ความอิจฉา

ความอิจฉาริษยา มีอยู่ในจิตใจทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แต่ขึ้นอยู่กับว่าใครจะแสดงอาการมากกว่ากัน

ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อชีวิตเราอยู่ในภาวะการกดดันแข่งขัน แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นเอาชนะหรือเอาเป็นเอาตายก็ตาม แต่คนที่อยู่ในภาวะนั้นมันอดมีอาการนั้นไม่ได้ทั้งนั้นแหละ อย่างนักศึกษาเมื่อรู้ผลการเรียนตัวเองก็พอใจระดับหนึ่ง แต่เมื่อพบว่าเพื่อนได้เกรดดีกว่า ในวิชาที่ตัวเองเคยคิดว่าตัวเองได้คะแนนมากกว่า หรือเข้าใจว่าตัวเองทำงานได้ดีกว่า ให้เพื่อนลอกประจำ ก็จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ตัดพ้อชะตากรรมของตัวเอง อดที่จะตั้งคำถามไม่ได้ว่า "ทำไมๆๆ" อาจารย์ถึงให้เกรดไม่เท่ากัน หรือเกรดน้อยกว่า มีคะแนนพิศวาสหรือ? โลกนี้ไม่มีความยุติธรรม แล้วจะต้องทำอย่างไรให้ตัวเองได้เกรดมากกว่า ยิ่งรู้ว่าเพื่อนที่ได้เกรดมากกว่าบางคนไม่ได้ทำไรเลยด้วยซ้ำ แค่สนิทกับอาจารย์ก็ผ่านแล้ว ความรู้สึกเสียใจ คับแค้นใจยิ่งเพิ่มทวีคูณ

ความรู้สึกริษยาเพื่อนที่ได้เกรดมากกว่า อาจจะไม่ได้ส่งผลให้โกรธแค้นหรือเกลียดชังกันก็ตาม แต่มันก็ทำให้เสียความรู้สึกพอสมควร ไอ้ความคิดที่จะบอกหรือแนะนำเพื่อน หรือจะช่วยทำงานกัน ก็ลดน้อยถอยลง เพราะเข้าใจว่าทำไปเพื่อนก็ต้องได้ดีกว่าเราอยู่ดี

ยิ่งรู้เกรดของหลายคนมากขึ้น ก็ยิ่งไม่สบายใจเพิ่มขึ้น เช่นเดียวกับผู้ใหญ่วัยทำงาน ตอนทำงานก็รักใคร่กันดี แต่พอเข้าไปล่วงรู้เงินเดือนของแต่ละคน ทั้งที่ทำงานเท่ากัน ตำแหน่งเดียวกัน แต่ขั้นเงินเดือนกลับต่างกัน ยิ่งพอรู้ว่าใครได้ขึ้นเงินเดือนเยอะกว่า ได้โบนัสเยอะกว่า ยิ่งอารมณ์เสีย ความรู้สึกที่เคยรักใคร่กลมเกลียวกัน มันเปลี่ยนไป

ในใจมันอดคิดไม่ได้ว่าทำไมบริษัททำแบบนี้ และส่วนใหญ่มักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่า เราก็เก่งกว่า ดีกว่า ทำงานเยอะกว่า ทำไมเราถึงได้เงินเดือนหรือโบนัสน้อยกว่า ยิ่งบางคนรู้ว่า คนที่ตำแหน่งต่ำกว่าได้เงินเดือนเยอะกว่าตน หรือคนที่ได้เงินเดือนสูงมากแต่ไม่เห็นทำไรคุ้มค่าเงิน (พวกหัวหน้างานทั้งหลาย) ก็ยิ่งแค้นใจ หมั่นไส้มากเป็นพิเศษ อารมณ์นี้เกิดขึ้นทั้งกับชายและหญิง

เราเองก็ยอมเรารับว่าเราก็เคยมีความรู้สึกเช่นนั้นมาก่อน เมื่อเราเจอเพื่อนเงินเดือนต่างกับเราเกือบเท่าตัว แต่ยิ่งคิด เราก็ยิ่งทุกข์ ยิ่งพาลไม่ชอบขี้หน้าเพื่อน ทั้งที่ถ้าเราไม่รับรู้เสีย เราก็ยังรักกันดีอยู่เหมือนเดิม จนได้ออกมาจากบริษัทนั้น อาการดังกล่าวถึงหาย แม้ว่าทุกวันนี้จะเงินเดือนน้อยกว่าหลายเท่า แต่ก็ไม่รู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นเท่าเมื่อก่อน

บางคนได้โบนัสน้อยที่สุดในแผนก ก็เริ่มทนไม่ได้ เพราะเป็นอย่างนี้ทุกๆปี โดยเข้าใจว่าตัวเองไม่ใช่คนโปรดของเจ้านาย ไม่ว่าใครจะว่าดีอย่างไร แต่ถ้าเจ้านายไม่ปลื้มแล้ว ปลายปีก็อย่าหวังว่าจะได้โบนัสเป็นกอบเป็นกำ เมื่อเกิดความรู้สึกเช่นนี้ก็เลยอยากที่จะลาออกเสียให้รู้แล้วรู้รอด

บางคนได้เงินเดือนเพิ่มมากกว่าคนอื่นในหน่วยงานก็รับรู้ว่ามีคนอิจฉาริษยาอยู่ ก็ต้องยอมรับสภาพไป ทำงานหนักเพิ่มขึ้น เนื่องจากคนที่เงินเดือนขึ้นน้อยกว่า หมดอารมณ์ทำงานแล้ว โยนมาให้เพื่อนที่ขึ้นเงินเดือนเยอะกว่าทำ ถ้าเก่งนักก็ทำไปเลย อย่างนี้ก็มีให้เห็นถมเถไป

หรือแม้แต่ทุกวันนี้ เราเองก็ยังมีความรู้สึกนี้อยู่ทุกครั้งที่นึกถึงว่า ตัวเองทำงานเต็มที่เช่นเดียวกับคนอื่น แต่ทำไมไม่ได้ค่าตอบแทนพิเศษสักบาท ขณะที่คนอื่นทำบ้าง หยุดบ้าง ได้ค่าตอบแทนพิเศษครึ่งแสน บางคนสองสามหมื่น มีความสุขกันถ้วนหน้ากันไป ความน้อยเนื้อต่ำใจมันก็มี แต่ในความริษยานั้นก็ไม่สามารถแสดงออกอะไรได้มาก นอกจากก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

ฉะนั้น เราจึงเข้าใจความรู้สึกของเด็กที่รู้ว่าตัวเองได้เกรดเท่าไหร่ เพื่อนได้เกรดเท่าไหร่ เพราะมันคงไม่ต่างกับเรานักหรอกที่ต้องยอมรับในชะตากรรม ซึ่งไม่เคยเข้าใจเลยว่าเพราะอะไรทีจะต้องเป็นเราคนเดียวทุกที---

Create Date : 05 เมษายน 2551		0 comments
Last Update : 5 เมษายน 2551 15:33:36 น.
Counter : 1038 Pageviews.
Share Tweet