รักหมดใจ…ให้เพียงเธอ (ภาคพิเศษของ Oxford Story) บทที่ 1

ในที่สุด Oxford Story ของหนูพื้งค์และเกตก็จบลงอย่าง happy ending สุดๆ และได้ไปถึงพิพิธภัณฑ์ Oxford Story จนได้แล้วนะคะ แต่ทว่า ในจำนวนตัวละครหลักในเรื่องนี้ มีแต่นายคมสันยังไม่มีคู่เลย โน้ตจึงขอนำเสนอภาคพิเศษที่มีชื่อว่า "รักหมดใจ ให้เพียงเธอ"​ซึ่งเป็นเรื่องของนายคมสันให้อ่านกันค่า ^^

ทั้งนี้ ขอแจ้งย้ายเวลาการ Post นิดนึงนะคะ โน้ตจะโพสท์เร็วขึ้นนิดหน่อย คือจากวันจันทร์เป็นวันอาทิตย์ค่ะ ^____^

ถ้าพร้อมแล้ว มาอ่านกันเลยค่า....


####################################

บทที่ 1

“เพี๊ยะ!”

เสียงฝ่ามือกระทบผิวหน้าดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนไม่น้อยที่กำลังเดินเล่นอยู่ในออกซ์ฟอร์ด ซิตี้ เซ็นเตอร์ช่วงบ่ายวันเสาร์ หลายคนถึงกับเหลียวหลังกลับมามองเมื่อเห็นคู่กรณีทั้งสองชัดเจน ฝ่ายหนึ่งเป็นชายชาวเอเชียที่จัดได้ว่าหน้าตาดี ส่วนอีกฝ่ายนั้นเป็นหญิงสาวที่ดูออกว่าเป็นสาวเลือดผสมระหว่างตะวันตกและตะวันออก

“คนบ้า ผู้ชายอย่างนายมันเลวที่สุด!”

หญิงสาวคนนั้นต่อว่าด้วยภาษาที่ประชากรเกือบทั้งหมดในเมืองนี้คงจะฟังไม่ออกเนื่องจากมันเป็นภาษาไทย แต่ดูจากสีหน้าและแววตา ผู้ที่พบเห็นก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงจะโกรธมากทีเดียว

หลายคนคาดเดาว่าชายหนุ่มจะต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงบ้าง แต่เปล่าสักนิด เขาเพียงแต่ยกมือหนาขึ้นลูบแก้มข้างที่เพิ่งถูกตบ แล้วตอบกลับไปเรียบๆ ด้วยภาษาเดียวกัน

“รู้แล้วก็ดี ถ้าอย่างนั้นเราก็จบกันแค่นี้”

เพียงเท่านั้นเขาก็เดินจากไป ฝ่ายที่เป็นผู้ทำร้ายเสียอีกที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนจะน้ำตาไหลพรากออกมาท่ามกลางฝูงชนอย่างสุดจะอดกลั้น


ครั้งที่เท่าไรของเดือนนี้แล้วนะ… คมสันนึกในใจ หนึ่ง สอง ครั้งที่สามแล้วสินะ …เฮ้อ ผู้หญิงนี่ ไม่รู้จะอะไรกันนักหนา เพียงแค่เขาทำดีด้วยนิดหน่อย พาไป กินข้าว ดูหนัง ช้อปปิง ซื้อของขวัญให้ ทำไมจะต้องเหมาว่าเขาเป็น ‘แฟน’ ของเธอด้วยนะ ทำไมไม่คิดกันบ้างนะว่าถ้าเขาเอาใจใส่เธอแบบนี้ได้ ก็ต้องเอาใจใส่คนอื่นๆ ได้ด้วยเช่นกัน

ความคิดของชายหนุ่มสะดุดเมื่อรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมา จากสัญชาตญาณส่วนบุคคล เขารู้ได้ทันทีว่าจะต้องเป็นสายตาของผู้หญิง…แถมน่าจะสวยเสียด้วย

เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็พบว่าเป็นจริงอย่างที่คาดคิดเอาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน หากทว่าสายตาคมคู่นั้นนี่สิที่ทำให้เขาแปลกใจ เพราะมันฉายแววดูแคลนเขาอย่างเปิดเผย

ชายหนุ่มขยับริมฝีปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะเจ้าของดวงตาคมสวยเมินหลบเขาและเดินหายลับไปที่หัวมุมถนน

นี่มันอะไรกันนักหนาวะ!

คมสันถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้เป็นวันซวย ดวงเรื่องผู้หญิงตกหรือยังไงนะ เขาถึงได้มีเรื่องถึงสองครั้งสองคราต่อเนื่องกันอย่างนี้ …แต่จะว่าไปดวงเรื่องผู้หญิงของเขาก็แย่มาตั้งแต่คราวที่จีบน้องพิ้งค์ไม่ติดแล้วนั่นล่ะ แต่ก็ไม่เคยย่ำแย่ถึงขั้นนี้มาก่อน


“เฮ้ย ไอ้สัน เป็นยังไงบ้างวะ”

เสียงเพื่อนผู้ชายชาวไทยดังมาตามสายโทรศัพท์เมื่อคมสันกดปุ่มรับสาย ความจริงเขาไม่อยากจะรับนักหรอก แต่ถ้าไม่รับใครๆ ก็อาจคาดเดาไปต่างๆ นานา สู้รับสายตามปกติให้ดูเหมือนว่าเขายังสบายดีน่าจะดีกว่า

“ก็ดี”

ชายหนุ่มตอบสั้นๆ พลางประคบผ้าเย็นลงไปบนแก้มข้างที่เปลี่ยนเป็นสีแดงช้ำจากแรงปะทะ
“ได้ข่าวว่าวันนี้เอ็งเจอยัยแคลร์ตบเอาที่ซิตี้ เซ็นเตอร์เหรอวะ เห็นเขาลือกันให้แซ่ด เดือนนี้กี่รายแล้ววะเนี่ย”

ฝ่ายที่โทรมาถามเนื่องจากอยากรู้รายละเอียดของข้อมูลที่เพิ่งจะได้รับมา แต่คนฟังฟังแล้วรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก …แต่อย่างว่า ข่าวลือมักจะแพร่ไปไวเสมอ โดยเฉพาะเรื่องรักๆ เลิกๆ เขาเองก็น่าจะชินได้แล้ว

“เออ รู้เร็วดีนี่ นี่รู้กันหมดทั้งเมืองแล้วหรือยัง”

“น่าจะหมดแล้วล่ะมั้ง คงจะไม่ใช่แค่คนไทยที่รู้ด้วย พวกเจนนี่ โนอา กับกลุ่มสาวอังกฤษก็คงจะรู้กันทั่วแล้ว”

ให้มันได้อย่างนี้สิ! กิตติศัพท์ของนายคมสันจะได้ร่ำลือออกไปอีก ในฐานะเพลย์บอยตัวจริงที่ถูกสาวตบมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ไม่ว่าจะไทยหรือต่างชาติ แล้วอย่างนี้สาวๆ ที่ไหนจะกล้าเข้าใกล้เราอีกล่ะนี่

“เฮ้ย ไอ้สัน ยังฟังอยู่หรือเปล่า”

อีกฝ่ายหนึ่งถามเมื่อเห็นว่าคมสันนิ่งเงียบไป

“อยู่ มีอะไรอีก”

“แล้วคืนนี้แกยังจะไปปาร์ตี้ที่ The Yate’s หรือเปล่าวะ”

ปาร์ตี้หรือ… ถ้าไปคงสนุกพิลึก คงจะมีหลายคนที่อยากถามเขาเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่เรื่องแค่นี้ชิวๆ อยู่แล้ว การที่เขาไม่ไปปรากฏตัวนี่สิ คงจะน่าแปลกยิ่งกว่าการถูกตบหน้ากลางเมืองเสียอีก

“ไปสิ ทำไมจะต้องไม่ไปด้วย เอ็งก็รู้ เรื่องแค่นี้สำหรับข้ามันจิ๊บๆ แค่ถูกตบทีสองที ชินแล้ว”
“ดี ถ้าอย่างนั้น คืนนี้เจอกัน”

คืนนี้หรือ ก็ดีเหมือนกัน ถึงแม้ช่วงนี้ดวงเรื่องผู้หญิงจะตก แต่ ‘สาวๆ ในสต๊อก’ ของเขาก็ใช่ว่าจะหมดไปแล้วเสียเมื่อไร อย่างน้อยคืนนี้เขาอาจจะได้รู้จัก ‘เพื่อน’ ใหม่ๆ อีกสักคนสองคนก็ได้


“ไง ท่าทางยังสบายดีอยู่นี่”

สังเกตทักคมสันทันทีที่เขาเดินเข้ามาในร้าน ข้างกายของชายหนุ่มมีสาวน้อยคนสวยที่ชื่อพิมพ์ชญาขนาบข้าง แต่วันนี้คมสันยังไม่อารมณ์ดีมากเพียงพอที่จะ ‘หยอด’ คำหวานแหย่เธอเล่นดังเช่นที่เคยทำเป็นประจำ

“ฮื่อ ก็ดี ยังไม่ได้เป็นอะไร”

สังเกตและพิมพ์ชญามองหน้ากันเหมือนจะบอกว่า …จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง๊ ธรรมชาติของคมสันไม่ใช่คนพูดน้อยเช่นนี้ ปกติแล้วชายหนุ่มจะเป็นคนที่พูดจาได้ลื่นไหลยิ่งกว่าพ่อปลาไหล แถมยังกวนประสาทได้อย่างเหลือเชื่อเสียด้วย

“แน่ใจนะสันว่าโอเค”

พิมพ์ชญาถามซ้ำ เผื่อว่าจะทำให้ชายหนุ่มตอบอะไรกลับมาอย่างที่สมเป็นเขาบ้าง เช่น “แค่รู้ว่าพิ้งค์เป็นห่วงผมก็สบายดีแล้วครับ” หรือว่า “ผมไม่ค่อยสบายเลยครับช่วงนี้ ถ้าพิ้งค์มาช่วยดูแลก็คงจะหาย” (เพราะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้มีปฏิกิริยาต่อเสียงหวานของสาวๆ มากกว่าหนุ่มๆ)
แต่ไม่มีเลย คมสันเพียงแค่ยิ้มๆ แล้วยืนยันว่าตนเองยังสบายดีอยู่เท่านั้น พิมพ์ชญาจึงได้แต่กะพริบตาปริบๆ ก่อนที่จะชวนให้ไปนั่งที่โต๊ะเดียวกัน

“เฮ้ย ไอ้สัน มาเลย มานั่งนี่ มา”

ปกรณ์ เพื่อนที่โทรไปถามอาการของคมสันหลังจากรับรู้ถึงวีรกรรม เอ้ย โศกนาฏกรรมทักทายเมื่อพิมพ์ชญาและสังเกตพาคมสันมาถึงโต๊ะ พลางเลื่อนเก้าอี้ให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ

“ไหนขอข้าดูหน่อยซิ แก้มที่ถูกตบทำให้หมดหล่อไปหรือยัง อ้าว ก็ยังดูเหมือนเดิมนี่หว่า”

คมสันยิ้มฝืนๆ ให้อีกฝ่าย …ใช่ มันควรจะเหมือนเดิมทุกอย่าง เพราะไม่มีอะไรที่ผิดเพี้ยนไปจากเมื่อสองสัปดาห์ก่อนที่ถูกน้องเอตบที่หน้าคอลเลจ เพียงแต่วันนี้ในใจเขารู้สึกว่ามี ‘อะไรบางอย่าง’ ที่ไม่เหมือนเดิมติดค้างอยู่ในใจ อะไรที่เขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืออะไร

หากในเวลาต่อมาเพียงไม่ถึงชั่วโมง คำตอบของสิ่งที่คมสันนึกสงสัยก็แสดงตัวชัดเจนจากมุมมืดมุมหนึ่งของผับ

สายตาคู่นั้นอีกแล้ว...

คมสันคิดพลางหันกลับไปมอง แม้ว่าภายในร้านจะมืดมากแค่ไหน เขาก็ยังสามารถมองเห็นดวงตาแวววาวที่ไม่เป็นมิตรคู่นั้น มันมาจากผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง… หญิงสาวคนเดิมที่จ้องมองเขาอย่างดูหมิ่นที่ซิตี้ เซ็นเตอร์เมื่อตอนบ่าย

“เดี๋ยวมานะเว้ย”

คมสันบอกทุกคนเพียงสั้นๆ ก่อนที่จะลุกออกไปจากโต๊ะ

“มองผมอยู่ตั้งนาน สนใจผมหรือยังไงครับ”

เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างหู ทำให้วรรษิณีถึงกับสะดุ้ง หญิงสาวรีบขยับตัวออกห่างต้นเสียง ก่อนจะหันไปเผชิญหน้า

“นาย!”

เสียงหวานหลุดปากร้องออกมาอย่างตกใจ

อะไรกัน ก้มลงจิบน้ำแป๊บเดียว ทำไมบุคคลที่เป็นเป้าสายตาถึงมาอยู่ข้างตัวได้ล่ะ แถมยังมาอยู่เสียใกล้จนหายใจแทบรดกันขนาดนี้!

“เห็นคุณมองผมตาไม่กะพริบมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว คิดว่าอยากรู้จักผมเสียอีก”

คมสันหยอด ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มยังขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำเอาวรรษิณีกระเถิบตัวหนีเสียจนแทบจะตกเก้าอี้ …ชายหนุ่มมองท่าทางนั้นยิ้มๆ

…โถ แม่หนูน้อย คิดว่าเก่งกล้า ที่แท้ก็วางท่าไปอย่างนั้นเอง

“ใครจะไปอยากรู้จักผู้ชายแบบนายกันล่ะ”

“อ๋อ งั้นเหรอ”

ชายหนุ่มยังคงยิ้มยั่วต่อไปโดยไม่มีการถอยกลับ ดวงตาของเขาติดจะวาวมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ เป็นลักษณะท่าทางที่วรรษิณีไม่ชอบเอาเสียเลย เสียงใสๆ จึงพูดต่ออย่างเอาเรื่อง

“หรือไม่จริง ผู้ชายแบบนาย ใครๆ เขาก็รู้ทั้งนั้นแหละว่าเป็นตัวอันตราย”

“อ๋อ แต่คุณคงจะเป็นพวกชอบเสี่ยงอันตรายล่ะสิ ไม่อย่างนั้น คุณคงจะไม่พยายามเรียกร้องความสนใจจากผมขนาดนี้หรอก จริงไหม”

วรรษิณีแทบร้องกรี๊ดเมื่อได้ยินถ้อยคำทั้งหมดที่มากับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเขา

“นี่! ฉันจะบอกให้นะว่าทำไมฉันถึงจ้องมองนายอย่างนั้น ทั้งหมดนี่เป็นเพราะว่าทั้งน้องนิ น้องเอ หรือแคลร์ ก็เป็นเพื่อนฉัน เข้าใจไหม แล้วทั้งสามคนนั้นก็ร้องไห้เสียใจเพราะผู้ชายอย่างนาย นี่ยังดีนะ ที่คราวกีวี่นายจีบเขาไม่สำเร็จ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะเป็นอีกคนหนึ่งที่จะต้องเสียใจ”

หญิงสาวพูดพลางเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มอย่างเกรี้ยวกราดไม่ลดละ แต่นั่นไม่ทำให้คนอย่างคมสันมีสีหน้าเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี ตรงกันข้าม เขากลับเพิ่มรอยยิ้มโปรยเสน่ห์บนใบหน้าอย่างจงใจ

“รู้ดีจังเลย ...แล้วคุณไม่อยากจะลองเป็นคนที่ต้องเสียใจเพราะผมบ้างเหรอ”

ฟังแล้วหญิงสาวอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเข้มเพราะไม่เคยคิดว่าจะมีใครพูดกับเธอแบบนี้ ริมฝีปากบางสวยเม้มเข้าหากันแน่นเพราะไม่อยากโต้ตอบให้เข้าเนื้อ

หากคมสันรู้ทัน จึงแหย่ออกไปอีกครั้ง

“ที่ไม่ยอมตอบนี่เป็นเพราะเห็นลางแพ้หรือไงครับ เพิ่งรู้นะว่าเห็นตาคมๆ เอาเรื่องแบบนี้ จะใจอ่อนกว่าที่คิด”

เป็นการ 'แย็บ' ที่ได้ผล เพราะคนถูกหาว่าใจอ่อนโพล่งออกไปทันทีทันใด

“ไม่มีทาง คนอย่างฉัน ไม่มีวันจะยอมเสียน้ำตาให้กับคนอย่างนายเป็นอันขาด รู้ไว้ด้วย”

เธอเน้นเสียงคำว่า ‘คนอย่างนาย’ อย่างรังเกียจ ทำให้คนถามยิ้มกริ่มก่อนที่จะถามซ้ำ
“แน่ใจเหรอครับ”

“แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีก จะบอกให้นะ คนอย่างฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้อย่างนายมากที่สุด และฉันขอทำนายไว้เลยว่าถ้าสักวันนึงนายไปรักใครเข้าจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะไม่รักนาย แล้วนายจะต้องเสียใจเหมือนกับผู้หญิงหลายคนที่นายเคยเที่ยวไปหักอกเขาไว้ จำคำฉันเอาไว้ให้ดีเถอะ!”

เฮ้อ รักงั้นหรือ น่าเบื่อชะมัด ทำไมผู้หญิงถึงให้ความสำคัญกับคำคำนี้กันนักนะ …ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าถ้ารักแล้วจะต้องเสียใจ เสียน้ำตา พวกเธอจะยังใฝ่ฝันถึงมันเพื่ออะไรกัน

“เสียใจด้วยนะ แต่ผู้ชายอย่างผมไม่เคยเชื่อในความรัก และไม่เชื่อว่าคนเราจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน”

“หึ แล้วฉันจะคอยดู สักวันหนึ่งนายจะต้องเสียใจเพราะความรักอย่างแน่นอน”

ดวงตาคมเข้มหรี่ลงเล็กน้อย …น่าสนใจ ถ้าอย่างนั้นลองเล่นเกมกันสักหน่อยน่าจะดี เขาล่ะชอบนัก เรื่องปราบพยศผู้หญิงดื้อ ยิ่งดูฉลาดและดื้อรั้นอย่างนี้ยิ่งท้าทาย ชวนให้อยากเอาชนะนักเชียว

“งั้นมาพนันกันมั้ยว่าสักวันหนึ่ง ‘คนอย่างผม’ จะต้องทำให้คนอย่างคุณต้องร้องไห้ให้ได้…อย่างแน่นอนเหมือนกัน!”

“ไม่มีทาง ทำไมฉันต้องเสียเวลาไปพนันกับคุณด้วย ในเมื่อฉันมีอะไรที่ดีกว่าให้ทำอีกตั้งเยอะแยะ”

วรรษิณีเชิดหน้าขึ้น ตอบเสียงสะบัด หากคมสันรู้จุดอ่อนของหญิงสาวแล้ว จึงลองแหย่ดูอีกครั้ง
“โอเค เข้าใจละ งั้นแปลว่าคุณกลัวผม”

“เดี๋ยว ใครกลัวคุณกัน!”

หญิงสาวตอบด้วยความโกรธที่ถูกดูหมิ่น ดวงตาคมสวยวาวแสงอีกครั้ง และนั่นทำให้คนท้าทายพอใจยิ่งนัก

“เอาล่ะ ถ้าไม่กลัวก็แปลว่าคุณยอมรับคำท้าของผมแล้วนะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเหมือนจะยอบรับ เขาก็พูดต่อ “ดีมาก แล้วเราจะได้รู้กัน สำหรับวันนี้ผมไปล่ะ แล้วเจอกันใหม่เร็วๆ นี้นะครับ”
วรรษิณีส่งสายตาขุ่นๆ ไปให้เป็นการสั่งลา ซึ่งคนเจ้าชู้ก็ส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้อย่างจงใจท้าทาย …น่าแปลกที่ความคิดของทั้งคู่ตรงกันอย่างไม่น่าเชื่อ คืออยากจะเป็นคนที่ทำให้อีกฝ่ายยอมมอบหัวใจทั้งดวงมาสยบอยู่แทบเท้าให้จงได้!


“ไปไหนมาวะ สัน หายไปนานนะเว้ย”

ปกรณ์ถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างอารมณ์ดี ผิดกับตอนที่ลุกออกไปราวกับเป็นคนละคน

“ทักทายเพื่อนนิดหน่อยน่ะ”

“ไหน คนไหน สาวๆ ตามเคยอะดิ”

ชายหนุ่มถามพลางสอดส่ายสายตามองหา ซึ่งคมสันก็ตอบอย่างไม่ปิดบัง

“คนสวยๆ ผมยาว เสื้อสีขาวที่นั่นอยู่ตรงมุมโน่นไง” เขาทำท่าบุ้ยใบ้พลางจิบเบียร์เย็นๆ อย่างชื่นใจ

“อ๋อ นึกว่าใคร น้องวาวานี่เอง”

…อ้อ เมื่อกี้ก็ลืมถามชื่อ ตกลงชื่อวาวาเรอะ ฟังดูน่ารักไม่หยอก

“เฮ้ยๆ นี่อย่าบอกนะ ว่าทาร์เก็ตใหม่ของแก คือน้องวาวาน่ะ”

คนถูกถามขยับยิ้มที่มุมปาก

“ก็กำลังคิดอยู่”

คนเป็นเพื่อนส่ายหน้าก่อนวิจารณ์ตรงๆ

“สงสัยคราวนี้จะยากว่ะ คนนี้จีบยากมาก เห็นท่าทางเรียบร้อยอย่างนั้นก็เถอะ ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าตอแยด้วยนานหรอก แม่เจ้าประคุณเล่นนิ่งเอาๆ อย่างนี้ แถมคนนี้เป็นเพื่อนสนิทยัยแคลร์เสียด้วย นายทำเพื่อนเขาเจ็บขนาดนั้น เขาคงจะโง่ปล่อยให้นายหลอกง่ายๆ หรอก”

“ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้”

จะจีบยากสักแค่ไหน จะรู้เช่นเห็นชาติเขาอย่างไร เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไปแน่นอน …วาวา เธอจะต้องเป็นแม่ตุ๊กตาชั่วคราวให้เขาควงเล่นเป็นรายต่อไป!


((โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ))

Create Date : 26 มิถุนายน 2554		5 comments
Last Update : 26 มิถุนายน 2554 22:28:59 น.
Counter : 474 Pageviews.
Share Tweet