เพื่อนร่วมทาง...ความหวัง..และอนาคตที่ดูไม่ไกล
วันนี้ตื่นเช้า
รู้สึกเวลาในยามเช้า
มันมีคุณค่าอย่างประหลาด
เพราะดูสมองจะโลดแล่นมากกว่า
ในยามดึกสงัด
ที่เริ่มล้าจากการทำงานมาตลอดวัน
ปีนี้ดูจะไม่ค่อยคาดหวังอะไรกับชีวิตมากนัก
เหตุการณ์จากปีก่อนมันหนักมาก
และมันก็ยังคาบเกี่ยวมาจนถึงปีนี้
บอกกับตัวเองว่า
"ถ้าอะไรมันจะเกิดก็อย่าไปเสียใจอะไรกับมันอีก"
"ทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้วอนาคตจะดูแลตัวมันเอง"
ตอนนี้จึงตัดสินใจกับตัวเองว่า
จะทำงานหนักอีกครั้ง
เพราะคงไม่มีทางเลือกมากนัก
มีแต่การเดินไปข้างหน้าเท่านั้น
มีเพียงประสบการณ์และความจัดเจนเป็นเพื่อนร่วมทาง
ด้วยความรอบคอบและระมัดระวังอย่างดีที่สุด
ก็คงจะผ่านชีวิตในช่วงนี้ไปได้
ก็หวังไว้เช่นนั้น
และจะทำให้ดีที่สุด
เพื่ออนาคตที่อาจมีเวลาอีกไม่มากนัก
ความหวัง
ช่วงนี้เป็นอีกช่วงเวลาหนึ่ง
ที่ไม่อยากคาดหวังอะไรมาก
ที่ผ่านมาจึงทำงานอย่างไม่เร่งรีบ
และคิดทบทวนอะไร ๆ ที่ผ่านมาโดยตลอด
และนับจากนี้เวลาก็ได้บีบบังคับทางอ้อม
ให้เราต้องลงมือทำอะไรบางอย่าง
ก่อนจะจากโลกนี้ไป
วันเวลานั้นดูเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว
แม้การทำงานในชีวิตที่ผ่านมา
จะผ่านทั้งความสำเร็จและความล้มเหลว
นับครั้งไม่ถ้วน
แต่ความผิดพลาดของตัวเอง
หากจะโทษผู้อื่น
ก็ดูมันง่ายเกินไป
เส้นทางเดินของงานอาชีพ
ในช่วงที่ผ่าน ๆ มา
โดยสรุปอยู่ที่ความเข้าใจต่อธรรมชาติของงานอาชีพนั้น ๆ
อย่าฝืนและทำตามกฏเกณฑ์ของมันให้ดี
แล้วความสำเร๊จต่าง ๆ คงจะกลับคืนมา
"ถ้าหากเราคิดว่าเราคือมืออาชีพ
ก็ไม่ต้องมีคำว่ากลัวล้มเหลวอีกต่อไป"
อนาคตที่ฝันถึง
อยากเห็นชีวิตส่วนตัว
ที่เรียบ ๆ ง่าย ๆ ไม่วุ่นวายอย่างที่ผ่านมา
อยากอยู่ในชนบทเงียบ ๆ
และเรียนรู้วงจรชีวิตของธรรมชาติรอบตัว
โดยเฉพาะเรื่องพันธุ์พืชต่าง ๆ
มันช่างดูเป็นเรื่องที่ไกลเหลือเกิน
และอาจจะสวนทางกับความเป็นจริง
ที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
ที่ถามตัวเองอยู่เสมอถึงความเป็นไปได้
และเราพร้อมที่จะทำมันหรือไม่?
| | |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อนาคต อยู่ไม่ไกล เกินไขว่คว้าหรอกค่ะ
สู้ สู้