Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 32

ตอนที่ 32

"พี่รองหลับแล้วหรอครับ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามพี่ใหญ่เสียงเบา วันนี้หลังเลิกเรียนไจ่ไจ๋ก็ตรงดิ่งมาโรงพยาบาลทันที

"อืม" พี่ใหญ่พยักหน้ารับขรึมๆ น้องเล็กเลยได้แต่ยิ้มแหยๆเพราะรู้ว่าพี่ใหญ่ยังติดใจเรื่องที่เขาต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายเมื่อวันก่อน

"พี่ใหญ่.....หิวมั๊ย? ผมซื้อของกินมาด้วยนะ" ชูถุงของกินที่ซื้อมาให้พี่ชายดู

"ไม่หิว เพิ่งลงไปกินมา" เจอร์รี่ตอบแล้วหันไปสนใจกับคอมพิวเตอร์โน๊คบุ๊คที่เขาหิ้วมาทำงานต่อ

"พี่ใหญ่ แต่ผมหิวนี่ กินเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ" ไจ่ไจ๋ง้อพี่ชายเต็มที่

"ถ้ากินคนเดียวไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน" เจอร์รี่ตอบแบบไม่ใส่ใจน้องชาย น้องเล็กลอบถอนหายใจเบาๆ

"พี่ใหญ่ครับ ผมขอโทษที่คืนนั้นพูดจาไม่ดีกับพี่ แล้วก็ขอโทษที่เมื่อวานผมต่อว่าพี่" ไจ่ไจ๋ขยับเข้าไปกอดแขนพี่ชายพร้อมกับพูดง้อพี่ชายอีก

"อืม! พี่รู้แล้ว" เจอร์รี่พยักหน้ารับรู้แล้วหันกลับไปสนใจกับงานตรงหน้าก่อน

"พี่ใหญ่......" ไจ่ไจ๋เรียกพี่ชายแบบลากเสียง ติดไม่พอใจเล็กน้อยที่อุตส่าห์ง้อเต็มที่แต่พี่ชายกลับไม่สนใจ

"พี่จะทำงาน นายหิวก็ไปหาที่นั่งกินที่อื่น" พี่ใหญ่เอ่ยปากไล่โดยไม่เงยหน้ามองน้องเลย ไจ่ไจ๋ถอนหายใจออกมาดังๆบ่งบอกความเหนื่อยหน่ายแล้วลุกไปนั่งที่ข้างเตียงแวนเนส

"ขี้งอนชะมัด! อุตส่าห์ง้อแล้วยังทำเป็นไม่สนใจอีก!" ไจ่ไจ๋บ่นอุบอิบพร้อมกับหยิบของกินใส่ปากไปด้วย เจอร์รี่เหลือบตามองเจ้าน้องชายตัวแสบพร้อมกับส่ายหัวไปมายิ้มๆ ความจริงเขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรเจ้าน้องชายตัวดีแล้ว

"อยากงอนก็งอนไปเลย! ไม่ง้อแล้วก็ได้! เดี๋ยวพี่กลางก็จะกลับแล้ว คราวนี้แหละอย่ามาง้อ......อุ๊บ! แค่กๆๆๆ!!!" ไจ่ไจ๋บ่นไปในขณะที่ยังเคี้ยวของกินอยู่เต็มปากยังผลให้ของกินนั้นติดคอ เสียงไอของน้องชายทำให้เจอร์รี่หันไปมอง

"มาไม้เดียวกันเลยนะ พี่ไม่หลงกลง่ายๆหรอกไอ้แสบ" เจอร์รี่พูดกับตัวเองยิ้มๆเพราะคิดว่าไจ่ไจ๋แกล้งทำอาหารติดคอเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา

"ไจ่ไจ๋....." แวนเนสที่หลับสนิทได้ยินเสียงน้องไอก็ตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้างัวเงียต่อเมื่อเห็นน้องไอจนหน้าดำหน้าแดงก็ตกใจ

"ไจ่ไจ๋!! เป็นอะไร?" น้ำเสียงของแวนเนสดูจะตกใจเป็นอย่างมาก ไจ่ไจ๋ไม่ตอบเพียงแต่ชี้ไปที่แก้วน้ำ

"เดี๋ยวนะๆๆๆ" แวนเนสรีบกระวีกระวาดเทน้ำใส่แก้วให้น้อง ไจ่ไจ๋รีบรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแต่พอดื่มเร็วไปก็สำลักออกมาอีก แวนเนสเห็นก็รีบลูบหลังให้น้องชาย เห็นเช่นนั้นแล้วพี่ใหญ่จึงรีบลุกขึ้นมาดูทันที

"เฮ้ย!!!" เจอร์รี่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นน้องน้ำหูน้ำตาไหล ใบหน้าแดงกล่ำไปหมด

"หายหรือยัง?" แวนเนสถามน้องด้วยความเป็นห่วง ไจ่ไจ๋พยักหน้าก่อนที่จะค้อนใส่พี่ชายคนโต

"เฮ่อ! เกือบตายแหนะ" ตอบพร้อมกับเอามือลูบหน้าตัวเอง

"อาหารมันติดคอน้องทำไมนายถึงนั่งมองเฉยๆหละ? มันตายไปจะว่างัย?" แวนเนสหันมาต่อว่าพี่ชายทันทีเมื่อเห็นว่าน้องไม่เป็นไรแล้ว

