Title: หลง ตึ่ง...ตึง...ตึ๊ง ผู้ใดพบเห็นเด็กชาย พีรภัทร จิตมั่นคง หรือน้องแปง อายุ 7 ขวบ สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว สกรีนลายการ์ตูนโดราเอม่อน กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน กรุณานำมาส่งที่กองอำนวยการประชาสัมพันธ์ของสวนสัตว์ด้วยค่ะ... ตึ่ง...ตึง...ตึ๊ง ผู้ใดพบเห็นเด็กชาย... ในขณะที่เครื่องขยายเสียงกำลังทำหน้าที่ประกาศหาเด็กที่หลงทางคนหนึ่ง ประสาทหูของผมก็รับรู้ได้พร้อมๆ กับประสาทตาที่กำลังทำหน้าที่จ้องมองเด็กชายที่มีลักษณะตรงตามที่ประกาศไว้ทุกประการ เด็กชายคนนั้นกำลังยืนร้องไห้อยู่ โดยที่ไม่มีแม้ใครสักคนสนใจ . ประกาศ...ประกาศ ผู้ใดพบเห็นเด็กชายนฤปพันธ์ พงศ์อารีย์ หรือน้องปอนด์ อายุ 7 ขวบ สวมเสื้อยืดคอกลมสีแดงสกรีนลายการ์ตูนโดราเอม่อน กางเกงขาสั้นสีเทา กรุณานำมาส่งที่กองอำนวยการสวนสัตว์ด้วย... เด็กชายซึ่งเพิ่งเคยเข้ามาเที่ยวที่สวนสัตว์เป็นครั้งแรกในชีวิตถึงกับร้องไห้จ้าด้วยความหวาดกลัว หลังจากรู้ตัวว่าได้พลัดหลงกับผู้ปกครองไปแล้ว เสียงร้องไห้ของเด็กชายยังคงส่งเสียงแข่งกับเสียงประกาศจากเครื่องขยายเสียงที่กำลังประกาศตามหาเด็กชายคนนี้อยู่ แต่แล้วเด็กชายก็หยุดร้องไห้ พร้อมกับคลายความหวาดกลัวลง เมื่อพบกับหญิงสาวในชุดเสื้อขาว กระโปรงพีท (เป็นกระโปรงที่มีจีบรอบตัวอ่ะฮะ ทรงจะพองๆ เผอิญว่าผมพิมพืผิด แหะ) สีดำยาวเลยเข่า รองเท้าคัทชูสีขาว ท่าทางของเธอดูใจดี เข้ากับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ หญิงสาวย่อตัวลง พร้อมกับนั่งบนส้นเท้าของตัวเองเพื่อให้ความสูงอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กชาย เป็นอะไรไปคับ...คนเก่ง นั่นคือประโยคแรกที่หญิงสาวพูดกับเด็กชาย พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างด้วยความเป็นมิตร เด็กชายรู้สึกว่ารอยยิ้มของหญิงสาวช่างอบอุ่น และสวยงามยิ่งนัก นั่นจึงทำให้เด็กชายเงียบเสียงร้องไห้ลงได้ เด็กชายสะอึกสะอื้น สายตามองใบหน้าของหญิงสาวแปลกหน้า มือทั้งสองข้างยังคงขยี้ตาอยู่เพื่อสะบัดน้ำตาที่ไหลอยู่ออกไป อืม...ลูกผู้ชายน่ะ เค้าไม่ร้องไห้กันหรอกนะ รู้หรือเปล่า อึก...ฮือๆๆ แม่ผมอยู่ไหน...ฮือ... เด็กชายยังคงสะอื้น เอ่ยถามหญิงสาว . อึก...ฮือๆๆ แม่ผมอยู่ไหน...ฮือ... เด็กชายสะอึกสะอื้นเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ต้องกลัวนะครับ... ผมบอก เดี๋ยวน้าจะพาหนูไปหาแม่เองนะ อืม...เอาเป็นว่าเรามาแนะนำตัวกันก่อนนะครับ หนูชื่ออะไรเหรอ อึก...แปงคับ...ฮือ... แล้ววันนี้แปงมาสวนสัตว์ แปงอยากมาดูอะไรที่สุดครับ ฮือ...อยากดูลิงคับ เด็กชายตอบเสียงใสปนสะอื้นกลับมา งั้นโอเค น้องแปงต้องเงียบก่อนเดี๋ยวน้าจะพาไปดูลิง แล้วก็พาไปหาแม่ดีไหมครับ เด็กชายไม่ตอบ แต่พยักหน้าอย่างช้าๆ ดีมาก...งั้นเราไปกันเถอะ ผมพูดพร้อมกับเดินนำหน้าไปโดยที่ไม่ลืมจูงมือเด็กชายให้เดินตามมาด้วย .  นั่นไงจ๊ะปอนด์ ลิงอุรังอุตัง หญิงสาวชี้ไปข้างหน้าให้เด็กชาย ดูสัตว์ขนสีดำปนน้ำตาลหน้าตามู่หู้ที่กำลังนั่งอยู่ตัวเดียว พี่ลิง...เค้าอยู่ตัวเดียวเค้าจะเหงาไหมคับ... หญิงสาวนิ่งคิดหันไปสบตาเด็กชายก่อนตอบ พี่ว่าพี่ลิงเค้าคงไม่เหงาหรอก เพราะมีคนเยอะแยะ มาเยี่ยมมันทุกวันเลยนี่จ๊ะ แต่คนที่มาเยี่ยมเป็นคนนี่ครับไม่ใช่ลิงเหมือนกับพี่ลิงซักหน่อย อืม...นั่นสินะ แล้วพี่มาคนเดียวเหงาไหมคับ หญิงสาวยิ้ม ไม่เหงาหรอกจ๊ะ เพราะพี่มีน้องปอนด์ อยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่จ๊ะ แถมเรายังเป็นคนเหมือนกันอีกเนอะ . ฉันว่าเราควรหยุดความรู้สึกของเราตอนนี้ไว้ก่อนดีกว่า เพราะอะไร... ผมถามเธอด้วยความไม่เข้าใจ ฉันว่าเราไม่ควรรู้สึกกันอย่างนี้ เราน่าจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ผมย้ำให้เธอเข้าใจถึงความไม่เข้าใจต่อสถานการณ์ตอนนี้ระหว่างผมและเธอ ให้เธอรับรู้อีกครั้ง ฉันจะพยายามเดินถอยหลัง ย้อนเวลาให้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง ดีกว่าที่เราจะมารู้สึก...มากกว่าคำว่าเพื่อนในตอนนี้ เธอก็รู้ว่ามันทำยาก ในเมื่อเรารู้สึกดีๆ ต่อกันไปแล้ว เธอจะหยุดความรู้สึกดีๆ แบบนี้ไปทำไม ฉันจะพยายาม... พี่คับๆ ผมฟื้นจากภวังค์หันหน้าไปหาเด็กชาย ว่ายังไงครับแปง น้าว่า พี่ลิงเค้าอยู่ตัวเดียวจะเหงาไหมคับ ผมมองที่หน้าของเด็กชาย ก่อนตอบ เหงาสิ... . ระหว่างทางหญิงสาวพาเด็กชายไปส่งที่กองอำนวยการสวนสัตว์ ทั้งสองคนต่างเจอกับกรงของสัตว์หลายๆ ประเภทมากมาย พี่ว่าพวกมันจะเหงาไหมคับ เด็กชายยังคงถามคำถามซ้ำๆ อยู่ อืม...ถ้าอยู่ไปนานๆ พี่ว่ามันก็น่าจะเหงาบ้างล่ะนะ แล้วพี่ว่า มันจะคิดถึงบ้านไหมครับ เหมือนกับคำถามนี้จะไปแทงเข้าที่ใจของหญิงสาว เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าเธอก็คงไม่ต่างจากสัตว์ที่อยู่ในสวนสัตว์เท่าไหร่นัก ตรงที่เธอต้องจากบ้านมาเพื่อเข้ามาศึกษาต่อในเมือง และเธอก็รู้สึกคิดถึงบ้านอยู่ทุกวัน หากบางสิ่งที่จะทำให้เธอรู้สึกแตกต่างจากบรรดาสัตว์ต่างๆ ที่อยู่ในสวนสัตว์แห่งนี้เห็นจะเป็นความอิสระ ที่เธอมีเท่านั้น เธอหลบตาเด็กชายเล็กน้อย และตอบไปว่า คิดถึงสิ... . เด็กชายปล่อยมือออกจากผมวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดจากแม่ของเขา หญิงสาววัยกลางคนที่เป็นแม่ของเด็กชายเผยยิ้มด้วยน้ำตานองหน้า เธอหันมาสบตาผม เอาแต่พร่ำพูดแต่คำว่า ขอบคุณค่ะๆ ไม่ขาดปาก ผมยิ้มและบอกไปว่า ไม่เป็นไร ผมเข้าใจดีถึงการไม่มีใคร ผมเข้าใจดีถึงการที่ต้องถูกทอดทิ้งอยู่คนเดียวเนื่องจากการทำให้คนที่เรารักหายไป ผมเข้าใจความรู้สึกของเด็กชายถึงการต้องพลัดหลงจากคนที่เรารักนั้นจะรู้สึกยังไง พอๆ กับที่ผมเข้าใจความรู้สึกของสัตว์ในสวนสัตว์แห่งนี้ว่ามันจะเหงา ว้าเหว่ และคิดถึงบ้านที่แท้จริงของมัน ซึ่งก็คือผืนป่านั้นเป็นเช่นไร ผมเข้าใจดี เมื่อผมพาเด็กชายมาส่งจนเจอกับแม่ของเขาแล้ว ผมจึงค่อยๆ เดินออกมาจากที่ทำการ แต่ก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของเด็กชายจนได้ น้าชื่ออะไรเหรอคับ น้ายังไม่ได้บอกหนูเลย เด็กชายตะโกนถามทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของแม่...ผู้หญิงคนนั้น น้าชื่อปอนด์ครับ... ผมตะโกนตอบกลับไป แปงต้องเป็นเด็กดีนะครับ รู้ไหม? รู้คับ เด็กชายรับคำเสียงใส จากนั้นผมจึงค่อยๆ หันหลังเดินจากสองแม่ลูกนั้นออกมา ผมยิ้ม...แม้เวลาจะล่วงเลยมานานหลายปี แต่รอยยิ้มของเธอยังคงอบอุ่น และสวยงามไม่มีเปลี่ยนเลย ผมดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง และอีกอย่าง ผมได้ตอบแทนบุญคุณเมื่อตอนนั้นแก่เธอได้แล้วล่ะ
ตะเองเคยโดนเอาไปปล่อยป่า เอ๊ย พลัดหลงกับผู้ปกครองหรือ .....โถ ๆ ๆ อย่าร้องไห้งอเเงน้า..... เดี๋ยวเค้าจะพาไปดูลิงอุรังอุตัง บาบูน หรือกอริลล่าก็มีน้า..... ตะเองคงถูกใจเข้าให้สักตัวล่ะน่า .....มามะ เค้าลูบหัวปลอบนะ เอ่ เอ๊.....
 ปล. เค้ากลับมาเเล้วตะเอง หลังจากโดนกองงานหนักเท่าตันรถบรรทุกถมเสียเกือบหาทางออกไม่เจอ ตะเองสบายดีน้า.....  โดย: อมิธีสท์
 วันที่: 27 สิงหาคม 2552 เวลา:0:03:21 น.คุณ merf1970 - ขอบคุรที่เข้ามาเยี่ยมเยียนครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมไปเดินเล่นที่สวนสัตว์ กะไอเดินชิลด์ๆ ถ่ายภาพสวยๆ กลับมาบ้าน แต่ว่า...ได้ข้อคิดอะไรมาเยอะกว่าที่คิดเชียวล่ะครับ
คุณ ต้นกล้า อาราดิน - ขอบคุณมากครับผม นู๋พลอย - งี๊ดๆๆ ลูกหัวเค้าเบาๆ นะงี๋ด...เอ้ยยย!! ไม่ช่าย 555 สวัสดีครับ ไม่เจอกันเสียนานเชียว ยังสบายดีอยู่ครับ แล้วก็ยังปล่อยให้บ้านร้างอยู่เรื่อยๆ 555+ ดีใจด้วยที่หาทางออกเจอเสียทีนะครับ ส่วนผมยังงมๆ อยู่ในกองขี้ เอ๊ยยย กองงานอยู่เลย เหอๆ คุณหมูปิ้งฯ - เหงาสิ! แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้วเพราะมีคุณหมูปิ้งฯ อยู่ข้างๆ เอ้า ฮิ้ววววววว ^ ^ โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.122.50.249 วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:21:38:25 น.
เดาถูกด้วย เย้ น้องแปงกับพี่ปอนด์
เป็นความกลมของโลกที่สวยงามมากครับ โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา
) วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:22:02:48 น.ฮ่าๆ นึกถึงตอนเป็นเด็ก หกเจ็ดขวบ พลัดหลงกับแม่เหมือนกัน ร้องไห้ซะ เออ ตอนนั้น เค้าพาไปประชาสัมพันธ์ พวกพี่ ดำลังดูละครเรื่องเมียหลวงด้วย เอ้อ เราดูละครจนลืมแม่เลย ฮ่าๆ
โดย: GottaBeMary
วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:20:51:38 น.คุณพีท - แหม เดาถูกด้วยเหรอ ชิชิ...แต่ก็ขอบคุณครับผม ที่อ่านไปคิดไป 555+ โลกใบนี้ยังคงสวยงามเสมอหากเราคิดแต่สิ่งดีเนาะ ^ ^
นู๋หนึ่ง - โอ้โห...หายไปนานโคตร จะว่าไปเราก็หายหัวเหมือนกันนี่หว่า แต่ว่านะ ดูละครจนจบเลยป่ะนั่น แล้วสมัยนั้นเมียหลวงใครเล่นอ่า 555+ โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 192.168.7.97, 58.181.141.208 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:7:26:22 น.
มาเยี่ยมเมียหลวง...
เอ๊ย คุณตอย แหะๆ โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา
) วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:16:04:49 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ถ้าเป็นหนัง บางตอนก็ต้องเป็นฟิลม์สี
บางตอนก็เป็นฟิลม์ขาวดำสลับกัน... ประมาณอารมณ์ย้อนรำลึกอตีต
ผมอ่านเรื่องแล้วกลับนึกถึงเพลงๆหนึ่ง
เนื้อเพลงบางตอนมีอยู่ว่า
ดูนั่นไงช้างพลายตัวโต
ล่ามโซ่ โย้ไปเย้มา...ดีใจมีเพื่อนรำสุรา
เป้นช้างป่ายกให้กินทั้งกลม.. โอ๋โอโอ้โอ
จับมันมาขังทำไม มันโดนข้อหาอะไร...