Title: ฝนฤดูหนาว  ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ท่ามกลางความหนาวสั่นของร่างกาย ผมยังคงลืมตาอยู่.... พร้อมกับคว้าผ้าห่มที่อยู่ข้างกายมาห่มเพื่อคลายหนาว และเพื่อ...กอดตัวเอง สายตาของผมมองเหม่อออกไปเบื้องนอก สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่ พาลนึกไปถึง...เธอคนนั้น...คนดีของผม ผมเหลือบมองที่ว่างๆข้างกาย ที่ตรงนั้น ไม่ควรว่างเปล่าอย่างนี้ ใช่...มันเป็นที่ว่าง ที่ยังรอให้เธอคนนั้น กลับมา...... ผมยังคงนอนกอดตัวเองอยู่ คิดในใจ...ความหนาวกายของผมแบบนี้ จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน หากเธอคนนั้นยังอยู่กับผม ผ้าห่มผืนที่อยู่ข้างกายผมตอนแรกตื่น คงจะถูกบรรจงห่มกายผมอย่างทะนุถนอม พร้อมๆกับไออุ่นจากอ้อมกอดของเธอ... แต่ ณ ตอนนี้...เธอคนนั้นไม่อยู่เสียแล้ว ผมรู้สึกหนาวสะท้าน ทั้งตัว...และหัวใจ สายตาของผมยังคงจับจ้องไปที่เม็ดฝนด้านนอก ไอน้ำและหยดน้ำฝนเล็กเริ่มเกาะที่กระจกใส ผมค่อยๆเอื้อมมือ และใช้นิ้วชี้วาดหัวใจลงไป ผมกำลังทำอะไรอยู่!! หากผมไม่คิดถึงเธอมากจนเป็นบ้า ผมคงกำลังฝันไปอยู่แน่ๆ ที่ทำตัวซึมเศร้าอยู่อย่างนี้ ผมเป็นอะไร!! ใช่!! ผมเป็นอะไร ตลอดทั้งชีวิตนี้ไม่เคยมีคำว่าเหงาอยู่ในพจนานุกรมของผม แต่วันนี้...ผมกลับรู้สึกเช่นนั้น เค้าว่ากันว่า หน้าร้อน เราจะรู้สึกเบิกบานสดใส หน้าหนาว เราจะรู้สึกหดหู่ หน้าฝน เราจะรู้สึกเหงา แต่วันนี้มีฝนตกในฤดูหนาว... ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน...ว่ารู้สึกอย่างไร สายตาผมยังคงเหม่อมองออกไปด้านนอก สายฝนยังคงโปรยปราย เสียงสายลมหวีดหวิว ที่ลอดผ่านมาทางช่องเล็กของหน้าต่าง ยิ่งทำให้ผมรู้สึก.... ไม่...ผมจะไม่ให้คำนี้มันกัดกินหัวใจของผม ผมต้องลุกขึ้น ไปอาบน้ำแปรงฟัน แล้วไปทำงาน ผมใช้เวลาตัดสินใจที่จะลุกออกจากเตียงนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที หน้าต่างกระจกที่มีไอน้ำเกาะอยู่นั้น ก็ปรากฏชื่อของผม และเธอคนนั้น พร้อมกับรูปหัวใจ...ที่แตกสลาย เรียบร้อยแล้ว ทุกวันนี้ผมพยายามที่จะทำงานเยอะๆ เพื่อที่จะได้กลับบ้านดึกๆ เพราะจะได้ไม่ต้องมีเวลามารู้สึกอะไรอย่างนี้อีก ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ผมไม่ชอบเอาเสียเลย แต่ไม่ว่าจะกลับบ้านดึกเพียงไหน ทำงานหนักเท่าไร... แต่...ผมก็ยังลืมไม่ได้เสียที เมื่อเวลาล้มตัวลงนอน และเห็นที่ว่าง บนเตียง เราสองจากกัน... ด้วยปัจจัยภายนอกที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา เราไม่ได้เลิกกัน เพียงแต่เราต้องห่างกัน ผมเดินถอนหายใจ ก้าวเท้าออกจากบ้านขณะที่สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่ ผมไม่รู้ว่า... หยดน้ำใสๆที่หยดลงสู่พื้นดินนั้น เป็นหยดย้ำฝน....หรือ หยดน้ำตา
ชอบคำนี้ค่ะ เราไม่ได้เลิกกัน เพียงแต่เราต้องห่างกัน โดย: แซนด์ซี
 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2549 เวลา:16:53:43 น.ท่านยางฯที่เคารพรัก
เมื่อสักครู่ ข้าพเจ้าโพสท์ -พื้นที่โฆษณา- ที่ 'บ้านหนอน' ขอท่านอย่าได้ถือสา เรื่องโฆษณา เป็นไปตามที่คุยกันนะขอรับ เพียงแต่ ข้าพจ้าคิดว่า ท่านไม่ต้องส่งให้ ข้าพเจ้ากับย่าหนุงฯดูก่อนก็ได้ รู้สึกว่าหากข้าพเจ้าเห็นเสียก่อน มันก็ไม่สนุกน่ะท่าน เจอที่บอร์ดหนอนเลย ดูจะเร้าใจกว่าเยอะ ท่านว่าไหม? อีกอย่าง 'ป้ายเหลือง' ของท่าน สีสันแสบทรวงดีจริง ข้าพเจ้าขออนุญาต เอาไปแปะให้ทั่วบ้านนะขอรับ ท่านทำให้ข้าพเจ้าคิดต่อว่า... หากเรามีป้ายจราจร ที่เป็นลูกศรแบบต่าง ๆ แล้วเขียน ก้าวรอก้าวไว้ อย่างป้ายจูงมือ น่าจะไม่เลวนะขอรับ แหะ แหะ อยากได้! แต่ไม่กล้าวานแล้ว เกรงจายยยยน่ะ  คารวะ โดย: ดิน IP: 203.146.63.187 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2549 เวลา:15:45:11 น.
กลับมาใหม่!!
เพิ่งคิดขึ้นได้ ที่โม้ไปข้างบน ท่านอย่าได้สละเวลาทำเชียวขอรับ ข้าพเจ้าก็ว่าไปเรื่อยเปื่อย แค่คิดต่อ แล้วคุยไปเรื่อย ๆ ฮ่า ฮ่า คิดขึ้นได้ ตกใจหมดเลย !  โดย: ดิน (กระท่อมธุลีดิน
) วันที่: 26 พฤศจิกายน 2549 เวลา:18:45:51 น. ตามมา--- ตามไปโดย: ปลาน้อยว่ายเวียนวน IP: 125.24.135.191 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2549 เวลา:15:24:36 น.
คุณดาริกามณี - ขอบคุณครับสำหรับวลีนี้ กินใจน่าดูเลยครับ
คุณแซนด์ซี - ขอบคุณนะครับที่ชอบ แสดงว่าเคยมีประสบการณ์หรือเปล่าครับ...มันช้ำเนาะ  ท่านเถ้าฯ - มีอะไรก็บอกได้ครับ ยินดีช่วยเสมอ ปลาน้อยว่ายเวียนวน - ขอบคุณที่ตามมาอ่านจ้า น้องรัก โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.126.133 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2549 เวลา:20:47:58 น.
ขอบพระคุณขอรับท่านยางฯ
สุดยอด !! ข้าพเจ้าขำก๊าก !! นั่นหากเห็นเสียก่อน ข้าพเจ้าเสียดายแย่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า มุมล่างน่าจะมี ประมาณว่า pinkalphas agency อิ อิ (เขียนไม่ถูกอ่ะ ยางมะตอยภาษาปะกิดเขียนไง??) โดย: ดิน IP: 203.146.63.187 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:28:32 น.
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ใต้แสงดาว ไร้ไออุ่น...