เข้าใจ ที่ ไม่เข้าใจ ปีกว่ามานี้ ต้งแต่ เด็กน้อยที่ได้จัดให้เขาเป็น 1 ใน passion ของการดำรงชีวิตของฉันไปแล้ว ได้ Debut เพลงออกมา ฉันก็ฟังแต่เพลงของเขาเรื่อยมา แทบไม่ได้สนใจฟังเพลงของใครอื่น จนวันหนึ่ง ในรายการหนึ่ง มีโจทย์ให้เด็กน้อยเลือกเพลงที่ชอบมาแชร์ให้ได้ฟัง และพูดคุยกับถึงที่มาของการเลือกเพลงนั้น เด็กน้อย ตัวขาว ผิวใส หน้าตาดี ฐานะทางบ้านดี ปริญญาตรีธรรมศาสตร์ เพลงในอัลบั้มส่วนใหญ่ ก็เป็นเพลงวัยรุ่น ที่พูดเรื่องความรัก ความคิดถึง เด็กน้อยคนนั้น เลือกเพลง ที่สุดท้ายแล้ว ดีเจก็ไม่ได้เปิดให้ในรายการ เพลงนั้น คือ เพลงนี้ เพลงที่ขีึ้น Caption ก่อนปล่อยให้ฟังเพลง ว่า คำเตือน : หากผู้ใดชม Music Video นี้ แล้วอยากได้คนรับฟัง ปรึกษาได้ที่เบอร์ 1323 สายด่วนสุขภาพจิต ตลอด 24 ชั่วโมง แอบสงสัยว่า ทำไมดีเจไม่เปิดเพลงนี้ให้ พามาฟังเอง ฟังจบ ก็ถึงบางอ้อ ฉันเดาแบบมั่นใจว่า เจ้าตัวเขารู้แน่ๆว่า เพลงนี้ ออกอากาศไม่ได้ แต่เพราะเพลงนี้ไม่ได้เปิด จึงไม่ได้มีการพูดคุยถึงเพลงนี้นอกจากเหตุผลว่า ชอบ ฉันจึงเดาต่อไปไม่ถูกว่า ทำไมจึงเป็นเพลงนี้ เขาคิดอะไรอยุ่หนอ มีคนบอกฉันว่า บางทีเขาอาจจะอยากส่งสารอะไรบางอย่าง คนที่ชอบเพลงที่โศกเศร้า ดิ่งลึก อย่างนั้น อยากบอกอะไรเรา ก่อนจะอ่านเรื่องเล่าของฉัน ขอให้ตั้งใจฟังเพลงนี้ ให้จบ อย่างน้อย สัก 2 รอบ ฉันเป็นโรคจอประสาทตาเสื้อมมาตั้งแต่เด็ก นั่นหมายความว่า การมองเห็นของฉัน อาจเริ่มต้นที่ 100 และลดถอยลงไปเรื่อยๆ เร็ว ข้า อย่างไร หมอก็ยังตอบไม่ได้ พูดได้แค่ว่า ถ้าเสื้อมถึงที่สุด ก็คือ มองไม่เห็น นั่นแหละ สิ่งที่ฉันเผชิญอยุ่ทุกวันคือ การเห็นไม่เท่าคนอื่น เห็นไม่เหมือนคนอื่น ซ่งในเมื่อฉัน ไม่เคยมีสายตาดี แบบคนปกติ ฉันก็จังไม่มีทางรู้ได้ว่า คนปกติเขาเห็นกัน กว้าง ไกล ชัดเจน อย่างไร และคนปกติทั่วไป ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมฉันเห้นนั่น แต่ไม่เห็นนี่ ทำไมเดินเองที่นั่นได ทำไมที่นี่ ต้องมีคนจูง ซึ่งฉันก็ได้ลองพยายามอธิบายแล้ว คนปกติอย่างแม่ และ พี่สาว ก็ยังไม่เข้าใจ ยังคงมีคำถามในทำนอง ไม่เห็นจริงๆเหรอ มีแค่คนเดียวเท่านั้น ที่เข้าใจสภาวะของฉัน ก้คือ พ่อ เพราะ พ่อ ก็มีอาการประสาทตาเสื่อมเหมือนกัน ไม่ใช่แค่เข้าใจ สมรรถภาพในการมองเห็น แต่ยีงเข้าใจ ความกลัว ความไม่สะดวกกาย ไม่สะดวกใจ ความรู้สึกที่ต้องอดทนกับ...อะไรบางอย่าง ฉันเรียนจบปริญญาตรี ทำงานบริษัทอยุ่หลายปี ใครที่ได้ทำงานบริษัทดีๆ ก็คงอยากอยุ่ไปจนเกษียณ แต่ฉันนึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็ได้แต่ถอนหายใจ อนาคตอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉนจะทำงานให้เขาได้อีกสักเท่าไหร่นะ ฉียขะยังใช้ชีวิตแบบคนปกติไปได้ถึงเมื่อไหร่ ตอนที่ฉันลาออกจากงาน ตอนนั้น ขับรถตอนกลางคืนไม่ได้แล้ว ขึ้นลงบันไดก็ต้องเดินเท่านั้น ประสาทตาเสื่อม ทำให้รบแสงได้น้อยลง โฟกัสช้าลง สายตามัวมากขึ้น ออกจากงานประจำ ฉันก็มาช่วยพี่สาว ขายของที่ร้านของเขา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที ฉันก็มีโหมดฉุนเฉียว โวยวย ร้องไห้กรี๊ดๆเหมือนคนบ้า คิดอยากตายนับครั้งไม่ถ้วน เพราะโกระที่วันหนึ่ง ฉันขจะพิ่งพาตัวฉันเองไม่ได้ และ โกรธ ที่ใครๆก้ไม่เช้าใจ ความหวั่นไหวหวาดกลัวของฉัน แทบทุกครั้งที่ฉันถูก เหยียด ย้ำ ซ้ำ ความด้อยของฉัน ทั้งที่ฉันเข้าใจตัวเองดี ไม่ได้น้อยใจในโชคชะตาว่าทำไมต้องเป็นฉัน แต่เวลาเจอคำพูดเหมือนว่าฉันแกล้งไม่เห็น หรือเวลาที่ฉันขอความช่วยเหลือแล้วได้รับคำตอบว่า มึังก็ไปเองสิ ตอบทั้งที่รู้ว่า ฉันไปเองไม่ได้ หรือคำสั้นๆง่ายๆ อย่งคำว่ อีบอด ฉันก็ยังร้องไห้ กรี๊ดใส่หมอนอยู่คนเดียว กรี๊ดจนคอเจ็บ เพียงเพื่อทีจะพบว่า ใจฉันยังเจ็บอยุ่เหมือนเดิม นัดไหนหนักๆ ฉันถึงขึ้น เอาหัวโขกโต๊ะ โขกกำแพง มันไม่ได้ช่วยให้หายเจ็บใจหรอก มันแค่ทำให้รู้สึกถึงความเจ็บทางกายภาพ จะได้ไม่ต้องไปโฟกัสกับความเจ็บข้างในมากนัก หากเพราะใจคนมันอ่อน ถึงแันจะไม่อยากให้เป็น แต่มันก็มาถึงจุดที่ ฉันเหยียดหยามตัวเอง ดูถูกตัวเอง กระหน่ำซ้ำเติมตัวเอง ด้วยคำร้ายๆที่คนพูดไม่ได้ใส่ใจ อย่างที่เขาพูดกันคมๆ ว่า คนพูดไม่จำ คนฟังไม่ลืม ชีวิตฉันคงจะมีโชคดีอยู่บ้างหรอก ที่อยู่ๆก็รู้สึกได้เองว่า ถ้าจะต้องอยุ่ ก็ไม่ควรอยุ่ด้วยความอดทน เพราะ ความอดทนมันจะต้องหมดเข้าสักวัน และที่แย่กว่านั้น การรู้สึกว่าต้องยืนนิ่งๆ ทนให้อะไรต่อมิอะไร มันตอกย้ำทำร้ายอยุ่อย่างนั้น มันทรมานมาก ทางออกมันคือ เข้าใจ ให้อภัย และ้วก็ วาง ไม่ใช่ทน แน่ล่ะ ฉันคงเคยทำกรรมอะไรเข้าไว้สักอย่าง จึงได้ต้องมาเจอบททดสอบที่ไม่มีวันจบนี้ ฉันจึงควร เข้าใจ ยอมรับว่าฉันต้องเป็นอย่างนี้ไปจนตายนั่นแหละ คนอื่นจะพูดแรงเบาอย่างไร ฉันก็ไม่มีทางจะดีขึ้นได้ เข้าใจ ว่า คำพูดร้ายๆนั่นเป็นแค่ลม ผ่านเขามา ผ่านฉันไป ไม่เก็บ ไม่เจ็บ แล้วก็ เข้าใจว่า เขาไม่เคยเป็นอย่างฉัน ย่อมไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของฉัน และในเมื่อเขาไม่ได้อยากเข้าใจ การพยายามอธิบาย พูดจา เพื่อหวังให้เขาเข้าใจ ม้นเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์ ถ้าอดไม่ได้จริงๆ อยากจะพูดบ้าง ก็ต้องทำใจไว้ก่อนด้วยว่า เขารับ ก็ดี เขาไม่รับ ก็ช่างเชา ในเวลาที่หัวใจเปราะบางถึงที่สุด การจะประคองให้กลับมาอยุ่ในที่ในทาง ทำได้อย่างที่เล่ามา มไม่ได้ง่ายเลย แต่กรรมดีที่ฉันทำมา ก็คงจะให้ผลกับฉันบ้าง แันจึงได้เจอกับ คนไกลๆ ที่ทำให้ฉันได้พบความรู้สึกใหม่เอี่ยมในตัวเอง ความรู้สึกนั้น ทำให้ฉัน อิ่ม เต็ม สงบ สบาย ทุกครั่งที่เห็น ก็เหมือนได้ชาร์จพลังไว้ประคองใจตัวเองให้พ้นจากคนร้ายๆ คุณจะเรียกความรู้สึกนั้นว่า รัก ก็ได้นะ ฉันไม่รู้ว่า เด็กน้อยเลือกเพลงนั้นมา เพราะ แผลในใจ หรือเพียงอยากส่งสารบอกใครๆว่า อย่าทำร้ายกันเลย ถ้าคุณเป็นคนที่ เหยียด ย้ำ คนอื่นให้จมลึกลงไป มันคงง่ายมาก เพราะคุณไม่เจ็บ แต่วันใดที่คุณเป็นคนถูกเหยียด ย้ำ ให้จมลึกลงไปบ้าง คุณจะรู้ว่า กว่าจะกลับมายืนให้มั่นคง มันทำได้ยากมาก จนบางคนก็ทำไม่ได้ และยอมตายไปเสียก่อน และถ้าคุณมีส่วน คุณก็กลายเป็นฆาตกรแล้วนะ ถ้าคุณจะรู้ มันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องตลก สุดท้าย สำหรับคนที่กำลังรู้สึกอย่างที่ฉันเคยเป็น ถ้าตัดสินใจแล้วว่า เจ็บยังไงก็ตายไม่ได้ ยังอยู่บนโลกที่โหดร้ายนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ลุกออกมุมอับนั้น ให้อภัย ให้สติตัวเอง ให้อภัยคนอื่น อย่าโทษใคร หรือ อะไร เราจะถูกผลักยังไง เราก็จะไม่ล้ม ถ้าเราแข็งแรงพอ และถ้าพลาดล้ม และไม่อยากโดนเหยียบซ้ำ ก็แค่ลุกให้เร็ว ถ้าเอาแต่นอนเจ็บ จะมีคนมาเหยียบให้เจ็ยซ้ำ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ไม่โทษเขา ไม่โทษเรา ขอให้มีความสุข
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [