Title: ดนตรีที่รัก  นานเท่าไรแล้วนะ... ที่ผมไม่ได้จับกีตาร์ตัวนี้... ไม่มีการสั่นไหวของสายทั้ง 6 เสียง... ไม่มีเสียงสั่นของสายเมื่อกระทบกับปิ๊ก... ไม่มีการบรรเลง... ไม่มีเสียงเพลง... ********************************* ผมนึกย้อนไปเมื่อครั้งยังเยาว์... แรงบันดาลใจที่ทำให้จับกีตาร์นั้น... มาจากพี่ชายของผม... เสียงกีตาร์ที่กรีดกราย... กับเสียงกรีดร้องของผู้ชม... มันช่างยิ่งใหญ่... ถ้าผมได้มีโอกาสขึ้นไปยืนบนเวที... อารมณ์นั้นผมจะรู้สึกอย่างไรนะ... ผมเริ่มฝึกหัดเล่นกีตาร์... ลองกดๆ จับๆ เปิดหนังสือเพลง เพื่อดูวิธีการจับคอร์ด ร้อง เล่น บรรเลง ตามอารมณ์และความรู้สึก ผมเล่นเพลงแรกได้หลังจากผ่านการฝึกเพียงแค่ 3 ช.ม. ใครๆก็บอกว่าผมมีพรสวรรค์ ไม่แพ้พี่ชาย ผมเริ่มฟอร์มวง...หัดเขียนเพลง...แต่งทำนอง แต่ละเพลงที่ผมเขียนนั้น... ใช้เวลาแต่งไม่ถึงชั่วโมง... ใครๆก็บอกว่าผมมีพรสวรรค์ ไม่แพ้พี่ชาย ความรู้สึกที่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดเสียงเพลง มันทำให้ผมมีความสุขที่สุด ผมรักเสียงเพลง...ผมรักดนตรี ****************************** บนเวทีนี้มันช่างยิ่งใหญ่.... ผมได้เป็นพระเจ้า...ใช่...ผมเป็นพระเจ้าแห่งเสียงเพลง ท่วงท่า ลีลาการโซโล่กีตาร์ของผม ผู้หญิงหลายๆคนบอกว่าเซ็กซ์ซี่ ไม่แพ้ลีลาบนเตียง... ใครๆก็ต้องการพระเจ้าอย่างผม ใช่...ผมเป็นคนสำคัญสำหรับพวกเธอ สำคัญกว่าเรือนร่าง และหัวใจเธอ สำคัญกว่าเงินของพวกเธอ สำคัญกว่าพ่อแม่ของพวกเธอ สำคัญกว่าการเรียนหรือการงานของพวกเธอ เพียงเพื่อให้ได้ขึ้นชื่อว่าครอบครองตัวผม ทุกอย่างล้วนไร้ความสำคัญ ยกเว้นตัวผม ********************************* ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า... เหลือบมองผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆ... ใครวะ ผมพึมพำกับตัวเอง ไม่เห็นแปลก...เพราะแต่ละวัน ผมก็นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากันอยู่แล้ว ชื่อเสียงมักแลกกับความเป็นส่วนตัว ผมไม่ถือ... หากว่าชื่อเสียงที่ผมได้มานั้น มันมาพร้อมกับความสุข เงินทองและผู้หญิง เคยมีคนสัมภาษณ์ผม...ว่าคุณรักดนตรีมากน้อยแค่ไหน เฮอะ! ช่างเป็นคำถามที่งี่เง่ามาก จะมีศิลปินซักกี่คนกันที่บอกว่าไม่รักการร้องเพลง ไม่รักดนตรี ไม่รักเสียงเพลง ถ้าตอบออกไปอย่างนั้นก็เท่ากับว่าฆ่าตัวตายชัดๆ ครับ...ผมรักดนตรี รักเสียงเพลง เสียงเพลงช่วยกล่อมเกลาจิตใจ เสียงเพลงทำให้ผมมีความสุข (แต่ก็รักไม่เท่ากับการมีชื่อเสียงอยู่ ณ ตอนนี้) ******************************** หลังจบคอนเสิร์ตใหญ่ ผมก้าวเดินลงจากเวที รู้สึกหน้ามืด อ่อนเพลีย น่าจะเป็นเพราะจากอาการเหนื่อยล้า และอดนอนมาหลายคืน ผมตัดสินใจกลับบ้านคนเดียว วันนี้ผมอยากพักผ่อน และไม่อยากทำกิจกรรมกับใคร ผมขับรถกลับบ้านด้วยสายตาที่พร่ามัว ภาพข้างหน้าเบลอ จนถึงขั้นมองไม่เห็น แสงไฟจากรถข้างหน้าทำให้ผม ตาโพลง... แต่กว่าที่ผมจะทำอะไรได้...ก็ไม่ทันการเสียแล้ว ********************************* สติสัมปชัญญะ ของผมกลับคืนมาแล้ว น่าแปลกที่ผมลืมตาไม่ขึ้น และรู้สึกว่า มีผ้าพันอยู่รอบหัวของผม ผมรู้สึกว่าที่แขนด้านซ้ายของผม จะมีสายน้ำเกลือและกำลังไหลเข้าสู่เส้นเลือดอยู่ ทำไมผมถึงลืมตาไม่ขึ้น... และทำไม...ที่ขาซ้ายของผมกลับว่างเปล่า สภาพของผมตอนนี้เป็นอย่างไร... ผมไม่สามารถรู้ได้...ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอย่างไร ผมไม่รู้อะไรเลย... *********************************** เสียงลมพัดปะทะผ้าม่านในห้อง เสียงดังพรึ่บพั่บ... เสียงกรีดของกระดาษเมื่อต้องลม... เสียงของสายลมที่พัดผ่านปะทะเข้าไปในหูของผม ดัง วิ้ว หวิว เสียงเปิดประตูของใครบางคน เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้า ณ เตียงที่ผมนอนอยู่ คุณ สรายุครับ... เสียงนั้นฟังดูราบเรียบและน่าเชื่อถือ เรื่องขาซ้ายของคุณ...ทางเราได้ใส่ขาเทียมให้คุณแล้วนะครับ แรกๆอาจจะลำบากในการกายภาพบำบัดนิดหน่อยนะครับ แล้วหลังจากนั้น คุณจะเดินได้อย่างเหมือนมีขาปกติเลยครับ ครับผม...ขอบคุณมากครับ แล้วอีกอย่าง...ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ หลังจากการตรวจอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ดวงตาทั้ง 2 ของคุณ... เสียงนั้นเว้นว่างไปหลายอึดใจอยู่เหมือนกัน ผมยิ้ม ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมทำใจได้แล้ว เอ่อ...ครับ ดวงตาของคุณนับจากวันนี้ไป จะ...ไม่สามารถใช้การได้อีก ครับ...ผมทราบครับ มีอีกอย่างนะครับ... คือ...ผลการตรวจเลือดของคุณ... ออกมาเป็นเลือดบวก...ครับ ในสมองของผมพร่ามัว... เรื่องตา...เรื่องขา...ผมพอรับได้ แต่........................................ ผมไม่ได้ยินเสียง...ไม่ได้ยินคำแนะนำจากใครๆทั้งนั้น ผมอยากจะร้องไห้...แต่ผมไม่มีแม้ดวงตา... ที่จะผลิตน้ำตาให้ผมซักหยด เรื่องร้ายๆอย่างนี้....ทำไมต้องมาเกิดขึ้นที่ผมด้วยนะ ผมกลายเป็นคนไร้ค่า...ไปแล้ว ในห้องที่ผมรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่า ไม่มีเพื่อนฝูง... ไม่มีแฟนๆ... ไม่มีใคร... ผมหมดความสำคัญ เป็นคนไร้ค่า... และ...ไม่ใช่พระเจ้าของใครอีกต่อไป ********************************* ผมได้ยินเสียงดนตรี...ได้ยินเสียงเพลง ผมค่อยๆใช้มือคลำ... ปาดป่ายไปตามฝาผนังห้อง... เสียงสิ่งของต่างๆตกลงพื้นดังตึงตัง... จนมือของผมไปสัมผัสอะไรบางสิ่งที่ผมคุ้นเคย นานเท่าไรแล้วนะ... ที่ผมไม่ได้จับกีตาร์ตัวนี้... ไม่มีการสั่นไหวของสายทั้ง 6 เสียง... ไม่มีเสียงสั่นของสายเมื่อกระทบกับปิ๊ก... กีตาร์ตัวแรกในชีวิต... กีตาร์ตัวที่ทำให้ผมรู้ว่าเสียงเพลงคืออะไร กีตาร์ตัวที่ทำให้ผมรู้ว่าความสุขคืออะไร หัวใจผมเต้นระรัว... หยิบกีตาร์ตัวนั้น ขึ้นมาจับคอร์ดด้วยท่าทีที่คุ้นเคย... ผมใช้นิ้วกรีดลงบนเส้นสายเล็กใหญ่ทั้ง 6 นั้น เสียงเพลงบังเกิดขึ้น... ผมบรรเลงเพลงด้วยความรู้สึกเก่าๆ ท่ามกลางความมืดมิด เสียงดนตรีแห่งความสุข...กลับคืนมาอีกครั้ง แกคิดถึงฉันไหม...ฉันคิดถึงแกนะ ขอโทษ...ที่ฉันลืม ทิ้งแกไว้นานแสนนาน ฉันกลับมาแล้วนะ... เสียงเพลงที่ฉันรัก...ดนตรีที่ฉันรัก...
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [