หลังออกจาก รพ.พญาไท 3 มาพักฟื้นที่บ้านเมื่อวันพุธที่ 17 ตุลาคม 2560 แล้ว ตอนนี้ร่างกายเริ่มปรับตัวดีขึ้นเรื่อยๆ จากที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากฤทธ์ไข้หวัดใหญ่ สายพันธ์เอ วันนี้เริ่มมีเรี่ยวแรงดีขึ้น ทานอาหารได้ตามปกติ แม้การเดินจะยังไม่ค่อยสะดวกเหมือนเดิม ก็พยายามเดินเท่าที่จะเดินได้ พยายามช่วยตนเองเท่าที่จะทำได้
ต้องยอมรับว่าสภาพร่างกายคนสูงอายุ เหมือนกับเด็กทารก เพราะภูมิต้านทานโรคมันมีน้อย

ที่ดีใจอย่างหนึ่งคือสุขภาพจิตยังเหมือนเดิม ความจำยังมีความเสถียรดี สามารถใช้อุปกรณ์ไอที เช่น สมาร์ตโฟน แท็บเล็ต และ พีซี ได้ดีเหมือนเดิม

ต้องยอมรับว่าชีวิตของผมวันนี้ หากขาดอุปกรณ์ไอทีตามที่กล่าวมาข้างต้น ไม่รู้ว่าจะบริหารจัดการชีวิตยังไง มันเป็นปัจจัยที่ห้าของชีวิตจริงๆ

แม้ผมจะยังมีกิจกรรมอื่นๆอีก เช่น ดูหนัง ฟังเพลงเก่า แต่ไม่ได้เล่า(เขียน)ความหลัง นั่งเล่นเน็ต ชีวิตมันคงเหมือนขาด(อะไร)ไปสักอย่างหนึ่งแน่ๆ

ชีวิตคนสูงอายุดูเผินๆแล้วไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับโซเชียลเน็ตเวิร์คอะไรมากมายนัก แต่ในความเป็นจริงโซเชียลเน็ตเวิร์คกลับมีประโยชน์มากต่อคนสูงอายุ เพราะมันสามารถย่อโลกมาไว้ในมือ มีข่าวสารที่น่าสนใจมากมาย ช่วยให้เพลิดเพลินไม่เหงา และยังบริหารสมองให้มีความจำดี ฯลฯ ทั้งนี้ต้องเข้าใจใช้ในทางสร้างสรรค์นะ

สำหรับผมแล้วคงห่างหายไปจากโซเชียลเน็ตเวิร์คไม่ได้แน่นอน