนแล้วตีหนักมือขึ้นอีก "พอแล้วพี่ใหญ่! ชั้นผิดไปแล้ว! ชั้นขอโทษ!" เคนเลิกดิ้นรนเพราะรู้สึกว่ายิ่งดิ้นก็มีแต่จะทำให้พี่ชายลงมือหนักกว่าเดิม เขาเปลี่ยนมาขอร้องพี่ชายแทน "หยุดตีเถอะพี่ใหญ่! ชั้นสำนึกผิดแล้ว!" เคนสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือพี่ชายกระทบลงมาทุกครั้ง ทั้งเจ็บทั้งอายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ "พอได้แล้วแหละ แค่นี้มันก็เข็ดแล้ว" แวนเนสช่วยขอร้องแทนน้องชาย พี่ใหญ่จึงหยุดมือแต่เคนยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น "พี่กลาง" ไจ่ไจ๋เรียกแล้วเดินเข้าไปแตะไหล่เคนแต่เคนก็ยังคงนิ่ง "ทำไมพี่กลางนิ่งไปแบบนี้หละ!? พี่ใหญ่ตีพี่กลางจนสลบไปเลยหรอ!?" เมื่อเห็นว่าเคนเงียบผิดปกติไจ่ไจ๋ก็โวยวายขึ้นมา "เฮ้ยยย!!! สลบจริงหรอวะ!!" แวนเนสได้ยินก็พลอยหน้าตื่นไปด้วย "สลบบ้าบออะไรหละ!" เจอร์รี่แหวใส่น้องชายทั้งคู่ก่อนจะพูดต่อแบบไม่ออกเสียง "ร้องไห้" พูดพร้อมกับชี้ไปที่น้องชายคนกลางที่ยังนอนเหยียดยาวพาดตักเขาอยู่ "อ้าว....." แวนเนสกับไจ่ไจ๋ทำหน้าแหยๆ "ลุกขึ้นมาได้แล้ว! หรืออยากจะโดนอีก!" เจอร์รี่ทำเสียงเข้มแต่เลื่อนมือไปลูบหัวน้อง "ไม่เอา" เสียงเคนตอบแผ่วๆ "ออกไปกันก่อน" พี่ใหญ่บอกแวนเนสกับไจ่ไจ๋แบบไม่ออกเสียเพราะรู้ว่าเคนคงอายจนไม่กล้ามองหน้าพี่น้องอีกสองคน "เจ้าสองคนนั่นมันออกไปแล้ว" เมื่อแวนเนสกับไจ่ไจ๋พากันออกไปแล้วเจอร์รี่ก็บอกกับเคนพร้อมกับดึงตัวน้องให้ลุกขึ้น "ร้องไห้ทำไม? พี่ใหญ่ไม่ได้ตีเราแรงมากซักหน่อย" ถามพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้น้อง "ไม่ต้องมาพูดเลย! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!" เคนต่อว่าพี่ชายแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บแต่ร้องไห้เพราะอายต่างหาก "ทำไมหละ? เมื่อก่อนเวลาเราดื้อพี่ใหญ่ก็จับเรามาตีก้นแบบนี้เหมือนกัน" ย้อนถามน้องชายกลับไป "แต่ตอนนี้ชั้นโตแล้วนะ! พูดดีๆก็เข้าใจแล้ว ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย!" เคนบ่นอย่างหงุดหงิด "ถ้ารู้สึกอายที่ต้องถูกทำโทษก็อย่าทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรสิ แต่พี่จะบอกนายอย่างนึงนะว่าสิ่งที่นายสมควรอายน่ะไม่ใช่เพราะวิธีการที่ถูกทำโทษหรอกแต่นายควรอายเพราะทำความผิดทั้งที่รู้ว่ามันผิดต่างหาก" คำพูดของพี่ชายทำให้เคนนิ่งไป "ก็นายทำเป็นมีลับคมในกับชั้นทำไมหละ? ถามว่าไปทำธุระอะไรกับพี่ชิงชิงก็ไม่ยอมบอก" เคนว่าพร้อมกับเอามือปาดน้ำตา "ในเมื่อชั้นไม่บอกนายก็เลยคิดแทนให้เสร็จสรรพ แถมคิดไปในทางอกุศลด้วย" เจอร์รี่พูดเสริมเสียงเรียบ เคนทำหน้ามุ่ยแต่ไม่ได้ตอบว่าอะไร "วันนี้ชั้นไปดูบ้านกับพี่ชิงชิง ไปช่วยเจรจากับคนที่เช่าบ้านพี่ชิงชิงอยู่ว่าขอให้ย้ายออกเมื่อครบกำหนดตามสัญญา พอดีพี่ชิงชิงเขาแจ้งไปแล้วแต่คนเช่าดูเหมือนจะดื้อดึงไม่ยอมออก ชั้นเห็นว่าพี่ชิงชิงเป็นผู้หญิงจะไปต่อกรกับคนพวกนั้นคนเดียวก็คงไม่เหมาะเลยไปกับพี่ชิงชิงด้วย" เจอร์รี่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้น้องฟัง "ถึงขนาดต้องหยุดงานไปด้วยเลย? พี่ชิงชิงนี่สำคัญจริงๆเลยนะ" แม้จะรู้สึกโล่งใจที่รู้เหตุผลของพี่ชายแล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะเล็กน้อย "สงสัยพี่ใหญ่ต้องจับเราตีก้นอีกทีถึงจะคิดได้มั้ง?" เมื่อได้ยินน้องจิกกัดเจอร์รี่เลยขู่กลับ เคนได้ยินก็ขยับตัวหนีทันที "ที่พี่หยุดงานวันนี้ก็เพราะเรานั่นแหละ!" เคนได้ยินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "เพราะชั้น? ทำไมหละ?" ย้อนถามพี่ชายกลับไป "ก็เมื่อวานพี่โทรนัดหมอว่าจะพานายไปตรวจสุขภาพ แล้วเขาก็นัดให้ไปวันนี้ตอนบ่าย พี่ถึงต้องหยุดงานงัยหละ" คำตอบของพี่ชายทำเอาเคนอึ้งอย่างคาดไม่ถึง "แล้วก็ไม่ต้องมางอแงกับพี่อีกหละ! เดี๋ยวกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วก็เตรียมตัวไปโรงพยาบาลกัน" พูดจบก็ผลักหัวน้องชายแล้วเปิดประตูเดินออกไป "พี่กลางเป็นยังงัยบ้าง?" เมื่อเจอร์รี่เปิดประตูออกมาก็พบว่าน้องชายอีกสองคนรีๆรอๆอยู่แถวๆนั้น "ไปดูเองสิ" เจอร์รี่ตอบแล้วเดินกลับลงไปชั้นล่าง "ไปดูพี่กลางกันพี่รอง" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับฉุดมือพี่ชายเข้าไปบนชั้นดาดฟ้า "พี่กลางครับ เป็นยังงัยบ้าง? เจ็บมากหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ถามไถ่อย่างเป็นห่วง เคนเห็นหน้าพี่น้องอีกสองคนก็สะบัดหน้าหนีเพราะยังติดไม่พอใจที่พี่ชายและน้องชายยืนหัวเราะเยาะเขา "ทำงอนไปได้ไอ้อ้วน! ก็มันตลกจริงๆนี่หว่า.....