Title: My
Song  เสียงกีตาร์ลีดที่แสบสันต์บาดลึกเข้าไปในจิตใจ เสียงกระทืบ 2 กระเดื่องอันรวดเร็วและหนักแน่น ที่ใครๆต้องซูฮก เสียงตบเบสอย่างแม่นยำในทุกจังหวะเข้าขั้นเซียน และเสียงร้อง ที่มีพลังหาใครเทียบ ผมมั่นใจ...วงของผมนี่แหล่ะ ทั่วทั้งวงการเพลงจะต้องให้การยอมรับแน่ ในอนาคตอันใกล้นี้ เอาไปทำมาใหม่เถอะน้อง แนวนี้ไม่ดังหรอกน้อง เอาไปทำมาใหม่เหอะ ฟังไม่รู้เรื่อง เล่นดนตรีเป็นกันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย ห่วย!!... ฯลฯ.... ผมนั่งมองเดโมเทปอย่างเหนื่อยอ่อน วงที่ผมมั่นใจ ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทำไม คือคำถามที่ผุดขึ้นในจิตใจของผม เฮ้ย...ชล กูขอบายก่อนแล้วกันว่ะ ถึงเวลาที่พวกเราต้องทำงานกันจริงๆจังๆเสียทีนะ ดนตรี...มันทำให้พวกเราหาเลี้ยงชีพไม่ได้หรอก พวกเราเล่นกันเป็นงานอดิเรกก็ได้นี่ นี่คือคำพูดถอดใจของไอ้ปิ๊ก มือเบสวงผม ที่ผมเห็นว่าฝีมือของมันไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลย แต่มันกลับถอดใจ กับความเห็นสั่วๆ ของไอ้พวกที่เรียกตัวเองว่าโปรดิวซ์เซอร์ วงการเพลงมันตกต่ำลงทุกวันก็เพราะไอ้พวกนี้แหล่ะ ที่หูไม่ถึง เอะอะๆ ก็เอาใจตลาดๆ ตะบี้ตะบันจับสาวๆมานุ่งสั้นออกเทป ศิลปะทางดนตรีแทบจะไม่มี นอกจากศิลปะบนเรือนร่างของเธอเหล่านั้น ไอ้พวกคนฟังมันก็ตะบี้ตะบันเสพย์กันเข้าไป ไอ้ของห่วยๆพรรค์นั้นน่ะ พวกมึงจะฟังเพลง หรือมึงจะดูขาอ่อนกันแน่วะ ทำไมไม่ยอมเปิดหูเปิดตารับฟังสิ่งดีๆบ้าง เปิดใจกว้างบ้างมันจะเป็นจะตายนักหรือไงวะฮะ! ถ้าเกิดพวกมึงไม่ยอมเปิดใจรับ มึงก็ทนฟังเสียควายๆ ดนตรีห่วยๆต่อไปเหอะ เฮ้อ......... ผมถอนหายใจอย่างปลงตก หลังจากวางสายโทรศัพท์จากไอ้เจ้ย มือกลองพันมือของผม สรุปเหลือผมคนเดียวใช่ไหม ที่ยังมีฝัน ที่ยังอยากจะสร้างสรรค์ดนตรีดีๆที่ไม่มีใครทำอยู่ คนเดียวก็คนเดียวสิ ผมจะสู้จนถึงที่สุด ผมจะทำให้ดนตรีเป็นอาชีพหลักของผม และอยู่กินกับมันไปจนวันตาย กุ๊ง...กิ๊ง...ก๊อง... เสียงเศษเหรียญกระทบกันบนกระเป่าใส่กีตาร์ อย่างน้อย คนแถวนี้ก็ยังพอใจในบทเพลงของผม แม้เค้าจะไม่รู้หรอกว่า เพลงที่ผมเล่นอยู่นั้นมันเป็นเพลงของใคร แม้จะไม่มีใครรู้จักชื่อของผม แม้ผมจะไม่ดังจนบริษัทผลิตรถมอเตอร์ไซด์จ้างไปโฆษณา แต่ผมก็ยังคงจะเล่นดนตรีต่อไป เพราะผมรักมัน และที่สำคัญ ผมสามารถเลี้ยงชีพตัวเองได้ด้วยดนตรีที่ผมรักนี่แหล่ะ
 โดย: จอย (tanada-จัง
 ) วันที่: 18 พฤศจิกายน 2549 เวลา:2:13:08 น.เอาแบ้งค์ยี่ไปใบนึง!
มีเหรียญบ้างมั้ยพี่ชาย ทอนสิบเก้าด้วย!! อิ อิ *** เสาร์สวัสดิ์ขอรับท่านยางฯ ข้าพเจ้ากำลังพยายามทำให้เสาร์-อาทิตย์เป็นอารมณ์วันหยุดโดยการเปลี่ยนกิจวัตรประจำวัน ให้แตกต่างไปจาก จันทร์-ศุกร์ (ไม่เคยสำเร็จสักที) ก็เพราะจันทร์-ศุกร์ มันแย่งอารมณ์วันหยุดไปหมดแล้วขอรับ พอถึงวันหยุด ต้องบิวลท์อารมณ์วันหยุดแทยแย่ ยังได้มาแค่ ไม่กี่เฮกโตกรัมเอง ส่วนความสุข สำหรับฤดูกาลนี้ของข้าพเจ้าคงหายากสักหน่อย หน้านี้ เป็นช่วงโหดที่สุดของปี ทั้งพายุฝน ทั้งลมแรงทั้งวัน ทวนขอรับ แรงทั้งวัน (จนชาวบ้านต้องสร้างแผงกันลม ท่านคิดดู) กระท่อมข้าพเจ้าเหมาะกับฤดูร้อน พอถึงฤดูฝน ลมที่มาพร้อมละอองฝน เข้ามาทุกทิศทาง ทุกอย่างชื้น ขึ้นรา ถึงหน้านี้ ข้าพเจ้าเคยคิดหนี ไปอยู่ที่อื่น แต่มาคิดขึ้นได้ เราวิ่งหนี 'ความทุกข์' ตลอดเวลา ไขว่คว้าหาแต่ความสุข ทำเป็นว่า สองอย่างนี้ เป็นคนละอย่างกัน ทั้งที่ ทั้งสองเป็นเหรียญเดียวกัน เพียงพลิกคนละหน้า ตราบใดที่มีความสุข ความทุกข์ก็เกาะอยู่ด้านหลังนั่นเอง ข้าพเจ้าจึงฝึกฝนต่อไป ฝึกอยู่กับสุข ทุกข์ ลำบาก สบาย ไปพร้อม ๆ กัน จนกว่าจะเห็นทั้งสองเป็นหนึ่งเดียว ปล่อยวางกับทั้งสอง อยู่ร่วมกับทั้งสองได้อย่างปกติสุข ถึงช่วงนี้ จะไม่ค่อยสบายสักหน่อย แต่ยังคงปกติสุขขอรับท่านยางฯที่เคารพ คารวะ โดย: น้ำคลำสีเทอร์คอยท์ IP: 203.146.63.187 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2549 เวลา:11:06:45 น.
อ้อ!! ลืมไป!
ขอแบล็คเมจิกวูแม่นเพลงนึง เอาเสียงลีดบาดทรวงสักหน่อยนะขอรับ โดย: น้ำคลำสีเทอร์คอยท์ IP: 203.146.63.187 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2549 เวลา:11:09:00 น.
มันบาดหัวใจ ... อิฉันชอบคุณหมอหัวเหม่งขี่ยามาฮ่าค่ะ
 ท้อได้แต่อย่าถอย...สู้ต่อไป จีบัน !!!  โดย: kenmania
วันที่: 8 มกราคม 2550 เวลา:23:23:29 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [