ยังจำวันแรกที่เปิดเรียนม.4 ไก้ดีผมเป็นเด็กใหม่ ประจำห้อง เก้อเขิน เงอะงะ
กัญญารัตน์ เด็กสาวผมเปีย ตายาวรี ขนตายาวเป็นแพงอนระยับรับกับจมูก โด่ง ที่ปลายเชิดนิด ๆ
ริมฝีปากอวบอิ่ม ส่งยิ้มสดใส เป็นมิตรมาให้ พร้อม ยื่นกีตาร์ ในมือให้
เสียงเพลง ดนตรี และหนังสือ คือตัวเชื่อมโยงสายสัมพันธ์
จากสถานะเพื่อน แปรเปลี่ยน ที่ละนิด ทีละนิด
คำว่าแฟน
เข้ามาแทนที่ เมื่อไหร่ ผมก็ไม่รู้
แต่เธออาจรู้ เพราะ เธอ ใส่ใจผมมากขึ้น
"อ่านหนังสือ ตามตารางที่ทำไว้ให้นะ"
"กินข้าวยัง...กินกับอะไร"
"นอนดึกละสิ" "ตัดผมได้แล้วนะ"
"ทำรัยอยู่..ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ไลน์ตอบ"
เธอใส่ใจผมมาก
บางสิ่งบางอย่างที่มากเกินความพอดี ผมก็อึดอัดล่ะครับ
ผมยังนั่งรอเธออยู่หน้าห้องสมุด วันนี้ ผมต้องคุยกับเธอให้ได้
นั่งเคาะนิ้วเล่นกับระเบียงเพลิน ๆ เสียงใส ๆเอ่ยขึ้นข้างกาย
"แทน...เธอต่างหาก ที่เป็นคนต้องการแบบนี้" คนพูดเสียงขุ่นตาขุ่นเขียวปัด
"แบบไหน.."ผมยังตามไม่ทัน
"เธอไม่พูดกับเราก่อนนะ จำได้มั๊ย เปิดเรียน ม.5 เทอมสองนะ"
กัญญารัตน์ เอ่ยขึ้นอย่างโกรธ ๆ "เธอ บอกว่า เธอดูแลตัวเองได้"
"เธอบอกว่า ชั้นยุ่ง...เธอรำคาญ"น้ำเสียงโกรธเริ่มสั่นเครือ
ผมเพิ่งระลึกชาติได้ครับ
เกรดของผมออกมาได้ดีนัก เธอ จึงจัดตารางอ่านหนังสือให้ผมใหม่
และย้ำ ว่าผมต้องทำตาม ห้ามบิดพริ้ว
เธอหวังดี กับผม แต่ผม กลับรู้สึก รำคาญ หงุดหงิด จึงได้พูดจาเช่นนั้นกับเเธอ
แต่วันรุ่งขึ้นผม ก็เข้าไปคุยกับเธอ (เพราะผมไม่คิดนี่ครับว่า เธอจะจำฝั่งใจ ส่วนผมลืมไปแล้ว)
เธอ ปั่นปึ่ง เย็นชา ใส่ผม จากวันนั้นเป็นต้นมา หลบเลี่ยงทำงานกลุ่มร่วมกัน
ไม่คุยกับผมแม้ผมจะนั่งร่วมโต๊ะกิน หมูกะทะ ด้วยกัน
เดินสวนกัน เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็น
ผมส่งยิ้ม.........ส่งขนม........ส่งเสียงเพลง...และ สารพัด เธอยังงอนไม่หาย
เมื่อนานเข้า ผม ก็ ชักท้อและเบื่อกับการตามง้อ จึงปล่อยไปแบบนั้น
"เราขอโทษกัญ...นะเราผิดเอง"ผมก้มหน้าเสียงเศร้าในใจคิดว่า ผมคงไม่มีสิทธิที่จะ ได้รับการยกโทษ
เงียบ....
ผมสบตาเธอ.......มีรอยระยิบระยับในแววตา แล้วจมูกของเธอก็ย่นหยู่ เสียงหัวเราะใสๆ ดังกังวาน
"ฮ่ะ..ฮ่ะ..ชั้นทำให้เธอ เอ่ยคำว่าขอโทษได้แล้ว." เธอตบมือ ดีใจมากมาย
ผมเหวอ....
"ฮ่ะ..ฮ่าที่ผ่านมาเธอ เคยพูดคำว่าขอโทษมั๊ย เคยยอมรับผิดมั๊ย.ไม่มีเวลา เธอ ตอบไลน์ช้า เธอผิดนัด เธอก็ไม่เอ่ยคำว่าขอโทษ" กัญญารัตน์ยิ้มกว้างจนตาหยี
"เรา..ไม่เคยโกรธ แต่หมั่นไ้ส้ ผู้ชายดื้อรั้นแบบเธอน่ะ"
ผมเกาหัวแก้เก้อ...."แล้วเอ้อ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ"
เธอส่ายหน้าจนผมเปียแกว่งไกว"ไม่....ไม่เหมือนเดิม"
แต่ก่อนที่ผมจะใจเสียมากไปกว่านี้เธอก็ รีบพูดขึ้นมาก่อนว่า
"เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน...ไม่ใช่แฟน..เคร่...ป่ะ"
"เคจ้า...โอเลย" เราแปะมือ ไฮไฟท์ กัน
ครับสอบวันสุดท้าย ผมได้เพื่อนกลับมาเหมือนเดิม 29 คนแล้วครับ
ขอบคุณของแต่งบล็อก จากคุณยายเก๋า และเนยสีฟ้า
ขอบคุณ เรื่องเล่าของนายต้นที่เป็นแรงบันดาลใจให้แม่
เข้ามาแทนที่ เมื่อไหร่ ผมก็ไม่รู้
ขอบคุณของแต่งบล็อก จากคุณยายเก๋า และเนยสีฟ้า
น่ารักเชียวค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
ความบริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์ เป็นของเฉพาะตัว
สวัสดีค่ะ วันนี้ปอป้ามีเรื่องพิเศษมาเล่าให้อ่าน
ว่าง ๆ แวะไปอ่านกัน...นะคะ
มาอ่านงานตะพาบ
ถูกใจคนแรกเลยค่ะ