ถ้าทำไม่ดี ต้องพิจจารณาตัวเองครับ เราทำผิดเองมั้ย เพราะอ่ะไร ทำไมเราทำแบบนั้น จะโทดคนอื่นไปทำไม ปรับปรุงจุดที่ไม่ดีสิ นะนะ ..
|
|||||||||||||
มนุษย์ขี้เหงาบนดาวโดดเดี่ยว.. ไม่ได้แปลว่า หลายๆคน จะรู้สึกและรับรู้ได้เหมือนเรา บางครั้งชีวิตที่ว่างเปล่า ลมหายใจที่ถี่กระชั้น บางที่แผ่วเบา ไม่ได้บ่งบอกว่าเรามีตัวตน ในที่ๆ หลายคนอยู่ร่วมกัน เราเหมือนอากาศ ไร้ตัวตน สัมผัสได้ แต่มองหาไม่เจอ เหมือนเสียงรอบกาย แต่มองไม่เห็นที่มา เหมือนกลิ่น บางจางๆ ที่พัดโชยมาแล้วผ่านไป ไม่มีเหตุและผลในการดำรงอยู่ น้อยคนนักที่จะค้นหา เสาะหาที่มาที่ไป ทุกๆวันที่เราออกไปผจญโลกกว้าง เรามองหาสิ่งใดหรือไม่ บางทีสนใจเรื่องราวบางอย่างที่เข้ามา บ่อยครั้งไม่มีเวลาไปสนใจใคร บางวันทุ่มทั้งพลังกายและแรงใจ หมดไปกับงาน.. กลับไปบ้านค้นพบ ว่าตัวเราเองเป็นคนแปลกหน้าในบ้านตัวเอง แปลกแยก มึนงง และสงสัย ทำไมเวลาที่เราเหมือนมีชีวิตนั้น ทำไมมันสั้นนัก. หลังเวลาทำงานเหมือนการได้มีชีวิตอีกโลกหนึ่ง ถ้างั้น เรียกว่ามีชีวิต คงไม่ถูกนัก เพราะชีวิตที่ไม่ได้ทำงาน ไม่มีใครให้พูดคุย ไม่มีกิจกรรมนอกบ้าน ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้ใช้งานเครื่องบันเทิงเริงรมณ์ใดๆ นั่งนิ่งๆเงียบงัน ไม่มีจุดหมายให้มอง ปล่อยใจให้ใหลไป กับห้วงเวลา ไร้ประโยชน์สิ้นดี.. หลังการหายใจทิ้งอันยาวนาน เรากลับค้นพบว่า การนอนหลับเป็นเรื่องที่ยาก เกินจะเข้าใจ แม้แต่การจะหลับตาลง กลับต้องหาเหตุผลมากมาย มาหลอกล่อ ให้ร่างกายยอมรับการพักผ่อน ที่ๆเราหนุนนอน หมอน ผ้าห่ม หมอนข้าง เตียง ผ้าคลุม ดูห่างเหิน ไม่เข้ากัน หัวใจมันอ้างว่าง ในแต่ละวันกว่า สติ จะหมดลงมันช่างยากเย็นเหลือเกิน.. เริ่มต้นวันใหม่ ด้วยแสงแดดอ่อนๆ ลมเย็นบางเบา กับภาพกิจกรรมที่คุ้นตา เหมือนหุ่นยนต์ที่โดนโปรแกรมให้ทำเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ ลมหายใจเดิม น่าเบือ่.. ไม่มีรัก ไร้อารมณ์ใดๆ ไร้ตัวตน.. หลายๆครั้งในชีวิต เวลาไม่สบาย ปวดหัวตัวร้อน ปางตาย เลือดตกยางออก ต้องดูแลตัวเอง ต้มน้ำร้อนเช็ดตัว เดินตัวสั่นปากเขียวไปโรงพยาบาล เดินมันเป็น 10 กิโลเพือไปกลับที่ทำงาน เวลาไม่มีใคร เหลียวมองไปทางใหน มันเหงาจริงๆ. แล้ว วันหนึ่งเรากลับพบใครบางคนที่เข้ามาทักทาย มันเป็นความรู้สึกแปลก ใหม่ อบอุ่น รอยยิ้ม มันยืนยันการมีตัวตน มีตา หู จมูก มีปาก มีอวัยวะ ที่สัมผัสได้ ชีวิต ไม่เหมือนเดิม.. คำพูดเล็กน้อยๆ ขนมชิ้นบาง น้ำดื่มถ้วยเล็ก คลิปหนีบกระดาษ ปากกาด้ามใหม่ ฯลฯ. หัวใจมันอุ่นเหลือเกิน ทุกๆสิ่งรอบกายดูมีชีวิตชีวา รอยต่อของ กาลเวลาที่เคยเฉื่อยชา เริ่มมีจังหวะเร็วขึ้น เวลาเริ่มมีค่า.. วันนี้ชีวิตไม่เหมือนเดิม ห้องที่พักยังคงเดิม คนที่พักยังเป็นคนเดิม ข้าวของเครื่องใช้วางกองที่เดิม แต่ เรื่องราวไม่เหมือนเดิม.. ผมยังคิดถึง และ ยัง รอคอยคุณเหมือนเดิม.. เหงา.. 
ขี้บ่นนะนี่ แต่ไม่เป็นไร เผอิญผมเป็นคนชอบอ่าน
 โดย: =SILVER EYE=
 วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:0:11:04 น.
โดย: โสดในซอย
 วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:21:31:33 น. |
yjam
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ถนนบางสาย.. ทำไมมัันยาวจัง บางเส้นก้สั้นนิดเดียว แต่ เส้นใหนจะเป็นเส้นสุดท้ายวะ.. เดินทางไกลไปมั้ยเนี่ยชั้น.. จะไปใหน ไปทำไม ไปอย่างไรก้็ไ่มรู้ รู้แต่ ต้องก้าวเดินต่อไป เท่านั้นเอง .. All Blog
Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่