Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 2

ตอนที่ 2
"ทำอะไรอยู่?" เจอร์รี่เอ่ยถามพร้อมกับขยี้หัวน้องชายคนเล็กเบาๆ ไจ่ไจ๋ดึงหูฟังออกแล้วยิ้มให้พี่ชาย
"ฟังเพลงอยู่ครับ พี่ใหญ่ฟังมั๊ย?" พูดจบก็ส่งหูฟังให้พี่ชายข้างหนึ่ง เจอร์รี่ส่ายหน้าแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างน้อง
"ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" เจอร์รี่หยิบเครื่องเล่นไอพอดในมือน้องชายขึ้นมาดู
"พี่รองซื้อให้ครับ เมื่อวานพี่รองเขาก็เปลี่ยนมือถือใหม่ด้วย" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วบอกเล่าให้พี่ใหญ่ฟัง
"เปลี่ยนมือถือหรอ? เครื่องเก่ามันเป็นอะไรถึงต้องเปลี่ยนใหม่?" ย้อนถามน้องอีก
"พี่รองบอกว่ารุ่นที่ออกมาใหม่มันสวยดีแล้วฟังก์ชั่นก็เยอะกว่าด้วย พี่เขาเลยเอาเครื่อเก่าไปเทิร์น" ไจ่ไจ๋ตอบไปตามจริงแต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าแวนเนสสั่งไว้ว่าห้ามบอกพี่ใหญ่ก็ได้แต่ทำหน้าแหยๆ
"เอ่อ.....ความจริงเครื่องเก่าของพี่รองมันก็บ๊องๆเหมือนกันนะครับ บางทีเครื่องก็ดับเอง" ไจ่ไจ๋หาข้อแก้ตัว
"นายไม่ต้องแก้ตัวแทนมันเลย เดี๋ยวนี้มีเงินหน่อยไม่ได้ ใช้จ่ายอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเลย" เจอร์รี่บ่นน้องชายคนรอง
"พี่ใหญ่ครับ พี่รองเขาก็ทำงานหนักได้เงินมาเขาก็คงอยากจะให้รางวัลอะไรกับตัวเองบ้าง" น้องเล็กพูดเข้าข้างพี่ชายคนรอง
"แต่ยังงัยซะมันก็ต้องคิดก่อนที่จะใช้สิ! โตป่านนี้แล้วน่าจะรู้ว่าอะไรจำเป็นไม่จำเป็น ไอ้ข้าวของที่มีๆอยู่ก็ใช่ว่ามันจะใช้ไม่ได้ สภาพก็ยังดีๆอยู่ทั้งนั้น" น้องเล็กทำหน้าแหยๆแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
"พรุ่งนี้ไปรับพี่กลางกันนะครับพี่ใหญ่" เจอร์รี่ได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
"พี่กลางมันกลับพรุ่งนี้หรอ?" ย้อนถามอย่างงงๆ
"ครับ ก่อนหน้าที่พี่ใหญ่กลับมาผมเพิ่งวางสายจากพี่กลางไป" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับรอยยิ้มอย่างดีใจ พี่ใหญ่เองก็รู้สึกดีใจด้วยเช่นกัน เพราะถ้าเคนกลับมาน้องเล็กของเขาจะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม
"ดีใจจะแย่เลยสิ" เอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายเบาๆ
"ดีใจสิครับ หรือว่าพี่ใหญ่ไม่ดีใจที่พี่กลางกลับมา?" น้องเล็กย้อนถามพลางจ้องหน้าพี่ชาย
"ดีใจสิ พี่ห่วงมันจะแย่แล้ว" เจอร์รี่ตอบพร้อมกับพูดเสริม
"ว่าแต่พรุ่งนี้พี่กลางจะกลับกี่โมงหละ?" ถามน้องต่ออีก
"พี่กลางบอกว่าราวๆ 11 โมงเรือเทียบท่า" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วเขย่าแขนพี่ชาย
"พรุ่งนี้หยุดงานซักวันนะครับ ไปรับพี่กลางด้วยกัน พี่รองก็บอกว่าจะไปรับด้วย" เซ้าซี้พี่ชายต่ออีก
"ก็ได้.....หยุดงานซักวันก็ดีเหมือนกัน" พี่ใหญ่ตอบรับอย่างเต็มใจจนน้องเล็กต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะปกติพี่ชายจะไม่ยอมหยุดงานง่ายๆ
"กลับมาแล้วครับ" เสียงแวนเนสร้องบอกอย่างร่าเริงพร้อมกับบานประตูถูกผลักออกอย่างแรง
"พี่รองมาแล้วหรอ" ไจ่ไจ๋ร้องทักอย่างดีใจพร้อมกับลุกเดินเข้าไปเกาะแขนพี่ชาย
"นึกว่าจะกลับดึกซะอีก วันนี้ไม่มีงานหรอ?" ถามไถ่พี่ชายแล้วพามานั่งลงที่โซฟา
"ก็มีเข้าห้องอัดเสียงแหละ แต่พอดีพี่รู้สึกเจ็บคอก็เลยขอเขาพักซักวัน" แวนเนสตอบพร้อมกับลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"อืม.....กลับเร็วก็ดีแล้ว มาคุยกันหน่อยซิ" เจอร์รี่พูดแทรกขึ้นมา แวนเนสทำหน้างงๆ
"พี่ใหญ่เขารู้เรื่องที่พี่รองซื้อมือถือใหม่แล้ว" ไจ่ไจ๋กระซิบบอก
"อะไรนะ!" แวนเนสอุทานออกมาอย่างตกใจ
"นายบอกพี่ใหญ่หรอ?" ตีหน้าเข้มพร้อมกับเค้นเสียงถามน้อง
"ก็มันหลุดปากนี่......" ไจ่ไจ๋ตอบเสียงอ่อยพร้อมกับบีบนวดแขนให้พี่ชาย
"ไม่ต้องไปโทษอะไรน้องเลยนะ! ถึงน้องมันไม่บอกนายคิดว่าชั้นจะไม่เห็นหรืองัย?" เจอร์รี่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับจ้องหน้าน้องชายคนรอง
"โธ่! ก็แค่เปลี่ยนมือถือใหม่ ไม่เห็นต้องดุเลยนี่" แวนเนสครางเสียงแผ่ว
"ไม่ดุได้หรอ? มือถือเครื่องนึงตั้งเท่าไหร่? ใช่ถูกๆที่ไหนกัน?" เอ็ดใส่น้องชายเสียงเข้ม แวนเนสหน้าจ๋อยแต่มีการแอบเหลือบมองค้อนใส่น้องเล็กที่ทำให้เขาโดนดุ
"ชั้นเอาเครื่องเก่าไปเทิร์น เพิ่มเงินอีกไม่เท่าไหร่เอง" แวนเนสเถียง
"ไอ้ที่ว่าไม่เท่าไหร่น่ะ ใช่ร้อยสองร้อยหรือเปล่า?" เจอร์รี่สวนกลับ แวนเนสก้มหน้าหลบตาวูบทันที
"เดี๋ยวนี้นายชักจะฟุ่มเฟือยใหญ่แล้วนะ! ข้าวของเก่าๆน่ะใช้ไม่เป็นแล้วใช่มั๊ย?" คนถูกดุลอบถอนใจออกมาเบาๆ
"เจอร์รี่.....ชั้นทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาดจะซื้ออะไรให้กับตัวเองบ้างมันจะไม่ได้เชียวหรอ?" แวนเนสเงยหน้าถามพี่ชาย
"ชั้นไม่ได้บอกว่าไม่ได้ แต่ก่อนที่นายจะใช้จ่ายอะไรหัดคำนึงถึงประโยชน์ของมันหน่อย ถ้าสิ่งนั้นมันจำเป็นชั้นก็จะไม่ว่าอะไรนายเลย แต่ไอ้มือถือเนี่ยนายมีไว้ทำอะไร? ชั้นเห็นนายใช้แค่รับสายเข้ากับโทรออก ลูกเล่นอย่างอื่นก็ไม่เห็นจะได้ใช้เท่าไหร่เลย" พี่ใหญ่ว่าสายตาก็มองหน้าน้องชายอยู่ตลอด
"เราโตแล้วนะแวนเนส อย่าทำอะไรตามใจตัวเองให้มากนัก คิดถึงอนาคตหน่อย" พี่ใหญ่พูดเสียงอ่อนลง
"คนเราจะไปคิดเหมือนกันได้ยังงัย? ชั้นก็มองโลกในแบบของชั้น พอใจในชีวิตทุกวันนี้แล้วก็ไม่อยากดิ้นรนอะไรให้มากแล้ว อนาคตเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ทำไมเราต้องไปกังวลกับมันด้วยหละ?" แวนเนสแย้งพี่ชาย
"พี่กำลังสอนเราอยู่นะแวนเนส!" เจอร์รี่ทำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
"ก็รู้แล้ว" พึมพำออกมาเบาๆ
"รู้แต่ก็ยังเถียง!" เสียงเข้มขึ้นตามลำดับ
"ไม่ได้เถียงแค่พูดให้ฟังเฉยๆ" ปฏิเสธพร้อมกับให้เหตุผล
"ยังอีก!" พี่ใหญ่ดุพร้อมกับมือที่ยกขึ้นโดยอัตโนมัติ แวนเนสรีบเบี่ยงตัวหลบแล้วโอบรอบเอวพี่ชายไว้
"เฮ่อ! ชั้นหละเหนื่อยกับนายจริงๆ" เจอร์รี่บ่นอย่างยอมแพ้แล้วดึงมือน้องชายออกจากนั้นก็เดินกลับมานั่งลงตามเดิมพร้อมกับยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
"ถ้าเหนื่อยเราก็มากินข้าวกันเถอะนะ" แวนเนสลุกตามมานั่งเกาะแขนพี่ชายพลางพูดประจบ ไจ่ไจ๋หัวเราะกับลูกอ้อนของแวนเนส
"ผมไปจัดโต๊ะนะครับ" บอกพี่ชายทั้งคู่แล้วลุกเดินหายเข้าไปในครัว
"อย่าทะเล้นให้มันมากนักนะ!" พี่ใหญ่กัดฟันพูดกับเจ้าน้องชายตัวดีอย่างเคืองๆ
"กินข้าวกันนะครับพี่ใหญ่" แวนเนสพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน เจอร์รี่ยกมือผลักหัวน้องชายอย่างหมั่นไส้แล้วลุกเดินตามน้องเล็กไป
"เฮ่อ! เกือบหูชามั๊ยหละ" แวนเนสพึมพำกับตัวเองอย่างโล่งอก

- หลังอาหารเย็น -
"พี่รองครับ ผมเข้าไปได้มั๊ย?" ไจ่ไจ๋โผล่หน้าเข้ามาถามพี่ชาย
"เข้ามาสิไจ่ไจ๋" แวนเนสเงยหน้าจากกองจดหมายขึ้นมาตอบรับน้องชาย ได้ยินดังนั้นน้องเล็กจึงก้าวเข้ามาในห้องของพี่ชาย
"ทำอะไรอยู่หรอ?" ถามพลางมองไปที่กองจดหมายที่วางเกลื่อนอยู่บนเตียงของพี่ชาย
"พี่อ่านจดหมายที่แฟนละครเขาเขียนเข้ามาน่ะ มาก็ดีแล้วช่วยพี่อ่านหน่อยสิ" แวนเนสตอบน้องชายยิ้มๆ
"ดังใหญ่แล้วนะพี่เรา" น้องเล็กเอ่ยปากแซวพี่ชายยิ้มเช่นกันแล้วเดินมานั่งลงกับพี่ชาย
"มีอะไรหรือเปล่าไจ่ไจ๋?" แวนเนสถามน้องชาย
"ไม่มีอะไรมากหรอก แค่จะเข้ามาถามพี่รองว่าพรุ่งนี้จะไปรับพี่กลางพร้อมกับผมและก็พี่ใหญ่หรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชาย
"ไปสิ" แวนเนสตอบแล้ววางมือจากกองจดหมายหันมาโอบไหล่น้องชายแทน
"ดีใจหละสิที่ไอ้พี่กลางตัวดีจะกลับมาน่ะ" ไจ่ไจ๋ยิ้มแล้วพยักหน้า
"แล้วพี่รองหละ? ดีใจมั๊ย?" ย้อนถามพี่ชายกลับบ้าง
"ดีใจสิ จะได้มีคนให้ชวนทะเลาะด้วยซักที" พูดจบสองพี่น้องก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
"เอ่อ.....แล้วพอรับพี่กลางเสร็จแล้วพี่รองจะไปไหนอีกหรือเปล่า?" หลังจากเสียงหัวเราะซาลงไจ่ไจ๋ก็ถามพี่ชายอีก
"ว่าจะไปที่ร้านหนังสือน่ะ" คำตอบของแวนเนสทำเอาน้องเล็กมีสีหน้าสลดลงเพราะเขาตั้งใจว่าจะชวนพี่ชายทั้งสามคนไปเที่ยวต่อ
"พี่กลอเรียเขาทำคนเดียวก็เหนื่อยแย่ เลยจะไปช่วยน่ะ" แวนเนสพูดต่อพร้อมกับหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านตามเดิมโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของน้องชาย
"เนี่ย.....พี่กับพี่กลอเรียวางแผนกันว่าจะทำมุมพักผ่อนในร้านเหมือนพวกคอฟฟี่ชอปเล็กๆตรงที่ว่างข้างๆร้านน่ะ นายว่าดีมั๊ย?" แวนเนสถามความเห็นน้องชายโดยไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ยิ้มออกมาแบบฝืนๆ
"ดีครับ" ตอบเสียงแผ่ว
"แต่ถ้าทำเสร็จแล้วอาจต้องจ้างคนมาช่วย พี่กลอเรียเขาทำคนเดียวคงไม่ไหวหรอก พี่เป็นห่วงเขาน่ะ ไอ้ครั้นพี่จะไปช่วยก็ไม่ได้อีกเพราะช่วงนี้งานก็เข้ามาเยอะเหมือนกัน" แวนเนสคุยต่ออย่างร่าเริง ในขณะที่น้องชายได้แต่นั่งเงียบ
"ถ้านายว่างๆก็แวะเข้าไปช่วยก็ได้ พี่จ้างนายเอง เรียกเท่าไหร่พี่จ่ายไม่อั้นเลย" พูดต่อพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
"อ้อ!" น้องเล็กรับคำสั้นๆแล้วนั่งเงียบอีก คราวนี้แวนเนสเงยหน้าขึ้นมามองน้องชายเพราะรู้สึกว่าน้องชายดูจะเงียบผิดปกติ
"เป็นอะไร? หรือว่าไม่อยากทำ? ถ้านายไม่อยากทำพี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ" แวนเนสรีบบอกเพราะนึกว่าน้องชายรับคำแบบไม่เต็มใจ
"เปล่าครับ ผมชอบไปที่ร้านมีหนังสือให้อ่านเยอะดี" ไจ่ไจ๋รีบปฏิเสธ
"จริงหรอ? งั้นก็ดีแล้ว ช่วงที่นายปิดเทอมจะได้ไม่ต้องไปหางานพิเศษที่อื่นทำ ทำที่ร้านนี่แหละ สบายดีด้วย อยากอู้ก็ไม่มีใครว่า" พูดจบก็ขยี้หัวน้องชายเบาๆอย่างเอ็นดู ไจ่ไจ๋ฝืนยิ้มให้พี่ชาย
"ผมไปนอนก่อนนะครับ ไม่กวนพี่รองแล้ว" พูดตัดบทพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"อ้าว.....จะนอนแล้วหรอ? งั้นฝันดีนะ" แวนเนสว่าพร้อมกับโบกมือให้น้องชาย ไจ่ไจ๋รู้สึกน้อยใจที่พี่ชายจับความรู้สึกเขาไม่ได้
"ฝันดีครับ" พูดจบก็เปิดประตูออกไปเงียบๆ เมื่อออกมาได้ไจ่ไจ๋ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ
"โดนพี่รองเขาขัดใจมาหรอ? ถึงได้ทำหน้าเซ็งซะขนาดนั้น" เสียงพี่ใหญ่ทักขึ้นจากทางด้านหลัง ไจ่ไจ๋หันควับไปที่ต้นเสียง
"พี่ใหญ่ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?" ไจ่ไจ๋ปั้นยิ้มให้พี่ชาย
"เมื่อกี้นี้แหละ พอดีเข้าไปหานายที่ห้องแต่ว่าไม่เจอ" พูดจบก็ยิ้มตอบให้น้องแล้วเดินไปโอบไหล่
"ง่วงหรือยัง? เข้าไปคุยกับพี่ในห้องดีมั๊ย?" เจอร์รี่ถามอย่างรู้ใจน้องชายว่าอยากจะได้เพื่อนคุยในเวลาเช่นนี้
"ครับ" ไจ่ไจ๋พยักหน้าแล้วเดินตามเข้าไปในห้องนอนของพี่ใหญ่
"พรุ่งนี้ไปรับพี่กลางเสร็จแล้ว นายอยากไปไหนต่อหรือเปล่า?" พี่ใหญ่ถามเอาใจน้อง
"ไม่อยากไปไหนหรอกครับ" ไจ่ไจ๋ปฏิเสธเพราะรู้ว่าแวนเนสไม่ว่าง
"จริงหรอ? ช้อปปิ้งก็ไม่ไป?" ถามต่อด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
"ไม่ครับ ผมไม่อยากซื้ออะไร" ไจ่ไจ๋ตอบพลางส่ายหน้าไปมา
"แล้วถ้าไปหาอะไรอร่อยๆกินหละ?" เจอร์รี่ถามต่อ
"ของอร่อยก็คืออาหารที่พวกพี่ทำให้ผมกินนั่นแหละ" พูดจบก็ขยับเข้ากอดพี่ชาย เจอร์รี่ยิ้มแล้วลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"เข้าไปคุยอะไรกับพี่รองมา?" เจอร์รี่เปลี่ยนเรื่องถาม
"อ้อ! ว่าจะเข้าไปคุยเล่นแต่พอดีพี่รองเขากำลังอ่านจดหมายจากแฟนละครอยู่ผมเลยไม่อยากกวน" ไจ่ไจ๋ตอบด้วยสีหน้าซึมๆ
"คุยกับพี่แทนก็ได้" พี่ใหญ่เข้าใจความรู้สึกของน้องดี
"ผมไม่อยากคุยแล้วหละ พอดีเริ่มง่วงขึ้นมาตะหงิดๆ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วแกล้งทำเป็นหาว พี่ใหญ่ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่มองหน้าน้องชายเท่านั้น
"พี่มองหน้าผมทำไม?" ย้อนถามพร้อมกับหลบตา พี่ใหญ่เองก็พลอยเงียบไปด้วย
"ความจริงพรุ่งนี้ผมอยากชวนพวกพี่สามคนไปเที่ยว.....ไปที่ไหนก็ได้.....ขอแค่ได้ไปกับพวกพี่......" ในที่สุดไจ่ไจ๋ก็บอกความในใจให้พี่ชายฟัง
"อยากไปแล้วทำไมไม่บอกพี่ตรงๆหละ?" เจอร์รี่ย้อนถามน้อง
"พี่รองไม่ว่าง พี่เขาจะไปที่ร้าน ไปช่วยพี่กลอเรีย" ตอบเสียงแผ่วพร้อมกับก้มหน้าลง เจอร์รี่ขยับเข้าไปกอดน้องชายเอาไว้
"แต่พี่ใหญ่ว่าง พี่กลางก็ว่างนี่" พูดแย้งน้องชายขึ้นมา
"ผมอยากให้เราไปด้วยกัน.....พวกเราสี่คน....." ไจ่ไจ๋ตอบเสียงเริ่มสั่นคล้ายจะร้องไห้
"งั้นพี่ชวนพี่รองเอง" พี่ใหญ่เสนอตัว
"อย่านะครับพี่ใหญ่! พี่รองเขาคงนัดกับพี่กลอเรียไว้แล้ว ผมไม่อยากให้พี่รองต้องเลื่อนนัดเพราะผม" ไจไจ๋รีบเอ่ยห้ามพี่ชาย
"ไจ่ไจ๋....." พี่ใหญ่มองน้องอย่างสงสาร
"อย่าพูดเรื่องนี้กับพี่รองนะครับ เดี๋ยวพี่เขาจะไม่สบายใจ" น้องเล็กขอร้องพี่ชายอีก เจอร์รี่เองก็ได้แต่ถอนใจ
"ก๊อกๆๆ!!!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดบทสนทนา เจอร์รี่คลายมือที่กอดน้องแล้วเดินไปเปิดประตู
"ไจ่ไจ๋อยู่กับนายหรือเปล่า?" แวนเนสถามแล้วชะเง้อคอมองเข้าไปพอเห็นน้องเล็กนั่งอยู่แวนเนสก็เดินเข้าไปหาโดยไม่รอคำตอบ
"ยังไม่นอนใช่มั๊ย? พี่วานอะไรหน่อยสิ" แวนเนสว่าพลางยิ้มหวานจ๋อยให้น้อง
"จะให้ผมทำอะไรหรอครับ?" ไจ่ไจ๋ถามกลับ
"ช่วยเอารถไปเติมน้ำมันให้หน่อย พดดีนึกขึ้นได้ว่าน้ำมันจะหมดแล้ว" แวนเนสบอกพร้อมกับส่งกุญแจรถให้น้อง
"นี่! เรื่องอะไรมาใช้น้อง! รถนายก็ไปเติมเองสิ" เจอร์รี่เอ็ดใส่พร้อมกับปัดมือแวนเนสออก
"โธ่! นายก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้ชั้นออกสู่ที่สาธารณชนไม่ค่อยสะดวก......" แวนเนสพูดยังไม่ทันจบพี่ใหญ่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"แค่เอารถไปเติมน้ำมันแค่นี้ใครมันจะมาเอาชีวิตนายไปงั้นหรอ?" พูดเชิงประชดน้องชายด้วยสายตาดุๆ
"ไม่เป็นไรครับพี่ใหญ่ ผมไปให้ก็ได้ จะได้ไปซื้อพวกของกินเล่นมาด้วย รู้สึกว่าจะหมดแล้ว" ไจ่ไจ๋พูดขัดขึ้นแล้วคว้ากุญแจรถจากมือแวนเนส
"ไม่ต้องไปไจ่ไจ๋! ถ้าไม่มีปัญญาไปเองก็ไม่ต้องขับมันแล้ว!" พูดเสียงเข้มแล้วหยิบกุญแจรถมายัดใส่มือแวนเนสตามเดิม
"อะไรวะ? ชั้นไหว้วานให้น้องไปไม่ได้ขอให้นายไปด้วยซะหน่อย" แวนเนสโวยวายขึ้นมาบ้าง
"แล้วอีกอย่างไจ่ไจ๋มันก็ใช้เหมือนกันหนิ" หาข้ออ้างขึ้นมาอีก
"นายเป็นคนเต็มใจให้น้องเอาไปใช้เอง! น้องมันไม่ได้ขอร้องนายซักหน่อย!" เจอร์รี่เริ่มเสียงดัง
"พี่ใหญ่ครับ.....อย่าว่าพี่รองเลย มันก็จริงแหละ ผมน่ะใช้รถมากกว่าพี่รองซะอีก" ไจ่ไจ๋สะกิดแขนพี่ชายพร้อมกับพูดไกล่เกลี่ย
"งั้นก็ไม่ต้องไปใช้ของมันแล้ว! ต่อไปนี้เอารถของพี่กลางใช้ไปก่อน แล้วพี่จะซื้อรถให้นายเอง!" ประกาศเสียงแข็งแต่สายตาจ้องแวนเนสตาเขม็ง
