ลูกสาวของแม่ (7)

ตอนที่ 7 (แม่เล่า)

น้องเล็กเป็นคนที่โชคดีเรื่องเพื่อน เพราะตกงานได้ไม่ถึงเดือน น้องเล็กก็ได้งานใหม่โดยเพื่อนสนิทของลูกฝากงานให้ทำ ซึ่งเป็นงานเกี่ยวกับโทรทัศน์เช่นเดิม แม่ไม่รู้หรอกว่าลูกของแม่จะทำได้หรือเปล่า เพราะลูกไม่เคยเรียนทางนี้มาก่อน แม่เพียรถามอยู่บ่อยๆ ว่าลูกทำไรเป็นบ้าง ด้วยความกังวลว่าลูกจะทำงานให้เขาไม่ได้อีก แม่เองก็รู้ว่าลูกอาจจะรำคาญอยู่เหมือนกัน

แม่รู้ว่าลูกของแม่ทำได้ แต่ไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะเชื่อมั่นในตัวลูกแค่ไหน แต่ลูกของแม่ก็ยังเหมือนเดิม คือทำงานไป บ่นไป ไม่เคยที่จะไม่บ่นให้แม่ฟังเกี่ยวกับบริษัท แม่ชักจะงงเหมือนกันว่าตกลงลูกทำงานไม่ได้หรือบริษัทไม่ดีกันแน่ เพราะไปทำที่ไหน ก็ไม่มีดีเลยสักที่

ตั้งแต่น้องเล็กได้งานที่ใหม่นี้ ลูกกลับบ้านน้อยลง มีเทศกาลที่หยุดกันยาวๆ ลูกก็ไม่ยอมกลับ อ้างว่าติดงานบ้าง หรือไม่ชอบเดินทางในช่วงเทศกาลบ้าง พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่บางครั้งก็นึกน้อยใจอยู่เหมือนกัน เพราะพี่ๆ เขากลับมาบ้านกันหมด เช่นวันปีใหม่ วันครอบครัว เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ยกเว้นลูก ลูกไม่รู้หรือว่าพวกเราคิดถึงลูกมากๆ เราโทรหาลูกในตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกัน เผื่อว่าลูกจะรู้สึกอยากมาเยี่ยมบ้านบ้าง แต่จากน้ำเสียงไม่ได้แสดงถึงความอยากกลับบ้านของลูกเลย ทั้งที่ลูกก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน อยู่ห้องพักที่กรุงเทพฯคนเดียว

คำพูดที่ว่า “ขี้เกียจ” ของลูก ทำให้พ่อเสียใจ เพราะฟังดูเหมือนน้องเล็กไม่ได้คิดถึงใครเลย เช่นเดียวกับวันสำคัญอื่นๆ เช่นวันเกิดของพ่อกับแม่ ต้องให้พี่ๆโทรไปบอกว่าอย่าลืมโทรมา “แฮปปี้เบิร์ธเดย์” ด้วยนะ แต่น้องเล็กก็ลืมอยู่ดี จนแม่ต้องโทรไปหาลูกเอง แล้วแม่ก็บอกว่า “แฮปปี้เบิร์ธเดย์ค่ะคุณแม่ ขอให้คุณแม่สุขภาพแข็งแรง และอายุยืนนะคะ” ลูกได้ยินก็หัวเราะคิกคักชอบใจ แม่ต้องแสร้งทำตลกไปอย่างนั้นเอง เพราะจะได้ไม่รู้สึกน้อยใจที่ลูกลืมวันเกิดของแม่ แม่ไม่เคยคิดว่าอยากได้ของขวัญวันเกิดจากลูก แต่แม่อยากได้ยินลูกบอกว่ารักแม่ คิดถึงแม่ แม่ก็ชื่นใจแล้ว เท่านั้นแหละที่แม่ต้องการ

แม้แต่วันเกิดของลูกเอง ลูกยังลืม แต่ทุกคนในครอบครัวจำได้ รีบโทรไปอวยพรแต่เช้า แต่ลูกกลับปิดโทรศัพท์ และตื่นสายอีกต่างหาก ไม่เคยที่จะลุกขึ้นไปทำบุญใส่บาตรกับเขาบ้างเลย กลายเป็นหน้าที่ของแม่ที่ต้องขวนขวายไปหาของมาใส่บาตรให้ แล้วขอให้พระให้พรส่งบุญกุศลไปถึงลูกที่นอนอยู่ที่กรุงเทพฯ

ในเมื่อลูกไม่ค่อยกลับบ้าน พ่อกับแม่จึงหมั่นโทรไปหาลูก ทั้งกลางวันและกลางคืน คิดถึงเมื่อไรก็โทรหา เพราะทั้งพ่อและแม่เกษียณแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรดี นอกจากอยู่บ้านและคิดถึงลูกๆ ไปเจออะไรก็นึกถึงลูก ทะเลาะกับพ่อก็โทรบอกลูก ถ้าโทรเข้าห้องพักไม่เจอก็จะรู้แล้วว่ายังไม่ถึงบ้าน ก็จะโทรเข้ามือถืออีก แม่ก็รู้ว่าลูกคงเบื่อที่จะรับโทรศัพท์แล้ว ก็จะให้ทำอย่างไรคนมันรักลูกนี่นา
แต่สำหรับลูกแล้ว ไม่เคยโทรกลับมาบ้านหรอก แม่เองก็กลัวลูกจะเปลืองค่าโทรศัพท์ ก็เลยเป็นฝ่ายโทรเสียเองมากกว่า วันดีคืนดีลูกโทรมา พวกเราจะดีใจกันมาก ตื่นเต้นที่ได้ยินเสียงลูก แต่ก็จะรู้ว่าลูกต้องไม่สบาย หรือมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ ไม่อย่างนั้นไม่โทรมาหรอก และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

เป็นห่วงก็เป็นห่วงนะ เวลาที่รู้ว่าลูกกลับบ้านดึกๆ หรือเดินทางไปต่างจังหวัดไกลๆ ถ้ารู้ว่าวันไหนต้องทำงานถึงดึก แม่ก็อยากให้ลูกนอนทำงานมากกว่ากลับบ้าน หรือไม่ก็นั่งอยู่ที่ทำงานให้ถึงเช้ายังดีเสียกว่าที่จะเดินทางกลับคนเดียวตอนดึกๆ ไม่มีใครไปรับ แท๊กซี่ก็ไม่น่าไว้ใจ แม้ว่าน้องเล็กจะไม่ใช่ผู้หญิงสวยแต่แม่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี แต่น้องเล็กไม่เคยเชื่อฟังแม่เลย ดึกแค่ไหนลูกก็ดันทุรังกลับจนได้ ลูกไม่เคยรู้หรอกว่าแม่นอนไม่หลับเลยจนกว่าจะได้ยินเสียงโทรศัพท์จากลูกและบอกว่ากลับถึงบ้านแล้ว

Create Date : 28 ตุลาคม 2556		0 comments
Last Update : 28 ตุลาคม 2556 20:59:20 น.
Counter : 1300 Pageviews.
Share Tweet