Chapter 89
ตอนที่ 89 "ไจ่ไจ๋....." เจอร์รี่เอ่ยเรียกน้องชายคนเล็กที่นั่งดูโทรทัศน์ด้วยท่าทีเซ็งๆ "กลับมาแล้วหรอครับ" ไจ่ไจ๋หันกลับมาทักทายพี่ชาย "อืม....อยู่บ้านคนเดียวหรอ?" ถามน้องชายต่ออีก "ใช่" พูดจบก็หันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ เจอร์รี่มองน้องชายอยู่ครู่หนึ่งแล้ววางของลงก่อนจะมานั่งลงข้างๆ "ยังโกรธพี่อยู่หรอ?" ถามพร้อมกับเอามือแตะไหล่น้องชาย "ผมไม่ได้โกรธ....." ไจ่ไจ๋ตอบแล้วกดปิดโทรทัศน์ "ผมเองก็อยากจะขอโทษพี่ที่เมื่อวันก่อนพูดจาไม่ดีออกไป" พูดกับพี่ชายด้วยท่าทีจริงจังเพราะเขาเองก็ไม่สบายใจที่หงุดหงิดแล้วพาลไปลงกับพี่ชาย "ไม่เป็นไร....พี่ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว" เจอร์รี่ยิ้มแล้วขยี้หัวน้องชายด้วยความเอ็นดู ก่อนกลับมาถึงบ้านเขาเองก็หวั่นใจอยู่เหมือนกันว่าน้องเล็กจะอาละวาดใส่เขาหรือไม่แต่เมื่อเหตุการณ์ไม่ได้เป็นไปดังที่เขาคาดก็ทำให้เขาดีใจไม่น้อย "พี่ดีกับเจ้าพี่กลางแล้วนะ ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่ก็คุ้มแล้ว" พี่ใหญ่ชวนน้องคุย "ดีแล้วครับ เราจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมซักที" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ซบหน้าลงที่อกพี่ชาย "พี่รองไปไหน? ทำงานหรอ?" ถามถึงแวนเนสขึ้นมาบ้าง ซึ่งคำถามนั้นทำให้ไจ่ไจ๋เงียบไป "ไจ่ไจ๋" พี่ใหญ่เห็นว่าน้องมีท่าทีแปลกไปจึงเรียกชื่อน้อง "พี่รองไม่ได้ไปทำงานแต่ออกไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นบอกแต่ว่าจะไปหาเพื่อน" คำตอบของน้องทำให้เจอร์รี่รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ "ไปหาเพื่อน? เพื่อนคนไหน?" ถามน้องต่ออีก "ผมไม่รู้" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็สบตากับพี่ชายด้วยท่าทีไม่ค่อยสบายใจนัก "หลังจากที่ผมกับพี่รองกลับมาบ้าน พี่รองก็ออกไปข้างนอกซะเป็นส่วนใหญ่ เมื่อคืนกลับมาตอนตีสาม" น้องเล็กบอกพี่ชายคนโตด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก "พอผมถามก็บอกว่านัดเจอเพื่อนเก่า เสร็จแล้วก็ดูเหมือนจะตัดบทไม่ให้ผมถามอะไรอีก" คำบอกเล่าของน้องทำให้เจอร์รี่รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเสียเฉยๆ เพราะน้องชายแต่ละคนดูเหมือนจะทำเรื่องปวดหัวให้เขากลุ้มใจเล่นอยู่เรื่อย "เห็นโทรมาบอกว่าคืนนี้ก็คงกลับดึกเหมือนกัน" แม้รู้ว่าแวนเนสคงต้องลำบากเมื่อกลับมาเจอพี่ใหญ่สอบสวนแต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วเขาเป็นห่วงพี่ชายมากกว่า "แล้วเขาบอกหรือเปล่าว่าจะไปไหน?" เจอร์รี่ถามซักไซร้น้องชายคนเล็กต่ออีก "ก็บอกแค่จะไปหาพี่กลอเรียแล้วจะไปสังสรรค์กับเพื่อนต่อ" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วสบตากับพี่ชายอีกครั้ง "ผมว่าท่าทางพี่รองดูแปลกๆ เพราะปกติก็โกหกไม่เก่งอยู่แล้วยิ่งมาเป็นแบบนี้อีกผมว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแหงๆ" น้องเล็กสันนิษฐาน "เดี๋ยวพี่จัดการเอง" พี่ใหญ่ว่าแล้วก็ยิ้มให้น้องชายเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาแวนเนส "ว่างัย?" เสียงแวนเนสรับสาย "อยู่ไหน?" เจอร์รี่ถามกลับไป "อยู่ที่ร้าน" แวนเนสตอบกลับมา "มีอะไรหรือเปล่า?" แวนเนสย้อนถามกลับมาด้วย "ชั้นกลับมาถึงบ้านแล้ว" คำตอบของเจอร์รี่ทำให้คู่สนทนาเงียบไป "ก็ดี....คืนนี้เจ้าไจ๋จะได้มีเพื่อน" แวนเนสทำเสียงร่าเริง "ทำไม? คืนนี้จะไม่กลับบ้านหรอ?" เจอร์รี่ถามน้องต่ออีก "ก็ว่าอย่างนั้น นี่....ขอร้องหละ.....อย่าด่าเลยนะ เพิ่งผ่านเรื่องปวดหัวของนายกับเสี้ยวเทียนมาชั้นขอเที่ยวให้หนำใจหน่อยเถอะ" คำตอบของน้องทำให้เจอร์รี่มั่นใจทันทีว่าน้องชายคงมีเรื่องบางอย่างปิดบังเขา "จะเที่ยวก็ได้ชั้นไม่ว่า แต่ยังงัยก็ต้องกลับมานอนที่บ้าน" พี่ใหญ่พูดเสียงเรียบแต่แฝงความเด็ดขาด แล้วก็ได้ยินเสียงถอนหายใจน้องชาย "ครับ" จบคำนั้นสายก็ถูกตัดไปทันที "แปลกมาก" เจอร์รี่พึมพำแต่ก็ไม่คิดจะต่อสายกลับไปคุยให้ทะเลาะกันเปล่าๆ "แปลกใช่มั๊ยครับ?" ไจ่ไจ๋พูดเสริม "ยังมีอีกเรื่องนะ" เมื่อได้ยินน้องว่าเช่นนั้นเจอร์รี่ก็ขมวดคิ้วมองหน้าน้องเล็กเป็นเชิงถาม "เมื่อวานผมไปที่ร้าน แต่พี่กลอเรียกลับดูเงียบๆผิดปกติ" สิ่งที่น้องพูดมานั้นทำให้พี่ใหญ่เข้าใจความหมายที่น้องกำลังจะบอกเขาได้ทันที "ทะเลาะกันหรือเปล่า?" น้องเล็กส่ายหน้าไปมา "ผมไม่แน่ใจ แล้วก็ไม่กล้าถามพี่กลอเรียด้วย" พี่ใหญ่มีสีหน้าครุ่นคิด "พักนี้ก็ไม่เห็นเจ้าพี่รองจะพูดถึงกลอเรียเท่าไหร่เลย ปกติไปหาแฟนกลับมาก็มักจะคุยจ้อให้ฟัง" พี่ใหญ่ตั้งข้อสังเกต "แต่พี่เขาจะทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร?" ไจ่ไจ๋ย้อนถามกลับพร้อมกับมองหน้าพี่ชาย "ช่วงนี้พี่ก็ยุ่งอยู่กับเจ้าพี่กลางเลยไม่ค่อยได้พูดคุยกับเจ้าพี่รองมากเท่าไหร่" เจอร์รี่ว่าแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ "เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่กลับมาอยู่บ้านเนี่ยวันๆทำอะไรกินกันบ้าง?" หันมาถามน้องชายบ้าง "ก็อย่างที่บอกพี่กลางนั่นแหละ ผมอยู่คนเดียวก็ขี้เกียจจะออกไปไหนเลยกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แต่เวลาไปมหาลัยก็กินข้าวนะครับ" ไจ่ไจ๋ตอบไปตามตรง "กินแต่ของพวกนั้นมันไม่มีประโยชน์รู้มั๊ย?" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับบีบจมูกน้องชายอย่างเอ็นดู "ถ้าไอ้พี่กลางกลับมารับรองว่านายโดนมันบ่นหูชาแน่" น้องเล็กยิ้มแหยๆ "ก็ทำงัยได้หละครับ ผมไม่มีความสามารถที่จะคิดเมนูทำอาหารกินเองได้ อย่างดีก็ไข่เจียว" น้องเล็กว่า "ไข่เจียวไหม้ๆด้วยใช่หรือเปล่า?" ถามแหย่น้องชายกลับไป "หึๆๆๆ" ไจ่ไจ๋หัวเราะเบาๆ "พี่นึกออกแล้ว" แล้วเจอร์รี่ก็พูดเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ "อะไรหรอ?" ไจ่ไจ๋เงยหน้าขึ้นถามพี่ชาย "พี่ว่าเราไปหาพี่กลอเรียที่ร้านกันดีกว่า บางทีอาจจะรู้ได้ว่าเจ้าพี่รองมันกำลังมีปัญหาอะไรหรือเปล่าแล้วก็ถือโอกาสไปกินข้าวเย็นกันด้วย" พี่ใหญ่พูดจบก็เลิกคิ้วคล้ายจะถามความเห็นน้องชาย "ดีครับ" ไจ่ไจ๋ตอบอย่างดีใจเพราะเขาเองก็เบื่ออาหารสำเร็จรูปที่บ้านเต็มทีแล้ว "งั้นก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียสิ พี่เองก็อยากอาบน้ำซักหน่อยเหมือนกัน" จบคำพูดของเจอร์รี่สองพี่น้องก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวทันที
- ที่ร้าน - "สวัสดีค่ะ" เสียงร้องต้อนรับดังขึ้นเหมือนทุกครั้งที่บานประตูถูกเลื่อนเปิดออก "อ้าว! พวกคุณเอง" กลอเรียยิ้มรับแล้วเอ่ยทักทาย "สบายดีหรือเปล่า ไม่เจอกันนานนะ" เจอร์รี่เดินไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกับกลอเรีย "สบายดีค่ะ แต่คุณดูซูบลงนะคะ" กลอเรียว่าพร้อมกับทักเจอร์รี่บ้าง "พี่ใหญ่เพิ่งกลับมาจากสนามรบครับ" ไจ่ไจ๋ตอบแทนพี่ชายแล้วหัวเราะเบาๆ "วันนี้มี่เฟิงไม่มาช่วยหรอพี่กลอเรีย?" ถามหามี่เฟิงเมื่อมองหาไม่เห็น "ออกไปธุระจ๊ะ เดี๋ยวกลับมา" กลอเรียตอบ "เข้าไปนั่งข้างในก่อนสิคะ เดี๋ยวชั้นหาน้ำหาขนมมาให้" พูดจบก็เชิญชวนให้เจอร์รี่และไจ่ไจ๋ไปนั่งพักกันด้านหลังร้าน "ไม่ต้องลำบากหรอก เดี๋ยวเราหากินกันเอง" เจอร์รี่พูดขัดขึ้นเพราะเห็นว่าในเวลานั้นมีลูกค้าเข้ามาพอดี "งั้นชั้นบริการลูกค้าก่อนนะคะ แล้วจะเข้าไปคุยด้วย" พูดจบก็ขอตัวสองหนุ่มไปทำงานต่อ "พี่รองไม่ได้อยู่ที่นี่" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นทันทีที่กลอเรียจากไป "นั่นสิ หรือว่าจะกลับไปแล้ว" เจอร์รี่เองก็มีสีหน้าหนักใจไม่น้อย เขาแน่ใจว่าแวนเนสไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้ "เดี๋ยวถามพี่กลอเรียก็รู้" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็เดินไปหาน้ำมารินให้ตัวเองและพี่ชาย "พี่ว่าไม่ต้องถามหรอก เพราะหากเจ้าพี่ชายตัวดีของนายมาที่นี่จริงๆ กลอเรียต้องพูดถึงอยู่แล้ว" เจอร์รี่ตั้งข้อสังเกต "อย่างน้อยต้องบอกว่าแวนเนสเพิ่งกลับไปหรือไม่ก็วันนี้แวนเนสก็แวะมา" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็เห็นด้วยตามนั้น "แต่ถ้าหากพี่รองไม่ได้มาที่นี่แล้วจะไปไหนหละ? ช่วงนี้พี่รองไม่มีงาน แล้วถ้าจะไปเที่ยวกับเพื่อนก็....." น้องเล็กส่ายหน้าไปมา "ตะวันยังไม่ตกดินเลย พี่รองเที่ยวตอนมีแสงสว่างไม่ค่อยเป็นหรอก" เจอร์รี่อดที่จะขำกับคำพูดของน้องชายไม่ได้ "พี่ก็ว่างั้นแหละ แต่พี่ว่าคราวนี้เจ้าพี่รองของนายต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่เหมาะไม่ควรแหงๆ ไม่งั้นไม่ทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้หรอก" แล้วบทสนทนาของสองพี่น้องก็จบลงโดยปริยายเมื่อมี่เฟิงเปิดประตูเข้ามา "พวกคุณมาหรอเนี่ย?" มี่เฟิงว่าพร้อมกับทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก "อ้าว! หรือว่าผมมาไม่ได้? เมื่อวานผมยังมาเลย" ไจ่ไจ๋ต่อคำทันที "เห็นพี่กลอเรียยังกลุ้มใจไม่พอหรืองัย?" มี่เฟิงว่าแล้วเดินไปเทน้ำใส่แก้วอย่างเซ็งๆ "มี่เฟิงทำไมเราถึงบอกว่ากลอเรียกลุ้มใจ? มีเรื่องอะไรหรอ? บอกพี่ได้มั๊ย?" เจอร์รี่ถามขึ้นมาบ้าง "พวกคุณยังจะมีหน้ามาถามอีกหรอ? ทำไมไม่ไปถามน้องชายตัวดีของคุณเองหละ?" หญิงสาวว่าแล้วกระแทกแก้วน้ำลงที่โต๊ะอย่างไม่พอใจ "อะไรนะ? นี่คุณหมายความว่าพี่รองกับพี่กลอเรียทะเลาะกันอย่างนั้นหรอ?" ไจ่ไจ๋รีบเดินไปดักหน้าแล้วถามซักต่อ "ชั้นจะไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เพราะชั้นรู้ว่าพูดอะไรไปเธอก็ต้องเข้าข้างพี่ชายของเธออยู่แล้ว" พูดจบมี่เฟิงก็ทำท่าจะเดินหนี "เดี๋ยวสิคุณ! ผมกับพี่ใหญ่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ แล้วอีกอย่างมีเรื่องอะไรก็บอกมาสิหากว่าพี่ชายผมทำไม่ถูกต้องเราไม่มีทางเข้าข้างเขาแน่นอน" ไจ่ไจ๋ดึงแขนหญิงสาวเอาไว้อีก "ชั้นไม่อยากพูดเพราะชั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าทุกวันนี้ชั้นยุให้พี่กลอเรียเลิกกับพี่ชายเธอทุกวัน" พูดจบมี่เฟิงก็สะบัดหน้าแล้วเดินออกไปทันที ปล่อยให้สองพี่น้องได้แต่มองหน้ากันอย่างเหวอๆ "พี่ใหญ่ครับ แบบนี้มันชักจะยังงัยๆอยู่นะ" ไจ่ไจ๋พูดด้วยสีหน้าแหยๆ "พี่ก็ว่างั้นแหละ เอายังงัยต่อดี?" เจอร์รี่ว่าแล้วก็ทำหน้าครุ่นคิด "สภาพการณ์แบบนี้กลอเรียคงไม่บอกอะไรเราแน่ แล้วจะไปคาดคั้นเอากับเจ้าพี่รองมันก็คงไม่ได้เรื่องขึ้นมา" พี่ใหญ่ว่าแล้วก็มองหน้าน้องเล็ก "งั้น...." ไจ่ไจ๋เลิกคิ้วเป็นเชิงถามจนเห็นพี่ชายยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก็เกิดอาการงง "พี่ใหญ่ครับ" เรียกพี่ชายอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก "วิธีเดียวก็คือต้องหลอกถามเอาจากมี่เฟิง เพราะดูเหมือนนอกจากเธอแล้วคงไม่มีใครรู้เรื่อง" น้องเล็กได้ฟังก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ "แต่ว่า...." แล้วก็ตั้งท่าจะถามต่อว่าใครจะเป็นคนหลอกถามแต่เมื่อเห็นสีหน้าพี่ชายแล้วไจ่ไจ๋ก็ได้คำตอบทันที "ไม่เอานะพี่ใหญ่! ยัยนี่ดุจะตาย เห็นหรือเปล่าว่าเมื่อกี้ยังแว๊ดๆใส่พวกเราอย่างไม่เกรงใจอยู่เลย" รีบปฎิเสธก่อนที่พี่ชายจะทันได้พูดด้วยซ้ำ "แต่เขาเป็นรุ่นพี่นายไม่ใช่หรอ? แล้วอีกอย่างนายเองก็เปิดเทอมแล้วด้วยคงได้เจอกันอยู่บ้างแหละ" พี่ใหญ่กล่าวอ้างเหตุผล "แต่ว่า...." ไจ่ไจ๋อ้าปากจะเถียงก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี "หรือว่านายไม่อยากรู้ว่าเจ้าพี่รองมันทำอะไรให้กลอเรียกลุ้มใจ" พี่ใหญ่เอาความช่างอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านขึ้นมากระตุ้นน้อง "เฮ่อ! ก็ได้ๆๆๆๆ ผมจะลองดูก็แล้วกัน แต่สงสัยต้องเอาสำลีอุดหูไว้ด้วย" น้องเล็กตอบรับในที่สุดทำให้พี่ใหญ่อดไม่ได้ที่จะขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู "ขอโทษทีนะคะ พอดีลูกค้าเยอะเลยปลีกตัวไม่ได้" ผ่านไปครู่หนึ่งกลอเรียก็เปิดประตูเข้ามาแล้วเข้าร่วมวงสนทนาด้วย "ดีที่มี่เฟิงกลับมาเร็วเลยอาสาช่วยดูหน้าร้านให้" พูดจบก็ยิ้มเล็กน้อย "เจ้าแวนเนสนี่แย่จริงๆ ทั้งที่ตัวเองก็มีส่วนในร้านนี้ด้วยแต่กลับไม่ยอมโผล่หน้ามาช่วยบ้างเลย" เจอร์รี่แกล้งบ่นเจ้าน้องชายตัวดี "เขาคงยุ่งน่ะค่ะ อย่าไปว่าเขาเลย" หญิงสาวทำหน้าเศร้าลงแล้วก็ยิ้มกลบเกลื่อนได้ทันที แต่เจอร์รี่คอยสังเกตอยู่แล้ว "ไม่ยุ่งหรอกครับ นี่ก็เพิ่งกลับมาจากการท่องเรือสำราญไปกันทั้งบ้านเลย" เจอร์รี่ว่าทำให้กลอเรียเลิกคิ้วเล็กน้อย "งั้นหรือคะ?" เธอเพียงแต่รับคำเท่านั้น "เรื่องนี้เกิดมาจากพี่ใหญ่คนเดียวครับเลยต้องเดินทางกันทั้งบ้าน" ไจ่ไจ๋พยายามพูดเพื่อสร้างบรรยากาศ "เรื่องอะไรมาว่าพี่หละ?" เจอร์รี่เอาศอกกระทุ้งแขนน้องชาย "ก็มันจริงนี่ พี่กลอเรียครับที่เราต้องแห่เดินทางไปเที่ยวกันเพราะว่าพี่กลางเขางอนพี่ใหญ่น่ะครับ พี่ใหญ่เลยต้องไปง้อถึงบนเรือเลยแต่ทีนี้พี่กลางเขางอนนานน่ะครับพี่ใหญ่เลยอยากได้ตัวช่วย พวกเราเลยต้องพากันไปหมดบ้านเลย" คำบอกเล่าของไจ่ไจ๋ทำให้หญิงสาวหัวเราะออกมาได้ "ที่แท้ก็งอนกันนี่เอง" เธอว่าพลางหัวเราะ "ไม่รู้มาก่อนว่าจะไปกันไม่งั้นชั้นจะขอไปด้วย คิดถึงคุณพ่อจัง" คำพูดของกลอเรียทำให้สองพี่น้องลอบมองหน้ากัน "เจ้าแวนเนสไม่ได้บอกคุณหรอเนี่ย แย่จริงๆเจ้าน้องคนนี้ เห็นทีกลับบ้านไปต้องเรียกมาคุยกันซักหน่อยแล้ว" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับแกล้งส่ายหน้าไปมา "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนเราก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวกันบ้าง เขาไม่จำเป็นต้องบอกชั้นทุกเรื่องหรอก" พูดจบก็ยิ้มให้สองพี่น้อง "ว่าแต่วันนี้ว่างกันหรอคะถึงมาที่นี่ได้? หรือว่าอยากมาหาหนังสืออ่าน?" เธอเปลี่ยนเรื่อง "อ้อ! พอดีเจ้าไจ่ไจ๋เพิ่งเปิดเทอมเลยพาเขามาหาซื้อหนังสือประกอบการเรียนน่ะครับ" คำพูดของพี่ชายทำให้ไจ่ไจ๋ขมวดคิ้ว "มาหาหนังสือหรอจ๊ะ? งั้นไปเดินดูข้างนอกได้เลยนะ หาไม่เจอก็ถามมี่เฟิงดูก็ได้" กลอเรียหันไปพูดกับไจ่ไจ๋ที่ทำหน้าเหวอๆ "ไปสิ!" เจอร์รี่ว่าแล้วส่งสัญญาณให้น้องออกไป ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะเดินออกไป "เจ้านี่ก็ไม่ไหว ปิดเทอมว่างๆตั้งนานไม่มาหาหนังสืออ่าน ต้องรอจนไฟลนก้นแบบนี้ทุกที" แกล้งบ่นไจ่ไจ๋ต่ออีก "เด็กๆปิดเทอมก็เป็นธรรมดาค่ะที่อยากจะนั่งๆนอนๆอยู่บ้านสบายๆ" กลอเรียพูดยิ้มๆ "หมู่นี่แวนเนสแวะมาบ้างหรือเปล่า?" เจอร์รี่ถามกลอเรียไปตรงๆ "ไม่ค่อยบ่อยค่ะ" เธอตอบแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น "แต่ชั้นก็เข้าใจเขานะคะ เขาทำงานแบบนี้เรื่องเวลามันยากที่จะจัดตารางได้ตามใจ" เธอพูดต่อ "ไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่มั๊ย? ผมขอโทษที่ต้องถามตรงๆเพราะผมสังเกตว่าพักนี้เจ้าแวนเนสเองก็ดูเหมือนจะมีเรื่องกลุ้มใจอยู่ไม่น้อย" เจอร์รี่ตัดสินใจลองถามหญิงสาวดู "สำหรับชั้นไม่มีอะไรค่ะ" เธอตอบแล้วฝืนยิ้มให้เจอร์รี่ "กลอเรีย.....ผมเคยบอกคุณแล้วใช่มั๊ยว่าผมเห็นคุณเหมือนน้องสาว ถ้ามีอะไรพี่คนนี้ยินดีรับฟังเสมอนะ" เจอร์รี่ว่าพร้อมกับบีบไหล่เธอเบาๆ "ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ แต่ชั้นไม่เป็นอะไรจริงๆ" เธอว่าแล้วยิ้มให้เจอร์รี่อีกครั้ง "ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ดี เพราะพี่คนนี้ก็คงไม่สบายใจหากว่าน้องสาวคนสวยของพี่ต้องนั่งขมวดคิ้วทั้งวัน" เจอร์รี่พูดแหย่ให้เธออารมณ์ดี "ชั้นขมวดคิ้วทั้งวันหรอคะ?" เธอย้อนถามและหัวเราะออกมาได้ในที่สุด "ผมเห็นตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านจนกระทั่งตอนนี้เลย" เจอร์รี่เองก็หัวเราะเช่นกัน "แย่จัง! ไม่น่าหละหมู่นี้ลูกค้าหนีหมด" เธอแกล้งร้องครางออกมา "ถ้าไม่อยากให้ลูกค้าหนีงั้นก็ต้องยิ้มหน่อยนะ" เจอร์รี่ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างให้เธอ ทำให้กลอเรียยิ้มตามออกมาด้วย "ถ้าชั้นมีพี่ชายอย่างคุณจริง ชั้นคงดีใจมาก" คำพูดของหญิงสาวทำให้เจอร์รี่เอื้อมมือไปบีบไหล่เธออีกครั้ง "ตอนนี้ผมก็เป็นพี่ชายคุณแล้วงัย" กลอเรียก้มหน้าลงเล็กน้อยแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็มีหยาดน้ำตาคลออยู่เต็มเบ้าตาทั้งสองข้าง "ชั้นฝากคุณบอกแวนเนสด้วยนะคะว่าชั้นไว้ใจเขาเสมอ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรชั้นก็พร้อมที่จะเชื่อ...." พูดจบหญิงสาวก็ฟุบหน้าลงที่โต๊ะแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้นท่ามกลางอาการอึ้งๆของเจอร์รี่ "ไม่เป็นไรนะ.....พี่ใหญ่อยู่นี่แล้วทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย นิ่งซะๆๆๆ" เจอร์รี่วางมือลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มของกลอเรียอย่างอ่อนโยน เขาลูบมันเบาๆเพื่อปลอบประโลม ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่ากลอเรียคงมีปัญหาอะไรบางอย่างกับน้องชายเขาอย่างแน่นอน
- ที่บ้าน - "ไจ่ไจ๋....ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะ" เจอร์รี่บอกน้องชายที่นั่งดูโทรทัศน์ตาแป๋ว "ยังไม่ง่วงเลย วันนี้ผมนอนทั้งวันแล้ว ขอดูต่ออีกหน่อยนะ" ไจ่ไจ๋ตอบแบบไม่หันกลับมาทางพี่ชาย "อยากโดนตีใช่มั๊ย?" เมื่อน้องไม่ฟังเจอร์รี่เลยพูดขู่ น้องเล็กหันมาทางพี่ชายพร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่ "ถ้าให้พูดอีกครั้งหละโดนแน่!" พี่ใหญ่ทำเสียงเข้มขึ้นตามลำดับ เขาไม่อยากให้น้องนอนดึกเพราะรู้ดีว่าเจ้าน้องคนนี้ปลุกยากปลุกเย็นมากเพียงใด "น่าเบื่อ! รีบกลับมาทำไมก็ไม่รู้!" น้องเล็กบ่นพึมพำเบาๆพร้อมกับปิดโทรทัศน์ "โอ้ย!" แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงร้องเมื่อโดนพี่ชายเขกหัวดังโป๊ก "อย่างอแงให้มากนักนะ เห็นพี่ยังมีเรื่องปวดหัวไม่พอหรืองัย?" เอ็ดใส่น้องชายอีก ไจ่ไจ๋เบ้ปากใส่พี่ชายแล้วขยับตัวลุกขึ้นแต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อนไจ่ไจ๋จึงนั่งลงตามเดิมแล้วกดรับสาย "สวัสดีครับ" เอ่ยทักทายเสียงใส "พี่เองนะ ยังไม่นอนอีกหรอ?" เสียงเคนถามมาตามสาย "กำลังจะไปนอนอยู่เนี่ย ยังไม่ง่วงเลยด้วยซ้ำไป" ไจ่ไจ๋ตอบดังๆคล้ายจะให้พี่ใหญ่ได้ยินด้วย "พี่กลางหรอ? พี่คุยด้วย" เจอร์รี่รู้ว่าเป็นเคนเลยขอให้น้องเปิดลำโพงเพราะอยากคุยกับน้องชายคนกลางด้วย "ยุ่งจริงๆ" ไจ่ไจ๋บ่นแล้วเปิดลำโพงให้พี่ชายฟังด้วย "ว่าใครยุ่งวะ?" เสียงเคนถามกลับมา "ก็พี่ใหญ่น่ะสิ...." ไจ่ไจ๋ยังพูดไม่ทันจบเคนก็ถามแทรกขึ้นมาก่อน "เออ! แล้วไอ้พี่ใหญ่กลับถึงบ้านแล้วใช่มั๊ย?" เคนถามน้องชายโดยไม่รู้ว่าน้องเปิดลำโพงอยู่ เจอร์รี่ได้ยินก็ทำตาวาว "เรียกใครว่าไอ้! ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ! พี่คนนี้ไม่ต้องเคารพกันแล้วใช่มั๊ย!?" เจอร์รี่แหวใส่โทรศัพท์มือถือของน้องชายคนเล็ก ไจ่ไจ๋เดาว่าเคนคงสะดุ้งอยู่แน่ๆ "กลับมาเมื่อไหร่โดนตบปากแน่! ลับหลังชั้นพูดจาแบบนี้ได้หรอ!?" พี่ใหญ่ยังคงด่าไม่หยุด "ฮัลโหล! โทรศัพท์จะตัดแล้วเหรียญหมดพอดีเลย ไว้ค่อยคุยกันนะ!" เสียงเคนตอบกลับมาแล้ววางสายไปทันที "ไอ้ๆๆๆ!!! ไอ้น้องคนนี้! อย่าให้เจอนะจะตีให้หลังลายเลย! มีอย่างที่ไหนมาเรียกพี่ว่าไอ้!" พี่ใหญ่ยังบ่นไม่หยุด "แล้วยังมาทำเจ้าเล่ห์ว่าเหรียญหมดอีก กลับมาเมื่อไหร่ได้โดนแน่ๆ!" ไจ่ไจ๋นั่งขำพี่ชายที่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง "หัวเราะอะไร? ขำมากนักใช่มั๊ยกับการที่ได้ยินใครมันพูดจาลามปามพี่น่ะ!?" หันมาเล่นงานน้องเล็กแทน "เปล่าซักหน่อย ผมขำพี่กลางต่างหาก คืนนี้คงนอนสะดุ้งทั้งคืนแน่" พูดจบก็อดที่จะหัวเราะต่อไม่ได้ "ผมไปนอนก็ได้ ขอโทรศัพท์คืนด้วย" ว่าแล้วไจ่ไจ๋ก็ยื่นมือไปขอโทรศัพท์จากพี่ชายคนโต แต่กลับโดนพี่ชายตีมือ "ไม่ให้! พี่ขอยึดไว้ก่อนคืนนี้เพราะเดี๋ยวเจ้าพี่กลางมันต้องโทรหานายอีกแน่ รอให้พี่เฉ่งมันเสร็จก่อนแล้วจะเอาไปคืนให้" คำพูดของพี่ชายทำให้ไจ่ไจ๋ทำหน้าแหยๆ "อาฆาตขนาดนั้นเชียวหรอ?" ถามพี่ชายกลับ "เออ! มันอยากมาเจ้าเล่ห์กับพี่ก่อนทำไม? เดี๋ยวจะด่าให้พูดไม่ได้เลย!" น้องเล็กส่ายหน้าไปมากับอาการโวยวายเหมือนเด็กไม่ได้ดั่งใจของพี่ใหญ่ "ระวังนะด่าพี่กลางมากๆเดี๋ยวพี่กลางจะไม่ยอมกลับบ้าน" ไม่วายพูดแหย่พี่ชายอีก "ถ้ามันไม่ยอมกลับพี่จะไปลากคอมันกลับมาเอง!" เจอร์รี่ตวัดเสียง ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ของไจ่ไจ๋ดังขึ้นอีกครั้ง "ตายแน่พี่กลาง" ไจ่ไจ๋พึมพำเบาๆเมื่อเห็นพี่ชายคนโตกดรับสาย "ไจ่ไจ๋! นายจะเปิดลำโพงทำไมวะ? พี่เลยโดนไอ้บ้านั่นด่าเลย!" เสียงเคนที่ดังมาตามสายทำให้เจอร์รี่โมโหจนแทบอยากบีบคอน้อง "ไม่ต้องเปิดลำโพงให้มันฟังแล้วนะ! คนบ้าอะไรวะ! วันๆเอาแต่ด่าคนอื่น ว่างนักหรืองัยไม่รู้!" เสียงเคนบ่นตามมาอีก "เฮ้ย! ไจ่ไจ๋! ทำไมไม่พูดวะ? ได้ยินพี่มั๊ย? ฟังอยู่หรือเปล่า?" เสียงเคนที่ถามกลับมานั้นทำให้เจอร์รี่ยิ้มแบบโหดๆ จนไจ่ไจ๋รู้สึกเสียวแทน "ฟังอยู่....พูดต่อสิ!" เจอร์รี่ตอบคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ "เอ่อ...." เสียงเคนเริ่มอ้ำอึ้ง "ถ้าอ้างว่าเหรียญหมดอีกรับรองว่ากลับมานายได้หมดลมหายใจแน่" น้องเล็กมองพี่ใหญ่ที่ทะเลาะกับโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้าแหยๆ เขาดีใจแทนเคนที่อยู่ไกลกันขนาดนี้เพราะหากอยู่ไม่ไกลนักพี่ใหญ่คงขับรถออกไปลากตัวกลับบ้าน แล้วต่อจากนั้นพี่ชายคนโตคงกลายเป็นอาชญากรแน่ๆ "กลับถึงบ้านนานแล้วหรอ? ชั้นเป็นห่วงเลยโทรมาถามไจ่ไจ๋ดู" เสียงเคนถามกลับมาแต่หากฟังดูดีๆจะรู้ว่าน้ำเสียงนั้นสั่นเล็กน้อย "ถ้าอยากรู้จริงทำไมไม่โทรหาชั้นแทน? จะไปถามผ่านน้องทำไม?" เจอร์รี่ย้อนถามอย่างเอาเรื่อง "ก็....