"ก็.....ก็นึกว่ามันแกล้งนี่หว่า....." เจอร์รี่ตอบเสียงอ้อมแอ้ม

"แกล้ง? ผมจะแกล้งทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้น! มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะทำแบบนั้นได้!" ไจ่ไจ๋แหวใส่พี่ชาย แต่คำพูดนั้นกลับทำให้เจอร์รี่หัวเราะก๊ากในขณะที่แวนเนสได้แต่อ้าปากค้าง

"ไจ่ไจ๋!!! พูดจาน่าเตะเหลือเกินนะ! เมื่อกี้น่าจะปล่อยให้มันตายไปเลย!" แวนเนสโวยวายเป็นการใหญ่ น้องเล็กได้ยินก็มองหน้าพี่ชายสองคนสลับกันไปมาอย่างงงๆ

"เรื่องอะไรมาด่าผมหละ? ผมพูดอะไรผิด?" น้องเล็กยังไม่เข้าใจอยู่ดี

"งั้นนายอยากรู้จักคนบ้าที่แกล้งทำอาหารติดคอเพื่อเรียกร้องความสนใจมั๊ยหละ?" เจอร์รี่กอดคอน้องเล็กพร้อมกับย้อนถามด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ

"หา???" ไจ่ไจ๋เลยยิ่งงงเข้าไปใหญ่เพราะไม่รู้ว่าพี่ชายพูดถึงเรื่องอะไรกัน

"วันนี้มีคนบ้าคนนึงมันแกล้งทำแอปเปิ้ลติดคอเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพี่ใหญ่น่ะ" ขยายความพร้อมกับเหล่มองแวนเนสที่นั่งหน้าง้ำอยู่เตียง

"ทำแอปเปิ้ลติดคอ?" น้องเล็กทวนคำแล้วแวนเนสตามสายตาพี่ชายคนโต จากอารมณ์ที่กำลังเคืองๆพี่ใหญ่กลับกลายมาเป็นการระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว

"ฮ่าๆๆๆๆ!!!!!" ในขณะที่พี่น้องสองคนหัวเราะอยู่นั้นแวนเนสได้แต่ค้อนใส่แล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ทันที

"พี่รอง.....คิดได้ยังงัยเนี่ย?.....ฮ่าๆๆๆ....." ไจ่ไจ๋พูดพลางหัวเราะพลางเพราะไม่คิดว่าแวนเนสจะทำแบบนี้ได้

"หุบปากซักที! พี่จะพักผ่อน!" แวนเนสตวัดเสียงแต่ไม่ยอมหันกลับมาเพราะติดเคืองอยู่

"ไจ่ไจ๋ แล้วนายว่าการเรียกร้องความสนใจด้วยการร้องไห้แงๆเสียงดังๆน่ะเป็นการเรียกร้องความสนใจที่ผู้ใหญ่ตัวโตๆเขาจะทำกันมั๊ย?" เจอร์รี่ได้ทีเผาแวนเนสต่อ

"โอ้ย!!! ถ้าจะคุยกันก็ออกไปให้พ้นๆหน้าชั้นเลยนะ! รำคาญ!!!" แวนเนสลุกขึ้นมาแว๊ดใส่แล้วทิ้งตัวนอนลงไปอีกครั้ง เจอร์รี่กับไจ่ไจ๋หันไปอมยิ้มให้กัน

"งั้นลงไปหาอะไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวมาแล้วกันนะ" พี่ใหญ่ชวนน้องเล็กพร้อมกับบอกกล่าวให้แวนเนสรู้ด้วย แวนเนสได้ยินแล้วแต่ไม่ตอบรับอะไร

"ไป.....เราไปกันเถอะ นายเอาของที่ซื้อมาลงไปกินด้วยก็ได้" เจอร์รี่บอกไจ่ไจ๋

"ไม่เอาหรอก! ไม่กินแล้วไอ้ลูกชิ้นบ้านี่! กินแล้วติดคอ!" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับเบ้ปาก

"โทษไปโน้น เรานั่นแหละที่พูดๆๆๆในขณะที่เคี้ยวอาหาร สอนไม่จำ!" เจอร์รี่ว่าน้องกลับพร้อมกับเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากน้องเบาๆ

"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ผมหิวแล้ว" น้องเล็กรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการโอบรอบเอวพี่ชายแล้วชวนลงไปข้างล่าง

- วันต่อมา -

"แต่งตัวซะหล่อเชียว จะไปไหนหรอไจ่ไจ๋?" แวนเนสที่นอนหนุนตักพี่ชายดูโทรทัศน์อยู่เอ่ยถามน้องเล็กที่กำลังเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก

"ไปรับพี่ชายสุดที่รักของมันงัย" เจอร์รี่ตอบแทนน้อง ไจ่ไจ๋ยิ้มบางๆแล้วเดินมาหาพี่ชายทั้งสองคน

"พี่ทุกคนก็เป็นสุดที่รักของผมทั้งนั้นแหละ" พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำให้พี่ชายทั้งคู่อดที่จะยิ้มไม่ได้

"พี่ไปด้วยสิ" แวนเนสว่าพร้อมกับขยับตัวจะลุกขึ้นแต่พี่ใหญ่เอาเอาแขนพาดบนหน้าอกน้องกันไว้ไม่ให้ลุก

"เดี๋ยวจะโดน! นายยังไม่ทันจะหายดีเลยจะออกไปข้างนอกได้ยังงัย?" พูดกับแวนเนสเสียงดุๆ

"ชั้นหายแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วซักหน่อย นายจะขังชั้นให้อยู่แต่ในบ้านตลอดเลยหรืองัย?" แวนเนสทำเสียงอ่อยๆเพราะอยากไปรับเคนกลับบ้านด้วย

"ชั้นไม่ให้ไป ถ้าอยากมีปัญหากับชั้นอีกก็เอาสิ" เจอพี่ใหญ่มาไม้นี้แวนเนสเลยไม่กล้าแย้งอะไรอีก

"หึๆๆๆ" ไจ่ไจ๋แอบหัวเราะแวนเนส

"พี่รองครับ ผมจะรีบไปรีบกลับ พี่นอนพักให้หายดีเถอะนะ" พูดปลอบใจแวนเนสยิ้มๆ

"ก็ได้ อย่าเถลไถลกันนักหละ" แวนเนสสั่งกำชับน้องชายเอาไว้

"ครับผม" ไจ่ไจ๋รับคำแล้วหยิบกุญแจรถก่อนที่จะเดินออกไป ตลอดทางที่ขับรถไปรับพี่ชายไจ่ไจ๋ก็เปิดเพลงและร้องคลอไปตลอดทางอย่างอารมณ์ดี

"ติ๊ดๆๆ" ไจ่ไจ๋ได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็กดรับ

"ยังมาไม่ถึงอีกหรอ? พี่รอนานแล้วนะ" เสียงเคนบ่นอุบมาตามสาย

"กำลังจะถึงแล้วครับ อีกแป๊บเดียว" ไจ่ไจ๋ตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ

"อารมณ์ดีเหลือเกินนะ ไหนหละ? ถึงหรือยัง? แป๊บเดียวยังงัยกัน" เคนบ่นน้องชายออกมาอีกโดยไม่รู้ว่าไจ่ไจ๋จอดรถอยู่ด้านหลังเขานั่นเอง

"อีกแป๊บนึง" ไจ่ไจ๋แกล้งพี่ชายต่ออย่างนึกสนุก ทั้งๆที่เห็นพี่ชายยืนตากแดดคุยโทรศัพท์อยู่ตรงหน้า

"พี่ร้อนนะโว้ย! นายขับรถมาหรือเข็นรถมากันแน่?" เคนโวยวายน้องชายออกมาอีก ไจ่ไจ๋หัวเราะคิกคักอย่างขำๆ

"เข็นมาครึ่งทางแล้วค่อยมาขับตอนใกล้จะถึงเนี่ยแหละ" ตอบพี่ชายอย่างกวนๆ

"ไอ้เด็กบ้า! อย่ามากวนประสาทพี่ให้มากนักนะ! วันหลังไม่ต้องมารับเลยนะพี่กลับเองสบายกว่าเยอะ!" เคนต่อว่าน้องชายอย่างหงุดหงิด ไจ่ไจ๋หัวเราะเสียงดังแล้วเอามือกดแตรรถ เคนหันมาตามเสียงก่อนที่จะทำหน้าเข้มใส่เจ้าน้องชายหน้าทะเล้นแล้วเดินดุ่มๆมาหา

"สวัสดีครับพี่กลาง" น้องเล็กลงจากรถแล้วเอ่ยทักทายพี่ชาย

"สวัสดีครับ!" เคนกัดฟันพูดพร้อมกับแถมมะเหงกให้น้องอีกทีหนึ่ง

"หึๆๆๆ พี่กลางนี่ขี้โวยวายไม่หายซักทีนะเนี่ย" ไจ่ไจ๋หัวเราะแล้วช่วยพี่ชายเอาสัมภาระใส่ท้ายรถ เคนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่หันไปค้อนใส่น้อง

"โอ๋ๆๆๆ รีบขึ้นรถเถอะ อากาศร้อนเดี๋ยวเส้นเลือดในสมองแตกตาย" รีบโอ๋พี่ชายแต่ไม่วายจิกกัดไปด้วยในตัว

"เดี๋ยวเถอะ!" เคนชี้หน้าเจ้าน้องชายจอมกวนแล้วก้าวขึ้นไปนั่งด้านหน้า ไจ่ไจ๋อมยิ้มแล้วจัดการปิดท้ายรถเสร็จแล้วก็ไปประจำที่คนขับ

"ไอ้พี่รองมันเป็นยังงัยบ้าง? หายดีหรือยัง?" เมื่อรถเริ่มออกตัวเคนก็ถามไถ่เอาจากน้อง

"ก็ดูเหมือนจะหายดีแล้วนะครับ แต่พี่ใหญ่ยังไม่แน่ใจเลยห้ามพี่รองออกจากบ้านเด็ดขาด พี่รองคงเซ็งอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่กล้าขัดใจพี่ใหญ่อีก" ตอบพี่ชายยิ้มๆ

"สมน้ำหน้ามัน! ไม่สบายแล้วยังไปทำงานอีก" เคนพูดซ้ำเติมแวนเนส

"พี่กลางต้องมาเห็นตอนที่พี่รองโดนพี่ใหญ่โกรธว่าพี่รองน่ะหน้าจ๋อยขนาดไหน? ตอนนั้นบรรยากาศในบ้านกร่อยๆพิลึก" น้องเล็กเล่าให้พี่ชายฟัง

"แต่พี่ใหญ่ก็โกรธได้ไม่นานใช่มั๊ยหละ?" เคนพูดต่ออย่างรู้จักพี่ใหญ่ดี

"ก็ไม่นานหรอกครับ เพราะพี่รองเขาแผนสูง" ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาเมื่อคิดถึงวีรกรรมที่แวนเนสก่อไว้ที่โรงพยาบาล

"หืม? พี่รองมันทำอะไรหรอ?" เคนเลิกคิ้วถามน้องกลับอย่างสงสัย

"พี่รองเขาแกล้งทำแอปเปิ้ลติดคอ พี่ใหญ่เห็นก็ตกใจเลยรีบเข้าไปดู" เคนได้ยินก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"แต่พี่ใหญ่ก็จับได้ว่าพี่รองเขาแกล้งก็เลยโกรธมากกว่าเดิม คราวนี้พี่รองทำงัยรู้มั๊ย?" ไจ่ไจ๋เล่าต่อพร้อมกับย้อนถามพี่ชาย

"ทำยังงัย?" เคนถามอย่างสนใจ

"ร้องไห้ลั่นโรงบาลเลย จนนางพยาบาลวิ่งเข้ามาดูกันตั้งหลายคน" ไจ่ไจ๋เฉลยให้พี่ชายฟัง

"ฮ่าๆๆ!!! ไอ้พี่รองมันหน้าด้านดีนี่หว่า กล้าแหกปากร้องซะขนาดนั้นเชียว" เคนได้ยินถึงกับหัวเราะก๊าก

"ใช่....แต่พี่ใหญ่เขาหน้าบางเลยต้องยอมตามข้อต่อรองของพี่รองที่บอกพี่ใหญ่ต้องหายโกรธไม่งั้นจะไม่หยุดร้อง" น้องเล็กเองก็หัวเราะด้วย

"พี่ว่าพี่ใหญ่เขาก็คงไม่ได้โกรธไอ้พี่รองมากมายนักหรอก แต่เก๊กไปงั้นๆแหละ" เคนนินทาพี่ใหญ่ แล้วสองพี่น้องก็หัวเราะกันคิกคัก

"ว่าแต่นายเองเถอะ เดี๋ยวนี้พอมีแฟนก็อยู่ไม่ติดบ้านแล้วใช่มั๊ย?" เคนหันมาพูดถึงตัวน้องชายบ้าง

"อะไรกัน? ไม่ใช่ซักหน่อย ไปฟังมาจากไหน" น้องเล็กตอบเสียงอ้อมแอ้ม

"ฟังมาจากพี่ใหญ่ของนายน่ะสิ รายนั้นโทรมาบ่นกับพี่บ่อยๆ ระวังเถอะเดี๋ยวพี่ใหญ่น้อยใจขึ้นมาแล้วจะลำบาก คนแก่น่ะเอาใจยากจะตาย" เคนว่าแต่ไม่วายแขวะพี่ชายไปด้วย

"เดี๋ยวผมจะฟ้องพี่ใหญ่" น้องเล็กย่นจมูกพร้อมกับพูดยิ้มๆ

"ฟ้องไปเถอะ! ไม่กลัวหรอก" เคนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเพราะรู้ว่าน้องไม่ทำแบบนั้นแน่

"ไม่กลัวจริงหรอ?" น้องเล็กทำเสียงสูง เคนเลยผลักหัวน้องอย่างหมั่นไส้

"แล้วพี่กลางหละ? ทำงานเป็นงัยมั่ง?" หันมาถามพี่ชายบ้าง

"ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรพิเศษ" เคนตอบแล้วเอนตัวลงกับเบาะรถ

"เดี๋ยวแวะตลาดซื้อกับข้าวไปทำกินกันดีกว่า พวกนายคงไม่ได้เตรียมมื้อเย็นกันไว้ใช่หรือเปล่า?" เคนบอกน้อง

"ไม่ได้เตรียม เดี๋ยวนี้แต่ละคนไม่ค่อยกลับมากินข้าวบ้านหรอก ตอนเย็นจะกินเข้ามากันเลย" ไจ่ไจ๋รายงานให้พี่ชายรู้

"ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ พี่ไม่อยู่ซักคนข้าวปลาอาหารก็ไม่มีใครใส่ใจจะทำ ไปกินข้างนอกจะมีสารอะไรปนเปื้อนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้" เคนบ่นพี่น้องไปตามประสา

"แหม....ก็ไม่มีใครว่างทำนี่ครับ ปกติตอนเช้าพี่ใหญ่จะเป็นคนออกไปซื้อมาให้ แต่ถ้าเป็นวันหยุดก็ทำกินกันเองแหละ" น้องเล็กแย้งขึ้นแล้วถามต่อ

"ว่าแต่วันนี้เราจะทำอะไรกินกันดีหละครับ?" เคนเหลือบมองหน้าน้องชายเล็กน้อย

"แล้วนายอยากกินอะไรหละ?" ไม่ตอบแต่ย้อนถามน้องแทน

"ผมกิน....." ไจ่ไจ๋ยังตอบไม่ทันจบประโยคเคนก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทันน้อง

"ผมกินอะไรก็ได้" น้องเล็กยิ้มแหยๆแล้วพยักหน้ารับ

"หึๆๆ.....งั้นวันนี้ทำสุกี้กินกันดีกว่า ดีมั๊ย?" เคนเสนอพร้อมกับถามความเห็นน้อง

"ดีครับ เราไม่ได้ทำสุกี้กินกันนานแล้วเหมือนกัน" ไจ่ไจ๋เห็นดีด้วย เมื่อเป็นดังนั้นแล้วสองพี่น้องก็แวะซื้อของสดที่ตลาดเพื่อกลับไปทำอาหารเย็นกินกัน

"กลับมาแล้วครับ!!!" เคนร้องทักทันทีที่ก้าวขาเข้าบ้าน

"เสี้ยวเทียน!! คิดถึงที่สุดเลย!" แวนเนสเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาจะวิ่งเข้าไปกอดน้องแต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะไจ่ไจ๋ที่เดินตามเข้ามารีบวิ่งมาบังตัวเคนไว้

"อะไรของนายวะไจ่ไจ๋?" แวนเนสว่าน้องอย่างงงๆ

"อย่าเพิ่งนะพี่รอง ผมยังไม่ได้กอดพี่เขาเลย อุตส่าห์ไปรับมา ห้ามแซงคิว" คำพูดของน้องทำเอาเคนถึงกับส่ายหน้าแต่ก็ยังมีรอยยิ้มเจืออยู่

"ไอ้บ้า! เห็นพี่เป็นอะไรเนี่ยจะกอดจะทักทายต้องมีบัตรคิวด้วย" ต่อว่าน้องยิ้มๆแล้วก็กอดเข้าน้องชายสุดที่รักซะแน่น

"อื้มๆๆๆ!!! พอใจหรือยัง?" หอมแก้มน้องชายแรงๆหลายๆทีอย่างหมั่นไส้

"พอใจแล้ว อื้มมมมมม....." ไจ่ไจ๋ตอบแล้วหอมแก้มพี่ชายค้างไว้นานๆ พี่ชายอีกสองคนมองน้องชายทั้งคู่ยิ้มๆ

"พอได้แล้ว" เคนจับหน้าน้องชายออกพร้อมกับกัดฟันพูด น้องเล็กมองหน้าพี่ชายแล้วอมยิ้มก่อนที่จะหิ้วถุงกับข้างเข้าไปในห้องครัว

"มากอดบ้างซิ!" แวนเนสเรียกน้องแต่เมื่อเคนหันหน้ามาแวนเนสก็หัวเราะ

"ขำอะไร?" เคนถามพี่ชายงงๆ เพราะไม่รู้ว่าแก้มตัวเองที่ถูกน้องหอมนั้นมีรอยแดงๆปรากฎอยู่

"เปล่า" แวนเนสส่ายหน้าแล้วรั้งตัวน้องเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึง

"นายหายดีแล้วหรอ?" เคนถามพี่ชายอย่างห่วงใย

"หายแล้วหละ" แวนเนสตอบแล้วเชยคางน้องขึ้นมา

"นายบวมขึ้นหรือเปล่าเนี่ย? หน้าบานมากเลย" เคนได้ยินก็หน้ามุ่ยลงทันตาเห็น

"ไปไกลๆเลย! ปากดีเหลือเกิน!" ผลักพี่ชายออกแล้วจะเดินไปนั่งพักที่โซฟา

"เดี๋ยวก่อนสิ!" แวนเนสดึงมือน้องไว้ก่อน

"อะไรอีกหละ!?" เคนตวัดเสียงใส่ แวนเนสไม่ตอบแต่เหนี่ยวคอน้องเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มน้องแรงๆซึ่งเป็นที่เดียวกับที่ไจ่ไจ๋เพิ่งหอมไปเมื่อกี้ ยังผลให้รอยแดงๆนั้นชัดเจนมากขึ้น

"ซื้อของมาทำกินใช่มั๊ย? ชั้นไปช่วยไจ่ไจ๋หละ" พูดจบแวนเนสก็เดินผิวปากเข้าห้องครัวตามน้องเล็กไป

"อะไรของมัน" เคนเอามือถูแก้มตัวเองแล้วจะเดินไปนั่งอีกแต่คราวนี้ถูกพี่ใหญ่รั้งไว้ก่อน

"เดี๋ยวๆๆๆ แล้วไม่ทักพี่ใหญ่หรืองัย?" เคนได้ยินคำทักท้วงก็สวมกอดพี่ชายโดยไม่พูดจาอะไร

"นายอ้วนขึ้นเหมือนที่แวนเนสมันว่าจริงๆแหละ พี่ใหญ่จะโอบรอบตัวนายไม่ได้แล้วเนี่ย" เอ่ยแซวน้องชายขึ้นมาบ้าง

"พูดจากวนประสาทอีกคนแล้ว!" เคนเงยหน้าขึ้นมาค้อนใส่พี่ชาย

"หึๆๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะแล้วแกล้งหอมแก้มเคนแรงๆซ้ำกับที่ไจ่ไจ๋และแวนเนสหอมไปเมื่อกี้นี้ด้วย

"ไป....ไปในครัวกันดีกว่า....." เสร็จแล้วก็ชวนน้องเข้าไปสมทบกับพี่น้องอีกสองคน เมื่อเคนเดินเข้ามาแวนเนสกับไจ่ไจ๋ก็หันไปอมยิ้มให้กันเพราะที่แก้มเคนนั้นเป็นรอยแดงที่เห็นได้อย่างชัดเจน เจอร์รี่เองก็ยักคิ้วให้น้องอีกสองคนด้วย

"ชั้นจะทำสุกี้นะวันนี้ ไม่ได้กินนานแล้ว" เคนพูดขึ้นโดยไม่รู้ว่าตัวเองถูกพี่น้องแกล้งเอาอีกแล้ว

"นี่! เป็นอะไรกัน? มองหน้าชั้นอยู่ได้!" แหวใส่เมื่อเห็นพี่น้องทั้งสามคนมองหน้าเขาพลางอมยิ้มไปด้วย