นี่ยังดีที่ไม่โดนไม้เรียวไม่งั้นป่านนี้นายคงได้นอนซมแน่ๆ" แวนเนสยังไม่วายแอบยิ้ม "หุบปากเสียๆของนายไปเลยนะ! ไม่มาโดนแบบชั้นบ้างก็ให้มันรู้ไป!" เคนแหวใส่ "พี่รองก็อย่าไปยั่วโมโหพี่กลางสิ" ไจ่ไจ๋เอ็ดแวนเนสเบาๆแล้วมานั่งลงข้างพี่ชายคนกลาง "พี่กลางครับ.....คือว่าผมนึกแผนแก้แค้นพี่ชิงชิงขึ้นมาได้" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วรอดูปฏิกิริยาของพี่ชาย "อยากทำอะไรก็ทำกันเองสิ! ไม่ต้องมาลากพี่เข้าไปเกี่ยวข้องเลย!" เคนพูดจบก็นั่งกอดอกแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น "แต่ผมคิดเพื่อแก้แค้นให้พี่กลางเลยนะครับ พี่ชิงชิงเขาทำให้พี่กลางโดนพี่ใหญ่ลงโทษแบบนี้แล้วจะยอมง่ายๆหรอ?" น้องเล็กยังคงหว่านล้อมพี่ชาย "ฮึ! เดี๋ยวทำลงไปแล้วพอโดนจับได้นายสองคนก็โบ้ยมาว่าพี่เป็นคนทำอีก! นึกว่าพี่ไม่รู้หรอว่านายจะเอาพี่บังหน้า" เคนตวัดเสียงใส่น้องชาย "ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกครับ เพราะถ้าเราสามคนร่วมมือกันรับรองว่าแผนนี้เด็ด!" ท่าทีมั่นอกมั่นใจของน้องทำให้แวนเนสกับเคนหันไปสบตากัน "แผนอะไร?" ถามขึ้นมาพร้อมกัน ซึ่งไจ่ไจ๋ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบ "ผีหลอก" คำตอบของน้องชายทำเอาพี่ชายสองคนถอนหายใจพร้อมกัน "ไอ้บ้า!" แวนเนสกับเคนด่าเจ้าน้องเล็กโดยไม่ได้นัดหมายกัน "โธ่! วิธีนี้รับรองว่าได้ผล พี่คิดดูสิว่าหากพี่ชิงชิงรู้ว่าบ้านเรามีผีก็ไม่วายจะต้องรีบย้ายออกไปหาที่พักที่อื่นแทน" คำพูดของน้องเล็กประโยคหลังทำให้เคนกับแวนเนสเริ่มคล้อยตาม "พี่ว่าวิธีนี้มันดูเด็กๆไปหน่อยว่ะ แกล้งปลอมเป็นผีใครๆก็จับได้" แวนเนสแย้งขึ้น "ไม่หรอกครับ วิธีนี้แหละเหมาะที่สุดแล้ว อุปกรณ์ก็ไม่ต้องไปหาที่ไหนเลย" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วสาธยายต่อ "เพียงแค่เราคนใดคนหนึ่งต้องชวนพี่ใหญ่ไปข้างนอก คนที่เหลือก็จัดการได้ไม่ยากแล้ว" คำพูดของน้องเล็กทำให้พี่ชายสองคนเริ่มคล้อยตามอีกครั้ง "เออ! เดี๋ยวตอนบ่ายพี่ใหญ่จะพาพี่ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล พวกนายก็ลงมือเลยสิ" เคนพูดอย่างนึกขึ้นได้ "แจ๋วมาก!" ไจ่ไจ๋ดีดนิ้วเปราะอย่างพอใจแต่แล้วก็ทำหน้าแหยๆ "แต่ผีมันจะหลอกใครตอนแดดสว่างโร่หละครับ?" ไจ่ไจ๋พูดจบพี่ชายสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วย "นั่นสิ....