จากหลวงพระบาง ปากเบ็ง เชียงของ ถึงไทย ตอนจบ 7 เมษายน วันนี้เราสองคนมีโปรแกรมไปที่หมู่บ้านพนม เป็นหมู่บ้านที่ทอผ้าไหม ผ้าฝ้ายขาย หลายปีก่อนเคยไปแล้วคิดว่าจะกลับไปอีก มาคราวนี้แม่บุญเตรียมปากกา ดินสอมาหลายร้อยแท่ง กะจะเอาไปแจกเด็กนักเรียนเสียหน่อย บ้านแรกที่ไปถึง คนขายผ้าเป็นหญิงสูงอายุพูดภาษาฝรั่งเศสได้ดี เลยได้คุยกันกับมิเชล จากนั้นมิเชลก็หลวมตัวซื้อผ้าผืนงามไปสองผืน..ตกหลุมจนได้ ส่วนแม่บุญเห็นกระสวยทอผ้าถูกทิ้งไว้หลายอัน เขาไม่ใช้แล้วเลยขอซื้อมาสองสามอัน เอามาไว้ดูเพื่อรำลึกความทรงจำว่างั้นเถอะ พอมาถึงเบลเยียมได้ไอเดียเอามาแขวนผ้าที่ซื้อมาประดับผนังสวยไปอีกแบบ .. เราถีบจักรยานเข้าไปกลางหมู่บ้านที่มีห้องโถงใหญ่จัดเป็นตลาดส่วนกลางของ ชาวบ้านที่จะนำผ้าที่ทอไว้มาขายให้ลูกค้า วันนั้นเป็นวันที่มีคนมาขายของมากมาย มิเชลกับแม่บุญถูกรุมทึ้งให้ไปดูร้านนี้ ร้านนั้น พอไม่เข้าไปเขาก็ต่อว่าแบบยิ้ม ๆ ว่าไม่เข้ามาดูหน่อยหรือ ให้ราคาพิเศษนะ ตอนนั้นเราสองคนกะซื้อมาไว้ใช้เอง และเอามาเป็นของขวัญในโอกาสพิเศษให้คนรู้จัก มิเชลเลยซื้อเสียมากมาย ขอนินทานิดว่า..ตอนนี้แกไม่ยักบ่นว่าบ้านเล็กนิดเดียวแล้วจะเอาไปยัดไว้ที่ไหน ?? เราแวะเวียนเข้าไปดู พร้อมกับแจกปากกาให้ชาวบ้าน เขาไม่ได้เอาไปใช้เองหรอก แต่เอาไปให้ลูก ๆ หลาน ๆ ไว้ไปเขียนที่โรงเรียน ตกลงปากกาหลายร้อยด้ามก็หมดลงภาพในพริบตา ชาวบ้านบอกว่าคราวหน้าหาอย่างอื่นมาแจกด้วยนะ เออ..อะไรดีหล่ะคุณยาย ?? ถ้ามีกระตังค์เยอะ ๆ ก้ดีหรอกค่ะ แต่หาเช้ากินเย็นเหมือนแม่บุญ แจกบ่อย ๆ ตัวเองคงแย่.. 8 เมษายน วันนี้เราสองคนจะลงเรือล่องจากหลวงพระบาง ไปจนถึงเชียงราย ใช้เวลาสองวันหนึ่งคืน โดยการโดยสารเรือล่องแม่น้ำโขงไปเรื่อย ๆ จะได้เห็นวิถีชีวิตผู้คนริมฝั่งน้ำโขงไปด้วย มีเวลามากนี่นะ เลยทำอะไรที่มันไม่เคยได้ทำเสียเลย มิเชล..ท่าทางดีอกดีใจ จะได้ผจญภัยในรูปแบบที่แตกต่าง แม่บุญเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์นั่งเรือล่องแม่น้ำโขงเช่นกัน เอาน่าท่าทางจะสนุกไม่น้อยทีเดียว 8 โมงกว่า ๆ ที่เราสองคนไปถึงท่าเรือ มีชาวต่างชาติหลายคนที่ยืนเรียงต่อแถวซื้อตั๋ว ซึ่งมีสองราคาจ้า ต่างชาติ 95,000 กีบ ส่วนคนลาว 65,000 กีบ แม่บุญพูดภาษาลาวกับคนขายเผื่อเขาจะลดราคาให้ แต่เขาไม่เล่นด้วย ยิ้มแล้วสั่นหน้า แหม่..พูดภาษาเดียวกัน ไหนว่าเมืองพี่เมืองน้องไง ทีตอนเก็บตังค์ ไม่เหลือพี่เหลือน้องเลยนะตัวเอง ชาวต่างชาติรวมทั้งแม่บุญ ไม่มีประสบการณ์การเดินทางแบบนี้ เราเลยเอ้อระเหยลอยชายรอขึ้นเรือตอนไหนก้ได้ ที่ไหนได้มารู้ตอนหลังว่า ที่นั่งเบาะนิ่ม ๆ คล้าย ๆ เบาะรถยนต์ มันอยู่ด้านหน้าและถูกจับจองโดยชาวบ้านที่เดินทางกันบ่อย ๆ จนรู้ที่ทางดี ตกลงเราเลยได้นั่งเบาะพิเศษ เป็นไม้กระดานกว้างกว่าผ่ามือผู้ชายตัวโต ๆ นิดหน่อย แล้วก็เบาะรองนั่งที่ถูกใช้งานจนไม่เหลือความนุ่มใด ๆ อยู่อีกเลย คิดดูว่าเราต้องนั่งอยู่เฉย ๆ บนไม้กระดานนี้ตั้งแปดถึงเก้าชั่วโมง มันทรมานขนาดไหน ที่นั่งข้างหน้าก็ติดเสียจนขาสั้น ๆ ของแม่บุญขยับไม่ได้ ที่คิดว่าจะได้เดินทางแบบสบาย ๆ เสียที มันทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกที ไม่รู้จะทำอะไรเลยมองสำรวจไปรอบ ๆ ตัว ด้านหน้าหลังคนขับ เป็นที่ว่างโล่งแต่ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยสินค้าตาง ๆ ที่จะถูกนำไปส่งยังจุดหมายปลายทางคือหมู่บ้านต่าง ๆ ระหว่างทาง ที่เห็นมีเครื่องสำหรับแช่แข็ง เหมือนตู้เย็นอันใหญ่ จะเอาไปแช่อะไรนี่ ถัดมาเป็นกองสัมภาระ กล่องกระดาษใส่ของจนล้น มัดแล้วมัดอีกด้วยเชือกฟาง ไก่หลายตัวในตะแกรงไม้ไผ่ มีหมูด้วยหรือเปล่า ?? แล้วก็อะไรต่ออะไรสารพัดดูไม่ออก ถัดมาเป็นที่นั่งวีไอพี ประมาณห้าแถว ๆ ละสองคน นั่งกันสบายเชียวนะ ถัดมาอีกเป็นที่นั่งธรรมดา สำหรับต่างชาติผู้จ่ายราคาแพงกว่าชาวบ้านแต่บริการระดับล่างสุด แล้วแหม่..เวลาต่างชาติไปเที่ยวเมืองไทย เราบริการเขายังกับพระราชาก็ไม่ปาน ต้องส่งมาดูงานบ้านเราบ้างแล้ว บ่นนะเนี่ย..ด้วยความเจ็บก้น.. ด้านหลังของแม่บุญ เป็นเครื่องจักรที่ทำงานส่งเสียงหนวกหู แทบแตก มันเกิน 180 เดซิเบลแน่นอน มิเชล..ถือโอกาส ใส่หูฟัง ๆ เพลงแก้หนวกหู ส่วนแม่บุญ..ทำใจ ถัดไปอีก..ท้ายเรือ เป็นห้องน้ำ ค่อยยังชั่วไม่เลวร้ายมากนัก แต่แม่บุญก็ไม่อยากเข้าบ่อยเลยดื่มน้ำน้อยหน่อย สองข้างทาง บ้านเรือนที่มีอยู่บาง ๆ ตา เป็นชาวบ้านที่ยากจน ไม่มีที่อยู่ ปลูกบ้านโดยเอาเศษไม้ตามที่จะพอหาได้มาปัก ๆ เสียบ ๆ หลังคาจากทำผ้าพลาสติกบ้าง ไม้ไผ่บ้าง แล้วก็ปูทับด้วยฟาง เรือจอดส่งผู้โดยสารเป็นระยะ ๆ ส่วนมากจะลงแต่ไม่มากนัก เห็นใจหรอกเพราะค่าโดยสารชาวบ้านแม้จะไม่แพง แต่เมื่อไม่มีรายได้จะเอากะตังค์ที่ไหนมาจ่าย..ชีวิตหนอชีวิต และดูุเหมือนจุดหมายปลายทางส่วนมากจะเป็นที่แห่งเดียวกับที่เราจะไปพักคืนนี้ ปากเบ็ง ในเรือลำนี้ เรายังได้เห็นลูกสาวตัวน้อยของเจ้าของเรือ ชื่อ น้ำผึ้ง ๆ อายุพึ่งจะขวบกว่า ๆ แม่จับมานอนใกล้ ๆ เครื่องยนต์ โดยปูผ้าขาวม้าบนเสื่อสีแดงผืนใหญ่ นึกในใจว่า น้ำผึ่้งตัวน้อยจะไม่มีปัญหาเรื่องหู เมื่อโตขึ้นเพราะเธอนอนฟังเสียงเครื่องยนต์ทุกวัน เล่นก็ตรงนี้ กินนอนอีกต่างหาก แล้วจะมีโอกาสเข้าโรงเรียนไหมเนี่ย .. นั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่รู้จะทำอะไร สักพักมิเชลก็เริ่มนอนหลับโดยการนั่งเอน ๆ แต่มันไม่สบายเลยตื่น..สมน้ำหน้า อิ อิ เรานั่งกันอย่างยาวนาน จนในที่สุดก็มาถึงปากเบ็ง ผู้โดยสารหลาย ๆ คนเริ่มลุกเพราะถึงที่หมายแล้ว แม่บุญกับมิเชลเตรียมตัวลงเช่นกัน แล้วเราสองคนก็ตาโตเป็นไข่ห่าน เมื่อเห็นผู้ชายหลาย ๆ คนมาช่วยกันยกตู้เย็นขึ้นจากเรือ ความสูงจากเรือไปที่ฝั่งสูงมากๆ ดินทรายที่ท่าเรือ มันไม่ได้แน่นพอที่จะทรงตัวได้ จึงทำให้ยิ่งยากลำบากในการยกตู้เย็นให้ขึ้นไปได้ แต่..ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ด้วยกำลังผู้ชายเกือบสิบคน..โล่งอกไป คราวนี้ก็มาถึงเรา กระเป๋าสองใบไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ด้วยความสูงของฝั่งทำให้ต้องทุลักทุเล จนหนูน้อยตัวช่วย ถามเสียงดังมาว่า จะให้ช่วยไหม ? เออ..ดีสิ แหม่.. กำลังต้องการทีเดียว หนูน้อยสองคนวิ่งมาแย่งหิ้วกระเป๋าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับถามว่า โรงแรมที่พักชื่ออะไร แม่บุญบอกจะรู้ได้ไงพึ่งมาถึง ตัวช่วยที่สองก็มายืนยิ้มแฉ่งชูรูปโรงแรมเปิดใหม่ให้ดู พร้อมเชิญชวนให้ไปพัก แม่บุญกับมิเชลดูแล้วก็อยากเห็นว่าจะดีจริงหรือเปล่า เลยโอเคซิกกาแล็ด เจ้าหนูสองคนพอรู้ชื่อโรงแรมก็วิ่งแล่นนำหน้าไปทันที โรงแรมที่เราไปพักเป็นโรงแรมใหม่เอี่ยม ห้องพักกว้างขวาง สะอาดสะอ้านราคาที่พักแค่ สองร้อยบาทต่อคืน เจ้าหนูน้อยสองคนมาสะกิดขอค่าขนกระเป๋า แม่บุญถามว่าเท่าไหร่ สี่ร้อย..หา..อะไรนะ แค่ขนกระเป๋าขนาดกลางมาโรงแรมไม่กี่ร้อยเมตรเนี่ยนะ ?? ให้ทิปเด็กยกกระเป๋าโรงแรมสี่ห้าดาวยังไม่ถึงเลย แม่บุญ..มองเด็กสองคนและเพื่อน ๆ ที่มายืนล้อมแม่บุญอยู่ เห็นแล้วว่าเด็กโกหกเรื่องราคาที่โก่งจนแพงหูฉี่ บ้านนอกแบบนี้ให้สิบบาท ยี่สิบบาทก็ดีใจตายแล้ว ตกลงแม่บุญให้ไปคนละห้าสิบบาทเพราะสงสาร กำลังจะเดินลงไปข้างล่างเด็กสองคนวิ่งมาสะกิดบอกว่าต้องจ่ายอีกสามร้อย งานนี้แม่บุญเริ่มยั้ว อะไรวะ ให้แค่นี้ก็ดีแล้วยังจะตามมาเอาอีก พอดีเจ้าของโรงแรมเดินผ่านมาแม่บุญเลยถามว่าปกติเขาให้ค่าขนกระเป๋ากันเท่าไหร่ ? เจ้าของโรงแรมตอบว่า ห้าบาทก็ดีถมไปแล้ว ฮ้า..ไงหล่ะ ยังจะตามมาอีก แม่บุญเลยหันกลับไปบอกว่า ถ้ายังตามตื้ออยู่จะเรียกตำรวจ คราวนี้ได้ผล เผ่นแน้บ..ไปคนละทางมองไม่เห็นฝุ่นเลย เด็กหนอเด็ก ถูกสอนให้โกงจากใครนะ ? ยังดีที่ยังกลัวตำรวจ.. เย็นวันนั้นเราเดินสำรวจรอบ ๆ หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ แล้วก็เดินหาข้าวกิน ร้านอาหารมากมาย แต่ไม่มีคน เราเลือกร้านอาหารพื้นบ้านไม่ไกลจากที่พัก ไม่มีแขกสักคน หรือจะเพราะพึ่งหกโมงเย็น ตกลงเลือกที่นั่งทำเลดี ก็สั่งอาหาร..ต้มข่าไก่ ผัดผักรวม ข้าวสองจาน เบียร์ลาวหนึ่งขวด แก้วสอง เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที โดยที่ไม่มีวี่แววของคนในร้านสักคน หรือเขาไปจับไก่ ?? มิเชลถามขึ้นมาลอย ๆ แล้วก็ผักคงจะต้องไปเอาที่สวนไกลออกไป แม่บุญอดหัวเราะไม่ได้ รออีกสักพัก คราวนี้มีลูกค้าต่างถิ่นเหมือนเราเดินเข้าร้านอีกห้า หกคน มิเชลบอกว่า พวกเขาคงจะได้กินตอนเที่ยงคืน เพราะเราสั่งไม่กี่อย่างยังนานขนาดนี้ ฝรั่ง..