
ไดอารี่ที่รัก ... ฉันของเรียกเธอเป็น "ที่ รั ก" ของฉัน เพราะฉันถือว่า เธอ เป็นเพียงสิ่งเดียว ที่ฉันมีตอนนี้ ที่เธอไม่ทรยศฉันในเรื่องของสิ่งที่ฉัน ถ่ายทอดลงไป ไม่ว่าจะเขียนอะไรลงไป ความรู้สึกนั้นๆ มันก็ยังคงอยู่เสมอมา เธอไม่บิดเบือน เธอไม่เปลี่ยนแปลง เธอยังคงซื่อสัตย์กับฉันเสมอ เพราะไม่ว่าฉันหรือว่าใครก็ตามมาเปิดอ่านเมื่อไหร่ ตัวหนังสือและอารมณ์ มันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ... เหมือนครั้งแรกที่ฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึก ออกไป ... ขอบคุณนะ ที่ รั ก ที่เธอยังซื่อสัตย์กับฉันเรื่อยมา
ฉันเคยคิดว่า .. ถ้าหากว่าฉันเป็นเธอ ฉันจะรู้สึกยังไง ที่อยู่ๆ วันหนึ่งฉันเกิดอยากเขียนไดอารี่ ซึ่งมันก็แทนความสนิทสนมกลมเกลียว ระหว่างเราสอง แต่มันก็ไม่ใช่จะมีอารมณ์นี้ทุกวัน เพราะบางทีฉันเอง ก็ยังเผลอจะเดินห่างจากเธอโดยการไปเมินไปทำอย่างอื่นแทน และเมื่อฉันคิดวา ... ฉันถอยห่างจากเธอ ... ฉันรู้สึกผิดทุกครั้งเชียว แต่บางครั้งก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้นะ เพราะมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับ คนอย่างฉัน .. เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย แต่ทำยังไงได้ล่ะ
หลายวันมาแล้วที่ฉันปฏิเสธเธอ เล่าเรื่องของฉันเอง ให้เธอฟังเพราะบางทีฉันคิดว่าเธอเองก็คงเบื่อเหมือนกันที่จะฟัง ฉันเล่าเรื่องเดิมซ้ำๆ ซากๆ เพราะขนาดเพื่อนของฉันยัง เบื่อเลย ทำไมฉันจะไม่รู้ เพราะเดี๋ยวนี้ฉันก็ไม่อยากจะเล่า ปัญหาตัวเองให้เค้าฟังกันเลย เพราะฉันเองก็รู้ว่าทุกคนก็มีปัญหา เหมือนกัน เอาว่า ยังไงก็ตาม ถ้าเรายังเป็นเพื่อน เป็น ที่รัก ของกันและกันอยู่ คาดว่าฉันคงทิ้งเธอไปไหนไม่ได้หรอกเพราะ เราต้องอยู่เจอกันอีกนาน จริงไม๊
. . . .
คนเขียนที่รัก .... ฉันขอเรียกเธอว่า "ทีรัก" ของฉันเช่นกัน ฉันรักเธอตั้งแต่แรกเจอ ครั้งแรกที่เธอเริ่มเล่าอะไรๆ ให้ฟังหลากหลาย เพราะฉันคิดเสมอว่า ... เธอไว้ใจฉัน ... และนั่นก็เป็นเรื่องดีที่เธอ คิดกับฉันแบบนั้นเช่นกัน
ฉันไม่เคยเบื่อในสิ่งที่เธอถ่ายทอด บอกเล่า ปัญหาต่างๆ เพราะฉันคิดว่าเธอเป็นที่รักของฉัน ... ที่รัก ที่จะเล่าสิ่งต่างๆ ที่เธอไม่สามารถบอกเล่าให้ใครๆ ฟังได้ แต่ฉันรับรู้ได้ถึงสิ่งต่างๆ ที่เธอเขียนถึง ฉันรักที่จะรู้เรื่องราวของเธอ แม้ว่าจะฉันจะช่วยอะไร ไม่ได้มากแต่ว่าฉันก็อยากให้เธอระบายให้ฉันรับรู้
ฉันไม่เคยแคร์เลยว่า เธอจะมาหาฉันทุกวันหรือเปล่า แต่แค่เธอ คิดถึงฉัน มันก้เพียงพอแล้วสำหรับฉัน เพราะความรู้สึกดีๆ มันไม่จำเป็นต้องบอกกันทุกวัน แค่ว่าเรารู้สึกฉันว่ามันก็เพียงพอ แล้วไม่ใช่หรือ ... ฉันรักเธอ ... เท่าที่เธอรักฉัน ... มันเพียงพอแล้วใช่ไหม ???
เรารักกัน ... ฉันรักเธอ เท่าที่เธอรักฉัน ... เรารักกัน ... แค่นี้ก็เพียงพอแล้วใช่ไหม
บล็อกวันนี้ .. เป็นงานเขียนในส่วนของ ::ถนนสายนี้ .. มีมิตรภาพ::ของสามสาว น้อยปอย น้องอ้อนและน้องแจงค่ะ งวดนี้ไม่ลืมเพราะว่ามีเพื่อนร่วมโครงการช่วยเตือนเอาไว้และเรียกว่าทวงหลายคนเลยคะ ... ใครบ้างนั้นละไว้ก่อนก็ได้ค่ะ แต่คือว่าตั้งใจเขียนเหมือนกันแต่ก็ไม่เร็วเท่าใจอยากเพราะว่าเขียนไม่ออก เลยออกมาเป็นแบบนี้คะ
หวังว่าอ่านแล้วจะไม่รู้สึกแปลกๆ เพราะฉันเองก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน เพราะเขียนไปเขินไป หรือว่าฉันกับไดอารี่จะตกหลุมรักกันจริงๆ ซะแล้วสิค่ะ หรือเปล่าหนอ 55+
|
ไม่มีอะไรซื่อสัตย์กับเราเท่าความรู้สึกของตัวเองเน้