Oxford Story บทที่ 19

โอ้ ในที่สุดเราก็มาถึงบทที่ 19 แล้วนะคะ ไวมากๆ เลย ตอนจบก็ใกล้เข้ามาทุกทีๆ แล้วเพราะเรื่องนี้มีทั้งหมด 21 บทด้วยกันค่ะ (ไม่นับภาคพิเศษนะค้า)

ย้ำนะคะ ว่า Oxford Story เป็นนิยายเก่าของโน้ตเมื่อ 6 ปีที่แล้ว ดังนั้น หลายๆ คนก็เลยอาจจะได้เคยอ่านมาแล้ว ^^ แต่ถ้าใครอยากอ่านนิยายเรื่องใหม่ล่าสุดแล้วล่ะก็ ขอเชิญที่ "ทริปวุ่น หัวใจลุ้นรัก" ได้เลยค่ะ เพิ่งลงไป 3 ตอนเท่านั้นเอง ตามอ่านทันแน่นอน ^____^

ตอนนี้มาอ่านบทที่ 19 กันเลยค่ะ

###############################


บทที่ 19

“พิ้งค์ ฉันอยากอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอเข้าใจ เปิดเครื่องเมื่อไรโทรกลับมาด้วยนะ”

กวิรากรอกเสียงฝากข้อความเป็นครั้งที่ร้อยล้านเมื่อพยายามโทรเข้าไปกี่ครั้งก็ยังพบระบบฝากข้อความอัตโนมัติเช่นเคย ไม่ใช่แค่กวิรา สังเกตที่พยายามจะตามพิมพ์ชญาออกไปแต่ไม่สำเร็จก็พยายามทำสิ่งเดียวกัน …และผลที่ได้ก็ไม่ต่างกัน

“ขอบคุณครับ ครับ สวัสดีครับ”

คมสันจบบทสนทนากับปลายสายก่อนที่จะหันมาบอกทุกคน

“โทรไปเกือบจะทุกสายการบินแล้ว ยังไม่เห็นว่าน้องพิ้งค์จะเช็คอินกับสายการบินไหนเลย”

“แต่พี่พิ้งค์เอาพาสปอร์ตไปด้วยนะคะ ตั๋วเครื่องบินก็เอาไปด้วย แพมว่าเป็นไปได้มากเลยว่าพี่พิ้งค์จะกลับเมืองไทย”

“หรือไม่ก็…อาจจะไปหาป้าดา” ว่าแล้วกวิราก็เลี่ยงไปกดหมายเลขไปหาคุณกานดาที่ลอนดอน

“โธ่ ถ้าคุณแม่รู้เข้าว่าความแตก พี่พิ้งค์รู้เรื่องแล้ว แพมจะทำยังไงนี่… อุ๊ย”

ราวกับถูกกลั่นแกล้ง เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ของแพรอาภรณ์ดังขึ้นเป็นเสียงดนตรี และบุคคลที่โทรเข้าก็คือบุคคลที่สาวน้อยกลัวที่จะคุยด้วยที่สุดนั่นเอง

“สวัสดีค่า คุณแม่”

“ทำไมทำเสียงหมดแรงอย่างนั้นล่ะจ๊ะ แพม”

“เอ่อ…”

“เกิดอะไรขึ้น บอกแม่มาซิ” คุณพาฝันถามเสียงร้อนรน

หรือว่าแผนแตก พิ้งค์รู้ความจริงแล้ว ไม่น่า...

แต่ก็ไม่แน่... แพมยิ่งใจอ่อน กลัวพี่อยู่ด้วย ถ้าเผลอหลุดให้พิ้งค์ระแคะระคายแล้วถูกจับซักฟอกขึ้นมา มีหวังอะไรๆ ก็บอกไปหมดแน่

เฮ้อออออ อุตส่าห์กำชับเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วเชียวนะว่าให้ระวัง...

