ลูกสาวของแม่ (5) ตอนที่ 5 (แม่เล่า) จะเป็นเพราะความบังเอิญหรือน้องเล็กหัวดีอยู่แล้วแม่ก็อาจคาดเดาได้ แต่ในที่สุดน้องเล็กก็ได้เข้าเรียนต่อระดับปริญญาโท แม่เองก็เต็มใจที่จะส่งให้เรียนอีกครั้ง เพราะลูกไม่ได้ทำงานแล้ว แรกๆ แม่ก็ไม่ได้ไถ่ถามว่าลูกเรียนอย่างไรบ้าง เพราะแม่เห็นว่าลูกโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้ทุกอย่าง เวลาเราคุยกันทางโทรศัพท์จึงมักจะเป็นเรื่องสารทุกข์สุกดิบของลูกมากกว่า ถ้าถามว่าแม่ดีใจหรือไม่ที่ลูกได้เรียนปริญญาโท แม่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ใจหนึ่งแม่คิดว่าไม่จำเป็นต้องเรียนก็ได้ เพราะแม่อยากได้เป็นข้าราชการมากกว่า แต่เมื่อลูกสอบเข้าไปเรียนได้แล้วแม่ก็ดีใจและชื่นชมในความสามารถของลูก เพราะในบรรดาสามคนพี่น้อง มีลูกเพียงคนเดียวที่อยากเรียนต่อปริญญาโท และแม่ก็หวังว่าลูกคงจะเรียนสำเร็จในไม่ช้า แม่ไม่รู้เลยว่าปริญญาโทเขาเรียนกันยังไงบ้าง แม้แต่ปริญญาตรีแม่ก็ไม่รู้ เพราะแม่เรียนมาทางสายอาชีพ ระยะแรกๆ แม่ได้ยินลูกบ่นบ้างว่าต้องอ่านตำราภาษาอังกฤษ ซึ่งลูกไม่ค่อยชอบมันเลย แต่ก็ต้องทน เพราะเป็นตำราที่ใช้เรียน อาจารย์ที่สอนก็พูดแต่ภาษาอังกฤษ แม่รู้ดีว่าลูกสาวของแม่ไม่เก่งภาษา แต่แม่ก็ยังเชื่อว่าลูกต้องสอบผ่าน และมันก็เป็นจริง กระทั่งเข้าสู่การเรียนปีที่ 2 ปีนี้ลูกของแม่หน้าแก่ลงไปมากกว่าเดิม สิวขึ้นมากมายจนแม่ตกใจหลังจากที่เดินทางไปเยี่ยมลูกที่กรุงเทพฯ ลูกบอกแม่ว่าเรียนหนักมาก ปีนี้ต้องเสนอหัวข้อวิทยานิพนธ์ให้ผ่านมิฉะนั้นก็จะไม่จบ ลูกเครียดมากจนแม่ดูออก ลูกบ่นให้แม่ฟังทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูก ลูกอยากเรียนจบเร็วๆ เพราะอยากออกไปทำงานแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะวิทยานิพนธ์ของลูกยังไม่ผ่านเสียที แม่ได้ยินเสียงลุกร้องไห้ แม่สงสารลูกมาก แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือยังไงดี เกิดมาแม่ก็ไม่เคยทำวิจัยมาก่อน และไม่คิดว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญขนาดที่ทำให้ลูกสาวของแม่ร้องไห้จนหน้าแก่ได้ขนาดนี้ ลูกเคยบ่นว่าไม่ไหวแล้ว จนถึงขั้นอยากจะลาออก ไม่อยากจะเรียนต่ออีกแล้ว และถามแม่ว่าแม่รับได้หรือเปล่า จริงๆแล้ว แม่ก็รับได้ ถ้าอะไรที่ลูกเป็นทุกข์ทำแล้วไม่สบายใจ แม่ก็ไม่อยากจะให้ลูกฝืน แต่ลูกเดินมาไกลพอสมควรแล้ว แม่จึงบอกกับลูกว่า “ถ้าเรียนไม่จบพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่แม่อยากจะให้ลูกสู้อีกสักครั้ง ไม่ต้องคิดว่าทำเพื่อแม่ หรือเพื่อตัวเอง แต่ให้ลูกคิดเสียว่า ลูกกำลังเอาชนะคนที่ดูถูกลูกก็แล้วกัน” หลังจากนั้นแม่ไม่รู้ว่าลูกใช้วิธีใดในการต่อสู้และเอาชนะใจตัวเองได้ แม่ก็ไม่ค่อยได้ยินลูกบ่นมากเท่ากับเมื่อก่อน จนวันหนึ่งแม่ได้ยินข่าวดีว่าลูกได้ทำงานอีกครั้ง พร้อมๆกับการทำวิทยานิพนธ์ในช่วงสุดท้าย งานนี้ลูกไปสมัครเองโดยที่แม่ไม่รู้เรื่องมาก่อน ซึ่งเป็นงานในมหาวิทยาลัยที่ลูกเรียน แม่ก็แอบหวังอีกว่าตอนนี้ยังไม่ใช่ข้าราชการ แต่อีกไม่นานลูกคงได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการที่นี่แน่นอน แม้เงินเดือนจะไม่สูง แต่มันทำให้ลูกของแม่มั่นคงได้ ช่วงแรกๆ น้องเล็กบ่นให้ฟังเรื่องต้องตื่นเช้าไปทำงาน บางวันก็ไปทัน บางวันก็ไม่ทัน การจราจรที่นั่นเหมือนกับบ้านนอกเราที่ไหนล่ะ และแม่เข้าใจดีว่าลูกชอบนอนตื่นสาย แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อเราอยู่ในระบบเช่นนี้แล้วต้องทำใจ แต่แม่สงสารลูกที่บางวันลูกต้องกลับบ้านค่ำมืดดึกดื่น นั่งรถเมล์กลางค่ำกลางคืนแม่ก็เป็นห่วง แต่แม่ก็ไม่มีเงินที่จะซื้อรถให้ลูกขับเหมือนคนอื่นๆเขาหรอก ยังไม่ทันที่ลูกจะผ่านการทดลองงานที่นั่น แม่ก็ได้ข่าวในเดือนที่สองของการทำงานว่าลูกของแม่ออกจากงานอีกแล้ว แม่ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใดที่ทำให้น้องเล็กออกจากงานครั้งนี้ แม่ได้แต่บอกกับลูกว่า “ไม่เป็นไร เรียนจบแล้วค่อยหางานใหม่ก็ได้” หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนในครอบครัวต้องปรบมือให้ความอดทนของน้องเล็กที่สามารถผ่านวิกฤตของการเรียนระดับปริญญาโทมาได้ แม่คิดว่าแม่จะต้องสูญเสียลูกไปเพราะปริญญาใบนี้เสียแล้ว จริงๆนะแม่กับพ่อกลัวว่าลูกจะเป็นบ้ามากๆ ได้แต่ทำบุญ กรวดน้ำ อธิษฐานสารพัดให้ลูกผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้ด้วยดี ในที่สุดลูกก็ทำได้ Create Date : 25 ตุลาคม 2556 Last Update : 25 ตุลาคม 2556 21:24:42 น. 0 comments Counter : 1080 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก