ในช่วงที่ทีมงานของบล็อกแก็งปรับเปลี่ยนระบบใหม่ ผมเลยเหงามือไประยะหนึ่ง เพราะไม่สามารถจะเข้ามาสร้างบล็อกได้ เพื่อนๆชาวบล็อกแก็งก็คงจะเช่นกัน วันนี้แอบมาเมียงมองดูว่าเขาปรับปรุงระบบเสร็จหรือยัง เห็นประกาศแจ้งในคาเฟ่ห้อง รสก.ว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงเข้ามาตั้งใจว่าจะเขียนอะไรต่อมิอะไรให้หายเหงามือสักหน่อย คงไม่มีสาระอะไรนัก ถือว่าเป็นการซ้อมมือก็แล้วกันนะ

เห็นหัวข้อแล้วใช่ใหมครับ? วลีประโยคนี้ผมยืมมาจากชื่อคอลัมน์ของนักเขียนคนโปรดของผมคือ รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม) จำว่าเป็นคอลัมน์ใน นสพ.สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ เมื่อหลายปีก่อนนานมาแล้ว วันนี้พี่ท่านมาเขียนคอลัมน์ประจำที่ นสพ.มติชนสุดสัปดาห์ ชื่อคอลัมน์ว่า 2 นาทีกับ รงค์ วงษ์สวรรค์
ที่ว่าท่านเป็นนักเขียนคนโปรดของผมนั้น เพราะผมติดอกตืดใจในสำนวนการเขียนของท่านมาก จำได้ว่าเคยสะสมหนังสือที่ท่านเขียนไว้เป็นพ็อคเก็ตบุคเกือบจะทุกเล่ม อาทิ ใต้ถุนป่าคอนกรีต หัวใจมีตีน ฯลฯ เป็นต้น แต่เสียดายหนังสือที่สะสมไว้จำนวนมาก กลายเป็นอาหารอันโอชะของเจ้าปลวกตัวแสบไปเกือบหมดแล้ว ที่เหลือก็อ่านไม่ได้มันรุ่งริ่งไปหมด

พูดถึงหนังสือผมเพิ่งไปซื้อหนังสือขายดีทั่วโลกมาเล่มหนึ่งเมื่อสองสามวันมานี้ และมีคนสร้างเป็นภาพยนตร์ไปแล้ว ผมเพิ่งจะมีความบันดาลใจซื้อมาอ่าน เพราะได้อ่านคำวิพากษ์วิจารณ์หนังสือเรื่องนี้มานาน คือเรื่อง "รหัสลับดาวินซี" เขียนโดย แดน บราวน์ นัยว่าพิมพ์จำหน่ายไปทั่วโลกในภาษาต่างๆจำนวนกว่า 30 ล้านเล่ม

หนังสือเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับศาสนาคริสต์ ต้องขอชมคนเขียนที่เก่งในการจินตนาการเรื่องได้น่าอ่าน ทั้งๆที่เขาบอกว่าเป็นนิยาย เผลอๆอ่านไปยังนึกว่าเป็นเรื่องจริง มิน่าเล่าคริสต์จักรบางประเทศจึงแอนตี้หนังสือและภาพยนตร์ไม่ให้จำหน่ายและฉายในประเทศนั้นๆ
วันนี้ผมรำพึงรำพันมาพอสมควรแล้ว เห็นทีจะต้องขอจบลงตรงนี้นะครับ ขอบคุณที่กรุณาอ่านมาถึงตรงนี้ครับผม