ลูกสาวของแม่ (6)

ตอนที่ 6 (ลูกเล่า)

การออกจากงานครั้งนั้นเกิดจากการที่ฉันไม่ยอมรับระบบการทำงานของหน่วยงาน ฉันไม่เชื่อว่าทุกอย่างจะสำเร็จในเวลาที่จำกัด หรืออยู่ภายใต้การบังคับให้คนในหน่วยงานรู้สึกหรือมีสำนึกพร้อมๆกันได้ ฉันไม่เชื่อว่ามันจะเป็นความสำเร็จที่มาพร้อมกับคุณภาพ ฉันมองว่ามันคือการสร้างภาพ เป็นผักชีโรยหน้าดีๆนี่เอง

ฉันเชื่อว่าเนื้อแท้ของการทำงานราชการคือการเชื่อมั่นในระบบ เชื่อมั่นในนโยบายของหน่วยงาน แต่ฉันไม่เชื่อ ฉันจึงต้องออกมาจากระบบนั้น

ฉันทำให้พ่อแม่ผิดหวังที่ฉันไม่สามารถทำงานนั้นได้ โดยไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริง เพราะฉันก็ไม่เชื่ออีกเช่นกันว่าเหตุผลของฉันมันจะเป็นเหตุผลที่ใครจะรับได้ นอกจากตัวฉันเอง ฉันจึงตั้งใจที่จะทำวิทยานิพนธ์ให้เสร็จในเทอมนั้น กระทั่งสำเร็จ

แม้ว่ามันจะไม่ใช่วิทยานิพนธ์ฉบับที่ดีที่สุดในความคิดของฉัน แต่มันเป็นฉบับที่อดทนมากที่สุดและไม่คิดว่าจะมีความอดทนใดๆ เท่ากับการทำวิทยานิพนธ์ฉบับนี้อีกแล้ว ฉันไม่เคยเสียน้ำตาให้กับการเรียนมากมายขนาดนี้ ถ้าเอาน้ำตาที่เสียไปกับการเขียนวิทยานิพนธ์ฉบับนี้มากักเก็บไว้ คาดว่าน้องๆเขื่อนเลยเห็นจะได้

เสร็จสิ้นงานรับปริญญา ใช่ว่าทุกอย่างจะราบรื่น ฉันยังคงสร้างความหนักใจให้แก่ทางบ้านต่อไปไม่รู้จบ เพื่อนพ้องหลายคนจบไปมีงานทำ แต่ฉันยังไม่มี แถมอายุก็เพิ่มมากขึ้นด้วย จบปริญญาโทฟังดูโก้เก๋ แต่หางานทำไม่ได้นี่สิ ฟังดูรันทดใจ อยากจะเอาปริญญาไปคืนสถาบันเหลือเกิน โทษฐานที่ทำให้เสียชื่อสถาบัน

ฉันอยู่ในสภาพของคนตกงานเป็นครั้งที่สอง บรรยากาศการหางานยากกว่าหลังจากจบปริญญาตรีมาก เพราะวุฒิการศึกษาที่สูงมันค้ำคอ สมัครงานที่ใดก็ดูเหมือนเขาเกรงว่าจะต้องจ้างแพงไปเสียหมด ทั้งที่ฉันกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เงินเดือนพออยู่พอกินก็พอแล้ว คนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างฉัน จะเลือกอะไรได้มากนักล่ะ

นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่ห้องพักประมาณ 3 เดือน ฉันก็ได้งานแบบฟลุกๆงานหนึ่ง เป็นงานที่ฉันเขียนจดหมายไปสมัครนานแล้ว จนลืมไปด้วยซ้ำว่าเป็นบริษัทเกี่ยวกับอะไร นั่งรอสัมภาษณ์เกือบชั่วโมง แต่เข้าไปสัมภาษณ์ไม่ทันถึง 1 นาทีเสร็จแล้ว ความรู้สึกแรกคือ “เรียกมาทำไมเนี่ย นาทีเดียว ไม่เอาก็น่าจะบอกยกเลิกตั้งแต่แรก”

ไม่ทันกลับถึงห้องพัก ฉันได้ก็รับโทรศัพท์ว่าเขารับฉันเข้าทำงานแล้ว ฉันจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ เพราะฉันยังไม่รู้เลยว่าบริษัทนี้เขาทำเกี่ยวกับอะไร เพราะเขาไม่ได้สัมภาษณ์ถึงความสามารถอะไรเลย แค่ถามชื่อ การศึกษา และการทำงานที่ผ่านมานิดเดียวเท่านั้น แล้วฉันจะทำได้หรือ

มันเป็นประสบการณ์ที่ฉันได้เรียนรู้มาพอสมควร เพราะเป็นสายงานที่ฉันไม่เคยคิดว่าชาตินี้ตัวเองจะได้เข้ามาเกี่ยวข้อง เนื่องจากฉันไม่เคยเรียนมาทางด้านโทรทัศน์ แต่อยู่ๆ ก็มาเจอดารา มาเจอพิธีกร ไปเกี่ยวข้องกับเขาได้อย่างไรก็ยังงงตัวเองอยู่เหมือนกัน

แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพียง 3 เดือนเท่านั้น หลังจากที่ฉันดันไปมีเรื่องกับเจ้านายเข้า ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันทำถูก เขาเลือกที่จะเอาฉันออก เพราะฉันทำงานที่เขามอบหมายให้ไม่ได้ ทั้งที่เพื่อนคนอื่นๆ ก็ทำไม่ได้เช่นกัน แต่ไม่โดน เขาให้เหตุผลว่าฉันไม่มีความสามารถที่เหมาะสมกับงาน ทั้งๆที่จบปริญญาโทมาต้องทำได้ทุกอย่าง

ฉันว่ามันเป็นเหตุผลของคนหาเรื่องจริงๆ เพราะก่อนหน้านั้นฉันมีเรื่องกับฝ่ายบุคคล ซึ่งไม่พอใจที่ฉันไม่มีสัมมาคารวะ เขาอยากให้ฉันยกมือไหว้เขาทุกครั้งที่มาทำงานตอนเช้า และกล่าวหาว่าฉันสวมเสื้อยืดตัวเล็ก ทั้งที่บางคนสวมเสื้อสายเดี่ยวมาทำงาน ฉันไม่เคยไปด่าว่าเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะไม่อยากจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา เขาก็หาว่าฉันเมินเฉย ไม่ยอมฟังเขาอีก ไปใส่ร้ายต่างนานาให้เพื่อนร่วมงานฉันฟัง แล้วมีหรือที่เขาจะไม่มาบอกฉัน เพราะเขาเองก็โดนมาเช่นกัน ช่างเหมือนกับละครน้ำเน่าเสียเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนแบบนี้อยู่ในโลกมนุษย์จริงๆ สุดท้ายเขาคงหมดความอดทนที่จะอยู่ร่วมบริษัทกับฉันแล้ว เขาจึงไปรายงานให้เจ้านายทราบ และทุกอย่างก็จบภายใน 3 เดือน

คราวนี้ฉันบอกแม่ตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แม่ก็ยอมรับได้อีกตามเคย แถมพาลโกรธคนบางคนไปด้วย ทั้งที่แม่ไม่เคยรู้จักหรอก แต่ด้วยความที่ “อิน” กับคำพูดของฉันนั่นเอง

Create Date : 26 ตุลาคม 2556		0 comments
Last Update : 26 ตุลาคม 2556 21:35:17 น.
Counter : 1064 Pageviews.
Share Tweet