Title: กำแพงปฏิทิน  หากว่า...เวลานาทีของผู้คนทั่วไปมี 24 ชั่วโมง เวลานาทีของผม ก็อาจจะเนิ่นนานไปถึง 48 ชั่วโมงต่อวัน หากว่า...เดือน เดือนหนึ่ง มี 30 31 วัน เดือนหนึ่งของผม อาจจะยาวนานถึง 60 62 วัน ปีหนึ่งปีมี 365 วัน หนึ่งปีของผมก็คงจะมี 730 วัน เวลาในห้องนี้ช่างเดินเชื่องช้ายิ่งนัก ปฏิทินในห้องแห่งนี้ไม่ได้มีความหมายอันใดสำหรับผม หากแต่...มันเป็นปฏิทินแห่งการรอคอย... ผมกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง รอคอยที่จะปลดเปลื้องสิ่งที่มันเกาะอยู่ในใจ รอคอยโอกาส...แห่งอิสระ เสรี ผมเงยหน้ามองลอดซี่กรงหน้าต่าง บางวันผมรู้สึกร้อนรุ่ม...เมื่อแสงแดดส่องเข้ามาแผดเผากายา บางวันผมรู้สึกหนาวเหน็บ...เมื่อลมหนาวพัดเข้ามากัดกินหัวใจ พระอาทิตย์ส่องแสงได้อย่างเป็นอิสระ นึกจะแจกจ่ายความร้อนไปที่ไหน แสงแดดรุนแรงของมันก็เข้าถึงได้ทุกๆที่ไป หรือแม้แต่แสงแห่งจันทรา... แม้นมีลำแสงเพียงน้อยนิด...แต่หากคืนไหนเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง อิสระจากแสงจันทร์ก็สาดส่องมาถึงตัวเราได้เช่นกัน คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด.... ผมเผลอตัวเองมองผ่านลอดซี่กรงนั้นอีกครั้ง เห็นแสงวิบวับจากดวงดาว...กำลังล้อเล่นกันเองอยู่ แม้แสงดาวนั้นจะถูกพระอาทิตย์กลบแสงในเวลากลางวัน หรือแม้กระทั่งแสงจันทร์ในคืนเดือนแรมที่มีอำนาจกลบแสงดาวในช่วงกลางคืน ดวงดาวเหล่านั้น ก็ยังอดทนที่จะรอช่วงเวลาแห่งความอิสระในคืนเดือนมืดเช่นนี้ ผมสังเกตเห็นดวงดาวกำลังดีใจ ในอิสระเพียงไม่กี่วันของมัน แล้วตัวผมเองเล่า....อิสระจะมาถึงเมื่อไหร่กัน ผมค่อยๆบรรจง หยิบเศษปูนที่กองอยู่กับพื้นห้อง กรีดลงในผนังฉาบปูนเป็นรอยยาว แล้วเริ่มต้นนับรอยกรีดกำแพงปฏิทินของผม วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ ของการอยู่ในห้องแห่งนี้ ผมไม่รู้....แล้วก็ไม่อยากรู้ ผมรู้แค่เพียงว่าผมอยากเป็นอิสระ ผมนึกย้อนไปเมื่อสมัยที่ยังอาศัยอยู่นอกกรอบของสังคม ผมเป็นนักเลงผู้หญิง นักเลงสุรา ยาเสพติด ของมึนเมา หลายชนิด ชอบใจคนพาล ฆ่าคนเป็นผักปลา จนถึงตั้งบ่อน ตั้งบ้อง(กัญชา)ในบ้าน ไว้บริการพรรคพวก จนเลยเถิดถึงขั้นขายแกมบังคับ มัน ให้กับผู้บริสุทธิ์ ผมยังจำวันที่ตัดสินความผิดของผมได้ดี คำสั่งตัดสินประหารชีวิตในครานั้น ทำให้ผมเข่าอ่อน....อิสระกำลังเดินจากผมไปอย่างช้าๆ แต่เมื่อวันเวลาล่วงเลยจนถึงวันนี้ ผมได้นั่งคิดใคร่ครวญถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้ว่า....อิสระที่ผมคิดว่าได้ครอบครองมันอยู่นั้น ไม่เคยมีอยู่จริง...ผมไม่เคยมีอิสระ ผมตกอยู่ภายใต้คำว่ากิเลสมาโดยตลอด ผมเป็นทาสของมันมาเนิ่นนาน ตลอดชีวิตผมมีกิเลส เป็นโซ่พันธนาการ กุญแจมือถูกคล้องที่ข้อมือผมตั้งแต่เริ่มใช้ มัน แล้ว โลกนี้...ไม่มีคำว่าอิสระ ผมรอคอยเวลา....ผมเพียงได้แต่รอคอย ให้ประตูของห้องนี้เปิดออก อิสระจะได้เป็นของผมเสียที.... อิสระที่ไร้ตัวตน
ท่านยางฯขอรับ
ท่านคงเคยได้ยินคำนี้มาบ่อยครั้ง "เป็นกำลังใจให้นะ!" ฟังปล้วรู้สึกมีกำลังใจขึ้นบ้างไหมขอรับ? ข้าพเจ้าไม่มีเลย! มันฟังดู เป็นกำลังใจอย่างเสียไม่ได้ชอบกล กำลังใจไม่ใช่ ข้าวของที่จะมาหยิบยื่นส่งกัน หากต้องก่อตัว เติบใหญ่ขึ้นภายในใจตนเองด้วยตัวเอง คนผู้หนึ่ง มีวิธีการบอกว่า "เป็นกำลังใจให้นะ!" ที่ก่อกำลังใจให้เกิดในหัวใจผู้รับอย่างเปี่ยมล้น คนผู้นั้นต้องคิดอีกหนึ่งตลบ คนผู้นั้นต้องตั้งใจส่งต่อกำลังใจสู่หัวใจผู้รับโดยแท้จริง ดีใจที่ท่านได้รับมา หวังว่าจะเป็นแรงเทอร์โบให้ท่านวิ่งฉิวไปบนถนนอักษรสายสีชมพูอย่างรื่นเริงบันเทิงใจขอรับ ผู้น้อย น้ำคลำสีเทอร์คอยท์ โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:11:44:02 น.
ฟังปล้ว ------> ฟังแล้ว
โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:11:47:34 น.
โลกนี้...ไม่มีคำว่าอิสระ
ผมรอคอยเวลา....ผมเพียงได้แต่รอคอย ให้ประตูของห้องนี้เปิดออก อิสระจะได้เป็นของผมเสียที.... อิสระที่ไร้ตัวตน ชอบ ๆๆๆ โดย: somnumberone
 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:12:05:54 น."อับได้แล้วกระมังขอรับ"
"ก็ผมไม่ว่าง!!" "ยุ่งกับcast น้อง ๆ หรือขอรับ?" "นา...." "หรือกำลังก่อไฟ โดยใช้ถ่าน(ไฟเก่า)" "เออนา...ย่งกับผมเสียจริง ไปไหนก็ไปเหอะ!!" "....." โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 วันที่: 29 ตุลาคม 2549 เวลา:20:53:55 น.
แวะมาเยือนเป็นครั้งแรกนะครับ
โดย: คิทชา IP: 210.86.147.230 วันที่: 30 ตุลาคม 2549 เวลา:11:09:12 น.
ข้าพเจ้าเกรงท่านไม่ได้เข้ามาอ่าน เดี๋ยวเอาไปโพสท์ที่บล็อกท่านด้วย
ต้องถามท่านว่า ลองปรึกษาทนายของบริษัทหรือยัง? หรือหากมีเพื่อนเป็นทนาย ให้ชวนเขาไปด้วย ไม่ก็ ทนายของบริษัทอาจจัดทนายที่เพิ่งจบไปจัดการให้ (เรื่องอย่างนี้เหมาะกับทนายเพิ่งจบโดยเฉพาะ!) วันไปมอบตัวไม่ควรไปคนเดียว!! ควรมีทนายไปด้วย!! ตำรวจ ไม่กล้ามั่วเมื่อเจอทนาย เอาง่าย ๆ อย่างที่ท่านว่ามา มัน ปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ชัด ๆ โดยโทษทางวินัย แป็ก หมดสิทธิเลื่อนขั้น ซ้ำโดนฟ้องเรืยกค่าเสียหาย ท่านลองคิดดูมีตำรวจคนไหนกล้ามั่ว แต่ต้องเป็นทนายซี้ ๆ นา เพราะเล่นกับทนายก็พวกค้าความ เรื่องไม่เป็นความ ก็จะได้เป็นความกันล่ะทีนี้ จะได้มีงานทำ (ฮา) แล้วจะตามข่าวคราวจากท่านอีกทีขอรับ โดย: ธุลีดิน (กระท่อมธุลีดิน
) วันที่: 30 ตุลาคม 2549 เวลา:23:06:39 น.การรอคอยเปงอะไรที่บอกไม่ถูก คำเดียว สำหรับเราการรอคอยมัน ทรมาน เหลือเกิน
โดย: จากใจ IP: 58.136.60.10 วันที่: 23 กรกฎาคม 2550 เวลา:3:16:03 น.
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
กุญแจมือถูกคล้องที่ข้อมือผมตั้งแต่เริ่มใช้ มัน
.......................
อ่านแล้วโดน อย่างแรง