"เปล่าหรอกครับ เพียงแต่พวกเราสามคนคิดถึงพี่มากเท่านั้นเอง ไม่เห็นหน้ากันตั้งสองอาทิตย์กว่าก็เลยต้องมองให้นานๆหน่อยจะได้หายคิดถึง ใช่มั๊ยครับพี่ใหญ่พี่รอง?" หันไปขอเสียงสนับสนุนจากพี่ชายอีกสองคนด้วย

"อืม" เจอร์รี่กับแวนเนสพยักหน้ารับพร้อมกัน

"ประสาท! ทุกทีไม่เห็นจะเคยคิดถึง" เคนบ่นอุบแล้วหันมาหยิบของออกจากถุง

"มานี่กันเลย มาช่วยๆกันทำ เจอร์รี่นายเอาหม้อใบใหญ่ใส่น้ำแล้วไปต้มทำเป็นน้ำซุป แวนเนสกับไจ่ไจ๋มาเอาผักไปล้าง เดี๋ยวชั้นจัดการพวกเนื้อเอง" เคนออกคำสั่งกับพี่ๆน้องๆ

"ครับ" สามพี่น้องรับคำเคนแล้วแยกย้ายไปช่วยกันเตรียมอาหารเย็น ส่วนเคนนั้นเดินไปที่ตู้เย็นจะไปหยิบไข่ไก่และนมสดมาหมักพวกเนื้อแต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ที่ประตูตู้เย็น

"เฮ้ย!!!" ร้องอุทานออกมาแล้วเอามือแตะๆที่แก้มตัวเอง ในตอนนั้นเองที่พี่น้องอีกสามคนพากันหัวเราะก๊ากออกมา เคนจึงหันควับมาทางต้นเสียง

"สนุกกันจริงๆนะ!" แหวใส่พี่น้องแล้วเอามือถูแก้มตัวเองแรงๆ

"อย่าถูสิ! เดี๋ยวก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่!" เจอร์รี่เอ่ยห้ามแล้วเดินมาจับมือน้องไว้

"นิสัยไม่ดี! ชอบแกล้ง!" เคนไม่ว่าเปล่าแต่ทุบแขนพี่ชายเข้าให้ด้วย

"โอ้ย! อะไรวะ? แวนเนสกับไจ่ไจ๋มันแกล้งนายก่อนนะ ทำไมไม่ไปโวยวายกับพวกมันหละ?" เจอร์รี่บ่นอุบแต่ก็ยังคงยิ้มๆอยู่

"โอ๋ๆๆๆ พี่กลางอย่างอนเลยนะ รักหรอกจึงหยอกเล่น เอางี้....งั้นเราสามคนให้พี่เอาคืน หอมแก้มได้ตามสบายเลย" ว่าแล้วไจ่ไจ๋ก็ป่องแก้มให้เคนหอม

"อย่ามาแผนสูงหน่อยเลย!" เคนดันหน้าน้องชายออกไปไกลๆ

"ไม่เอาคืนหรอ?" ไจ่ไจ๋ยังตามแหย่พี่ชายอีก

"ไม่เอา!" เคนตวัดเสียง พี่ชายสองคนจึงได้แต่หัวเราะ

"เอาหน่อยน่า! เร็วๆๆๆๆ....." น้องเล็กยังแหย่พี่ชายไม่เลิก

"อยากโดนเตะหรืองัย?" เคนพูดขู่น้องชาย น้องเล็กย่นจมูกใส่แล้วถอยห่าง

"น้องแค่ล้อเล่นทำเป็นหงุดหงิด" พี่ใหญ่ต่อว่าน้อง

"ไม่เล่นด้วยโว้ย!" เคนแหวใส่หน้ามุ่ยสนิท สามพี่น้องได้แต่หันไปยิ้มให้กัน

"แล้วที่สั่งให้ทำน่ะทำกันหรือยัง? จะกินกันมั๊ยเนี่ย? ถ้าไม่อยากกินชั้นจะได้ไม่ต้องทำแล้ว!" พาลใส่พี่น้องต่ออย่างหงุดหงิด

"กินคร้าบบบบ....." ตอบพร้อมกันแล้วรีบแยกย้ายกันทำหน้าที่ตามคำสั่งของเคนกันอย่างแข็งขันเพราะกลัวเคนจะโวยวายแล้วทำให้มื้อเย็นต้องเป็นอันยกเลิกไป

- หลังอาหารเย็น -

"พีพีถางถาง มานี่เร็วลูก" หลังมื้ออาหารเคนก็มานั่งที่ห้องนั่งเล่นแล้วร้องเรียกแมวน้อยแสน
รักของตัวเอง เจ้าพีพีกับถางถางได้ยินเสียงเจ้านายก็รีบวิ่งมาออดอ้อนกันยกใหญ่

"น้องเรามีลูกเป็นแมวไปแล้ว" แวนเนสพูดกับพี่ใหญ่อย่างขำๆ

"เวลาพ่อไม่อยู่ซนหรือเปล่าเนี่ย? เอ้า! อ้อนกันใหญ่เลยนะ คิดถึงหรอลูก?" เคนพูดกับแมวทั้งสองตัวอย่างรักใคร่

"อย่าไปหอมมัน" เจอร์รี่ร้องห้ามเมื่อเห็นเคนเอาหน้าชนกับเจ้าถางถาง

"เฮ่อ! ความรักของเราสามพ่อลูกมีคนกีดกันอีกจนได้ แต่ถึงพ่อจะหอมหนูไม่ได้แต่พ่อรักหนูนะ" เคนไม่ได้โต้แย้งอะไรพี่ชายแต่พูดแขวะกลายๆ คำพูดนั้นทำเอาแวนเนสหัวเราะคิก

"เมี้ยวๆๆๆ!!" เจ้าพีพีกับถางถางร้องรับคำของเคนอย่างแสนรู้แต่ก็ยังป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ยอมห่าง

"ปากคอเลาะร้ายเหลือเกินนะ!" เจอร์รี่ผลักหัวน้องก่อนจะมานั่งลงข้างๆน้อง เจ้าพีพีกับถางถางก็เดินมาอ้อนเจอร์รี่ด้วย

"ว่างัย? หิวอีกแล้วหรอ?" เจอร์รี่ถามเจ้าแมวน้อยทั้งสองตัวอย่างเอ็นดู

"มันร้องทีไรเจอร์รี่ก็ว่ามันหิวทุกที ให้มันกินทั้งวันนั่นแหละ" แวนเนสที่เดินมานั่งลงอีกข้างหนึ่งของน้องบอก

"ไม่น่าหละเดี๋ยวนี้ตัวกลมเป็นลูกบอลเชียว นายอ่ะอย่าให้มันกินพร่ำเพรื่อสิ แบบนี้ก็เสียนิสัยหมด" เคนต่อว่าพี่ชายคนโต

"อ้าว! ก็มันหิวแล้วจะไม่ให้กินได้งัยหละ?" เจอร์รี่เถียง

"มันไม่ได้หิวหรอก แมวน่ะกินวันหละสองมื้อก็เหลือเฟือแล้ว" เคนแย้งคำพี่ชาย

"แล้วเราหละต้องกินวันละกี่มื้อถึงจะอิ่ม?" พี่ใหญ่เปลี่ยนเรื่องแล้วโน้มหัวน้องชายมาซบที่ไหล่ตัวเอง

"ถ้าชั้นกินวันละห้ามื้อ พี่ใหญ่เลี้ยงไหวมั๊ยครับ?" เคนต่อความกับพี่ชายอย่างนึกสนุก

"แถมให้อีกวันละสามมื้อเลย แต่นายต้องลาออกจากงานมาอยู่บ้าน โอเคมั๊ย?" พี่ใหญ่ย้อนถามน้อง

"ชั้นโอเค!" แวนเนสรีบตอบขึ้นมาทันที

"ชั้นไม่ได้ถามนายซักหน่อย นายน่ะต้องทำงานหาเงินมาช่วยชั้นเลี้ยงน้องถึงจะถูก" เจอร์รี่พูดยิ้มๆ

"งั้นเดี๋ยวชั้นโทรบอกหัวหน้าขอลาออกเลยแล้วกัน" เคนแกล้งพูดแหย่พี่ชาย

"พูดแล้วห้ามคืนคำนะ" ก้มหน้าย้ำคำกับน้อง

"จะบ้าหรืองัย! ชั้นพูดเล่นเฉยๆ เรื่องอะไรจะลาออกง่ายๆ เดือนหน้าชั้นจะได้เพิ่มเงินเดือนแล้ว" เคนเงยหน้าขึ้นมาบอกกล่าวกับพี่ชาย

"จริงหรอ? เพิ่มเท่าไหร่?" แวนเนสถามน้อง

"สามพัน" เคนตอบยิ้มๆ

"แสดงว่านายทำผลงานเข้าตากรรมการใช่มั๊ย?" แวนเนสถามต่อ

"ประมาณนั้นแหละ" เคนพยักหน้าแล้วหันไปทางพี่ใหญ่

"ถ้าชั้นได้เพิ่มเงินเดือนแล้ว ไว้จะพาไปเลี้ยงนะ" เจอร์รี่ยิ้มรับอย่างภูมิใจ

"เลี้ยงมันคนเดียวหรอ? แล้วชั้นหละ?" แวนเนสสะกิดน้องยิกๆ

"นายรวยแล้วหนิ ทำไมชั้นต้องเลี้ยงนายด้วย?" เคนพูดแหย่แวนเนส

"เจอร์รี่มันรวยกว่าชั้นอีก นายยังเลี้ยงมันได้เลย" แวนเนสทำเสียงกระเง้ากระงอด เคนเลยหัวเราะออกมาได้ในที่สุด

"เลี้ยงก็ได้ แต่ชั้นต้องได้เงินเดือนเพิ่มก่อนนะ เพราะตอนนี้กรอบเหลือเงินไม่เท่าไหร่เอง" คำพูดของน้องทำให้พี่ชายทั้งคู่หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

"เออ....แล้วไจ่ไจ๋หละ? กินข้าวเสร็จหายหัวไปเลย" เคนถามหาน้องชาย

"รายนั้นไม่ต้องไปหามันหรอก ต้องคุยโทรศัพท์หลังอาหารสามเวลา" พี่ใหญ่พูดเสียงห้วนๆ

"ก็น้องมีแฟนนี่เนอะ มันก็ต้องเอาใจใส่กันเป็นธรรมดา" เคนพูดเข้าข้างน้อง

"เอาใจใส่แบบไม่ธรรมดาหละสิไม่ว่า! ทีพี่น้องไม่เห็นมันจะมานั่งคุยด้วยเลย" บ่นอุบต่อเบาๆ

"เวลาตัวเองไม่มีเวลาให้น้องแล้วน้องมันบ่นก็หาว่าน้องงอแง แต่ทีนี้พอน้องไม่มีเวลาให้บ้างตัวเองก็งอน" แวนเนสกระซิบนินทาพี่ใหญ่เบาๆ

"คนมันแก่แล้วเลยต้องการคนเอาใจตลอดเวลางัย" เคนกระซิบกลับแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันคิกคัก

"นี่! นินทาชั้นหละสิ" หันมาเห็นสีหน้าน้องๆก็รู้ว่าตัวเองต้องตกเป็นเป้าการนินทาแน่นอน

"เปล่าซักหน่อย" เคนแก้ตัว ในขณะนั้นไจ่ไจ๋ก็เดินลงมาพอดี

"คุยอะไรกันอยู่ครับ?" เอ่ยถามบรรดาพี่ชายทั้งสามคน

"คุยเรื่อยเปื่อยน่ะ นายหละหนีขึ้นไปคุยกับใคร?" เคนตอบพร้อมกับย้อนถามน้อง

"แหม....ก็มีนิดนึง แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่คุยนานๆแล้วนะครับ คุยแต่ละครั้งก็ไม่เกินครึ่งชั่วโมง" ประโยคหลังคล้ายจะบอกพี่ใหญ่กลายๆ

"เรื่องของนาย! ไหนๆก็ออกค่าโทรศัพท์เองแล้วไม่ใช่หรอ?" เจอร์รี่ลอยหน้าลอยตาตอบแต่ทำเอาไจ่ไจ๋สะดุ้ง

"ผมพูดตอนไหนครับพี่ใหญ่?" ย้อนถามพี่ชายเสียงอ่อย

"นายพูดตอนที่พี่คุยถึงเรื่องการจำกัดค่าโทรศัพท์ของนาย" พี่ใหญ่ตอบอย่างฉะฉาน

"งั้นหรอ? สงสัยตอนนั้นผมละเมอหละมั้ง? ผมไม่เห็นจำได้เลยว่าพี่เคยพูดเรื่องโทรศัพท์กับผม" ตีหน้าเซ่อใส่พี่ชายซะอย่างงั้น

"พี่ใหญ่ก็ลืมๆไปเถอะนะ เพราะตอนนั้นสติสตังของผมคงไม่อยู่ในสภาพเต็มร้อย" เจอร์รี่ส่ายหน้ากับความทะเล้นของน้อง

"ไม่รู้หละ ถ้าเดือนนี้ค่าโทรศัพท์มันมากกว่าเดือนที่แล้ว ส่วนที่เหลือนายต้องออกเอง" พูดกับน้องเสียงเข้ม

"ก็ได้ๆๆๆ ยังงัยซะผมก็ยังมีพี่รองกับพี่กลางอยู่" พูดจบก็หันไปกอดแขนเคน

"ไจ่ไจ๋น้องรัก เรื่องอื่นเรายังพอคุยกันได้นะ แต่เรื่องเงินทองนี่ยกเว้นไว้ซักเรื่องเถอะนะ" เคนบอกน้องยิ้มๆ

"หูยยย....ขี้งก! ทำงานมีเงินเดือนแล้วยังงกกับน้องกับนุ่งอีก!" น้องเล็กต่อว่าพี่ชายทั้งๆที่รู้ว่าถ้าหากเขาเอ่ยปากพี่ชายก็ไม่เคยปฏิเสธเขาเลยซักครั้ง

"ต้องพี่รองนี่สิ น่ารักที่สุดเลย" หันไปอ้อนแวนเนสแทน

"เอ่อ....ไจ่ไจ๋.....พี่เองก็อยากให้แหละนะแต่นายรู้หรือเปล่าว่ากว่าพี่จะได้เงินมาน่ะพี่ต้องทำงานให้เขาจนเสร็จหมดทุกอย่างก่อนถึงจะได้มาซักก้อนนึง พี่น่ะไม่ได้มีเงินทุกเดือนนะ" แวนเนสบอกกับน้องยิ้มๆ

"แต่พี่ได้ทีก็ใช้ได้ไปหลายปีเลยไม่ใช่หรอ?" ถามรุกพี่ชายต่ออีก

"ไม่ขนาดนั้นหรอก แล้วค่าภาษีหละพี่ไม่ต้องจ่ายหรือยังงัย?" แวนเนสว่าพลางบีบจมูกน้องอย่างหมั่นไส้

"ก็ได้ๆๆๆ ผมไม่ขอพวกพี่หรอก ยังงัยซะผมมั่นใจว่าเงินเก็บของผมเองก็มีไม่น้อยแหละน่า" ไจ่ไจ๋พูดอย่างไม่ง้อ

"นี่ๆๆๆ มีแล้วจะใช้ให้มันหมดหรือยังงัย? แทนที่จะคิดวางแผนการใช้เงินให้....." เมื่อเห็นพี่ชายตั้งท่าจะบ่นน้องเล็กก็รีบขยับเข้าไปหอมแก้มพี่ชายทันที

"อื้ม! ผมพูดเล่นน่ะครับ ผมสัญาว่าจะปรับปรุงพฤติกรรมการใช้โทรศัพท์ของตัวเอง ดีมั๊ย?" พี่ใหญ่ค้อนใส่น้องเสียหลายตลบ

"ยังไม่ตอบผมเลยนะว่าดีหรือเปล่า?" ดึงแก้มทั้งสองข้างของพี่ชายแล้วถามย้ำ

"ก็ดี.....แต่ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน!" กัดฟันตอบคำถามน้องอย่างหมั่นไส้

Create Date : 25 พฤษภาคม 2550

Last Update : 25 พฤษภาคม 2550 13:26:41 น.

0 comments

Counter : 1110 Pageviews.