Title: หากว่า... ล๊อตเตอรี่ไหมคะ? เสียงใสๆดังขึ้นที่ด้านหลังของผม ผมหันกลับไปมอง ภาพที่เห็นคือหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งกำลังยืนขายล๊อตเตอรี่อยู่ ปากเล็กๆเรียวงามของเธอกำลังตะโกนเรียกลูกค้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ขณะเดียวกัน ที่มือขวาของเธอกำลังถือไม้เท้าเปะปะ... เพื่อนำทางให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างปลอดภัย ใช่ครับ...เธอเป็นคนตาบอด ผมหยุดมองร่างเล็กๆนั้น นานจนไม้เท้าของเธอทิ่มมาที่ขาของผมเข้า อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เจ็บไหมค่ะ? ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่ตบหัวไหล่ของเธอเบาๆ เพื่อเป็นคำตอบว่า ไม่เป็นไร ขอโทษอีกทีนะคะ... เธอกล่าวขอโทษผมอีกครั้งพร้อมกับยกมือไหว้ผมปลกๆ ก่อนจะเดินจากไป...ทิ้งให้ผมมองตามเธอจนเธอหายลับเข้าไปในฝูงชน ------------------------------------------------------------------------------ ล๊อตเตอรี่ไหมคะ? เสียงใสๆดังขึ้นอีกครั้งในวันนี้ และผมก็กำลังยืนมองเธอก้าวเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆเช่นเดิม ใช่ครับ ผมมาดักรอเธอทุกวัน ผมสารภาพตรงๆอย่างไม่อายเลยว่า ผมชักชอบเธอแล้วสิ ทุกๆคืนผมนอนกระสับกระส่าย กระวนกระวายใจ เนื่องจากผมคิดถึงเธอ คิดถึงปากเล็กๆ และคิดถึงเสียงหวานๆของเธอ จนทำให้ผมไม่เป็นอันนอนหลับมาเป็นเดือนแล้ว วันนี้ผมจึงตัดสินใจ...ที่จะต้องทำอะไรซักอย่างให้เธอรู้ว่า ผมชอบเธอ... ผมต้องทำให้ได้ เพื่อเธอ...และเพื่อตัวของผมเอง อ้อ...เพื่อขาของผมที่ยอมให้เธอใช้ไม้เท้าทิ่มเข้าทุกวันๆด้วย ล๊อตเตอรี่ไหม...อุบส์!! พลั่ก!! โอ๊ย...ว้าย!! เธอและผม...เดินชนกันอย่างจัง ซึ่งมันทำให้เธอล้มกลิ้งลงไปเลยทีเดียว ขอโทษๆๆ นะคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ...อูยยย ผมยิ้ม...ขนาดตัวเธอเจ็บขนาดนี้ ยังจะเป็นเป็นห่วงคนอื่นอีก ผมจัดแจง ค่อยๆพยุงตัวเธอให้ยืนขึ้น โอ๊ย...เจ็บๆๆ ค่ะ สงสัยขาจะแพลงน่ะค่ะ เวรกรรม...ผมไม่น่าปล่อยตัวเองให้ชนเธอเลย ผมรู้สึกผิดในการกระทำของผม ที่ทำให้คนที่ผม...รัก เจ็บตัว ผมพาเธอไปนั่งที่ม้านั่งตบบ่าเธอไปเบาๆเชิงให้กำลังใจ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปซื้อน้ำ และยาทาแก้ปวดให้กับเธอ ผมกลับมา...เธอยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม คงเจ็บจนลุกไม่ไหวจริงๆ ผมยื่นขวดน้ำให้เธอดื่ม ขอบคุณมากค่ะ...คุณใจดีจัง เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ผม และผมเห็นเธอยิ้มออกมาด้วย แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะปราศจากแววตาสวยสดใส แต่แค่รอยยิ้มจากริมฝีปากเล็กนั้นเพียงอย่างเดียวก็ทำให้ผมรู้สึกชื่นฉ่ำใจมากแล้ว ผมยกขาเธอขึ้นมา ค้อยๆบีบคลายกล้ามเนื้อเธอเบาๆ ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวพักซะหน่อยฉันก็หายแล้ว เธอพูดพลางพยายามดึงเท้าออกจากมือผม แต่ผมยังคงจับไว้มั่น และยังคงนวดให้เธอต่อไป จนเธอไม่พยายามดึงขานั้นออกแล้ว ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณจริงๆ ผมยิ้มให้เธอ...ถึงแม้ว่า รอยยิ้มของผมนั้นเธอจะไม่เห็นมันหรอก ฉันชื่อเพ็ญนะคะ...ชื่อจริงว่าวันเพ็ญ วันเพ็ญ...ชื่อของเธอทำให้ผมนึกไปถึงดวงจันทร์สวย ที่ช่วยให้แสงสว่างในยามค่ำคืน...รวมทั้ง แสงสว่างในใจของผมด้วย แต่...เธอกลับต้องอยู่เพียงลำพังในความมืดมิดไปตลอดชีวิต ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจ จนทำให้น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมา และหยดลงไปบนขาของเธอ... จริงๆแล้ว ที่ฉันตาบอดมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรซักเท่าไหร่หรอกนะคะ อย่างน้อยมันก็ยังทำให้ประสาทสัมผัสของฉันส่วนอื่นไวกว่าคนอื่นหลายเท่าเชียวล่ะ ใช่ครับ...เธอรู้ว่าผมร้องไห้ออกมา...แต่ เธอจะรู้ความในใจของผมไหมนะ เพ็ญสามารถเลี้ยงตัวเองได้ และเอาเงินที่ได้มาส่งน้องเรียนหนังสือได้ แค่นี้...เพ็ญก็มีความสุข แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นแล้วล่ะค่ะ ถ้าเพ็ญจำไม่ผิด...คุณเป็นคนที่เพ็ญเดินชนอยู่ทุกวันใช่ไหมคะ ผมไม่ตอบ แต่ตบที่ไหล่เธอเบาๆ ใช่จริงๆด้วย บอกแล้ว ว่าประสาทสัมผัสส่วนอื่นของเพ็ญน่ะดีขนาดไหน แต่คุณก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผม...รักคุณอยู่ ว่าแต่ คุณชื่ออะไรคะ ? ผมปล่อยมือจากเท้าของเธอ และยืนขึ้นอย่างเงียบๆ เอ่อ...ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะคะ...ขอโทษด้วยนะคะ ที่เพ็ญพูดมากไปหน่อย แถมยังเซ้าซี้ รบกวนคุณให้เสียเวลาอีก เพ็ญก็เป็นแค่คนพิการคนหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ ขอบคุณและขอโทษอีกครั้งด้วยนะคะ เธอลุกขึ้นยืนอย่างไม่สะดวกนัก ก่อนจะควานหาไม่เท้า และเดินจากไปอย่างทุกลักทุเล ไม่ใช่นะครับ...ผมไม่ใช่ไม่อยากพูดคุยกับคุณ และผมไม่อยากให้คุณโทษตัวเองอย่างนี้เลย หากว่า...คุณมองเห็น และรับรู้ถึงแววตาและการกระทำของผม หากว่า...ผมพูดคำว่า รัก ออกไปให้คุณได้ยินได้ ด้วยดวงตาที่มืดมิด ประกอบกับขาที่ยังไม่หายแพลงของเธอ เธอจึงยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ผมต้องทำอะไรซักอย่าง ผมตัดสินใจวิ่งไปหาเธอ จับข้อมือของเธอไว้ จัดแจงดัดมือของเธอให้ชี้มาที่ผม แล้วก็ให้มือเธอทั้งสองวางลงที่ตรงหน้าอกด้านซ้าย ก่อนที่จะ ให้นิ้วชี้ ชี้ไปที่ตัวของเธอเอง เป็นไปไม่ได้...คุณ... ก่อนที่เธอจะพูดจบ...ใบหน้าของเธอก็มาซบอยู่ตรงอกซ้ายของผมแล้ว ผมสวมกอดเธอ...ด้วยความสุขที่เปี่ยมล้นอยู่ในหัวใจ ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถพูดได้... แต่การกระทำของผมนั้นก็ทำให้เธอเข้าใจในความรู้สึกของผมได้เช่นกัน หากการกระทำนั้น...ทำลงไปด้วยหัวใจ
Bring her to my hospital dude!!
 โดย: Pong IP: 203.150.104.187 วันที่: 22 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:36:09 น.
 หวานซะพี่เรา ไม่น่าเชื่อ แต่จริงๆแล้ว ถ้สเป้นใบ้มันต้องหูหนวกไม่ใช่รึพี่.. แต่ด้วยอานุภาพของรัก อะไรก็เกิดได้ทั้งนั้น เนอะ เหอๆๆ ไม่ได้มาซะนาน วันนี้กลับมาติดตามเหมือนเดิม อย่าลืมนะพี่ไปป์รวมเล่มมะไร บอกด้วย สวัสดียามค่ำคืน เอย โดย: อัญ IP: 125.26.64.171 วันที่: 23 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:52:05 น.
หวัดดีครับ...
ผมแวะมาเยี่ยว เอ้ย มาเยี่ยม... ติดตามผลงานมานาน...รู้จักชื่อกันมาก็นาน อยู่ Uncensor team ด้วยกันอีก... ขออนุญาติสนิทสนมขึ้นไปอีกขั้น ด้วยการเรียกว่า"ท่านไปป์"ละกันนะ... ขอบคุณที่แวะไปเม้นท์บล๊อกซ่าน... หวังสักวันคงได้แดกเหล้ากัน(ท่านเลี้ยงนะ) หึหึหึ...สวัสดี  โดย: sweettoxic IP: 124.120.170.155 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:23:34 น.
โหขนาดสาวตาบอดยังหลงเลย หวานจะปานไหน มีความสุขมาก ๆ นะคะ โดย: แซนด์ซี
 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:29:56 น.ปอง - โรงพยาบาลไม่ต้องไปแล้ว พาเข้าบ้านเลยโลด...(ไปนั่งพักก่อนแล้วค่อยไปส่งบ้านไง อิอิ)
อัญ - เอาน่ะ หยวนๆหน่อย แบบว่ามันลืมอ่ะนะ ว่าแต่ ถ้ารวมเล่มแล้วจะมีคนซื้อหรือเปล่านี่น่ะสิ... T T คุณอ๊อฟ sweettoxic - เรียกไป๊ป์เฉยๆก็ได้นะฮะ...ดูจากในบล๊อคแล้วเกิดปีเดียวกันด้วยนี่...อิอิ ดังนั้นคราวหน้า คำว่า "ท่าน" กับ "คุณ" ตัดทิ้งไปโลดฮะ ส่วนเรื่องกินเหล้า เลี้ยงได้ถ้านำสาวสวยมากฝากฮะ อิอิ ^ ^ คุณแซนด์ซี - มีความสุขมากมายเช่นกันฮะ ^ ^ โดย: ยางมะตอยสีชมพู (ยางมะตอยสีชมพู
) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:41:38 น.อ่านแล้วชอบเรื่องนี้นะ
ความรู้สึกสามารถสัมผัสได้ โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท
วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:2:10:16 น. คุณ cotyledon067 - น่ารักเหมือน จขบ. ป่ะฮะ ^ ^
คุณหมูปิ้งฯ - ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะครับ ดีใจจัง โดย: ยางมะตอยสีชมพู (ยางมะตอยสีชมพู
) วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:38:12 น.พี่บอนเก่ง อ่ะ ว่างๆสอนบ้างหล่ะ อิอิ
โดย: ouy IP: 61.91.163.222 วันที่: 9 สิงหาคม 2550 เวลา:0:05:15 น.
เขียนดีมากๆ เรยค้าบบบ จะมีต่อไหมอ่า
โดย: ~G-i-N-n-Y~ IP: 58.8.173.68 วันที่: 13 สิงหาคม 2550 เวลา:20:40:29 น.
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [