ในแสงสีดำ..
ฉันอยู่ในแสงสีดำ โลกของฉันเป็นสีดำมัวหม่น..
เธออยู่ในโลกสีขาว โลกของเธอสวยงามสดใส..
ในเวลาเธอหลับใหล เป็นเวลาที่ฉันตื่น เฝ้ามอง รอคอยอย่างอดทน
กลางคืนของฉันไม่มีฝัน มีเพียงแสงสลัวๆประปราย ภาพของฉันบางครั้งชัดเจน และเลือนลาง
ชีวิตส่วนใหญ๋ของฉันอยุ่กลางค่ำคืน กลางหมู่ดาว ใต้แสงจันทร์ ในสายลมพัด ฉันเดียวดาย
ร่างแท้จริงของฉัน ไม่มีความหมาย วูบไหว ว่างปล่าว เป็นแค่ เงา เลือนลาง..
ในคืนฟ้างาม ดาวใส ฉันก้าวย่างบนยอดน้ำค้าง สัมผัสเพียงแผ่วๆ ..
ลอยล่องไร้ทิศทาง
ในคืนฟ้าหม่น ดาวหรุบแสง ไร้แสงจันทร์ส่อง ฉันอับจนไร้แรงหยัดยืน.
ร่างกายไม่อาจฝืน พันธนาการแห่งความมืดรัดรั้งฉันไว้ ..ไม่ให้เจอแสงตะวันส่อง.
แม้ฉันจะต้องการสัมผัสแสงแห่งวันใหม่ ก็มิอาจฝืน ความเป็นจริง..
แสงแรกที่ทาบทับขอบฟ้า สวยงามนัก ระยิยระยับเปี่ยมด้วยรังสีของชีวิต ฉันไม่อาจ
สัมผัสมัน เพราะฉันอยุ่ได้ในแสงยามค่ำคืน..
โลกสีขาวของเธอ ..จะสวยงามขนาดใหน ฉันเองก็อยากรู้แต่ไม่อาจเข้าใจ
แต่ละวันที่ฉายถึงพลังแห่งชีวิตของเธอ ทำให้หัวใจฉันฉ่ำหวาน ..
ประกายสวยงามของเธอ สาดแสงไปทั้งทิวา และ ราตรีกาลขับกล่อมความมืดมิด
ฉันสัมผัสได้เพียงผิวๆ ใต้ผ้าคลุมร่างกาย
อยากสลัดโซ่ตรวนทั้งหลาย เปิดรับแสงรุ่งอรุณ แม้ร่างกายจะลลายไปก็ตาม
แต่เธอจะไม่เห็นฉันหรอก เพราะ ฉันเป็นได้แค่ เงา..
นึกถึงนายคนนั้นเวลานอนหลับ คงสบายพิลึก แต่ผมดันหลับไม่ลงนี่สิ
ไกล้ได้เวลาออกไปหางานใหม่อีกวัน จะได้เป็นมนุษย์กะเช้ากับเค้าบ้าง
อยากมีเวลาตรงกันกับนายคนนั้นจัง อิอิ ..
ปล.เปิดมาเจอ คิดถึงนะคับ รักคับ.