หรือไทย ที่มาเที่ยวคงเห็นเราสองคนนั่งในร้านและตีเหมาเอาว่าอาหารคงจะพอใช้ได้ แหม่..ทำตัวราวหมึกแดงเลยนะ ที่ให้ใบประกาศติดหน้าร้าน เพื่อเรียกลูกค้า อีกสิบนาทีต่อมา เด็กในร้านเดินมาบอกว่า ไม่มีไก่ ..อ้าวเหรอ ..เกือบครึ่งชั่วโมงนี่พึ่งนึกได้หรือไง ? แล้วมีอะไร มีปลา.ปลานิล เอาปลาทอดก็แล้วกัน ตกลงวันนั้นเราได้กินข้าวเกือบสองทุ่ม เพราะกว่าเขาจะรับคำสั่ง กว่าจะเดินหาอะไรต่ออะไร คนอื่น ๆ ที่สั่งอาหารล้วนแสดงท่าทางเบื่อหน่ายกับการรอ อย่างไม่รู้ว่าจะได้กินเมื่อไหร่ ตกลงงานนี้ สอนไว้ว่า..อย่าเชื่อว่า หน้าตาแม่บุญจะการันตี ร้านอาหารได้จ้า เราเดินกลับโรงแรมเพราะไม่รู้จะทนนั่งต่อไปทำไม สามทุ่ม ..หัวค่ำอยู่เลย แต่ไม่มีอะไรทำ เลยต้องนอน 9 เมษายน ตื่นเช้าเพราะต้องลงเรือเดินทางต่อไปเชียงของ ใกล้ ๆ ชายแดนไทย เดินทางแบบเดิม วิวแบบเดิม ที่นั่งเดิม ๆ คิดถูกหรือผิด คือคำถามสุดท้ายอีกตามเคย เอาเป็นว่า เรามาถึงเชียงของหลังห้าโมงเย็น ..ชายแดนไทยปิดแล้วจ้า อ้าว..แล้วจะทำไง ก็ต้องนอนที่นี่อีกคืนนะสิ พระอาทิตย์ที่คล้อยต่ำทำให้ต้องรีบเดินหาที่พัก เมืองเล็ก ๆ นี้มีที่พักไม่มาก เราไปถามโรงแรมใกล้ ๆ สองสามแห่ง เต็มหมด คิดดูว่าผู้โดยสารทั้งลำมาลงที่เดียวกัน ใครไวกว่าก็ได้ไป แม่บุญกับมิเชลเริ่มเร่งฝีเท้าเปลี่ยนทิศทางหาโรงแรมใหม่ พระท่านคงเห็นใจเลยดลบันดาลให้เจอบ้านพักใหม่เอี่ยม มีห้องเหลือสองห้อง พระเจ้าช่วยลูก แม่บุญกับมิเชลรีบตกลงจ่ายในราคาห้าร้อยบาท ดีกว่าไม่มีที่นอนนะ รอดตัวไปได้อีกหนึ่งคืน เช้า จ่ายตังค์ค่าที่พักเสร็จก็ลากกระเป๋า ไปที่ท่าเรือ ๆ ยังไม่ออก มีเวลากินข้าวเช้า พอดีเจอกับกลุ่มคนเวียดนามสี่ห้าคน ที่นั่งเรือมาด้วยกันเมื่อวาน พักโรงแรมเดียวกันเลยได้นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน พวกเขาอพยพไปอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่สงครามเวียดนาม ตอนนี้กลับมาเยี่ยมบ้านเกิด แล้วก็แวะเที่ยวไปเรื่อย ๆ เหมือนเรา คุยกันถูกคอทีเดียว แถมยังขอเลี้ยงอาหารเช้ามื้อนั้นเสียด้วย แลกที่อยู่กันเผื่อวันหน้าจะเจอกันอีกใครจะรู้ จากนั้นก็ลงเรือข้ามฟาก เดินเรียงหน้ากระดานให้เจ้าหน้าที่ไทยตรวจพาสปอร์ต เขาถามว่า..มายังไงล่ะนี่ เลยเล่าให้ฟังว่านั่งเรือมา สองคืน สองวันนี่แหละ เขาบอกว่าเจ๋ง.. นั่นสินะ..ในที่สุดการเดินทางอันยาวนาน ตั้งแต่มุกดาหาร สะวัณนะเขต ดานัง เว้ ฮอยอัน ฮานอย เวียงจันทน์ หลวงพระบาง ปากเบ็ง เชียงของ และไทย กลับมาถึงบ้านเกิดเมืองนอนเสียที ประสบการณ์มากมายที่ได้รับระหว่างการเดินทาง เป็นเรื่องที่น่าจดจำ จนนำมาเขียนเป็นเรื่องราวให้ท่านผู้อ่านได้อ่านนี่แหละ จบจ้า.. ทริปหน้า ไปบาหลีกันไหม ??  Free TextEditor   Create Date : 09 เมษายน 2554 25 comments Last Update : 9 เมษายน 2554 2:09:32 น. Counter : 4353 Pageviews. Share Tweet

ตามมาเที่ยวกับแม่บุญด้วยคนค่ะ นั่งบนไม้กระดานหลายชั่วโมง เมื่อยจริงๆ นะคะ แต่ในที่สุดก็ถึงเมืองไทยจนได้ เป็นการผจญภัยที่สนุกมากๆ ค่ะ   โดย: diamondsky 9 เมษายน 2554 14:30:18 น.

ขอบคุณค่ะที่อุตส่าห์ตามมาเที่ยวจนกลับถึงบ้าน งานนี้ก้นร้อนเลยค่ะเพราะนั่งนาน คราวหน้าจะหาที่ไปที่สบายกว่านี้หน่อย อิ อิ ต้องถามงบประมาณในกระเป๋าตังค์ใบน้อยด้วยหล่ะ   โดย: Maeboon 9 เมษายน 2554 16:22:19 น.

แม่บุญพักทำอาหารไปเที่ยวอีกแล้ว ไก่แม่บุญอร่อยค่ะ ถ้ามีโอกาสจะลองทำบ้าง กัวเตมาลาถ้าแม่บุญไปต้องชอบมากแน่ๆเลยค่ะ ภาคต่อไปคงต้องรอสักระยะค่ะ   โดย: AdrenalineRush 11 เมษายน 2554 9:53:17 น.

จะรออ่านนะจ๊ะ   โดย: Maeboon 11 เมษายน 2554 11:36:36 น.

สวัสดีวันสงกรานต์ล่วงหน้าค่ะ ^^ มารอตามไปเที่ยวบาหลีด้วยคน ระหว่างนี้มาชวนไปเดินเล่นปราสาทตอนดึกๆด้วยกันนะคะ   โดย: Panino 11 เมษายน 2554 12:33:13 น.

ยกมือว่าอยากไปบาหลีค่ะพี่ไก่... เดี๋ยวมาเก็บรายละเอียดหลวงพระบางต่อ.. ยกเครื่องมาตำบ้านตุ๊กหรอ ดีเลย เอาไปตำบนภูท่าจะได้บรรยากาศเนาะ...จกข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำแซ่บๆ..   โดย: kamaron 11 เมษายน 2554 14:16:39 น.

ขอบคุณน้องทั้งสองคนค่ะที่แวะมาทักทาย ส่วนหนูตุีก รออากาศดี ๆ ไปจกข้าวเหนียวด้วยกันนะ พุดแล้วน้ำลายหกก่อน กับไก่ย่างของหนูนะ ส่งมาลองก่อนได้ไหม ??   โดย: Maeboon 12 เมษายน 2554 0:33:33 น.

สวัสดีค่ะ ขอตามไปเที่ยวด้วยคนค่ะ เมืองไทยน่าเที่ยวค่ะ เท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ นี่ได้ไปหลวงพระบางด้วย อิจฉาจัง ขอบคุณที่แวะไปชิมเค้กนะคะ   โดย: somjaidean100 12 เมษายน 2554 0:40:57 น.

ทรงล้มตอนไปบรรยายที่ ม.เกษตรค่ะ ตั้งแต่ปลายปี ตอนนี้ก็ยังไม่หาย แต่ขนาดอยู่บนรถเข็นยังทรงทำงานนะค่ะ ทำให้ได้ฟังคำที่ท่านว่า "ท่านบอกเสมอว่าเกิดมาเป็นเจ้าต้องรับใช้ประชาชน" แล้วก็ทราบซึ้งใจค่ะ ปล.เดี๋ยวจาจะกลับมาอ่านนะค่ะ   โดย: javee 12 เมษายน 2554 11:24:46 น.

นี่ไงคนรู้จริง ขอบคุณนะคะ จะรอให้กลับมาอ่านนะ อย่าลืมนะคะ   โดย: Maeboon 12 เมษายน 2554 12:58:59 น.

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะแม่บุญ อัพบล๊อคเร็วจัง อิอิ ที่ไก่ถามเรื่องเรียนทำอาหารอยู่ตรงไหนอ่ะ เด๋วหาก่อนนะคะ ผ่านแฟรงค์เฟริต์อย่าลืมแวะนะค๊า   โดย: ไก่ (Schnuggy ชนุ๊กกี้ ) 13 เมษายน 2554 1:37:35 น.

สุขสันต์วันปีใหม่ไทยเช่นกันค่ะ ชอบดอกไม้ดอกนี้จัง ชื่ออะไรเอ่ย เผื่อจะหามาปลูกบ้าง หาโรงเรียนเจอหรือยังเอ่ย ??? อย่าลืมรดน้ำสามีนะคะ ขอให้มีความสุข สดชื่นตลอดไปค่ะ   โดย: Maeboon 13 เมษายน 2554 2:13:45 น.

ขอบคุณที่เข้าไปเยี่ยมหนูน้อยดัสตินนะคะ มาเที่ยวกับแม่บุญด้วย แม่บุญเขียนได้น่าอ่านจังค่ะ อ่านซะเพลินเลย จบซะแระ ว่าแต่ กว่าจะหายปวดก้นนานใหมคะ อิอิ สาวเคยนั่งเรือ นั่งบนแผ่นไม้่กระดานแค่ 2 ชม ก็เมือยจะแย่แล้วค่ะ หุหุ นี่แม่บุญนั่งตั้ง 8 ชม อูยยยยยยยย แต่ก็ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ใช่ใหมคะ แต่สาวนึกแอบหมั้นใส้เด็กที่มาขอตัง 400 เฮ้อ คงมีคนสอนให้เป็ฯแบบนี้   โดย: แม่บ้านครอว์ฟอร์ด 15 เมษายน 2554 3:18:38 น.

เหนื่อยค่ะ ตอนนี้ให้กลับไปอีกก้ไม่เอาแล้ว ก้นบานยังไม่ยุบเลย ส่วนเด็ก..คงเรียนรู้จากผู้ใหญ่นั่นแหละค่ะ คิดอีกทีก็น่าสงสาร ชีวิต..เลือกเกิดไม่ได้จริง ๆ   โดย: Maeboon 15 เมษายน 2554 3:29:27 น.

ยินดีมากๆ เลยค่ะ แล้วแวะไปคุยกันอีกนะคะ   โดย: sierra whiskey charlie 15 เมษายน 2554 21:41:33 น.

ขอพูดเหมือนมิเชล...ขอบคุณหลาย ๆ เด้อ..สำหรับส้มตำจานนี้ค่ะ แล้วจะแวะไปคุยด้วยอีกครั้ง ตนนี้ขอเปิปกับข้างเหนียวร้อน ๆ ก่อนนะคะ..   โดย: Maeboon 17 เมษายน 2554 3:05:30 น.

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อกค่ะ ตามมาอ่านบ้าง บรยายเก่งมากค่ะ ภาพก็สวย แล้วจะติดตามค่ะ   โดย: rosalila 17 เมษายน 2554 4:17:07 น.

ขอบคุณมากค่ะ ทริปหน้าจะพาไปเที่ยวเมืองอิเหนานะคะ อย่าลืมติดตามพร้อมภาพสวย ๆ ค่ะ   โดย: Maeboon 17 เมษายน 2554 14:54:26 น.

เอาเค็กมาฝากแม่บุญจ๊า   โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้ 17 เมษายน 2554 17:28:55 น.

นั่นแน่ ทำเค้กน่ากินสุด ๆ แบบนี้ต้องลองทำตามซะแล้ว ๆ จะเอาการบ้านไปส่งนะคะ   โดย: Maeboon 18 เมษายน 2554 1:03:04 น.

วัสดีจร้าแม่บุญ ไปเที่ยวกับมาแล้ว ไปเสีย 9 วัน หมดตัวเลย กลับมาหาผักริมรั้วกิน..ง เที่ยวนี้ต้องคุมเด็กๆเล่นน้ำด้วยก็เลยมีโอกาสได้เล่นสงกราณ์ตอนแก่กับเขาไป สนุกมากค่ะ ปีนี้ไปเล่นที่โคราช ค่ะ พอดีญาติที่โคราชมาไม่ได้บ้านทางลพบุรีก็ต้องเดินทางไปแทน นั่งรถกันเหนื่อยไปเลย แม่บุญสบายดีน่ะค่ะ กุ้งกลับมาก็เริ่มทำกระเป๋าต่อค่ะ ตั้งใจจะส่งไปให้แม่บุญใช้ค่ะ ต้องรอนิ๊ดหนึ่งน่ะค่ะ   โดย: กุ้ง (kungviyada ) 18 เมษายน 2554 11:31:07 น.

หนูกุ้ง..คงชาร์ตแบตมาเต็มหลังเที่ยว ดีแล้วจะได้มีแรงทำงานต่อ แล้วเที่ยวเผื่อแม่บุญหรือเปล่า แม่บุญสบายดีจ้า ตอนนี้ที่นี่อากาศดีมาก ๆ ไม่ร้อนมากเย็น ๆ พอสบาย แม่บุญจะรอกระเป๋าใบใหม่นะ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นไม่ต้องรีบจ้า ขอบคุณล่วงหน้าเลยก้แล้วกันนะ   โดย: Maeboon 18 เมษายน 2554 20:31:51 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ ทำไมมาโผล่บล็อกเก่านะ งง งง แหะ แหะ ขอบคุณที่ไปเที่ยวด้วยกันอีกนะคะ ขอให้แม่บุญยุคนข้างๆขึ้นนะ หนึ่งมาแก้ข่าวเรื่องอาหารค่ะ จริงๆอาหารเค้าอร่อยนะ เดี๋ยวหนึ่งจะลงรีวิวบล็อกถัดๆไป อร่อยจริงอาหารพื้นบ้านเค้า เมืองนี้น่าเดินเล่นมาก เสียดายเวลามีน้อย รู้สึกอยากกลับไปอีก แต่...ไปที่อื่นดีกว่าเนอะ มีลิสท์อยากเที่ยวเยอะพอกับลิสท์อาหารเลยค่ะ   โดย: AdrenalineRush 18 เมษายน 2554 21:36:42 น.

กลับมาแว๊ว แวะไปเที่ยวกันที่บล๊อคนะจร้า :)   โดย: สาวสะตอใต้ 18 เมษายน 2554 22:00:22 น.

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแม่บุญ ชอบคุณที่ไปเยี่ยมคุณไหมที่บล็อกนะคะ   โดย: Khunmai studio 19 เมษายน 2554 2:13:58 น.