งั้นเสี้ยวเทียน! นายหาหมอเสร็จแล้วก็อ้อนชวนเจอร์รี่มันไปนู้นไปนี่ต่อแล้วดึกๆค่อยกลับมา" แวนเนสเสนอแนะ "ดีครับ! ตกลงตามนี้นะ!" น้องเล็กได้ยินก็สรุป "เฮ้ย! แต่ชั้นไม่อยากไปไหนกับมันสองคนนี่หว่า ขี้เกียจฟังมันบ่น" เคนแย้งอย่างไม่ค่อยจะเห็นด้วย "แผนนี้น้องมันคิดเพื่อแก้แค้นให้นายเลยนะ! หากโดนจับได้นายเองก็ไม่ซวยเพราะมีหลักฐานที่อยู่ว่าอยู่กับมันตลอด สบายแบบนี้ยังจะเรื่องมากอีก!" แวนเนสเอ็ดใส่เคนที่มีท่าทีอิดออดไม่เลิก "ชั้นก็ไม่ทันเห็นพี่ชิงชิงตกใจสิ" เคนแย้งพี่ชายหน้ามุ่ย "งั้นก็แล้วแต่นาย! เดี๋ยวชั้นเป็นคนชวนเจอร์รี่มันออกไปนู้นไปนี้เองก็ได้ แต่บอกว่าไว้ก่อนว่าหากเกิดอะไรขึ้นชั้นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น" แวนเนสตัดบทอย่างรำคาญ "เออๆๆๆ!!! ชั้นชวนมันไปเที่ยวต่อก็ได้ แต่ไม่รับประกันว่ามันจะไปกับชั้นหรือเปล่านะ" เคนเลยต้องยอมในที่สุด "ดีครับพี่กลาง ถ้าหากพี่ใหญ่ไม่ยอมไปไหนต่อจริงๆกลับมาบ้านก็ได้ แล้วจะได้ให้พี่รองเริ่มแผนสองต่อ เพราะฉะนั้นวันนี้เราต้องมีแผนสองรองรับเสมอ รับรองว่าไม่มีพลาดให้ถูกจับได้แน่ๆ" ไจ่ไจ๋สรุปก่อนจะอธิบายแผนการหลักและแผนการรองให้พี่ชายทั้งสองฟังอย่างละเอียด
- ตอนเที่ยง - "สองคนจะไปไหนกันหรือจ๊ะ" พี่ชิงชิงที่นั่งดูหนังตามคำเชิญชวนของแวนเนสและไจ่ไจ๋เอ่ยถามเมื่อเห็นเจอร์รี่กับเคนเดินตามกันลงมาในชุดที่กำลังจะออกไปข้างนอก "ผมจะพาเสี้ยวเทียนไปตรวจสุขภาพน่ะครับ เมื่อวันก่อนเขามีอาการโรคหอบกำเริบเลยอยากพาไปตรวจดูซักหน่อย" เจอร์รี่ตอบ "งั้นพี่ไปด้วยคนได้มั๊ยกะว่า....." พี่ชิงชิงยังพูดไม่ทันจบเคนก็ปฏิเสธขึ้นมาก่อน "ไม่ได้ครับ! เพราะหาหมอเสร็จแล้วผมกับพี่ใหญ่จะไปกันต่อ!" พี่ชิงชิงอึ้งไปเมื่อโดนปฏิเสธอย่างไม่ใยดี "เสี้ยวเทียน!" เจอร์รี่หันไปดุน้อง "พี่ชิงชิงจะไปไหนครับ? ไปด้วยกันก็ได้" เจอร์รี่หันมาพูดกับอดีตพี่เลี้ยงของตัวเอง "อย่าไปเลยครับพี่ชิงชิง เพราะผมกับพี่ใหญ่จะไปต่อกันในที่ๆผู้หญิงไม่ควรไปน่ะ" เคนรีบแทรกขึ้นมาอีก "ใครบอกว่าชั้นจะไปกับนาย?" เจอร์รี่หันมาทางน้องชายด้วยท่าทีงุนงง "พี่กลางนี่ไม่เนียนเอาซะเลย ทำตัวมีพิรุธตั้งแต่แรกเชียว" น้องเล็กที่นั่งพิงแวนเนสอยู่บ่นอย่างเซ็งๆ "อ้าว! นายก็ต้องไปกับชั้นอยู่แล้วไม่งั้นชั้นจะไปกับใครหละ?" เคนตอบพี่ชายหน้าตาเฉย "จะไปเที่ยวที่ไหนกันต่อหละ?" พี่ชิงชิงถามต่อ "เที่ยวผู้หญิง" เคนตอบพร้อมกับปั้นยิ้มกวนอารมณ์ คำตอบของเคนทำให้แวนเนสกับไจ่ไจ๋หัวเราะประสานเสียงกันขึ้นมาทันที "เสี้ยวเทียน!!!" พี่ใหญ่เอ็ดตะโรน้องเสียงดังลั่นแล้วตีแขนน้องไปเพี๊ยะหนึ่ง ด้วยรู้สึกกระดากอายแทนเจ้าน้องชายตัวดีที่พูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย "ไม่ต้องอายหรอกน่า! เรื่องแบบนี้มันเป็นธรรมชาติของผู้ชาย" เคนแกล้งพูดแหย่แล้วสบโอกาสลากพี่ชายออกจากบ้านไปโดยเร็ว "พี่ชิงชิงอย่าไปถือสาเจ้าเสี้ยวเทียนมันเลยนะครับ มันก็ปากเสียแบบนี้แหละ" เมื่อเห็นว่ารถยนต์ของพี่ชายแล่นออกจากบ้านไปแล้วแวนเนสก็แก้ต่างแทนน้องชาย "แต่พี่รู้สึกว่าเสี้ยวเทียนจะไม่ค่อยชอบหน้าพี่จริงๆ" พี่ชิงชิงพึมพำ "ไม่หรอกครับ เขาก็แค่หวงพี่ชายน่ะ เมื่อก่อนตอนพี่ใหญ่มีแฟนก็โดนเจ้าหมอนี้แผลงฤทธิ์ใส่ซะขยาดไปเลย" แวนเนสแกล้งพูดออกมาเช่นนี้เพื่อจะดูปฏิกิริยาของพี่ชิงชิง "งั้นหรอ? เมื่อก่อนพี่ไม่เห็นว่าเสี้ยวเทียนเขาจะติดเจอร์รี่เท่าไหร่เลยนี่ ถ้าเป็นเธอสองคนก็ว่าไปอย่าง" พี่ชิงชิงว่าแล้วยักไหล่ก่อนจะหันไปดูโทรทัศน์ต่อ "พี่ชิงชิงไม่รู้อะไรซะแล้ว....เสี้ยวเทียนมันติดพี่ใหญ่จะตายเมื่อก่อนนะถึงขนาดเดินตามต้อยๆไม่ยอมห่างเลย ไม่ว่าพี่ใหญ่ทำอะไรมันก็ต้องมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น" แวนเนสพูดเสริม "ใช่ครับ ถึงพี่กลางจะเป็นคนที่โดนพี่ใหญ่ดุและก็ตีมากที่สุดแต่จริงๆแล้วพี่ใหญ่น่ะรักแล้วก็ห่วงพี่กลางจะตาย ถึงขนาดยอมเลิกกับแฟนเชียวนะ" ไจ่ไจ๋ช่วยพูดย้ำอีกแรง "งั้นหรือ? พี่หวังว่าเสี้ยวเทียนคงไม่ได้ตั้งแง่กับพี่เพราะเห็นว่าพี่สนิทกับพี่ชายพวกเธอหรอกมั้ง" พี่ชิงชิงพูดยิ้มๆ แต่นั่นทำให้แวนเนสกับไจ่ไจ๋ชะงักเพราะหากว่าพี่ชิงชิงไม่ได้คิดอะไรกับเจอร์รี่ทำไมถึงไม่ปฏิเสธว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับพี่ชายคนโตของพวกเขา "ความจริงก็ไม่ใช่แค่พี่กลางคนเดียวหรอกนะครับที่ต้องให้ความเห็นก่อนว่าผู้หญิงที่พี่ใหญ่จะคบได้นั้นเป็นยังงัย แต่พวกเราสอคนก็มีส่วนร่วมด้วยเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋พูดต่อ พี่ชิงชิงยิ้มบางๆอย่างพอจะรู้ว่าที่แวนเนส เคน และไจ่ไจ๋มีท่าทีไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอนั้นเพราะกลัวว่าพี่ชายจะสนใจเธอมากกว่า "ก็ดีนะ ช่วยๆกันดู แต่พี่อยากจะบอกพวกเธอไว้นะว่าพี่ชายเธอคงไม่ได้อยู่กับพวกเธอไปตลอดชีวิตหรอก หากพวกเธอยังทำเป็นหวงพี่ชายเหมือนเด็กๆแบบนี้ซักวันนึงพี่เธออาจจะเป็นคนที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็ได้" คำพูดของพี่ชิงชิงทำให้ไจ่ไจ๋นึกฉุน "พี่หมายความว่างัยครับ? พี่ว่าพวกเราสามคนจะอกตัญญูกับพี่ใหญ่งั้นหรอ?" ไจ่ไจ๋กระแทกเสียงจนแวนเนสต้องสะกิดเพราะน้องเสียมารยาทมากเกินไป "พี่ไม่พูดแบบนั้น แต่หากในอนาคตพวกเธอแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแต่พี่ชายเธอกลับไม่ได้แต่งงานเพียงเพราะว่าพวกเธอไม่ยอมให้ใครคบหากับพี่ชายเธอ แก่ตัวไปจริงๆก็ยากที่จะหาคู่ชีวิตแล้วหละ" พี่ชิงชิงว่าพร้อมกับยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า "ไม่เห็นเป็นไร! พี่ใหญ่ไม่แต่งงานผมก็ไม่แต่งเหมือนกัน พี่รองก็ไม่แต่งหรอก พี่กลางก็ไม่แต่งด้วยอีกคน แค่นี้เราก็อยู่เป็นเพื่อนกันได้ตลอดชีวิตแล้ว" ไจ่ไจ๋ย้อนเหมือนเด็กที่เถียงผู้ใหญ่ข้างๆคูๆ "ทำได้จริงก็ดีสิ" พี่ชิงชิงหัวเราะในลำคอพร้อมกับส่ายหน้าไปมาแล้วหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ ไจ่ไจ๋หันไปทำหน้ามุ่ยกับแวนเนส "พี่ต้องแต่งงานนะโว้ย! พ่อแม่อุตส่าห์ขอสาวให้ทั้งที" แวนเนสกระซิบค้านคำน้องเบาๆ น้องเล็กเลยหน้างอหนักกว่าเก่า "ใจเย็นๆน่า" เมื่อเห็นน้องอารมณ์เสียไม่เลิกแวนเนสจึงพูดกับน้องแบบไม่ออกเสียงเพราะไม่อยากมีปัญหา "พี่ชิงชิงตามสบายเลยนะครับ ผมกับไจ่ไจ๋ขอออกไปหาซื้อขนมขบเคี้ยวมากินกันหน่อย" พูดจบก็รีบดึงตัวน้องเล็กออกจากบ้านทันที "พี่รองเห็นมั๊ยครับว่าพี่ชิงชิงไม่ปฏิเสธอะไรเลย ขนาดพวกเราพูดถึงขนาดนั้นแล้ว" ไจ่ไจ๋โวยวายขึ้นทันทีที่ก้าวพ้นจากอาณาเขตบ้าน "อาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง? พี่ชิงชิงแก่ว่าพี่ใหญ่หลายปีอยู่เหมือนกันนะ" แวนเนสเองก็ทำหน้าแหยๆ "แล้วยังงัยหละ? พี่ชิงชิงเขาอาจจะชอบผู้ชายซื่อบื้ออย่างพี่ใหญ่ก็ได้!" คำพูดของไจ่ไจ๋ทำให้แวนเนสหัวเราะก๊าก "ปากเก่งนะเดี๋ยวนี้! หากพี่ใหญ่ได้ยินนายโดนตีตายแน่" แวนเนสว่าพลางหัวเราะ "ก็มันจริงนี่ กับผู้หญิงน่ะพี่ใหญ่ไม่เคยทันใครซักที แต่ไม่รู้ว่าทำไมกับพวกเราพี่ใหญ่ถึงรู้ดีทุกเรื่อง" น้องเล็กบ่นอุบ "ก็เพราะพี่ใหญ่เขาไม่ได้รักใครจริงจังเท่ากับที่รักพวกเรางัยหละ คิดถึงพี่ชายในแง่ดีหน่อยน้องเอ้ย...." แวนเนสว่าพร้อมกับขยี้หัวน้องชาย "ก็มันอดไม่ได้นี่ ผมกลัวพี่ใหญ่จะตกหลุมพรางพี่ชิงชิงซะจริงๆ" ไจ่ไจ๋อดที่จะกังวลไม่ได้ "เอาน่าๆๆๆ ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก หรือถ้าพี่ใหญ่เกิดมีปฏิกิริยาอะไรกับพี่ชิงชิงขึ้นมาจริงๆพวกเราก็มีมาตรการเด็ดขาดอยู่แล้ว" คำพูดของแวนเนสทำให้ไจ่ไจ๋ขมวดคิ้ว "มาตราการเด็ดขาด?" น้องเล็กทวนคำงงๆ "ใช่" แวนเนสพยักหน้าแรงๆ "ยังงัยครับ?" ไจ่ไจ๋ถามอีก "ก็....เราสามคนให้พี่ใหญ่เลือกระหว่างเราสามคนกับพี่ชิงชิง" คำตอบนั้นทำให้ไจ่ไจ๋ยิ้มออกมาได้ "นั่นสิ พี่ใหญ่ต้องเลือกพวกเราอยู่แล้ว" ไจ่ไจ๋พูดอย่างมั่นใจ "แหงหละ.....เพราะอย่างนี้งัยพี่ถึงบอกว่าเราไม่ต้องกังวลไป" แวนเนสพูดยิ้ม "แต่ยังงัยผมก็ไม่อยากให้พี่ใหญ่ลำบากใจอยู่ดี ครั้งที่แล้วที่พี่เสี่ยวซิง....." ไจ่ไจ๋เอ่ยพาดพิงไปถึงอีกคนหนึ่ง "นั่นขนาดพี่ใหญ่รักจนแทบจะกลืนกินเขายังตัดใจได้เลย" แวนเนสตอบ "แต่ส่วนนึงคงเพราะพี่รองกับพี่กลางคอยกีดกันด้วยใช่มั๊ย?" น้องเล็กพูดแหย่ยิ้มๆเช่นกัน "บ้า! พูดซะเว่อร์เชียว....พี่น่ะไม่ได้อะไรเท่าไหร่หรอกมีแต่เจ้าพี่กลางแหละที่อาละวาด" แวนเนสโยนไปให้เคนหน้าตาเฉย "แต่ตอนนั้นที่พี่ใหญ่รู้ว่าพี่กับพี่กลางต่อต้านเสี่ยวซิงพี่ใหญ่น่ะอารมณ์ฉุนเฉียวตลอด ถ้าทำอะไรขัดหูขัดตาขึ้นมาหละก็พี่ใหญ่ด่าแหลกเลย เรียกได้ว่าช่วงนั้นหูชากันทั้งวันเลยแหละ" แวนเนสสาธยายให้น้องฟังด้วยสีหน้าขยาดหน่อยๆ "เอ่อ....หวังว่าเหตุการณ์แบบนั้นคงไม่เกิดขึ้นอีกนะ" ไจ่ไจ๋ได้ยินแล้วก็เริ่มฝ่อ กลัวว่าพี่ใหญ่จะโมโหเหมือนที่พี่ชายเล่า "คงไม่แล้วหละ ถ้ามีนายซักคนมันก็คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก" แวนเนสพูดจบก็กอดคอน้องชาย "มีผมหรอ?" น้องเล็กว่าพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง "ใช่สิ" แวนเนสตอบแล้วอธิบายต่อ "ก็ช่วงที่นายขึ้นมัธยมแล้วต้องกลับมาอยู่ที่บ้านน่ะ พี่ใหญ่เขาใจเย็นลงไปเยอะเลย" แวนเนสว่า "ก่อนหน้านั้นพี่ใหญ่ใจร้อนหรอ?" ไจ่ไจ๋ถามต่อ "สุดยอดเลยหละ ไม่งั้นไอ้พี่กลางจะโดนตีแทบทุกวันหรอ? ตอนนั้นพี่ยังนึกสงสารมันอยู่เลยเพราะรอยเก่ายังไม่ทันหายโดนซ้ำเข้าไปอีก เรียกได้ว่าเจ้าพี่กลางมันตัวลายเป็นแมวเลยแหละ" แวนเนสตอบพลางหัวเราะขำๆ "จริงหรอ? แต่ผมว่าพี่ใหญ่ใจดีออกนะ แล้วช่วงที่ผมกลับมาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยเห็นพี่กลางถูกตีเท่าไหร่ด้วย" ไจ่ไจ๋แย้ง "พี่ถึงบอกงัยว่าเพราะนายกลับมาพี่ใหญ่ถึงใจเย็นลงมาก แล้วอีกอย่างเมื่อก่อนเวลาตีพี่ใหญ่จะเรียกขึ้นไปบนดาดฟ้าไม่ปล่อยให้นายเห็นความโหดของพี่ชายสุดที่รักหรอก" น้องเล็กได้ยินก็มีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย "งั้นเวลาผมฟ้องพี่ใหญ่ว่าถูกพี่รองกับพี่กลางแกล้งพี่ใหญ่ก็เรียกพี่สองคนไปตีบนดาดฟ้าหรอ?" ถามพี่ชายกลับไป "ใช่น่ะสิ ตอนนั้นพี่กลางมันหมั่นไส้นายจะตายไป เลยแกล้งนายบ่อยๆจำได้มั๊ย?" แวนเนสย้อนถามยิ้มๆ "จำได้สิ ผมยังนึกแค้นอยู่เลยว่าทำไมฟ้องพี่ใหญ่แล้วพี่กลางยังกล้าแกล้งผมอีก" ไจ่ไจ๋เองก็ตอบพี่ชายแบบขำๆเช่นกัน "เกือบบ่ายสองแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า" แวนเนสยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก่อนจะพูดตัดบทแล้วพาน้องเดินไปที่ร้านค้า
| Create Date : 13 พฤศจิกายน 2559 |
| Last Update : 13 พฤศจิกายน 2559 21:20:22 น. |
|
16 comments
|
| Counter : 6399 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
ขออภัยที่ช้าไปหน่อย เพราะอย่างที่เคยบอกค่ะ
ว่าไฟล์มันเก่าแล้ว ข้อความมันกระโดดไปมาไม่ต่อเนื่อง
คนแต่งต้องมานั่งระลึกเนื้อเรื่องให้ปะติดปะต่อกันก่อน
แล้วค่อยมานั่งแก้ไฟล์อีกที ช้าหน่อยก็ขอโทษด้วยนะคะ
มาดูกันค่ะว่าเจ้าน้องชายตัวแสบทั้งหลายจะมีแผนการ
ต่อต้านอดีตพี่เลี้ยงของพี่ชายแบบไหนบ้าง แล้วจะซวยไปตามๆกันหรือไม่
ไปติดตามกันได้เลยค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับการทักทายทวงถามกันเข้ามานะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านให้สนุกค่ะ