พม่า...พุกาม.... ดินแดนแห่งป่าเจดีย์หรือทะเลเจดีย์ บากาน หรือ พุกาม ดินแดนแห่งป่าเจดีย์หรือทะเลเจดีย์ พุกาม..ดินแดนแห่งเจดีย์ ที่ได้ขึ้นทะเบียนให้เป็นมรดกโลก ( World Heritage Site ) เป็นพิพิธภัณฑ์กลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในโลก จนได้รับสมญานามว่า ป่าแห่งเจดีย์ ( forest of Pagodas ) สำรวจและขึ้นทะเบียนแล้วว่ามีเจดีย์มากถึง 2,217 แห่ง ในปัจจุบัน สมัยก่อนมีมากมายกว่าสี่พันแห่ง เจดีย์ในความหมายของชาวพม่าคือ สัญญลักษณ์ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะความศรัทธาจึงพากันสร้างเจดีย์ไว้มากมายอย่างที่เห็น พุกามตั้งอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำอิรวดี ในเขตภาคกลาง แม่น้ำนี้เป็นแม่น้ำสำคัญที่ไหลจากเหนือสู่ตอนใต้ของพม่า คู่ขนานกับแม่น้ำสาละวิน แต่พุกามกลับแห้งแล้ง และเพราะอากาศแห้งจึงทำให้เจดีย์ทั้งหลายคงสภาพยาวนานมาจนถึงปัจจุบัน เช้านี้ ตั้งแต่ตีห้า...มิเชลมีอาการไข้ อาเจียน ท้องเสียอย่างรุนแรง เอาเข้าแล้วสิ อาหารเมื่อคืนแน่นอน ขนาดว่าดูกันดีแล้ว ระวังแล้ว ก็ยังไม่วายโดนจนได้ นี่แหละผลเสียของการประหยัดไฟของรัฐบาลแบบไม่คำนึงถึงโทษที่จะตามมา เกิดเป็นคนจนไม่มีปากมีเสียง เขาว่าไงก็ว่าตาม ...สงสารคนพม่าจริง ๆ แม่บุญ.รีบค้นหาชาพม่าที่รีเชฟชั่นที่ทะเลสาบอินเลให้ติดตัวมา ขอน้ำร้อนให้เขาเอามาให้ถึงห้อง จัดการชงให้มิเชลดื่ม...ผลคือ แกยังไม่ได้ล้มตัวลงนอนก็เผ่นเข้าไปอ้วกแบบแม่บุญ..เหมือนกันไม่มีผิด มิเชลเดินหน้าซีดเป็นไก่ต้มหลายน้ำออกมา นอนแผ่หลาบนเตียง สักพักก็กระโดดตัวปลิวเข้าห้องน้ำอีก ตายละหว่า..อาหารเป็นพิษชัด ๆ แม่บุญค้นหายามาให้กินอีกรอบ แต่แกอ้วกออกมาหมด.. ชักไม่ได้การ ทำไงดี พอดีไซมารับจะพาไปเที่ยว มิเชลบอกให้แม่บุญไปกับไซ แกไปไม่ไหวและไม่อยากให้แม่บุญเสียโอกาส ไหน ๆ ก็จ่ายตังค์เขาไปหมดแล้ว เล่นเอาแม่บุญทำอะไรไม่ถูก ละล้าละลังทำไงดี นั่งดูอาการแกสักพัก เห็นหลับไป เลยแอบไปกระซิบว่าจะออกไปดูเจดีย์ แต่จะรีบกลับมาให้ไว แกพยักหน้ารับ..ค่อยยังชั่ว แต่เพื่อความมั่นใจก็หายาวางไว้ใกล้มือ พร้อมชาร้อน...สาธุ อย่าเป็นอะไรมากกว่านี้เลย ไซ.ถามแม่บุญว่าเราไปกินข้าวกันที่ไหนเมื่อวาน แม่บุญอธิบายให้ฟัง ไซบอกว่าเราสองคนมีท้องที่ sensitive มาก เพราะก่อนหน้านี้แม่บุญท้องเสียหลายวันเพราะอาหาร ตอนนี้มิเชลมารับช่วงต่อ แล้วเราจะกินอะไรกันได้หละเนี่ย ?? เราสองคนตกลงกันที่จะไปดูเจดีย์ที่ไม่ได้อยู่ไกลนัก เพราะอยากกลับเร็ว ๆ มาดูมิเชล ไซตกลงตามนั้น เราไปดูแห่งแรกคือ เจดีย์ชเวสิกอน Shwezigon Pagoda เป็นเจดีย์องค์ใหญ่สีทองเหลืองอร่ามมองเห็นแต่ไกลเพราะความใหญ่โต ชาวพุกามนับถือมาก เพราะเชื่อว่า ท้าวสักกะเทวราชมาร่วมสร้าง มีเรือนของ นัท Nat ที่เป็นผีดีมาช่วยดูแลเจดีย์ เจดีย์นี้สร้างโดยพระเจ้าอะนอระธา เมื่อปี พ.ศ. 1627 แต่สำเร็จในสมัยพระเจ้ากยันสิตถา ในปี พ.ศ.1656 รวม 29 ปีเต็ม คำว่า ชเว แปลว่า ทอง ซิกอน แปลว่า หาดทราย จึงแปลรวม ๆ ว่า เจดีย์ทองริมหาดทรายสีขาว เพราะตั้งอยู่ริมฝังแม่น้ำอิรวดีนั่นเอง เชื่อกันว่าภายในเจดีย์บรรจุพระบรมสารีรกธาตุส่วนพระนลาฏ หรือ หน้าผาก และ พระทันตธาตุ หรือ ฟัน ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุก ๆ สิบปี ชาวพุกามจะอุทิศเงินบริจาคทรัพย์กันมากมายเพื่อซื้อทองคำมาทำแผ่นทองปิดองค์พระเจดีย์ ทำให้เป็นสีทองอร่ามตลอดเวลา เห็นแล้วก็ทึ่งในความศรัทธา เพราะพวกเขาจน ๆ กันทั้งนั้น ยังต้องมาบริจาคเงินซื้อทองปิดองค์เจดีย์กันอีก เวลาเข้าชมเจดีย์ต่างทุกคนต้องถอดรองเท้า บางครั้งถอดตั้งแต่หน้าประตู ถ้าเช้า ๆ ไม่เท่าไหร่ แต่พอบ่ายแดดร้อนจัด เดินกันได้ไงไม่รู้ แม่บุญเดินแบบม้าย่อง กระโดดเหมือนม้าดีดกระโหลกเพราะร้อนที่ฝ่าเท้า แม่บุญจะถือถุงไปด้วยเวลาไปวัด หรือไปชมเจดีย์ เอารองเท้าใส่แล้วถือเข้าไปข้างในเพราะกลัวหายและไม่ต้องจ่ายตังค์ค่าดูแลรักษา เห็นชาวพม่ามากมายมาไหว้ขอพรพระเจดีย์ด้วยใบหน้าสดใสเบิกบาน แล้วก็พลอยอิ่มบุญไปกับพวกเขาด้วย แม่บุญกราบขอท่านให้ช่วยดูแลมิเชลให้หายท้องเสีย อย่าให้มีปัญหาอะไรเลย สาธุ..จากนั้นก็ไปดู เจดีย์อนันทะ Ananda Temple ถือเป็นเจดีย์ที่งดงามที่สุด มีผู้คนหลั่งไหลมากราบไหว้มากมายทั้งชาวพม่าและนักท่องเที่ยว เจดีย์แห่งนี้สร้างในสมัยพระเจ้ากยันสิตถาอีกแห่ง ในปี พ.ศ. 1634 กล่าวกันว่าได้รับอิทธิพลจากถ้ำนันทมูลของอินเดีย เดิมจึงชื่อว่า เจดีย์นันทมูล และมาเปลี่ยนเป็น อนันทะ ตามชื่อพระอานนท์ในที่สุด ระหว่างทางนั่งรถกลับได้เห็นเจดีย์ที่มากมายก่ายกอง สมกับที่ว่าเป็นทะเลเจดีย์จริง ๆ ว่ากันว่าเมื่อก่อนมีมากมายถึง เจ็ดพันกว่าเจดีย์แตู่ถกทำลายลงไปเรื่อย ๆ จนเหลืออยู่ไม่กี่พันในปัจจุบัน น่าเสียดายแทนจริง ๆ ประวัติศาสตร์คือความภูมิใจของคนในชาติ เป็นสิ่งเตือนใจให้เราเห็นถึงอดีต ถึงความยากลำบากของบรรพบุรุษที่ได้ก่อสร้างบ้านเมืองมา หากไม่มีสิ่งเหล่านี้ เราคงไม่มีวันนี้แน่นอน บ้านเมืองเราเองก็เริ่มเห็นความสำคัญของสิ่งเก่า ๆ และได้เริ่มมีการอนุรักษ์กันอย่างจริงจังมาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว กลับมาถึงโรงแรมมิเชลยังคงนอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้หลับ ถามได้ความว่าดีขึ้น ตัวไม่ร้อนเพราะกินยา แต่ยังถ่ายอยู่บ้าง แม่บุญเล่าเรื่องที่ไปดูเจดีย์มา และบอกว่าเย็นนี้นัดกับไซว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกที่เจดีย์แห่งใดแห่งหนึ่งเพราะเป็นไฮ ไลท์ของการมาเที่ยวที่นี่ที่นักท่องเที่ยวแทบทุกคนตั้งตารอ แม่บุญเองก็อยากไป แต่อยากให้มิเชลไปด้วย ตกลงแกรับปากว่าจะไปดูด้วยกัน อย่างนี้สิถึงจะเรียกเลือดสุพรรณ ไปไหนไปด้วยกัน... สี่โมงครึ่งเดินออกมาขึ้นรถ ผ่านรีเชฟชั่นพอดีเห็นผู้หญิงสองชาวต่างชาติคนคุยกันเรื่องจะไปดูพระอาทิตย์ตกและ ต้องการเช่ารถ ๆเรานั่งได้อีก อย่ากระนั้นเลยเรียกเขาไปดูด้วยกันดีกว่า มิเชลเห็นด้วยไม่ว่าอะไรแม่บุญเลยเอ่ยปากชวน ซึ่งเขารีบรับอย่างดีใจ ถามได้ความว่ามาจากอเมริกา คนหนึ่งท้วม อีกคนอ้วน คนอ้วนเป็นนักร้องโอเปร่า จำชื่อไม่ได้เสียแล้ว ว่าแล้วคณะเราก็ออกเดินทาง มิเชลไม่ค่อยพูดมากเหมือนเคยคงเพราะกลัวท้องเสียเหมือนแม่บุญที่กังวลเวลาไปเที่ยว เมื่ออาทิตย์ก่อนนั่นแหละ ใครจะไม่กลัวเพราะห้องน้ำสะอาดหายากเหลือเกิน แม้ว่าจะมีเจดีย์มากมายก่ายกอง แต่จุดที่จะชมพระอาทิตย์ตกนั้นต้องเลือกไปดูที่ ๆ จะสามารถมองเห็นทะเลเจดีย์ในมุมกว้างให้ได้มากที่สุด และมุมของพระอาทิตย์ที่จะตกอีกด้วย ไม่ใช่อยากไปดูที่ไหนก็ไป อันนี้ถ้าไกด์ที่ไปมาบ่อย ๆ จะรู้จักที่สวย ๆ เป็นอย่างดี แม้แต่ไซ ไกด์ของเรายังไม่ค่อยรู้มากเท่าไกด์อาชีพที่เขาพาแขกมาประจำ โชคดีที่คุยกัน ถามกันไปถามกันมาเลยได้รู้จุดที่ต้องไปดูที่ดีที่สุด ห่างจากเจดีย์อนันดาข้ามฝั่งมาด้านตรงกันข้าม มีเจดีย์ใหญ่ที่ไม่มีชื่อในแผนที่ แถมชื่อภาษาพม่าจำยาก ไกด์ที่ว่าเขียนชื่อเจดีย์ให้ชื่อ Bu lai Thi เมื่อคณะเราไปถึงปรากฏว่ามีนักท่องเที่ยวมากมายปีนขึ้นไปรอก่อนหน้านี้แล้วหลายสิบคน ห้าโมงกว่า ๆ ที่พากันปีนป่ายขึ้นไปบนยอดเจดีย์ เดินหามุมเหมาะ ๆ นั่งรอพระอาทิตย์ตก ถัดไปยังมีชาวพม่าหนุ่มแน่นมาวางขายงานศิลปภาพเขียนที่เขาหรือคนอื่นวาดสีสันสวยงาม งานนี้ลดแล้วลดอีกแต่ก็ยังไม่มีใครสนใจ ทุกคนต่างตั้งหน้ารอคอยดูภาพสวย ๆ จากของจริง พร้อมกล้องสารพัดยี่ห้อในมือทั้งแบบใหญ่โตซูมกันได้หลาย ๆ เมตร หรือจะกล้องจิ๋วอัตโนมัติ ต่างเดินหามุมกันวุ่นวาย ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง พระอาทิตย์ดวงเดียวของทุก ๆ คน ค่อย ๆ หย่อนกายลงในซอกในมุมของทะเลเจดีย์ที่กว้างสุดลูกหูลูกตา แสงสีแดงบ้าง ส้มบ้าง เหลืองบ้าง สาดส่องกระทบกับยอดเจดีย์ทำให้ภาพมีมิติ งดงามเกินกว่าจะหาคำบรรยายใด ๆ มากล่าวให้เห็นภาพอย่างที่ตาของเราเห็นในตอนนั้น นี่เองที่เป็นจุดขาย จุดเด่นของการมาเที่ยวบากาน ใครไม่มาปีนเจดีย์นั่งรอดูพระอาทิตย์ลับฟ้าบนยอดทะเลเจดีย์ แทบจะเรียกว่าเสียทีที่ได้มาพม่าเลยทีเดียว อาจจะต้องถึงกับตีตั๋วกลับไปกดซัตเตอร์ภาพงาม ๆ อีกครั้งถึงจะเรียกว่ามาถึงพม่า กำลังเมามันกับการหามุมถ่ายภาพ ไซ..มาเรียกอยู่ข้าง ๆ แม่บุญ ๆ ๆ ไปดูสามีเธอหน่อย ฉันว่าเขามีอาการแย่มาก เขาอาเจียนอีกแล้ว และปวดท้องมาก เรากลับกันเถอะ ได้ยินแค่นี้แม่บุญก็รีบวิ่งตามก้นไซไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งภาพงดงามทั้งหมดไว้ข้างหลัง เอาน่ามิเชลสำคัญกว่าพระอาทิตย์ตกแหละ ถ้าแกหายเดี๋ยวพามาปีนดูกันใหม่ได้ แต่ถ้าแกเป็นอะไรไป..ไม่อยากคิด พอดีกับที่สองสาวอเมริกันเดินสวนทางมา แม่บุญเลยรีบอธิบายให้เธอทั้งสองฟังว่าเราต้องกลับกันแล้วเพราะมิเชลอาการไม่ดี แม่บุญวิ่งมาถึงรถเห็นมิเชลนั่งหน้าซีดเป็นปลาต้มอยู่เบาะหน้า แต่แกใจแข็ง ปากแข็ง ว่าไม่เป็นไร คณะเราขึ้นรถได้ ไซก็ใส่เกียร์เร่งความเร็วทิ้งฝุ่นตลบไว้ข้างหลัง รถม้าที่วิ่งรับคนมาเที่ยวคงฉุนน่าดู รถวิ่งมาถึงกลางทางมองออกไปนอกรถ สีแดงเจิดจ้าของพระอาทิตย์อัสดง ทาทาบลงด้านหลังเจดีย์ทำให้เกิดสีดำ แดง ตัดกับสีของท้องฟ้า อดใจไม่ไหวต้องขอให้หยุดถ่ายสักรูปหน่อยนะมิเชล อย่าพึ่งปล่อยอะไรออกมาตอนนี้เลย สองสาวอเมริกันเองก็ร้องวี้ดว้ายในความสวยของท้องฟ้าและภาพข้างหน้า วิ่งลงรถทำเวลาถ่ายรูปแบบไม่ต้องเล็งให้เสียเวลาเพราะภาพข้างหน้าสวยแล้ว และแล้วเราก็กลับมาถึงโรงแรม มิเชลไม่รออะไรอีกวิ่งไปอาเจียน พร้อมเข้าห้องน้ำ เดินออกมาหน้าซีดเผือด แม่บุญทำอะไรไม่ถูก สองสาวรีบวิ่งไปหายามาให้ จับมิเชลกรอกยาเสร็จก็จับให้แกนอน และคงหลับไปเพราะความเพลีย ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน แม่บุญให้ไซไปหาน้ำสไบร์ทมาให้กินแก้เพลียแทนน้ำเกลือ นั่งรอดูอาการสักพักใหญ่ แม่บุญกับสองสาวเลยเดินออกไปหาข้าวกิน จะกินอะไรได้นอกจากก๋วยเตี๋ยวน้ำไม่ใส่เนื้อใด ๆ เพราะเห็นอาการของมิเชลแล้ว ทั้งยังที่ตัวเองท้องเสียก่อนหน้านี้ เล่นเอาเข็ดหลาบกับเนื้อสัตว์ต่าง ๆ ทีเดียว แม่บุญกินเสร็จก็ขอตัวกลับเพราะห่วงมิเชล สองสาวก็กลับด้วย มาถึงโรงแรมมิเชลยังคงนอนไม่ไหวติ่ง สาธุ..หลวงพ่อ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่เราได้ไปกราบไหว้มาตั้งแต่เริ่มการเดินทางขอให้ช่วยดลบันดาลให้มิเชลหายจากอาการป่วยนี้ด้วยเทอญ..แม่บุญนึกอะไรไม่ออกก็ไหว้พระก่อนนอน คิดอยู่ในใจว่าตัวเองเป็นซะยังจะดีกว่าที่มิเชลเป็น เพราะแกอายุมากแล้ว ความต้านทานคงน้อยกว่าแม่บุญ อย่าให้แกเป็นอะไรมากกว่านี้เลย แล้วก็นอนลงข้าง ๆ แก จับมือแกไว้ให้กำลังใจถ่ายทอดไปให้แกได้รับรู้.. พรุ่งนี้ค่อยดูกันอีกที   Create Date : 04 สิงหาคม 2554 14 comments Last Update : 4 สิงหาคม 2554 1:25:46 น. Counter : 4494 Pageviews. Share Tweet

เจิมมมมมมมมมมมมมมม ตามมาเที่ยวพม่าต่อค่า แม่บุญ ขราาาาาาาาาาาาาาาา เจดีย์ งามมักมากกกกกกกก รักษาสุขภาพนะค่า   โดย: ลงสะพาน...เลี้ยวขวา 4 สิงหาคม 2554 5:05:23 น.

รองเจิมมมม   โดย: ทิพย์ IP: 122.105.235.178 4 สิงหาคม 2554 5:30:45 น.

แย่จังเลยนะคะ แม่บุญเพิ่งหาย คุณมิเชลก็อาหารเป็นพิษอีก อย่างนี้ผลัดกันดูแลเป็นคู่สร้างคู่สมคู่ทุกข์คู่ยาก ดูแลกันยามเจ็บไข้ รูปสวยๆ ทุกรูปเลยค่ะ โดยเฉพาะภาพพระอาทิตย์ตกที่บากานงามมากๆ เหมือนในโปสการ์ดเลย ฝีมือถ่ายรูปของแม่บุญเหมือนมืออาชีพเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับการเดินทางที่แสนประทับใจค่ะ   โดย: ทิพย์ IP: 122.105.235.178 4 สิงหาคม 2554 8:07:22 น.

ชมภาพแสนสวยและอ่านรีวิวนี้เสร็จแล้ว ขอสาธุด้วยนะคะ ชอบภาพแรกที่สุดเลย แสดงสวยแบบธรมมชาติ เยี่ยมมาก ๆ ค่ะ   โดย: Ma Ma Pim 4 สิงหาคม 2554 8:37:20 น.

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ   โดย: nangjai1 4 สิงหาคม 2554 9:08:35 น.

ตามมาดูพระอาทิตย์ตกด้วยคนค่ะแม่บุญ แล้วก็มาเยี่ยมอาการของมิเชลด้วยค่ะ   โดย: เนินน้ำ 4 สิงหาคม 2554 10:20:56 น.

มาดูพระอาทิตย์ตกด้วยคนค่ะแม่บุญ สวยมากเลยค่ะพอแม่บุญหายปุ๊บคุณมิเชลก็รับช่วงต่อเลยหรือคะนี่ น่าสงสารจังเลยค่ะ   โดย: phunsud 4 สิงหาคม 2554 13:40:04 น.

มาเที่ยวพุกามกับแม่บุญค่ะ เจดีย์สวยมากเลย แสงพระอาทิตย์ยามเย็นแม่บุญก็เก็บภาพมาได้สวยจริงๆค่ะ   โดย: LoveParadise 4 สิงหาคม 2554 14:19:49 น.

ในที่สุดก็ได้ไปพุกามแล้ว ทริปนี้เป็นไงหนอ ไม่สบายทั้งแม่บุญทั้งคุณมิเชลเลย น่าเห็นใจจังค่ะ เลยเที่ยวไม่สนุกเท่าไหร่ คนเป็นเมียก็อย่างนี้นะคะ (เอาภาษาบ้านๆ นี่ล่ะ) เค้าเป็นอะไรเราก็เป็นห่วงมากมาย ยอมให้เราเป็นแทนดีกว่า นี่ล่ะแม่บุญน่ารักที่สุดเลย   โดย: PrettyNovember 4 สิงหาคม 2554 16:27:41 น.

รถไฟไทย คนขึ้นเอยะแค่ไหนก็เจ๊งครับ ไม่รู้ทำไม เจ๊งทั้งปี?   โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) 4 สิงหาคม 2554 19:09:59 น.

ตามมาเที่ยวค่ะแม่บุญ เห็นแล้วคิดถึงพุกาม ชอบพระอาทิตย์ตกดินที่นี่ค่ะ สวยอ่ะ   โดย: AdrenalineRush 5 สิงหาคม 2554 11:23:56 น.

รักษาสุขภาพด้วยค่ะแม่บุญ ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐค่ะ   โดย: เนินน้ำ 5 สิงหาคม 2554 22:39:54 น.

แวะมาเก็บข้อมูลค่ะ กำลังจะไปปลายเดือนนี้ค่ะ.. ปล.ภาพสวยจังค่ะ   โดย: never the last 9 สิงหาคม 2554 18:54:41 น.

สวัสดีค่ะ แม่บุญ วันนี้ได้อ่านและเห็นภาพสวยๆ ในพุกาม สวยกว่าที่หนูถ่ายมากอีกค่ะ ขอบคุณค่ะ   โดย: สุพียา จรรฐิมา IP: 180.180.153.133 11 สิงหาคม 2554 12:45:25 น.