“เอ่อ… คือ…”

“บอกแม่มา ไม่ต้องปิดบัง มีเรื่องอะไร พี่เขารู้แล้วใช่ไหม”

เมื่อตัดสินใจได้ว่าเป็นไงเป็นกัน แพรอาภรณ์กลั้นใจเล่าความจริงของสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นให้มารดาฟังด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น เพราะจะว่าไป เรื่องนี้เธอมีส่วนผิดมากอยู่ หากเธอไม่ใช่ผู้ที่เริ่มต้นเล่าเรื่อง ความลับก็ยังจะคงเป็นความลับมาจนถึงบัดนี้

“เป็นความผิดของแพมเองค่ะ แพมไม่น่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเลยจริงๆ ไม่อย่างนั้น…” พูดได้แค่นี้เธอก็สะอื้นไห้ ร้อนถึงกวิราต้องเดินเข้ามาลูบหลังปลอบโยน

“เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องมันแล้วไปแล้วก็ช่างมันเถอะ” ผู้เป็นแม่ถอนหายใจยาวแบบปลงๆ “ก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อพี่เขารู้แล้ว ก็ให้พวกเขาสองคนตัดสินใจเอาเองก็แล้วกันว่าจะทำยังไงต่อไป”

แม้จะพูดกับลูกสาวอย่างนั้น หากลึกๆ แล้วผู้เป็นแม่ก็ยังอดรู้สึกเสียดายไม่ได้ ...

ดูซิ สู้อุตส่าห์วางแผนแทบตาย ทำเป็นรั้งโน่นห่วงนี่ไม่ยอมให้ไปเพื่อไม่ให้เจ้าตัวสงสัย ไม่ทันไรความแตกซะแล้ว

ลำพังแผนแตกยังไม่เท่าไร เจ้าตัวยังหนีหายไปเสียดื้อๆ เสียอีก เฮ้อ... นึกบ้างหรือเปล่าว่าตัวเองกำลังทำให้คนอื่นร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติดด้วยความเป็นห่วงสักกี่คน

“ค่ะ”

“หนูก็เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว แม่ยังไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของหนูเสียหน่อย ยังไงซะสักวันหนึ่งพิ้งค์ก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นแหละ ก็ถือว่าทำให้เรื่องมันเร็วขึ้นหน่อยเท่านั้นเอง เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ" ถ้อยคำท้ายๆ คุณพาฝันพยายามทำเสียงอ่อนเพื่อปลอบโยนเนื่องด้วยรู้ดีว่าลูกสาวคนเล็กจิตใจบอบบาง ต่างจากพี่สาวที่เป็นคนมั่นอกมั่นใจและเข้มแข็ง

แต่คนเข้มแข็ง หากถูกกระทบอย่างรุนแรง ก็มีสิทธิ์ที่จะเปราะและพังทลายลงได้เหมือนกัน
นี่คือสิ่งที่หญิงสูงวัยเป็นกังวลยิ่งนัก เรื่องคราวนี้ไม่รู้ว่าลูกสาวจะตัดสินใจอย่างไร ยิ่งโดยนิสัยเป็นคนทำอะไรด้วยความเชื่อมั่นในตนเองอยู่ด้วยแล้ว การคาดเดาความคิดจึงทำได้ยากเย็นยิ่งขึ้น


“เกิดอะไรขึ้นกับลูกหรือยังไง”

“อ้าว คุณ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรคะ”

“คุณได้ยินที่ผมถามนี่ พิ้งค์หรือแพมเป็นอะไรใช่ไหม”

คุณชวินทร์ถามภรรยาเสียงเข้ม เจอเข้าอย่างนี้ คุณพาฝันก็จำเป็นที่จะต้องตอบสามีอยู่เหมือนกัน

“ว่ายังไงนะ คุณทำแบบนั้นได้ยังไง!!”

บิดาของพิมพ์ชญาโวยวายทันทีเมื่อฟังผู้เป็นภรรยาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนจบ

“ก็ ฉัน…”

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณวางแผนบ้าๆ นี่ออกมาได้ ตอนที่ยอมให้ลูกไปเรียนต่อ ผมก็นึกว่าคุณรามือจากเรื่องนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าคุณจะมีแผนสองตามมาอีก”

เมื่อเห็นท่าทางหัวเสียของสามี มารดาของพิมพ์ชญาและแพรอาภรณ์ก็ยิ่งทุกข์หนัก… ลำพังเป็นห่วงพิมพ์ชญาหรือก็แย่พออยู่แล้ว คุณชวินทร์ก็กลับมาโกรธเสียอีก

“นี่พิ้งค์ติดต่อมาบ้างหรือยัง”

คนถูกถามได้แต่ส่ายหน้า “ยังค่ะ พยายามโทรเข้าไปหาก็ติดต่อไม่ได้เลย”

“บ้านเพื่อนของพิ้งค์ล่ะ”

เพื่อน...เพื่อนของพิ้งค์ นอกจากกวิราแล้ว จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอลิสา มารดาของพิมพ์ชญากดหมายเลขไปยังเด็กสาวเพื่อนสนิทของบุตรสาว

“สวัสดีค่ะ”

สำเนียงของปลายสายบ่งบอกว่าเป็นเด็กในบ้านที่มารับโทรศัพท์หาใช่คนในครอบครัวของเจ้าของบ้านไม่ คุณพาฝันจึงขอพูดกับอลิสาด้วยน้ำเสียงที่ไว้ตัวนิดๆ ปลายสายตอบกลับอย่างสุภาพก่อนที่จะไปตาม ‘คุณหนู’ มารับสาย

“คุณเยลลี่คะ คุณแม่ของคุณพิ้งค์จะเรียนสายด้วยค่ะ”

เยลลี่คือชื่อเล่นจริงของอลิสา แต่เพื่อนๆ (นำโดยกวิราและพิมพ์ชญา) เรียกเธอว่าเอลี่ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็กนักเรียนประถมตัวน้อย คนอื่นๆ ที่รู้จักกันจึงพลอยเรียกเธอว่าเอลี่ตามเพื่อนสนิททั้งสองไปหมด มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่ยังเรียกหญิงสาวด้วยชื่อเล่นที่แท้จริง

เมื่อพี่ดอกแก้วผู้เป็นพี่เลี้ยงมาเรียก อลิสาที่กำลังพักผ่อนด้วยการอ่านนวนิยายรักหวานแหววอยู่ในห้องนอนส่วนตัวกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงงก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยเลยที่คุณพาฝันจะโทรศัพท์มาหา ดังนั้น เรื่องที่อยากจะคุยก็คงจะไม่พ้น ‘เรื่องนั้น’

จริงตามคาด หากไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายคุณพาฝันย่อมไม่โทรศัพท์มาหาเธอเป็นแน่ และจากที่พูดคุยกัน คุณพาฝันไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอรับรู้ มารดาของพิมพ์ชญาบอกแค่ว่าเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันใหญ่โตและพิมพ์ชญาหนีออกจากบ้านที่อังกฤษเท่านั้น หากทว่า อันที่จริงอสิลารับรู้เรื่องราวทั้งหมดมาจากกวิราก่อนแล้ว แม้จะรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าสาเหตุหลักที่พิมพ์ชญาเดินทางไปศึกษาต่ออย่างกะทันหันเป็นเพราะอะไร แต่ก็ไม่ทันคิดว่าเรื่องนี้จะยังมีเบื้องหลังที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนถึงเพียงนี้


“ตกลงพิ้งค์ไม่ได้ติดต่อมาหาหนูเลยจริงๆ หรือจ๊ะ”

ได้ยินคำถามที่ฟังดูไม่เชื่อถือด้วยน้ำเสียงเข้มงวด อลิสากลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบากก่อนที่จะตอบ

“ไม่เลยจริงๆ ค่ะ คุณแม่ ฟังจากคุณแม่แล้วหนูก็กำลังเป็นห่วงอยู่เหมือนกันค่ะ”

คุณพาฝันรู้ดีว่านิสัยของอลิสาไม่ใช่เด็กที่พูดโกหก เธอถอนหายใจก่อนที่จะเหลือบมองนาฬิกา… เพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าเท่านั้น หากพิมพ์ชญาตัดสินใจเดินทางกลับประเทศไทยด้วยเที่ยวบินแรกที่มีก็ต้องเป็นเวลาเที่ยงวันของที่อังกฤษ การเดินทางที่ใช้เวลาสิบสองชั่วโมง กว่าบุตรสาวจะกลับมาถึงก็คงจะเป็นเช้าวันรุ่งขึ้นของประเทศไทย ซึ่งในเวลานี้พิมพ์ชญาก็น่าจะยังอยู่ในอังกฤษเสียด้วยซ้ำ เป็นไปได้มากที่อลิสาจะยังไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ

“ถ้าพิ้งค์ติดต่อมา รบกวนหนูบอกแม่ด้วยนะจ๊ะ”

อลิสารับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะจนผู้เป็นแม่ของเพื่อนสาวสบายใจแล้วจึงได้วางสาย คิ้วเรียวบางขมวดมุ่น

ชักจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้วละสิ ยัยเพื่อนตัวยุ่ง เธอหายไปอยู่ที่ไหนกันนะ

มือเรียวบางที่พยายามกดโทรศัพท์ถึงพิมพ์ชญาเสียจนท้อลองดูอีกครั้ง แต่คราวนี้สิ่งที่พบนอกจากจะเป็นการบอกว่าหมายเลขถูกปิดใช้บริการ กล่องข้อความของโทรศัพท์ยังเต็มเสียจนฝากข้อความไม่ได้อีกด้วย

“จะทำยังไงดีเนี่ย โอ๊ย กลุ้มใจจริงๆ”

“เป็นอะไรไป เจ๊ เดินไปเดินมาอย่างกับเสือติดจั่น”

อรรถพล หรือ ข้าวโอ๊ต มองอาการเดินไปเดินมาพลางบ่นพึมพำของพี่สาวแล้วอดที่จะแซวไม่ได้ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่เขาว๊างงง ว่าง ไม่ได้มีนัดกับสาวสวยคนไหน แต่การอยู่บ้านกลับทำให้เขาได้เห็นท่าทางแปลกๆ ของพี่สาวผู้แสนจะเรียบร้อยเสียนี่

“เฮ้ เจ๊ได้ยินที่ผมพูดไหม เป็นอะไร เฮียเป๊ปนอกใจเหรอ”

คราวนี้สายตาขุ่นเขียวถูกส่งไปยังผู้เป็นน้องชายที่พาดพิงถึงความสัมพันธ์ของเธอกับแฟนหนุ่ม เจ้าตัวที่เพิ่งจะพูดแซวจึงได้แต่ยิ้มแหยๆ …สำหรับคนที่ยอมคนอย่างเจ๊เยลลี่ของเขา การส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ก็ถือว่ามากแล้ว

“โอ๋ๆๆ ผมล้อเล่นนิดเดียวเอง ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น”

อลิสาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตัดสินใจไม่บอกความจริงให้น้องชายตัวแสบรู้จะดีกว่า ขืนบอกให้รู้สิ คนทั้งบ้านได้รู้เรื่องกันหมดแน่

“ไม่มีอะไรหรอก”

ไอ้คำว่า ‘ไม่มีอะไร’ นี่ละที่ทำให้อรรถพลไม่อยากจะเชื่อ คำนี้มักจะมีความหมายแฝงว่า ‘มีเรื่องใหญ่มากๆ’ ทุกครั้ง และคราวนี้ก็คงเป็นอย่างนั้นอีกเช่นกัน แต่เขาก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ถามมากนัก เพราะคำตอบของผู้เป็นพี่สาวคงจะไม่พ้นคำยืนยันว่าไม่มีอะไรอีกตามเคย


เรื่องใหญ่ที่อรรถพลนึกสงสัยมากระจ่างชัดเอาตอนรุ่งเช้าของวันถัดมานี่เอง เมื่ออลิสากำลังจะติดรถของอรรถพลไปที่บริษัท สองพี่น้องได้พบกับร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

“เจ๊ นั่นมันเจ๊พิ้งค์เพื่อนเจ๊ไม่ใช่เหรอ”

“ฉันเห็นแล้ว” ว่าแล้วก็เปิดประตูรถเตรียมก้าวออกไป

“ไหนเจ๊เคยบอกว่าเจ๊พิ้งค์ไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้วไง แล้วทำไม…”

ไม่รอให้น้องชายถามข้อสงสัยจนจบ อลิสาหันไปบอกน้องชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“วันนี้โอ๊ตไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเจ๊ไปเอง”

“อ้าว ทิ้งกันดื้อๆ ซะงั้นอ่ะ” น้องชายบ่นอย่างไม่จริงจังนัก “แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องแวะไปส่งเจ๊ เค้าจะได้แวะรับสาวๆ มาเป็นตุ๊กตาหน้ารถแทนซะเลย”

