ที่อารัมภบทมานานก็เพื่อจะตำหนิตนเอง ว่าเราก็เป็นคนส่วนใหญ่ที่ชอบต่อต้านของใหม่ ทั้งๆที่ของใหม่ก็ใช้ได้ดีไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย

เมื่อสองสามวันนี้มีโอกาสอ่านคอลัมน์ของ "แจ๋ว ริมจอ" ในหน้าข่าวบันเทิง นสพ.ไทยรัฐ อ่านแล้วใจหนึ่งก็ทึกทักว่ามันน่าจะมีส่วนจริงเหมือนกัน ใจหนึ่งก็คัดค้านว่ามันเป็นเพียงส่วนปลีกย่อยของสังคมส่วนรวมเท่านั้น
เนื้อหาสาระของคอลัมน์นี้ ผู้เขียนหยิบข่าวประเภทอาชญากรรม ที่ปรากฏบนหน้า หนึ่งของ นสพ.รายวัน หลายฉบับ โดยเฉพาะไทยรัฐก็เล่นข่าวนี้เหมือนกัน มาเขียนวาสังคมไทยวันนี้น่าจะทรุดโทรมมาก เช่น ข่าวหญิงวัยกลางคน ทำร้ายหลานชายที่ตนเลี้ยงมากับมือจนตาย หลานชายที่เกเรในจังหวัดลำปาง จนพ่อแม่ต้องเข้าแจ้งความกับตำรวจ ให้ทำการจับกุมในฐานะทำร้ายพ่อแม่

จากสองข่าวข้างต้นนี้หากดูเพียงผิวเผิน ดูเหมือนน่าจะเป็นสังคมที่ย่ำแย่ ลูกหลานไม่เคารพนบนอบพ่อแม่ ตายาย กลายเป็นคนเนรคุณอกตัญญู แต่ทั้งหลายทั้งปวงนี้มันน่าจะมีปัจจัยหลายประการ อาทิ การเลี้ยงดูเขาตั้งแต่วัยเด็ก สิ่งแวดล้อมในสังคม มิตรสหายที่เขาคบหา การเรียนการสอนในโรงเรียน เป็นต้น

สังคมมันเป็นเพียงกรอบหลวมๆที่ล้อมรอบครอบครัวทั้งหลายอยู่เท่านั้น หากแต่ละครอบครัวไม่ดี เปรียบเสมือนภาพวาดที่ไม่สวยไม่งดงาม เราจะไปโทษกรอบของภาพนั้นก็คงจะไม่ถูกนะ