เมื่อวันที่ 4 เมษายน 2554 หลังจากกลับจากทำงาน มานั่งดูเมล์แล้วก็รีบ ๆ ตอบไปเพราะสามทุ่มครึ่งมีนัดสำคัญ นัดที่ว่าคือรายการแข่งขันทำอาหารฝรั่งเศส ที่เขาจัดแข่งขันกันปีละครั้งเท่านั้น ปีที่แล้วก็นั่งลุ้นตั้งแต่ต้นจนจบ แอบผิดหวังนิดหน่อยกับแชมป์ แต่ปีนี้สมหวังดังที่คาดคิดไว้ เงินรางวัลล่อใจมาก ๆ คือ 100,000 € สี่ล้านกว่าบาท เรียกว่าแทบจะนำเงินไปเปิดร้านได้เลยทีเดียว

        การเข่งขันที่ว่า จัดขึ้นกว่าหนึ่งเดือน ผู้เข้าร่วมแข่งขันมีทั้งหญิงชาย รวมแล้ว 14 คน แต่ละคนล้วนมีประสบการณ์การทำงานในร้านอาหารมาไม่น้อย คือตั้งแต่สิบปีเป็นต้นไป บางคนทำงานในภัตตาคารระดับ หนึ่ง ถึงสองดาว มิเชอลินเลยทีเดียว ไม่เสียดายเวลากว่าสามชั่วโมงที่นั่งถ่างตาดูตั้งแต่ต้นจนจบ เพราะอาหารแต่ละจานที่พวกเขาตั้งใจทำ ตั้งใจโชว์ ออกมาล้วนแต่น่ากิน การตกแต่งอลังการณ์ ตามแบบอาหารฝรั่งเศสนั่นเอง 

       มีเชฟระดับสามดาวมิเชอลินหนึ่งคน มีชื่อเสียงมาก ต่อมาถูกลดดาวเหลือแค่สองดาวเพราะสาเหตุอะไร ไม่ทราบแน่นอน แต่หลังจากถูกประกาศลดดาว เชฟเครียดจัดจน...ฆ่าตัวตาย เพราะรับไม่ได้ ..แบบนี้ก็มี เรื่องนี้เป็นข่าวดังไปทั่วประเทศฝรั่งเศส ข้ามมาถึงเบลเยียม แต่ไม่เอ่ยชื่อหรอก เคารพสิทธิ์ของผู้ตายกันดีกว่านะ ..

      แล้วทำไมแม่บุญรู้ดีจัง อ้าว..ก็สนใจนี่จ๊ะ คนมันชอบ เหมือนผู้อ่านนั่นแหละ ชอบอะไรก็ศึกษาเรื่องนั้น  แถมแวดวงของแม่บุญก็มีแต่คนสนใจเรื่องอาหารการกิน กระทั่งสมัครเข้าเรียนกันเป็นเรื่องเป็นราว เพื่อจะได้ศึกษาหาความรู้กัน แต่อย่างว่า..อายุอานามที่เกินครึ่งร้อยกันทั้งนั้น โอกาสที่จะเรียนรู้จนได้รับดาวเหมือนคนอื่น ๆ คงต้องรอชาติหน้า กลับมาเกิดใหม่ จะได้มีเวลาศึกษานาน ๆ ตอนนี้สายไปแล้วจ้า ทำกินเองได้ไม่ต้องไปอาศัยร้านอาหารบ่อย ๆ ก็ถือว่าดีถมถืดไปแล้ว..

      กลับมาชมการแข่งขันกันต่อ เขาจะเริ่มคัดเลือกผู้เข้าแข่งขัน โดยการให้ทำอาหารร่วมกันเป็นทีมก่่อน มีการให้ออกไปทำอาหารให้ลูกเสือ เนตรนารี ที่บ้านเราเรียกกัน ทำกันในป่า อุปกรณ์มีเท่าที่จำเป็น ไฟก็ใช้ฟืนในป่า ต้องเตรียมการกันตั้งแต่เช้าตรู่ ตีสามกว่าถูกปลุกขึ้นรถไปเตรียมอาหารในป่า ..ขัดจังหวะการนอนจริง ๆ แล้วต้องทำให้ออกมาดีด้วยนะ ไม่ใช่อะไรก็ได้ แม้แต่การตกแต่งก็ต้องทำราวกับอยู่ในภัตตาคารกับอุปกรณ์หาง่าย ๆ ที่มี ครีเอทีฟกันน่าดู

      นอกจากนั้นก็ให้โจทย์ มีข้าวของไม่กี่อย่าง ต้องทำให้ออกมาได้ดี มีทั้งอาหารกินเล่น เรียกน้ำย่อย อาหารจานแรก อาหารจานหลัก ของหวาน งานนี้ถ้าไม่มีประสบการณ์ ก็ม้วนเสื่อกลับบ้านกันไป เพราะไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ บางครั้งให้เลือกของที่จะทำเป็นกลุ่ม ๆ แต่พอไปถึงที่ ให้เปลี่ยนกัน แกล้งกันจะ ๆ เลย เขาอยากจะดูว่า ผู้ที่จะเข้าแข่งขันมีความพร้อมในทุกสถานการณ์ ทำที่ไหน เมื่อไหร่ ไม่ว่าอะไรทำได้ทั้งนั้น และต้องทำให้ได้ดีด้วย ไม่ใช่สักแต่ว่าได้ทำ ไม่ได้จ้า..

