ลูกสาวของแม่ (8) ตอนที่ 8 (ลูกเล่า) ฉันว่าฉันคงมีปัญหาในตัวเองอย่างหนึ่งที่จนทุกวันนี้ก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมฉันถึงทำตัวนิ่งๆ เฉยๆ ไม่เป็น เกิดมากลัวชีวิตจะขาดสีสันไปหรืออย่างไรไม่รู้ วันดีคืนดีก็บ่นอยากลาออกจากงานขึ้นมาเสียอย่างนั้นทั้งที่ทุกอย่างอยู่ในความสงบแต่ฉันกลับทนไม่ได้ ฉันบ่นให้แม่ฟังอยู่บ่อยครั้ง แรกๆ เขาก็ไม่ได้สนับสนุนความคิดของฉัน แต่ก็เป็นห่วงว่าหากลาออกแล้วจะไปทำอะไร เรียนต่อก็เรียนแล้ว สมัครงานใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อายุก็เพิ่มมากขึ้น และยังไม่ละทิ้งความคิดที่จะให้ฉันไปสอบเป็นข้าราชการอยู่เช่นเดิม หลังๆ แม่คงชินกับความเป็นคนไม่นิ่งของฉัน ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่เบื่อแค่ไหนกับพฤติกรรมนอกคอกของฉัน แต่เมื่อฟังฉันบ่นมากขึ้นๆ แม่ก็เลยคิดที่จะให้ฉันกลับไปอยู่บ้านนอกของเรา ซึ่งเขาเองไม่อยากจะให้ฉันอยู่กรุงเทพฯนักหรอก เพราะเขาเป็นห่วงกับการต้องอยู่คนเดียวของฉัน เขาจึงบอกว่า “ถ้าจะลาออกก็ลาออกเสียตั้งแต่วันนี้ อย่ารอให้แก่ไปกว่านี้ เพราะเมื่อถึงเวลานั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว” ฉันไม่แน่ใจว่านี่เป็นคำพูดที่ประชดหรือคำพูดที่แม่ตั้งใจจะหมายความอย่างนั้นจริงๆ แต่มันได้เพิ่มน้ำหนักให้แก่ความคิดของฉันมากยิ่งขึ้น พูดถึงที่ทำงานแล้ว ฉันไม่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานเลยสักคน เราทุกคนรักกันดี และร่วมงานกันอย่างราบรื่น แต่ปัญหาหลักๆของที่นั่นก็คือปัญหาเชิงนโยบาย หรือการบริหาร ซึ่งหลายๆคนมองข้าม ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสียบ้าง ยอมรับชะตากรรมไปวันๆ เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องดิ้นรนขวนขวาย สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดต่างจากพวกเขา ฉันพยายามที่จะรู้จะเห็น ฉันไม่สามารถทำงานภายใต้นโยบายที่คลุมเครือเช่นนี้ได้ จนที่สุดฉันก็ลุกขึ้นมาพิมพ์จดหมายลาออกยาว 3 หน้าเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ โดยไม่จำเป็นต้องปรึกษาใคร หลังจากนั้นฉันโทรหาแม่ แต่ไม่ได้รายงานถึงจดหมายลาออก 3 หน้าฉบับนั้น เพียงแต่บอกเขาว่าจะไปยื่นจดหมายลาออกแล้วนะ แม่เงียบไป และพูดมาประโยคหนึ่งว่า “ถ้าทนไม่ไหวก็ออกมาซะ” แม่ตามใจฉันอีกครั้ง ในขณะที่เพื่อนๆอีกหลายคนไม่เห็นด้วย กับการตัดสินใจของฉัน แต่ทุกอย่างมันจบแล้วทันทีที่ฉันวางจดหมายลาออกบนโต๊ะของฝ่ายบุคคล ฉันเชื่อในการตัดสินใจของตัวเอง ถ้าวันนั้นฉันไม่ทำ วันหนึ่งฉันก็ต้องทำมันอยู่ดี และไม่แน่ใจว่าแทนที่ฉันจะไปฝ่ายลาออก ฉันอาจจะโดนไล่ออกแทนก็ได้ เพียงเพราะฉันทนมันไม่ได้ และทำอะไรที่คาดไม่ถึงกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้ ใครจะไปรู้ 1 เดือนหลังจากยื่นจดหมาย ฉันกลายเป็นมหาบัณฑิตตกงานอีกครั้ง ฉันพยายามเข้าข้างตัวเองว่าฉันก็ไม่เลวจนเกินไป ยังมีความสามารถอยู่บ้าง แม้ไม่มากก็ตาม แต่ฉันเชื่อว่าถ้ามีใครให้โอกาสแก่ฉัน ฉันก็สามารถที่จะเรียนรู้งานใหม่ๆได้ไม่ช้าเช่นกัน ถึงแม้ว่าฉันจะมีประสบการณ์มาบ้างแล้วก็ตาม แต่ด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น มันก็กลายเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงเลยทีเดียว ฉันใช้เงินก้อนสุดท้ายที่ได้มาอย่างประหยัดที่สุด เพื่อให้ตัวเองได้มีโอกาสหางานและใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ กระทั่งเงินหมด ฉันโดนเรียกตัวกลับบ้าน ขณะที่ชีวิตฉันเองก็ยังสับสนไม่น้อยว่าหลังจากนี้ฉันจะทำอะไรต่อไป แต่ฉันไม่เคยนึกเสียใจเลยที่ฉันตัดสินใจลาออกในวันนั้น เพราะฉันถือว่าฉันใช้เวลาไตร่ตรองแล้วนานพอสมควร ไม่ใช่ด้วยอารมณ์ หรือความรู้สึกเท่านั้น แต่มันเป็นเรื่องของจิตใจ และอุดมการณ์ที่ฉันรู้ว่า มันเป็นสิ่งที่กินไม่ได้เลย Create Date : 01 พฤศจิกายน 2556 Last Update : 1 พฤศจิกายน 2556 21:35:22 น. 0 comments Counter : 1125 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก