กระพือเป็นจังหวะพึ่บๆพั่บๆ
น้ำกระเซ็นกระทบกาบเรือ
เป็นละอองสีรุ้งล้อเล่นกับแสงตะวัน
ฉันหลับตาปล่อยจิตปล่อยใจไปกับบรรยากาศอย่างมีความสุข
ภาพคลองแสนแสบเมื่อครั้งเก่าผุดขึ้นมาในความทรงจำ
น้ำในคลองสีดำและกลิ่นกรุ่นกำจาย
ฮา ฮา
ตื่นจากภวังค์เมื่อเรือไหวยวบ
บรรดานักเดินทางที่ยืนรออยู่ริมตลิ่ง
กำลังพุ่งลงมาในเรือ เพื่อชิงพื้นที่ที่ดีที่สุด
จุดหมายปลายทางคือมหาวิทยาลัยรามคำแหง
ในวัยหลายขวบปีไม่คิดเลยว่า
ตัวเองจะต้องย้อนกลับมา ณ ที่แห่งนี้อีกครั้ง
เป้สะพายหลังหนักอึ้ง ไปด้วยตำรับตำรา
น้ำ ขนม ยาลม ยาอม ยาหม่อง
และเสบียงอาหารพร้อมใช้ได้ทุกเมื่อ
และบางครั้งก็สามารถช่วยเหลือคนข้างๆได้ด้วย
การอ่านตำรับตำราอยู่เพียงลำพัง
บางครั้งก็รู้สึกตีบตัน
ภาษาบาลีในคัมภีร์นับว่าเป็นภาษาใหม่
สำหรับแพทย์แผนไทยหลายๆคน
ด้วยเพราะวัย ฉันได้เปรียบคนรุ่นใหม่นิดหน่อย
ในอดีตตำราแพทย์และคัมภีร์ต่างๆ
มีวัดเป็นจุดศูนย์กลาง
จุดกำเนิดของวิชาแพทย์
เดินทางมาพร้อมกับพระสงฆ์
ภาษาที่ใช้จึงไม่ใช่ภาษาไทยโดยตรง
โชคดีที่ตอนเป็นเด็กเคยติดสอยห้อยตามคุณตา
ไปถือศีลอุโบสถในวันพระใหญ่
จึงทำให้คุ้นเคยกับภาษาบาลีอย่างไม่ตั้งใจ
อีกทั้งเป็นคนชอบเรียนการใช้ภาษาไทย
แต่ถึงอย่างนั้น การแปลความหมาย
แบบภาษาไทยเป็นไทย ก็เกิดอาการสวิงสวายในบางที
เกศา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ
อุทริยัง กะรีสัง ต่อจากนั้นก็นั่ง แบะ แบะ
แต่ชั่วโมงเรียนเกี่ยวกับอะนาโตมี
กลับจำได้ดีกว่า เข้าหัวง่ายกว่า
ทั้งๆที่เป็นภาษาต่างประเทศเช่นเดียวกัน
แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องเรียน
แล้วทำไมต้องตระเวนไปเรียนในหลายๆที่
และต้องมีอาจารย์หลายๆคน
ก็เพราะว่าแต่ละคนก็มีความเชี่ยวชาญ
และมีความชำนาญในแต่ละสาขาที่แตกต่างกัน
และฉันยังเชื่อว่า..
การเรียนรู้อดีตเข้าใจอดีต
ก็เพื่อนำมาดูแลปัจจุบัน....
เรือไหวยวบอีกครั้ง
ฉันกระชับเป้สะพายหลัง
สูดอากาศริมคลองแสนแสบยามเช้า
เข้าไปจนเต็มปอด ก่อนที่จะก้าวขึ้นจากเรือ....
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
เจิมมมมมมมม