ลูกสาวของแม่ (2) ตอนที่ 2 (ลูกเล่า) หลังจากที่ฉันได้กลับมาอยู่กับครอบครัวจริงๆ ของฉัน แรกๆ ฉันรู้สึกว่านี่ไม่ใช่บ้าน ทำไมไม่มีใครตามใจฉันเหมือนเมื่อก่อน คิดเอาว่าบ้านนี้ไม่มีใครรักฉันเลย เวลาฉันดื้อทำไมฉันต้องถูกตีเสมอๆ ไม่ใช่ตีธรรมดานะ แต่ตีชนิดที่เรียกว่าศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็กน่าจะเข้ามาช่วยได้แล้ว อุปกรณ์ที่แม่ใช้มีตั้งแต่ ไม้กวาด ก้านมะยม ไม้แขวนเสื้อ สายยาง ส่วนพ่อจะเน้นที่เข็ดขัดหนังของตัวเอง เหตุผลส่วนใหญ่ที่ทำให้โดนตีก็คงหนีไม่พ้นเรื่องไม่ยอมอาบน้ำ ไม่เชื่อฟัง หลับในรถไม่ยอมตื่น และตื่นสายนั่นเอง กรณีของการตื่นสาย มันเป็นนิสัยที่แก้ยังไงก็ไม่หายมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันโดยทั้งพ่อและแม่ตีเรื่องตื่นสายนับครั้งไม่ถ้วน บางครั้งตื่นแล้วแต่ต้องการเอาชนะ ถ้าเขาปลุกแล้วเราตื่น เหมือนเราแพ้ เราต้องข่มตานอนต่อ ทั้งที่บางครั้งโดนตีจนเขียวหมดแล้ว ก็ยังนอนทนอยู่อย่างนั้นแหละ แต่สุดท้ายก็ต้องร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ตื่นสายก็ทำให้ไปโรงเรียนสาย ฉันต้องไปโรงเรียนพร้อมพี่สาวคนกลาง ซึ่งเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน และเขาก็ต้องไปโรงเรียนสายเพราะฉันเป็นต้นเหตุเสมอๆ ทั้งที่เขาเองตื่นเช้ามาก ฉันว่าเขาคงเกลียดน้องสาวอย่างฉันมากพอสมควรเหมือนกัน จนกระทั่งฉันเรียนชั้นประถมแล้ว ฉันก็ยังไปโรงเรียนสายเช่นเดิม สุดท้ายพ่อก็ไม่รอ ทิ้งให้เป็นภาระของแม่ ซึ่งแม่เองก็เบื่อหน่ายความเกียจคร้านของฉันเสียเต็มประดา โดนแม่ตีเกือบทุกเช้า จนบางเช้าตีหนักจนไม่ต้องไปโรงเรียน ทั้งที่แต่งชัดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว เข้าใจว่าตอนนั้นตัวเองคงมีความคิดต่อต้านผู้ใหญ่อยู่ อยากเอาชนะในเรื่องไม่เป็นเรื่อง กลัวแพ้พ่อแม่ หรือเรียกร้องความสนใจผิดวิธีนั่นเอง แต่กระนั้นก็ตาม ฉันยังเรียนดี สอบได้ที่ 1 ทุกเทอมอย่างไม่น่าเชื่อ บางเทอมได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มครูเองก็ชื่นชม เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าไปเรียนบ้างไม่ไปบ้าง มาสายทุกวัน ยังเรียนดีอยู่ได้ ครูประจำชั้นจะรู้จักฉันดี รวมทั้งรู้จักพ่อแม่ของฉันด้วย ส่วนความสัมพันธ์กับพี่สาวทั้งสองคน ฉันไม่ค่อยสนิทกับเขาสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ชอบเล่นกับฉัน ฉันคงเด็กเกินไปพูดจาไม่รู้เรื่อง ถ้าจะเล่นก็ต้องมีลูกพี่ลูกน้องคนอื่นมาเล่นด้วย ถึงจะยอมให้ฉันเล่น นอกจากเล่นขายของกันแล้ว พวกเรายังชอบเล่นเป็นคุณนายกับคนใช้เหมือนในละครด้วย แต่พี่สาวของฉันสองคนชอบที่จะเล่นเป็นคนใช้เหลือเกิน เพราะมีบทบาทเยอะกว่า ฉันเองก็อยากจะเล่นแต่ยังไม่โตพอที่จะรับบทหนักได้ จึงจำเป็นต้องเล่นเป็นลูกคุณนาย เฮ้อ ฉันไม่ชอบบทบาทนี้เลย มันไม่ได้แสดงความสามารถอะไรสักนิดเดียว แต่เวลาใดที่เราทะเลาะกันล่ะก็อย่าให้พูดถึงเลย พวกเราจะจับคู่กันทะเลาะ สมมติว่าวันนี้ฉันทะเลาะกับพี่คนโต พี่คนที่สองก็จะเงียบ อีกวันฉันทะเลาะกับพี่คนที่สอง พี่คนโตก็เงียบ ผลัดกันอย่างนี้ ไม่เคยโกรธพร้อมกันทั้งสามคน แต่ก็มีเหมือนกันที่แบ่งพวก จนพ่อกับแม่ต้องมาเคลียร์ใหม่ ไม่อย่างนั้นบ้านอยู่ไม่เป็นสุข ที่สำคัญเวลาทะเลาะกันรุนแรงที่ตบกันดึงผมกันจนหลุดมาเป็นกระจุกๆเลยนะ เจ็บแต่ทน สรุปร้องไห้ทั้งคู่ เพราะโดนกรรมการแยกด้วยไม้กวาด อยู่ที่โรงเรียนฉันก็ใช่ว่าจะเป็นเด็กเรียนเรียบร้อยขวัญครูและเพื่อนร่วมห้อง เพราะฉันจะกุมอำนาจเบ็ดเสร็จจนไม่รู้หรอกว่าทำตัวเป็นมาเฟียตั้งแต่เด็กๆมาก่อน ด้วยตำแหน่งหัวหน้าห้อง ฉันมักจะฮึกเหิม และเข้าใจผิดว่าตำแหน่งนี้จะต้องได้มาซึ่งทุกอย่างที่ฉันต้องการ ครูให้ฉันสอนการบ้านกับเพื่อนที่เรียนไม่เก่ง แต่ปรากฏว่าสอนแล้วเพื่อนก็ยังไม่เข้าใจ ฉันก็จัดการตีเพื่อนแทนครูซะเลย แล้วขู่อีกว่าห้ามไปฟ้องครู นี่เพื่อนผู้ชายด้วย ดีเท่าไหร่แล้วเขาไม่ต่อยฉันหน้าหงายกลับมา จริงๆแล้วฉันอาจจะผิดเองก็ได้ที่สอนเขาไม่รู้เรื่อง ฉันมีสมุนในห้องอยู่สามสี่คน พวกนี้จะตามติดฉันตลอด ฉันอยากจะแกล้งใคร พวกนี้ก็จะทำตาม จนเพื่อนร้องไห้ไปหลายคนแล้ว และส่วนใหญ่ที่โดนก็เป็นเพื่อนผู้ชายด้วย ใครเข้ามาใหม่จะโดนหนักสุด เหมือนในละครเปี๊ยบเลย หนหนึ่งระหว่างทานมื้อกลางวันกัน พวกเราก็นั่งทานถาดหลุม บังเอิญวันนั้นฉันไม่ชอบอาหารชนิดหนึ่งที่อยู่ในถาดหลุม ฉันก็ตักใส่จานเพื่อนผู้ชายที่เข้าใหม่ ซึ่งไม่ค่อยชอบหน้าเขานัก ตักใส่โดยที่ไม่บอกให้รู้ตัวหรอก เพื่อนคนอื่นเห็นก็ทำตามบ้าง ตักใส่จนจานเพื่อนคนนั้นเละ ทานไม่ลง เขาร้องไห้แต่ไม่กล้าไปฟ้องครูหรอก เพราะเขากลัวฉัน ในที่สุดครูก็มาเห็นเอง ฉันและเพื่อนโดนทำโทษโดนการถูกตีฝ่าเท้าอย่างแรง แต่ฉันโดนมาดที่สุดในฐานะที่เป็นต้นเรื่อง แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ถูกรายงานถึงพ่อในตอนเย็นวันนั้นด้วย อีกคนหนึ่งที่ฉันไปทำเขาไว้เยอะ คนนี้เป็นผู้หญิงใจดีกับฉันมาก ชอบเอาของใช้พวกกล่องดินสอ ยางลบน่ารักมาอวด ฉันก็เลยขอบ้าง เขาก็ให้ แม่เขาก็เต็มใจให้ เพราะชื่นชมในตัวฉันว่าเรียนเก่ง อยากให้ฉันช่วยสอนลูกสาวเขาด้วย แต่วันหนึ่งฉันอยากได้ของที่เขามีอันเดียว ฉันขู่ว่ายังไงฉันก็ต้องได้ ถ้าไม่ได้เราก็โกรธกัน ทำเอาเพื่อนคนนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้านเลย เดือดร้อนถึงแม่เขาต้องมาขอโทษฉันถึงบ้าน พ่อแม่ของฉันก็เลยรับรู้ความร้ายกาจของนางมารร้ายตัวจิ๋วคนนี้ไปโดยปริยาย นี่ขนาดอยู่แค่ชั้นประถมนะ เข้าสู่วัยรุ่น ความเป็นอันธพาลของฉันลดลงเล็กน้อย เนื่องจากฮอร์โมนเพศหญิงทำงานเพิ่มมากขึ้น พฤติกรรมความดื้อและซนจึงแตกต่างจากเดิม เริ่มรู้จักการดื้อเงียบ เที่ยวเตร่ โกหกและปิดบัง ซึ่งคราวนี้ไม่มีพระเจ้าช่วยอีกแล้ว ผลการเรียนเริ่มแย่ลงๆ กรรมติดปีกมาตามสนอง กระทั่งจบชั้นมัธยมปลายมาอย่างถูลู่ถูกัง ทุกคนหายใจคล่องปอดเพราะคิดว่าฉันจะเรียนไม่จบเสียแล้ว ใครที่ได้มาเป็นพ่อแม่ฉันคงมีกรรมไม่น้อย Create Date : 21 ตุลาคม 2556 Last Update : 21 ตุลาคม 2556 20:36:46 น. 0 comments Counter : 1265 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก