ขอต้อนรับเดือนพฤษภาคม ที่กำลังกำลังจะมาแทนที่เดือนเมษายนในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ด้วยความยินดีครับ

เดือนพฤษภาคมเป็นเดือนที่มีความหมายสำหรับผมอย่างยิ่ง นอกเหนือจากเป็นเดือนที่มีวันสำคัญต่างๆ สำหรับชนชาวไทยทั่วไป ความสำคัญสำหรับผมคือ

เมื่อวันเสาร์ที่ 14 พฤษภาคม 2481 เวลาประมาณ 06.30 น.เป็นวันมงคลที่ผมถือกำเนิดลืมตาแหกปากร้องจ้าขึ่นมาดูโลกนี้
และนับจากวันนั้นมาถึงวันที่ 14 พฤษภาคม ปีนี้ ผมก็อาศัยอยู่บนโลกใบนี้มานานถึง 68 ปีเต็ม และนับจากวันที่ 15 พฤษภาคม เป็นต้นไป อายุของผมก็จะย่างเข้า 69 ปี

เวลา 68 ปีที่ผมมีชีวิตมานับว่าไม่น้อยเลย ได้ศึกษาเรียนรู้และพบพานกับประสบการณ์ต่างๆในชีวิตมามากมาย แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่สายเกินไปสำหรับการเรียนรู้ เพราะวันนี้เป็นยุคโลกาภิวัตน์ คนเราต้องศึกษาเรียนรู้ตลอดชีวิต อายุเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น

ฉะนั้นผมจึงสามารถมาเขียนบล็อกให้ท่านอ่านอยู่เดี๋ยวนี้ไง และคงต้องศึกษาเรียนรู้เรื่องอื่นๆอีกมากมายที่ยังไม่รู้

ผมเป็นคนที่มีความรู้ด้านธรรมะระดับเทศน์นอกธรรมมาส หรือระดับชานหมากนอกกระโถน แต่ก็ใคร่จะยกหลักธรรมมาเปรียบเทียบกับชีวิตที่ผ่านมา ที่พอจะนึกได้เห็นจะมีเพียงสองประการคือ
ประการแรกเป็นหลักธรรมเกี่ยวกับสัจธรรมของชีวิตคนเรา ที่ไม่มีใครจะหนีพ้นนั่นคือ การเกิด แก่ เจ็บ และตาย ผมมีประสบการณ์มาแล้วสามอย่างคือ ได้เกิดมาเป็นมนุษย์มีอวัยวะครบบริบูรณ์สามสิบสองประการ และมีสติปัญญาพอเอาตัวรอดมาได้บนโลกใบนี้ ต่อมาผมก็แ่ก่มาอย่างต่อเนื่องจนถึงวันนี้ ส่วนเจ็บนั้นในชีวิตมีบ้างตามสมควรแก่การเป็นปุถุชน ไม่ได้เจ็บป่วยขนาดต้องนอนโรงพยาบาลเท่านั้น

เหลืออีกเพียงอย่างเดียวคือ การตาย ซึ่งก็คงไม่นานเกินรอ(ฮา)ประมาณไม่เกิน 100 ปีแน่
ใครไม่รู้พูดไว้แล้วผมจำมาอย่างนี้ว่า ถ้ามีอายุถึง 60 ปีถือว่าเป็นกำไรชีวิต ตอนนี้ผมก็กำไรแล้วประมาณ 8-9 ปี และโชคดีถ้าคนนั้นมีอายุถึง 80 ปี ถือว่าเป็นมงคลประเสริฐสุดสำหรับชีวิต เพราะสมเด็จพระสัมมาพระพุทธเจ้า พระองค์ก็มีพระชนมายุเพียง 80 ปี พระองค์เคยตรัสกับพระอานนท์ก่อนที่จะปรินิพพานว่า หากพระองค์ต้องการที่จะมีพระชนม์ชีพมากไปกว่านี้ก็ย่อมได้

หลักธรรมอีกประการหนึ่งคือ หลักไตรลักษณ์อันได้แก่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ผมก็มีประสบการณ์มาพอสมควร พอที่จะทำใจอะไรบางอย่างได้ื้
ขอโชว์รูปเพื่อยืนยันว่า คนแก่อายุเกือบจะร้อยปีหน้าตาเป็นอย่างไรกันนะ