       บางครั้งก็ให้ผู้เข้าแข่งขันไปบ้านของใครที่เขาไม่รู้จัก และทำอาหารตามที่เขามีในตู้เย็น ใครจะรู้หล่ะว่าในตู้เย็นแต่ละบ้านมีอะไรบ้าง ถ้ามาบ้านแม่บุญ ..จะทำยังไงกับกะปิ ไตปลา ปลาร้า พริกสด นับว่าโชคดีนะเนี่ย..ไม่งั้นอึ้งกิมกี่แน่ ๆ อาหารง่าย ๆ อย่างเช่น พิชช่า..ในรูปแบบของเชฟ พุดแล้วก็อยากให้ท่านผู้อ่านเห็นภาพไปด้วย เพราะมันช่างสวยงาม น่ากิน ราวกับไม่ใช่พิชช่า สลัดมะเขือเทศ มอซซาเลร่า โหระพาอิตาลี ในรูปแบบของเชฟ  ดูแล้วอยากกระโดดข้ามจอเข้าไปชิมเสียจริง ๆ 

      ยังมีการทำอาหารจากผักขม ๆ หรืออาหารที่เด็ก ๆ ไม่ชอบ แต่ต้องทำออกมาให้เด็กกิน และเด็กเหล่านี้จะเป็นผู้ให้คะแนนอีกด้วย เอาเข้าไป บอกแล้วไงว่า หนทางไปสู่ดวงดาวไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ บางครั้งการทำอาหารเป็นกลุ่ม เป็นทีม ก็ทำให้ตัดสินยากว่าใครมีฝีมือกว่าใคร เพราะหลายคน หลายประสบการณ์ หลายไอเดีย หลังจากทำเป็นทีมแล้วจึงต้อง ออกมาทำอาหารของแต่ละคนด้วย 

      รอบที่ผู้เข้าแข่งขันเหลือเพียงสามคนสุดท้าย ชายหนึ่ง เป็นคนเกาหลีที่ถูกขอมาเลี้ยง อีกสองสาวเป็นคนฝรั่งเศส ฝีมือของทั้งสามไม่ใช่ธรรมดา เพราะสองสาวล้วนเป็นเชฟในภัตตาคารระดับสองดาวมิเชอลิน ส่วนหนุ่มเกาหลี ทำงานเป็นเชฟในภัตตาคารหรูที่ปารีส  หลังจากให้ทั้งสามทำอาหารที่ตนเองถนัดเพื่อคัดเลือกให้เหลือเพียงสองคน แน่นอนว่าหนุ่มเกาหลีอาจจะยังมีประสบการณ์น้อยกว่า เลยตกรอบไป 

     ส่วนสองสาว เขาส่งให้ไปทำอาหารให้แขกที่เชิญมาหนึ่งร้อยคน ทั้งสองต้องทำอาหารจานแรก จานหลัก และของหวาน ให้แขกที่เขาเชิญมากได้ลิ้มลองทั้งรสชาติ หน้าตา การตกแต่ง สาวคนแรกชื่อ Fany อีกคนชื่อ   Stefanie แม่บุญกับสามีชอบคนหลัง เพราะเธอค่อนข้างสุขุม รอบคอบ การทำงานของเธอเหนือกว่าใคร ๆ อาหารที่เราคิดกันไม่ออกแน่นอน ว่าจะทำอะไรกับ แครอท และเม็ดถั่วลันเตา แต่สองสาวทำออกมาได้น่าสนใจ น่ากินมาก ๆ ผิดกันแต่ลักษณะการทำงาน ที่คนหลังดูจะใส่ใจในรายละเอียดปลีกย่อยมากมายกว่า หน้าตาอาหารที่เสนอจึงออกมาเด่นกว่า 

      แต่คะแนนที่เชฟมืออาชีพห้าท่านเทรวมไปที่สาวฟานีในรอบสุดท้าย  เพราะถูกปากกับรสชาติอาหาร แถมติคนหลังว่าทอดปลาแบบเอเชีย เค็มเกินไป สุกเกินไป จะบอกความลับให้ว่า พวกนี้เขาชาตินิยม ไม่ยอมรับอาหารจากที่อื่นมาเป็นที่หนึ่งเหนือกว่าอาหารฝรั่งเศส แต่เพื่อน ๆ ที่เข้าร่วมแข่งขันกันตั้งแต่ต้น กลับเทคะแนนไปให้สเตฟานี เพราะเธอทำอาหารออกมาดีตั้งแต่รอบแรกยันรอบสุดท้าย รวมทั้งแขกที่รับเชิญมาก็ให้คะแนนกับสเตฟานีอย่างท่วมท้น รวมทั้งเราสองคนด้วย 

       เงินรางวัลที่ได้ เชฟที่ได้รับกับการแข่งขันครั้งแรกบอกว่าไม่พอที่จะเปิดร้านอาหารหรู ๆ ได้ จึงยังคงทำงานที่เดิมต่อไป ส่วนเชฟสเตฟานี ที่ทำงานกับโรงแรมในเครือ Four season ที่ฝรั่งเศส แม่บุญไม่รู้ว่าเธอจะออกไปเปิดร้านเองหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ โรงแรมที่เธอทำงานด้วยคงมีคนจองไปกินอาหารกันข้ามเดือน ข้ามปีทีเดียว 

      อีกวันถัดมา อัดรายการแข่งขัน Top chef  เหมือนกัน แต่เป็นของอเมริกาไว้ เลยเปิดดูเสียหน่อย มิเชลดูได้สิบกว่านาทีก็เดินหนีไปเล่นคอมฯ ของตัวเองบ่นแม่บุญว่าเสียเวลาถ่างตาดูทำไม ไม่ได้เรื่อง …แม่บุญเองก็ออกจะเห็นด้วย แต่ยังทนดูจนจบ เพราะต้องการเปรียบเทียบกับของฝรั่งเศสว่า ที่ไหน ?? ที่ดีที่สุด 

เชฟ..เขาจะถือเรื่องความสะอาดมาก ๆ เสื้อผ้าที่สวมใส่ ผ้ากันเปื้อน หมวกเพื่อป้องกันเส้นผมตกใส่อาหาร แต่ผู้เข้าแข่งขันของอเมริกาดูจะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ ผมที่ยาวรุงรังไม่มีการรวบให้เรียบร้อย ใส่เพียงเสื้อขาว นั่งสูบบุหรี่กันพร้อมเครื่องดื่มข้าง ๆ แบบไม่แคร์ หากกลับไปดูของฝรั่งเศสจะไม่เห็นภาพเหล่านี้เลย 

       การแข่งขันจัดเหมือนเด็กเล่นขายของ จัดในห้องกว้างใหญ่ มีเพียงอุปกรณ์สองสามอย่าง อาหารที่ทำใส่ภาชนะพลาสติก ช้อนพลาสติกให้แขกชิม อาหารที่ทำเหมือนเด็กพึ่งเรียนทำมากกว่าจะมาแข่งขันเป็นเชฟระดับมืออาชีพ  เห็นแล้วปวดใจว่าหากจะก็อปปี้ไปก็น่าจะทำให้ดีกว่าเขา หรือเทียบเท่าเขา ทำแบบพอได้ทำอย่างที่เห็นมันทำให้ขายหน้ามากกว่า…

      นี่เองชาวฝรั่งเศสเขาถึงได้ภาคภูมิใจกับอาหารของเขาที่ทั้งสวยงาม และรสชาติดีเลิศประเสริฐศรี หากจะถามแม่บุญ ๆ เองก็ชอบอาหารฝรั่งเศสเช่นกัน ชอบคนละแบบกับอาหารไทย ๆ มันอยู่ในสายเลือดแล้ว แต่อาหารฝรั่งเศสแท้ ๆ มันทำให้ร้อง ว้าว..ได้ทุกทีเช่นกัน ยิ่งพอได้เข้าไปเรียนรู้ขั้นตอนวิธีการอันซับซ้อนมากมายแล้ว ก็ยิ่งหลงรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น 

      เสียดายที่แม่บุญเกิดมาช้าหรือเร็วไม่รู้ กว่าจะมารู้จักตัวตนที่แท้จริงว่าตนเองชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ พร้อม ๆ ไปกับการชอบกิน ได้มาร่ำเรียนก็ตอนอายุเลยเข้าวัยชราแล้ว ไม่งั้นไม่แน่นะว่า แม่บุญอาจจะไปเรียนจนสามารถเปิดร้านได้บ้างก็ได้ แต่ตอนนี้..แค่ทำกินเองได้จ้า ไม่ได้เก่งเเลอเลิศไปกว่าหลาย ๆ ท่านที่เข้ามาเขียน มาโชว์ในบล็อค และมีฝีมือในการทำอาหารฝรั่งราวกับเรียนมาก็ไม่ปาน  แม่บุญเองยังทำได้ไม่เท่าเลยจ้า ยิ่งขนมเค้กอะไรต่าง ๆ นี่ แม้จะชอบแต่ก็ชอบน้อยกว่าอาหาร ฝรั่งเขาเรียก เค็ม ไม่ใช่หวาน ส่วนมิเชล เธอหนักไปทางหวาน เพราะขนมทุกอย่างฟาดเรียบ…