Title: คืนเหงา ฝนโปรย กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ ออกมาหาหน่อยได้ไหม เสียงจากปลายสายเพียงหนึ่งประโยคสั้นๆ ทำให้ผมดีดตัวลงจากที่นอนในค่ำคืนที่เงียบสงัด ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายผมขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าพายุฝน จุดมุ่งหมายเพื่อไปหาเธอคนนั้น แม้จะแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อยกับคำขอร้องของเธอ แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธ หรือมีทีท่าลังเลแต่อย่างใด นั่นคือสิ่งที่ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ........................................................................................................................................................  คืนเหงา ฝนโปรย กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวในวันฝนพรำ ปลอกหมอนสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา นี่ฉันต้องอยู่คนเดียว ในคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้หรือ ฉันถามตัวเองอยู่ในใจอย่างเงียบๆ คนเดียว ฉันคิดถึงไออุ่นของเขา คิดถึงอ้อมกอดของเขา คิดถึงรสรักของเขา ฉันคิดถึงทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่เป็นเขา ฉันไม่รู้ตัวว่าฉันกำลังทำอะไรลงไป รู้สึกตัวอีกที...ฉันก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว ฉันโทรหาผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งรู้จักกันเพียงแค่อาทิตย์เดียว ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ผิวเผินสิ้นดี เพราะอะไรกันนะ ฉันถึงได้ตัดสินใจโทรไปหาเขาให้มาหากลางดึกอย่างนี้ อาจจะเป็นเพราะเหงา อาจจะเป็นเพราะฉันไม่มีใคร หรือฉันอาจต้องการใครซักคนมาอยู่เป็นเพื่อนในค่ำคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้...ก็เป็นได้ ........................................................................................................................................................ ผมมาถึงห้องพักของเธอในสภาพเนื้อตัวที่เปียกโชก สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่ ผมมองขึ้นไปบนอาคาร ในคืนที่ฝนพรำเช่นนี้ทุกคนคงกำลังดำดิ่งสู่ห้วงแห่งนิทรา มีเพียงแสงไฟจากห้องของเธอเท่านั้น ที่เล็ดลอดผ่านจากความมืดมิดมากระทบสู่สายตาของผม ผมก้าวเดินไปตามแสงไฟนั้น... หยดน้ำจากตัวผมไหลหยดเป็นทาง ตามทางเดินที่ผมกำลังไปที่ห้องของเธอ คล้ายกับว่าผมกำลังเดินทางเข้าสู่เมืองที่ผมไม่รู้จักจนต้องทิ้งร่องรอยไว้ หากว่า...เกิดผมหลงทางขึ้นมา ผมจะได้คลำทางกลับที่พักของผมได้ถูก เพียงไม่กี่นาที ผมก็หยุดอยู่ตรงที่หน้าห้องของเธอ ผมรวบรวมความกล้า...กำมือขวาอย่างหลวมๆ เงื้อมือเล็กน้อย และทิ้งน้ำหนักลงสู่ประตูห้องของเธออย่างไม่สู้จะเต็มแรงนัก ........................................................................................................................................................ ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก เขามาแล้ว! ฉันนึกขันในใจ เขาไม่มีแรงหรืออย่างไร ถึงได้เคาะประตูได้เบาเสียอย่างนั้น หากฉันไม่ได้ตั้งตารอเขา ฉันคงไม่รู้ตัว ว่าเขาได้เดินทางมาถึงแล้วแน่ๆ ฉันรวบรวมความกล้า เดินไปที่ประตูห้อง ก้มลงจ้องมองที่ตาแมว เพื่อให้แน่ใจว่า คนที่มา คือเขาจริงๆ ........................................................................................................................................................ เธอเปิดประตูออกมา หลังจากที่ผมเคาะประตูเรียกเธอเพียงไม่กี่วินาที ท่าทางของเธอดูตกอกตกใจกับสารรูปของผมมาก แต่เธอก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว ........................................................................................................................................................ ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมาหาฉันตอนฝนตกอย่างนี้จริงๆ หรอกนะ แต่ทำไมนะ พอเขามาถึงฉันกลับรู้สึกโล่งใจอย่างไรไม่รู้ แล้วดูสภาพของเขาตอนนี้สิ... ฉันนึกไปถึงภาพของลูกหมาตกน้ำ ที่รอดชีวิตขึ้นมาได้อย่างหวุดหวิดเลยทีเดียว ฉันเผลอหัวเราะออกมา พร้อมกับวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เขา เขาดูยิ้มแย้มอารมณ์ดี ใบหน้าของเขาปราศจากความหงุดหงิด ทั้งๆ ที่เขาสมควรที่จะอารมณ์เสีย กับผู้หญิงที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างฉัน ฉัน...ที่เรียกเขามากลางดึก แถมฝนยังตก ทั้งๆ ที่เขาน่าจะนอนหลับสบายอยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นไปแล้ว ขณะที่เขากำลังเช็ดหัวด้วยผ้าเช็ดตัวของฉันอยู่ ฉันก็ได้พูดกับเขาออกไปว่า... ช่วยฉันจัดห้องหน่อยได้ไหม? เขามองหน้าฉันอย่างงุนงง เขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไร ที่เรียกเขามากลางดึก เพื่อมาให้ช่วยจัดห้อง... ช่วยจัดห้องแค่นี้นี่นะ! เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย! แต่ว่า... ........................................................................................................................................................ ได้สิ... ผมตอบเธอไปทันที จริงอยู่ที่ตอนแรกผมรู้สึกงงเล็กน้อย แต่ผมก็รับปากไปแล้วโดยแทบจะไม่ได้คิดตัดสินใจกับคำขอร้องของเธอเลย ........................................................................................................................................................ ฉันน่าจะอายบ้างนะ ที่ให้เขามาช่วยฉันจัดห้องแบบนี้ ห้องของผู้หญิงที่เพิ่งอกหักคนหนึ่ง ห้องของผู้หญิงที่อยู่อย่างซังกะตายไปวันๆ ห้องของผู้หญิงที่ไม่เรียบร้อย ห้องของผู้หญิงที่ดูเหมือนไม่ใช่ห้องของผู้หญิง ฉันไม่รู้ว่าเขาจะด่าว่าฉันในใจหรือเปล่า...กับห้องที่รกรุงรังของฉัน ........................................................................................................................................................ นานแล้วเหมือนกันนะ ที่ผมไม่ได้จัดห้องอย่างนี้ แต่มันต่างกันอยู่นิดเดียว นั่นก็คือห้องที่ผมกำลังทำความสะอาด เช็ดถู จัดของให้เป็นระเบียบอยู่แบบนี้...มันไม่ใช่ห้องของผม ผมเคยได้ยินว่า ห้องนอนของผู้หญิง คือจักรวาลเล็กๆ ของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่าง ความเป็นส่วนตัว อารมณ์ ความรู้สึก จะอยู่ห้องของพวกเธอแทบทั้งนั้น เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้เข้ามาในจักรวาลส่วนตัวของหญิงสาว แถมยังเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมอีกด้วย กับการจัดห้องให้ผู้หญิง... ผมนึกขันอยู่ในใจ แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย ผมทำให้เธอด้วยความเต็มใจ ........................................................................................................................................................ เช้าแล้ว...เขากำลังนั่งหลับ โดยพิงผนังที่อยู่ข้างเตียงของฉัน หลังจากที่เราช่วยกันจัดห้องกันจนฟ้าสาง เขาคงเหนื่อย... ........................................................................................................................................................ ผมรู้สึกตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่เข้ามาใกล้ เป็นใบหน้าของเธอนั่นเองที่ซุกไซ้อยู่บนหน้าอกของผม แขนทั้งสองของเธอ คล้องกอดลำแขนของผมไว้แน่น ราวกับว่าจะไม่ยอมให้ผมไปไหน ผมมองใบหน้าของเธอ...ขยับมือเขี่ยไรผมงามของหล่อน เพื่อให้เห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ผมรู้สึกอยากกอดเธอจัง... แต่ก่อนที่สติของผมจะตะเลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้...ผมจำเป็นต้องปลุกเธอ และกล่าวอำลาเธอเสียที ท้องฟ้าเปิด แสงสว่างเล็ดลอดจากรูเล็กๆ ของผ้าม่าน ส่องแสงเข้ามาในห้อง... ผมหวังว่าเธอคงจะหายเหงาแล้วล่ะ ........................................................................................................................................................ เขาปลุกฉันที่กำลังนอนหลับฝันดี เขากำลังจะกลับ... ฉันจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อนั่นเป็นความต้องการของเขา ฉันขอโทษ จู่ๆ ฉันก็เอ่ยคำนี้ออกมา เขายิ้ม... ........................................................................................................................................................ ผมรู้ว่าเธอคงเหงา และต้องการใครซักคนที่จะเป็นที่พึ่งทางหัวใจให้เธอได้ ผมเข้าใจดี และรู้ดีว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป ไม่เป็นไร นั่นคือคำตอบของผม ........................................................................................................................................................ ช่วยพาฉันไปหาใครบางคนหน่อยได้ไหม เป็นอีกครั้ง ที่ฉันขอความช่วยเหลือจากเขา โดยไม่ได้มีการไตร่ตรองล่วงหน้ามาก่อน ........................................................................................................................................................ สายลมเย็นปะทะร่างกายของเราทั้งสอง อ้อมแขนทั้งสองข้างของเธอกอดรัดเอวของผมไว้แน่น เป็นอีกครั้งที่ผมยินดีช่วยเหลือเธอ โดยที่ไม่ได้เสียเวลาคิดตัดสินใจ เรากำลังมุ่งหน้าไปหาใครคนนั้น...ใครบางคนของเธอ ........................................................................................................................................................ หากฉันเป็นเขา...ฉันคงตอบปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาไม่ ฉันรู้สึกผิดนะ ที่ทำกับเขาเหมือนเป็นเครื่องมือแบบนี้ แต่ฉันไม่ได้หลอกใช้เขานะ ฉันต้องการใครซักคนที่ฉันพอจะพึ่งได้จริงๆ แต่ทำไมฉันถึงเลือกเขา แทนที่จะเลือกเพื่อนฝูงมากมายที่มีอยู่ ฉันไม่เข้าใจ... ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆ เราก็มาถึงที่หมายแล้ว และภาพที่อยู่ข้างหน้าก็ทำให้ฉันรู้สึก... ........................................................................................................................................................ ผมมองภาพเบื้องหน้า สลับกับหันมามองที่ใบหน้าของเธอ เธอกำลังร้องไห้... คนที่เธอรัก กำลังมีความสุขอยู่กับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง เก้าอี้ตัวนั้นที่หญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่อย่างมีความสุขสมควรจะเป็นของเธอ อ้อมแขนกำยำของเขาคนนั้นที่สมควรจะเป็นของเธอ รอยยิ้ม และสายตาที่ดูอบอุ่นนั้นก็สมควรที่จะเป็นของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างในที่อยู่รอบกายเขาสมควรที่จะเป็นของเธอ น่าเสียดาย ที่เธอไม่มีแม้สิทธิ์ที่จะย่างกายเข้าใกล้ในสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอ เธอไม่ใช่เจ้าของมันแล้ว... สายฝนโปรยปรายลงมาอีกครั้ง ผมกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าพายุฝน หากแต่ว่าคราวนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว ทางด้านหลังของผมมีเธอซ้อนท้ายมาด้วย วงแขนเรียวทั้งสองของเธอคล้องเอวของผมไว้แน่น แผ่นหลังของผมเปียกชุ่ม... ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเกิดจากสายฝน หรือว่าน้ำตาของเธอ ........................................................................................................................................................ ฉันกอดเค้าไว้แน่น ใบหน้าของฉันซบลงที่แผ่นหลังกว้างของเขา แจ๊คเก็ตของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของฉัน ร่างกายของฉันหนาวสั่น จากสายลมที่พัดผ่าน และจากสายฝนที่โปรยปราย ฉันมองเห็นทางข้างหน้า เรากำลังเดินทางเข้าสู่อุโมงค์ ภายในอุโมงค์มีแสงสว่างจากไฟสีส้ม ฉันรู้สึกอุ่น เป็นความอบอุ่นที่สายฝนไม่อาจเข้าถึงได้ แม้ฉันจะรู้ตัวดีว่าอีกไม่กี่อึดใจ ฉันจะกลับมาหนาวเหน็บเช่นเดิม ........................................................................................................................................................ ผมผ่อนคันเร่งให้มอเตอร์ไซค์วิ่งช้าลง อย่างน้อย...ผมอยากให้ความอบอุ่นเพิ่มขึ้นกับเธอแม้เพียงสองนาที หรือหนึ่งนาทีก็ยังดี ผมเข้าใจดีว่า ผมคงไม่สามารถให้ความอบอุ่นต่อเธอได้ไปตลอดหรอก ผมเข้าใจดี ........................................................................................................................................................ เรากำลังเดินทางเข้าใกล้ทางออกของอุโมงค์ ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่า ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม ฉันจะไม่ลืมความอบอุ่นของเขาที่มอบให้กับฉันเลย ฉันจะไม่ลืม ........................................................................................................................................................ เราออกมาจากอุโมงค์แล้ว...ฝนหยุดตกพอดี ที่ใครๆ บอกมาว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใส เห็นจะจริง แสงแดดสว่างจ้า...รุ้งกินน้ำวาดตัวเองเป็นเส้นโค้งอยู่ตรงขอบฟ้าอย่างสวยงาม เธอยังคงกอดผมอยู่ แผ่นหลังที่เคยเปียกชุ่มกำลังจะแห้งสนิท ผมไม่รู้ว่าเมฆฝนจะรอเราอยู่ข้างหน้าอีกหรือเปล่า แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมตั้งใจจะพาเธอฝ่าพายุฝนไปให้ได้อีกครั้ง ผมได้ยินเสียงหวานๆ กระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของผม ขอบคุณค่ะ ผมยิ้ม และตอบออกไปว่า ยินดีครับ ก่อนที่จะบิดคันเร่ง ทะยานไปข้างหน้าจนสุดเส้นขอบฟ้า ผมพร้อมที่จะพาเธอกลับสู่ความอบอุ่น...อีกครั้ง และตลอดจนชั่วนิรันดร์ What a Wonderful World - Louis Armstrong
คุณ nikanda - แต่ช่วงนี้ผมหนาวนะ แหะๆ แล้วก็อย่าลืมว่า ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายนะฮะ อิอิ ^ ^
คุณสายลมอิสระ - ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันครับ รู้ไหมครับว่า วลี Don't worry be happy นั้น เป็นวลีที่ผมชอบที่สุดเลยล่ะ โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.127.5 วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:47:22 น.
กำลังจะบอกว่าหนุ่มตอยคงไม่ใช่ชายหนุ่มเเสนดีคนนี้หรอกนะ... พอเห็นว่าชายดีมีเเต่ในนิยาย เลยงับปากสงวนถ้อยไว้ได้ทันท่วงที 555
เเวะกลับมาโผล่หน้ารับไออุ่นจากเเผ่นหลังกว้างจ้า เอิ๊ก ๆ ๆ... ก่อนจะเเว้บหายไปอีกล่ะ ช่วงนี้เค้าจะเเว้บมาเเว้บไปบ่อยหน่อยน้าตะเอง  โดย: อมิธีสท์
 วันที่: 29 กรกฎาคม 2552 เวลา:1:36:10 น.นู๋พลอย - 555+ ดีนะเนี่ยที่ผมดักคอไว้ก่อน ไม่งั้นไม่รุ้ว่าจะโดนอะไรบ้าง เหอๆ
ยังไงแว้บไปแว้บมา ก็ระวังๆ ตัวด้วยนะฮะ แว้บไม่ดุ หัวโขกบ้านผมไม่รู้ด้วย 555+ เอาเป็นว่ารักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ แล้วก็ขอบคุณที่ยังแวะมาเยี่ยมนะฮะ ^ ^ โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.122.210.253 วันที่: 29 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:35:27 น.
กลับมาตอบคำถามค่า
. . . เพลงที่ร้องในบล๊อคไม่ได้บอกใคร ไม่มีคนให้บอกค่ะ  โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท
วันที่: 7 สิงหาคม 2552 เวลา:0:44:18 น.มันหวานมากๆ
หวังว่าผู้หญิงคนนั้น คงเลิกเสียใจในที่สุด บางทีเธออาจจะพบว่า เธอรักผู้ชายคนนี้ขึ้นมา้บ้าง... ก็ได้นะครับ ^^ โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา
) วันที่: 8 สิงหาคม 2552 เวลา:20:39:53 น.กรี๊ดดดด น่ารักจังเลยค่ะ
คุณยางนี่ เขียนเรื่องหลอน ๆ ก็น่ากลัวจับใจ เขียนเรื่องหวาน ๆ ก็ถ่ายทอดออกมาได้ดีจัง คือจะชมว่าเป็นนักเขียนที่ดีน่ะค่ะ จริง ๆ นะคะ ชอบการเขียนที่สลับฉากไปมา แม้ว่าจะเห็นแบบเยอะแล้วก็จริง แต่ว่าแบบนี้ มันสลับฉากกันแบบฉากต่อฉาก แบบต่อเนื่อง และบางฉากก็สั้นมาก ๆ เหมือนเขียนตามอารมณ์ว่าใครอยากสื่ออารมณ์ไหน อ่านแล้วเข้าอกเข้าใจทั้งสองฝ่ายได้ดีจังเลยค่ะ เรื่องราวง่าย ๆ ก็ถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจนดีจัง โดย: นางสาวดุ่บดั่บ
วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:15:59:29 น.คุณหมุปิ้งฯ - อย่างที่บอกครับ ร้องให้ผมก่อนก็ได้ อิอิ
คุณพีท - ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ ผู้ชายคนนั้นคงดีใจแย่เลยล่ะครับ แหะๆ ว่าแต่มันหวายจริงๆ ง่ะ คุณสิงห์ฯ - เอามอเตอร์ไซค์ฮ่างไปรับก้ได้ ชิมิ? คุณปอย - แหะๆ ขอบคุณที่ชอบนะครับ แล้วก็ขอบคุณที่ชมผมว่าน่ารัก (ก็รักซะเลยสิ อิอิ) อ่ะล้อเล่งงงงง ดีใจที่ยังไม่ลืมกันนะครับ แม้ว่าบ้านนี้จะมีหยากไย่ขึ้นเยอะก็ตาม อิอิ ^ ^ โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.121.61 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:22:55:45 น.
เห็นบ่น..... เลยเเวะมากวัดเเกว่งไม้กวาดขับไล่หยากไย่ให้จ้ะ
โดย: อมิธีสท์
วันที่: 12 สิงหาคม 2552 เวลา:23:14:57 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
บนโลกใบนี้ ยังมีอีกมากไหมนี่
เป็นเรื่องสั้นที่แสดงความรู้สึก
ของทั้ง"เขา"และ"เธอ"ได้ชัดดี
บางครั้ง..เวลาที่ฝนตก
หัวใจก็อาจจะไม่หนาวเกินไป
ใช่ไหมคะ??..คุณยางมะตอยฯ