กลัวว่านายเดินทางอยู่ไม่สะดวกจะรับสาย" ตอบกลับมาอย่างข้างๆคูๆ "ตกลงถึงบ้านเรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย? งั้นชั้นก็สบายใจแล้ว โทรมาถามแค่นี้แหละ" เคนพูดเหมือนจะตัดบท "เดี๋ยว! ฟังให้ดีนะ.....กลัมาถึงบ้านเมื่อไหร่เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว แล้วอย่าคิดว่าชั้นจะลืมง่ายๆหละ!" เจอร์รี่พูดจบก็ตัดสายซะเอง "ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร! หนอย! บังอาจมาเรียกพี่มาไอ้!" พี่ใหญ่บ่นในขณะที่ส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้น้องชาย "ก็พอกันทั้งคู่แหละน่า!" ไจ่ไจ๋พึมพำในขณะที่รับโทรศัพท์กลับมานึกเสียดายที่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกับเคนเลย "บ่นอะไรอีก! ยังไม่ไปนอนอีกพิรี้พิไรอยู่ได้!" เอ็ดใส่น้องเล็กอีกรอบ "ไปเดี๋ยวนี้แหละคร้าบบบ....." ไจ่ไจ๋ลากเสียงยาวแต่กลับเดินมาหยุดยืนตรงหน้าพี่ใหญ่ "จะไปนอนแล้วมายืนมองหน้าทำไม? อยากมีเรื่องหรอ?" เจอร์รี่เงยหน้าถามเจ้าน้องชายตัวแสบ "พี่ใหญ่อ่ะ! เดี๋ยวนี้ไม่รักผมแล้วใช่มั๊ย?" ไจ่ไจ๋ต่อว่าพี่ชายหน้ามุ่ย "ไอ้บ้าเอ้ย! กี่ขวบแล้วน่ะเรายังจะมาอ้อนเป็นเด็กๆอีก" พี่ใหญ่ต่อว่าน้องแต่กลับกางมือออกรอรับร่างน้องชายที่โถมตัวลงมากอด "โตแล้วอ้อนไม่ได้หรอ?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายในขณะเอาคางเกยที่ไหล่พี่ชาย "ผมต้องฝึกอ้อนบ่อยๆ อนาคตจะได้อ้อนเมียเก่งๆ" เจอร์รี่ได้ยินก็เอามือตีก้นน้องเบาๆ "ตัวเท่าลูกหมาคิดจะมีเมีย!" ต่อว่าน้องชายยิ้มๆ "หึๆๆๆ" ไจ่ไจ๋เองก็ขำกับคำพูดของตัวเอง "ฝันดีครับพี่ใหญ่" พูดจบก็หอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่ "เอาข้างนี้ด้วย" เจอร์รี่ชี้ที่แก้มตัวเองอีกข้าง "ไหนไม่อยากให้อ้อนงัย?" น้องเล็กย้อนถามพี่ชาย "อย่ามาทะเล้น!" ทำเสียงดุเล็กน้อย ไจ่ไจ๋เลยหอมแก้มพี่ชายแรงๆด้วยความหมั่นไส้ "เป็นเด็กดีแบบนี้พี่ใหญ่รักตายเลย! อื้มมมม!!!" เจอร์รี่ว่าแล้วก็จูบที่หน้าผากน้องชายแรงๆเช่นกัน "ไปนอนไป ฝันดีครับ" พูดทิ้งท้ายแล้วพยักหน้าให้น้องรีบไปนอน ไจ่ไจ๋ยิ้มหวานให้พี่ชายแล้วเดินขึ้นห้องไปแต่โดยดี หลังจากน้องชายไปนอนแล้วเจอร์รี่ก็ถอนหายใจ "เฮ่อ! ยังเหลือคนที่ต้องจัดการอีกคน!" บ่นกับตัวเองก่อนจะหยิบรีโมทมาเปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลาเพื่อรอน้องชายคนรองกลับบ้าน
| Create Date : 17 มิถุนายน 2557 |
| Last Update : 17 พฤษภาคม 2558 19:59:47 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 1290 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
