หวานเย็นผสมโซดา | รวิวารี | Mahal Kita | NamPhet
Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2549
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728 
 
5 กุมภาพันธ์ 2549
 
All Blogs
 
Please Call

ในวันที่อากาศร้อนอบอ้าว เปลวแดดอันร้อนแรงราวจะแผดเผาทุกสิ่งอย่างให้มอดไหม้ ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมทรงลูกบาศก์ขนาดไม่กว้างหรือแคบจนเกินไปสำหรับการใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังในเมืองใหญ่ หากความร้อนของอากาศเพียงอย่างเดียวคงไม่สามารถทำให้จิตใจของฉันร้อนรุ่มอย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้ได้ หลังจากที่เดินไปเดินมาจนความเมื่อยล้าเริ่มถามหา ฉันจึงทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนหนานุ่มที่แสนคุ้นเคย สายตาจับจ้องอยู่กับโทรศัพท์มือถือซึ่งถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ

‘ เขา ‘ คนที่ฉันเฝ้ารอการติดต่อกลับมาอยู่ทุกลมหายใจห่างหายไปจากวงจรชีวิตของฉันเป็นเวลาสามอาทิตย์แล้ว สามสัปดาห์ หรือยี่สิบเอ็ดวัน ไม่ขาดไม่เกินที่เขาไม่ยอมส่งข่าวคราวใดๆ ให้ฉันได้รับรู้ ปล่อยให้ฉันเฝ้าคอยอย่างร้อนรนกระวนกระวาย

ทุกครั้งที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้น ไม่ทันที่ประสาทสัมผัสด้านการรับฟังจะแปลท่วงทำนองที่ได้ยิน ฉันก็รีบคว้าเจ้าตัวต้นเสียงขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว ด้วยความหวังลึกๆ ในใจว่าจะเป็น ‘ เขา ’ แต่แล้วฉันก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับความเป็นจริง คนที่ติดต่อเข้ามาไม่ใช่คนที่ฉันกำลังรอคอย และนั่นคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

โดยปกติ ฉันไม่ใช่คนที่ใครต่อใครคอยโทร. หาบ่อยนัก และจะโทร. มาก็ต่อเมื่อมีธุระจำเป็นเท่านั้น เรียกได้ว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่ทุกคนกระหน่ำส่งเสียงตามสายมาทักทายฉันมากที่สุดเลยทีเดียว ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงจะรู้สึกดีที่ใครต่อใครพากันอยากพูดคุยกับฉัน แต่…วันนี้ เวลานี้ ฉันแทบจะกรีดร้องด้วยความขัดใจทุกครั้งไปที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้น

ในสมองฉันเกิดคำถามขึ้นมากมายว่าเป็นเพราะอะไร คนรอบข้างฉันว่างงานกันมากนักหรือ ? หรือว่าที่ผ่านมาฉันเป็นฝ่ายโทร. หาคนเหล่านั้นมาโดยตลอด พอฉันเริ่มเงียบหาย คนอื่นๆ จึงได้เป็นฝ่ายโทร. มาเสียเอง แต่ไม่ว่าจะกี่คำถามที่มี คำตอบที่ได้รับก็คือ ‘ ไม่ ’ ฉันไม่ใช่พวกทอล์คกะทีฟ หรือติดการคุยโทรศัพท์ขั้นรุนแรง ไม่ใช่คนเจื้อยแจ้วจำนรรจา หาเรื่องมาสนทนาได้ไม่หยุดปาก แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันในช่วงนี้กันแน่

ฉันผุดลุกผุดนั่ง เดินวนไปเวียนมาอยู่หลายรอบเต็มทน หากเสียงริงโทนสุดโปรดก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำงาน ฉันหยิบมันขึ้นมาตรวจดูเป็นรอบที่… เฮ้อ ! ฉันเริ่มนับไม่ถ้วนเสียแล้วสิ ทุกอย่างยังคงปกติดี โทรศัพท์มือถือของฉันยังคงใช้งานได้ ไม่มีปัญหาเรื่องสัญญาณเครือข่าย หรือแบตเตอรี่ต่ำใดๆ ทั้งสิ้น แล้วทำไมการติดต่อจาก ‘ เขา ’ จึงไม่มีมาถึงสักที

ฉันปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความกระกระวายใจอย่างนั้น จนกระทั่งเวลา 13.00 น. เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นอีกครั้ง หากฉันไม่รีบร้อนนักกับการรับสาย เพราะถึงอย่างไรคนที่ฉันเฝ้ารออยู่ในตอนนี้ก็คงไม่โทร. มาอยู่ดี แม้ว่าช่วงบ่ายๆ แบบนี้จะเป็นช่วงเวลาประจำของเขาก็ตาม แล้วฉันก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นคือชื่อของ ‘ เขา ‘ นั่นเอง ในที่สุด ‘ เขา ’ ก็ติดต่อมา ฉันกดรับและกรอกเสียงลงไปอย่างร่าเริง ใช้เวลาไม่นาน ‘ เขา ’ ก็วางสายไป ฉันรีบคว้ากระเป๋าสะพายใบเก่ง สวมรองเท้าออกเดินทางไปยังจุดนัดหมาย

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ฉันก็พาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าแมนชั่นของ ‘ เขา ‘ แหงนมองขึ้นไปยังระเบียงห้องริมสุดของชั้นที่สามก็พบว่าหน้าต่างถูกเปิดรับการเดินทางของสายลมที่พัดผ่าน นั่นแสดงว่า ‘ เขา ’ กลับมาจากที่ทำงานแล้ว และกำลังรอฉันอยู่ ฉันสาวเท้าพาตัวเองเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องพักที่ฉันแวะเวียนมาอยู่เป็นประจำ ประตูห้องเปิดรอต้อนรับการมาเยือนของฉันเหมือนทุกๆ ครั้ง เจ้าของร่างสูงกำลังขะมักเขม้นอยู่กับงานตรงหน้าโดยไม่สนใจต่อสิ่งรอบตัว มันเป็นภาพที่ฉันคุ้นตาเป็นอย่างดีตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา
“ สวัสดีค่ะ อา ” ฉันส่งเสียงทักทาย
“ อ้าว! มาถึงแล้วเหรอ ? วันนี้งานเยอะหน่อยนะ พอดีหนังสือมันเพิ่งมาส่งเมื่อกลางวันนี้เอง อยู่ในกล่องตรงข้างชั้นหนังสือ ที่เดิมเลย ” ‘ เขา ’ อธิบาย “ ก็…เหมือนเดิมนะ แกะป้ายราคาออก หุ้มพลาสติก ผนึกให้เรียบร้อย เดี๋ยวผมชั่งน้ำหนัก แพ็คลงกล่อง เตรียมส่งเลย ”
ทั้งหมดที่ ‘ เขา ’ พูดมา คืองานของฉัน งาน PART TIME เกี่ยวกับการจัดส่งหนังสือ ตำราเรียนต่างๆ ไปต่างประเทศ เป็นการจัดส่งตามรายการสั่งซื้อผ่านระบบพาณิชย์อิเล็คทรอนิกส์ หรือ E - Commerce การค้าขายระบบออนไลน์ผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ต และ ‘ เขา ’ บุคคลที่ฉันใช้สรรพนามเรียกขานทานตัวว่า ‘ อา ’ ก็คือ เจ้านายโดยตรงของฉันนั่นเอง
“ นัดทางบริษัทขนส่งมารับกี่โมงคะ ? ต้องเร่งมั้ยคะเนี่ย ? ” ฉันถาม
“ ผมนัดไว้ทุ่มตรง ไม่ต้องรีบหรอก ”
“ ค่ะ ” ฉันรับคำ ก่อนตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าอย่างดีที่สุด ให้สมกับที่เฝ้ารอมาเป็นเวลาหลายสัปดาห์เลยทีเดียว
ฉันรักงานที่ตัวเองทำอยู่ในตอนนี้มากเลยนะคะ คุณคงทราบได้เป็นอย่างดีจากการเฝ้ารออย่างกระสับกระส่ายของฉัน เมื่อ ‘ เขา ’ ไม่ยอมติดต่อมา แล้วคุณล่ะคะ ? รักงานที่คุณทำอยู่ในตอนนี้มากแค่ไหน ?









ความคิดเห็นจากแบ่งกันอ่าน




Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2549
Last Update : 27 สิงหาคม 2552 11:20:19 น. 3 comments
Counter : 621 Pageviews.

 
โห...อ่านตอนแรกนึกว่าเรื่องความรัก อ่านๆไป แหม...กลายเป็นเจ้านายกะลูกน้องซะนี่ หักมุมซะช้านอึ้ง


โดย: ติกาหลัง วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:40:44 น.  

 
คิกๆ อึ้งมากมั้ยคะ? พี่ต้องขา


โดย: หวานเย็นผสมโซดา วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:12:39:52 น.  

 
อึ้งดิ


โดย: ติกาหลัง วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:52:56 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

หวานเย็นผสมโซดา
Location :
นนทบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 34 คน [?]




คนขี้เหงา...เจ้าน้ำตา
ใช้ชีวิตเหว่ว้าบนโลกกว้าง
ท่ามกลางความวุ่นวาย...สบายดี
New Comments
Friends' blogs
[Add หวานเย็นผสมโซดา's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.