พิมพ์ชญาที่กำลังคิดจะกดกริ่งที่หน้าประตูยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทก้าวลงมาจากรถ เดินตรงเข้ามาหา ดูจากสีหน้า หญิงสาวมั่นใจว่าผู้เป็นเพื่อนรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วแน่ๆ แต่พิมพ์ชญาเชื่อ เชื่อว่าเพื่อนอย่างอลิสาต้องเข้าใจความรู้สึกของเธอ และช่วยเหลือเธออย่างแน่นอน


ถ้าหากอลิสาคาดคิดเอาไว้ว่าเวลาที่พิมพ์ชญามาหา เพื่อนสาวจะต้องโกรธเคืองสุดขีดหรือว่ามีน้ำหูน้ำตาก็ต้องยอมรับว่าคิดผิด ท่าทางของพิมพ์ชญาไม่บ่งบอกถึงอาการโมโหโทโส ทุกข์ใจอย่างหนักหรือน่าจะร้องไห้ฟูมฟายดังที่กวิราที่อุตส่าห์โทรศัพท์ทางไกลมาบ่นด้วยความกังวลเลยสักนิดเดียว ผู้มาเยือนเพียงแค่ดูซึมเซาลงไปจากปกติเล็กน้อย หากบางเวลา ใบหน้าและแววตาที่เคยสดใสก็หม่นหมองและเลื่อนลอย อลิสาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือพิมพ์ชญา หรือยัยพิ้งค์ เพื่อนรักตัวแสบของเธอเอง

“เรื่องที่ฉันมาที่นี่ เธอคงไม่คิดจะบอกแม่ฉันหรอกนะ”

ผู้ฟังแสร้งทำหน้างอนแก้มป่องเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของผู้ถาม “จะบ้าเหรอ คบกันมาจนถึงป่านนี้ไม่รู้หรือว่าฉันเป็นยังไง”

เมื่อเห็นอย่างนั้น ริมฝีปากผู้มาเยือนก็คลี่ยิ้มออกได้เล็กน้อย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหน้าตาน่ารักน่าชังของผู้เป็นเพื่อนที่ทำเป็นงอน และอีกส่วนหนึ่งมาจากคำพูดนั้น

จริงสินะ ไม่น่าถาม ก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร

“เพราะรู้น่ะสิถึงได้มา เพราะเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ที่จะช่วยฉันได้จริงๆ ...ตอนนี้ แม้แต่บ้านที่ฉันควรจะกลับไปยังไม่มีเลย แม้คุณพ่อน่าจะช่วยฉันได้ แต่คุณแม่น่ะสิ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าควรจะทำยังไง”

พูดจบ รอยยิ้มที่เพิ่งปรากฏเล็กน้อยก็อันตรธานไปจากใบหน้า คนฟังจึงต้องลูบหลังมือปลอบใจ
“พิ้งค์ ฉันว่าไม่มีอะไรดีเท่าการเผชิญหน้ากันและพูดกันด้วยความรู้สึกที่แท้จริงอีกแล้ว อย่าลืมสิว่าเธอหนีไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะ ถึงยังไงก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงอยู่ดี”

อลิสาเตือนสติตามความเป็นจริง พิมพ์ชญาที่มีสีหน้ายุ่งยากอยู่แล้วยิ่งดูจะเป็นกังวลใจมากยิ่งขึ้น
“ก็ใช่… แต่ตอนนี้ฉัน…”

“เอาเถอะ ถ้าอยู่ที่นี่แล้วสบายใจกว่าก็อยู่ไป เดี๋ยวฉันจะให้พี่ดอกแก้วจัดห้องให้ …แต่วันนี้ฉันต้องไปที่บริษัท คงจะหยุดไม่ได้จริงๆ เธอนอนพักอยู่ที่นี่ก็แล้วกันนะ เพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ นี่”

พิมพ์ชญาพยักหน้า ใช่ว่าเธอเองจะไม่รู้สึกอ่อนเพลีย การเดินทางท่องเที่ยวหนึ่งวันเต็มๆ แล้วยังต้องเก็บข้าวของออกมาหา B & B* นอนค้าง แถมยังนั่งเครื่องบินติดต่อกันเสียครึ่งค่อนวันเป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยพอตัว

“อ้อ เอลี่” พิมพ์ชญาเรียกเพื่อนสาวไว้ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน “เรื่องที่ฉันมาที่นี่ห้ามบอกใครเลยนะ ไม่ใช่แค่ที่บ้านฉัน แต่หมายความถึงเพื่อนๆ ของเราทุกคน …แม้แต่ยัยวี่ก็ห้ามบอก”

ประโยคสุดท้ายหญิงสาวพูดออกมาอย่างเสียใจ …กวิราเป็นเพื่อนที่ถือว่าสนิทมากที่สุด แต่คราวนี้เธอกลับรู้สึกว่ากวิราเป็นหนึ่งในคนที่เธอไม่อยากจะพูดด้วยไปเสียแล้ว

ก็ทั้งยัยวี่ทั้งนายสันรับปากยัยแพมเป็นมั่นเป็นเหมาะเลยว่าจะปิดบังเรื่องที่ได้ยินได้ฟังมาไม่ให้เราได้รับรู้เลยนี่นา

อลิสาชะงักกับประโยคสุดท้ายเช่นกัน ในกลุ่มของเธอไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันมาก่อน สิ่งที่พิมพ์ชญาขอสร้างความลำบากใจเป็นอันมาก ในเมื่อต่างคนต่างก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาทั้งคู่ แต่กลับขอให้ทำในสิ่งที่ขัดแย้งกัน สิ่งที่กวิราขอให้เธอทำก่อนที่จะวางสายเมื่อวันก่อนคือ

'ถ้าพิ้งค์มาหาเธอที่บ้าน หรือติดต่อมาเมื่อไร โทรหาฉันทันทีนะ'

แล้วเราควรจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย อลิสาคิดอย่างวุ่นวายใจขณะขับรถไปยังบริษัทส่งออกเสื้อผ้าที่ครอบครัวของเธอเป็นเจ้าของกิจการอยู่ ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจได้ว่าปล่อยให้พิมพ์ชญาอยู่อย่างนี้ไปสักระยะหนึ่งดีกว่า บางทีเพื่อนสาวอาจจะต้องการเวลาสำหรับการตัดสินใจอะไรบางอย่าง ดังเช่นที่เธอเคยผ่านมาก็เป็นได้


อีกฝั่งหนึ่งของซีกโลก สี่คนหนุ่มสาวชาวไทยในเมืองออกซ์ฟอร์ดก็ยังไม่สลายตัว แถมยังเพิ่มคาสุเข้ามาอีกคนหนึ่งด้วย นอกจากเวลาเรียนแล้ว ทุกคนก็จะมารวมตัวกันที่บ้านของสังเกต

“ยังติดต่อพี่พิ้งค์ไม่ได้เลยค่ะ”

แพรอาภรณ์พูดอย่างท้อใจ ใบหน้าที่เคยเปล่งปลั่งสดใสดูซูบซีด ขอบตาบวมช้ำด้วยการอดนอน ไม่ใช่แค่น้องสาวของพิมพ์ชญา ทุกคนที่อยู่ในบ้านล้วนแต่มีอาการแบบเดียวกัน

“แจ้งตำรวจเลยดีไหม ตอนนี้ก็เกินยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว”

กวิราพูดขึ้นมาบ้าง เรื่องที่พิมพ์ชญาหายตัวไปนั้นเริ่มก่อความรู้สึกตึงเครียด หากที่ติดต่อไม่ได้ไม่ใช่เพราะเจ้าตัวจงใจตัดการติดต่ออย่างที่เข้าใจกัน แต่เป็นเพราะประสบอันตรายบางอย่างเข้า โอ๊ย… ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะทำไงดีเนี่ย

“เห็นด้วยกับกีวี่นะ ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับพิ้งค์แต่เราไม่รู้ล่ะ ไม่แย่หรือไง”

คมสันเห็นด้วย แต่สังเกตกลับยืนกรานสั่นหน้าคัดค้าน

“อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปเลยดีกว่าน่า”

เพื่อนสนิทของคนที่หายไปชักฟิวส์ขาดเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดเช่นนั้น

“นี่!!! นายไม่เป็นห่วงพิ้งค์บ้างเลยหรือไง ไม่สนใจเลยใช่ไหมว่าว่าที่คู่หมั้นนายจะเป็นตายร้ายดียังไง… อ๋อ แน่ล่ะสิ นายไม่ได้อยากจะหมั้นอะไรกับเขาอยู่แล้วนี่ แต่ในฐานะคนที่เคยอยู่บ้านเดียวกันมาก็น่าจะมีความรู้สึกรู้สาอะไรบ้างนะ น่าเสียใจจริงๆ”

อันที่จริงสิ่งที่อยากต่อว่ามีมากกว่านั้น กวิราอยากจะพูดต่อด้วยซ้ำไปว่า น่าเสียใจจริงๆ ที่พิ้งค์มีใจให้กับคนอย่างนาย!

“ทำไมจะไม่สน เพราะสนใจน่ะสิถึงไม่อยากให้แจ้งความ”

สังเกตเริ่มเสียงดังขึ้นมาบ้าง เขาพูดต่อ

“ถ้าเราแจ้งความแต่พิ้งค์ไม่ได้เป็นอะไรเลยจะทำให้พิ้งค์เสียประวัติใช่ไหม ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ที่สำคัญ ถ้าเขาตัดสินใจถึงกับหนีออกไปไม่กลับมาแบบนี้ก็แปลว่าเขาไม่อยากเจอหน้าใครเลย ไม่ใช่หรือยังไง …ถึงจะตามตัวกลับมาจนได้เขาก็หนีไปได้อีก ถ้าเขาไม่รู้สึกอยากจะกลับมาเองก็ไม่มีรั้งเขาไว้ได้หรอก”

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ผู้ที่ต่อว่าเสียแรงจึงขอโทษเสียงอ่อย แต่ยังพูดขอโทษจบไม่ทันจะขาดคำคาสุที่เลี่ยงออกไปโทรศัพท์ก็เดินเข้ามาหาพร้อมประโยคที่ทำให้ทุกคนมีสีหน้ามีความหวัง

“เช็คกับสายการบินเรียบร้อยแล้ว มีผู้โดยสารชื่อ Ms Pimchaya Assawamaethangkul เดินทางไปกับไฟลท์เมื่อตอนเที่ยงครึ่ง แล้วตอนนี้เครื่องก็ลงจอดเรียบร้อยแล้วด้วย”

สาเหตุที่ใช้เวลานานกว่าจะพบชื่อผู้โดยสารเพราะพิมพ์ชญาผู้แสนรอบคอบรอจนนาทีสุดท้ายก่อนที่จะเข้าเช็คอิน หญิงสาวเข้าไปแทนที่ผู้โดยสารที่แคนเซิลตั๋ว ที่ทำเช่นนั้นเพราะเธอคิดไว้อย่างรอบคอบ

ถ้ารีบเช็คอิน ‘พวกที่อยู่บ้านคาวลีย์’ ก็ตามหาเจอได้ง่ายๆ กันพอดีน่ะสิ

“นายจะทำยังไงต่อไป”

คมสันเป็นคนแรกที่ถามขึ้น สายตาทั้งสี่คู่จ้องมาที่ชายหนุ่มเป็นตาเดียว ถ้าเขารู้สึกไม่ผิด แต่ละคนทำหน้าตาคาดหวังกันซะเหลือเกิ๊น

“ก็มีอย่างเดียวที่ควรทำนั่นล่ะ…” เขาหยุด ก่อนที่จะพูดต่อในสิ่งทุกคนคาดหวัง “จองตั๋วเครื่องบินกลับไทยไฟลท์ต่อไป”


*B&B หรือ Bed and Breakfast คล้ายโรงแรมขนาดเล็กที่มักจะดำเนินกิจการโดยครอบครัว มีบรรยากาศที่สบาย เป็นกันเอง และราคาย่อมเยา เป็นที่นิยมสำหรับการค้างคืนชั่วคราว


((โปรดติดตามบทที่ 20))

Create Date : 30 พฤษภาคม 2554		4 comments
Last Update : 30 พฤษภาคม 2554 16:40:14 น.
Counter : 597 Pageviews.
Share Tweet