ลูกสาวของแม่ (4) ตอนที่ 4 (ลูกเล่า) ฉันใช้เวลาเรียนปริญญาตรีเท่าๆกับเพื่อนๆคือ 4 ปี จบมาเกรดเฉลี่ยก็พอไปวัดไปวากับเขาได้ ทุกคนในครอบครัวมางานรับปริญญาของฉัน แต่หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็ต้องกลุ้มใจอีกครั้ง เพราะฉันตกงาน ยุคของไอเอ็มเอฟเข้ามาบริหารการเงินของประเทศพอดิบพอดี ฉันก็เลยตกเป็นเหยื่อของยุคนั้นไปโดยปริยาย ช่วงแรกฉันยังไม่เข้าใจวิกฤตินี้เท่าไรนัก อุดมการณ์ก็สะสมไว้มากจึงคิดไปว่าตัวเองจะต้องทำงานที่อยากทำเท่านั้น กระทั่งสามเดือนผ่านพ้นไป ฉันก็ยังตกงาน แม่พยายามหางานให้ฉันสารพัด ทั้งงานราษฎร์และงานหลวง แต่ฉันก็ปฏิเสธมาตลอด เพราะคิดว่ามันไม่เหนือบ่ากว่าแรงเสียหน่อย แต่สุดท้ายฉันก็ต้องพึ่งแม่อยู่ดี เขาให้ฉันไปสมัครงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวของหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง ซึ่งมีบัณฑิตตกงานอย่างฉันจำนวนเกือบพันชีวิตเข้ามาสมัครแข่งขัน แต่อัศจรรย์มีจริง ฉันได้เข้าไปนั่งอยู่ในจำนวน 60 คนที่คัดมาจากคนเกือบพันคน จะมาเก่งก็คงไม่ใช่แต่บังเอิญมากกว่า เพราะไม่ได้ทดสอบความสามารถใดๆนอกจากการสัมภาษณ์อย่างเดียวเท่านั้น ฉันก็งงเหมือนกัน 1 ปีที่ฉันทำงานอยู่ที่นั่น ฉันได้เพื่อนแต่ฉันไม่ได้รู้สึกสนุกกับงานประเภทนี้แม้แต่น้อย แต่กลับสร้างความภูมิใจให้แก่ครอบครัวมาก เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่คนที่ตกงาน จนวันหนึ่งฉันได้ก่อคดีเช่นเดียวกับหลายๆคนก่อไว้ก็คือการเซ็นชื่อเข้างานแทนเพื่อน เรารักกันมากตกลงกันว่าใครมาก่อนก็เซ็นให้ด้วย เพราะพวกเราเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราว ดังนั้นจึงเป็นเป้าสายตาของข้าราชการที่มีหน้าที่สอดส่องอยู่แล้ว จับได้ก็มี จับไม่ได้ก็มี โดนด่าโดนทำทัณฑ์บนกันตามระเบียบ แต่ก็ยังไม่มีใครเข็ดหลาบ และวันที่เกิดเหตุก็เป็นหน้าที่ของฉันเอง ฉันเซ็นชื่อให้พร้อมกันถึงสามคน เนื่องจากวันนั้นตื่นมาทำงานเช้าเป็นพิเศษ ในที่สุดก็โดนจับได้คาหนังคาเขา ฉันถูกทำทัณฑ์บนทันที แต่ด้วยความละอายใจอย่างที่สุดที่ทำให้เพื่อนที่ฉันเซ็นชื่อให้เดือดร้อนไปด้วย ฉันร้องไห้และขอโทษเขา และจึงตัดสินใจลาออกในสิ้นเดือนนั้น ทั้งที่เพื่อนๆคัดค้านและหัวหน้างานฉีกใบลาออกทิ้งแล้วก็ตาม แต่ฉันรู้สึกผิดเกินกว่าที่จะให้อภัยตัวเองได้ เหตุผลของการลาออกที่แท้จริงรู้กันเฉพาะคนที่ทำงานเท่านั้น แต่ไม่ได้ไปถึงที่บ้าน วันที่ตัดสินใจเขียนใบลาออกนั้น ฉันได้โทรศัพท์ไปหาแม่ บอกเขาว่าฉันเบื่องานที่นี่เต็มทนแล้ว อยากจะเรียนต่อปริญญาโท ทั้งที่จริงใจฉันไม่ได้ใฝ่ฝันที่จะเรียนต่อสักเท่าไรนัก บอกตรงๆว่าขี้เกียจเรียนเต็มทน แต่หาข้ออ้างที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วต่างหาก เมื่อแม่ได้ฟังเหตุผลของฉัน เขาไม่พูดอะไร ได้แต่บอกว่าถ้าทนไม่ไหวก็ออก ฉันรู้ว่าแม่เสียใจไม่น้อยที่ฉันทำแบบนี้ เพราะเขากำลังหวังอยู่ลึกๆว่าฉันจะได้เป็นข้าราชการเข้าสักวัน Create Date : 24 ตุลาคม 2556 Last Update : 24 ตุลาคม 2556 22:12:30 น. 0 comments Counter : 1066 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก