Title: ตั๋ว  "ขอโทษนะคะ...ขอตรวจตั๋วด้วยค่ะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองแหล่งที่มาของเสียงหวานๆ นั้น พร้อมกับยื่นตั๋วโดยสารเที่ยวนี้ให้เธอตรวจ หลังจากที่เธอรับตั๋วที่ผมยื่นให้ไปพิจารณาดูแล้ว ผมแอบเห็นเธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแวบหนึ่ง ก่อนบอกว่า ดิฉันมีความจำเป็นที่จะต้องเชิญคุณ...เอ่อ ลงจากรถไฟเที่ยวนี้นะคะ ทำไมล่ะครับ ก็ผมทำตามขั้นตอนทุกอย่างแล้วนี่ ผมแย้งขึ้นมา มันเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติของคุณน่ะค่ะ ผมนั่งอึ้งกับเหตุผลของเธอ นี่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมถูกห้ามออกเดินทาง ด้วยเหตุผลที่ว่า คุณสมบัติไม่พอ แล้วผมจะต้องทำอย่างไรบ้างครับ ถึงจะมีสิทธิเดินทางไปได้ คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นค่ะ ขอเพียงแค่คุณลงจากที่นี่ไป แล้วก็กลับไปพิจารณาตัวคุณเองเสียใหม่ ว่าคุณขาดคุณสมบัติข้อใดอยู่...ขอโทษนะคะ เสียเวลามามากแล้ว เชิญค่ะ ผมเดินออกจากสถานีอย่างงุนงง ผมไม่เข้าใจ และก็ไม่รู้ว่าคุณสมบัติข้อไหนที่ผมยังขาดอยู่ พี่...เอ่อ พี่ครับพี่ ขอโทษครับผมขอถามอะไรหน่อย ผมเดินเข้าไปทักชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมชานชาลา ที่นี่เค้าวัดคุณสมบัติของผู้โดยสารอย่างไรหรือครับ ถึงจะมีสิทธิ์เดินทางไปได้ ชายวัยกลางคนเพ่งพินิจ พิจารณา โดยใช้สายตามองผมตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า อืม...ดูจากท่าทางแล้ว เมื่อกี้นายคงขึ้นไปที่ชั้น VIP เลยล่ะสิ คือ...ผมไม่ทราบหรอกครับ งั้นฉันขอแนะนำว่า นายควรไปขึ้นขบวนที่จอดอยู่ตรงนั้นเสียก่อน ผมหันไปมองตามปลายนิ้วของเขาที่ชี้ไป "ขบวนนี้ไม่ต้องใช้ตั๋ว...ใช้แค่ความอดทนของนายเท่านั้น" โห ขบวนเล็กจังเลยพี่ แล้วมันจะนั่งได้กี่คนเนี่ย ปลอดภัยหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ...หนุ่มๆก็อย่างนี้แหล่ะ ใจร้อน เขาลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย นี่น้อง...จำไว้นะ ทุกๆอย่างในโลกนี้ล้วนมีขั้นมีตอน นายจะก้าวกระโดดไปในระดับ VIP ทันทีนั้น ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก แรกเริ่มทุกคนก็ย่อมต้องเสี่ยงกันก่อน อยู่ที่ว่าใครจะโชคดีหรือโชคร้าย จริงอยู่ขบวนเล็กๆอาจจะทำให้นายรู้สึกไม่มั่นคง ปลอดภัย แต่จะเป็นไรไปล่ะ ในเมื่อทั้งขบวนนั้นก็มีคนที่อยู่เป็นเพื่อนนายตั้งเยอะแยะ นายจะได้ความรู้สึกที่อบอุ่นเข้ามาทดแทน นายอาจจะถึงที่หมายช้าไปซักนิด แต่นายก็ยังมีมิตรภาพดีๆ ที่รอให้นายค้นหาอยู่ อย่าลืมว่าสิ่งสำคัญในการเดินทาง จุดหมายอาจจะสำคัญ แต่ช่วงระหว่างทาง หรือข้างทางที่นายได้เห็น ได้ผ่านไปนั้น ก็มีความสำคัญไม่แพ้กัน เก็บเกี่ยวสิ่งดีๆข้างๆทางไว้ให้ได้มากที่สุด แล้วนายจะไปถึงปลายทางอย่างมีคุณค่า เชื่อพี่เหอะ ผมนิ่งเงียบไป แล้วเมื่อกี๊นายขึ้นไปที่ชั้น VIP แล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ? ก็...หนาวๆ หวิวๆ ประสบการณ์ของนายยังไม่พอ...ถ้าเป็นพี่ขึ้นไป ยังคงพออุ่นๆนิดหน่อยแหล่ะ แต่สำหรับพวกที่มันแก่กล้าแล้ว ขึ้นไปมันจะร้อนผ่าวเชียวล่ะ ผมตีหน้าเศร้า ไม่อยากคิดถึงวันข้างหน้าเลย แล้วเมื่อไหร่กันล่ะ อีกกี่เดือนหรืออีกกี่ปี ที่ผมจะเดินทางไปถึงปลายทางที่ผมฝันไว้เสียที อดทนไว้แหล่ะน้อง...ชีวิตคือการรอคอย พูดจบ ชายกลางคนก็ลุกขึ้นเดินจากไป สายตาผมมองไปที่รถไฟขบวนเล็กที่แออัดยัดเยียดดด้วยผู้คนมากมายทั้งหญิงและชาย จุดมุ่งหมายของแต่ละคนย่อมต่างกันไป ผมเข้าใจว่าเมื่อถึงกลางทาง จะมีอีกหลายชีวิตที่จะต้องลงไป เพื่อเปลี่ยนเส้นทางให้เหมาะสมกับตัวเอง อาจจะไกลบ้าง หรือใกล้บ้าง ก็ขึ้นอยู่กับจุดมุ่งหมาย หรือเส้นทางของแต่ละคน แต่สำหรับผมล่ะ...ผมยังนึกไม่ออกเลยว่า ปลายทางที่ผมฝันถึงไว้นั้นมันจะเป็นอย่างไร จากนี้ไป คงขึ้นอยู่กับความพยายาม และความอดทนของผมแล้วกระมัง ที่จะนำพาตัวของผมเองไปสู่จุดหมายนั้นได้ เสียงระฆังชานชาลาดังขึ้น รถกำลังจะออก ผมยิ้มให้กับตัวเอง... สะพายเป้ พร้อมกับเดินไปที่รถไฟขบวนเล็กที่สุดคันนั้น ผมกำลังจะได้เริ่มเดินทางแล้วล่ะ...
 โดย: หนังสือมือสอง (AngelTomorrow
 ) วันที่: 16 เมษายน 2551 เวลา:23:07:34 น.ชอบเรื่องนี้แฮะ
คุณยางมะตอยเขียนซ่อนอะไรไว้ในเรื่องได้ดีค่ะ  โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท
วันที่: 17 เมษายน 2551 เวลา:1:36:18 น.แล้วเดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่อง "ทางสายมรณะ" อะป่าวอ่ะ ฮ่าๆ รออ่านต่อนะ เหมือนจะมีภาคต่อยังไงก็ไม่รู้ฮ่ะๆ เดาเอา คิดว่าเดาผิดอีก เอ๊ะยังไงอีนี่..ไปละ เข้ามาบอกว่า จะพยายามกลับมาทำบล๊อกมากขึ้นนะ พอดีว่าเนตมันอูฐมาก อัพรูปทีต้องใช้เวลาหลายวัน บินๆๆๆ ก็เลยไม่ค่อยมีเวลา สบายดีนะไปป์
โดย: GottaBeMary
วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:21:41:48 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [