Title: เปลี่ยน

“โว้ยยยย...!!! ทำไมถึงได้จู้จี้ขี้บ่นอย่างนี้วะ...ทนไม่ไหวแล้วว้อยยย”
เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาจะด้วยความรำคาญ
หรือว่าเพราะอะไรก็ตามแต่...การกระทำในครั้งนี้...
ถือเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเขาเลย


“ขึ้นเสียงเหรอ เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับฉันแล้วเหรอ นี่ๆๆ”
หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ในสิ่งที่ชายหนุ่มได้กระทำ
เพราะตลอดหลายปีที่เขาและเธอคบกันมานั้น เขาเป็นฝ่ายยอมเธอตลอด
หญิงสาวจึงเกิดบันดาลโทสะ เงื้อมือตบเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง
ซึ่งเธอก็คงไม่คาดคิดเช่นกันว่า การกระทำในครั้งนี้
จะถือเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเธอเช่นกัน

โอบบุญ...คือชื่อจริงของชายหนุ่มคนนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าทำหน้าที่คอยโอบอุ้มดูแล หญิงสาวที่เค้ารัก
เพราะเขาคิดว่า เธอ...คือผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่บุญของเขาไปตลอดชีวิต

หทัย...คือชื่อจริงของหญิงสาว
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอรักชายหนุ่มจนหมดหัวใจ
ทั้งดวงหทัยของเธอ...ไม่เคยมีใครนอกจากชายหนุ่มเพียงคนเดียว

ทั้งสองตกลงอยู่กินกันฉันสามีภรรยา
ก่อนที่จะเข้าพิธีสมรสตามขนบธรรมเนียมประเพณี
ด้วยเหตุผลที่ว่า “ความรักที่แท้จริง ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครๆทราบมากมาย”
ทั้งสองคนเชื่อว่า หากแต่งงานไป แล้วต้องเลิกกัน พิธีแต่งงานที่จัดขึ้นก็ไม่มีความหมาย

แล้วทำไม...เหตุการณ์แบบนี้ถึงได้เกิดขึ้น

คำตอบมีอยู่หนึ่งเดียว
กาลเวลาเปลี่ยน...คนย่อมเปลี่ยน
ขึ้นอยู่ที่ว่า คนทั้งสองคนจะยอมรับการเปลี่ยนแปลงของทั้งคู่ได้มากน้อยแค่ไหน
ทั้งสองคน เปลี่ยนแปลงไปพร้อมๆกันหรือเปล่า หรือว่ามีเพียงคนเดียวที่เปลี่ยนไป

จะยังไงก็แล้วแต่...ณ ตอนนี้ คนทั้งคู่ต่างมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“เราเลิกกัน...” ทั้งคู่พูดประโยคนี้ขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน

“ดี...ในเมื่อเราคิดเหมือนกัน ก็พอเหอะ...ผมเหนื่อยแล้ว”
“ใช่สิ คุณเหนื่อยเป็นคนเดียวหรือไง แทนที่ฉันจะกลับมาถึงห้องเหนื่อยๆ
จะได้พักผ่อนให้สบายใจ กลับต้องมาเจอกับคำถามอะไรน่ารำคาญ”

“แล้วเมื่อกี้ใครมาส่งล่ะ...ดีนะเนี่ยที่ผมลงไปซื้อของพอดี ถึงได้เห็นอะไรดีๆ”
“ฉันบอกไปว่าเพื่อนคุณก็ไม่เชื่อ...แล้วทีคุณล่ะ สาวๆโทรมาหาแต่ละวันไม่ซ้ำคนกันเลยนี่”

“ก็ผมให้ดูเบอร์แล้วจะเอายังไงอีก ก็ยังดีกว่าคุณแล้วกัน ที่ไม่ยอมให้ผมดูบ้างเลย”
“ก็มันเรื่องส่วนตัวของฉัน”

“ผมไม่มีเรื่องส่วนตัวเลยงั้นสิ พอผมย้อน คุณก็หาว่าผมยอกย้อน
แล้วก็บ่นกระปอดกระแปด ไม่จบไม่สิ้น”
“ก็เลิกกันแล้วไง แล้วจะเอายังไงอีก ฮือๆๆๆ”

“อย่างงี้ทุกที น้ำตามันตัดสินปัญหาได้เลยงั้นสิ กูล่ะเบื่อ”
“มึงขึ้นมึงกูกับกูเหรอ”
“แล้วที่มึงพูดอยู่นี่มันอะไร...หา!!”
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย อยู่ไปก็มีแต่เจ็บ”

“ใครกันวะที่เจ็บ กูโดนมึงตบตีทุกวันๆ กูนี่สิเจ็บ มึงอ่ะเจ็บแต่มือ
กูอ่ะ เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ กูไม่น่าเอามึงมาทำเมียเลย....”

ทั้งสองคนเถียงกันไปเถียงกันมาโดยไม่รู้จบ
สุดท้ายเป็นฝ่ายชายที่ออกจากบ้านไปก่อน และขาดการติดต่อไปเลย

“กูจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย ไม่อยากจะเจอกับอีนั่นแล้ว เจอกันอีกเดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีก”
โอบบุญบ่นกับตัวเอง ขณะที่เดินออกมาจากตึกสูงที่เค้าอาศัยอยู่กับเธอ

“ศูนย์ศัลยกรรม และความงามครบวงจร
โรงพยาบาลยันดี โรงพยาบาลเพื่อสุขภาพและความงาม ที่หลายคนยืนยันว่าดี”

ชายหนุ่มหันไปเจอข้อความโฆษณานี้เข้า...
จึงตัดสินใจ เปลี่ยนตัวเอง เพื่อหนีหน้าคนรักเก่า
ให้เธอจำเค้าไม่ได้อีกต่อไป

ฝ่ายหทัย หญิงสาวนอนซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ
เธอกำลังคิดว่า...จะหนีไปอยู่ที่ไหนดี ไม่ให้โอบบุญตามตัวเธอเจออีก
จนเธอเห็นข้อความโฆษณาทางทีวีเข้า

“ศูนย์ศัลยกรรม และความงามครบวงจร
โรงพยาบาลยันดี โรงพยาบาลเพื่อสุขภาพและความงาม ที่หลายคนยืนยันว่าดี”

พรุ่งนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่...
ทีนี้...ฉันจะได้ไม่ต้องเจอไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอีก

6 เดือนผ่านไป....
ชีวิตของทั้งคู่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

โอบบุญไม่ต้องพบกับหทัย ผู้หญิงที่เค้าหาว่าจู้จี้ขี้บ่นอีกต่อไป...
แล้วคราบนี้เค้ามีชื่อใหม่...คือ โอบสุข เขาตั้งใจให้ชีวิตเขาโอบอุ้มแต่ความสุขตลอดไป
แต่เวลานี้...เค้ากำลังต้องการใครซักคน เพื่อมาคอยเติมเต็มความสุขให้กับเค้า
และ...เธอ ก็เป็นหญิงสาวที่เขาหมายปอง วันนี้เขาตั้งใจจะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอให้ได้

หทัย เธอสลัดคราบเดิมของเธอหมดจด รวมทั้งเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ฤทัย
เธอกลายเป็นเวิร์คกิ้ง วูเมนที่ใครต่างก็หมายปอง
และช่วงเวลาหกเดือนที่ผ่านมา เธอก็อยู่กับตัวเองมาพอแล้ว
ตอนนี้เธอกำลังต้องการหาใครซักคน เพื่อมาเติมเต็มเป็นหนึ่งเดียวในใจเธอตลอดไป
และตอนนี้เธอกำลังพิจาณาชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหาเธออยู่

“สวัสดีครับ...คุณมาคนเดียวหรือครับ...ผมโอบสุขครับ”
“ค่ะ...ฉันมาคนเดียว...ฤทัยค่ะ”



วันเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่...กำลังจะเริ่มขึ้น
โดยหารู้ไม่ว่า...ความสุขนั้น...จะเปลี่ยน...เป็นความทุกข์เมื่อใด

Create Date : 10 พฤษภาคม 2550 Last Update : 10 พฤษภาคม 2550 23:02:27 น. Counter : 959 Pageviews.		8 comments
Share Tweet

	: รูปแบบของชีวิต : กะว่าก๋า (17 เม.ย. 2567 04:37:20 น.)		๏ ... ขอฝน แทน พรวันมหาสงกรานต์ ... ๏ นกโก๊ก (15 เม.ย. 2567 15:30:08 น.)
	: รูปแบบของการตระหนักในการรับรู้ : กะว่าก๋า (15 เม.ย. 2567 05:37:45 น.)		เวลวที่หายไป - บทที่ 26 ดอยสะเก็ด (11 เม.ย. 2567 11:44:44 น.)