Title: ดอกไม้ไฟ  เสียงดังทีเกิดขึ้นท่ามกลางความมืดมิดทำให้หญิงสาวสะดุ้งตัวตกใจ แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาความตกใจนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทน แสงสว่างหลากสีสันสดใส ท่ามกลางความมืดมิดที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวพาตัวเองออกมาที่ระเบียงชั้นบน เพื่อชมศิลปะบนท้องฟ้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แสงไฟหลากสี มาพร้อมลวดลายวิจิตรที่แตกต่างกันไป บ้างกระจายแผ่พุ่งเต็มท้องฟ้า บ้างกระจายเป็นจุดประกายพราวสวยงาม บ้างก็พุ่งขึ้นมาเป็นเส้นตรงก่อนที่จะแตกตัวเองเป็นช่อๆ ฯลฯ การแสดงศิลปะบนท้องฟ้าชุดแรกจบลง เธอเอามือเท้าคางจ้องมองไปที่เบื้องหน้าที่มีแต่ความมืดมิด ...เธอรู้สึกกลัว... แน่นอนความมืดมิดย่อมก่อให้เกิดความกลัวบนจิตใจตามหลักสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ เธอเบือนหน้าหนีไม่จ้องมองความมืดมิดนั้น แต่กลับ แหงนหน้าขึ้นเพื่อจ้องมองท้องฟ้ายามราตรีแทน อย่างน้อยแสงจันทร์นวล กับดวงดาวที่สุกสกาวก็สามารถกล่อมเกลาจิตใจของเธอให้ลดความหวาดกลัวลงมาได้บ้าง เสียงอันดังกึกก้องทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจอีกครั้ง เสียงนี้หมายความว่า การแสดงศิลปะบนท้องฟ้ากำลังจะเริ่มขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง เธอมองแสงสวยบนท้องฟ้าด้วยใจจดจ่อ ประกายไฟอันเจิดจรัสคล้ายกลับปลุกวิญญาณแห่งความสดชื่นในตัวเธอ ให้กลับมากระปรี้กระเปร่าอีกครั้งหลังจากที่เธอจมจ่อมอยู่ในห้วงแห่งความมืดมิดมานานแสนนาน เธอไม่อยากกลับไปอยู่กับความมืดมิดอีกแล้ว เธอคิดเช่นนั้น เธอจดจำช่วงเวลาที่เธอถูกขังอยู่กับความมืดมิดได้เป็นอย่างดี ในห้องนั้นเธอเป็นเพียงบุคคลที่ไร้ความสามารถในการมองเห็น ราวกับคนตาบอด ในห้องนั้นมีแต่ความเงียบงัน เธอไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงออกมาเพื่อให้ใครซักคนได้ยินได้ ในทางเดียวกัน...ภายในห้องนั้นไร้ซึ่งเสียงใดๆ เธอไม่แน่ใจว่าหูของเธอยังสามารถใช้การได้ดีหรือเปล่า จนเธอได้ยินเสียงลั่นบนท้องฟ้า นั่นจึงทำให้เธอมั่นใจได้ว่า หูของเธอยังไม่ได้หนวก สายตาที่จ้องมองแสงสวย นั่นจึงทำให้เธอรู้ว่า ตาของเธอยังไม่ได้บอด และเสียงหัวเราะสดใสในลำคอของเธอ ทำให้เธอได้รู้อีกเช่นกันว่า เธอไม่ได้เป็นใบ้ เธอหลุดพ้นจากความมืดมิดนั่นมาแล้ว แสงงามสะท้อนให้เห็นใบหน้าของเธอ หากมีใครอยู่ข้างกายเธอในตอนนี้ และได้มีโอกาสพิศใบหน้าของเธอ น่าจะรู้ได้ทันทีว่า เธอกำลังมีความสุข แสงสีสวยงามบนท้องฟ้า ยังคงส่องแสงเจิดจ้าตระการตาอยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสียงที่ดังติดต่อกันแม้เธอจะไม่ชอบเท่าไรนัก แต่ก็ยังดีกว่าที่เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความเงียบงันอีกครั้ง อย่างไม่รู้ตัว เธอพาตัวเองออกมานอกชายคาบ้านของเธอ สวมรองเท้า พร้อมกับก้าวออกเดินสู่จุดกำเนิดของแสงสว่างสวยงาม สองข้างทางช่างมืดมิด เธอไม่แม้แต่ที่จะคิดหันมองรอบกาย สายตาเธอจับจ้องมองแต่บนท้องฟ้า สลับกับมองทางเดินข้างหน้าเป็นระยะๆ เธอกำลังเดินเข้าไปหาแสงสวยงาม ยิ่งใกล้ยิ่งตื่นเต้น ยิ่งใกล้เสียงจากการจุดชนวน และ เสียงระเบิดกลางอากาศก็ยิ่งดังมากยิ่งขึ้น เธอใกล้ที่จะถึงจุดหมายปลายทางเต็มทีแล้ว เธอสาวเท้าก้าวเร็วมากยิ่งขึ้น สายตาจับจ้องแต่บนท้องฟ้า ประกายไฟยังคงเจิดจ้าอยู่อย่างต่อเนื่อง เธอเคยนึกว่า ถ้าแสงสวยๆ เหล่านี้ ถูกจุดขึ้นในตอนเวลากลางวัน คงจะไร้ซึ่งเสน่ห์และไม่สวยงามเท่ากับตอนกลางคืน ติดอยู่ที่เธอเกลียดชังและหวาดกลัวความมืดมิดในอัตราส่วนเท่าๆ กัน ความสวยงามบนความน่ากลัว เสน่ห์ในความมืดมิด หากไม่ใช้ความกล้า ก็อาจจะไม่ได้เห็นสิ่งสวยงาม เธอคิดเช่นนั้น ในขณะที่เธอเดินทางเข้าใกล้จุดมุ่งหมายเข้าไปทุกที แสงสว่างสดใสบนท้องฟ้าก็ดับวูบลง ความมืด และความเงียบงันเข้ามาแทนที่ ความมืดมิดย่างกายเข้ามาหาเธออีกครั้ง สายตาเธอไม่สามารถจ้องมองอะไรได้ เพราะที่แห่งนั้นมีแต่ความมืด ...เธอรู้สึกคล้ายกับว่าเธอเป็นคนตาบอด รอบกายเธอมีแต่ความเงียบงัน เธอพยายามเงี่ยหูฟังเสียงรอบๆ ในบริเวณนั้น ...แต่...ก็ไร้ร่องรอยแห่งเสียง เธออยากที่จะกรีดร้องออกมาดังๆ เพื่อแสดงออกว่าเธอหวาดกลัวเพียงไร ...แต่...เธอไม่มีความกล้าพอที่จะกรีดร้องออกมาในขณะที่รอบกายเธอมีแต่ความมืดมิด ที่ซึ่งไร้แสง... ที่ซึ่งไร้เสียง... ที่ซึ่งไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ความกล้าหาญในการเดินตามหาแสงสว่างของเธอ ได้ดับมอดลงไปพร้อมกับฝุ่นขี้เถ้าที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ เธอลืมตัวไปชั่วขณะ แสงไฟสีสวยบนท้องฟ้าหาใช่นิรันดร์ แสงนั้นเผยความงามบนท้องฟ้าได้ไม่กี่วินาที ประกายไฟที่ก่อกำเนิดขึ้นมา เป็นเพียงภาพลวงตาให้เธอตื่นเต้นกับแสงสีแห่งความฉาบฉวย แสงสว่างที่เธอตามหา สูญสลายมลายไปในชั่วพริบตา... หาย...แสงสว่างจากประกายไฟหลากสีนั้นได้หายไปแล้ว เธอทรุดตัวลง อ่อนล้า และท้อแท้ต่อชะตากรรม แสงสว่างแห่งความหวังของเธอเป็นเพียงการลวงหลอก ให้เธอเพ้อพกเพียงชั่วคราวเท่านั้น เธอถูกความมืดครอบงำเธออีกครั้ง... และเธอยังคงต้องตามหาแสงสว่างในความมืดมิดอยู่อย่างนั้น...ชั่วนิรันดร์
 มาดูดอกไม้ไฟจ้ะโดย: อมิธีสท์
 วันที่: 27 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:16:05 น.โธ่ถัง... นึกว่าเธอจะได้ออกมาค้นพบอะไรมากขึ้น พอแสงและเสียงของดอกไม้ไฟหมดลง เธอก็กลับเป็นเหมือนเดิม น่าเสียดายนะครับ โธ่โถ
โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา
) วันที่: 31 พฤษภาคม 2552 เวลา:17:55:16 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [