ลูกสาวของแม่ (1) งานเขียนชิ้นนี้เกิดขึ้นเมื่อ 3 ตุลาคม 2546 ย้อนไปเมื่อสิบปีที่แล้ว น่าจะเป็นช่วงตกงานอยู่ เลยรู้สึกอยากเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ขึ้นมา โดยเล่าในมุมมองของ "แม่" กับ "ลูก" สลับกัน ล่วงมาสิบปีความรู้สึกของลูกสาวของแม่ตอนนี้กับตอนนั้นแทบจะไม่ต่างกัน เราจะทยอยเอามาลงทีละตอน รวม 10 ตอน เชิญร่วมทางไปกับสองแม่ลูกคู่นี้ได้ ณ บัดนี้... ############## ตอนที่ 1 (แม่เล่า) หลังจากที่ลูกสองคนของแม่เข้าสู่วัยที่ฉันกำลังจะหายเหนื่อย คือทั้งคู่ก็เดินได้ พูดได้บ้างแล้ว แม่ก็คลอดลูกคนที่สามออกมา หลายๆคนบอกกับแม่ว่า มีสองคนก็ถมเถไปแล้ว แค่นี้ก็จะไม่มีปัญญาเลี้ยงอยู่แล้ว กว่าแม่จะเชื่อว่าเขาพูดจริงก็เมื่อลูกสาวคนที่สามลืมตาออกมาดูโลกนี่แหละ พ่อของลูก มิได้แสดงความปลาบปลื้มใจเท่าไรนัก เพราะภาพที่เขาเห็นก็คือเด็กผู้หญิงตัวแดงๆ นอนหน้าตาละม้ายคล้ายเขาซึ่งแทนที่จะเป็นเด็กผู้ชายอย่างที่เขาคาดหวัง แต่จะทำไงได้ ไหนๆก็ทำให้เกิดมาแล้ว ก็ต้องเลี้ยงต่อไป แถมยังหน้าตาละม้ายคล้ายกับเขาอีก ไม่รักก็ต้องรักล่ะ “ลูกมากยากจน” เห็นจะจริง นี่แค่แม่มีสามคนแม่ยังรู้สึกว่าจนลงไปถนัดตา รายได้กับรายจ่ายมันไม่ได้สมดุลเอาเสียเลย แถมยังรู้สึกเหนื่อยกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า เมื่อเจ้าตัวเล็กมันเริ่มที่จะตั้งไข่ได้ แม่กับพ่อก็เลยตัดสินใจกันว่าจะเอาไปฝากเลี้ยงระหว่างที่เราทั้งคู่ไปทำงาน ทีแรกตั้งใจจะให้อยู่กับย่า แต่ย่าก็มีภาระต้องเลี้ยงหลานคนอื่นๆอยู่ก่อนแล้ว เลยไม่อยากให้แกเหนื่อยไปกว่านี้ ลูกคนสุดท้องถูกส่งไปเลี้ยงกับคนเลี้ยงเด็ก ที่ไม่ใช่เนอสเซอรี่ แต่เป็นครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่ง ทุกคนที่นั่นออกจะเอ็นดูลูกมากเป็นพิเศษ ด้วยความขาวและจ้ำม่ำ จึงทำให้กลายเป็นขวัญใจของบ้านนั้นไปโดยปริยาย ก่อนแม่จะทิ้งไว้กับเขา เขาถามแม่ว่าลูกชื่ออะไร แม่ตอบตรงๆ ว่าไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้ตั้งชื่อ เขาจึงบอกว่า “งั้นเรียกน้องเล็กไปก่อนละกันนะ” เขาว่าไง แม่ก็ว่าตาม นับแต่นั้นมาคนในบ้านนั้นจึงเรียกลูกว่า “น้องเล็ก” แม่และครอบครัวเราก็ต้องพลอยเรียกตามไปด้วย จนป่านนี้แม่ยังนึกชื่อเล่นให้ลูกไม่ออกเลยว่าจะใช้ชื่ออะไรดีมาแทนชื่อนี้ดี ในวันเสาร์อาทิตย์ แม่จะไปรับน้องเล็กกลับมาบ้าน แต่ด้วยความผูกพัน น้องเล็กจะไม่ค่อยชอบกลับบ้าน ลูกจะร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นหน้าพ่อกับแม่ จนแม่เองกลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังพรากลูกพรากแม่คู่หนึ่งออกจากกัน ทั้งที่จริงๆ แล้วแม่ต่างหากที่เป็นแม่ ย่าง 4 ขวบ น้องเล็กจะเข้าใจว่าเธอมีแม่สองคน คือ แม่ และแม่จ๋า ซึ่งหมายถึงคนเลี้ยงลูกนั่นเอง เวลาที่ต้องกลับมานอนที่บ้าน และบังเอิญน้องเล็กเกิดดื้อขึ้นมาจนถูกแม่ตี ลูกก็จะไปหยิบถุงกระดาษโชคดีมา แล้วเอาเสื้อผ้าตัวเล็กๆของลูกเก็บใส่ถุง ร้องไห้ฟูมฟาย และหันมาบอกว่า “ลูกจะไปหาแม่จ๋า” ลูกทำท่าจะเดินออกจากบ้าน ย่าและพ่อต้องวิ่งไปตามอยู่บ่อยๆ พฤติกรรมนี้เกิดขึ้นซ้ำๆ จนแม่เองก็น้อยใจเหมือนกันที่ลูกรักคนอื่นมากกว่าตัวเอง แต่แม่ต้องยอมรับ ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจากความรักและผูกพันเป็นเวลาหลายปี “น้องเล็กรักใครมากที่สุด” แม่เคยถามลูก “รักแม่จ๋า” เธอตอบโดยไม่ต้องคิด และแม่เชื่อว่าลูกตอบจากความรู้สึก เด็กไม่โกหกหรอก กระทั่งถึงวันที่น้องเล็กต้องเข้าโรงเรียนเตรียมอนุบาล แม่ก็ต้องเลิกจ้างเลี้ยง แต่ก็ไม่อาจจะที่จะตัดความสัมพันธ์ของลูกกับครอบครัวที่เลี้ยงได้ ช่วงแรกๆ ทุกๆอาทิตย์แม่จะพาลูกไปเยี่ยมเยียนแม่จ๋า และคนอื่นๆในครอบครัว เพราะไม่อยากจะให้ลืมบุญคุณของทุกๆคนที่เลี้ยงดูลูกมา แต่เดิมน้องเล็กแทบจะไม่สนิทสนมหรือผูกพันกับพี่สาวทั้งสองคนเลย แต่เมื่อได้มาอยู่ด้วยกันแล้ว พี่ก็เริ่มที่จะรักน้องมากขึ้น แม้ว่าจะมีการทะเลาะเบาะแว้งแย่งของเล่นกันตามประสาเด็กบ้างก็ตาม แต่ทั้งสามคนก็เริ่มที่จะสามัคคีกันดื้อ จนหลายครั้งที่แม่ต้องทำโทษพร้อมกันทั้งสามพี่น้อง Create Date : 20 ตุลาคม 2556 Last Update : 20 ตุลาคม 2556 21:33:16 น. 1 comments Counter : 1354 Pageviews.   Share Tweet Like ให้เป็นคนที่ 3 ค่ะ บรรทัดสุดท้ายเหมือนเรื่องของอุ้มเองเลยค่ะ อุ้มเป็นลุกคนเล็กที่ไม่ค่อยสนิทกับพี่สาวทั้ง 2 เพราะเพิ่งเข้ามาอยู่กรุงตอนอายุ 18 ปี ก็มาอยุ่ด้วยกันค่อยสนิทกัน แต่ต่างกันตรงที่พี่น้องสามคนไม่ทะเลาะกันเลย โดย: อุ้มสี วันที่: 21 ตุลาคม 2556 เวลา:0:11:34 น.   ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก