เสียงในความว่างปล่าว..
เฝ้ารออย่างเคยทุกๆวัน
หัวใจมันร่ำร้อง เรียกหา
รอเสียงสัญญานกระพริบ ผ่านตา
ความสดชื่นมาเติมเต็มข้างใน
รอคอยอย่างคนเพ้อฝัน
ว่างจากงานการบ่ายคล้อย
เฝ้าเวียนแวะดู ใจลอยๆ
จนตะวันคล้อย ลาลับดับลง
รอทำไมเมื่อไม่รัก รอใคร
มีประโยชน์มั้ยถามใจตัวเองให้แน่วแน่.
รอเพื่อให้ได้รัก รอเพื่อลาจาก คนอย่างแก
อย่าคิดแปรข่าวสารจากดวงดาว
จะเลิกรอดีมั้ย ใจมันคิด
ใจมันติด ยังต้องการ ยังโหยหา
ยังไม่เลิก เพ้อพก วันผ่านมา
รอทำไม สิ่งที่ได้มา แค่ฝันลวง
ถามอีกครั้ง ยังจะรอ อยุ่อีกเหรอ
เออ ยังจะรอ ใจยังห่วง
ทั้งไม่รัก ทั้งไม่คิดเจอ ไม่คิดควง
คล้ายมะม่วง ยอดสูง ยากสอยเชย..
แค่ผ่านตา ผ่านใจ แล้วไกลจาก
แค่คิดถึง อยากเอ่ยปาก บอกคำนั้น
แค่ไม่คิด อยากมีใครไป อีกนาน
แค่อยากเก็บ ชั่วโมงหวาน ไว้สุดใจ.
ไม่รัก ก็ไม่รัก ใครจะสน
เมื่อไม่ชอบ ก็ไม่ชอบ ไม่ต้องทน
ไม่ต้องบ่น เดินไปเลย ทางที่มา
เสียเวลา ก็ดีกว่า หารักไม่เจอ
อยู่คนเดียว โตคนเดียว มานานแล้ว
ไม่แคล้ว มีตัวเอง เป็นเพื่อนขวัญ
ยิ้มหัวเราะ ร้องให้ รุ้ใจกันและกัน
ในความจริง ในความฝัน ฉันยืนยง
โลกยังกว้าง ทางอีกไกล ไป เดินต่อ
แค่หยุดรอ มองหาใคร ก็ แค่นั้น
ถึงเวลา ลุกเดินต่อ ก้าวยาวสั้น
มองหาฝัน จากความจริง มีหนึ่งเดียว..
* แค่รถไฟอีกขบวน ที่ผ่านไป
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
