Bloggang.com : Maeboon : สงกรานต์ปีนี้ ๒๕๕๗ ช่างเศร้านัก

สงกรานต์ปีนี้ ๒๕๕๗ ช่างเศร้านัก

ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยที่แม่บุญหายหน้าไปนาน เพราะหลังจากกลับมาถึงเบลเยียม แม่บุญมีภาระต้องย้ายบ้าน เก็บข้าวของ และ รื้อของที่เก็บออกมาจัดที่บ้านใหม่ อีกทั้งไม่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตเลยต้องรอจนเขามาทำให้ แต่ก็ยังไม่ว่างอยู่ดี ตอนนี้พอจะมีเวลาเลยรีบมาเขียนบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตให้ท่านที่สนใจได้อ่านกัน หากจะพอมีประโยชน์อยู่บ้าง ขอยกให้เป็นการทำบุญให้กับ คุณพ่อ ...ที่ล่วงลับไป ได้รบผลบุญนี้ด้วยเทอญ...

ตั้งแต่แต่งงานกับมิเชลและย้ายมาอยู่เบลเยียมเป็นเวลาเกือบ ๑๐ ปี ๆ แรก ๆ เรากลับเมืองไทยกันทุกปี แต่เป็นช่วงที่มิเชลลาพักร้อนครั้งละ ๑ เดือน แน่นอนว่าคนทำงานไม่มีสิทธิ์หยุดพักได้ตามอำเภอใจ ต้องรอให้เพื่อนฝูงเขาหยุดเช่นกัน ช่วงที่เราเลือกกลับเมืองไทยมักจะประมาณปลายปีหรือต้นปี เพราะอากาศกำลังเย็นสบาย ไม่ร้อนเกินไปสำหรับฝรั่ง แม่บุญเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านช่วงสงกรานต์

มีเพียงสองปีที่เรากลับช่วงสงกรานต์ แต่ก็อยู่กรุงเทพฯ และอยู่เชียงใหม่ แล้วใช้วิธีโทรศัพท์ไปกราบพ่อ ซึ่งอยู่ต่างจังหวัด มานึกย้อนถึงตอนนี้ก็อดโกรธตัวเองไม่ได้ที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันครอบครัวเท่าใดนัก เพราะคิดว่าไปกราบท่านเมื่อไหร่ก็ได้ คิดตามใจตนเองโดยไม่ได้นึกถึงหัวอกคนแก่ที่เฝ้ารอเวลาให้ลูกหลานได้กลับบ้านไปกราบเท้า รดน้ำดำหัว ตามประเพณีของคนอิสาน ที่พูดถึงแต่พ่อ เพราะแม่ได้หมดบุญไปตั้งแต่ก่อนรู้จักกับมิเชลเพียงอาทิตย์เดียว

ปีที่ผ่านมา ๒๕๕๖ กลับบ้านถึงสองครั้ง แต่ละครั้งก็ไม่ได้กลับช่วงสงกรานต์เช่นเคย แต่กลับช่วงกลางปี กับปลายปี ช่วงนั้นพ่อยังแข็งแรง เดินเหินบ้างแม้จะไม่มากนัก ส่วนมากจะนอนอยู่แต่ในห้อง อ่านหนังสือพิมพ์ ดูทีวี แล้วก็นอน เป็นกิจวัตรที่พวกเราพากันนึกว่าเป็นเรื่องของคนแก่ ที่อายุมากแล้ว โดยลืมนึกไปว่า เรายังให้ความสนใจกับท่านน้อยเกินไป เวลากลับเมืองไทยแม่บุญมักจะเวียนไปถามไถ่เรื่องข้าวปลาอาหาร พ่อกินข้าวหรือยัง อยากกินอะไรพิเศษบ้างไหม จากนั้นก็นั่งรถเข้าไปในเมือง ที่ศูนย์การค้าใหญ่โต เดินหาของกินแปลก ๆ ไปให้พ่อ เผื่อท่านจะกินข้าวได้มากกว่าเดิม เพราะพ่อจะกินข้าวเพียงไม่มีคำ แล้วก็เลื่อนสำรับออก บอกว่าอิ่มแล้ว จากนั้นก็จะล้มตัวลงนอน บอกว่าพ่ออยากพักผ่อน

กลับไปเบลเยียม เวลาผ่านเลยไปได้ ๕ เดือน พี่สาวที่อยู่สวิสฯ เดินทางกลับไปเยี่ยมครอบครัวช่วงเดือนกุมภาพันธุ์ ช่วงนั้นพ่อผอมลงไปอีกเนื่องจากกินข้าวเพียงน้อยนิด รูปถ่ายที่เห็นทำให้แม่บุญตกใจไม่น้อย เพราะภาพของพ่อผู้สูงใหญ่ ผิวขาว อ้วนลงพุง ไม่มีอีกแล้ว มีเพียงภาพของพ่อผู้ผอมแห้ง แก้มตอบ ผมหงอกไปทั้งศีรษะ เสื้อที่ใส่ดูหลวมจนเห็นได้ชัด ภาพที่พี่สาวส่งมาให้เห็นรอยยิ้มของพ่อ ที่มีลูกหลานห้อมล้อมอย่างมีความสุข จนไม่มีใครคิดว่าหลังจากนั้นทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

ปลายเดือนมีนา หลังจากพี่สาวกลับไปที่สวิสฯ พ่อปฏิเสธการกินอาหารอย่างสิ้นเชิง จะมีเพียงน้ำ และซุปไก่สกัดเพียงขวดเล็ก ๆ เท่านั้นที่พ่อกินได้ จากนั้นต่อมาพ่อก็ไม่กินอะไรอีกเลย นอกจากน้ำเย็นจากกระติกน้ำแข็ง เพราะความร้อนแรงของอากาศเดือนเมษายน ร่างกายของพ่อยิ่งผอมมากขึ้นเห็นเพียงซี่โครงที่แทบจะนับได้ทุกซี่

สงกรานต์ปีนี้ ๒๕๕๗ ผ่านไปอีกปี พี่น้องพากันรดน้ำให้พ่อ มีเพียงแม่บุญกับพี่สาวที่อยู่แดนไกลได้แต่รอดูภาพที่น้อง ๆ ส่งมาให้ดู แน่นอนว่าครั้งนี้แม่บุญร้องไห้อย่างหนักที่เห็นรูปของพ่อเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ในใจนั้นเล่าร้อนรนอยากจะกลับไปดูแลท่าน ในที่สุดแม่บุญก็ตัดสินใจกลับเมืองไทยในวันที่ ๑๘ เมษายน อย่างรีบด่วนและต่อเครื่องบินกลับไปที่ จ.อุดรธานี ทันทีที่ไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิ

ภาพของพ่อที่นอนป่วยอยู่บนฟูกบาง ๆ บนกระท่อมหลังน้อยหน้าบ้าน ที่พ่อขอมานอนเล่น แต่ต่อมาพ่อก็กิน นอน โดยไม่ยอมย้ายกลับไปนอนที่ห้องของพ่ออีก โดยบอกว่าพ่อชอบบ้านไม้ กระดานมันเย็นดีกว่าบ้านปูน และพ่อได้บอกกับพี่สาวสองคนที่ดูแลท่านในช่วงเวลากว่า ๑๐ ปี ที่ผ่านมาว่า หากพ่อเจ็บป่วย อย่าเอาไปรักษาที่โรงพยาบาล พ่อไม่อยากเจ็บตัว คงเป็นเพราะที่ท่านเคยเห็นภาพของแม่ ที่ต้องต่อท่อสายยางเพื่อฟอกไต อีกทั้งสายน้ำเกลือ เลือด ที่โยงใย ทำให้พ่อตัดสินใจที่จะยอมเจ็บป่วยโดยไม่ให้ใส่สายต่าง ๆ ใคร ๆ ที่รู้ก็พูดกันว่า พ่อช่างมีจิตใจเด็ดเดี่ยวจริง ๆ อีกทั้งการไม่ยอมกินข้าวมาเกือบเดือน ทำให้ร่างกายของท่านไม่มีกำลังมากพอที่จะลุกจากที่นอนได้อีก

เมื่อแม่บุญไปถึง พ่อ...ไม่รู้สึกตัว จะรู้เพียงบางครั้งเท่านั้น ท่านนอนโดยไม่พูดไม่จา ไม่กินอะไรนอกจากน้ำที่พี่ ๆ พากันใช้ช้อนตักหยอดให้เพียงไม่กี่ช้อนเพราะท่านสำลัก แม่บุญน้ำตานองหน้าด้วยความสงสารท่าน ช่วงนั้นแม่บุญกับพี่ ๆ ไม่มีใครไปไหน มีแต่ผลัดเปลี่ยนเวรกันนั่งเฝ้าท่านเพื่อคอยช่วยพลิกตัว แม้กระนั้นท่านก็ยังมีแผลที่เกิดจากการกดทับอยู่ด้านหลัง ที่หลานสะใภ้มาช่วยทำแผล ล้างแผลให้ทุกวัน

อากาศที่ร้อนอบอ้าว จนทำให้เกิดพายุฤดูแล้งตามมา ทั้งลม ทั้งฝน ที่พากันตกอย่างไม่ลืมหู ลืมตา ดอกคูณสีเหลืองสดใสต้นหน้าบ้าน ร่วงหล่นบนพื้นถนนราวกับพรมสีเหลืองอันสวยงาม พี่สาวของแม่บุญตื่นแต่เช้ามากวาดให้สะอาด พระท่านเดินมาบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านทุกวัน พี่สาวคนที่สอง พี่เขย พากันลุกแต่เช้ามานึ่งข้าวเหนียวเพื่อใส่บาตร แม่บุญได้แต่นั่งมองอยู่ห่าง ๆ ได้แต่กราบอนุโมทนาบุญกับพี่ ๆ เท่านั้นเอง จิตใจของแม่บุญห่อเหี่ยวลงทุกวัน จนไม่มีใจจะทำอะไรมากกว่านั้น เป็นเรื่องผิดปกติเพราะทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่บุญจะตักบาตรทุกเช้า

๒๔ เมษายน หลังจากอาบน้ำ ล้างแผลให้ท่าน โดยไม่คาดคิดที่พ่อรู้สึกตัว บอกว่าหิวข้าว พี่สาวของแม่บุญรีบไปทำข้าวต้ม แล้วเอามาป้อน แต่ท่านก็เพียงแต่อมไว้แล้วคายออกมาจนหมด จะมีก็เพียงน้ำข้าวที่ผ่านลำคอ จากนั้นท่านก็นอนเหมือนเช่นทุกวัน เวลาแม่บุญอยู่ยามนั่งเฝ้า แม่บุญมักจะเปิด Ipad ที่เอาติดตัวมาเปิดเสียงเทศน์ธรรมะให้ท่านฟัง ที่เปิดบ่อยมากที่สุดคือ บทสวดอิติปิโส พาหุงมหากา ๑๐๘ จบ เปิดให้ท่านฟังไปพร้อม ๆ กับแม่บุญก็ฟังไปด้วย วันนี้แม่บุญสังเกตเห็นน้ำตาของพ่อไหลรินถึงสามครั้ง แม่บุญจับมือท่านไว้ พูดกับท่านว่า ขอให้พ่อหายจากโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พ่อแข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทรให้ลูก ๆ ได้พักพิงไปนาน ๆ ท่านคงจะรับรู้ เพราะน้ำตาของท่านไหลรินออกมาทางหางตา แม่บุญเองก็พลอยน้ำตาร่วงไปกับท่านด้วย

วันนี้พ่อหายใจแปลกๆ หายใจขัดเป็นระยะ ๆ ญาติของเราที่มาเยี่ยมและเคยทำงานที่โรงพยาบาลบอกแม่บุญว่า วันนี้อยู่กับท่านดูแลท่านให้ดี อย่าให้คราดสายตานะ แม่บุญรับคำ พร้อมกับมีความกังวลในใจอย่างบอกไม่ถูก เย็นนั้นแม่บุญขึ้นไปอาบน้ำตั้งแต่ ๖ โมงเย็น ในระหว่างที่พี่ ๆ นั่งเฝ้าพ่อกันอยู่หน้ากระท่อม หลังจากอาบน้ำเสร็จแม่บุญบอกหลานชายว่า จะอยู่เป็นเพื่อนพ่อจนถึงเที่ยงคืน หลังจากนั้นหลานชายจะมาอยู่ดูแลต่อ เราตกลงกันตามนั้น แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน

แม่บุญกราบบอกท่านว่า เรามาฟังสวดมนต์อิติปิโสกันเถอะ หนูจะฟังกับพ่อด้วย จากนั้นท่ามกลางความเงียบ เสียงสวดมนต์ก็ดังขึ้น เราสองคน ๆ หนึ่งนอนฟังคือ พ่อ ส่วนแม่บุญนั่งอยู่ข้าง ๆ ในใจน้อมฟังคำสวดอย่างสงบ ท่ามกลางความเงียบ เสียงสวดมนต์ที่เปิดเพียงค่อย ๆ แต่แม่บุญกลับรู้สึกเหมือนว่า เสียงนั้นดังก้องกังวานอย่างไพเราะไปทั่วบริเวณ แม่บุญมองไปที่ร่างของพ่อ ท่านหายใจอย่างรวยริน ค่อยลง ๆ ๆ ๆ

นาฬิกาข้อมือชี้ไปที่เวลา ๒๑.๕๕ น. แม่บุญเอื้อมมือไปจับมือของพ่อ ๆ เย็นเฉียบ ท่ามกลางอากาศอันร้อนอบอ้าว แม่บุญเห็นความผิดปกติบางอย่างจึงเอานิ้วไปกดตรงข้อมือเพื่อสัมผัสกับชีพจร มือที่เย็นเฉียบของพ่อกับความรู้สึกเย็นวาบไปตั้งแต่หัวจรดเท้า ชีพจรไม่เต้นแล้ว...คือความรู้สึกของแม่บุญตอนนั้น แต่แม่บุญไม่เชื่อ จึงนั่งดูเส้นชีพจรที่ต้นคอ มันเคยเต้นจนเห็นชัดเจนเพราะพ่อผอมมาก แต่คราวนี้กลับไม่มีอาการใด ๆ เกิดขึ้น ทุกอย่างนิ่งสนิท ท่ามกลางเสียงสวดมนต์พาหุงมหากาที่ดังแว่วมาจากไอแพดข้าง ๆ ร่างของพ่อ แม่บุญก้มลงกราบเท้าท่าน เอามือท่านมาจับที่หัว น้ำตาไหลริน บอกท่านว่าขอให้ท่านอย่าห่วง อย่ากังวลใด ๆ พวกเราพี่น้องจะดูแลกันให้ดีที่สุด พ่อเหนื่อยมามากแล้วขอให้พ่อพักผ่อนเถิด

๔ ทุ่มตรง ที่ท่านจากไปอย่างสงบ แม่บุญโทรศัพท์ขึ้นไปหาพี่สาวที่กำลังอาบน้ำเตรียมจะเข้านอน ด้วยสติที่ตั้งมั่น ไม่ตกใจ บอกพี่ว่า ลงมากราบพ่อกันเถอะ เพียงเท่านี้ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจเป็นอย่างดี เพียงไม่กี่นาที ที่ทุกคนลงมาอยู่หน้ากระท่อม พี่ ๆ หลาน ๆ พากันขึ้นไปกราบที่ร่างของพ่อ ทุกคนน้ำตาไหลริน เสียงสวดมนต์ยังคงแว่วอยู่ จนแม่บุญหันไปปิดทุกอย่างจบสิ้นลงอย่างสงบ แม่บุญเชื่อมั่นในใจว่า วิญญาณของท่านจะไปสู่สุขคติ จากเสียงสวดมนต์ที่นำทางท่านไป จิตสุดท้ายของคนที่กำลังจะตายสำคัญที่สุด เสียงบอกเล่าที่ดังขึ้นในหัว เมื่อครั้งไปนั่งปฏิบัติธรรม ถือศีลที่วัด หลายครั้งหลายครา เมื่อครั้งที่แม่จะสิ้นบุญ แม่บุญก็ไปนั่งอ่านบทสวดมนต์ให้ท่านฟัง แม่...น้ำตาไหลเช่นกัน แม้จะไม่พูด ไม่ขยับตัว แต่อาการที่รับรู้นั้นทำให้แม่บุญเชื่อมั่นเช่นกันว่าท่านจะไปอย่างสงบเช่นเดียวกับพ่อ

จากนั้นดูเหมือนว่าทุกคนจะตั้งสติได้ หลานชายโทรไปบอกญาติ พี่น้อง พี่สาวโทรไปติดต่อเรื่องโลงศพ ฯลฯ จากนั้นก็ต้มน้ำแล้วนำมาอาบน้ำช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พ่อ ใส่ชุด ใส่รองเท้าให้ท่านเต็มยศ จึงได้เอาผ้าขาวมาปิดทับไปที่ร่างของท่าน แล้วนำออกจากกระท่อมเข้าไปไว้ในบ้าน คืนนั้นแม่บุญนอนอยู่ตรงข้ามกับร่างของพ่อ และนอนเฝ้าแบบนี้อีกหลายคืน จนมีพี่ชาย หลานชายมาเปลี่ยนเฝ้าเพื่อรอจุดธูป เทียน ไม่ให้ดับ ตามความเชื่อแบบที่ปฏิบัติตามกันมา

หลังจากนั้นก็คือการสวดอภิธรรมที่บ้าน เราไม่ได้พิมพ์การ์ดแจก เนื่องจากไม่อยากรบกวนผู้ใดในเรื่องของเงินทอง เพียงแต่บอกกับญาติสนิท เพื่อน ๆ คนรู้จักมักคุ้นเท่านั้นเอง งานสวดอภิธรรมผ่านไปอย่างสงบ เรียบร้อย พี่สะใภ้ของแม่บุญเป็นแม่ครัวในการจัดเตรียมอาหารเลี้ยงแขกที่มาร่วมฟังสวดในช่วงเย็นเป็นเวลา ๖ วัน ส่วนแม่บุญแม้จะเป็นเชฟทำอาหารที่เบลเยียม แต่ในเวลานั้นกลับไม่มีแก่ใจที่จะทำอะไรเลย มันเหงาหงอยในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ให้ความช่วยเหลือแค่การไปจับจ่ายซื้ออาหารและมาเป็นลูกมือเท่านั้นเอง พี่สะใภ้ทำอาหารได้หลากหลาย และมีฝีมือเป็นเลิศ อาหารที่ทำเลี้ยงแขกหมดหม้อทุกวัน

ในวันเผาศพ แม่บุญเป็นตัวแทนของครอบครัวไปกล่าวไว้อาลัยให้แก่พ่อ บทกลอนที่เพื่อนของพี่สาวที่เป็นอาจารย์ได้แต่งให้อย่างไพเราะ แต่การกล่าวคำไว้อาลัยในวันนั้นเป็นไปอย่างยากลำบากในการพูด เนื่องจากลำคอมันตีบตัน จนอ่านไม่ได้ ต้องหยุดไปหลายครั้ง อ่านไป น้ำตาก็ร่วงไป แม้แต่คนที่มาร่วมงานก็พลอยน้ำตาคลอไปด้วย เป็นเรื่องที่ยากที่สุดตั้งแต่เคยพูดต่อหน้าคนอื่น ๆ
เสร็จจากการเผา วันต่อมาพวกเรานำกระดูก เฒ่าถ่านบางส่วนเก็บใส่ขวดแก้ว เพื่อนำไปไว้กับกระดูกของแม่ที่วัด อีกส่วนหนึ่งถูกห่อด้วยผ้าขาว พร้อมโรยด้วยดอกไม้ น้ำอบไทย นำไปลอยอังคารที่แม่น้ำโขง ตามที่พ่อเขียนสั่งไว้ อีกส่วนหนึ่งแม่บุญนำมาใส่โกฏิสีขาวใสแบบโถแก้ว รวมกับกระดูกของแม่และผ้าเช็ดหน้าศพ นำมาไว้ที่บ้านที่เบลเยียมด้วย มิเชลเองก็เห็นและไม่ได้ว่าอะไร เพราะความเข้าใจ

วันต่อมาแม่บุญกลับกรุงเทพฯ พร้อมพี่ชายกับพี่สะใภ้ กลับมาเตรียมชุดขาวที่เคยใส่เมื่อคราวไปถือศีลที่วัดเมื่อปีที่แล้ว ๑๕ วัน คราวนี้แม่บุญมีเวลาไม่มากนัก จึงตัดสินใจไปถือศีล ๔ วัน ๓ คืน ที่วัดอัมพวัน ของหลวงพ่อจรัญ ที่ จ.สิงห์บุรี สถานที่แรก ที่แม่บุญมาเรียนนั่งสมาธิ ครั้งนี้นับเป็นครั้งที่ ๔ ที่ได้กลับมาหลังจากไม่ได้มาเสียหลายปี ดีใจที่ตั้งใจมาปฏิบัติธรรมเพียงคนเดียว ไม่ได้ชวนใครมาด้วยเพราะไม่อยากเป็นกังวล อีกอย่างหากมีคนอื่นมาด้วยก็อดไม่ได้ที่จะพูดคุยกัน ระยะเวลาที่อยู่แม่บุญปิดวาจา จะพูดเมื่อมีคนถามเพียงนิดหน่อยเท่านั้น สมกับความตั้งใจที่จะมาถือศีล ทำสมาธิ อุทิศส่วนบุญให้พ่อกับแม่และพี่สาวที่หมดบุญไปแล้ว

หลังจากครบกำหนด แม่บุญได้เข้าไปกราบลาหลวงพ่อจรัญ ที่ท่านชราภาพมากแล้ว นับเป็นบุญเป็นกุศลที่ได้มาถือศีล ได้มากราบพระอรหันต์ ให้เป็นมงคลแก่ชีวิต วันต่อมาแม่บุญก็ขึ้นเครื่องกลับไปที่อุดรฯ ลาพี่ ๆ ไปบอกลาเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่คบกันมากว่า ๓๐ ปี เพื่อน ๆ พากันมาส่งที่สนามบินอุดรฯ เมื่อบินมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ แม่บุญก็ต่อเครื่องกลับเบลเยียมในตอนหลังเที่ยงคืนครึ่งทันที

มาถึงเบลเยียมเช้าตรู่ มิเชลมารอรับด้วยสีหน้าแสดงความยินดี แต่ก็ไม่ลืมกล่าวคำแสดงความเสียใจในการสูญเสียพ่อ กลับมาถึงบ้านหลังจากพักผ่อน อาบน้ำ แม่บุญเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้มิเชลฟังมิเชลน้ำตาคลอ จับมือแม่บุญไว้แล้วบอกว่า

...ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องแม่บุญ....เมื่อถึงวันนั้น ฉันอยากให้แม่บุญทำกับฉันเหมือนที่ทำกับคุณพ่อของแม่บุญ แม้ฉันจะไม่ใช่ชาวพุทธ แต่ใจฉันเชื่อมั่นว่า เมื่อฉันได้ฟังคำสวดที่แม่บุญเปิดให้คุณพ่อฟัง ฉันจะไปสวรรค์เหมือนกับท่าน...แกพูดแล้วก็ร้องไห้ แม่บุญเองก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ดีใจที่มิเชลยอมรับในการฟังสวดมนต์ ทั้ง ๆ ที่เขานับถือศาสนาคริสต์

จริงสินะ...นับตั้งแต่พ่อจากไป ไม่มีใครฝันเห็นท่านอีกเลย ราวกับว่าท่านได้ไปสู่สุขคติ สู่สวรรค์ บุญ..และ กุศล ที่ท่านเคยบวชเป็นพระกว่า ๒๐ ปี สร้างวัด สร้างโบสถ์ สร้างศาลา ที่เผาศพ สร้างกุฏิให้พระลูกวัดอยู่เป็นหลัง ๆ รายรอบวัด คงเป็นบุญส่งให้ท่านได้ไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้า แม่บุญ...เชื่ออย่างนั้น และจากการไปถือศีล นั่งสมาธิ ที่แม่บุญทำอย่างสม่ำเสมอ จึงทำให้มีจิตใจเข้มแข็ง มีสติ ในวันทั้งก่อนและวันที่ท่านจากไป ไม่ได้ตกอกตกใจจนทำอะไรไม่ได้ อย่างครั้งที่สูญเสียแม่ ครั้งนั้นแม่บุญยังไม่ได้เข้าปฏิบัติธรรมเหมือนครั้งนี้

อยากจะบอกเรื่องราวของตนเองให้เป็นประสบการณ์กับคนอื่น ๆ การเกิด แก่ เจ็บ และตาย เป็นเรื่องที่เราทุกคนหลีกหนีไม่พ้น ไม่ว่าจะรวยล้นฟ้า หรือจน อย่างที่สุด เป็นสิ่งเดียวที่ทุกคนได้รับสิทธิ์ให้ได้รับอย่างเท่าเทียมกัน ถึงวันนั้นเงินที่เอาใส่ปาก ไม่ว่ามากหรือน้อย เราก็เอาไปไม่ได้ สิ่งที่จะสามารถนำไปด้วยได้ก็คือ ความดี บุญ กุศล ที่ทุก ๆ ท่านได้ตั้งใจทำ ๆ ด้วยความบริสุทธิ์ ทั้ง กาย ใจ การน้อมใจให้ถึงซึ่งคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ พร้อมทั้งนำมาปฏิบัติ เราอาจจะสามารถกำหนดวันเกิดได้ แต่ทุก ๆ คนไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้วันตาย ที่ไม่ทราบว่าจะมาถึงช้า หรือเร็ว ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติ ไม่ตั้งอยู่ในความประมาท เตรียมพร้อมอยู่เสมอ อย่างน้อยที่สุด ถือศีล ๕ ให้ครบ เท่านี้ก็ไม่ตกนรกแล้วตามคำสอนของพระปฏิบัติหลาย ๆ รูปได้กล่าวไว้

ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก จงโปรดดลบันดาลให้ทุกท่านที่ได้อ่านเรื่องราวนี้ ให้ปราศจากทุกข์ โศก โรคภัย ขอให้มีแต่ความสุข ความเจริญ รุ่งเรืองยิ่ง ๆ ขึ้นไปทั้งทางโลกและทางธรรม ความปรารถนาใด ๆ ที่เป็นกุศล และไม่ผิดศีลธรรมและกฎหมาย ขอให้สำเร็จตามความปรารถนาทุกประการด้วยเทอญ.

ด้วยความปรารถนาดีจากแม่บุญค่ะ

Create Date : 13 มิถุนายน 2557

Last Update : 7 ตุลาคม 2563 13:47:34 น.

28 comments

Counter : 4167 Pageviews.

สวัสดีค่ะคุณแม่บุญ....เข้ามาอ่านวันนี้ เผอิญได้เจอด้วยค่ะ...ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ อ่านไป ก็เศร้าไปด้วยค่ะ...ดิแันก็เพิ่งเสียคุณตาไปได้หนึ่งปีกว่าๆค่ะ ยังเศร้าไม่หายเลยค่ะ...เข้าใจหัวอกคุณแม่บุญนะคะ...ขอให้บุญที่ได้ทำมา คุมครองให้เข้มแข็ง และมีความสุขในชีวิตทุกวันนะคะ...คิดถึงมากค่ะ ถ้าได้งานใหม่ จะติดต่อไปหานะคะ(ออกงานมาสองเดือนแล้วค่ะ)...อีกอย่างคุณแม่บุญ กำลังเศร้า ยังดีนะคะที่คุณมิเชลเข้าใจได้เป้นอย่างดีน่ะค่ะ น่ารักมากค่ะ...แล้วคุยกันอีกนะคะคุณแม่บุญ อีกประมาณเดือนนึง จะโทรหานะคะ...ดูแลตัวเองด้วยนะคะ

โดย: ยาผงแดง IP: 94.23.252.21 วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:2:13:40 น.

เสียใจด้วยนะค่ะพี่ไก่ ขอให้คุณพ่อของพี่ไก่ไปสู่สุขคติ ในภพภูมิชาติที่ดีคะ

พ่อกับแม่ชลก็ป่วยหนักเมื่อ 2 ปีที่แล้ว คนดูแลก็คือพี่ชาย แต่ก็แอบมาตัดช่องน้อยแต่พอดี เสียชีวิตไปก่อนพ่อกับแม่ด้วยอายุเพียง 41 ปี
ชลบินกลับบ้านด่วนคนเดียว เห็นสภาพแม่แล้วบอกว่าสงสารมาก ลูกชายคนเดียวมาด่วนจากไปก่อนด้วยเส้นเลือดในสมองแตก

มันเหมือนมีลางห์บอกเหตุ โทรกลับบ้านต่างจากเวลาปกติ
พี่ชายไปโรงพยาบาลแล้ว หมอในโรงพยาบาลศูนย์บอกว่ารอดอยาก ช่วยพี่สะใภ้หาทางออกพยายามช่วยเรื่องการหาหมอเก่งๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินเพราะน้องยินดีออกให้หมด แต่ก็ไม่มีที่ไหนรับ เพราะพี่ชายนอนสนิท มีลมหายใจเพราะต่อท่อเข้าไป เช้าวันถัดมาก็เสียชีวิต นี่ก็เป็นบทเรียนของคนที่ใช้ชีวิตประมาทไม่ยอมรักษาร่างกายและสุขภาพของตัวเอง

แม่ชลเหมือนคนบ้า พูดได้เต็มปากเลยว่าเป็นบ้าไปแล้วก็ได้
แต่ตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้ว เข้าๆออกๆโรงพยาบาลกันเป็นว่าเล่น พยายามโทรไปหาบ่อยๆ

กลับเมืองไทยก็ไม่เคยไปไหน ส่วนมากก็ขลุกอยู่กับบ้าน ออกไปหาอะไรกินในเมืองก็พอ อย่างน้อยถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแต่ก็อยู่ด้วยกัน

แอบมาเล่นเรื่องของตัวเองอีกต่างหาก T___T

โดย: chon CH

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:3:26:51 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะแม่บุญ

โดย: Himbeeren IP: 94.23.252.21 วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:4:13:16 น.

สวัสดีครับพี่ไก่

อ่านจบครบทุกตัวอักษรด้วยความตื้นตันใจ
นึกภาพออกจริงๆครับ
ว่าบรรยากาศจะเศร้าโศกเพียงใด
เพราะผมก็เพิ่งเสียพี่ชายไปเมื่อต้นปีนี้เอง

การจากลาเป็นเรื่องยากจริงๆ

แต่ผมคิดว่าคุณพ่อท่านได้ไปสบายแล้ว
ไปพร้อมกับธรรมะอันยิ่งใหญ่ของพระพุทธองค์
ไปพร้อมกับสติครับ

ขอแสดงความเสียใจกับพี่ไก่และครอบครัวอีกครั้ง
อนุโมนาบุญกับการปฏิบัติธรรมของพี่ด้วยครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:6:05:42 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ

อ่านไปน้ำตาร่วงไป

โดย: สมาชิกหมายเลข 861805

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:8:07:07 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ
อ่านแล้วน้ำตาไหล การพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รักเป็นทุกข์ แต่คุณพ่อท่านก็จากไปดี ได้ไปสวรรค์ตามความเชื่อของแม่บุญ และเฝ้ามองลูกหลานอยู่บนโน้นกับคุณแม่แล้วเนาะ
ตอนนี้แม่บุญคงยุ่ง ๆ กับการจัดบ้าน คงอีกสักพักคงจะเข้าที่ แต่คงไม่นานเพราะทั้งแม่บุญและมิเชลเป็นคนไฮเปอร์ 555 อยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอก ยังไงก็รอชมบ้านใหม่ด้วยนะคะ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:8:09:57 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ

อ่านแล้วน้ำตาไหล ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของคุณพ่อด้วยนะคะ

อย่างที่แม่บุญบอกว่าท่านได้สิ้นบุญไปแล้วและจากไปอย่างสงบ ด้วยบุญกุศลอันแรงกล้าที่ท่านได้ปฎิบัติมา ลิลก็เชื่อเหลือเกินค่ะว่าอย่างน้อยท่านได้ไปสู่สวรรค์แน่นอน แม่บุญได้ทำทุกอย่างอย่างดีที่สุด อีกทั้งยังมีสติประคองรักษากายและใจตัวเองรวมทั้งคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ลิลจะจดจำไว้เป็นแบบอย่างเพื่อให้มีสติพร้อมเมื่อยามเกิดกับตัวเองด้วยเช่นกันค่ะ โอกาสนี้ลิลก็ขอให้แม่บุญและครอบครัวปราศจากทุกข์โศก โรคภัย เจริญทั้งในทางโลกและทางธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปเช่นกันนะคะ

โดย: LilyHappiness (สมาชิกหมายเลข 750163

) วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:11:46:03 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
อุ้มจะเข้าใจอารมณ์ในตอนนั้นค่ะ
เพราะก่อนที่คุณแม่จะเสียท่านก็หายใจติดขัด
แล้วอุ้มก็ก้มลงกอดท่าน
แล้วบอกท่านว่า
ถ้าแม่เหนื่อยแม่ก็ไม่ต้องทน
แม่ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งสิ้น
ซึ่งอุ้มก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้พุดเช่นนั้น
เพราะไม่ถึง 5 นาที คุณแม่ก็จากไป
จากไปด้วยอาการสงบแบบมือตกคอตก
แบบที่เห็นในหนังเลยค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:14:18:17 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:14:50:15 น.

อ.เต๊ะ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมครับ ทุกคนจะช้าจะเร็ว
ก้หนีกันไม่พ้นนะครับ เราคนอยู่ข้างหลังก็คงต้องตามไปในไม่ช้านะครับ

ปล.เรื่องส้มตำนี่ อ.เต๊ะ ว่าที่ไหนก้อร่อยสู้เมืองไทยไม่ได้แล้วละครับ

โดย: multiple

วันที่: 13 มิถุนายน 2557 เวลา:19:01:51 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
แม่บุญโชคดีมาก ที่มีโอกาสได้มาอยู่กับท่านในวันสุดท้าย
คงไม่ต้องบอกว่าอ่านแล้วพี่รู้สึกอย่างไร
วันนี้ท่านมองลงมาจากสวรรค์อย่างมีความสุข และอิ่มเอิบกับผลบุญ
และการปฏิบัติธรรมที่แม่บุญได้ปฏิบัติเสมอมา

ตอนนี้พี่อาจไม่ค่อยได้เข้ามาทักทายกันคงไม่เป็นไรเนาะ
ทำหน้าที่อยู่ค่ะ บางทีก็เครียด แต่ก็โชคดีที่มีโอกาสได้ทำอะไรให้ท่าน
ยิ่งอ่านที่แม่บุญเขียนแล้ว พี่ยิ่งรู้สึกดีใจที่ตัดสินใจไม่ไปอยู่ต่างประเทศ ไม่อย่างนั้นแล้ววันนี้ใจพี่ก็คงจะร้อนรุ่มอยู่ตลอดเวลา

โดย: narellan

วันที่: 14 มิถุนายน 2557 เวลา:3:02:49 น.

ขอแสดงความเสียใจจากการจากไปของคุณพ่อคุณด้วยคะ

โดย: W....mulder IP: 94.23.252.21 วันที่: 14 มิถุนายน 2557 เวลา:3:03:15 น.

ขอแสดงความเสียใจกับแม่บุญและครอบครัวอย่างยิ่งค่ะ
ที่เสียคุณพ่อไป

แม่บุญฯได้อยู่กับท่านจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตนะคะ
ขออนุโมทนาบุญกับแม่บุญกับการปฏิบัติธรรมด้วยค่ะ
และขอบคุณสำหรับบทบันทึกที่ให้ข้อคิด ข้อเตือนใจนี้ค่ะ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 14 มิถุนายน 2557 เวลา:10:32:01 น.

ได้อ่านเรื่องราวของแม่บุญก็หลายเรื่อง.แต่เรื่องนี้อ่านไปน้ำตาร่วงไป.ขอแสดงความเสียใจกับแม่บุญด้วยนะค่ะ.แม่บุญเป็นแบบอย่างที่ดีหนูขอทำตามบ้างนะค่ะ

โดย: ดวงใจ ดีลุน IP: 94.23.252.21 วันที่: 14 มิถุนายน 2557 เวลา:19:59:15 น.

มาแสดงความเสียใจกับแม่บุญด้วยนะคะ ที่เสียคุณพ่อไป แต่ท่านไปแบบนี้ ถือว่าสิ้นอายุขัยโดยธรรมชาตินะคะ เหมือนยายของป้าอิ๋วเลยค่ะ

และแม่บุญก็เข้มแข็งมากๆ เลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: Sai Eeuu

วันที่: 16 มิถุนายน 2557 เวลา:4:32:16 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ
อ่านไปน้ำตาซึมตามไปด้วยเลยค่ะ
ขอแสดงความเสียใจอีกครั้งนะคะ

โดย: phunsud

วันที่: 16 มิถุนายน 2557 เวลา:12:38:08 น.

แหม๋ แม่บุญตอบเม้นต์เร็วจังค่ะ

จะกลับปลายเดือนหน้านี้แล้วค่ะ แม่บุญ คิดแล้วก็เศร้าค่ะ เพราะเริ่มชิน และเริ่มมีเพื่อนเยอะด้วยค่ะ มีเพื่อนสนิทที่เป็นคนไทยด้วยค่ะ เธอก็เริ่มรู้สึกใจไม่ค่อยดี เหมือนกับเราค่ะ

ตอนนี้ รีบกิน รีบทำงาน รีบเที่ยวค่ะ อิอิ

โดย: Sai Eeuu

วันที่: 16 มิถุนายน 2557 เวลา:21:59:41 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

หลวงพ่อท่านสอนผมว่า
เมื่อออกจากสมาธิ ให้กรวดน้ำให้ด้วย
ผู้ที่จากไปจะได้รับบุญอย่างเต็มที่เลยครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 17 มิถุนายน 2557 เวลา:5:51:16 น.

อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่บุญ
ขอบคุณสำหรับคำชมจากเชฟใหญ่ค่ะ คริคริ... ^__^
คิดดี พูดดี ทำดี เป็นกุศลกับตัวเอง และผู้อื่นนะคะ
เรื่องบ้านค่อย ๆ ทำไปเนาะ อย่าหักโหมมากไป ไม่ใช่วัยรุ่นเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะสองตายาย แต่ก็ขอส่งกำลังใจแรงเชียร์มานะคะ โปรเจ็คที่เราเคยคุยกันก็ยังรอชมอยู่จ้า...
take care นะคะ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 17 มิถุนายน 2557 เวลา:8:24:58 น.

สวัสดีครับแม่บุญ

มาอ่านเรื่องเล่าของแม่บุญด้วยความเข้าใจและเห็นใจ

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ.

โดย: ทองกาญจนา

วันที่: 17 มิถุนายน 2557 เวลา:9:22:39 น.

คุณพ่อเราก็เพอ่งเสียเมื่อกุมภาที่ผ่านมาค่ะ
อาการคล้าย ๆ กันเลย เบื่ออาหาร ทานน้อยลง ๆ ๆ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 17 มิถุนายน 2557 เวลา:10:51:23 น.

เข้ามาอ่านบล็อกยามดึก ๆ จากฝั่งนี้ ... เห็นหัวข้อบล็อกของพี่ก็รู้สึกสังหรณ์ว่าพี่กำลังบอกข่าวเรื่องคุณพ่อของพี่แน่ ๆ ... ขอแสดงความเสียใจกับพี่และครอบครัวด้วยนะคะ ... บล็อกนี้พี่เขียนให้แง่คิดในชีวิตดีจริง ๆ ทั้งเรื่อง แก่ เจ็บ ป่วย การจากลากัน ... รวมทั้งความผูกพันในครอบครัว ขอบคุณพี่มาก ๆ ค่ะ

คุณพ่อของพี่ท่านไปสบายแล้วนะคะ ในข่าวร้าย อีกนัยหนึ่งก็คือข่าวดีนะคะ ... ขอพี่มีกำลังใจที่เข้มแข็งในยามนี้ค่ะ

โดย: Tristy

วันที่: 17 มิถุนายน 2557 เวลา:11:25:23 น.

ตุ๊กขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่ไก่
คุณพ่อท่านไปสบาย ไม่มีห่วงอะไรแล้ว

โดย: ตุ๊ก IP: 94.23.252.21 วันที่: 18 มิถุนายน 2557 เวลา:14:07:20 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะแม่บุญ
อ่านแล้วเศร้าจริง ๆ ค่ะ
ความเจ็บ ความตาย หลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างที่แม่บุญเขียนไว้
หากทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เราก็จะทุกข์น้อยลง
เขียนง่าย แต่ทำจริงๆ ช่างยากเหลือเกินค่ะ
เป็นกำลังใจให้แม่บุญและครอบครัวนะคะ

โดย: Close To Heaven

วันที่: 22 มิถุนายน 2557 เวลา:16:36:19 น.

เพิ่งจะได้มาอ่าน คุณไก่สบายดีนะครับ
ดีใจมากเมื่อคุณไก่โทรมาคราวนั้น
เมื่อไรมากรุงเทพฯอย่างลืมส่งเสียงมาอีก

รักษาสุขภาพด้วยครับ

โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า

) วันที่: 23 มิถุนายน 2557 เวลา:13:46:44 น.

ช่วงนี้ชลก็อ้วนออกอ้วนออก พยายามทำใจไม่กินเยอะ แต่หน้าร้อนฝรั่งก็นัดชุมนุมปิ้งย่างกันบ่อยเหลือเกิน ยิ่งมีแข่งบอลยิ่งนัดชุมนุมกันบ่อย อิอิอิ

วันนี้ชลทำแฮมเบอร์เกอร์ค่ะ เอามาฝากพี่ไก่ด้วย

โดย: chon CH

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:4:13:08 น.

สวัสดีครับแม่บุญ

แวะมาทักทายและมีภาพภายในพระราชวังซ็องซูซี เยอรมนีมาฝากด้วยครับ

โดย: ทองกาญจนา

วันที่: 2 กรกฎาคม 2557 เวลา:8:20:20 น.

เข้ามาอ่านแล้วน้ำตาซึม ถึงจะเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านไปนานแล้วก็ตาม มั่นใจว่าคุณพ่อของคุณจะไปสู่เส้นทางความสงบค่ะ

โดย: Nutha IP: 136.243.138.66 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2563 เวลา:1:15:33 น.