รัก...เพราะรัก

นานนับชั่วโมงที่สาวสวยทั้งสองคนถกเถียงกันเรื่องงานปาร์ตี้ที่จะถูกจัดขึ้นในค่ำวันนี้ เนื่องจากคนเป็นพี่ต้องการให้น้องสาวไปเป็นเพื่อน แต่คนที่ถูกขอร้องแกมบังคับกลับรู้สึกไม่อยากไปเลยสักนิดเดียว
“ อะไรกันอ่ะซิดนีย์ อีกแล้วนะ “ สิดาลักษณ์โวยวายขึ้นอย่างขัดใจ
“ น่านะ ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยนะซีดาร์ แกก็รู้ว่าฉันไม่มีคนไปเป็นเพื่อน แล้วไหนๆ แกก็ขึ้นมากรุงเทพฯ ทั้งที ไปเปิดหูเปิดตาหน่อยจะเป็นไร นะนะ ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ “
“ แล้วมันเรื่องอะไรของฉัน งานวันเกิดแฟนเธอนะไม่ใช่วันเกิดแฟนฉัน “
“ โธ่! ก็ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยไม่ได้เหรอ อ่ะ! ไว้วันเกิดหวานใจซี ซิดจะไปเป็นเพื่อน “ วาสิฏฐียังคงไม่ละความพยายามในการอ้อนวอน “ นะนะ ซีคนสวย ซีคนดี๊คนดี ไปเป็นเพื่อนซิดหน่อยนะ “
“ ไว้วันเกิดหวานใจซี ซิดจะไปเป็นเพื่อน “ หญิงสาวทำเสียงล้อเลียนคนเป็นพี่ “ ทั้งปี เป็นแบบนี้ทั้งปี ฉันน่ะเสียเปรียบเธอทั้งปี เธอก็รู้ว่าฉันยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนกะเขาไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้มาพาเธอไปเป็นเพื่อนล่ะ “
“ โธ่! ซีจ๋า ซีคนสวย ไปเหอะนะ ไม่แน่นะบางทีแกอาจจะเนื้อคู่แกในงานนี้ก็ได้ เพื่อนๆ พี่นิดแต่ละคนน่ะหล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย สเป็คแกเลยล่ะ ไปนะ “ ‘ นิด ‘ หรือ ‘ มานิต ‘ คนรักของวาสิฏฐี ที่ใครต่อใครพากันเรียกว่า กามนิต
“ เชอะ! ทำเป็นมาพูด ฉันเห็นเพื่อนพี่นิดแต่ละคน… “ คนพูดเว้นจังหวะนิดหนึ่ง เมื่อนึกถึงภาพหนึ่งในบรรดาเพื่อนสนิทคนรักของพี่สาว “ อย่าให้เซดเลย ดูอย่างพี่พุฒิเป็นต้น ฉันไม่เล่นด้วยหรอก “
“ ตามใจๆ กี่คนๆ แกก็พูดอย่างเนี้ยตลอด แล้วฉันจะคอยดูว่าแฟนแกจะหล่อสักแค่ไหนกันเชียว แต่คืนนี้แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะซี นี่ถ้าวันนี้ยัยแซนด์อยู่นะฉันจะไม่เสียเวลามาอ้อนวอนแกเลย “
“ ก็ได้ๆ ไปก็ได้ น่ารำคาญ “ ในที่สุดเธอก็ต้องยอมไปเป็นเพื่อนพี่สาว
เมื่อถึงเวลานัด รถสปอร์ตสุดหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดยังลานจอดรถของอพาร์ตเมนต์ วาสิฏฐีรีบเร่งน้องสาวให้ลงไปข้างล่างทันทีที่เห็นคนรักเปิดประตูลงมาจากรถ
“ หวัดดีซี ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ มานิตเอ่ยทักเมื่อเห็นคนที่เดินอยู่ข้างๆ แฟนสาว
“ หวัดดีค่ะ เพิ่งขึ้นมาเมื่อวานนี้เอง “ เธอตอบแบบเสียไม่ได้
“ เหรอ งั้นวันนี้ไปฉลองวันเกิดพี่ด้วยกันนะ “ เขารีบชวน
“ ถึงพี่นิดไม่ชวน ซีก็ต้องไปเป็นก้างขวางคออยู่แล้วล่ะน่า เซ็งชะมัด “
เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียด พี่สาวของสิดาลักษณ์จึงหาทางเบี่ยงเบนประเด็น “ มัวแต่คุยกันอยู่นั่นล่ะค่ะ เดี๋ยวก็ไปช้า รถติดแย่หรอกค่ะ “ ทั้งหมดจึงขึ้นรถออกเดินทางไปยังสถานที่จัดงานโดยทันที

เมื่อมาถึงที่หมายเพื่อนๆ ของมานิตหลายคนกำลังรออยู่ เขาจึงพาวาสิฏฐีและน้องสาวเข้าไปรวมกลุ่ม ใครคนหนึ่งในกลุ่มทักขึ้นทำให้เจ้าของงานต้องเหลียวหลังไปมอง
“ เฮ้ย! เจ้าเมศ แกมาได้ไงวะ หายหน้าหายตาไปนาน “
“ งานวันเกิดพี่ชายทั้งที ผมจะไม่มาได้ไงล่ะครับ “ คนถูกทักตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ อีกอย่าง ผมน่ะอยากเห็นหน้าแฟนพี่นิด ใครๆ เขาคุยกันว่าสวยระดับนางเอกเลยนี่ครับ “
“ เออๆ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก “ คนพูดยิ้มรับคำชมก่อนจะหันมาแนะนำให้ญาติผู้น้องรุ้จักกับคนรักและน้องสาว “ นี่ซิดนีย์แฟนฉันเอง ส่วนคนข้างๆ นั่นก็ซีดาร์ น้องสาวซิดเค้าว่ะ สาวๆ ครับ นี่เจ้าเมศลูกพี่ลูกน้องของพี่เอง “
“ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ “ คนเป็นพี่เอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร ในขณะที่คนเป็นน้องยังคงยืนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะทักทายคนตรงหน้า มิหนำซ้ำยังแยกตัวไปหาที่นั่งเงียบๆ โดยไม่สนใจสายตาของใคร
คนที่แยกตัวออกมาหลบมานั่งคนเดียวเงียบในมุมหนึ่งของร้านที่คนไม่ค่อยพลุกพล่านนัก จนกระทั่งเกือบห้าทุ่ม พี่สาวคนสวยจึงเดินมาสมทบ
“ มาหลบอยู่นี่เองยัยซี ฉันกับพี่นิดตามหาแกแทบแย่ “ เสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลัง คนที่ตั้งใจหลบมานั่งเงียบๆ คนเดียวจึงต้องหันไปมองพร้อมย้อนถามด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ระคนเบื่อหน่าย
“ ทำไมอีกล่ะ “
“ ก็…คือ ซิดจะไปต่อกับพี่นิดน่ะ ซีไปด้วยกันมั้ย ? “
“ ไปต่อ! นี่มันดึกแล้วนะซิดนีย์ แล้วพรุ่งนี้ฉันก็ต้องกลับไปมหา’ลัยแต่เช้าด้วย เธอก็รู้ “ หล่อนเริ่มเสียงเขียว
“ รู้น่ะรู้ แต่…แหม! นานๆ ซีจะขึ้นมาสักที ไปเปิดหูเปิดตากันอีกนิดนะ ไปเป็นเพื่อนกัน “
“ ไม่ ซีจะกลับ ไม่ไปไหนทั้งนั้น “
“ โธ่! ซีอย่าเอาแต่ใจได้มั้ย มาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิ “ อีกฝ่ายพยายามกล่อม แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ อยากไปต่อก็เชิญ ฉันกับคนเดียวได้ ไปก่อนนะพี่นิด “ คนเอาแต่ใจหันไปร่ำลาเจ้าของงานวันเกิด
“ เฮ้ย! เดี๋ยวสิ แล้วซีจะกลับยังไง? มันดึกแล้วนะ “ มานิตท้วงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายยังดื้อดึงที่จะกลับ
“ ไม่เห็นยาก ซีกลับแท็กซี่ก็ได้ เยอะแยะไป “
“ ไม่ดีมั้ง มันอันตราย เดี๋ยวพี่กับซิดแวะไปส่งเราที่อพาร์ตเมนต์ก่อนก็ได้ แล้วค่อยไปต่อกัน “
“ ไม่เป็นไรค่ะ ซีไม่อยากรบกวน ซีกลับเองได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง “
“ เฮ้ย! รบกวนอะไรกัน พี่เป็นคนไปรับก็ต้องไปส่งสิ “ เขาประท้วง
“ ไม่ต้องหรอกค่ะ ย้อนไปย้อนมาลำบากเปล่าๆ ซีกลับแท็กซี่ดีกว่า “
“ กลับกับผมก็ได้ครับ ผมกำลังจะกลับพอดี “ เสียงใครคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา “ เดี๋ยวผมแวะไปส่งซีดาร์ให้ก็ได้ครับพี่นิด “
“ เออ! ดีเลย งั้นซีกลับกับเจ้าเมศก็แล้วกัน พี่กับซิดนีย์จะได้หายห่วง “ เจ้าของงานวันเกิดเอ่ยขึ้นอย่างโล่งอก
“ กลับกับนายคนนี้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ ซีกลับแท็กซี่ดีกว่า “ หล่อนปฏิเสธทันที
“ เจ้าเมศมันไว้ใจได้น่าซี เหอะน่า! ดีกว่ากลับแท็กซี่เป็นไหนๆ สตางค์ก็ไม่ต้องเสีย ปลอดภัยอีกต่างหาก “
“ นั่นสิซี กลับกับเมศเถอะนะ ซิดจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง นะนะ ซิดขอร้องล่ะ “ พี่สาวหล่อนขอร้องแกมอ้อนวอน เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ สิดาลักษณ์จึงต้องยอมกลับไปพร้อมคนตัวสูงที่เธอเพิ่งได้รู้จักเมื่อตอนหัวค่ำ
“ ตกลงซีดาร์จะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ “ คนขับหันมาถามเมื่อออกรถมาได้ระยะหนึ่ง
“ อนุสาวรีย์ชัย ฯ ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง “
“ ผมรับปากว่าจะไปส่ง ก็ต้องส่งให้ถึงที่สิครับ “ เขาประท้วง “ ซีดาร์พักอยู่แถวไหนครับ ผมจะได้ไปส่งถูก “
“ ห้วยขวาง รู้จักมะ “ หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างไม่คิดจะปิดบังหรือรักษามารยาท
“ ครับ แต่ช่วยระบุหน่อยได้ไหมครับว่าตรงไหนของห้วยขวาง “
“ แถววัด…. โอเคยัง ? “
เขายิ้มรับกับคำตอบที่ได้แล้วหันไปขับรถอย่างตั้งใจ ไม่นานก็มาถึงอพาร์ตเมนต์ที่หญิงสาวอาศัยอยู่ เธอหันมาขอบคุณก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ
“ หลับฝันดีนะครับ สีดา “ รามราเมศเอ่ยขึ้นก่อนที่หล่อนจะปิดประตูลง ร่างเล็กชะงักเล็กน้อยกับคำเรียกขานที่ได้ยิน แต่คิดว่าตัวเองหูฝาดจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หันหลังแล้วเดินตรงไปยังตัวอาคารเพื่อกลับขึ้นห้องพักทันที ชายหนุ่มมองตามจนลับตาก่อนจะเคลื่อนรถออกไป รู้ดีว่าเจ้าหล่อนจำเขาไม่ได้ แต่เขาก็พอใจที่เป็นแบบนั้น เขาไม่ต้องการให้เธอจำเขาในฐานะของ ‘ พระราม ‘ ไม่ต้องการให้เธอกลับมาอยู่ใกล้ๆ เขาในฐานะ ‘ สีดา ‘ ตามที่ใครต่อใครคอยจับคู่ให้
----------------------------------------------------------------

“ สวัสดีครับ ซีดาร์ “
“ อ้าว! นาย…มาทำอะไรที่นี่เนี่ย “ เธออุทานเมื่อเห็นว่าคนทักเป็นใคร
“ ผมมาขึ้นรถทัวร์ที่นี่ครับ วันนี้ผมต้องกลับมหา’ลัย “
“ กลับมหา’ลัย? “ อีกฝ่ายยิ้มแทนคำตอบ “ นายไม่ได้เรียนที่กรุงเทพฯ หรอกเหรอ แล้วทำไมไม่ขับรถไปล่ะ สบายกว่าตั้งเยอะ “
“ ขับรถไปก็สบายครับ แต่ลำบากตอนหาที่จอดรถนี่ล่ะครับ ผมอยู่หอพักในมหา’ลัยน่ะครับ คงไม่สะดวกเรื่องที่จอดรถ “
“ แล้วนายเรียนที่ไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าที่ทับแก้วน่ะ เพราะที่นั่นน่ะถิ่นฉัน ตั้งแต่ปีหนึ่งไปจนถึงปีสี่ คณะเดียวกันหรือต่างคณะ ฉันน่ะรู้จักหมดล่ะ แต่ไม่ยักจะเคยเห็นหน้านายเลย “
“ ผมเรียนที่เกษตรฯ ครับ ม.เกษตรศาสตร์ กำแพงแสน “ เขาตอบยิ้ม ๆ
“ อ๋อ! แล้วไป เกือบเสียชื่อ CNN088 ซะแล้วสิ ถ้านายบอกว่าเรียนที่ทับแก้ว แล้วฉันไม่รู้จักเนี่ย ฉันคงถูกพวกเพื่อนๆ โห่แหงเลย อุตส่าห์ตั้งให้เป็นผู้สื่อข่าวประจำ ม. แต่ดันรู้จักคนตกๆ หล่นๆ แบบนี้ “ อีกฝ่ายยังคงยิ้มเหมือนเดิม
กลับถึงหอพักได้ไม่ถึงสิบนาที สิดาลักษณ์ก็ได้รับการติดต่อจากนภเนตร หนึ่งในกลุ่มเพื่อนซี้ต่างสไตล์ของหล่อน เธอจึงต้องรีบขับจักรยานคันเก่งออกไปรับเพื่อนสนิทที่หน้ามหา’ลัย ทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน แม่สาวซ่าขาลุยก็เอ่ยปากทัก
“ มาได้ไงอ่ะแก “
“ นั่งเครื่องบินมามั้ง? ถามได้สิ้นคิดมากเลย “ สาวสวยที่ได้รับฉายาว่า ‘ยัยเอ๋อ’ ประจำกลุ่มย้อน
“ เออ! ฉันถามสิ้นคิด แต่คนตอบน่ะตอบแบบไร้สติ ฉันรู้แล้วว่าแกน่ะไม่ได้นั่งเครื่องบินมาหรอก เพราะมหา’ลัยฉันไม่มีลานให้แกลงจอด ที่ถามเนี่ยหมายถึงว่าแกไม่มีเรียนรึไงพรุ่งนี้น่ะ ถึงได้มายืนปั้นหน้าเอ๋อเสนอหน้าอยู่นี่ได้ “
“ โห! แก นั่งเรียนๆๆ ทุกวั๊น ทุกวัน เบื่อจะตาย ช้านก็เลยโดดมาหาแกไงเพื่อนเลิฟ “
“ อย่ามาพูดเลย หน้าอย่างแกนี่นะเรียนทุกวัน ถ้าเป็นยัยหวานล่ะก็ค่อยน่าเชื่อ แกน่ะมันเรียนเป็นงานอดิเรก โดดเรียนเป็นงานประจำวัน หนีเที่ยวเป็นกิจวัตรอยู่แล้วนี่หว่า ฉันน่ะรู้ทัน “
“ โห! แก ปากเหรอนั่นน่ะ ไม่พูดก็ไม่มีใครว่านะ “
“ เออ! ที่ใช้พูดอยู่นี่ปาก ฉันยังไม่เก่งขนาดใช้หัวแม่เท้าพูดหรอกน่า แล้วหวานเย็นเป็นไงบ้างล่ะ? หายดียัง? ไม่มาด้วยกันเหรอ ปกติเห็นติดกันเป็นปาท่องโก๋ “ สิดาลักษณ์เอ่ยถามถึงอาการของสาวหวานประจำกลุ่มที่ตนเพิ่งแวะไปเยี่ยมโรงพยาบาลเมื่อไม่นานมานี้
“ อ้าว! แล้วถ้าช้านย้อนถามแกบ้างล่ะว่า ยัยนัทธ์คู่ขาปาท่องโก๋ของแกทำไมไม่เลือกเรียนที่เดียวกับแก แกจะว่าไงวะ “ พูดไปแล้วก็นึกอยากตบปากตัวเองเป็นที่สุด ในเมื่อทุกคนในกลุ่มต่างรู้เหตุผลที่นัทธมนตัดสินเลือกเรียนในกรุงเทพฯ เป็นอย่างดี เพราะใครคนนั้น…คนที่เพื่อนของพวกเธอรอคอยเสมอมา “ โทษทีๆ แค่พลั้งปากไปนี้ดเดียวเอง ไม่เห็นต้องทำตาเขียวอื๋อใส่ฉันเลย “ หากไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คนที่ทำตาเขียวก็เอ่ยถามขึ้นซะก่อน
“ ตกลงเรื่องพี่พายกับยัยนัทธ์เป็นไงบ้าง ”
“ เจอกันตอนไปเยี่ยมยัยหวานทำไมไม่ถามล่ะ ดันผ่ามาถามช้าน “ แม้ปากจะบ่น แต่ก็ไม่วายบอกเล่าเรื่องราวให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ” คุณพี่พายพัดนั่นน่ะเหรอ จะเป็นไง แกรู้จักมั้ยคำว่าสายลมโชยเอื่อยมั้ย นั่นน่ะบุคลิกของพี่พายเลย ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป โผล่มาเป็นหลักให้ยัยนัทธ์ได้แป๊บเดียว สายลมก็พัดผ่านไปอีกตามเคย ขนาด CNN อย่างแกยังตามกลิ่นไม่เจอเลย ช้านว่านะแบบนี้ไม่ต้องโผล่มาซะดีกว่า ยัยนัทธ์จะได้ตัดใจได้สักที ”
“ เงียบหายไปอีกแล้วเหรอ แล้วยัยนัทธ์เป็นไงบ้าง ” ได้ยินแล้วคนฟังก็อดเป็นห่วงเพื่อนซี้ไม่ได้
“ ไม่รู้สิ เงียบยังไงก็ยังงั้น เดาไม่ถูกว่ะแก ”
“ นั่นสินะ แล้วหวานล่ะเป็นไงบ้าง หายดีรึยัง? ”
“ ยัยหวานน่ะสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก รายนั้นน่ะมีพี่นนท์มาคอยดูแลอยู่ทั้งคน ตอนแรกนะช้านก็ว่าจะกลับมหา’ลัยอยู่หรอก แต่รถทัวร์มันดันขับผ่านหน้า ม. แกนี่หว่า ช้านคิดถึงแกก็เลยลงมานี่ไง ดูดิ ความคิดถึงมันช่างมีอานุภาพรุนแรงถึงเพียงนี้ “
“ แหวะ! อย่ามาเน่าหน่อยเลย หาเรื่องจะโดดก็บอกมาเหอะ “ หล่อนตอบอย่างคนที่รู้เท่าทันความคิดเพื่อน ทำเอาอีกฝ่ายร้องเสียงหลง
“ แหม! แกอ่ะ ไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้ ช้านเขินอ่ะ “
“ เออ! นอกจากจะตอบคำถามแบบไร้สติแล้วนะ ยังอันไซเมอร์ขั้นรุนแรงอีกต่างหาก ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันน่ะใคร ฉันน่ะซีดาร์ CNN088 หวานผ่าซาก ไม่ใช่หวานเย็นเว้ย “ หล่อนทบทวนความจำให้คนเป็นเพื่อน
“ เหอๆ พอเหอะแก ใจคอจะกัดช้านให้ตายอยู่ตรงนี้รึไง อุตส่าห์มาให้แกเป็นไกด์พาเที่ยวทั้งที ใจดำอ่ะ “
“ โทษทีเพื่อน ลืมว่ะ ไปไป…มีอะไร เดี๋ยวไปคุยที่หอพัก “ แต่แล้วก็ต้องหัวเราะก๊ากเมื่อได้ยินประโยคสุดน่ารักล้อเลียนโฆษณาตัวหนึ่งจากปากเพื่อนที่บ่งบอกถึงความเอ๋อไม่เปลี่ยนแปลง
“ แดดแรงจังเลย ไม่เป็นไรๆ ไปเที่ยว อิอิ “ คนพูดทำไม่รู้ไม่ชี้กับเสียงหัวเราะของคนปั่นจักรยาน
----------------------------------------------------------------

บรรยากาศยามเช้าเย็นสบาย แต่ดูเหมือนคนร่างเล็กกะทัดรัดจะไม่ค่อยได้ใส่ใจดินฟ้าอากาศในตอนนี้นัก หล่อนมีรายงานสำคัญที่ต้องไปทำในวันนี้ คว้ากระเป๋าสะพายใบเก่งกับรองเท้าผ้าใบคู่โปรดเตรียมตัวจะออกไปยังที่นัดหมาย แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่เธอจะเปิดประตู
“ ปายหนายแต่เช้าอ่ะ หนายบอกจะอยู่พาช้านปายเที่ยวงาย คิดหนีซะแล้วเหรอ “
“ อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ ฉันจะออกไปทำรายงานกับเพื่อนน่ะ เดี๋ยวเย็นๆ จะกลับมารับไปเที่ยว ไปก่อนนะ “
“ อืมๆ บะบาย ช้านจะนอนรอนะ “ พูดจบคนบนเตียงก็หลับต่ออีกครั้ง
----------------------------------------------------------------

ตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ เจ้าของร่างเล็กกะทัดรัดในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ เดินไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ ไม่ใช่ว่าอยากชมความงามของทัศนียภาพเบื้องหน้าที่ปรากฎ หากไม่รู้ว่าจะรีบเดินไปทำไม ในเมื่อที่นี่ไม่มีควายจะให้เธอไล่ตาม อีกอย่างการเดินช้าๆ ก็ทำให้ไม่เหนื่อยเร็วกว่าที่ควรจะเป็น ระยะทางยังอีกยาวไกล รีบไปก็เท่านั้น ยิ่งรีบก็ยิ่งเหนื่อย เหนื่อยมากก็พาลจะหมดแรง ถ้าขืนหมดแรงโปรแกรมพาเพื่อนรักตระเวนเที่ยวคงต้องของด คิดมาถึงตรงนี้ ภาพสาวเอ๋อแสนสวย หุ่นเพรียวบางราวนางแบบอาละวาดฟาดหัวฟาด (ผมที่ถูกรวบเป็น) หาง (ม้า) ก็ปรากฏขึ้นในจินตนาการ และขณะที่กำลังนึกขันกับภาพในจินตนาการ จักรยานยนต์คันหนึ่งก็แล่นมาจอดอยู่ข้างกายตามมาด้วยเสียงทักทายที่เธอเริ่มคุ้นเคยเป็นอย่างดีในช่วงสองวันมานี้
“ สวัสดีครับสีดา ”
“ อืม…หวัดดี ฉันชักจะเชื่อซะแล้วสิว่าโลกของเรานอกจากจะกลมแล้วยังแคบอีกต่างหาก วันนี้ฉันเห็นหน้านายเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ ”
“ เจอผมบ่อยขนาดนั้นเชียว? ” อีกฝ่ายย้อนถามด้วยสีหน้าระรื่นชวนให้สาวห้าวขาลุยเกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ “ จะไปไหนครับ ผมไปส่งมั้ย ”
“ เรียนจบแล้วนายหน้าจะไปขับรถรับจ้างนะ ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่างงๆ สาวห้าวจึงรีบเฉลย “ เห็นนายชอบรับอาสาไปส่งคนอื่นอยู่เลยนี่ ”
“ กับคนอื่นก็ไม่ค่อยได้อาสาไปส่งนักหรอกครับ แต่…ซีดาร์ไม่ใช่คนอื่นสำหรับผม ” คนชอบอาสายิ้มให้อีกฝ่ายก่อนเอ่ยชวนให้อีกฝ่ายขึ้นซ้อนท้ายพาไปส่งยังจุดหมายปลายทาง
----------------------------------------------------------------

เจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามาในตอนเย็น ร้องทักคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียงห้อง
“ กลับมาแล้วคร๊าบ “ แล้วต้องประหลาดใจเมื่อพบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของคนเป็นเพื่อน “ ไมอ่ะ มีอะไร ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้นวะ “
“ นี่! ซี ช้านถามอะไรแกหน่อยดิ แกกะพ่อพระรามนั่นน่ะไปกิ๊กกันตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย “
“ พระรง พระรามอะไรที่ไหน นี่แกไม่สบายรึเปล่า ? “ พูดพลางเอื้อมมือไปอังหน้าผากเพื่อน “ ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า สงสัยจะเมาขี้ตา ยังนอนไม่เต็มอิ่มอีกเหรอแก นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ “
“ ไม่ต้องมาเฉไฉเลย ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าแกน่ะมากะพ่อพระรามรูปหล่อนั่น มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย? “ คนเมาขี้ตาโวยวาย
“ พระรามรูปหล่อ? “ คนโดนโวยมีสีหน้างงๆ อยู่นาน ก่อนนึกได้อย่างกระทันหัน “ อ๋อ! นายเมศ ลูกพี่ลูกน้องแฟนพี่ซิดนีย์น่ะ พอดีจักรยานคู่ชีพฉันถูกเพื่อนยืมไปน่ะ เขาก็เลยแวะมาส่งก็เท่านั้น “
“ แก้ตัวน้ำขุ่นๆ เลยนะเพื่อน เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องอายเลยยอมรับมาเถอะน่าว่าแกน่ะตกลงเป็นนางสีดาให้อีตาพระรามนั่น ฉันไม่แซวแกหรอกน่า สาบานเลยอ่ะ “
“ ฉันไม่ได้แก้ตัว แล้วเรื่องพระราม นางสีดา อะไรนั่นน่ะฉันไม่เห็นเข้าใจเลย ไหนแกลองอธิบายมาดิ งงว่ะ “
เมื่อเห็นว่าจำเลยไม่ยอมรับสารภาพแต่โดยดี นภเนตรจึงลำดับเรื่องราวต่างๆ สมัยเรียนชั้นประถม ให้คนตรงหน้าฟังอย่างละเอียด ทั้งเรื่องของพระรามจอมซื่อ (บื้อ) ในอดีตที่กลายมาเป็นพระรามจอมกะล่อนในปัจจุบัน นางสีดาจอมซ่าผู้ห้าวหาญที่ยังคงรักษาเอกลักษณ์ประจำตัวไว้ได้อย่างดีเยี่ยมจนถึงทุกวันนี้ พระรามแสนดีที่ใครต่อใครพากันจับมาคู่กับสีดาแสนแสบ ที่มาของการจับคู่ในครั้งนั้นมมีสาเหตุมาจากชื่อของคนทั้งสองที่ดันไปคล้องจองกับพระนางในวรรณคดีโดยบังเอิญ เมื่อถูกแซวหนักเข้า นางสีดายุคโลกาภิวัฒน์ก็แกล้งเล่นตามบทหน้าตาเฉย โดยไม่สนใจว่าพระรามคนดีจะคิดอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ภาพในวันเก่าเริ่มชัดเจนขึ้นอีกครั้งในความทรงจำ คนฟังได้แต่นิ่งอึ้งเมื่อได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ จากปากเพื่อนรักหมายเลขสอง
“ พระราม….รามราเมศ “ พูดเหมือนรำพึงกับตัวเอง
“ ใช่! ทีนี้จะยอมรับได้ยังล่ะ สีดาคนสวย อย่าบอกนะว่าแกจำพระรามของแกไม่ได้ ให้ตายเหอะโรบิน “
“ พระรามงั้นเหรอ? พระรามกับสีดา เหอะ! “ แล้วดูเหมือนจะนึกอะไรได้จึงหันมาทางเพื่อนรัก “ เนตร เดี๋ยวฉันกลับมานะ “ พูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้องพักอย่างรวดเร็ว หากคนที่ถูกทิ้งยังได้ยินประโยคสุดท้ายที่เจ้าของห้องโวยวาย “ อ้อ! โรบินฮู้ดของแกคงรอด แต่นายพระรามจอมกะล่อนนั่นนะตายแน่ จะเล่นงานให้ตายคามือเลย ”
“ เฮ้ย! อะไรของมันวะ นึกจะไปก็ไป พิลึกคนว่ะ “
----------------------------------------------------------------

ไม่ถึงสิบนาที ร่างเล็กกะทัดรัดก็ขับมอเตอร์ไซที่หยิบยืมจากคนอื่นมาถึงบริเวณหอพักชายของวิทยาเขตกำแพงแสน สิดาลักษณ์กดโทรศัพท์ถึงเป้าหมายที่หล่อนต้องการจะคุยด้วย
“ ฮัลโหล นายเมศ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ตอนนี้รออยู่หน้าหอพักนายแล้วช่วยลงมาเดี๋ยวนี้เลย “
“ อะไรกันครับ เพิ่งแยกกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คิดถึงผมมากขนาดนั้นเลย “ อีกฝ่ายพูดเล่นลิ้นด้วยไม่รู้ว่าขณะนี้พายุไต้ฝุ่นได้ก่อตัวขึ้นแล้ว
“ ไม่ตลก นายจะลงมาดีดีหรือจะให้ฉันขึ้นไปลากคอนายลงมา “
“ ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนั้นเลยครับ แค่หันกลับมา สีดาก็เจอผมแล้วครับ “
“ นาย….นายจำฉันได้ใช่มั้ย ? ” เจ้าของเสียงเขียวหันไปตามคำบอกเล่าของคนปลายสาย
“ ครับ จำได้…ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนี่นะ ว่าแต่สีดามีอะไรกับผมเหรอครับ “
“ ฉันชื่อซีดาร์ ไม่ใช่สีดา จำไว้ซะด้วย “
“ ครับ ใจเย็นๆ สิครับ สี…เอ่อ…ซีดาร์ “ เขาชะงักเมื่อเห็นสายตาของคนตรงหน้ามองมาอย่างเอาเรื่อง “ มีอะไรค่อยๆ พูดกันก็ได้นี่ครับ “
“ บอกมานายจำฉันได้ใช่มั้ย? รามราเมศ นายจำฉันได้..จำได้ว่าฉันคือสิดาลักษณ์ คนที่ใครต่อใครพากันจับคู่ให้นาย พระรามกับนางสีดา “ เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบ คนตั้งคำถามจึงโวยวายนักขึ้น “ จำได้ล่ะสิ สนุกมากใช่ไหม สะใจแล้วล่ะสิที่ได้แกล้งฉัน หึ! ฉันมันโง่เองนี่ จะบอกอะไรให้นะเลิกเล่นเกมส์บ้าๆ นี่ซะ มันไม่สนุกนักหรอก ไม่สนุกเลยจริงๆ พอกันที ต่อไปอย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันเกลียดนาย เกลียดนาย ได้ยินไหม “ พูดจบก็หันหลังเดินกลับมายังที่จอดรถ ร่างสูงตามมาคว้าแขนเธอไว้
“ เดี๋ยวก่อนสิครับซี ฟังผมก่อน “ เขาอ้อนวอน
“ ฟังงั้นเหรอ ยังต้องฟังอะไรอีก พอกันที ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น “
“ ขอร้องล่ะครับ ฟังผมอธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่ซีคิดนะครับ ผมไม่ได้คิดจะเล่นเกมส์จับคู่อะไรนั่นกับซี ผมแค่…. “
“ แค่อะไร แค่ต้องการประชดใครต่อใครที่คอยจับคู่นายกับฉัน ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็เลิกซะเถอะนะ เรื่องนั้นมันจบไปตั้งนานแล้ว จบไปตั้งแต่สมัยเรียนประถม ฯ แล้ว นายไม่จำเป็นต้องมาคบกับฉันเพราะเรื่องแบบนั้นอีก “
“ อย่าคิดว่าผมจะทำ…จะคิดเหมือนอย่างที่ซีดาร์เคยคิด เคยทำมาสิครับ ผมไม่ได้คบกับซีเพราะเรื่องนั้น ซีต่างหากล่ะครับที่ตกลงคบกับผมเพราะต้องการประชดใครต่อใครที่คอยจับคู่ คอยแซวว่าผมคือพระราม แล้วซีดาร์ก็คือสีดา แต่สำหรับผมมันไม่ใช่..ที่ผมคบกับซีเพราะผมรักซี รักเพราะรัก รักเพราะซีคือซี ไม่ใช่สีดา ไม่ได้รักเพราะใครต่อใครคอยจับคู่ให้ แล้วผมก็หวัง…หวังอยู่เสมอว่า…สักวันซีดาร์จะรักผม…รักที่ผมเป็นผม และผมขอยืนยันว่าจากวันนั้นจนถึงวันนี้…ผมก็ยังคงรักซี…ซีดาร์ แล้วซีล่ะครับ จะรักผมบ้างได้มั้ย ? “
หญิงสาวแก้มแดงระเรื่อกับคำสารภาพของคนตรงหน้า ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นอย่างไร “ เอ่อ….คือ เอ่อ “ แต่เหมือนเขาจะรับรู้ความรู้สึกของเธอในตอนนี้
“ ไม่เป็นไร ไม่ต้องตอบผมตอนนี้ก็ได้ ผมให้เวลาซีกลับไปคิดทบทวนหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้ผมจะตามไปฟังคำตอบ ไปครับ…ผมเดินไปส่งที่รถนะ “ เขาจูงมือเธอพาไปส่งยังที่ที่มอเตอร์ไซต์จอดอยู่ “ ขับรถดีดีนะครับ พรุ่งนี้เจอกันครับ “
“ ค่ะ “ สิดาลักษณ์ยอมทำตามเขาอย่างว่าง่าย เธอยอมกลับ…กลับไปทบทวนทุกเรื่องราวที่ผ่านมา…กลับไปกลั่นกรองทุกความรู้สึกของหัวใจ แล้วพรุ่งนี้เธอจะให้คำตอบกับเขา…รามราเมศ..พระรามคนดีของสีดา

ฉันไม่ใช่นางฟ้าในนิทานก่อนนอน
ไม่สามารถเสกพรวิเศษให้เธอได้
ไม่ใช่เจ้าหญิงในตำนานของใคร
แค่คนเดินดินที่มีความจริงใจเท่านั้นเอง
เธอจะรักกันอยู่ไหม ?
เมื่อฉันไม่ได้เป็นเหมือนใครที่เธอฝัน
จะเปลี่ยนแปลงอย่างไรคงไม่ทัน
ไม่อยากฝืนให้มันต้องเหนื่อยใจ
ฉันจะเป็นคนเดิมอยู่อย่างนี้
หากเธอมีหัวใจให้กันบ้าง
โปรดยอมรับในตัวฉัน…แล้วพบกันที่ครึ่งทาง
ฉันสัญญาจะรักเธออย่างที่เธอเป็น

Create Date : 12 ตุลาคม 2548		1 comments
Last Update : 7 มกราคม 2552 11:45:44 น.
Counter : 571 Pageviews.
Share Tweet