"ชั้นขอโทษ.....ต่อไปนี้ชั้นจะไม่ไหว้วานขอร้องอะไรพวกนายอีกแล้ว" พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบจบแล้วก็หมุนตัวออกไปเงียบๆ
"พี่รอง! พี่รอง!" เสียงไจ่ไจ๋ร้องเรียกตามมาแต่แวนเนสไม่สนใจ
"ไม่ต้องตาม! ช่าวหัวมัน!" เสียงเข้มๆของพี่ชายคนโตดังแว่วตามออกมาเมื่อสิ้นเสียงของน้องชาย แวนเนสชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะเดินลงบันไดแล้วออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์เสีย

- วันต่อมา -
"เอ่อ.....จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าเราจะแวะกินข้าวกันก่อนน่ะ?" เคนเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ เพราะพี่ชายทั้งสองคนมีสีหน้าบึ้งตึงใส่กัน เจอร์รี่เหลือบมองน้องชายจากกระจกมองหลังรถ
"หิวแล้วหรอ?" ถามเสียงห้วนนิดๆ
"ก็.....นิดหน่อย....." ตอบออกไปอย่างนั้นทั้งๆที่จริงๆแล้วหิวจนตาลายเพราะตั้งแต่เช้าเขายังไม่ได้กินอะไรเลย
"ยังไม่ได้กินอะไรเลยหรอ?" ถามต่อพร้อมกับเหลือบมองน้องชายอีกครั้ง
"อ๋อ! กินมื้อเช้าแล้ว" เคนต้องพูดโกหกเพราะถ้าบอกว่าไม่ได้กินก็กลัวจะโดนพี่ชายดุ
"งั้นค่อยกลับไปกินที่บ้านก็แล้วกัน" พี่ใหญ่สรุปเสียงเรียบ
"หิวมากมั๊ยพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋ขยับตัวเข้ามาหาพี่ชายพลางกระซิบถามเบาๆ
"ก็มากอยู่หรอก พี่ชายของนายสองคนมันเป็นอะไรกันวะ?" เคนกระซิบถามน้องเช่นกัน
"ไว้ถึงบ้านแล้วผมจะเล่าให้ฟัง" ไจ่ไจ๋บอกแล้วส่งสัญญาณให้เคนหยุดถามเพราะเห็นแวนเนสเอี้ยวตัวมามอง
"เอ่อ.....พี่ใหญ่ครับช่วยแวะปั๊มข้างหน้าให้หน่อยนะ ผมอยากเข้าห้องน้ำ" ไจ่ไจ๋ขยับตัวไปเกาะที่เบาะคนขับพร้อมกับพูดกับพี่ใหญ่
"อืม" เจอร์รี่ครางเสียงตอบรับ ผ่านไปครู่หนึ่งรถยนต์คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดในปั๊มน้ำมัน
"พี่กลาง ลงไปซื้ออะไรรองท้องสิครับ" ไจ่ไจ๋ดึงแขนพี่ชายพร้อมกับกระซิบบอกเบาๆ เคนได้ยินดังนั้นก็รีบลงจากรถตามน้องชายทันที
"ขอบใจมากว่ะไจ่ไจ๋! ไม่งั้นพี่เป็นลมคารถแน่ๆ" เมื่อลงมาจากรถเคนก็ขอบอกขอบใจน้องชายยกใหญ่
"ไม่เป็นไรหรอกครับ รีบๆไปหาอะไรกินก่อนเถอะ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วดุนหลังให้เดินตรงเข้าร้านขายของทันที ผ่านไปซักพักเคนกับไจ่ไจ๋ก็เดินเคียงกันกลับมาที่รถ
"พี่รองหายไปไหน?" ไจ่ไจ๋ถามเคนเบาๆเมื่อไม่เห็นแวนเนสนั่งอยู่บนรถด้วย
"ไม่รู้ดิ พี่ก็อยู่กับนายตลอดนี่" เคนยักไหล่แล้วพยักเพยิดให้ขึ้นรถ เมื่อเคนกับไจ่ไจ๋ขึ้นมานั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วเจอร์รี่ก็ออกรถทันทีท่ามกลางความตกใจของน้องชายทั้งสองคน
"พี่ใหญ่ครับ! แล้วไม่รอพี่รองหรอ?" ไจ่ไจ๋ถามขึ้นเสียงหลง เจอร์รี่มองน้องจากทางกระจกสีหน้าค่อนข้างตึงเครียด
"มันไปแล้ว!" ตอบเสียงห้วนสนิท
"ไปไหน?" เคนถามขึ้นมาบ้าง
"จะไปรู้มันหรอ? เลิกถามกันซักที!" เอ็ดใส่เสียงดัง เคนกับไจ่ไจ๋จึงนั่งปิดปากเงียบกริบไปตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน เมื่อรถจอดสนิทเจอร์รี่ก็ลงจากรถ ปิดประตูอย่างหงุดหงิดแล้วเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจน้องชายอีกสองคน เคนกับไจ่ไจ๋มองตามหลังพี่ชายอึ้งๆ
"เข้าบ้านเถอะพี่อยากรู้เรื่องทั้งหมด" หลังจากหายงงแล้วเคนก็สะกิดแขนน้องชายแล้วชวนให้เข้าไปในบ้าน
"ทำอะไรกินก่อนมั๊ยครับพี่กลาง?" ไจ่ไจ๋ถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่แล้ว ไหนนายบอกพี่มาซิว่าพี่ชายของนายสองคนมันเป็นบ้าอะไรกัน?" เคนถามน้องชายทันที
"ผมก็ไม่แน่ใจ แต่หมู่นี้พี่รองถูกพี่ใหญ่ดุเอาบ่อยๆน่ะ" เคนได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้น
"โดนดุเรื่องอะไร?" ซักไซร้น้องชายต่ออีก
"ก็หลายเรื่องน่ะครับ ทั้งเรื่องการใช้จ่าย เรื่องอาหารการกิน ยังมีเรื่องจิปาถะอีกเยอะแยะ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ความจริงผมว่าพี่รองเขาก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน" พูดต่อออกมาอีกแต่น้ำเสียงเบาลง
"เปลี่ยนไปหรอ?" เคนทวนคำแล้วมองหน้าน้องชาย
"อืม....." น้องเล็กพยักหน้ารับ
"นายหมายความว่าเดี๋ยวนี้พอพี่รองเขาเริ่มมีชื่อเสียงขึ้นมา เขาก็เริ่มที่จะเรื่องมากขึ้น อะไรที่เรียบๆง่ายๆก็ไม่ค่อยจะสนใจแล้ว?" เคนถามน้องออกไปตรงๆเช่นกัน
"ผมก็ไม่ได้คิดอะไรถึงขนาดนั้น ก็แค่เห็นว่าพี่เขาดูจะจุกจิกกับเรื่องเล็กๆน้อยๆน่ะครับ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้" น้องเล็กตอบเลี่ยงๆ
"หรอ? อืม....งั้นพี่ใหญ่คงไม่พอใจพี่รองตรงนี้น่ะสิถึงได้ดุเอา?" เคนถามต่อแบบพอจะเดาออก
"คงงั้นมั้งครับ แต่ดูท่าพี่รองเขาอาจจะยังไม่รู้ตัว" พูดจบก็ไถลตัวกึ่งนั่งกึ่งนอน
"นายคงลำบากแย่เลยสิ" เคนขยับเข้ามาหาแล้วเอามือลูบหัวน้องชายเบาๆ
"ไม่หรอกครับ แต่บางครั้งก็อึดอัดเหมือนกัน เพราะบางทีเรื่องบางเรื่องพี่ใหญ่ก็ไม่น่าเข้มงวดมาก ยังงัยซะพี่รองเขาก็โตแล้ว" ไจ่ไจ๋ปรับทุกข์กับพี่ชาย
"นายก็รู้ว่าพี่ใหญ่เขาก็ห่วงพวกเราไปซะทุกเรื่อง แม้ว่าเราจะอายุมากขึ้นแต่ยังงัยก็ยังเป็นเด็กในสายตาของพี่เขาอยู่ตลอด" เคนพยายามพูดอย่างเป็นกลาง
"นั่นสิ" ไจ่ไจ๋เริ่มคล้อยตาม
"อย่าว่าแต่พี่ใหญ่เลย พี่เองก็เป็นเหมือนกัน เพราะในสายตาของพี่แล้ว นายก็ยังคงเป็นน้องชายตัวเล็กๆของพี่อยู่ดี" ไจ่ไจ๋เอาหัวพิงซบที่ไหล่พี่ชาย
"แต่พี่กลางต่างจากพี่ใหญ่นะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังซบหัวอยู่ที่ไหล่พี่ชาย
"ต่างกันยังงัย?" เคนย้อนถาม
"ต่างกันตรงที่เวลาผมทำผิด พี่ใหญ่จะเป็นคนสุดท้ายที่ผมคิดจะบอก ในขณะที่พี่กลางจะเป็นคนแรกที่ผมนึกถึง" น้องเล็กพูดคุยกับพี่ชายตรงๆ
"ทำไมหละ?" เคนถามต่อ
"เพราะการแสดงออกของพี่สองคนไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นพี่ใหญ่ผมจะไม่กล้าเถียง ไม่กล้าอธิบายเหตุผลให้ฟัง พี่เขาจะดุหรือลงโทษอะไรผมก็ต้องยอมแต่โดยดี แต่ถ้าเป็นพี่กลางผมกล้าที่จะบอกสาเหตุที่ผมทำอย่างนั้นให้พี่ฟังได้" เคนยิ้มออกมาบางๆพลางเอามือลูบหัวน้อง
"คนเราไม่เหมือนกันหรอกนะไจ่ไจ๋ พี่ใหญ่น่ะเขามีน้องชายตั้งสามคน และพี่เขายังมีหน้าที่ต้องเลี้ยงดูพวกเราสามคนในเวลาเดียวกันอีกด้วย นายลองคิดดูสิถ้าพี่ใหญ่เขาไม่ดุไม่เข้มงวดกับพวกเราแล้วพวกเราจะเชื่อฟังเวลาที่เขาพูดมั๊ย?" ไจ่ไจ๋นั่งฟังในสิ่งที่พี่ชายพูดอย่างตั้งใจ
"สำหรับนายอาจไม่มีปัญหาเพราะนายกับพี่ใหญ่ก็อายุห่างกันมากพอดู และพี่ใหญ่ก็เลี้ยงดูนายมาตั้งแต่นายยังเด็กๆด้วย แต่สำหรับพี่กับพี่รองน่ะเมื่อเทียบอายุกันแล้วถือว่ารุ่นเดียวกันเลยด้วยซ้ำ เราเล่นหัวกันมาตั้งแต่เด็กๆก็เป็นธรรมดาที่เวลาพี่เขาตักเตือนอะไรก็จะไม่ค่อยฟังกัน" เคนหยุดเล่าแล้วเอามือขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"เมื่อพูดไม่ฟังพี่ใหญ่ก็เลยต้องหาวิธีอื่น ซึ่งตอนนั้นไม้เรียวมักจะใช้ได้ผลกับเด็กทุกคน ตอนแรกๆพี่เขาก็แค่เอามาขู่ แต่พอขู่เอามากๆก็เริ่มไม่กลัวกันแล้ว คราวนี้พี่ใหญ่เลยตีเอาจริงๆ ตั้งแต่นั้นมาคำพูดของพี่ใหญ่จะศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาทันทีเลย" พูดจบเคนก็หัวเราะออกมาเบาๆแล้วพูดต่อ
"แต่สำหรับพี่เองก็มีแค่นายเป็นน้องชายคนเดียว พี่ไม่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบนาย ไม่มีหน้าที่ที่จะต้องเลี้ยงดูนาย แต่ไหนแต่ไรมาพี่ก็เป็นเพื่อนเล่นเพื่อนคุยกับนายตลอด ฉะนั้นอาจเป็นเพราะแบบนี้นายถึงกล้าพูดกับพี่ตรงๆเวลาที่นายไปก่อวีรกรรมอะไรไว้" ไจ่ไจ๋เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชาย
"นั่นสิ ผมก็ว่างั้นแหละ" น้องเล็กว่า
"ถ้าพี่รองเขาคิดเหมือนที่พี่กลางคิดก็ดีสินะ" พูดต่อด้วยน้ำเสียงเบาลง
"หืม?" เคนเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
"พี่รองจะได้ไม่แสดงอาการหงุดหงิดเวลาที่โดนพี่ใหญ่ดุ แล้วพี่เขาจะได้รู้ว่าที่พี่ใหญ่ดุเขาน่ะก็เพราะหวังดีทั้งนั้น" เคนยิ้มบางพลางจับหัวน้องชายโยกไปมาอย่างเอ็นดู
"นายคิดว่าพี่รองมันไม่รู้หรืองัย? พี่ว่าพี่รองเขาก็รู้แหละ แต่ว่าพอโดนด่าแบบติดกันหลายครั้งก็คงอารมณ์เสียขึ้นมาเหมือนกัน ไอ้อาการแบบนี้น่ะใครๆก็เป็น อย่าว่าแต่พี่รองเลย พี่เองก็เป็น นายเองก็ด้วยเหมือนกันนั่นแหละ ใช่มั๊ย?" สุดท้ายเคนถามน้องเป็นเชิงหยอกเย้า
"แหม.....เบื่อจริงๆเลย คนรู้ทันเนี่ย" น้องเล็กบ่นอุบอิบ
"หึๆๆๆ เราไปทำอะไรกินกันดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที" เคนโอบไหล่น้องพร้อมกับพยักหน้าชวน ซึ่งไจ่ไจ๋ก็ไม่ได้ปฏิเสธซ้ำยังลุกตามพี่ชายอย่างยินดีอีกด้วย

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:02:35 น.

0 comments

Counter : 1403 Pageviews.